28 Νοε 2010

Οι λιγνίτες, η ΓΕΝΟΠ και οι πιθανές λύσεις

Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη Συναντήσεις της Αυγής, το Σάββατο 27 Νοεμβρίου και απηχεί μόνο τις δικές μου, απόλυτα προσωπικές, σκέψεις. Σε θέματα πολιτικά-τεχνικά-κοινωνικά δύσκολα όπως αυτά της ενέργειας, είναι δεδομένο πως οι όποιες λύσεις θα φέρουν αρκετή δυσάρεσκεια σε αρκετές κοινωνικοοικονομικές ομάδες. Η Πολιτεία θα πρέπει να λάβει εκείνες τις αποφάσεις που διασφαλίζουν τις ελάχιστες δυνατές απώλειες και τα μέγιστα δυνατά οφέλη... Γίνεται!

Η πίεση της τρόικας για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού και ιδίως της πρόσβασης τρίτων στην παραγωγή ηλεκτρισμού από λιγνίτη εντείνεται μέρα με τη μέρα. Η κύρια προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η επίδειξη αταλάντευτης πολιτικής βούλησης προκειμένου να πείσει τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ανώφελο του ανοίγματος της αγοράς λιγνίτη, προτάσσοντας τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, την κλιματική αλλαγή, το χρηματιστήριο ρύπων, την τοπική ανάπτυξη, το δικαίωμα στην υγεία και καλύτερο περιβάλλον. Όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν βάσιμους λόγους για τη σταδιακή απεξάρτηση από αυτό το ρυπογόνο καύσιμο.

Δυστυχώς όμως ένα κομμάτι της Κομισιόν, αυτό που είναι επιφορτισμένο με την «παρακολούθηση» των αγορών, απαντά λανθασμένα στις προκλήσεις των καιρών και συνεχίζει να πιέζει για την άμεση πρόσβαση ιδιωτών σε λιγνιτικές μονάδες, έτσι ώστε να καρπωθούν σχεδόν το 40% της παραγωγής ηλεκτρισμού από λιγνίτη. Τρεις είναι οι κύριες επιλογές για την κυβέρνηση: η δημοπράτηση των λιγνιτικών κοιτασμάτων σε Δράμα και Ελασσόνα, η πώληση ή ενοικίαση μονάδων της ΔΕΗ και, τέλος, η εικονική ανταλλαγή ισχύος μεταξύ ΔΕΗ και εταιρειών ηλεκτροπαραγωγής της αλλοδαπής.
Η πρώτη λύση φαντάζει απίθανη για πολλούς τεχνικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, τη στιγμή μάλιστα που η συντριπτική πλειονότητα των τοπικών κοινωνιών τάσσεται ενάντια σε οποιαδήποτε σκέψη εκμετάλλευσης των εκεί λιγνιτικών κοιτασμάτων. Η πρόσφατη ανακοίνωση 21 ΟΤΑ και 40 φορέων, μετά από πρωτοβουλία του WWF Ελλάς, κατά της δημοπράτησης των λιγνιτικών πεδίων δείχνει πως οι τοπικές κοινωνίες δεν δέχονται να γίνουν έρμαια στις διαθέσεις όσων επιμένουν «βρόμικα»!
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, όμως, τάσσεται υπέρ της δημοπράτησης σε ιδιώτες των εναπομεινάντων κοιτασμάτων και δηλώνει πως δεν θα δεχτεί οποιαδήποτε απόφαση για απώλεια μέρους του δυναμικού της επιχείρησης. Κάποιοι λένε πως η ΓΕΝΟΠ σωστά έπραξε γιατί κατά βάθος ξέρει πως τα λιγνιτικά κοιτάσματα δεν πρόκειται ποτέ να αξιοποιηθούν. Ξέρει πως οι πολίτες στη Δράμα και την Ελασσόνα είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου να μην εξορυχθεί ούτε ένα γραμμάριο λιγνίτη από τα εδάφη τους. Ακόμα και έτσι να είναι, δεν παύει να πρόκειται για επικοινωνιακό λάθος της ΓΕΝΟΠ, καθώς βάζει απέναντί της τους πολίτες μεγάλων νομών της χώρας. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι «γνωρίζουμε» εμείς, «γνωρίζουν» και τα μέλη της τρόικας, επομένως μάλλον και αυτοί έχουν αρχίσει να ξεχνούν το θέμα της εκμετάλλευσης νέων ορυχείων.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού έχει επιτελέσει σημαντικό ρόλο στην ενεργειακή στήριξη της χώρας. Αναζητείται λοιπόν δίκαιη λύση, ώστε να μην τρωθεί η οικονομική δυναμική και η μεσο-μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της ΔΕΗ. Δίκαιη λύση, που θα δώσει χώρο σε ανταγωνιστές, αλλά συνάμα θα εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο στη ΔΕΗ προκειμένου να αλλάξει σταδιακά το χαρτοφυλάκιό της προχωρώντας σε νέες επενδύσεις σε ΑΠΕ, εκσυγχρονίζοντας το δίκτυό της, υλοποιώντας νέες καινοτόμους δράσεις στον τομέα παροχής ενεργειακών υπηρεσιών.
Θα έλεγα ότι το καλύτερο σενάριο θα ήταν να μην ανοίξει η αγορά λιγνίτη και να υλοποιηθεί απρόσκοπτα ένας ενεργειακός σχεδιασμός σταδιακής απεξάρτησης από τον λιγνίτη με ορίζοντα τριακονταετίας. Το χειρότερο σενάριο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν η πώληση ή ενοικίαση μονάδων της ΔΕΗ, καθώς αυτή η περίπτωση θα γεννούσε σοβαρό ρίσκο για την επιβίωση της εταιρείας, ενώ θα πλήθαινε τα ερωτηματικά για τους σκοπούς που εξυπηρετεί τέτοια επιλογή. Τελικά, η εικονική ανταλλαγή ισχύος είναι ίσως η λιγότερο οδυνηρή λύση, αρκεί βέβαια να συνοδευτεί με παροχή «αποδεικτικών» στοιχείων για το «πρασίνισμα» του ενεργειακού μείγματος, καθώς και με διαβεβαιώσεις για την υγιή και εξωστρεφή μελλοντική παρουσία της ΔΕΗ στο ενεργειακό τοπίο της χώρας.

Υ.Γ. Η απόφαση IP/09/1226 της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Κομισιόν, βάσει της οποίας επιδιώκεται σήμερα το άγαρμπο άνοιγμα της αγοράς λιγνίτη, μπορεί και πρέπει να αναθεωρηθεί. Περιμένω περισσότερες πρωτοβουλίες για αυτό το ζήτημα όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από τα πολιτικά κόμματα, τους Έλληνες ευρωβουλευτές και γενικά από τα ενδιαφερόμενα μέρη.

26 Νοε 2010

Η μεταπολιτευτική κρίση και η αναπόληση φανταστικών μεγαλείων...

Συνεχώς τονίζεται από τα μέσα ενημέρωσης, πολλούς πολίτες και πολιτικούς, ότι βιώνουμε την χειρότερη κρίση από την μεταπολίτευση. Πολλοί κάνουν λόγο για χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, λένε ότι η μεταπολίτευση απέτυχε παταγωδώς.
Διαφωνώ πλήρως! Είναι ή δεν είναι η μεταπολίτευση το μεγαλύτερο διάστημα σχετικής πολιτικής ηρεμίας σε σχέση με την προγενέστερη ιστορία του νεοελληνικού κράτους? Είναι ή δεν είναι η μεταπολίτευση το διάστημα μέσα στο οποίο η Ελλάδα γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη, εντός συνθηκών σχετικής πολιτικής ευστάθειας? 
"Μπορεί να είναι έτσι" σου απαντούν, "αλλά σήμερα ζείτε με δανεικά". Προσωπικά, όμως, δεν έχω διαβάσει για κάποια ιστορική στιγμή στην οποία η Ελλάδα είχε πλεονάσματα.
"Ναι" λένε, "αλλά σήμερα ζείτε ξοδεύοντας παραπάνω από τις δυνατότητες σας". Μπορεί, θα ανταπαντήσω, αλλά πρώτα απ' όλα κανείς δεν ενημέρωσε τους Έλληνες για τις πραγματικές τους δυνατότητες, κι εξάλλου, όταν στον παρελθόν ο κόσμος ζούσε ξοδεύοντας πολύ λιγότερα από τις πραγματικές του δυνατότητές, δεν γνώρισε μεγαλύτερη πρόοδο ή/και περιόδους ευφορίας.

