30 Ιαν 2011

Μια μικρή ανάλυση για την Αίγυπτο

Παρατηρώ με εξαιρετικό ενδιαφέρον την χιονοστιβάδα των αντιδράσεων κατά του Αίγυπτιου εκλεγμένου δικτάτορα Χόσνει Μουμπάρακ. Σύσσωμη η αντιπολίτευση και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν σε καθημερινά συλλαλητήρια για να διαμαρτυθούν ενάντια στην στυγνή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κόμμα που συγκαταλέγεται στη σοσιαλιστική διεθνή και κυβερνά εδώ και δεκαετίες την "κοσμική" Αίγυπτο.
Οι αντιδράσεις φαίνεται να έρχονται ως συνέχεια των όσων έλαβαν χώρα στην Τυνησία (βάσει της θεωρίας Ντόμινο), αλλά κακά τα ψέμματα τα προβλήματα υπήρχαν εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Σημαντικό ρόλο στην οργισμένη στάση μεγάλης μερίδας των πολιτών έπαιξαν οι εκλογές νοθείας που τελείωσαν το Δεκέμβρη του 2010 και έβγαλαν για μιαν ακόμη φορά νικητή με συντριπτική πλειοψηφία το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα και τον αρχηγό του, Χόσνει Μουμπάρακ.
Η Μέρα οργής, δηλαδή η διαδήλωση υπέρ των πολιτικών αλλαγών και ελευθεριών, δεν είναι αποτέλεσμα της εξέγερσης στην Τυνησία, αλλά μόνο μια εξαιρετική συμβολική αφορμή. Οι πολίτες μπορούν, σε όλες τις ανελεύθερες χώρες, να ορθώσουν το ανάστημά τους. Αυτό φαίνεται να είναι το κύριο -αρχικό- μύνημα από το ντόμινο των εξεγέρσεων.
Εδώ όμως σταματούν οι ομοιότητες των δυο χωρών. Η Αίγυπτος (όπως θα διαπιστώσετε από αυτόν εδώ τον χάρτη) καταλαμβάνει μια κομβικής σημασίας θέση στο κολαστήριο της Μέσης Ανατολής. Είναι ο μουσουλμάνος νοτιοδυτικός γείτονας του Ισραήλ και συνάμα ένας υπερπολύτιμος "σύμμαχος" των ΗΠΑ και γενικότερα των χωρών του ΝΑΤΟ που υποθετικά λειτουργεί ως ανάχωμα στην εξτρεμιστική μουσουλμανική επέκταση, ως "πειστικός" συνομιλητής των υπόλοιπων αραβικών κρατών και ως αντίπαλος πόλος στις βλέψεις του Ιράν για επιβολή της πολιτικής του κατεύθυνσης στην εύρυτερη περιοχή. Με άλλα λόγια, το σημερινό καθεστώς της Αιγύπτου είναι πολύ πιο απαραίτητο σε άλλους, παρά στον ίδιο τον αιγυπτιακό λαό. Οι διαρροές στο Wikileaks απλά επιβεβαιώνουν κάτι που όλοι ξέρουμε.

Τι γίνεται όμως τώρα; Καταρχήν είναι πάρα πολύ δύσκολο να πέσει ο Μουμπάρακ που δείχνει διατεθειμένος -γνωρίζοντας τη "σημασία" που έχει στα μάτια των δυτικών κυβερνήσεων- να κρατήσει την εξουσία με νύχια, δόντια και άφθονο αίμα. Αυτές τις μέρες θα δούμε τις αντοχές του αιγυπτιακού λαού στις αλλεπάληλες πιέσεις της κυβέρνησης (πιέσεις που οδηγούν σε μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών). Θα δούμε επίσης τη στάση που θα κρατήσει -βράχυ και μεσοπρόθεσμα- ο Αιγυπτιακός στρατός. Θα επιβάλλει την "τάξη" ή θα αφήσει να πράγματα να εξελιχθούν;
Όλα αυτά θα μαθευτούν μέσα από το γαϊτανάκι των διαπραγματεύσεων που σίγουρα λαμβάνουν χώρα μεταξύ επιτελείου Μουμπάρακ - στρατηγών - επιτελείου αντιπολιτευόμενων κομμάτων - δυτικών κυβερνήσεων - και όμορων γειτονικών χωρών. Με άλλα λόγια, κατά την ταπεινή μου άποψη, η πορεία της μάχης θα εξαρτηθεί από τις παραχωρήσεις και τις διαβεβαιώσεις που ο Ελ Μπαραντέι θα δώσει στους "συμμάχους" της Αιγύπτου.
Αν διαβεβαιώσει πως θα κρατήσει την ίδια εξωτερική πολιτική και θα αφοσιωθεί μόνο στην καλυτέρευση των συνθηκών στο εσωτερικό της χώρας, είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρει και να συμβεί τελικά η πολυπόθητη αλλαγή.
Από την άλλη το γεγονός πως ο Ελ Μπαραντέι υποστηρίζεται από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (περιλαμβανομένων των αδελφών μουσουλμάνων) δεν πρέπει να μας "λέει" πολλά πράγματα. Πιστεύω πως όλοι στην εκεί αντιπολίτευση συμφωνούν πως πρέπει καταρχήν να πέσει ο Μουμπάρακ και μόνο έπειτα να επιχειρηθεί η κατανομή της εξουσίας. Όμως και αυτή η μάχη (αν συμβεί) προβλέπεται να είναι δύσκολη. Η ενίσχυση των ριζοσπαστών μουσουλμάνων είναι μια σοβαρή πιθανότητα, πράγμα που σίγουρα φοβίζει την δυτική "τάξη" και ίσως την κάνει περισσότερο διαλλακτική απέναντι στον Χόσνει Μουμπάρακ.
Μύλος! Ας παρακολουθούμε με προσοχή τις εξελίξεις και ας προσευχηθούμε να δούμε επιτέλους μια αλλαγή από το λαό για το λαό! Βέβαια κάτι τέτοιο είναι τόσο δύσκολο που μόνο με θαύμα θα πραγματοποιηθεί! Αλλοίμονο, σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ένα θαύμα! 

