Περί νέας ελληνικής μουσικής το ανάγνωσμα (και άκουσμα)...

Περί μουσικής το ανάγνωσμα, σήμερα με ένα εξαιρετικά σύντομο post αν και δεν το συνηθίζω! Ο λόγος για την ελληνική ηλεκτρονική -και όχι μόνο- μουσική, που θεωρώ ότι έχει κάνει μεγάλα βήματα προόδου. Κάποιοι θα πουν ότι αργήσαμε και ότι καιρός ήταν να βγουν νέοι έλληνες καλλιτέχνες που αφήνουν πάνω στις νότες τα όσα έκλεψαν από την σκηνή του εξωτερικού. Δεν συμφωνώ!
Νομίζω ότι οι συνθήκες της ζωής στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα είναι τέτοιες που ευνοούν την δημιουργικότητα και την έκφραση μέσω της τέχνης και δη της μουσικής. Τα LPs της αλλοδαπής ηλεκτρόνικα αναμιγνύονται με τα βιώματα στις τσιμεντουπόλεις και τα στέκια, εμβαθύνονται από την κοινωνική αποσύνθεση και την νεόκοπη πολυπολιτισμικότητα, ξεμακραίνουν υπό την πίεση των βαλκανικών επιρροών και αναγεννώνται σε κάτι τρομερά ελπιδοφόρο, ένα στίγμα στον μουσικό χάρτη.
Δεν λέω ότι δεν υπάρχει σαβούρα! Αλίμονο! Λέω απλά ότι η σύγχρονη μουσική της Ελλάδας, ή καλύτερα η ala greca μετάφραση των δυτικών ακουσμάτων, έχει οντότητα που έρχεται σε αντίθεση με τον πολιτικό ξεπεσμό και την οικονομική παρακμή. Ή μήπως είναι αυτές ακριβώς οι κοινωνικά παρακμιακές καταστάσεις που ευθύνονται για την ικμάδα του νέου καλλιτεχνικού ρεύματος της χώρας! Άραγε, απαισιοδοξία + απελπισία = δημιουργία? 

ΥΓ1. Η φωτό είναι από το Please Make me Dance του The boy
ΥΓ2. Δεν ξέρω τι να πρωτοπροτείνω από την ελληνική ηλεκτρονική σκηνή. Ας γράψω μόνο τα τρία ελληνικά ονόματα που ακούσα τώρα τελευταία: τον ΙΟΝ με το Elfish tapes, που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν εδώ, τον Αλέξανδρο Βούλγαρη ή The boy, στο αρκετά επιτηδευμένο Κουστουμάκι, και τους Keep Shelly in Athens (προφέρεται Κυψέλη ιν Άθενς).
Ακούστε το Cremona Memories από τους "Κυψελιώτες"!

Τα πράσινα στρατόπεδα και οι αναμνήσεις από τη θητεία...

Χθες ανακοινώθηκε το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των Υπουργείων Π.Ε.Κ.Α και ΕΘ.Α για δημιουργία "πράσινων στρατοπέδων". Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός, στην κρίση όσων διαβάσουν το μνημόνιο, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη περισσότερο νόημα έχει το άμεσο "πρασίνισμα" των δραστηριοτήτων και σε δεύτερη μόνο φάση των κτιρίων.
Θυμήθηκα, όμως, με αφορμή το μνημόνιο λίγα πράγματα από τη θητεία μου ως έφεδρος αξιωματικός στη σχολή εφέδρων αξιωματικών ΣΕΑΠ (ή αλλιώς Σήμερα Είσαι Αύριο Πεθαίνεις) και στη μονάδα πεζικού στο Μανταμάδο Λέσβου ή Μανταμαύρο για όσους έχουν περάσει από εκεί. Θυμήθηκα λοιπόν το σκουπιδομάνι που πετάγαμε σε κάθε άσκηση ή μετά από κάθε γεύμα. Επανέφερα στη μνήμη μου τα ορυκτέλαια που χύνονταν δεξιά και αριστερά κατά τη συντήρηση των οχημάτων παντός είδους (Στάγιερ, Καναδέζες, BMP κτλ). Θυμήθηκα ακόμη τη φωτιά που ξέσπασε δίπλα στο πεδίο βολής του τάγματος όταν ένας μόνιμος αρχιλοχίας (πραγματικά γιωτάς) έριξε με το βομβιδοβόλο Μ79 και αντί να σημαδέψει το στόχο βάρεσε "στο γάμο του καραγκιόζη", στην παρακείμενη δασική έκταση.
Και αφού θυμήθηκα όλα τα παραπάνω, σκέφτηκα μερικά ακόμη για τα απανωτά σκοπέτα των φαντάρων (κάποια στιγμή τους πήγε 10 μέσα-1 δίωρη), τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής (μάλιστα στο στρατό παρατηρείς το μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο να βρίσκεις κόπρανα ακόμα και στο ταβάνι της καλλιόπης), τα μαζικά κρούσματα γαστρεντερίτιδας 1-2 φορές το χρόνο, την οικτρή ποιοτική στάθμη αρκετών στελεχών (ιδίως ΕΠΟΠ, ΕΠΥ, ΕΜΘ, ΣΜΥ δηλαδή το 70-80% των μονιμάδων), την απάλευτη μιζέρια ορισμένων οπλιτών και στελεχών που μιμούνται εντός του στρατού το μοτό "ο θάνατος σου η ζωή μου", μερικά τσογλάνια δόκιμους που μόλις πήραν ελάχιστη εξουσία απέδειξαν πόσο κομπλεξικοί είναι, το στοίχημα στο φαγητό (αν έχεις τύχη θα πέσεις σε καλό μάγειρα και το τέταρτο γραφείο θα υπεξαιρεί λιγότερο από το 15% του ποσού που πάει για ώνια), τις πρωινές αναφορές όπου σε δύναμη 150 ατόμων με το ζόρι εμφανίζονταν 10-15, και το τρελό αραλίκι στα φυλάκια (όπου σε ένα εξ΄αυτών κατάφερα να πάρω 11 κιλά σε 2 μήνες, καθότι η μόνη ασχολία ήταν φαΐ, διάβασμα, πάλι φαΐ και έλεγχος μη τυχόν σκάσει καμιά έφοδος του διοικητή). Θυμάμαι τέλος ένα μεγάλο λαμόγιο, σειρούλα στη ΣΕΑΠ, που έπινε ένα ειδικό φαρμακευτικό σκεύασμα ώστε να κοκκινίζουν τα κόπρανά του. Το λαμόγιο ακολουθούσε συνέχεια τη διαδρομή αναρρωτήριο-νοσοκομείο, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να γίνει δόκιμος και "σκίστης" όπως έμαθα στη συνέχεια.     
Πέρα από αυτά όμως θυμάμαι και αρκετές καλές στιγμές! Τους 3 κολλητούς που απέκτησα στη ΣΕΑΠ και είμαστε ακόμα "κώλος βρακί", μάλιστα ένας από αυτούς έγινε κουμπάρος μου. Τον πρωινό καφέ από αυτόματο μηχάνημα, που πίναμε δίπλα από το Στάγερ στις 6 το πρωί μετά από διανυκτέρευση στο φυλάκιο 880 της ΣΕΑΠ, τους αγώνες μπιλιάρδου στο μοναδικό σαλούν μπαρ του Μανταμάδου, όπου 50 στρατέοι σαλιάριζαν τις 3 μοναδικές -σε ηλικία γάμου- χωριατοπούλες, τους αγώνες ποδοσφαίρου σε αυτοσχέδιο γήπεδο, Κυριακή μεσημέρι κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου (πλάκα πλάκα τις χειρότερες υπηρεσίες, κυριακές αργίες, τις έκαναν πάντα δόκιμοι), το γεγονός πως από το στρατό βγήκα (θέλω να πιστεύω) μόνο με καλές ή αδιάφορες σχέσεις και όχι με κακές (εξάλλου δεν έβγαλα ποτέ κανέναν στον τάκο).
Τελικά αν γυρίσω πίσω το χρόνο θα πω πως μάλλον καλά πέρασα και ας μην ήταν "πράσινα" τα στρατόπεδα. Αλλά ρε αδερφέ, έφαγα τόσα "πράσινα" (μαρούλι και λάχανο) εκεί μέσα, που τώρα ούτε να τα δω!!!