Συμφωνώ και επαυξάνω στην διαπίστωση ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο, όμως μέχρι εκεί. Μια πρόχειρη ανασκαφή στην ολίγων ετών ιστορία της Νεοελλάδας (ούτε 190 χρόνων) μπορεί να φέρει στο φως απανωτές χρεωκοπίες, αναπτυξιακές καταβαραθρώσεις, πολιτικές συμπαιγνίες, επιχειρηματικά σκάνδαλα και κοινωνικά άδικες πολιτικές. Και όλα αυτά υπό το μόνιμο καθεστώς καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπό το βάρος απανωτών δικτατοριών.
Γιατί λοιπόν φροντίζουμε με τόση ευκολία να αποκηρύξουμε δια βδελυγμίας όλη την Μεταπολίτευση, καίγοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά? Γιατί τόσοι πολλοί σκίζουν τα ιμάτια τους επιθυμώντας άμεση διάρηξη των δεσμών με το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν? Ανιστόρητη αυτή η προσπάθεια και ατελέσφορη, καθώς ότι δεν έχει παρελθόν δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το τέλος μιας πολιτικής εποχής, που έφερε κάποια δεινά, αλλά και αρκετά καλά, ας αφήσουμε τα ευχολόγια για το δήθεν παλαιότερο πολιτικό μεγαλείο της Ελλάδας (με ποιους άραγε? με τους Μεταξά, Παπαδόπουλο, Παπάγο, Τσαλδάρη, Γούναρη?), ας εξετάσουμε με αυστηρότητα τα πράγματα, αλλά να λάβουμε υπόψη το σημερινό και τόσο ιδιαίτερο παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, και ας βάλουμε πλώρη για εμπρός, μαθαίνοντας από τα λάθη μας! Μαθαίνοντας για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να βγούμε στον αφρό μέσα από μια κρίση του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και εκτείνεται στην παγκόσμια σφαίρα.
Φοβάμαι όμως πως σε λίγα χρόνια πάλι εδώ θα καταλήξουμε καθώς όλοι οι μεγαλόσχημοι, οι σωβινιστές, οι συντηρητικοί, οι αριστεριστές, οι πολιτικάντηδες (δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας) επιθυμούν όχι να αμφισβητήσουν τα λάθη του προτύπου παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά να "παρθενογεννήσουν" μεσσιανικές προτάσεις.
Όχι να μάθουν από τα δικά τους λάθη, αλλά απλά να τα διαγράψουν. Έτσι ώστε με περισσή ευκολία σε λίγο καιρό να τα ξανακάνουν, ίδια και απαράλλαχτα.

24 Νοε 2010

Το ΔΗΣΥ και το μέλλον της Ντόρας Μπακογιάννη

Ιδρύθηκε λοιπόν η Δημοκρατική Συμμαχία, το κόμμα που έχει προσωρινό πρόεδρο, καθώς όπως είπε η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ο πρώτος πρόεδρος θα αναδειχθεί στην ιδρυτική διάσκεψη του κόμματος τον ερχόμενο Μάρτη.
Σχεδόν ακέφαλο το νέο κόμμα, δηλαδή, μιας και όπως όλοι γνωρίζουμε, στην πολιτική ένας "προσωρινός", είτε πρόεδρος, είτε υπουργός, είτε δήμαρχος είναι πρακτικώς αδύνατο να ασκήσει ουσιαστικά τα "προσωρινά" του καθήκοντα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το κόμμα δεν είναι ακέφαλο. Έχει και παραέχει πρόεδρο, καθώς πρόκειται για ένα κόμμα απολύτως προσωποκεντρικό. Ένα κόμμα που υπάρχει και ζει αποκλειστικά και μόνο για την Πρόεδρό του. Φοβάμαι, όμως, πως τα υλικά που διαθέτει η ΔΗΣΥ είναι περιορισμένης δυναμικής. Μια οσμή μπαγιάτικου αναδύεται στο άκουσμα των πρωτοκλασάτων στελεχών.
Θεωρητικά, το άσχημο κλίμα στην κοινωνία κατά των κοινοβουλευτικών σχηματισμών θα έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ του νέου κόμματος, δυστυχώς όμως για αυτό απαρτίζεται από τα ίδια ακριβώς πολιτικά στελέχη που οι πολίτες αποστρέφονται. Συν τοις άλλοις έχει την "συγκυριακή" ατυχία να καταλαμβάνει έναν χώρο στο πολιτικό στερέωμα διόλου ευχάριστο και λαοφιλές. Κεντροδεξιά και φιλελεύθερη η τοποθέτηση του ΔΗΣΥ, άρα απολύτως πακτωμένη ανάμεσα στα κύρια αίτια της δυσπιστίας των πολιτών, ανάμεσα δηλαδή στο "φιλελεύθερων αποχρώσεων" ΠΑΣΟΚ και την "λαϊκή" ΝΔ.
Δεν νομίζω ότι θα μακροημερεύσει το ΔΗΣΥ και όσο περισσότερο θα αργούν οι εκλογές τόσο πιο πολύ θα φθείρεται το κόμμα, έρμαιο της αντιφατικής έννοιας "φρέσκο από πολυκαιρισμένα υλικά".
Από την άλλη βέβαια, στην παρούσα φάση, η κ. Μπακογιάννη περιμένει απλά να διασωθεί πολιτικά, δηλαδή να καταφέρει να μπει στη Βουλή με ένα μικρό 3-5%. Να μπει και να γίνει ρυθμιστής των εξελίξεων στη νέα Βουλή, που λόγω εκλογικού νόμου σχεδόν αποκλείεται να αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Δεν είναι απίθανο να τα καταφέρει. Έχει σημαντική διείσδυση στην Κρήτη και την Ευρυτανία, καθώς και στην Α' Αθήνας.
Μετά όμως, τι? Θα επαληθευθεί η ρήση του Αβέρωφ "όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος", θα ξαναγυρίσει μελλοντικά στον φυσικό χώρο της, όταν ο κ. Σαμαράς αποτύχει είτε να κερδίσει τις εκλογές είτε να κυβερνήσει (αν ποτέ κυβερνήσει) ουσιαστικά, θα αποσυρθεί από την πολιτική ανοίγοντας δρόμο στο νυν δήμαρχο Καρπενησίου, θα καταφέρει να γίνει επιτέλους Πρωθυπουργός, έστω για λίγους μήνες? Για να δούμε...

ΥΓ. Όλα τα μικρά κόμματα θέλουν να παίξουν το ρόλο ρυθμιστή. Αυτό επιδιώκει το ΔΗΣΥ, το ΛΑΟΣ, η Δημοκρατική Αριστερά, ακόμα και οι Πράσινοι. Η "ρύθμιση" όμως των πολιτικών εξελίξεων από το Α ή Β μικρό κόμμα μπορεί εύκολα να εκπέσει στο επίπεδο της αλλαζονείας και της στείρας αυταρέσκειας. Και τότε κακό του κεφαλιού τους!

19 Νοε 2010

Οι δηλώσεις Μέρκελ και η αντιμετώπιση της κρίσης...