28 Ιαν 2011

Τι συνέβη τελικά στην Νομική;

"Με επιτυχία στέφθηκε η μεταφορά των λαθρομεταναστών από τη Νομική σε κτίριο επί των οδών Ηπείρου και Πατησίων". Αυτό ακούς σήμερα σε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το IQ των εκφωνητών. Τώρα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας θα απασχολήσουν ξανά τα μέσα ενημέρωσης μόνο αν 1) μπουκάρουν χρυσαυγίτες, 2) μαζευτούν εκεί μερικοί αναρχικοί για να παίξουν πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ, 3) πεθαίνουν εξαντλημένοι από την πείνα.
Τελικά το πρόβλημα για ορισμένους ανόητους φαίνεται πως ήταν μόνο η κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου (και άρα η ανάγκη κατάργησης του ασύλου) και το δίκαιο ή μη των αιτημάτων των δύσμοιρων μεταναστών.
Έλειπα μερικές μέρες στο εξωτερικό και δεν πήρα πρέφα τα όσα τραγελαφικά συνέβαιναν στο Γιουνανιστάν. Τώρα που αποκλιμακώθηκε η ένταση και αφού πέρασαν μερικές ώρες στο διαδίκτυο για να ενημερωθώ σχετικά με το ζήτημα, ας μου επιτραπεί να καταθέσω τις δικές μου απόψεις βάσει αυτού.

Αλλά πριν το κάνω, ας προσπαθήσω να θέσω στην διάθεση όσων διαβάζουν το συγκεκριμένο ιστολόγιο, μερικά δεδομένα γύρω από την υπόθεση.
Καταρχήν η συγκεκριμένη αίθουσα που "κατέλαβαν" οι μετανάστες δεν χρησιμοποιείται και επομένως δεν εμποδίζονταν επί της ουσίας η τέλεση των μαθημάτων και της εξεταστικής. Επιπλέον, οι μετανάστες δεν κουβαλούσαν ματσέτες μαζί τους, ούτε άλλου είδους πολεμικό εργαλείο, ούτε είχαν διάθεση -όντας απεργοί πείνας- να μανουριάζουν με φοιτητές. Δυστυχώς, "πρυτάνευσε" ο πανικός που οδήγησε σε προληπτικό κλείσιμο της σχολής, δίδοντας τα κατάλληλα επιχειρήματα σε όσους έπρεπε να βρουν μια αφορμή για να στηλιτεύσουν τους "βρωμιάρηδες".
Κατά την είσοδο των μεταναστών στη σχολή λήφθηκε απόφαση στο ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής, με την οποία εκφράζεται η πλήρης συμπαράσταση στον αγώνα των μεταναστών και ζητείται από την κοσμητεία να μην κλείσει το ίδρυμα. Η απόφαση έτυχε της στήριξης όλων των παρατάξεων.
Δυστυχώς, τόσο ΔΑΠ, όσο και ΠΑΣΠ είχαν φροντίσει να διαφυλάξουν τα νώτα τους, διαχωρίζοντας τη θέση τους, πράγμα λυπηρό για τον τρόπο σκέψης και κίνησης των αυριανών στελεχών της "δημόσιας ζωής". Δείτε τις ανακοινώσεις ΠΑΣΠ (σε σαφώς πιο ήπιο τόνο) και ΔΑΠ.
Μια άλλη αιτίαση των "αγανακτισμένων" πολιτών θεωρούσε ότι η κατάληψη της σχολής θα "δημιουργούσε μιας βόμβα για την δημόσια ασφάλεια και υγεία". Τι υποκρισία! Έχουν άραγε δει όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τέτοιες ενστάσεις, την κατάσταση που επικρατεί σε υπόγεια διαμερίσματα στην Πλατεία Αμερικής, στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό όπου ζουν στοιβαγμένοι 50 και 100 μετανάστες; Έχουν δει την κατάσταση γενικά στον Άγιο Παντελεήμονα και την Πλατεία Θεάτρου; Εκεί δεν υπάρχουν βόμβες για την δημόσια ασφάλεια και υγεία; Ή μήπως νομίζουν ότι η αγωνία για την δημόσια υγεία πρέπει να είναι μεγαλύτερη, επειδή η Νομική τυγχάνει να βρίσκεται στις απαρχές του Κολωνακίου; Λέτε να φοβούνται μη νοσήσουν από λοιμώδη νοσήματα οι διάσημοι θαμώνες των διάσημων καφεστιατορίων της περιοχής; Το γελοίο της γενικής υπόθεσης περί δημόσιας υγιεινής είναι η στάση διαφόρων "νοικοκυραίων" και "πατριωτών" όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα. Τότε που, παρά τις συστάσεις των αρχών, αυτοί οι ευαίσθητοι πατριώτες κατεβάζουν κάθε μέρα όλα μα όλα τα σκουπίδια τους στους ξεχειλισμένους κάδους, δημιουργώντας (προφανώς λόγω της παιδείας που πήραν στα λογής πανεπιστήμια που φοίτησαν) τις πλέον εκρηκτικές (και μόνες πραγματικές) συνθήκες κατά της δημόσιας υγείας. Δεν θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί οι "καθαροί Έλληνες" θεωρούν τα σκουπίδια τους καθαρότερα από μερικούς (έστω άπλυτους) ανθρώπους.