Το Βατοπέδι που δεν είναι σκάνδαλο και άλλα φαιδρά...

Χθες χάζεψα για λίγο τηλεοράση, μετά από πολύ πολύ καιρό. Το χαζοκούτι και ειδικά οι πολιτικές του εκπομπές διεκδικούν και θα κερδίσουν επάξια το βραβείο της "ηλιθιωδέστερης χοντροκομμένης προπαγάνδας", αν και όποτε θεσμοθετηθεί. Δεν παύουν όμως να "ψυχαγωγούν" και κυρίως να "ενημερώνουν" σκεπάζοντας με άφθονα σχόλια και ίντριγκα το μπαγιάτικο ειδησεογραφικό προϊόν τους,  για να το σερβίρουν στη συνέχεια και με τον κατάλληλο τρόπο στον, χαμηλής γαστριμαργικής γνώσης, "μέσο τηλεθεατή".
Χθες λοιπόν χάζεψα για λίγο τη νέα δημοσκόπηση στην εκπομπή "Ανατροπή" του Μέγκα, καθώς και το ειδικό θέμα του ΣΚΑΪ για το Βατοπέδι... Και στις δυο εκπομπές έχω την ελάχιστη, τόσο αμυδρή, υποψία πως επιχειρήθηκε μια προσπάθεια να κοντύνουν το κυβερνών κόμμα και συνάμα μια συγκινητική πρωτοβουλία να τονωθεί το τρωθέν γόητρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο τρόπος παρουσίασης των γεγονότων δεν θα μου έκανε καμιά εντύπωση. Ο κ. Σγουρός άλλωστε, ο υποψήφιος περιφερειάρχης του ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν αυτός που δήλωσε πως δεν υπάρχει έλληνας πολίτης που να νιώθει ικανοποιημένος με την κατάσταση στην Ελλάδα και τις απαιτήσεις του μνημονίου; Το θέμα όμως δεν αφορούσε το μνημόνιο, αλλά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και κυρίως το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Είναι λοιπόν οι συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται η κριτική, που με βάζουν σε αρκετές σκέψεις περί της αγνότητάς της. Γιατί παρουσιάζεται ως "καθαρή δουλειά" το Βατοπέδι, σήμερα, λίγο πριν υποβάλλει υπόμνημα ο πρώην Πρωθυπουργός; Για ποιο λόγο φούντωσαν οι αντιδράσεις για τις "λανθασμένες" κινήσεις της κυβέρνησης, λίγες ώρες μετά την υπογραφή συμφωνίας με τους εμίρηδες για μια σειρά real estate επενδύσεων;
Οι περισσότεροι από εσάς (αν όχι όλοι) θα μου πείτε πως δεν μασάτε και πως έχετε προ πολλού αποστασιοποιηθεί από τις "κορώνες" των πολιτικών τηλεσόου, επομένως οποιαδήποτε προσπάθεια επηρεασμού των απόψεών σας από τους τηλεαστέρες δεν πρόκειται να πιάσει. Δεν αμφιβάλλω! Αμφιβάλλω όμως αν και κατά πόσο μένουν ανεπηρέαστοι όλοι οι Έλληνες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αρκεί η συντονισμένη προσπάθεια κάποιων μέσων ώστε να ψαλιδίσουν 3-5% από το ένα κόμμα και να το σπείρουν στο/α άλλο/α... Τι λέτε δεν είναι αρκετό, ώστε να αναγκάσει την εκάστοτε κυβέρνηση "να έλθει στα συγκαλά της", να αποσύρει μεταξύ άλλων τον ειδικό φόρο 20% στις διαφημίσεις και να "δουλέψει" μαζί με τα εκδοτικά συγκροτήματα για το συμφέρον του τόπου;

ΥΓ. Είμαι και εγώ πεπεισμένος πως οι κυβερνητικές επιλογές πρέπει να αλλάξουν. Παρατηρώ όμως πως ελλοχεύει ο κίνδυνος να αλλάξουν προς το πολύ χειρότερο και μόνο προς όφελος ολίγων εκλεκτών... Ας το έχουμε όλοι υπόψη!
ΥΓ2.  Άντε και να πιστέψω ότι είναι τελικά νόμιμο να παίρνεις μια λίμνη με αμφίβολους τίτλους ιδιοκτησίας (στην οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν μπορείς να κατασκευάσεις σχεδόν τίποτα λόγω καθεστώτος προστασίας) και να την ανταλλάσεις με φιλετάκια. Είναι άραγε και ηθικό; Γιατί αν είναι, τότε κακώς εκδιώχθηκε ο Βουλγαράκης.

Η συμφωνία με το Κατάρ και τι θα έκανα αν ήμουν ξένος επενδυτής...

Σε άρθρο μου στις Συναντήσεις της Αυγής στις 22 Ιουνίου 2010, είχα επισημάνει το πρόβλημα που τείνει να δημιουργηθεί με τις fast track αδειοδοτήσεις. Αφορμή εκείνου του σημειώματος ήταν η ανησυχία μου για την συμπερίληψη του fast track στο νόμο 3851/2010 για την προώθηση των ΑΠΕ. Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως ο σκοπός δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα και πως οι ΑΠΕ είναι κάτι απαραίτητο για την Ελλάδα και το ενεργειακό της μίγμα, αλλά μόνο αν αναπτυχθούν υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και σεβασμού των νόμων. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, στις 6 Αυγούστου αναρτήθηκε προς διαβούλευση το νομοσχέδιο για την «επιτάχυνση Μεγάλων Έργων – Στρατηγικών Επενδύσεων», το οποίο χαρακτηρίζεται από ανεξήγητη μονομανία για την κατάργηση περιβαλλοντικών κεκτημένων στο όνομα μιας προσχηματικής και πιθανότατα ατελέσφορης ανάπτυξης. Μαζί με τα ξερά φαίνεται πως πλέον υπάρχει η τάση να καούν και τα χλωρά, χωρίς να γίνεται σαφές ούτε το «αναπτυξιακό πλαίσιο» στο οποίο θα λάβουν χώρα όλες εκείνες οι επενδύσεις που απαιτούν εξπρές διαδικασίες, ούτε ο «λόγος εθνικού συμφέροντος» που μπορεί να δικαιολογήσει παραβιάσεις του εθνικού και κοινοτικού δικαίου.
Το τελευταίο σίριαλ του επεισοδίου αφορά την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας της Ελλάδας με την Qatar Investment Authority (QIA) για επενδύσεις συνολικού ύψους € 5 δις. Η λέξη μυστικοπάθεια αρμόζει στο συγκεκριμένο deal, καθώς δεν έχουν γίνει γνωστοί οι όροι συνεργασίας, ούτε το αντικείμενο των επενδύσεων. Αντιθέτως, έχει διαρρεύσει μέρος του μνημονίου όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται πως καθένα από τα συμβαλλόμενα μέρη δεν θα μπορεί να κάνει δημόσια λόγο για το περιεχόμενο των επενδύσεων εκτός εάν έχουν ρητά συμφωνήσει τα δυο μέρη. Με άλλα λόγια, πλήρες σκότος για έργα που υποτίθεται πως αφορούν πρώτα και κύρια τους Έλληνες πολίτες και την εθνική οικονομία. Επί του συμφωνηθέντος και αγνώστου στις λεπτομέρειες μνημονίου έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1. Γιατί το ποσό που συμφωνήθηκε είναι € 5 δις και όχι 3, 33 ή 3003 δις; Αν δεν πρόκειται περί απίστευτης προχειρότητας ή για «μεγαλοψυχία» της επενδυτικής εταιρίας του Κατάρ, τότε τα € 5 δις έχουν προϋπολογιστεί και αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα έργα. Για ποιο λόγο δεν ανακοινώνονται δημόσια, συντελώντας στην καχυποψία των πολιτών περί αδιαφανών διαδικασιών και μελλοντικών χαριστικών ρυθμίσεων;
2. Ξέρουμε σίγουρα πως ένα μεγάλο μέρος από τα ανωτέρω € 5 δις αντιστοιχούν στην μονάδα ηλεκτροπαραγωγής με LPG (υγραέριο) στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο ιστορικό της συγκεκριμένης επένδυσης μήπως βγάλουμε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα. Στην αρχή λοιπόν της ιστορίας, η επένδυση εμφανίστηκε ως μονάδα καύσης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), συνδυασμένη με δεξαμενές αποθήκευσης φυσικού αερίου και πρότυπες καλλιέργειες φυκιών που θα αποθηκεύουν το διοξείδιο του άνθρακα. Λέγονταν μάλιστα τότε πως η επένδυση θα δημιουργούσε 1.500 νέες θέσεις εργασίας και το παραγόμενο ρεύμα θα εξάγονταν στο σύνολό του στην Ιταλία. Με το πέρασμα του καιρού, όμως, διαπιστώθηκε πως η μονάδα θα παράγει ηλεκτρισμό καίγοντας το ιδιαίτερα προβληματικό υγραέριο (LPG), οι θέσεις εργασίας έπεσαν σε σχεδόν 140, ενώ τα φύκια έχουν σταματήσει να ακούγονται. Μάλιστα με ΚΥΑ προβλέπεται σύνδεση της μονάδας ηλεκτροπαραγωγής με το κέντρο υπερυψηλής τάσης Αχελώου, δηλαδή δίδεται η δυνατότητα έγχυσης της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας στο εσωτερικό της χώρας. Αρκετές αβαρίες σε σύντομο χρονικό διάστημα και για ένα έργο που λόγω επικινδυνότητας και δυσκολίας κατασκευής εντοπίζεται σε ελάχιστες χώρες του κόσμου, όπως το Πακιστάν.
3. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν για την μετατροπή του Ελληνικού σε μίγμα Λας Βέγκας (ήτοι καζίνο, πολυτελή ξενοδοχεία) και Ντίσνεϊλαντ (εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας). Δεν γνωρίζω τι πρόκειται να γίνει τελικά στην περιοχή. Προσωπικά είμαι της άποψης ότι θα μπορούσαν να θυσιαστούν μερικά τ.μ. της έκτασης για την ήπια αξιοποίησή τους και αντιστάθμισμα της απώλειας με μικρότερα έργα πρασίνου σε υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου (Κυψέλη, Αμπελόκηποι, Αιγάλεω κοκ), όμως κινήσεις σαν τις πρόσφατες δεν πείθουν για τις αγαθές προθέσεις πολλών αξιωματούχων.           