Σάλο προκάλεσαν οι δηλώσεις της Άνγκελα Μέρκελ, περί της δημιουργίας νέου μηχανισμού αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Πολλές χώρες της ΕΕ συνασπίστηκαν εναντίον της, οι γερμανοί τραπεζίτες εξέφρασαν την διαφωνία τους, ο Έλληνας πρωθυπουργός σήκωσε μπαϊράκι και φαίνεται πως κέρδισε έναν πόντο στο παιχνίδι εντυπώσεων
Βέβαια, τι είπε η κ. Μέρκελ; Περίπου το αυτονόητο! Ότι κακώς μπήκε η Ελλάδα στο ευρώ, πως για την κρίση θα πρέπει να πληρώσουν και οι τράπεζες. Απολύτως σωστές απόψεις αλλά στην απολύτως λάθος στιγμή. Βλέπεις στην παρούσα φάση, τη στιγμή που δεν ελέγχει η ΕΕ ή η Γερμανία τα ηνία των ατίθασων χρηματοπιστωτικών οργανισμών και τη στιγμή που η ΕΕ δείχνει αδύναμη να λειτουργήσει πολιτικά δημιουργώντας συνεργατικές πράξεις, οποιαδήποτε νύξη για έλεγχο των τραπεζών προκαλεί αμέσως ντόμινο πιέσεων στα ελλειμματικά κράτη, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, ακόμα και οι Πορτογαλία και Ισπανία. Και όσο αυξάνονται οι πιέσεις, τόσο παραμένουν παγιδευμένες οι χώρες, έρμαια των spreads και των απειλών περί κλεισίματος της ούτως ή άλλως προβληματικής στρόφιγγας ροής κεφαλαίων.
Θα συμφωνήσω εν μέρει με τις απόψεις της Handelsblatt, μιας μεγάλης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας, που εν ολίγοις καλεί την Μέρκελ σε επαναξιολόγηση της στάσης της μιμούμενη τον Τζόρτζ Μάρσαλ (τον άνθρωπο με το περιβόητο σχέδιο). Όμως η αλλαγή στάσης χρειάζεται να μεταλλάξει το DNA των Γερμανών πολιτικών που περισσότερο απ' όλα μισούν οποιαδήποτε πιθανότητα εμφάνισης ελλειμμάτων στον εθνικό οικονομικό προϋπολογισμό. Χρειάζεται επίσης να μάθει στην Γερμανική διπλωματία να μην αντιδρά σπασμωδικά, όταν κατανοεί πως οι κινήσεις της ήταν λανθασμένες. Χρειάζεται βέβαια να πειστούν οι ίδιες οι γερμανικές επιχειρήσεις να απωλέσουν μέρος των φιλοδοξιών τους για δημιουργία "οικονομικών" προτεκτοράτων εντός της ΕΕ.
Ακόμα και έτσι όμως, κινήσεις καλής διάθεσης απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους θα ήταν δίχως αντίκρυσμα αν δεν συνοδεύονταν από ενεργότερη δραστηριοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δραστηριοποίηση που σε μετέπειτα στάδιο θα είχε ως στόχο να αποφευχθούν τυχόν τριγμοί από την σκλήρυνση της στάσης της ΕΕ απέναντι στους κερδοσκόπους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Δεν φαίνεται προς στιγμήν κάτι τέτοιο να γίνεται κατορθωτό. Η σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της ΕΕ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ οι σημερινές κυβερνήσεις προσπαθούν να ασκήσουν ευρωπαϊκή πολιτική χρησιμοποιώντας ένα μίγμα καθαρών νεοφιλελεύθερων δομών και κεϊνσιανών εξαγγελιών. Μια σούπα δηλαδή.
Λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ο Ομπάμα μοιάζει κι αυτός παγιδευμένος στο πάρτι που έστησαν οι λάτρες του τσαγιού, ενώ η Κίνα καραδοκεί έτοιμη να αγοράσει κοψοχρονιάς τα ελλείμματα των κρατών και μαζί ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους. Προσωπικά δεν αισιοδοξώ για την έκβαση του ιδιότυπου αγώνα, εκτός εάν η ΕΕ ανακτήσει κάποια σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά και συνεργαστεί επ' αυτών με τον Μπάρακ Ομπάμα. Δίνω ένα μικρό ποσοστό σε αυτό το ενδεχόμενο, και ελπίζω να συμβεί!

[Ανανέωση]: Ένας φίλος αριστερός μού επισήμανε πως τα παραπάνω δεν αποτελούν λύση στην αλλαγή του καπιταλιστικού προτύπου, ούτε υποδηλώνουν μετάβαση σε μια νέα σοσιαλιστική πραγματικότητα. Συμφωνώ! Θεωρώ πως οι αντικειμενικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τέτοια όνειρα. Η συγκράτηση των απωλειών και το φύτεμα των σπόρων είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η ύψιστη προτεραιότητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για όλα τα κόμματα που ο Έρικ Χομπσμπάουμ τοποθετεί στην πτέρυγα των εν δυνάμει συμμάχων (εργατικά, σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, ρεφορμιστικά, αντισυστημικά κόμματα). Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Ποιες νομίζετε θα ήταν οι τελευταίες σας λέξεις πριν πεθάνετε?

Μακάβριος ο τίτλος του σημερινού ποστ. Χθες το βράδυ διάβασα ένα εξαίσιο ιστορικό βιβλίο για την περίοδο πριν την εγκαθίδρυση της δικτατορίας Μεταξά. Το 1936 λοιπόν, υπό συνθήκες άκρατης ανωμαλίας -που τολμώ να πω πως μοιάζει αρκετά με τη σημερινή απερίγραπτη κατάσταση- πέντε πολιτικοί ηγέτες, που όλοι διετέλεσαν Πρωθυπουργοί, έχασαν τη ζωή τους. Πρόκειται για τους Ελευθέριο Βενιζέλο, Παναγή Τσαλδάρη, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, Γεώργιο Κονδύλη και Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Η απώλεια αυτών επέτεινε την ανωμαλία και έστρωσε ακόμα πιο εύκολα τον δρόμο στα δόλια σχέδια του Μεταξά, σχέδια που πραγματοποιήθηκαν με τη συνενοχή του βασιλιά των ελλήνων, του μόνιμου δηλαδή παράγοντα πολιτικής ανωμαλίας.

Άλλο όμως είναι το θέμα του ποστ και όχι οι πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ποιες άραγε να ήταν οι τελευταίες σκέψεις των συγκεκριμένων πολιτικών πριν διαβούν τον Ρουβίκωνα με κατεύθυνση το άγνωστο, και συνειρμικά προσπάθησα να φανταστώ τις δικές μου τελευταίες λέξεις όταν και όποτε επέλθει το μοιραίο.
Για μένα η ζωή είναι ταξίδι στη θάλασσα, μια καθημερινή Οδύσσεια. Άλλοτε σε ήρεμα, άλλοτε σε φουρτουνιασμένα νερά. Άλλοτε μια συντεταγμένη πορεία με τη βοήθεια του χάρτη και της πυξίδας, άλλοτε μια ξέφρενη πορεία σε αχαρτογράφητα ύδατα, ανάμεσα σε υφάλους, λαιστρυγόνες και κύκλωπες. Για κάποιους μια πορεία σιχαμερή, για άλλους ονειρεμένη. Τελικά, νομίζω ότι αυτό που θα σκεφτόμουν ή θα εκστόμιζα δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά η φράση "ώστε εδώ τελειώνει το ταξίδι;".

Εσείς, ποιες νομίζετε ότι θα ήταν οι τελευταίες λέξεις σας πριν παραδώσετε πνεύμα και σώμα;

ΥΓ. εναλλακτικά, ενδέχεται εκείνη την στιγμή να μου βγει κάτι πιο λιτό του στιλ "ωχ, τον ήπιαμε!"

17 Νοε 2010

Οι νόμοι που παραβαίνουν άλλους νόμους...

Χθες ψηφίστηκε επί της αρχής στην ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την fast track αδειοδότηση μεγάλων έργων. Οι αντιρρήσεις πολλών φορέων, όπως σύσσωμες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και το ΤΕΕ, είναι γνωστές.
Αυτό που χρήζει ιδιαίτερης μνείας είναι η επιφύλαξη με την οποία υποδέχτηκε το νομοσχέδιο η ειδική επιστημονική υπηρεσία της Βουλής. Λίγο πολύ εκφράζει ανησυχία για πολλά σημεία του νομοσχεδίου, καθότι ενδεχομένως αντιτίθενται στη νομολογία του ΣτΕ και προσκρούουν σε πιθανά εμπόδια συνταγματικής και ευρωνομοθετικής (sic) υφής.
Παρόλα αυτά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από τους βουλευτές ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Για μιαν ακόμη φορά λοιπόν τίθεται το ζήτημα της επίγνωσης των βουλευτών επί των όσων ψηφίζουν. Δεν θα έπρεπε να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές ώστε να μην δημιουργούνται προσκόμματα και προστριβές με το εθνικό και διεθνές δίκαιο? Δεν θα έπρεπε να εμφανιστούν ως υπέρμαχοι της νομιμότητας και της τήρησης των νόμων, που οι ίδιοι ή/και οι προκάτοχοί τους ψήφισαν? 
Δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σχεδόν κάθε κυβέρνηση έχει τη διάθεση να πάει κόντρα σε σωρό νομοθετικών διατάξεων, φέροντας προς συζήτηση στη Βουλή νέες αμφιλεγόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες ολοφάνερα προσκρούουν σε νομικά εμπόδια. Σχεδόν πάντα τα νομοσχέδια τυγχάνουν της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της Βουλής και παίρνουν το δρόμο για το Εθνικό Τυπογραφείο. Απαξίωση του ρόλου και της αποστολής τους, τυφλή κομματική πειθαρχία ή κάτι άλλο? Τι τους εμποδίζει να πράξουν σύμφωνα με το Σύνταγμα? Τι τους εμποδίζει να προβούν συναινετικά σε αλλαγές κομβικής σημασίας επί του νομοθετικού πλαισίου της χώρας?  