Ας μην καταναλώσω άλλο ιστολογικό χώρο για την αποδόμηση μερικών "βολικών" μύθων γύρω από την κατάληψη της Νομικής. Κατά την άποψή μου, κακώς επιχειρήθηκε η κατάληψη της Νομικής σε μια περίοδο που το πανεπιστήμιο βάλλεται από παντού και σε μια χρονική στιγμή όπου -ελέω κρίσης- αναπτύσσονται πολλά φοβικά και συντηρητικά σύνδρομα στην κοινωνία. Η παρόμοια κατάληψη στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης είναι πολύ πιο εύστοχη, καθώς θέτει το συνδικαλιστικό κίνημα (αυτό που υπάρχει βρε αδερφέ) στο πλευρό των sans-papier εργαζομένων, χωρίς να δίνονται λαβές σε λαοπλάνους για εκφώνηση ξενοφοβικών κορώνων. Ενδεικτικό το άρθρο της εφημερίδας "Μακεδονία": καμιά νύξη κατά των όσων συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, χαμός για τα της Αθήνας.
Από την άλλη δεν μπορώ παρά να καυτηριάσω τη στάση των δυο μεγάλων κομμάτων καθώς και του άλλου "δεξιοτερότερου" σχηματισμού, που προσπάθησαν να συνδέσουν τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 με την κατάληψη και όλα αυτά μαζί με συγκεκριμένο αριστερό ιδεολογικά χώρο. Συμφωνώ ότι η ριζοσπαστική αριστερά έκανε για μιαν ακόμη φορά επικοινωνιακά και όχι μόνο λάθη. Άλλο όμως αυτό, και άλλο πράγμα η κατηγορία περί προσχεδιασμένης ενέργειας. Πιστέψτε με, όσοι εντάσσονται σε αυτή την αριστερή πλατφόρμα δεν μπορούν να σχεδιάσουν τα του οίκου τους, θα ήταν ικανοί να χρησιμοποιήσουν δυο εκατοντάδες μεταναστών για υποβολιμιαία σχέδια; Κι εξάλλου, αφού πάλι αυτοί θα ήταν οι χαμένοι στα μάτια της κοινής γνώμης (μέσα από τον διαστρεβλωτικό φακό της τηλεόρασης), για ποιο λόγο θα διακινδύνευαν να βγάλουν -όντας πολιτικά μονόφθαλμοι- και το άλλο τους μάτι;
Τελικά, ο λόγος πρέπει να πάει στην καρδιά του προβλήματος και αυτή δεν είναι άλλη από την μεταναστευτική πολιτική. Κάτι που πέρασε στα ψιλά είναι η εκ των πραγμάτων "πτωση" της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ για την επαναπροώθηση των μεταναστών στα σημεία εισόδου, μια συνθήκη που έγινε αιτία πολλών προβλημάτων για την χώρα. Αυτό λύνει αρκετά προβλήματα, όχι όμως όλα.
Η Ελλάδα οφείλει να δει τι θα κάνει με τους μετανάστες και να χαράξει μια μεταναστευτική πολιτική με γνώμονα, όχι τις φοβίες του αλλαλάζοντος πλήθους, αλλά τις ανάγκες για ανάκαμψη της οικονομίας και τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Να μελετήσουν οι αρμόδιοι περί της χάραξης πολιτικής μελέτες σαν αυτή και αυτή και να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τους πειναλέοντες ως ένα βολικό θύμα για την εκτόνωση της οργής του Έλληνα. Κάποια στιγμή αυτή η οργή θα γυρίσει πάνω μας και τότε δεν θα έχουμε κάποιους άλλους να κατηγορήσουμε για το χάλι μας.


ΥΓ. Μου άρεσε το άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ για τους απεργούς πείνας. Περιμένω να διαβάσω κάποια στιγμή από αυτή, τις εμπειρίες της σαν στέλεχος για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής στο Υπ. Προ.Πο. Θα έχει σίγουρα πολλά να μας πει.
ΥΓ2. Η ελπίδα και η δημιουργία κλίματος τρόμου στην ίδια εφημερίδα. Δόκτορ Τζέκιλ, Μίστερ Χάιντ.
ΥΓ3. Με ιντριγκάρει το ζήτημα περί "κομψών" και "άκομψων" τρόπων ικανοποίησης διαφόρων αιτημάτων. Στο επόμενο ποστ.

27 Ιαν 2011

Hertz Festival: σχετικά κοντά, αλλά και τόσο μακριά από το κτίριο της Νομικής

Στο παρόν blog ασχολούμαι κυρίως με πολιτικά, κοινωνικά ζητήματα, καθώς και με θέματα της επικαιρότητας. Το κακό της ενασχόλησης με αυτή τη θεματολογία είναι πως στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι απογυμνωμένη από συναισθήματα "που καλλωπίζουν τις αισθήσεις", καθώς αφορά συγκεκριμένα γεγονότα-δεδομένα-δράσεις-προτάσεις επί της δύσμοιρης ελληνικής "πραγματικότητας". Για παράδειγμα, μόλις γύρισα από ένα μικρό ταξίδι στο εξωτερικό και αγανακτισμένος διάβασα σήμερα το πρωί τα όσα υποκριτικά και «πατριδοκάπηλα» διαδραματίζονται γύρω από την κατάληψη της Νομικής. Θεωρώ τόσο απίστευτα ελεεινή και εξοργιστική την όλη ιστορία που προς το παρόν, σε μια προσπάθεια αποτοξίνωσης από κάθετι αρνητικό, δεν θα ασχοληθώ μαζί της. Ας καταλαγιάσει ο θόρυβος και εδώ είμαστε για να διαπιστώσουμε ποιος έκανε τι, ποιοι κομίζουν γλαύκες στην Αθήνα, ποιοι εκμεταλλεύονται το σούσουρο και ποια θα έπρεπε να είναι η στάση της Πολιτείας.

Άλλο είναι το θέμα του σημερινού ποστ και σχετίζεται με ένα γεγονός που χωρικά βρίσκεται κοντά στη Νομική, αλλά νοητικά πολύ μακριά από αυτή. Άλλο είναι το θέμα και αρκετά δύσκολο στην περιγραφή του, καθώς περικλείει μέσα του τόσα πολλά -καθαρά-ατομικά- "συναισθήματα". Αναφέρομαι σε αυτό που θα ζήσουν όσοι θα παρακολουθήσουν το Hertz Festival, που θα λάβει χώρα στις 28 και 29 Ιανουαρίου, στην αίθουσα συναυλιών του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός»
Τι νομίζω ότι είναι αυτό το φεστιβάλ; Με λίγα λόγια, για δυο μέρες κλείνεις τα μάτια και βυθίζεσαι σε αποδομημένες ηχοδομές. Σιωπή και παραμορφωτικοί ψίθυροι δίνουν τη θέση τους σε απόκοσμες κραυγές και έντεχνα κλιμακούμενους θορύβους. Βουλιάζεις στο χωροχρόνο πίσω εκεί που γεννήθηκε η ανάγκη για μουσική επικοινωνία, στη συνέχεια εξερευνάς μυστηριώδεις διαδρομές ήχων που μόλις τώρα γίνονται αντιληπτοί σε εσένα και καταλήγεις να υπερίπτασαι πάνω από ηπείρους και κουλτούρες.
Προσοχή! Το φεστιβάλ δεν διαθέτει κανένα έθνικ στοιχείο (ευτυχώς). Οι κουλτούρες που ανακαλύπτονται αφορούν αποκλειστικά άτομα και ήχους καθαρούς από παραδόσεις και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες. Χαράσσονται βέβαια νέες πολιτιστικές γραμμές, αλλά μόνο στη βάση νέων ηχητικών πειραμάτων και δημιουργίας νέων μουσικών ρουτινών.
Αυτό είναι κατ’ εμέ το Hertz Festival.