Ας αφήσουμε όμως τα της QIA και ας κάνουμε την υπόθεση πως είμαι ένας ευρωπαίος επενδυτής. Σας πληροφορώ πως παρότι δηλώνω έμπλεος συναισθημάτων για την χώρα «που δίδαξε πολιτισμό στην Ευρώπη» δεν θα ερχόμουν στη χώρα σας να επενδύσω. Οι fast track διαδικασίες ενδέχεται να προσκρούσουν στο ευρωπαϊκό δίκαιο και στέλνουν λανθασμένα μηνύματα στους μέσα και τους έξω, διαιωνίζοντας την εικόνα μιας διεφθαρμένης Ελλάδας, δέσμιας των πελατειακών σχέσεων και των «προνομιακών δεσμών» με εταίρους άλλοτε φερέγγυους, άλλοτε όχι και τόσο. Αν μάλιστα τις επόμενες μέρες διενεργηθεί στον Αστέρα Βουλιαγμένης φόρουμ για την προσέλκυση ευρωπαίων επενδυτών, θα διατυπώσω τις ίδιες ενστάσεις δημόσια. Θα τόνιζα μάλιστα πως το πρόβλημα της χώρας σας δεν είναι η γραφειοκρατία ή το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο, αλλά η παράκαμψη των νόμων κατά το δοκούν και η μεγάλη διαφθορά που κατατάσσει την Ελλάδα στην 71η θέση της λίστας των πιο διεφθαρμένων χωρών παγκοσμίως, με επίδοση χειρότερη από αυτή του Ιράκ, της Κολομβίας, του Ελ Σαλβαδόρ. Θα τόνιζα επίσης πως τόσα χρόνια η ανταγωνιστικότητά της Ελλάδας είναι χαμηλή (83η στη λίστα των ανταγωνιστικών χωρών, η χειρότερη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες) γιατί εξακολουθείτε να βασίζεστε σε rooms to let και οδικές αρτηρίες, δηλαδή προϊόντα που δεν προσδίδουν καμιά προστιθέμενη αξία στο εμπορικό ισοζύγιο. Θα συνέχιζα με την παραίνεση να δημιουργήσετε ένα σταθερό και διάφανο πλαίσιο επιχειρηματικότητας, να εστιάσετε στη λογοδοσία δημόσιας διοίκησης και επιχειρήσεων και να δώσετε έμφαση στο μοναδικό φυσικό περιβάλλον που διαθέτετε.
Θα έκλεινα με μια παροιμία που έμαθα κατά τη διάρκεια ολιγοήμερων διακοπών μου σε ελληνικό νησί, λέγοντας πως «μόνο ο καθαρός ουρανός δεν φοβάται αστραπές».   