Αν αληθεύει ο διάλογος που έγινε στη Βουλή με αφορμή την ψήφιση του fast track, τότε θα πρόκειται για ακόμα ένα λάθος του κ. Υπουργού. Αν αληθεύει η ρήση του "η δημοκρατία έχει ένα κόστος και αυτό το κόστος όλοι θέλουμε να το πληρώσουν", θα πρόκειται προφανώς για λεκτικό ολίσθημα, καθότι δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω κάτι άλλο. Είναι άραγε κόστος η τήρηση των νόμων, η διαφάνεια και ο διοικητικός έλεγχος?

Το χαμένο νόημα του Πολυτεχνείου...

Ημέρα επετείου σήμερα, 17 Νοέμβρη, εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πέρασαν κιόλας 37 χρόνια, έσβησαν οι αναμνήσεις, με λιγότερο πάθος ακούγονται τα τραγούδια στις σχολικές συγκεντρώσεις. "Το εμβατήριο που του 'μαθαν να λέει", "Ο Γιόχαν, ο Πίτερ και ο Φράντς", "Το γελαστό παιδί", ακόμα τραγουδιούνται στις επετείους, αλλά τα νέα παιδιά σιγά σιγά χάνουν το νήμα. Για αυτούς περισσότερο νόημα έχει ο χαμός του Αλέξη Γρηγορόπουλου, παρά ένα γεγονός που συνέβη τόσα χρόνια πριν και γέμισε τα έδρανα της βουλής ή/και τα ΔΣ επιχειρήσεων με ανθρώπους όπως η Μαρία Δαμανάκη, ο Νίκος Μπίστης, ο Κώστας Λαλιώτης κτλ.
Χάσαμε το νόημα των γεγονότων της περιόδου εκείνης, που οδήγησε σε δεκάδες θύματα, ο κόσμος και τα νέα παιδιά αποφορτίζουν ολοένα και περισσότερο το συναισθηματικό-πολιτικό περιεχόμενο της δράσης των νέων αψίκορων του Πολυτεχνείου, της Νομικής και των οδομαχιών, των νέων ανθρώπων που σήκωσαν έστω και λίγο το ανάστημα τους στην χουντική πίεση. Το Πολυτεχνείο, δυστυχώς, έπεσε και πέφτει θύμα των μικροσυμφερόντων πολιτικής από όλα τα κόμματα, από όλους τους πολιτικούς φορείς. Όλοι εξαργύρωσαν κάτι από το Πολυτεχνείο. Άλλοι την συμμετοχή, άλλοι την δήθεν συμμετοχή, άλλοι την απέχθεια τους.     
Πως θα πιάσουμε το νήμα από την αρχή και θα μελετήσουμε σοβαρά τα όσα συνέβησαν? Πως θα δοθεί νέο νόημα στην επέτειο? Πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απάντηση. Οι πολιτικές ηγεσίες θα εξαντλούν την παρέμβαση τους στην κατάθεση στεφάνων, η πίκρα και αγανάκτηση πολλών πολιτών θα εκτονώνεται σε πορείες έως την Βουλή και την αμερικάνικη πρεσβεία, οι μπαχαλάκηδες και τα γνωστά-άγνωστα στοιχεία θα βρίσκουν πάντα ευκαιρία για νέα σπασίματα, οι ασφαλίτες θα κάνουν και αυτοί πάρτυ προσαγωγών, προβοκατόρικων ενεργειών κοκ, οι ακροδεξιοί και οι φασίστες θα ζητούν περισσότερα μέτρα καταστολής των ατομικών ελευθεριών.

Κάθε χρόνο τα ίδια, σε ένα γαϊτανάκι μιζέριας.  Και όσο δεν αλλάζει τίποτα, τόσο θα δυναμώνει ένα σύνθημα που διάβασα σήμερα στο facebook από τον φίλο Τάσο Κρομμύδα: "Η γενιά του μνημονίου νιώθει απογοητευμένη για την γενιά του Πολυτεχνείου που μας έφερε ως εδώ".

16 Νοε 2010

Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει

Κατά τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρη "η ΝΔ στρέφει την Ελλάδα διαρκώς αριστερότερα χωρίς να κερδίζει η παράταξη". Προς επίρρωση του συγκεκριμένου επιχειρήματος αναφέρεται η αδυναμία της ΝΔ να διατηρήσει τα κάστρα της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να κερδίσει περισσότερες από 5 περιφέρειες, καθώς και η στήριξη που ατυχέστατα έδωσε ο πρώην υπουργός Καμμένος σε υποψήφιο του ΚΚΕ στην Ικαρία.
Από την άλλη, η ΝΔ κατηγορεί το ΛΑΟΣ σαν "συμπορευτή" και δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, καθότι τάχθηκε υπέρ του μνημονίου. Ενώ τέλος, η Ντόρα Μπακογιάννη θεωρεί ότι η ΝΔ βρίσκεται δεξιότερα από ποτέ. Μύλος!

Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι ιδιαίτερα από αυτή την κόντρα. Φυσιολογικά πράγματα στην μάχη των ψήφων. Το ΛΑΟΣ θέλει να εμφανίσει μια αριστερόστροφη ΝΔ ώστε να καρπωθεί ψήφους από τους ακραιφνής δεξιούς, η Ντόρα Μπακογιάννη θέλει να υφαρπάξει το κεντροδεξιό κομμάτι της παράταξης, ενώ η ΝΔ συμπιεσμένη προσπαθεί να περιορίσει τις απώλειες και να κερδίσει ένα κομμάτι απογοητευμένων ψηφοφόρων είτε του ΛΑΟΣ είτε του ΠΑΣΟΚ.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί, ή μάλλον καταλαβαίνουν αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν, είναι πως όντας μέλη ενός φαύλου πολιτικού-κομματικού συστήματος δεν είναι δυνατόν να φερθούν διαφορετικά. Σε ένα διπολικό σύστημα εξουσίας, τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι "υποχρεωμένα" να παίζουν μονίμως δυο μόνο ρόλους. Τους ρόλους του καλού και του κακού, που αλλάζουν ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι. Σήμερα είναι η ΝΔ στο ρόλο του "προστάτη των κατατρεγμένων", χθες ήταν το ΠΑΣΟΚ που πάσχιζε για "την καταπολέμηση των ασύδοτων αγορών", πιο παλιά ήταν οι Φιλελεύθεροι και το Λαϊκό Κόμμα που έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι ρόλων! Από κοντά τους και τα μικρότερα κόμματα δορυφόροι που πασχίζουν σαν τις μικρές ύαινες να αρπάξουν ένα κουφάρι που διέλαθε την προσοχή των μεγαλύτερων ζώων της αγέλης.

Βλέπεις, αν δεν παίξουν όπως "πρέπει" αφήνουν ένα μεγάλο κενό στα αριστερά τους, πράγμα που θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν δεόντως τα αριστερά κόμματα. Τότε όμως το πολιτικό σκηνικό μπορεί να εκτραπεί και να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κάτι που δεν επιθυμεί ούτε ο Θεός της ελεύθερης αγοράς, ούτε ο διάβολος των δυτικών εταίρων μας.
Προς θεού, δεν θεωρώ ότι τα αριστερά κόμματα είναι τα ριγμένα της υπόθεσης, ούτε ότι υπάρχει δάκτυλος ξένων από πίσω για να κρατάει την αριστερά δεμένη πισθάγκωνα. Κάθε άλλο. Οι άνθρωποι της αριστεράς έχουν φροντίσει από μόνοι τους να αποτύχουν στην προσπάθεια συσσώρευσης μιας κρίσιμης μάζας υποστηρικτών επί ενός ορθολογικού και καλά τεκμηριωμένου και σχεδιασμένου προγράμματος. Έχουν οι ίδιοι φροντίσει να απαξιώσουν τον χώρο τους και να δαιμονοποιήσουν τις προτάσεις τους, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω κυριαρχούνται (εν πολλοίς) από ένα ανεξήγητο μίγμα μεγαλομανίας, προχειρότητας και αλλότριων συμμαχιών!

Το σημερινό σημείωμα γράφεται απλά για να τονίσω για μιαν ακόμη φορά πως το παιχνίδι είναι σικέ και όλοι βρίσκονται υποχρεωμένοι να παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους ρόλους, βαρετούς και άχαρους, υπακούοντας στις τακτικές του "ώριμου φρούτου" και των "συγκυριακών συμμαχιών".
Από την άλλη δεν θεωρώ ότι το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει φτάσει στα όρια του. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό τοπίο, φαίνεται πως υπάρχουν σήμερα οι κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες για δημιουργία νέων δυνάμεων και ριζική μετάλλαξη των σημερινών φθαρμένων πολιτικών ιδεολογιών και λόγων. Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει. Για να δούμε ποιος/οι θα τολμήσουν πρώτοι!


