20 Ιουλ 2011

Η "καλύτερη παραλία της Ελλάδας" δεν υπάρχει

Βγήκε λέει το αποτέλεσμα για τις 10 καλύτερες παραλίες της Ελλάδας το 2011. Σύμφωνα με το κοινό του facebook, έξι από τις δέκα βρίσκονται στο Ιόνιο, δυο βλέπουν Αιγαίο και άλλες δυο Λιβυκό.
Κατά καιρούς διεξάγονται ένα σωρό ψηφοφορίες για την "καλύτερη παραλία". Κάποιες φορές κερδίζει το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, κάποιες άλλες το Σαρακίνικο στη Μήλο, η Περίσσα στη Σαντορίνη κοκ. Μπούρδες.

Καλύτερη παραλία της Ελλάδας για το 2011 είναι αυτή που θα επισκεφθείς εσύ φέτος. Καλύτερη παραλία ever είναι αυτή στην οποία πέρασες ωραίες στιγμές και σου έρχεται πρώτη στη μνήμη. Όλα τα άλλα αφορούν περισσότερο αισθητικές κομπορρημοσύνες, τοπικούς ανταγωνισμούς και τοπικιστικές επάρσεις, τουριστικές ατραξιόν και επίδειξη διαπιστευτηρίων παραλιακού επιπέδου.
Καλύτερη παραλία για μένα εξακολουθεί να είναι η Κρύα Βρύση στην Εύβοια, αν και έχω να την επισκεφθω τουλάχιστον τρία χρόνια. Δεν σου γεμίζει το μάτι, δεν έχει ψιλή άμμο, γαλαζοπράσινα νερά, "γοητευτικά" βράχια, όμως είναι ιδανική για ελεύθερο κάμπινγκ και την επισκέπτομαι με την καλύτερη παρέα του κόσμου, τους φίλους και την οικογένειά μου. Δεν θα γίνει Αρμυρίχι, ούτε  Καλλιανοί, όμως ποιος στα αλήθεια απολαμβάνει μια παραλία νιώθωντας κυριολεκτικά στο σβέρκο του την ανάσα των διπλανών κατασκηνωτών;
Για αυτό σας λέω, καλύτερη παραλία στην Ελλάδα δεν υπάρχει κι αν υπάρχει μάλλον δεν θα την έχουμε ακόμα επισκεφθεί. Από την Θράκη έως την Κρήτη, από την Κέρκυρα έως το Καστελόριζο, όλες καλές, αρκεί να έχεις καλή διάθεση και παρέα.
Άσε που φέτος και πιθανότατα τα επόμενα χρόνια, το στοίχημα δεν θα αφορά την καλύτερη παραλία της χώρας, αλλά το πόσοι δεν θα μπορέσουν να απολαύσουν μερικές στιγμές χαλάρωσης ακόμα και στη χειρότερη παραλία του κόσμου. Με ανεργία στο 16%, μερική απασχόληση στο φουλ και αβεβαιότητα για την επικείμενη ή μη χρεοκοπία της χώρας, αρκετοί συμπολίτες μας θα σιγοβράσουν στην Αττική επιδιώκοντας λίγες ανάσες δροσιάς στις κοντινές παραλίες του νομού.
Ήμουν πάντα της άποψης ότι οι διακοπές σχετικά μακριά από τον τόπο διαμονής δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Δυστυχώς, μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας δεν θα καταφέρει να απομακρυνθεί από το κλεινόν άστυ. Τουλάχιστον ας τους ευχηθούμε να κλείσουν τα μάτια στις διάφορες ψηφοφορίες και να βρουν την δικιά τους αγαπημένη ακρογιαλιά στο νότιο, δυτικό ή ανατολικό κομμάτι της Αττικής, να βρουν πάνω από όλα μερικές στιγμές χαλάρωσης, ενόψει ενός ιδιαίτερα δύσκολου και απρόβλεπτου φθινοπώρου.
Καλή δύναμη σε όλους.  