Μια μικρή ιστορία για το πως έφτασε... στα πρόθυρα της χρεωκοπίας

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος, υψηλόβαθμο στέλεχος μιας εταιρίας που παρήγαγε παπούτσια και για αρκετό καιρό (πιο παλιά) μέλος του ΔΣ. Η εταιρία χρόνια τώρα δεν τα πήγαινε καλά. Μικρομεσαίου χαρακτήρα, χωμένη ανάμεσα στα μεγαθήρια, με προϊόντα πολλές φορές ελαττωματικά και σίγουρα όχι καινοτόμα, δυσκολεύονταν να τα φέρει βόλτα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της επιχείρησης όμως ήταν η υπερβολικά μεγάλη κακοδιαχείριση. Στελέχη ΔΣ που προσλάμβαναν δίμετρες καλλονές σε ρόλο σχεδιαστή παπουτσιών, πολυτελή ταξιδάκια στελεχών που χρεώνονταν στην εταιρία, προϊστάμενοι που δεν επόπτευαν, υποτυπώδης ποιοτικός έλεγχος και πολλή μίζα. Μίζα για να προτιμηθεί ο τάδε ή ο δείνα προμηθευτής δέρματος, μίζα για τον άνθρωπο που θα επιδιορθώσει τις μηχανές, μίζα στα καταστήματα και τους εμπόρους χονδρικής που αγοράζουν το στοκ της επιχείρησης.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι κάποια στιγμή η εταιρία βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης. Το τότε ΔΣ ήταν ανήμπορο να αντιδράσει, βυθισμένο στη σιέστα της καλοπέρασης και της διαφθοράς. Εκείνη την στιγμή επέλεξε ο άνθρωπός μας να κάνει την δική του μεγάλη κίνηση, την κίνηση που περίμενε χρόνια, να αναλάβει τα ηνία της εταιρίας.
Στις απανωτές συνελεύσεις των μετόχων και των εργαζομένων της εταιρίας, ο άνθρωπός μας τους εξήγησε ότι όλα είναι θέμα κακοδιαχείρισης και πως μπορούν να εξοικονομήσουν πόρους αν μπει μια τάξη. Τους εξήγησε ότι βασικό του μέλημα είναι να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση της εταιρίας, για να μπει τέλος στις πρακτικές των μεγαλοσχημόνων, να επέλθει δικαιοσύνη για τους κακοπληρωμένους υπαλλήλους και να δοθεί έμφαση στην παραγωγή νέων καινοτόμων προϊόντων. Ανέφερε συγκεκριμένα πως τα νέα παπούτσια της εταιρίας θα είναι "οικολογικά", καθώς είχε εντοπίσει στην αγορά μεγάλες ευκαιρίες και ένα κενό στο συγκεκριμένο είδος (Σ.Σ. πράγματι το οικολογικό παπούτσι θα είχε πέραση και στην εσωτερική αγορά και στις διεθνείς εκθέσεις).
Με αυτά και με αυτά, ο άνθρωπός μας εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας. Πέρασε όμως ελάχιστος καιρός πριν ανακοινώσει με μια λιτή έκθεση πως το πρόβλημα ήταν βαθύτερο και πως η μόνη λύση πριν το "λουκέτο" ήταν η σύναψη πολυετούς (και πανάκριβου) δανείου με διεθνείς τραπεζικούς οίκους, οι οποίοι μάλιστα για να είναι σίγουροι πως θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους θα αποκτούσαν "μερίδιο" στην εταιρία και θα έβαζαν δικά τους στελέχη να εποπτεύουν το πρόγραμμα εξυγίανσης. Οι πρώτες μουρμούρες ακούστηκαν αλλά οι περισσότεροι πίστεψαν πως επρόκειτο για αναγκαίο κακό, για "το μη χείρον βέλτιστο". Έλαβαν εξάλλου τις διαβεβαιώσεις πως παρά τη βάσανο του απεχθούς δανείου, το πρόγραμμα που είχε προτείνει θα εξελίσσονταν κανονικά. Τόνισε μάλιστα ο άνθρωπός μας τη δέσμευσή του για "πράσινα" προϊόντα και για μια εταιρία πρότυπο διαφάνειας και λογοδοσίας.
Οι μέρες περνούσαν, όμως, και η μουρμούρα άρχισε να μεγαλώνει. Βλέπετε, τα πράγματα δεν εξελίσσονταν ομαλά. Οι μισθοί μειώθηκαν, οι πρώτες απολύσεις έγιναν, τα νέα μέλη του ΔΣ συνέχισαν να προωθούν επενδυτικές κινήσεις κατά το δοκούν, οι επαφές και οι συνεργασίες έλαμβαναν χώρα εν κρυπτώ, ο διοικητικός μηχανισμός παρέμεινε ανέπαφος παρόλο που ευθύνονταν για το χάλι της επιχείρησης. Μερικά θετικά βήματα όπως η προσέλκυση λίγων νέων επενδυτών και η κατά τι μείωση των κηφήνων δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα αρνητικά. Το μεγαλύτερο όμως λάθος της νέας διοίκησης ήταν η εμμονή της με τον εσωτερικό κανονισμό της επιχείρησης και η απέχθειά της στα όσα ανέφερε περί ανάγκης συζητήσεων και ελέγχων πριν τη λήψη τελεσίδικων αποφάσεων για τα επενδυτικά σχέδια της εταιρίας. Άρχισε λοιπόν να ερμηνεύει τον εσωτερικό κανονισμό κατά πως τη βόλευε, λαμβάνοντας αποφάσεις σε κλειστές συνεδριάσεις του ΔΣ σε απομακρυσμένα βουνά της χώρας και επιδεικνύοντας μια τρομερή μυστικοπάθεια στα όσα διαμείβονταν στις μεταμεσονύχτιες συναντήσεις με τους προμηθευτές και τους δανειστές.
Στα τελευταία κατορθώματα περιλαμβάνεται και μια σκοτεινή συμφωνία με ένα hedge fund της Ασίας που δεσμεύθηκε να επενδύσει 5 δις € στην υπό χρεωκοπία εταιρία, χωρίς όμως να γίνει σαφές τι προσδοκά να αποκομίσει, ούτε τα περιεχόμενα της συγκεκριμένης επένδυσης. Υπάρχει μόνο μια φήμη που αναφέρει πως το ποσό θα καταλήξει στα ταμεία της εταιρίας μόνο αν καταργηθούν κομβικά κεφάλαια του εσωτερικού κανονισμού και ιδίως αυτά που αφορούν το σύστημα περιβαλλοντικής προστασίας της εταιρίας και τη δυνατότητα ελέγχου της νομιμότητας των κινήσεων της εταιρίας από το επονομαζόμενο ΣτΕ (Σύναξη των Ελεγκτών), δηλαδή από το μικτό σώμα μετόχων και εργαζομένων που συνεδριάζει, μελετά και αποφασίζει αν μια κίνηση της εταιρίας είναι καλή ή θα βλάψει ανεπανόρθωτα τα οικονομικά, περιβαλλοντικά, ανθρώπινα, τεχνικά κεφάλαιά της.    
Κακόμοιρη εταιρία, αν δεν καταλάβει σύντομα ο άνθρωπός μας τα λάθη του και δεν φροντίσει να απομακρύνει τους επιτήδειους, βαδίζεις ολοταχώς για την χρεωκοπία και την ολική εκποίηση των περιουσιακών σου στοιχείων. Κρίμα γιατί έχεις πολλές δυνατότητες!

Η ιστορία είναι φανταστική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εξάλλου όπως θα έλεγε ο Λακάν, η πραγματικότητα υπάρχει μόνο στην υποκειμενικότητα των πραγμάτων.

Υγρασία τρυπά το κουφάρι της αριστεράς

Ο μεγάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου άφησε τον κόσμο στις 18 Ιουνίου 2010, σε ηλικία 88 ετών, γεμάτος με ενάργεια και σκέψεις έως την τελευταία στιγμή. Τα έργα που έδωσε ως παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα είναι πολλά και μνημειώδη. Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Από το "περί φωτίσεως" και το "περί τυφλότητας" έως την "πολιορκία της Λισσαβόνας" και το "κατά Ιησούν ευαγγέλιο" η γραφή του Σαραμάγκου θεραπεύει τις λέξεις, μετατρέποντας τις προτάσεις σε δυναμίτες και τους δυναμίτες σε άνθη ανθρωπισμού.
Μια από τις τελευταίες εκδόσεις του Σαραμάγκου αφορούσε τα κείμενα που έγραφε στο προσωπικό του blog το σύντομο διάστημα Σεπτεμβρίου 2008 έως Μαρτίου 2009. Ένα από τα ποστ του αφορούσε την αριστερά του κόσμου. Ο κορυφαίος μυθιστοριογράφος αναρωτιόνταν υψηλόφωνα  "που είναι η αριστερά" για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως "η αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα. Έχει γίνει ό,τι έχει γίνει από τότε, και μέχρι σήμερα η αριστερά, με δειλία, εξακολουθεί να μη σκέφτεται, να μη δρα, να μη διακινδυνεύει ένα βήμα". Ξέχασα να αναφέρω πως αφορμή για την απορία του ήταν η μηδενική αντίδραση των "αριστερών κύκλων" ανά τον κόσμο στην προβοκατόρικη δήλωση του σε εφημερίδα της Αργεντινής "η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει".
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Το κείμενο διάβαστηκε πολύ και στην Ελλάδα, είτε μέσα στο βιβλίο του "το τετράδιο", είτε σε ηλεκτρονικά μέσα. Για παράδειγμα, το ποστ αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή την 1η του περασμένου Αυγούστου και φιλοξενήθηκε στον ειδικό ηλεκτρονικό χώρο της εφημερίδας "Ενθέματα", όπου υποτίθεται όλοι οι αναγνώστες μπορούν να καταθέσουν τις απόψεις τους. Στην επίσημη εφημερίδα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς δεν υπήρξε ούτε ένα σχόλιο για το πραγματικά αιχμηρό άρθρο του Σαραμάγκου.
Το tvxs.gr φιλοξένησε επίσης το άρθρο στις 6.8.2010. Εκεί εμφανίστηκαν 32 σχόλια επί του κειμένου. Δυστυχώς, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το ένα ήταν χειρότερο του άλλου. Κάποιος είχε τη διάθεση να ειρωνευτεί τον συγγραφέα. Άλλος θεώρησε πως η άποψη Σαραμάγκου γεννά ηττοπάθεια και πως το ΚΚΕ έχει αναλύσει σωστά την καπιταλιστική εξέλιξη (;), ένας τρίτος θεωρεί πως η αριστερά απλά μαζεύει τις δυνάμεις της για τη νέα επανάσταση, ο επόμενος αναγάγει το ερώτημα στην διαπάλη ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ για να συμπεράνει πως για όλα φταίει ο Κύρκος και ο Κουβέλης. Μύλος...
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο Σαραμάγκου θα πρέπει να ήταν Έλληνας και θα πρέπει να αναφέρονταν στην δική μας αριστερά. Γιατί πραγματικά η ελληνική αριστερά δεν έχει ιδέα που στα κομμάτια βαδίζει και πιθανότατα έχει διαρρήξει παντελώς τη σχέση της με τις παρούσες αντικειμενικές συνθήκες, με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία και η οικονομία. Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, Ανταρσύα, Δημοκρατική Αριστερά, όλα η όψη του ίδιου -αποσυρμένου από την κυκλοφορία- νομίσματος. Μητρόπουλος vs Αλαβάνος, Καμίνης ή Πορτάλιου, κική ή κοκό, μιζέρια ή μούχλα, να τα ερωτήματα που κατατρέχουν την αριστερή ηγεσία σήμερα.
Υγρασία τρυπά το κουφάρι της αριστεράς...