* Η φωτογραφία προήλθε από το ιστολόγιο http://psuxhbathia.blogspot.com

15 Νοε 2010

Τι πρέπει να κάνει ο νέος δήμαρχος Αθηναίων

Χθες λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τον δήμο της Αθήνας σχολίασα την πεποίθησή μου πως κυρίως έχασε το παλιό και φθαρμένο που εκπροσωπείται από τον κ. Κακλαμάνη και λιγότερο κέρδισε το νέο και μακριά από τις κομματικές επετηρίδες. Συνιστώ λοιπόν προσοχή στο επιτελείο Καμίνη να μην καβαλήσουν το καλάμι, γιατί τότε θα ακυρώσουν λίαν συντόμως την δυναμική που φέρει αυτή η τόσο ελπιδοφόρα αλλαγή σελίδα στην Αθήνα.

Το έργο που πρέπει να επιδείξει σε σύντομο χρονικό διάστημα ο κ. Καμίνης είναι τεράστιο, αλλά δυστυχώς δεν σηκώνει αναβολές. Θα πρέπει λοιπόν να σηκώσει τα μανίκια και να προβεί καταρχήν σε μια νέα εξιστόρηση του μέλλοντος της Αθήνας, φανερώνοντας στους πολίτες τα πλάνα του για την επόμενη τετραετία.
Στη συνέχεια οφείλει να καταπιαστεί με μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα ποικίλης ύλης. Να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην επίτευξη μιας δίκαιης λύσης για την περιοχή κάτω από την οδό Αχαρνών. Μια λύση που ενδεχομένως θα περιλαμβάνει εξασφάλιση καταλυμάτων για τους μετανάστες, εμπλοκή της δημοτικής αστυνομίας στην επίβλεψη των περιοχών, επιμόρφωση των μεταναστών, εκτεταμένες και συνεχείς διαβουλεύσεις με τους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής-πυριτιδαποθήκης.
Να καταπιαστεί με την αισθητική της άσχημης και μίζερης Αθήνας και να φροντίσει να σουλουπώσει τα κουσούρια που της άφησαν η κακομεταχείριση από τους λογής "καγκελάκηδες" και "δεντροφάγους". Με εκτεταμένες αλλαγές προσόψεων και την επιδιόρθωση των κακοτεχνιών στις οδούς και τα πεζοδρόμια.
Να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα σκουπίδια της πόλης, προχωρώντας σε πρόγραμμα ανακύκλωσης και μείωσης του όγκου απορριμμάτων με ενημέρωση στην "πηγή", αφού όμως προηγουμένως επιβάλλει συνθήκες απόλυτης διαφάνειας στον χώρο (ένα χώρο που όσοι τον ξέρουν λένε ότι βρωμάει και ότι για αυτή την βρώμα δεν φταίνε τα σκουπίδια, αλλά οι άνθρωποι που ανακατεύονται με αυτόν).
Να δώσει πρόσβαση στο διαδίκτυο προς όλους και να κάνει πολύ πιο εύκολη την καθημερινότητα των αθηναίων, προβαίνοντας σε μαζική χρήση των νέων τεχνολογιών στις συναλλαγές με τους δημότες (από την έκδοση πιστοποιητικών έως την επίλυση μικροπροβλημάτων σε κάποια γειτονιά).
Να εκμεταλλευτεί την καλή του σχέση με την σημερινή Υπουργό ΠΕΚΑ, κ. Μπιρμπίλη και να υλοποιήσουν μαζί (και όσο πιο γρήγορα μπορούν) το πρόγραμμα "Αθήνα 2014", πάντα σε αγαστή συνεργασία με τους κατοίκους, τον ΟΡΣΑ, τα κινήματα.
Να αναδείξει τις περιοχές τουριστικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος και να αγκαλιάσει το σύγχρονο και άκρως ελπιδοφόρο καλλιτεχνικό κίνημα της πρωτεύουσας.
Να διασφαλίσει την πρόσβαση των πολιτών σε ελεύθερους χώρους, όχι με πυροτεχνήματα τύπου ΝΑΤ, αλλά με προγραμματικές δράσεις σε συγκεκριμένες γειτονιές και με συγκεκριμένους στόχους, ώστε να δοθεί λίγη αναπνοή στους κατοίκους που ασφυκτιούν.   

Να αξιοποιήσει καλύτερα τους εργαζόμενους στο δήμο και ιδίως τους "δημόμπατσους", τάσσοντας τους στο πλευρό των ανήμπορων (βλ. βοήθεια στο σπίτι), των φοβισμένων (βλ. επιτήρηση "δύσκολων περιοχών"), των ριγμένων (βλ. έλεγχοι για τραπεζοκαθίσματα, περιβαλλοντική ρύπανση κτλ).
Να μην φοβηθεί και να κάνει πράξη το όνειρο για μια Αθήνα με λιγότερα αυτοκίνητα, ζητώντας επιβολή αντιμέτρων για τον περιορισμό του κυκλοφοριακού και προχωρώντας στη σύσταση δημοτικής (ενδεχομένως) συγκοινωνίας για την εξυπηρέτηση των περιοχών που δεν εξυπηρετούνται από μέσα σταθερής τροχιάς.  
Να προχωρήσει άμεσα σε ξεκάθαρες δηλώσεις για το μέλλον του Βοτανικού και της Αλεξάνδρας, φροντίζοντας να δώσει πειστικές απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που σχετίζεται με το παλιό και το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού, την πιθανή νέα Βωβόπολη, την δημιουργία χώρων πρασίνου, τα συνοδά έργα προς επαγγελματικές χρήσεις κτλ.
Και όλα αυτά, πάντα μέσα από ενδελεχείς συνομιλίες με τους πολίτες, υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας για τα οικονομικά του δήμου και τις επιλεγμένες δράσεις του!!!

Όπως έχουν πει πολλοί "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Ο κ. Καμίνης θα πρέπει να σπάσει αυγά αν θέλει να φτιάξει ομελέτα, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να μάθει πως να τα κρατήσει προκειμένου να μην σπάσουν πριν την ώρα τους και λερωθεί ο ίδιος. Να μην τάξει τα πάντα, ούτε πολλά μεγάλα. Έτσι κινδυνεύει να φανεί αμετροεπής.
Να δεσμευθεί για λίγα μεγάλα και ουσιαστικά, καθώς και για πολλά μικρά της καθημερινότητας. Να γίνει "συνήγορος" όλων των κατοίκων και εργαζομένων της πόλης. Καλή επιτυχία στο έργο του!

14 Νοε 2010

Η αλλαγή σελίδας στην Αθήνα - όχι πανηγυρισμοί, ναι στη δουλειά!