Ο «Παρνασσός» φιλοξένησε την ανφάν γκατέ της συντήρησης. Διάβασα πρόσφατα για τον αποκλεισμό διαφόρων «μεταρρυθμιστών» διανοούμενων (δεν θυμάμαι ποιων) από τους κόλπους του, το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Χαίρομαι που τα πράγματα αλλάζουν, χαίρομαι που στην συγκεκριμένη αίθουσα πολιτισμού (με αυτά που συμβολίζει) θα λάβει χώρα (για δεύτερη φορά) κάτι σίγουρα όχι συνηθισμένο, μακριά από την «καθωσπρεπικότητα» πολλών σημερινών πολυχώρων και συναυλιακών πρωτοβουλιών.
Ο «Παρνασσός» ανοίγει τις πύλες του σε μια εκδήλωση αποκλειστικά αφιερωμένη στην ουσία του ήχου (εξού και το όνομα Hertz). Ελάτε και εσείς για να διαπιστώσετε τι ακριβώς εννοώ...

ΥΓ. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στον δικό μας Novi_sad. Το άτομο αξίζει!

25 Ιαν 2011

Πως (δεν) θα κόψουμε το κάπνισμα

Είχα να επισκεφτώ την Ιταλία από το Φλεβάρη του 2006. Πέντε χρόνια μετά επιστρέφω στην γειτονική μας χώρα, την χώρα του Μπερλουσκόνι, αλλά και τη χώρα που έχει κόψει το τσιγάρο σε δημόσιους χώρους εδώ και 5 χρόνια.
Το 2006 λοιπόν, έφτασα στην αιώνια πόλη, λίγες μέρες μετά την απαγόρευση του καπνίσματος. Μου έκανε εντύπωση η πειθαρχία των Ούνα Φάτσα Ιταλών. Όπως με ενημέρωσαν οι ιταλοί φίλοι μου, μια μέρα μετά την απαγόρευση όλοι οι καπνιστές συσσωρεύονταν πειθήνια έξω από καταστήματα και μπαρ, κάπνιζαν γρήγορα το τσιγαράκι τους (έως την γόπα) και επέστρεφαν στην ζέστη των δημόσιων χώρων (μην ξεχνάμε ότι η απαγόρευση ξεκίνησε τον χειμώνα σε μια χώρα αρκετά πιο βόρεια από την Ελλάδα). Δεν άνοιξε μύτη, δεν τέθηκε θέμα επιβολής του νόμου, δεν υπήρξαν ειδικοί μηχανισμοί επιφορτισμένοι με την διατήρηση της «τάξης».
Πέντε χρόνια μετά, το 2011, εννοείται ότι δεν υπάρχουν παρεκκλίσεις. Όλοι έχουν πλήρως συμβιβαστεί με τον κανόνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι γείτονες σταμάτησαν να καπνίζουν.
Στην Ελλάδα ο πρώτος νόμος, έδωσε πάσα στον δεύτερο και αυτός μεταλαμπάδευσε την αταξία στον τρίτο, χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χρειαστούν μερικοί ακόμη, απλά και μόνο για να ισχύσει παραφρασμένο το ρητό «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα χρόνια κοσκινίζει (και φτιάχνει νόμους)».
Δεν θεωρώ ότι είμαστε περισσότερο θεριακλήδες. Δεν θεωρώ ότι δεν μπορούμε να σβήσουμε το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους επειδή καπνίζουμε «σαν Τούρκοι». Ακόμα και οι Τούρκοι σέβονται το νόμο.
Αυτό που λείπει είναι η κοινή λογική εκ μέρους των κυβερνήσεων, καθώς και η στοιχειώδης δυνατότητα να πείσουν για αυτά που ψηφίζουν και εξαγγέλλουν. Λείπει επίσης από τους Έλληνες ο σεβασμός προς την Πολιτεία, πράγμα που διαχέεται σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής. Δεν τους αδικώ. Οι κυβερνήσεις έκαναν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να πείσουν πως οι νόμοι είναι πάντα για τους άλλους και ποτέ για τους «ημέτερους», τους «ισχυρούς», τα «γαλάζια ή πράσινα παιδιά».
Προσωπικά αν και καπνιστής, συμφωνώ με την απαγόρευση σε όλους τους δημόσιους χώρους, με την εξαίρεση των μπαρ και γενικά των κέντρων διασκέδασης όπου δεν σερβίρεται φαγητό. Εκεί θα μπορούσε και θα έπρεπε να υπάρχει δικαίωμα επιλογής (παράλληλα με τη δυνατότητα «εξαγοράς» του δικαιώματος στο καπνίζειν). Όπως γίνεται για παράδειγμα στο Βέλγιο και αρκετές άλλες χώρες της ΕΕ.
Αλλά με τόσους φωστήρες, τόσα «αμερικανάκια» χωμένα στην πολιτική σκηνή του τόπου, τόσους πονηρούς πολιτικάντηδες, τόσο σαθρή δημόσια διοίκηση, τόσο διαβρωμένη ελληνική κοινωνικότητα, τόσους αρειμάνιους ψευδόμαγκες, τόσο μεγάλο κενό στην ανάδειξη κοινών αξιών, και τόσο μεγάλο χάσμα στην πιθανότητα σύναψης ενός ελάχιστου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ πολιτείας και λαού, θα δείτε ότι και ο νόμος Λοβέρδου θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων.
Ανάβω ένα τσιγάρο στην μακρινή Σιένα και αποτίω φόρο τιμής στην ελληνική βλακεία. Στην υγειά μας.