* η φωτογραφία δείχνει τον κεντρικό πεζόδρομο των Τρικάλων, πόλη απ' την οποία κατάγομαι. Ελλείψει θάλασσας, ο πεζόδρομος αποκαλείται "παραλία των Τρικάλων" και για πολλούς είναι η καλύτερη του κόσμου. Αν το καλοσκεφθείς, πριν μερικά εκατομμύρια τα Τρίκαλα ήταν κατακλυσμένα από θάλασσα, και οι Τρικαλινοί ήταν οι πρώτοι έλληνες που έκαναν χρήση φυσικού βατήρα για βουτιές (ναι, από τα Μετέωρα :).

19 Ιουλ 2011

Αφιερωμένο στον άγνωστο ταρίφα...

Κατά καιρούς αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ ταξί. Δεν με ευχαριστεί, δεν με χαλάει κιόλας. Μου αρέσει να ανοίγω συζήτηση με την διόλου συμπαθητική ομάδα που ακούει στο όνομα "ταρίφας". Τις περισσότερες φορές το επίπεδο είναι χαμηλό, στα όρια της φαιδρότητας.
Άναρθρες κραυγές περί χρέους, περί ποδοσφαίρου, περί πολύπλοκων θεωριών συνομωσίας.
Σαν τον ταρίφα, καλή του ώρα, που μου μίλαγε για κανά μισάωρο για τους Ελ, την κεραία ανοιχτά της Νέας Μάκρης που χρησιμοποιείται από τους Ελ για να επικοινωνούν με τον Σείριο, την ομάδα κρούσης Ελ που συστήθηκε πρόσφατα ώστε να μην πτωχεύσει και αφελληνιστεί η χώρα.
Ή σαν τον οδηγό ταξί, αλβανικής καταγωγής, που εξυμνούσε για κανένα μισάωρο τον πατερούλη Στάλιν και τον πιστό του σύμμαχο Εμβέρ Χότζα, ρίχνοντας παράλληλα το ανάθεμα για την πτώση του κομμουνισμού στους πράκτορες Ζαχαριάδη, Μπέρια, Τίτο, Χρουστσόφ και πάει λέγοντας.

Να μην τα πολυλογώ, έχω αποκομίσει την εξής εντύπωση: ότι ναι μεν οι ταρίφες βρίσκονται στην forefront του ωχαδελφισμού και της λαμογιάς, αποτελούν όμως μέρος της ελληνικής κοινωνίας και κοινωνούν την ίδια σαθρή κουλτούρα.

Βέβαια, όπως στην κοινωνία, έτσι και στην τάξη των ταξί υπάρχουν νησίδες ακεραιότητας. Σαν τον ευγενέστατο οδηγό που μπήκα στην κούρσα του το προηγούμενο Σάββατο. Μειλίχιος και σοβαρός, αγαπάει ειλικρινά αυτό που κάνει, σέβεται τον πελάτη, θα μπει οσονούπω στο #taxibeat, κόβει πάντα απόδειξη, είναι ανοιχτός σε οποιαδήποτε συζήτηση για το άνοιγμα του κλάδου του, μολονότι ανήκει στους άτυχους της υπόθεσης. Βλέπετε είχε την φαεινή ιδέα να χρεωθεί 130.000 € για να πάρει το ταξί πριν ακριβώς από 4 χρόνια. Σήμερα έχει υποθηκεύσει τα πάντα για μια άδεια που σε μισό χρόνο θα δίδεται σχεδόν δωρεάν. Παρόλα αυτά δεν βαρυγκομά. Το μόνο που ζητά είναι να δημιουργηθεί επιτέλους ένα διαφανές θεσμικό πλαίσιο για να δουλέψουν όλοι σωστά, χωρίς αδικίες.