Αύριο το πρωί πρέπει να δώσω 50€ σε ένα φίλο. Τα χρωστάω για το στοίχημα που έχασα. Βλέπετε του είχα πει πως ποντάρω στην εκλογή Κακλαμάνη, ενώ αυτός πίστευε πως ο Γιώργος Καμίνης θα πάρει τα ηνία του μεγαλύτερου δήμου της χώρας.
Ομολογώ ότι είναι το πιο ευχάριστο στοίχημα που έχασα ποτέ. Μπορεί να μην ψηφίζω στην Αθήνα, δουλεύω όμως εκεί και περνάω εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου. Θέλω λοιπόν να δω αλλαγές στην πολύπαθη πρωτεύουσα, την παρηκμασμένη και μίζερη Αθήνα. Αυτές οι αλλαγές σίγουρα δεν θα έρχονταν με τον κ. Κακλαμάνη, επομένως χαλάλι τα λεφτά που έχασα.
Πάντως η εκτίμηση μου περί ήττας Καμίνη ήταν καθαρά πολιτική και αφορούσε το κλίμα που είχε διαμορφωθεί αναφορικά με τα κριτήρια επιλογής υποψηφίων. Έβλεπα λοιπόν, όπως φαίνεται και από σχετικό ποστ της 19ης Οκτωβρίου, πως ο κ. Καμίνης είχε κάνει πολλά λάθη τακτικής και είχε πέσει θύμα της αντιμνημονιακής στρατηγικής των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Παρόλα αυτά (για να ευλογήσω τα γένια μου και να μειώσω το όνειδος των κακών μου προβλέψεων :-)) ευτυχώς διαπίστωσα εγκαίρως -μέσα από ένα άλλο ποστ- την μεγάλη δυσαρέσκεια των Αθηναίων προς τον νυν δήμαρχο των χιλίων υποκοριστικών όπως π.χ. Ομέρ Πριόνης, Νικηταράς ο δεντροφάγος κτλ, και των χιλιάδων παραπόνων. Διαπίστωσα στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας πως το ρεύμα στην Αθήνα μετατρέπονταν από "αντιμνημονιακό" σε "αντικακλαμανικό".
Ο πολίτης της Αθήνας, εν μέρει σοκαρισμένος από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής, προβληματίστηκε για το φόβο που θα δημιουργούσε στην Αθήνα η συνύπαρξη μνημονίου-Κακλαμάνη και χρυσής αυγής. Ειρήσθω εν παρόδω, αυτός ο φόβος μετατράπηκε σε ευστοχότατο σύνθημα από τους Οικολόγους Πράσινους και μπράβο τους για την καίρια επισήμανση.
Προβληματίστηκε και αποφάσισε, έστω εν τη μειοψηφία του, να αλλάξει σελίδα. Την τελευταία εβδομάδα μπήκε σε εφαρμογή μια αυθόρμητη και ακομμάτιστη προσπάθεια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά, το ψηστήρι στις οικογένειες, τα καφενεία και τα μπαράκια έδινε και έπαιρνε, και ιδού ο νέος δήμαρχος!!! Υποθέτω, και δεν νομίζω ότι κάνω λάθος, πως οι νέες ψήφοι προς τον κ. Καμίνη προήλθαν κυρίως από το μεγαλύτερο κομμάτι των υποστηρικτών του κ. Αμυρά και της κ. Πορτάλιου, καθώς και από αρκετούς παραδοσιακούς -και λιγότερο φανατικούς- κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Σε αυτό βοήθησε και το εσωκομματικό παιχνίδι στη ΝΔ, καθώς ο κ. Σαμαράς μάλλον άφησε εκτεθειμένο πολιτικά τον κ. Κακλαμάνη. Νέες ψήφοι προήλθαν και από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, δηλαδή άτομα που δεν ψήφισαν την 1η Κυριακή αλλά κατέβηκαν στις επαναληπτικές εκλογές μόνο και μόνο για να φύγει ο κ. Κακλαμάνης. Όλα αυτά μαζί με την μεγάλη αποχή, κυρίως των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, ευνόησαν την τόσο ευχάριστη αλλαγή σελίδας.

Έτσι, οι Αθηναίοι -εν τη μειοψηφία τους- έλαβαν μια εξαιρετικά ώριμη πολιτικά και κοινωνικά απόφαση. Μιαν άλλη, επιτέλους ευχάριστη, ημέρα ξημερώνει για την Αθήνα. Αλλά αυτή την ετυμηγορία των πολιτών δεν μπορεί να τη σφετεριστεί κανείς, κανένας πολιτικός σχηματισμός, παρά μόνο να αποδοθεί στο σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της πόλης και τις ευτυχείς πολιτικές συγκυρίες. Να γνωρίζουν τα αυριανά επιτελικά στελέχη του δήμου πως δεν κέρδισε ο κ. Καμίνης, αλλά κυρίως έχασε ο κ. Κακλαμάνης, άρα οφείλουν να αγωνιστούν διπλά και τρίδιπλα για να αποδείξουν πως δίκαια βρίσκονται επικεφαλής της Αθήνας. Όχι στους πανηγυρισμούς, ναι στην δουλειά, από αύριο κιόλας, γιατί η Αθήνα έχει αποκτήσει πολλά και αγιάτρευτα κουσούρια. Καλύτερα, όμως, να μιλήσουμε σε επόμενο ποστ για το έργο που οφείλει να επιτελέσει ο κ. Καμίνης και η ομάδα του. 
 
ΥΓ1. Κρατήστε μια σημαντική πληροφορία που προκαλεί αισιοδοξία για μεγάλες τομές στην πόλη: Για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια (ίσως από το 1978) ένας δήμαρχος δεν προέρχεται από τον στενό κομματικό σωλήνα των δυο μεγάλων κομμάτων και δεν εκλέγεται με σκοπό να απογειώσει την πολιτική του καριέρα, βάζοντας πλώρη για βουλευτική ή/και υπουργική ή/και αρχηγική καρέκλα.  
ΥΓ2.  Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό δικαιοσύνης, κ. Δένδια, το κύριο μήνυμα των εκλογών στην Αθήνα είναι ότι θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα δύσπιστοι με την "ανεξαρτησία" των ανεξάρτητων αρχών. Ευτυχώς ο γιος μου έχει στο δωμάτιο του μια αφίσα του Λούκι Λουκ και έτσι πρόλαβα να δω (πριν συγχυστώ) την ομοιότητα του κ. Δένδια με τον Άβερελ Ντάλτον.

12 Νοε 2010

Μνημονιακός vs Αντιμνημονιακός

Ο αγώνας διεξάγεται σε ένα λασπωμένο γήπεδο, γεμάτο μπαλώματα και λακκούβες. Ο Μνημονιακός κατεβαίνει με αρκετές απουσίες λόγω τραυματισμών, όμως όλα τα βασικά του στελέχη βρίσκονται στην αρχική εντεκάδα.
Ο Αντιμνημονιακός δεν έχει κάνει φέτος σπουδαίες μεταγραφές, ενώ η περσινή χαμηλή συγκομιδή βαθμών δεν προμήνυε κάτι θετικό. Παρόλα αυτά κατεβαίνει αρκετά δυνατός, με μεγάλο πάθος, αν και με πολλά πολλά προβλήματα συνοχής μεταξύ των παικτών.
Ο αγώνας βρίσκεται στο 30ο λεπτό. Ο Μνημονιακός παίζει στην έδρα του, όμως παρόλα αυτά από το 20' και μετά ο Αντιμνημονιακός έχει αποκτήσει τον έλεγχο του γηπέδου και την κατοχή της μπάλας. Πρόκειται για μια άκαρπη υπεροχή, καθώς έχουν επιχειρηθεί  ελάχιστες οργανωμένες φάσεις μπροστά στην εστία του τερματοφύλακα του μνημονίου, Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Το παιχνίδι παίζεται κυρίως στο κέντρο, η άμυνα του Μνημονιακού κρατάει σχετικά εύκολα το μηδέν, αλλά δεν μπορεί να ανοίξει παιχνίδι.
Ο Αντιμνημονιακός αν και όπως είπαμε κρατάει την μπάλα στην κατοχή του δεν μπορεί να αναπτυχθεί σωστά, οι παίκτες του επιλέγουν ατομικές ενέργειες. Το μεγάλο του πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στο τελείωμα των φάσεων. Οι θεατές έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται για το άσχημο παιχνίδι!

Παραμένει λοιπόν ρευστό το τοπίο, σε αυτόν τον άνοστο αγώνα "δίχως αύριο". Περί μνημονίου ή κατά αυτού ο λόγος, αλλά απάντηση για την επόμενη μέρα του αγώνα δεν έχει έλθει από κανέναν. Με ρωτάνε συχνά πυκνά αν είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου. Η ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αποπροσανατολιστική. Όμως, για αυτό ας μιλήσουμε σε άλλο ποστ.

10 Νοε 2010

Και αν τελικά καταφέρει να χάσει ο Κακλαμάνης?

Χθες έβαλα ένα στοίχημα. Στοιχημάτισα 50€ ότι θα χάσει ο κ. Καμίνης στον επαναληπτικό γύρο. Θεωρώ ότι η διαφορά είναι τέτοια που δύσκολα ανατρέπεται. Πιστεύω επίσης, ότι η αποχή μάλλον θα συγκινήσει περισσότερο τους αριστερούς ή/και τους κομμουνιστές ψηφοφόρους, απ' ότι τους δεξιούς και γενικότερα τους συντηρητικούς. Κι επειδή στην λειψή μας δημοκρατία η πλειοψηφία προκύπτει βάσει των καταμετρημένων ψήφων, νομίζω ότι εύκολα ή δύσκολα η Αθήνα δεν θα αλλάξει χέρια.
Από την άλλη υπάρχει κάτι στον αέρα που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο όχι να κερδίσει ο Καμίνης, αλλά να χάσει τη νίκη μέσα από τα χέρια του ο Κακλαμάνης.
Υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια κατά του νυν δημάρχου Αθηναίων, δυσαρέσκεια που ενδέχεται να προκαλέσει μια εκ των ουκ άνευ κινητικότητα στους ψηφοφόρους 18-44 ετών, οι οποίοι σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν οποιονδήποτε εκτός του Νικήτα Κακλαμάνη.
Αυτοί οι πολίτες έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία ψησίματος γνωστών και φίλων, καθώς και μελών των οικογενειών τους. Τους λένε ότι τώρα που "δόθηκε" το πολιτικό μήνυμα, ήρθε ο καιρός να περάσει το ζήτημα στην διαχείριση της πρωτεύουσας και των μεγάλων προβλημάτων της. Μιλούν με ψηφοφόρους της ΝΔ λέγοντας τους ότι τώρα που έστειλαν το "μήνυμα" προς την κυβέρνηση είναι καιρός να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάτι διαφορετικό και καλύτερο για την πόλη.
Και πραγματικά σε αυτή την προσπάθειά τους έχουν σύμμαχο τον κ. Σαμαρά, που αρνείται να στείλει μήνυμα συστράτευσης για τον δήμο, συστράτευση σαν αυτή που ζήτησε για τον Κικίλια.
Γνωρίζω άτομα από το επιτελείο της Ρηγίλης που δεν κρύβουν την χαρά τους για μια πιθανή ήττα Κακλαμάνη, καθώς θεωρούν ότι σε περίπτωση επανεκλογής ο κ. Κακλαμάνης όχι μόνο θα αποκτήσει σημαντικό ρόλο στα εσωκομματικά της ΝΔ, αλλά μπορεί να ανοίξει κερκόπορτα για την Ντόρα Μπακογιάννη.
Εν πάση περιπτώσει, κοντός ψαλμός αλληλούια. Σε λίγες μέρες θα ξέρω αν έχασα ή κέρδισα το στοίχημα. Μακάρι να το χάσω!