21 Ιαν 2011

#noJusticegr

Πήρε φωτιά το twitter. Στο #noJusticegr εξοργισμένοι "συντουιτεράδες" βγάζουν το άχτι τους για την μιζέρια, την διαφθορά και την ατιμωρησία που βασιλεύει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το κακό με τη θεματολογία hashtag είναι πως εξαντλείται στην επικαιρότητα, ή με άλλα λόγια βρίσκει την κορύφωσή της παράλληλα ή λίγο μετά την αναγγελία ενός γεγονότος, για να σβήσει στη συνέχεια υπό το βάρος άλλων πιο επίκαιρων γεγονότων, τα οποία με τη σειρά τους γίνονται αφορμή ή αιτία για νέους "χασταγκάμπιλε" τίτλους.
Υπάρχουν βέβαια από την άλλη ορισμένα κρίσιμα και απολύτως θετικά γεγονότα, γύρω από την τουιτερική κινητοποίηση των ελλήνων. Καταρχήν αφορά και εκπορεύεται από ένα διόλου αμελητέο μέρος της ελληνικής κοινωνίας (όχι μεγάλο), το οποίο διαθέτει υψηλότερο επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων σε σχέση με τον ελληνικό μέσο όρο, μικρότερο μέσο όρο ηλικίας σε σχέση με το σύνολο της χώρας, μεγαλύτερη διάθεση να αλλάξει "κακώς κείμενα". Πρόκειται με άλλες λέξεις, για ένα κομμάτι του λαού που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες της χώρας.
Επιπλέον και ανεξάρτητα από το  #noJusticegr, η συνεχής ανταλλαγή γνώσεων και πληροφοριών, με τη μορφή τιτιβίσματος σε σχεδόν real time χρόνο, "καλλιεργεί" μια νέα κουλτούρα που υπό προϋποθέσεις μπορεί να κάνει πράξη την παράφραση του ρητού "λαός μορφωμένος (και ενημερωμένος), ποτέ νικημένος (και εξαπατημένος)".
Η συνεχής αμφισβήτηση του σημερινού πολιτικού εξαμβλώματος (της υποτιθέμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) εντός του ζεστού κόλπου ενός "γαλάζιου καναρινιού", έρχεται επιπλέον σαν αντίδοτο στην σημερινή (συν)ενοχική ή/και αμήχανη ή/και ανίκανη δημοσιογραφία. Αναδεικνύονται κείμενα, αποσυνθέτονται άλλα, δημιουργούνται νέα, μέσα σε μόλις 140 χαρακτήρες.
Όντας νέος στο τιτίβισμα παραμένω ακόμα σχετικά αδρανής, βλέποντας και μαθαίνοντας για το εργαλείο που εν πρώτοις ξενίζει για την λιτότητα και τον καταιγισμό των σκέψεων, στη συνέχεια όμως σε κερδίζει για την αμεσότητά του και την ουσιαστική δημιουργία ενός άτυπου δικτύου όχι υποτιθέμενων "αλά facebook φίλων", αλλά πραγματικών "συνοδοιπόρων".
Το στοίχημα είναι να παραμείνει ο δυναμισμός μιας κρίσιμης μάζας ελλήνων τουιτεράδων (που σίγουρα δεν είναι ένα ομογενοποιημένο σύνολο) και γενικά σοσιοδικτυωμένων, όμως λείπουν κάποια στοιχεία για να περάσει αυτό το άτυπο κίνημα σε ένα επόμενο στάδιο (αν μπορεί και όποτε το επιθυμεί). Λείπει ακόμα η πολιτικοποίηση (πέρα και μακριά από κόμματα) των δράσεων και αντιδράσεων, καθώς και μια ξεκάθαρη Βαστίλη. Ποια είναι τα τείχη που πρέπει να πέσουν, ποιες είναι οι αλλαγές που πρέπει να κυνηγηθούν, ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να "εξοστρακιστούν" και πως ελέγχονται οι "καλές προθέσεις" όσων θα επιχειρήσουν να πάρουν τη θέση τους, ποια θα είναι η στάση και κίνηση των δικτυωμένων πολιτών μακριά από τα πληκτρολόγια τους;
Θα μου πείτε ότι αυτές οι απαντήσεις δεν μπορούν και ίσως δεν πρέπει να δοθούν μέσα από το δίκτυο συμμετεχόντων στα "χασταγκαρίσματα". Συμφωνώ για τώρα. Κάποια στιγμή, όμως, και δοθείσης της εξωφρενικής κατάστασης που επικρατεί στην πολιτική, δικαστική, οικονομική ζωή του τόπου κάποια στιγμή είναι πολύ πιθανό να τεθούν τα συγκεκριμένα ερωτήματα και να ζητηθεί μια απάντηση επί του πρακτέου. Και τότε θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δώσουμε απαντήσεις, προτείνοντας και όχι απλά καταλύοντας. Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να δούμε απλά την αλλαγή του Μπεν-Άλι με τον Γκανουτσί.
Ας μην προτρέχουμε, αλλά ας το έχουμε υπόψη...  

19 Ιαν 2011

Δεν ξεχνώ

Το πιο κάτω κείμενο γράφτηκε πριν από περίπου 5 χρόνια. Το διάβασα χθες το βράδι και σκέφτηκα πως παραμένει επίκαιρο, ανταποκρίνεται στις σημερινές μου σκέψεις και αξίζει να ανασυρθεί από τη λήθη. Περί λήθης εξάλλου και το θέμα του.