Συμφωνώ μαζί του. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η απελευθέρωση πρέπει να γίνει, αλλά -όπως όλα όσα διαδραματίζονται στη χώρα το τελευταίο διάστημα- γίνεται με λάθος τρόπο. Καταρχήν, θα έπρεπε να υπάρχει μια (και μοναδική) περίοδος προσαρμογής διάρκειας λίγων ετών, βάσει της αρχής της αναλογικότητας, προκειμένου να προστατευτούν οι ιδιοκτήτες που απέκτησαν άδεια πρόσφατα.
Επιπλέον, θα έπρεπε να είναι ήδη σαφές ποιο είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της απελευθέρωσης. Τι επιδιώκει το Υπουργείο; Να πέσει μόνο η τιμή της άδειας, να ανοίξει η αγορά σε όλους, να διασφαλιστεί η είσοδος μερικών μεγάλων επιχειρηματιών, να συγκεντρωθεί η μεγάλη πλειονότητα των αδειών ταξί σε μια μικρή μερίδα "επενδυτών", να κρατηθεί η τιμή σε λογικά επίπεδα;
Θα έπρεπε επίσης να είναι ήδη γνωστά οποιαδήποτε άλλα μέτρα νομοθετικού και διοικητικού περιεχομένου πρόκειται να ληφθούν προκειμένου να καταστεί εφικτή η μεταρρύθμιση που οραματίζεται το Υπουργείο.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει συμβεί. Αντιθέτως η λογική με την οποία κινείται σήμερα το Υπουργείο δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Πως θα παρέχονται καλύτερες υπηρεσίες στον τομέα των αστικών μεταφορών, πως θα γίνουν καλύτεροι επαγγελματίες οι ταρίφες, πως θα εξασφαλιστεί η "εξισορρόπηση" των οικονομικών απολαβών των ιδιοκτητών ταξί, πόσο ικανή είναι η "αγορά ταξί" να αυτορυθμιστεί χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο;

Θα μου πείτε, αλήθεια τι μας νοιάζει αν τα ταξί κατέχονται από λίγους ή πολλούς, τι μας νοιάζει για τις απολαβές των ιδιοκτητών και οδηγών απ' τη στιγμή που εμείς θα εξυπηρετούμαστε καλύτερα; Η απάντηση κρύβεται στην "τιμή πώλησης" του προϊόντος και στην ανάγκη προστασίας των πιο αδύνατων.
Αν όλο το concept πίσω από τα σχέδια του Υπουργείου αφορά μόνο το πως θα εκλείψουν από την πιάτσα μεμονωμένοι ιδιοκτήτες προς όφελος μεγάλων οργανωμένων επενδυτικών σχημάτων, τότε θα καταλήξει σε φιάσκο. Η επιδιωκόμενη απελευθέρωση πρέπει να χωρέσει στον πυρήνα της χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης και αποτελεσματικότητας, ειδάλλως δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά άλλη μια κακή ρύθμιση σε ένα άσχημα ρυθμισμένο τομέα, που απαρτίζεται από άσχημα εκπαιδευμένο δυναμικό.
Μπορεί να έχουμε υποφέρει τόσα χρόνια από τους ταρίφες, όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διακατεχόμαστε από εκδικητική μανία. Για αυτό οφείλουμε να ζητήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή στο πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών μέσων μαζικής μεταφοράς να διέπεται από τιμιότητα, διαφάνεια, δικαιοσύνη.

ΥΓ. Τα κλάματα για τη "βλάβη στον τουρισμό" είναι αναμενόμενα, αλλά τόσο υποκριτικά. Απαράδεκτη η συμπεριφορά των ταξιτζήδων, τόσο αναμενόμενη όμως σαν το κλάμα ενός μικρού παιδιού όταν του πάρεις το παιχνίδι. Αναμενόμενη γιατί τέτοιου είδους συμπεριφορές πατούν πάνω στις προτροπές του πελατειακού συστήματος που τόσα χρόνια εξυπηρέτησαν τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και γενικά οι ταγοί της πολιτικοκοινωνικοοικονομικής ζωής του τόπου. Όταν όμως τρέφεις για χρόνια ολάκερα μια κοινωνία με κάλπικα κοινωνικά συμβόλαια και τώρα της ζητάς τα ρέστα, όχι γιατί το πιστεύεις αλλά γιατί τώρα σε γράπωσε από το αυτί ο προστάτης σου, να είσαι έτοιμος να θερίσεις τις θύελλες των επιλογών σου.  
ΥΓ2. Κι εσύ άγνωστε ταρίφα, ναι σε σένα μιλάω, που τόσα χρόνια επέλεγες την κούρσα σου στα λιμάνια και τα αεροδρόμια, αφήνοντας τον κόσμο να βλαστημά στην ουρά, όφειλες να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου. Αντ' αυτού, επιδόθηκες συστηματικά σε κλοπές και εξευτελισμούς. Τόσα χρόνια απείχες συνειδητά από οποιαδήποτε προσπάθεια καλυτέρευσης των συνθηκών, γιατί σε εξυπηρετούσε το φαύλο καθεστώς. Σου αφιερώνω λοιπόν το "First they came" μπας και καταλάβεις γιατί δεν βρίσκεται κανένας να σε συμπονέσει (εκτός από αυτούς που θέλουν την ψήφο σου).