ΥΓ. Μερικά μικρά από τις εκλογές:
1. Αντιλαμβάνομαι την πικρία του πρώην δημάρχου Τυρνάβου, που έχασε για μόλις 26 ψήφους το δικαίωμα να περάσει στον δεύτερο γύρο... Εκεί οι 3 μοναδικοί υποψήφιοι έπεσαν μαζί στο νήμα παίρνοντας και οι τρεις από 33 και κάτι τοις εκατό! Πραγματικό ντέρμπι!
2. Ο τέως δήμαρχος Ζαχάρως, ο άνθρωπος που τελεί σε αργία λόγω προβλημάτων με την δικαιοσύνη, ο άνθρωπος που αρκετοί θεωρούν ως κακέκτυπο γκάνκστερ, ο Πανταζής Χρονόπουλος πέρασε στον δεύτερο γύρο των εκλογών για τον δημαρχιακό θώκο με το εξαιρετικό 45%. Αν επανεκλεγεί, που θα επανεκλεγεί, θα γίνει ένας από τους ελάχιστους αν όχι ο πρώτος δήμαρχος που δεν θα μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντα του καθώς θα συνεχίσει να τελεί σε αργία!!! Ελλάς το μεγαλείο των πολιτών σου που εκλέγουν φελλούς! Άραγε αυτό το αποτέλεσμα εμπίπτει στα περί πολιτικού μηνύματος που δήθεν έστειλαν οι πολίτες?
3. Δείτε τα αποτελέσματα των εκλογών στο http://ekloges.ypes.gr και γελάστε με την καρδιά σας... Έχω την εντύπωση πως με ελάχιστες εξαιρέσεις οι δημοτικές εκλογές κερδίζονται από ανθρώπους στην καλύτερη μέτριους, στην χειρότερη οπισθοδρομικούς. Λαμβάνοντας υπόψη το μοτό ότι "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα" το μόνο που μπορώ να πω είναι "ας προσέχαμε" ή αλλιώς "τα θέλει ο κώλος μας" ή αλλιώς "οι πολίτες παίρνουν αυτό που τους αξίζει".

8 Νοε 2010

Ένας γρήγορος απολογισμός των αυτοδιοικητικών εκλογών

Πριν από 26 ώρες έκλεισαν οι κάλπες. Χθες το βράδι, η ομίχλη σκέπασε την Αθήνα, δημιουργώντας ένα τοπίο παρόμοια με αυτό των εκλογικών αποτελεσμάτων: ομιχλώδες και ολίγον αποκρουστικό. Είχα γράψει σε παλιότερα ποστ τις απόψεις μου γύρω από την περίεργη εκλογική αναμέτρηση, τύποις αυτοδιοικητικού χαρακτήρα. Σε ένα από αυτά είχα σημειώσει πως η κίνηση του Πρωθυπουργού να θέσει ζήτημα πρόωρων εκλογών σε περίπτωση μνημονιακής αποδοκιμασίας θα πετύχαινε τον στόχο της, όπως και τον πέτυχε. Συγκράτησε κατά πολύ τις απώλειες και, σαν να μην έφτανε αυτό, συσπείρωσε τόσο πολύ την Ν.Δ. που έθεσε εκτός μάχης το νούμερο ένα κίνδυνο για το ΠΑΣΟΚ, τον κ. Δημαρά. Σε ένα άλλο ποστ, είχα σημειώσει τους λόγους για τους οποίους έχανε ο κ. Καμίνης και νομίζω ότι δεν έπεσα πολύ έξω, αν και η αλήθεια είναι πως περίμενα μεγαλύτερη διαφορά. Η διαφορά των 7 ποσοστιαίων μονάδων από τον κ. Κακλαμάνη δείχνει κάτι που δεν υπολόγισα σωστά, το μέγεθος της δυσαρέσκειας προς τον υφιστάμενο δήμαρχο, αλλά ας μην γελιόμαστε. Ο κ. Κακλαμάνης εμφανίζεται το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον δεύτερο γύρο, καθώς θα συγκεντρώσει σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής (!!!) καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του κ. Σοφιανού (απευθείας ή δια της αποχής). Θα πρέπει να αλλάξει αρκετά στο προφίλ του ο κ. Καμίνης προκειμένου να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο (80-20 οι πιθανότητες κατά αυτού).
Επανέρχομαι, όμως, στο ομιχλώδες αποτέλεσμα των εκλογών για να σημειώσω κάτι που φαντάζει εύλογο μέσα στην αλογία (sic) του. Όλα τα κόμματα διατείνονται ότι κέρδισαν στις εκλογές, το καθένα για τους δικούς του ανεξήγητους λόγους. Το ΠΑΣΟΚ γιατί συγκράτησε τις απώλειες και κερδίζει την πλειοψηφία των περιφερειών, η ΝΔ γιατί μείωσε υποτίθεται τη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ και κερδίζει σημαντικές περιφέρειες όπως της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, το ΛΑΟΣ -όπως και ο ΣΥΝ- γιατί παρέμεινε σταθερό στα ποσοστά του, το ΚΚΕ γιατί είδε τους υποψηφίους του να εκτοξεύονται ψηλά σε αρκετές περιοχές.