ΥΓ. Μην απορήσετε που δεν περιλαμβάνω στην κριτική μου το ΚΚΕ. Απλά δεν το θεωρώ αριστερό κόμμα, παρά μόνο μια συντηρητική φωνή από το σταλινικό υπερπέραν. Συγνώμη...

Για τη σύνταξη και λίγη κουβεντούλα, ρε γαμώτο...

Θα σας μεταφέρω μια πραγματική ιστορία που λαμβάνει χώρα την ίδια ημέρα κάθε μήνα, στο Ηράκλειο της Αττικής, από τις 06.30 το πρωί, έξω από το υποκάταστημα της Αγροτικής, την ημέρα των συντάξεων.
Στις 08.00 ανοίγει η τράπεζα, πολύ νωρίτερα μαζεύονταν οι συνταξιούχοι, περίμεναν όρθιοι σε μια κακοσχηματισμένη ουρά, διαγκωνίζονταν για το πολυπόθητο χαρτάκι που θα τους επέτρεπε να πάρουν από τους πρώτους τα χρήματα της σύνταξης. Χρόνια γίνονταν αυτό, αλλά όχι πια. Τώρα, εδώ και λίγα χρόνια δηλαδή, οι συνταξιούχοι δεν στέκονται στην ουρά, παρά κάθονται στα σκαλιά ή στο διπλανό καφενείο. Ένας συνταξιούχος "εθελοντής" έχει φροντίσει να βρίσκεται πάντα πρώτος στην κλειστή είσοδο της τράπεζας και να μοιράζει αυτός δικά του χαρτάκια, αριθμημένα, γραμμένα με μολύβι. Έτσι άτυπα κατάφεραν να ξεμπλέξουν οι ηλικιωμένοι από την ταλαιπωρία της αναμονής "στο όρθιο". Όχι της αναμονής γενικά, καθότι όπως καταλαβαίνετε άπαξ και πας στην τράπεζα αργοπορημένος θα σε περιμένει ο "εθελοντής" μας με τριψήφιο αριθμό στο χαρτάκι του.  
Με αυτό τον τρόπο ξημερώνει μια μέρα κάθε μήνα έξω από το υποκατάστημα της Αγροτικής τράπεζας. Η απορία, όμως, παραμένει; Γιατί αυτή την ημέρα οι συνταξιούχοι μαζεύονται μπουλούκι σαν σε παγανιστική τελετή, αν και γνωρίζουν πως θα εξυπηρετηθούν όλοι, οποιαδήποτε στιγμή και αν πάνε;
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της γυναίκας μου -που παρατηρεί ιδίοις όμμασι το σκηνικό- αρκετοί πηγαίνουν νωρίς γιατί δεν τους έχει απομείνει τίποτα στο λογαριασμό τους και πρέπει επειγόντως να τακτοποιήσουν άλλες υποθέσεις τους, άλλες οφειλές σε δάνεια, μπακάλικα κοκ. Άλλοι πηγαίνουν νωρίς ώστε να γυρίσουν εγκαίρως σπίτι και να αναλάβουν καθήκοντα μπεϊμπισίτινγκ. Σχεδόν όλοι όμως μαζεύονται από νωρίς έξω από την κλειστή τράπεζα για να μπορέσουν να βρεθούν μεταξύ τους, να συζητήσουν με άλλους συν-ηλικιωμένους, να εκτονωθούν ανταλλάσσοντας κακίες, να διαπιστώσουν αν υπάρχει απαρτία ή αν κάποιος από τους συν-συνταξιούχος έφυγε για το μεγάλο οριστικό ταξίδι.
Τουλάχιστον ας σταματήσουμε, εμείς οι νεότεροι, να απορούμε γιατί κάθε πρωί ο ηλεκτρικός και το μετρό πλημμυρίζουν από γέροντες. Αναζητούν ομοιοπαθείς σε τράπεζες, νοσοκομεία, ΙΚΑ, εφορίες κοκ. Εκεί τους οδηγήσαμε, δυστυχώς!!!
      
Μιας και ο λόγος για "ουρές", μην χάσετε την ταινία μικρού μήκους Casus Belli του Γιώργου Ζώη. Ουρές σε τράπεζες, σούπερ μάρκετ κτλ το θέμα της... Το sound design της ταινίας επιμελήθηκε ο καλός φίλος και συνάδελφος Novi_sad.