Θα ήθελα να σταματήσω να ξεχνάω. Μικρός άκουγα τη φράση «δεν ξεχνώ» κι έλεγα πως ούτε εγώ θα ξεχάσω όλα τα κακά που συμβαίνουν στον τόπο μου.
Δυστυχώς, όμως, αφήνω κι εγώ τα γεγονότα να καταχωνιάζονται βαθιά μέσα στη μνήμη μου. Κι αν έχω μια "δικαιολογία λήθης" για αυτά που συνέβησαν όταν ήμουν μικρός ή ακόμα-ακόμα αγέννητος, θεωρητικά δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για όσα σβήνονται από το μυαλό μου σήμερα, όντας στην ακμή της «συνειδητότητάς» μου.
Εξπρές Σάμινα, ελικόπτερα του Ε.Κ.Α.Β. που έπεφταν, ο τραγικός σεισμός του 99, η απώλεια του αγαπημένου μου παππού το 97, ο θάνατος μιας φίλης πριν από 6 χρόνια… Γεγονότα τραγικά όταν συνέβησαν πριν από χρόνια, αλλά τώρα μακρινά, θαρρείς βγαλμένα από κάποιο όνειρο.
Κι ο κατάλογος συνεχώς γεμίζει με απώλειες, και το καρνέ μου συνεχίζει τις αυξομειώσεις στις καταχωρήσεις του. Μη με παρεξηγήσετε, δεν πρόκειται να διαγραφεί οριστικά τίποτα από το θυμικό μου. Μονάχα ακολουθώ τη διαδικασία την προσφιλέστατη σε όλους τους ανθρώπους.
Δεν αντέχουμε τον πόνο, τον συνεχή, τον έντονο, τον μόνιμο. Η αντίσταση που ανέπτυξε ο οργανισμός μας, θαρρείς σε αγαστή συνεργασία με το χρόνο, επιβάλει τη λήθη. Ώρες-ώρες φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν μια μπάλα στο γήπεδο της ζωής. Αποστολή μου η επίτευξη του γκολ, η επίτευξη δηλαδή των στόχων που έχω θέσει. Αλλά, δυστυχώς εγώ είμαι η μπάλα και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι μόνος σε αυτό το γήπεδο. Οι ποδοσφαιριστές στο τεραίν χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Κι αν οι καλοί παίκτες (δηλαδή οι καλές στιγμές, τα ωραία γεγονότα) με κλωτσούν προς το τέρμα, από την άλλη οι κακοί (τα δυσάρεστα, τα πλήγματα της μοίρας) με αποκρούουν και με γυρνάνε πίσω. Ζαλίζομαι από τα συνεχή χτυπήματα, εντούτοις συνεχίζω. Έχω ένα σκοπό σε αυτή τη ζωή, δεν είμαι παρείσακτος στο μικρό μου ενδιαίτημα. Συνεχίζω να ελπίζω, συνεχίζω να επιζητώ το τέρμα παρά τα πισωγυρίσματα της μοίρας, παρά τον πόνο που νιώθω. Συνεχίζω…
Δυστυχώς, θα συνεχίσω να ξεχνάω. Δυστυχώς, νέα τραγικά συμβάντα θα έρχονται να μου θυμίζουν άλλα αρνητικά συμβάντα που πλέον φωλιάζουν στα απύθμενα βάθη της ψυχής μου. Ευτυχώς, νέα ευχάριστα γεγονότα θα γεμίζουν λίγο ή πολύ τις μπαταρίες μου.
Και κατά καιρούς θα θυμάμαι τη ρήση «δεν ξεχνώ».

* Η φωτογραφία έρχεται από το ιστολόγιο korineto

17 Ιαν 2011

Χωρίς τίτλο...

Χωρίς τίτλο...
Να αλλάξω σήμερα μοτίβο. Να μιλήσω για την χαρά να είσαι πατέρας και μάλιστα εις διπλούν. Και να ζητήσω συγνώμη από τα ζουζούνια μου για εκείνες τις φορές που βυθίζομαι σε εργασιομανιακές και πολιτικόστροφες εμμονές, που παρασύρομαι από τα όσα στραβά συμβαίνουν εκεί έξω, που δίνω σημασία σε ανθρώπους πεζούς και γεγονότα μίζερα, που εξοργίζομαι από τις απόψεις ρηχών διανοούμενων και σκαιότατων πολιτικών, ξεχνώντας -έστω για λίγο- πως τα μαγκάκια μου είναι το καλύτερο αγχολυτικό, μοναδική πηγή γνώσης και αύρα ζωής!

15 Ιαν 2011

Το σύνδρομο ΟΣΑΜΑ "Όχι Στην Αυλή Μου, Αλήτες"

Έβλεπα πριν μερικές εβδομάδες, στον Εξάντα, μια τρομακτική περιγραφή γύρω από την ιδιωτικοποίηση του νερού και τον αποκλεισμό-καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων από επαρκή πρόσβαση σε νερό ικανοποιητικής ποιότητας.
Σκέφτηκα τότε, δεν ξέρω γιατί, το σύνδρομο NIMBY (not in my back yard) ή ελληνιστί, το σύνδρομο "όχι στην αυλή μου" ή υποκειμενιστί (sic) το σύνδρομο "ΟΣΑΜΑ" ήτοι "όχι στην αυλή μου, αλήτες". Είναι το σύνδρομο που υποτίθεται ότι καταλαμβάνει μεγάλη μερίδα πολιτών σε τοπικές κοινωνίες ανά τον κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιτίθενται (οι πολίτες) στην κατασκευή και λειτουργία έργων διαφόρων μορφών ή/και στην υλοποίηση ποικίλων παρεμβάσεων. Το σύνδρομο πήρε αυτό το όνομα γιατί θεωρητικά οι πολίτες που αντιδρούν δεν θα είχαν πρόβλημα να γίνουν κάπου αλλού οι παρεμβάσεις. Αρκεί να μην γίνουν δίπλα τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω μερικά παραδείγματα ΝΙΜΒΥ, αλλά δεν το κάνω. Και δεν το κάνω γιατί υπακούοντας πάντα στα κελεύσματα της δημοκρατίας πιστεύω ακράδαντα πως είναι στο χέρι καθενός ενδιαφερόμενου να πείσει μια κοινωνία (μεγάλη ή μικρή) για τα δίκαια των ισχυρισμών του ή για την σκοπιμότητα των έργων του. Όταν π.χ. οι κάτοικοι μιας περιοχής δέχονται την κατασκευή χωματερής στα εδάφη τους, ενώ σε μια άλλη δεν την θέλουν, πάει να πει πως κάτι έχει γίνει λάθος είτε στο σχεδιασμό του έργου, είτε στον χειρισμό της υπόθεσης, είτε στις προσλαμβάνουσες ήτοι στις αντιλήψεις των εκεί πολιτών.
Όμως για αυτό υπάρχουν τα λάθη, για να διορθώνονται. Και για αυτό βρίσκεται στην "υπηρεσία" μας η διαλεκτική, για βρίσκουμε κοινούς τόπους μέσα από αλλεπάληλες διελκυστίνδες λόγων.
Δυστυχώς, όμως, όπως σήμερα η λέξη "λαϊκισμός" έχει χάσει το νόημα και την στοχοθέτηση της, εκστομιζόμενη πλέον κατά δικαίων και αδίκων, έτσι και η έννοια του ΝΙΜΒΥ έχει γίνει λάστιχο. Πλέον, όποιος αντιδρά σε μια παρέμβαση κινδυνεύει να θεωρηθεί εχθρός της προόδου, κομπλεξικός κτλ, χωρίς επί της ουσίας να εξετάζεται το βάσιμο ή μη των αιτιάσεών του. Ή στον αντίποδα, κάθε έργο αξιοσημείωτου μεγέθους κινδυνεύει να χαρακτηριστεί "όνειδος" και πηγή όλων των κακών ενός τόπου.