Η δικιά μου προσέγγιση είναι λίγο διαφορετική. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαροι κερδισμένοι!
Καταρχήν θεωρώ ότι κέρδισε το ΠΑΣΟΚ δια της ήττας του. Δεν είναι λίγο πράγμα να παραμένεις πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων παρότι τους έχεις κεράσει πολλά φαρμάκια για λίγο έργο. Το ΠΑΣΟΚ όμως χάνει δια αυτής της νίκης του. Γιατί αν αποδοκιμάζονταν περισσότερο σε αυτές τις εκλογές θα εκτονώνονταν η αντίδραση των πολιτών και θα μπορούσε να ελπίζει σε μια καθαρή νίκη σε τυχόν πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Τώρα που δεν πάει σε εκλογές θα σιγοβράζει στο ζουμί του μέχρι αυτό να σωθεί, οπότε και θα παραδώσει σχεδόν καταρρακωμένο την εξουσία στους αντιμνημονιακούς της ΝΔ. Μάλλον χαμένο λοιπόν το ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ από την άλλη μπορεί να χαίρεται σήμερα, αλλά ξέρει πως δεν τα πήγε καλά. Παρά την τεράστια -για τα σημερινά δεδομένα- συσπείρωση που πέτυχε (αντιμνημονιακού χαρακτήρα) βλέπει τα ποσοστά της εξαιρετικά χαμηλά. Θα εφαρμόσει λοιπόν από εδώ και στο εξής την τόσο γνώριμη τακτική του ώριμου φρούτου περιμένοντας να πέσει η κυβέρνηση, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Ξέρει όμως η δύσμοιρη πως αν και όποτε πέσει το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να υλοποιήσει αυτά ακριβώς που σήμερα αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας. Μάλλον χαμένη λοιπόν και η ΝΔ.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσαν να νιώθουν κερδισμένοι μόνο αν κατέβαιναν ως ενιαίος σχηματισμός. Τώρα θα πρέπει να μπουν στην πλευρά των χαμένων, γιατί αν και τα ποσοστά τους δεν είναι πολύ άσχημα, αδυνατούν να δημιουργήσουν μια διαφορετική δυναμική. Αυτό το κομμάτι της αριστεράς παραμένει παγιδευμένο στις αντιφάσεις και τις -αλά φιλιόκβε- αδυναμίες του και το χειρότερο είναι πως το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει χώρο αντί για περισυλλογή σε περισσότερες έριδες, περισσότερες καρεκλομαχίες. Μάλλον χαμένη λοιπόν η προοδευτική αριστερά (ξέχασα να αναφέρω ότι ο υπέρτατος χαμένος από αυτόν τον χώρο είναι ο κ. Αλαβάνος, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν χρειάζεται πολλά σχόλια: η πανωλεθρία του ας είναι η αφορμή για να περάσει πιο ήσυχα γηρατειά, μακριά από δήθεν ΕΑΜικές παλινορθώσεις!).
Το ΚΚΕ εμφανίζεται λίαν κερδισμένο, καθότι προσεγγίζει διψήφιο αριθμό πανελλαδικού ποσοστού, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν είναι έτσι. Η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ βρίσκεται πάντα σε υψηλά επίπεδα και αυτές οι εκλογές δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Πάρα την μεγάλη αποχή είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι είναι οι υποστηρικτές του ΚΚΕ που δεν πήγαν να ψηφίσουν. Θα έλεγα λοιπόν ότι η αποχή ευνόησε το ΚΚΕ, αλλά δεν άλλαξε το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ ή κατά του. Ισόπαλο το αποτέλεσμα λοιπόν για το ΚΚΕ, παρότι εμφανίζεται να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Το ΛΑΟΣ (συγνώμη, δεν μπορώ να πω "ο λαός" διότι πρόκειται περί ύβρεως) μάλλον χάνει ως κόμμα. Πήρε ένα μεγάλο μερίδιο της ξενοφοβικής αγανάκτησης, αλλά πήγαινε στις εκλογές με σαφώς υψηλότερο στόχο. Παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος κερδισμένος και αυτός είναι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρης. Τα ακραία πουλέν (Γεωργιάδης, Βελόπουλος) δεν τα πήγαν τόσο καλά και δεν πέρασαν το ποσοστό που ο αρχηγός του κόμματος είχε λάβει στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Έτσι τα φτερά τους εμφανίζονται ψαλιδισμένα, όπως ακριβώς περίμενε ο κ. Καρατζαφέρης. Νίκη δική του θεωρείται και ο άκομψος αποκλεισμός Βορίδη, αν και νομίζω ότι πρόκειται για μια βραχύβια και μάλλον πύρειο νίκη. Εδώ θα είμαστε να τα ξαναπούμε για την κόντρα του πρώην επενίτη με το τσεκούρι και του πρώην πυγμάχου. Νικοήττα (sic) λοιπόν για το ΛΑΟΣ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούν ότι κέρδισαν καθότι ανεβάζουν τα ποσοστά τους. Εγώ πάλι θεωρώ ότι αν επεδείκνυαν μεγαλύτερη ωριμότητα θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον θριαμβευτή των εκλογών. Η μικρή άνοδός τους κρέμεται σε μια κλωστή και εμπεριέχει αρκετές ψήφους διαμαρτυρίας και απέχθειας προς τους υπόλοιπους. Οι Οικολόγοι βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Θα κινηθούν έξυπνα και θα μπουν στην Βουλή με ένα καλό ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές ή θα μείνουν στα ρηχά νερά που βρίσκονται σήμερα. Μεγάλο πρόβλημα για τους Πράσινους η έλλειψη έμπειρων και καταρτισμένων στελεχών. Ας πούμε λοιπόν ότι οι Οικολόγοι απέσπασαν μια εκτός έδρας ισοπαλία, που αφήνει ανοιχτά όλα τα προγνωστικά για τη ρεβάνς.

Αυτό ήταν όλο? Όχι, υπάρχει και κάτι ακόμα, για τον μεγάλο χαμένο! Εμάς δηλαδή που με ένα δείγμα πολιτικής ανωριμότητας ή σοφίας, καταφέραμε να απέχουμε από τις εκλογές με ένα πρωτοφανές ποσοστό. Η απογοήτευση για το πολιτικό σκηνικό είναι εύλογη. Ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα της καθημερινότητάς μας φτάνει σε δυσθεώρατα ύψη. Είμαστε χαμένοι, όμως. Και αυτό γιατί υπό συνθήκες δημοκρατίας, έστω λειψής, η ηθελημένη παραίτηση από τα κοινά δεν προοιωνίζει τίποτα θετικό. Το καζάνι βράζει, αλλά δυστυχώς είμαστε και εμείς μέσα. Και ακόμα χειρότερα, το καπάκι του καζανιού δίδεται δια της αποχής στα χέρια άλλων.
Η τελική έκβαση του δευτέρου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών λίγη σημασία έχει. Μένει τώρα να δούμε πώς θα συρθούμε σε βουλευτικές εκλογές, με ευπρέπεια ή βάναυσα!

5 Νοε 2010

Η επόμενη μέρα μετά την πιθανή ήττα Καμίνη...

Έγραψα σε παλιότερο ποστ τους λόγους για τους οποίους, κατά την εκτίμησή μου, χάνει τη μάχη της Αθήνας ο Γιώργος Καμίνης. Τώρα, δυο μέρες πριν τον 1ο γύρο και παρακολουθώντας εξ' αποστάσεως τις κόντρες των υποψηφίων για την μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, η εκτίμησή μου τείνει να καταστεί βεβαιότητα.
Για μια ακόμη φορά τονίζω πως το επιτελείο του πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγάλη αυστηρότητα αναφορικά με την αδυναμία που επέδειξε να "απλοποιήσει" το προφίλ του υποψηφίου, να διώξει την εικόνα που τεχνηέντως καλλιεργήθηκε περί ενός εστέτ, απόμακρου, και ξεκομμένου από την πραγματικότητα καθηγητή πανεπιστημίου.
Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυστηρότητα και ο ίδιος γιατί στα προεκλογικά debate επέλεξε να κρατήσει μια κατ' άλλους "κόσμια", για μένα μια άκρως αμυντική στάση, αφήνοντας ανοιχτό πεδίο στον κύριο αντίπαλό του να επιτίθεται συνεχώς και ως εκ τούτου να κερδίζει τις εντυπώσεις.   
Είδα και άλλα πολλά λάθη τακτικής, όπως και λάθη σημειολογικής υφής, σαν αυτό της συναυλίας που διοργάνωσε στις 4 Νοέμβρη με τους Burger Project και τον Πορτοκάλογλου. Μια συναυλία ενδεικτική για το κοινό που στηρίζει και μάχεται για την υποψηφιότητα Καμίνη. Κοινό της Lifo και των καλλιτεχνικών ρευμάτων της πρωτεύσουσας, κοινό στιβαρό και προοδευτικό αλλά ολίγον απολίτικο, κοινό που από μόνο του δεν φτάνει για να υπερκεράσει αριθμητικά τους ψηφοφόρους του κ. Κακλαμάνη.
Είδα, επίσης, πως αγνοεί τον κ. Καμίνη το παλιό ΠΑΣΟΚ, καθώς και το πως σηκώνει στους ώμους του ως μη όφειλε το βάρος του μνημονίου.
Κρίμα, γιατί είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κ. Καμίνης θα μπορούσε να προσφέρει αρκετά στην παρηκμασμένη πρωτεύουσα. Και είναι ακόμα πιο κρίμα, γιατί η πιθανότατη αποτυχία ενδέχεται να προκαλέσει απογοήτευση στα φρέσκα πρόσωπα, που έχουν ειλικρινή διάθεση να προσφέρουν στα κοινά, εθελοντικά και μακριά από ωχαδελφισμούς. Αλίμονο, αν δουν την μη-εκλογή του κ. Καμίνη ως παραδοχή για την αδυναμία της Αθήνας να αλλάξει όψη, δέσμια των καρεκλοκένταυρων, των απαθών συμπολιτών και των αντιαισθητικών επιλογών.
Θα πρότεινα όσοι στηρίζουν τον κ. Καμίνη και εμφορούνται από τα αγαθότερα αισθήματα για την αναγκαιότητα "στροφής" της Αθήνας να αντιμετωπίσουν την υποψηφιότητα Καμίνη και γενικότερα την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Αθήνα, ανεξάρτητα από το τι τελικά θα συμβεί σε δυο μέρες, ως μια παρακαταθήκη για το εγγύς μέλλον.
Μάχες μπορεί και πρέπει να χαθούν, από τις ήττες μαθαίνουμε όλοι. Ας συνεχίσουν να μάχονται για να κερδίσουν τον πόλεμο!