Όχι κύριε Πάγκαλε, δεν φταίμε όλοι

Μας αρέσει να τονίζουμε πολλές φορές το ρόλο του κακού κράτους "που δεν λειτούργησε ποτέ τους σωστούς ελεγκτικούς μηχανισμούς στη δημόσια διοίκηση". Άλλες φορές μας αρέσει να "κατακρεουργούμε" το ρόλο των πολιτών που υποτίθεται ότι "θέλουν πάντα ένα φύλακα πάνω από τα κεφάλια τους για να μην κάνουν την κουτσουκέλα τους". Σε πάμπολλες περιπτώσεις τα "χώνουμε" στον ιδιωτικό τομέα "που νοιάζεται μόνο για την παραγωγή υπερκερδών, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο".
Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε δίκιο και άδικο... Φαίνεται πως σε πολλές περιπτώσεις δεν λειτουργεί η κρατική μηχανή, πως αρκετοί πολίτες δεν σέβονται κανόνες και νόμους, πως αρκετές εταιρίες πωλούν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες"... Το προβληματικό σημείο που κανείς σήμερα δεν έχει φροντίσει να αναδείξει είναι η αναζήτηση των βαθύτερων λόγων για τους οποίους οδηγηθήκαμε σε αυτό το "γαϊτανάκι της κλεψιάς", για τους οποίους ο ένας κοροϊδεύει τον άλλο και όλοι μαζί το κράτος...
Δεν προτίθεμαι να δώσω απαντήσεις σε αυτό το σημείωμα, για το λόγο πως μπορώ μόνο εν μέρει να εντοπίσω τα γενεσιουργά αίτια και τα καύσιμα που συντηρούν το εθνικό σπορ της ρεμούλας και της κακοδιαχείρισης. Και όταν δίνεις μόνο το μέρος και όχι το όλον εύκολα καταλήγεις σε λάθος συμπεράσματα, επομένως μακριά από μένα οι απλουστευτικές ερμηνείες.
Επιθυμώ παρόλα αυτά να στηλιτεύσω τη λογική που κυριαρχεί σε μεγάλη μερίδα του κόσμου, άλλοτε εκ του πονηρού, άλλοτε εκ του ασφαλούς, άλλες φορές καλοπροαίρετα ή μη, πως ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ για τα "κακά μας τα χάλια". Χρησιμοποιούνται μάλιστα ως επιχειρήματα αυτά που ανέφερα στην αρχή του κειμένου.
Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με την συγκεκριμένη ισοπεδωτική-αφοριστική-μηδενιστική φράση. Όχι γιατί δεν αναγνωρίζω πως οι ευθύνες πρέπει να αναγνωρίζονται και να καταλογίζονται σε όλους, κάθε άλλο. Δυσφορώ αφάνταστα με το "όλοι φταίμε" γιατί τσουβιαλάζει θύτες και θύματα, νεογέννητα και παππούδες, λαμόγια και σαμαρείτες. Με ενοχλεί αφάνταστα το "όλοι φταίμε" γιατί λέγεται ωσάν όλοι οι Έλληνες πολίτες να έχουν εκ γενετής προικιστεί με τα χαρίσματα της γενναιότητας, της τόλμης, της ευελιξίας, και άρα κάθε μικρή έκπτωση από μέρους τους (σε εφορίες, σχολεία, δημόσιο, νοσοκομεία) ισοδυναμεί με ολέθριο σφάλμα εφάμιλλο του προπατορικού αμαρτήματος. "Γιατί δέχτηκες να δώσεις φακελάκι σε γιατρό;" λένε πολλοί. "Γιατί στήθηκες στην ουρά των πολιτικών γραφείων βουλευτών και υπουργών παρακαλώντας για μια θέση ή για μια καλή μετάθεση;" λένε άλλοι. "Εσύ δεν είσαι αυτός που δήλωσες λιγότερα στην εφορία;" συμπληρώνουν οι επόμενοι κριτές.
Σωστά, πολλοί (όχι όλοι) συμπολίτες μας πράτουν αυτά και άλλα χειρότερα. Πολλοί (αν όχι όλοι) βρέθηκαν στον πειρασμό να "παραβούν" τους ηθικούς ή και τους νομικούς κανόνες. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω το αδικαιολόγητο των πράξεων τους. Αναγνωρίζω όμως το πλαίσιο πάνω στο οποίο αρκετοί από αυτούς θεωρούν ως αναφαίρετο δικαίωμα την εφαρμογή του "κλέψε αν μπορείς, όσο μπορείς", και ως εκ τούτου μπορώ να βρω πολλά ελαφρυντικά στοιχεία. Μήπως άραγε η "θυσία" του ενός, δηλαδή η άρνησή του να υποκύψει στις σειρήνες της σπέκουλας και των πελατειακών σχέσεων, θα σταματήσει τέτοιου είδους φαινόμενα; Η ουρά παραμένει μεγάλη, αν φύγει ένας άλλοι χίλιοι περιμένουν την "τακτοποίηση".
Βέβαια θα μου πείτε, με το δίκιο σας, ότι αν όλοι σκεφτόμαστε έτσι αφενός μηδενίζουμε την αξία του ατόμου και τη δυναμική που προκύπτει από το άθροισμα πολλών μονάδων, αφετέρου διαιωνίζουμε το μοντέλο του "live and let die". Σωστά, πολύ σωστά...
Πως όμως μπορείς να κατακεραυνώσεις τον άλλο επειδή δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν επέδειξε το δικό σου σθένος, τις δικές σου ηθικές αντιστάσεις; Μήπως άραγε υπάρχει κάποιο "ηθικόμετρο" που ορίζει με ακρίβεια το όριο πέρα από το οποίο το θύμα της εκμετάλλευσης μετατρέπεται σε θύτη; Με ποιο δικαίωμα θα ζητήσεις τα ρέστα από τον γιο που αγωνιά για την τύχη του πατέρα και παλεύει να τον βάλει όσο το δυνατό πιο γρήγορα σε "καλή σειρά" για το χειρουργείο; Γιατί απαξιώνεις το συμπολίτη σου που δεν είχε ποτέ ικανοποιητική οικονομική επιφάνεια, δεν μπόρεσε να "παιδευτεί" μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, δεν απέκτησε ποτέ τα "κατάλληλα" επιστημονικά ή τεχνικά εφόδια και έτσι δεν δύναται να διεκδικήσει επί ίσοις όροις τις περιορισμένες ευκαιρίες "αποκατάστασης"; Μπορείς να στήσεις στον τοίχο τους ευκολόπιστους-αφελείς μετα-προλετάριους της Ελλάδας, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν βομβαρδισμένοι με μηνύματα για την ευτυχία της κατανάλωσης και την χαρά του να διαθέτεις δικό σου σπίτι και αυτοκίνητο, να απολαμβάνεις πολυτελείς διακοπές και να μετράς στον περίγυρο σου "απλά και γρήγορα με μια πιστωτική κάρτα, χωρίς ελέγχους, χωρίς εγγυήσεις"; Μπορείς να τα βάλεις με όσους δεν πιστεύουν στην ακεραιότητα της δικαιοσυνής και δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να κυνηγούν την χίμαιρα στους καφκικούς διαδρόμους των δικαστηριών;
Για αυτό σας λέω ότι ΟΧΙ δεν φταίμε όλοι και πολύ περισσότερο δεν φταίμε όλοι το ίδιο. Κανόνες του παιχνιδιού λείπουν από την Ελλάδα, καθώς και ένας μηχανισμός προστασίας των πλέον αδυνάτων, αυτών που άγονται και φέρονται, που όντας θύματα σήμερα μετατρέπονται ιδία θέληση σε μέλη "κομματικών - οπαδικών στρατιών", έτοιμα να ποιήσουν τη νήσσα σε κάθε ρεμούλα έως ότου έρθει η σειρά τους.
Για αυτό σας λέω ότι μπρος σε τούτη την κατάσταση απαιτώ πράξεις κυρίως από την Κυβέρνηση. Να πάρει αυτό που και η ίδια -δια φαιάς ουσίας Παγκάλου- διαχέει προς έξω και να το μετατρέψει σε κάτι διαφορετικό. Κοινώς να αρπάξει το ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ και να το μετατρέψει σε ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ (να αλλάξουμε την Ψωροκώσταινα)...
Θα μπορέσει να κάνει αυτή την τομή η σημερινή κυβέρνηση; Μέχρι τώρα έχει δείξει το αντίθετο και δηλώσεις σαν του κυρίου Παγκάλου δεν δίνουν περιθώρια αισιοδοξίας!

Τα μαγαζιά που κλείνουν και οι "fast track" επενδύσεις

Το Μαρούσι έως πρόσφατα ήταν γεμάτο από εμπορικά καταστήματα παντός είδους, από ρούχα και καλλυντικά, έως είδη διακόσμησης, παιδικά ρούχα κοκ. Οι πεζοδρομημένες οδικές αρτηρίες βοήθησαν να αποκτήσει το κέντρο της πόλης αυτή τη φυσιογνωμία. Όχι πια!
Η έλευση των μέγα-εμπορικών κέντρων, τύπου Mall, Golden Hall, Avenue, αποτέλεσε τρομερό πλήγμα για τους εμπόρους της περιοχής. Η οικονομική κρίση ήταν απλά η ταφόπλακα στην εμπορική τους δραστηριότητα. 
Χθες πήγα μια βόλτα με τον μικρό μου γιο στο κέντρο του Αμαρουσίου. Παρατήρησα λοιπόν πως πάμπολλα καταστήματα είναι πλέον κλειστά, σε βαθμό αξιομνημόνευτο (χωρίς να υπερβάλλω σχεδόν 1 στις 3-4 βιτρίνες έχει κατεβάσει ρολά).  Πολλά ακόμα μαγαζιά βρίσκονται ένα κλικ πριν την "διάλυση εμπορεύματος", αν κρίνω από τις μεγάλες προσφορές σε όλα τους τα είδη (ότι πάρεις 10 ευρώ). Το φαινόμενο δεν αφορά το Μαρούσι, αλλά σχεδόν όλες τις περιοχές της Ελλάδας.
Δεν θα καταγγείλω τις μεγάλες επενδύσεις "που εξωθούν στην πενία τους μικρούς εμπόρους", ούτε θα κατακρίνω τους μικροκαταστηματάρχες "που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα". Αυτά είναι απλοϊκά κλισέ.
Σκέφτομαι τους δύσμοιρους υπαλλήλους των κλειστών ή των υπό-προθεσμία καταστημάτων. Πως θα τα φέρουν βόλτα; Που θα δουλέψουν, τη στιγμή που η ζήτηση συνεχώς μειώνεται;
Η ανάκαμψη είναι το ζητούμενο, αλλά ακόμα δεν έχουν ειπωθεί αρκετά για το είδος και το περιεχόμενο της νέας "αναπτυξιακής διαδικασίας". Κυρίως, δεν έχουν ανακοινωθεί αρκετά εκ μέρους της κυβέρνησης για το νέο "μοντέλο ανάπτυξης". Δυστυχώς κάποιες κινήσεις "fast track" δεν πείθουν για τις αγαθές τους προθέσεις, ούτε φανερώνουν χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης... Άραγε, οι λέξεις "διαφάνεια, κοινωνική πολιτική, δικαιοσύνη, σταθεροί κανόνες για όλους" ακούγονται ακόμα στις συζητήσεις των διαφόρων διυπουργικών επιτροπών που απασχολούνται με την "απεμπλοκή μεγάλων επενδύσεων";
Αφελής ερώτηση θα μου πείτε! Έχετε δίκαιο θα απαντήσω. Το καζάνι, όμως, ήδη βράζει, επομένως οι πολιτικές κινήσεις του σήμερα θα πρέπει να διαφέρουν ριζικά από τις "πελατειακές αντιλήψεις" του χθες!
Θα κλείσω, λοιπόν, λέγοντας πως δεν είμαι εγώ ο αφελής, παρά μόνο αυτοί που θεωρούν πως η κοινωνία θα συνεχίσει να απολαμβάνει επ' άπειρο τον ύπνο του δικαίου"...
You can fool some people sometimes but you can't fool all the people all the time! 