Έβλεπα, όπως ανέφερα στην αρχή, τον Εξάντα και ανακάλεσα στην μνήμη μου άλλες πληροφορίες για τον μαρασμό ορισμένων περιοχών σε Ελλάδα και εξωτερικό εξαιτίας "αμφιλεγόμενων" επενδύσεων που δεν τήρησαν βασικούς κοινωνικοοικονομικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες. Και τότε σκέφτηκα ότι μπορεί μια μεγάλη μερίδα επενδυτών να πάσχει και αυτή από το σύνδρομο ΝΙΜΒΥ εξαιτίας επενδύσεων που οι ίδιοι κάνουν. Πόσα άραγε κορυφαία στελέχη της δημόσιας διοίκησης ή του επενδυτικού κόσμου έχουν δεχθεί την κατασκευή "αμφιλεγόμενων" και "βρώμικων" έργων "δίπλα στην αυλή τους";   
Για αυτό λέω δημοκρατία, σεβασμός στους κανόνες, απόλυτη διαφάνεια και διάλογος επί τεκμηριωμένων και σφαιρικών απόψεων. Από όλους και για όλα! 
Και ιδίως από τους "μεγάλους" και τους "γνωστικούς" προς τους "μικρούς" και τους "αμόρφωτους". Μόνο έτσι το ΝΙΜΒΥ θα θεραπευτεί. Μόνο έτσι η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει συνοχή και θα χαράξει κοινή πορεία. Σε διαφορετική περίπτωση οι fast-track εμμονές θα φέρουν μεγαλύτερη ένταση, μεγαλύτερη καθυστέρηση, και μετατροπή του ΝΙΜΒΥ σε ΒΑΝΑΝΑ (build absolutely nothing anywhere near anything).

13 Ιαν 2011

Είσαι υπέρ ή κατά του μνημονίου;

Οι αναλύσεις για το μνημόνιο είναι πολλές σε καθημερινή βάση. Η πραγματικότητα μπερδεύεται με τις δοξασίες, η σιωπηλή αγωνία με τους αλαλαγμούς, η σύνεση με την φρενίτιδα και όλοι μαζί μπλεχτήκαμε σε ένα κουβάρι παρέα με οικονομικές αξιολογήσεις, πολιτικές παραφωνίες, κοινωνικές αναταράξεις.
Χωριστήκαμε σε δυο μεγάλα στρατόπεδα. Οι δυο παρατάξεις ακούν στο όνομα «Μνημονιακοί» και «Αντιμνημονιακοί», αν και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως κάθε μία από αυτές διαθέτει πολλές υποκατηγορίες. Για παράδειγμα, υπάρχουν αντιμνημονιακοί που συμφωνούν με αρκετά από τα επιβληθέντα μέτρα, ενώ στην αντίπερα όχθη είναι πολλοί οι μνημονιακοί που ντρέπονται για μερικές από τις σαρωτικές αλλαγές.
Μονίμως με ρωτούν φίλοι και γνωστοί να δηλώσω την τοποθέτησή μου. Αν είμαι δηλαδή ένας μνημονιακός ή αντιμνημονιακός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από αυτό.
Σε γενικές γραμμές είναι αλήθεια πως τάσσομαι κατά του παρόντος μνημονίου γιατί διαφωνώ με πολλές βασικές επιλογές, περί ιδιωτικοποίησης των πάντων, περί περικοπών επί βασικών κεκτημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Διαφωνώ γιατί διαπνέεται από μια άκρα νεοφιλελευθερίζουσα στάση, βγαλμένη εν πολλοίς από τα κιτάπια του Μίλτον Φρίντμαν και των παιδιών του Σικάγου. Διαφωνώ γιατί βασίζεται σε πολλές δράσεις «καρμπόν», ίδιες για την Αργεντινή και τη Ρουμανία, ίδιες για την Ελλάδα και την Ισλανδία, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι τυχόν εθνικές ιδιαιτερότητες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης κάθε χώρας.
Διαφωνώ επίσης γιατί δεν θέτει το ζήτημα επί των τύπων των ήλων, καθώς διαπνέεται από μια άκρως «λογιστικίζουσα» στάση, χωρίς να αναγνωρίζει το πασιφανές γεγονός πως η κρίση δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, αλλά μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια χιονοστιβάδα που -όπως πάντα- παρασύρει πρώτα τους αδύναμους κρίκους. Διαφωνώ γιατί δεν βάζει κανένα φραγμό στις κερδοσκοπικές τάσεις, παρά μόνο τις μεταμφιέζει σε νέα δομημένα, αδόμητα, ομολογημένα και ανομολόγητα ομόλογα.
(Παρένθεση: Η κατάσταση μου θυμίζει λίγο την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης από τον τυφώνα Κατρίνα ή τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής. Οι αδύναμοι επωμίζονται το μεγάλο βάρος των επιπτώσεων, ενώ παρατηρούν τους ισχυρότερους να διαγκωνίζονται για την δημιουργία υπεραξιών πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία. Η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, διογκώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα και τώρα αρχίζει να κατατρώει τις σάρκες των λιγότερο συνεπών. Όσο όμως το θηρίο βρίσκει τροφή θα δυναμώνει, θα μεγαλώνει η όρεξη του για νέα περισσότερο παχύσαρκα θύματα (βλ. Ισπανία, Πορτογαλία, ίσως Ιταλία κοκ). Κλείνει η παρένθεση).
Από την άλλη βέβαια δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως αν δεν υπήρχε μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα των τελευταίων 188 χρόνων (δηλαδή από σύστασης του νεοελληνικού κράτους) μονίμως μικρές ομάδες συμφερόντων παρασιτούν εις βάρος των περισσότερων. Μονίμως η πορεία της οικονομίας εκτραχύνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μονίμως έρχονται ως από μηχανής θεοί οι λογής πάτρωνες από Ευρώπη και Αμερική να δώσουν βοήθεια με το ένα χέρι, για να καρπωθούν τα διπλάσια με το άλλο χέρι (βλ. υψηλότοκα δάνεια, παρεμβάσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα κοκ). Μονίμως οι λίγοι που κερδίζουν τα πολλά ή/και ασκούν εξουσία προσπαθούν (με μεγάλη επιτυχία) να μετατρέψουν σε συνένοχους τους πολλούς, πετώντας άλλοτε ξεροκόμματα και άλλοτε θέσεις εργασίας στο δημόσιο, κάνοντας τα στραβά μάτια σε ατασθαλίες των ελλήνων small time crooks, αναγκάζοντας τους νεοέλληνες να υποκύψουν με ευκολία (ου μην και με ευχαρίστηση) στα φακελάκια, τις εξυπηρετήσεις και γενικώς σε κάθε παράνομη συναλλαγή.
Την ίδια στιγμή, το επίπεδο του μέσου έλληνα κρατιέται σταθερά λίγο πάνω από το μηδέν και σίγουρα πολύ μακριά από την δυνατότητα αυτογνωσίας και ευσυνειδησίας, ενώ επιπλέον το DNA του νεοέλληνα έχει ποτιστεί με την αμερικανιά “live and let die” καθώς και με το γνωστό ανέκδοτο του μακαριστού Χριστόδουλου περί «της κατσίκας του γείτονα».
Πάλι παρασύρθηκα σε μια σεντονιάδα σκέψεων. Εν κατακλείδι, δεν είμαι ούτε μνημονιακός, ούτε αντιμνημονιακός, γιατί πολύ απλά αυτό το δίλημμα σε παγιδεύει σε ανέξοδες ρητορείες και επίμονες λαϊκίστικες κορώνες (σ.σ. κατά την γνώμη μου όσο λαϊκίζει ο Μίκης Θεοδωράκης, άλλο τόσο λαϊκίζει και η συμπάθεια μου, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου), και εγώ πλέον είμαι σε μια ηλικία και πνευματική κατάσταση που βαριέμαι τρομερά τους σιχτιρισμούς και τις κινδυνολογίες. Θέλω προτάσεις και δημιουργία.
Διαφωνώ, λοιπόν, με το παρόν μνημόνιο γιατί δεν απαντά σε καίρια ερωτήματα για τη φύση της κρίσης και την μελλοντική προοπτική της χώρας, αλλά θέλω να δω τη δημιουργία ενός άλλου «μνημονίου» πάνω στη βάση ενός «κοινωνικού συμβολαίου». Σε άλλο post θα προσπαθήσω να δώσω τις απόψεις μου για το τι θα πρέπει να περιέχει αυτό το νέο κοινωνικό ξεκίνημα.