Για τους ασιάτες "απόγονους" του Ξενοφώντα...

Σήμερα το πρωί είδα έξι ανθρώπους ασιατικής καταγωγής, πιθανότατα Αφγανοί, να περπατούν με γοργό ρυθμό, χωρίς όμως να κρατούν τη γνωστή πραμάτεια, ήτοι ομπρέλες, μπάλες που γίνονται ζελέ μόλις σκάσουν στο έδαφος, κάλτσες, τσάντες κτλ. Απλά προχωρούσαν, μιλώντας χαμηλόφωνα και κοιτώντας προσεκτικά δεξιά και αριστερά.
Βλέπω καθημερινά δεκάδες μετανάστες, "λαθραίοι" οι περισσότεροι, και έχω εξοικειωθεί με την ύπαρξή τους σε βαθμό αδιαφορίας. Σήμερα όμως σκέφτηκα και πάλι πως οι περισσότεροι από αυτούς είναι "θύματα" μιας οδυνηρής κατάστασης και αξίζουν το σεβασμό μου, όχι γιατί είναι όλοι "σωστοί" ή γιατί όλοι διαπνέονται από τα φιλικότερα των αισθημάτων για τους συνανθρώπους τους. Αξίζουν το σεβασμό μου μόνο και μόνο για το γεγονός πως ταξίδεψαν τουλάχιστον 4.000 χιλιόμετρα από τα βάθη της Ασίας, επιβιβάστηκαν σε ψεύτικες σχεδίες και έφτασαν με κίνδυνο της ζωής τους και μεγάλη ταλαιπωρία στην "πολιτισμένη" Ευρώπη, ευελπιστώντας σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Άντεξαν να περάσουν δύσβατα όρη, αφρισμένα ποτάμια και εχθρικές χώρες, άντεξαν την βίαιη και εκβιαστική αντιμετώπιση των δουλεμπόρων, έζησαν με λίγο ψωμί στο δισάκι τους.
Βέβαια, δεν κλείνω τα μάτια μου στα μεγάλα προβλήματα που έχει δημιουργήσει μια μικρή μερίδα μεταναστών (βλ. κλοπές, διακίνηση ουσιών κτλ κτλ). Ούτε παραγνωρίζω το γεγονός πως η εκμετάλλευση δίνει και παίρνει ακόμα και εντός των συγκεκριμένων ομάδων προσφύγων. Δεν μπορώ όμως να "τσουβαλιάζω" όλους τους λαθρομετανάστες και να τους καταχωρώ στην μνήμη μου ως εν δυνάμει εγκληματίες.
Δεν χρήζουν άραγε καλύτερης αντιμετώπισης οι "ασιάτες απόγονοι" του Ξενοφώντα που σε τακτά χρονικά διαστήματα επιχειρούν την δική τους "κάθοδο των μυρίων";

Όταν απορρίπτεται η αίτηση για μια θέση στον παιδικό σταθμό

Διάβασα στο σαββατιάτικο φύλλο της Καθημερινής ένα άρθρο για τα παιδιά που μένουν εκτός παιδικών σταθμών. Λίγες ημέρες πριν, το ίδιο θέμα είχε αναδείξει άρθρο στην Ελευθεροτυπία.
Βάσει των στοιχείων που αναφέρονται στα δυο άρθρα, πάνω από 3.000 παιδιά θα μείνουν εκτός παιδικών σταθμών στην Αθήνα, πάνω από 1.500 στο Περιστέρι, 1.000 στην Ηλιούπολη, 200 στο Βύρωνα κοκ. Σύμφωνα πάντα με τους αρθρογράφους, αιτία αυτής της αδυναμίας εξυπηρέτησης των πολιτών υποτίθεται ότι είναι η αδυναμία για νέες προσλήψεις, η αποχώρηση πολλών υπαλλήλων, η έλλειψη πόρων για κατασκευή νέων παιδικών σταθμών κοκ. Διαφωνώ πλήρως ή μάλλον συμφωνώ μόνο εν μέρει με τις πιο πάνω αιτίες της "κακοδαιμονίας"!
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως όταν οι αιτήσεις είναι πολύ περισσότερες από ότι οι θέσεις, κάποια παιδιά αναγκαστικά θα μείνουν απ' έξω. Αμφιβάλλω όμως -και έχω πολλά στοιχεία για αυτό- για την αξιοπιστία και τη διαφάνεια του συστήματος αξιολόγησης των αιτήσεων. Θεωρητικά προτεραιότητα "πρόσβασης" στους παιδικούς σταθμούς ενός δήμου έχουν οι οικογένειες που "ανήκουν" στο δημοτολόγιο και έχουν χαμηλό εισόδημα. Προτεραιότητα επίσης έχουν οι μονογονεϊκές οικογένειες, καθώς και αυτές με μεγάλα προβλήματα κοινωνικής υφής (τα οποία όμως θα πρέπει να αποδεικνύονται).
Ε λοιπόν, γνωρίζω πολλές περιπτώσεις ατόμων που στέλνουν τα παιδιά τους σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς παρότι διαθέτουν αρκετά υψηλό εισόδημα και παρότι η κατοικία τους βρίσκεται σε άλλο δήμο. Γνωρίζω άλλες περιπτώσεις οικογενειών που αναγκάστηκαν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλά τους, γιατί -αν και πληρούσαν όλα τα κριτήρια- κάποιος αγενής υπάλληλος δήμου θεώρησε σωστό να απορρίψει την αίτησή τους με περισσή ευκολία (ίσως προς τέρψη άλλων "φίλων" και "γνωστών")!
Ο έλεγχος δυστυχώς και εδώ ανύπαρκτος. Το σύστημα και εδώ διάτρητο και αδιαφανές. Θύμα αυτού του συστήματος έπεσα και εγώ, πράγμα που με ανάγκασε (με θράσος είναι αλήθεια) να διεκδικήσω το αυτονόητο δικαίωμα να στέλνω το παιδί μου σε παιδικό σταθμό του δήμου, στον οποίο κατοικώ και "εξοφλώ" τα δημοτικά τέλη. Αισθάνομαι άσχημα που αναγκάστηκα να απειλήσω θεούς και δαίμονες για κάτι τόσο αυτονόητο, και αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα γιατί αυτές οι απειλές έπιασαν τόπο, δείγμα ενοχής εκ μέρους κάποιων ανθρώπων της δημοτικής αρχής. Δεν θα αναφέρω το όνομα του δήμου και ούτε έχει σημασία, καθώς το φαινόμενο είναι γενικευμένο.   
Ο αποκλεισμός των παιδιών από τους παιδικούς σταθμούς με αδιαφανή κριτήρια αποτελεί πρώτα και κύρια "κοινωνικό αποκλεισμό" και διάκριση μεταξύ των πολιτών. Η υπόθεση δεν σηκώνει "βύσματα" και άλλες "εξυπηρετήσεις".  Δυστυχώς, όμως, δεν βλέπω κανένα κόμμα να σηκώνει το ζήτημα και να καυτηριάζει τις κακές πρακτικές που ακολουθούνται. Κρίμα, γιατί έτσι το βάρος περνάει πάλι στους μεμονωμένους πολίτες, που καλούνται να αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν είναι "ελέφαντες", ήτοι ότι δεν θεωρούν τους εαυτούς τους "παχύδερμα ολκής".

Η φωτογραφία δείχνει έναν παιδικό σταθμό του Δήμου Μίκρας. Την έκλεψα από την ιστοσελίδα του δήμου και εννοείται πως το συγκεκριμένο άρθρο δεν αφορά τον συγκεκριμένο δήμο... 

ΥΓ. Για το θέμα θα επανέλθω αν και όποτε χρειαστεί. Μόνο, μια συμβουλή προς όσους γονείς διαβάσουν αυτό το κείμενο: Μην μασάτε, διεκδικήστε και θα κερδίσετε...

Ανταγωνιστικότητας το ανάγνωσμα...