* το σκίτσο έρχεται από το blog του Βασίλη Παπαγεωργίου

12 Ιαν 2011

Σταθμός Λαρίσης, ώρα 10 το πρωί (και οι λαθρομετανάστες)

Ώρα 10.00, σήμερα το πρωί 12 Ιανουαρίου, στον Σταθμό Λαρίσης. Άσχημα ξύπνησε η πόλη, στάση εργασίας σε λίγη ώρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, υγρασία και σχετικά άβολη ζέστη.
Περιμένοντας το τρένο με κατεύθυνση προς την Λάρισα, κάθισα στο Έβερεστ του σταθμού για να σκοτώσω την ώρα μου (και τον εαυτό μου) με 2-3 τσιγάρα και έναν διπλό εσπρέσσο κακής ποιότητας. Και τότε τους είδα, εκεί απέναντι, στο μικρό γήπεδο μπάσκετ που βρίσκεται απέναντι από τον σταθμό στην άλλη άκρη του δρόμου.
Ήταν μια παρέα μεταναστών, περίπου 10-15 άτομα αφρικανικής και ασιατικής καταγωγής. Οι μισοί έπαιζαν μπάλα και οι άλλοι μισοί κοίταζαν τους μπαλαδόρους. Ώρα 10.00 το πρωί. Κύλησαν το τόπι για 20 λεπτά περίπου, συνομίλησαν όλοι μαζί για άλλα 5 λεπτά και ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν, χαμένοι στα στενά που βρίσκονται ανάμεσα σε Λιοσίων και Αχαρνών.
Η εικόνα μου θύμισε σκηνή από το Μίσος του Κασοβίτς, μια πράξη στην Μασσαλία ή έναν απόηχο από τα όσα συμβαίνουν καθημερινά στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Μαδρίτης και της Νάπολι, της Νέας Υόρκης και του Μπουένος Άιρες, της Κωνσταντινούπολης και του Σίδνεϊ.
Γίναμε μέρος του παγκόσμιου χωριού, λίγο βιαστικά, λίγο απροετοίμαστα, σε μια πολύ άσχημη χρονική περίοδο. Το τείχος που οραματίζεται ο Υπουργός Προ.Πο απαντάει στις αγωνίες μιας μεγάλης μερίδας του κοινού και πετάει το μπαλάκι στους ευρωπαίους εταίρους. Διπλωματικά δεν είναι άσχημη κίνηση, ας είμαστε ρεαλιστές.
Πολιτικά, όμως, και κοινωνικά δεν δίνει πειστική λύση στα προβλήματα της λαθρομετανάστευσης (που είναι παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και μόνο έπειτα εθνικό θέμα), της άδικης ευρωπαϊκής συμφωνίας περί «απελάσεων στις χώρες εισόδου», της ενσωμάτωσης των μεταναστών στην κοινωνία ώστε να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης και πολιτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Χθες διέρρευσε τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας της Ελλάδας με θέμα την λαθρομετανάστευση. Όταν ακόμα και εκεί διαβάζεις για την ανάγκη ένταξης των μεταναστών στα κοινωνικά δρώμενα, καταλαβαίνεις πως οι αφοριστικοί χειρισμοί μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου και τα αναθέματα κατά των μεταναστών από μια εξίσου μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης δεν είναι παρά στρουθοκαμηλισμός απέναντι στο πρόβλημα και χάιδεμα κάποιων υποτιθέμενων «νοικοκυραίων», που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά κάποιοι κοντόθωροι και μυωπικοί άνθρωποι σε κατάσταση πανικού.
Έφτασα στην Λάρισα, βρέχει. Ξεκίνησα από τον Σταθμό Λαρίσης, ώρα 10.00 το πρωί. Κάποιοι μετανάστες έπαιζαν μπάλα...