Χαμηλή η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Έτσι διατείνεται η νέα έκθεση για την ανταγωνιστικότητα των κρατών του κόσμου, που εξέδωσε χθες το World Economic Forum. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση, καταλαμβάνει πλέον την 83η θέση, 12 θέσεις πιο κάτω σε σχέση με πέρυσι. Σε καλύτερη μοίρα από εμάς βρίσκονται χώρες όπως η Ρουάντα (80η), η Αίγυπτος (81η), η Μποτσουάνα (76η), η Ναμίμπια (74η).
Δεν πρόκειται να σχολιάσω τα ευρήματα της έκθεσης. Περίμενα, εξάλλου, πως η ανταγωνιστικότητα θα βρίσκονταν σε χαμηλά επίπεδα, λόγω των ασφυκτικών δημοσιονομικών περιορισμών, της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων και της απουσίας μιας σοβαρής πολιτικής κατεύθυνσης.
Ειλικρινά, όμως, χάνω κάθε διάθεση να λάβω σοβαρά υπόψη μου τέτοιου είδους εκθέσεις, από τέτοιου είδους φορείς, όταν διαβάζω πως σε κάποιες φτωχές χώρες υπάρχουν "καλύτερες" συνθήκες ανταγωνιστικότητας απ' ότι σε ανεπτυγμένες χώρες. Και αυτό γιατί αν δεχθώ κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να αναμένω τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών διαβίωσης σε αυτές τις "ανταγωνιστικότερες" τρίτες χώρες.
Διαβάζω όμως μια άλλη λίστα και εκεί επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Η Ναμίμπια βρίσκεται στην 169η θέση αναφορικά με το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων της (52.9 έτη). Η Μποτσουάνα βρίσκεται στην 174η θέση (50,7 έτη), ενώ η Ρουάντα μόλις στην 185η με 46,2 προσδόκιμα έτη (ειρήσθω εν παρόδω, η "ανταγωνιστικότερη" Ρουάντα ακόμα σφαδάζει από τις εμφύλιες διαμάχες, ενώ δεν διαθέτει καν σιδηρόδρομο).
Στον αντίποδα, η μη-ανταγωνιστική Ελλάδα καταλαμβάνει την υψηλότατη 19η θέση στον προσδόκιμο χρόνο ζωής, με 79,5 έτη.
Λέτε να μπουν ψύλοι στα αυτιά του Πρωθυπουργού μας ότι η μείωση του χρόνου ζωής των Ελλήνων, θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα? Μάλλον όχι, αλλά εν πάσει περιπτώσει ας μάθουμε να διαβάζουμε διπλά και τριπλά κάποιες "λίστες" και να τις συγκρίνουμε με κάποιες άλλες...
Έτσι μπορεί να προσεγγίσουμε καλύτερα την αλήθεια.

Για ένα ξεθωριασμένο t-shirt εθελοντών "Αθήνα 2004"

Χθες το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά, είδα στην Πλατεία Συντάγματος μια κοπέλα να φορά το μπλουζάκι με το οποίο είχαν ενδυθεί οι εθελοντές κατά τη διάρκεια του "Αθήνα 2004".
Ομολογώ ότι η εικόνα μου δημιούργησε αντιφατικά αισθήματα. Ανακάλεσε στη μνήμη μου σκηνές περασμένες και για τα καλά ξεχασμένες. Σκηνές όπου αρκετοί πολίτες ένιωθαν χρήσιμοι και ευχαριστημένοι. Χρήσιμοι γιατί μετείχαν ενεργά και εθελοντικά στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έζησε ποτέ η χώρα και ευχαριστημένοι γιατί η συνεισφορά τους, η παρέα με άλλους εθελοντές, η (δωρεάν) παρακολούθηση αγωνισμάτων τους προκαλούσε έφτιαχνε τη διάθεσή τους.
Για να μην παρεξηγηθώ: ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ενάντια στη διοργάνωση των αγώνων από την Ελλάδα. Μας στοίχισε πολλά και έγινε αιτία πολλών οικονομικών και περιβαλλοντικών δεινών. Οι ολυμπιακοί αγώνες κατάφεραν να διογκώσουν τα ελλείμματα και την όρεξη των εθνικών εργολάβων, ενώ απέτυχαν να φέρουν δομικές αλλαγές για την πολύπαθη αττική γη και τους κατοίκους της.
Από την άλλη, δεν μπορώ όμως παρά να παραδεχθώ πως για αρκετούς συμπολίτες μας, η συμμετοχή στην κατ' αυτούς "γιορτή" ήταν ότι σπουδαιότερο τους έχει συμβεί. Δεν τους κατακρίνω, αντιθέτως τους συγχαίρω για την επιλογή τους να προσφέρουν την εθελοντική τους εργασία. Καλύτερα εθελοντής στο "Αθήνα 2004", παρά "καναπεδάτος" κριτής.
Για αυτό στεναχωριέμαι διπλά για τη σημερινή κατάντια της πόλης, που έπεσε ακόμα χαμηλότερα απ' ότι ήταν πριν τους ολυμπιακούς. Για αυτό θλίβομαι βλέποντας πως το "Αθήνα 2004" συμπαρέσυρε στον πάτο το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και συνετέλεσε να οδηγηθεί η χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Όμως είχα ξεκινήσει να γράφω για το μπλουζάκι των εθελοντών. Σημείωνα λοιπόν πως μόλις το είδα μου γεννήθηκαν διφορούμενα αισθήματα. Θυμήθηκα ότι αρκετοί συμπολίτες μας χαίρονταν, ότι η ολυμπιακή λωρίδα παρέμεινε ανοιχτή χωρίς το βούρδουλα της τροχαίας, ότι οι έλληνες γελούσαν μαζί με τους ξένους στην Πλάκα, το Μοναστηράκι, το Θησείο. Από την άλλη, ξεμακραίνοντας, η τελική αίσθηση που μου έμεινε ήταν η πίκρα. Πίκρα γιατί το μπλουζάκι έχει ξεβάψει, μαζί με τα όνειρα όσων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία) ονειρεύονταν μια Ελλάδα καλύτερη μετά τους αγώνες.
Τι να σκέφτεται άραγε για αυτό η κοπέλα που φορούσε χθες την μπλούζα; Οι αγώνες ξεθώριασαν στη μνήμη της, έχασαν το χρώμα τους, όπως το μπλουζάκι της;

Βρήκα την φωτογραφία που ανάρτησα πιο πάνω στην ιστοσελίδα των "Συνεχιστών εθελοντών Αθήνα 2004". Η ιστοσελίδα τους εδώ.

Περιφερειακές και δημοτικές εκλογές 2010

Την Κυριακή 5 Σεπτέμβρη, σχεδόν 2 μήνες πριν τις εκλογές σε καλλικρατικούς ΟΤΑ και περιφέρειες, διάλεξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να ανακοινώσει τα πρόσωπα που στηρίζει σε κρίσιμες περιφέρειες και δήμους.
Δυο είναι τα ονόματα που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον: Ο Γιώργος Καμίνης, πρώην Συνήγορος του Πολίτη και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας και ο Γιάννης Μπουτάρης, γνωστός επιχειρηματίας και υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης.
Απέναντί τους θα βρουν τον Νικήτα Κακλαμάνη και τον Κώστα Γκιουλέκα, αμφότεροι υποψήφιοι της ΝΔ. Προβλέπω αμφίρροπες μάχες και στους δυο δήμους και αναμένω με αγωνία τα αποτελέσματα. Αναμένω, όμως, με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να μάθω ποιους θα επιλέξουν να "προβάλλουν" τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα.
Ελπίζω πάνω από όλα τη νύχτα της 7ης Νοεμβρίου να αποτύχουν παταγωδώς τα πουλέν των εθνικών εργολάβων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα πρόκειται για το πρώτο πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα στην Ελλάδα της διαφθοράς, της ρεμούλας και των κομματικών στρατιών. Στην Ελλάδα που έχει χάσει το μπούσουλα και τρώει απανωτά "μνημονιακά" χαστούκια.

Τέλος, αναφορικά με το ζήτημα αποδοκιμασίας ή μη του μνημονίου μέσω των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, θεωρώ πως τίθεται σε λάθος βάση και μάλλον θα συντελέσει στην περαιτέρω σύγχυση του εκλογικού σώματος. Πάντως το θέμα χωράει συζήτηση!