5 Ιουλ 2011

Ωδή στον επίορκο ΜΑΤατζή

Η 29η Ιουνίου 2011 θα μείνει σίγουρα στην σύγχρονη μετα-μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Πρώτη φορά μετά από χρόνια, η καταστολή ξεπέρασε τόσο πολύ τα όρια του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, οι πάνω από 50.000 ειρηνικοί στην συντριπτική τους πλειονότητα πολίτες θεωρήθηκαν ως εν δυνάμει εχθροί του πολιτεύματος και αντιμετωπίστηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Σήμερα μια εβδομάδα μετά μπορώ να πω ότι είμαι περήφανος που συμμετείχα ειρηνικά στη συγκέντρωση, έστω και αν αισθάνθηκα κυνηγημένος από τους ταγούς της λειψής μας δημοκρατίας.
Ενδέχεται βέβαια η περηφάνια αυτή να έγκειται στο γεγονός ότι κατάφερα να βγω σώος από αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο που οι εκφραστές της υποτιθέμενης νομιμότητας ξεκίνησαν ενάντια στους ανθρώπους που καλούνται να υπηρετούν απ’ όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Τα χιλιάδες δακρυγόνα μου προκάλεσαν σίγουρα μια σοβαρή ενόχληση στους οφθαλμούς, απέφυγα όμως το ξύλο και τις συλλήψεις, τη στιγμή που άλλοι δεν φάνηκαν τόσο τυχεροί.

Θα ήθελα σήμερα να γράψω κάτι για τον συνάδελφο και ακέραιο άνθρωπο, Μιχάλη, που έτυχε να βρεθεί στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, πέφτοντας έτσι θύμα του σπάνιου αλτρουϊσμού που διακατέχει τις διμοιρίες των ΜΑΤ, καθότι ως γνωστόν όταν ένας ΜΑΤατζής ρίχνει την πρώτη κλωτσιά σε έναν πολίτη, τότε όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να ακολουθήσουν σε μια ιδιόμορφη επίδειξη συναδελφικότητας (μη τυχόν και μείνουν τα ίχνη της μπότας μόνο του ενός πάνω στην πλάτη αυτού που έκανε το λάθος να βρεθεί στο δρόμο τους). Δεν θα γράψω, όμως, καθώς με πρόλαβε ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Σήμερα ο Μιχάλης είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και μπορώ να ομολογήσω ότι τον βλέπω αρκετά αλλαγμένο. Ίσως υπερβολικά απορημένο για το πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο (δηλαδή να κακοποιείται ένας ανύποπτος πολίτης, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός).
Προσπάθησα σήμερα να του εξηγήσω, αντιπαραβάλλοντας τα δεκάδες βίντεο και φωτογραφίες που τραβήχτηκαν τη μέρα και το βράδυ της 29ης Ιουνίου, ότι η υπόθεσή του είναι τελικά ένας μόνο κρίκος στην αλυσίδα κτηνωδών συμπεριφορών (σαν αυτά εδώ τα παλιότερα).

Δεν θα ήθελα να μιλήσω αφοριστικά για το σύνολο της αστυνομίας και των μελών της, μπορώ όμως να ισχυριστώ ότι οι μονάδες αποκατάστασης της τάξης και οι παραφυάδες αυτών είναι σάπιες ως το μεδούλι. Και εδώ πρέπει να προχωρήσουμε σε μια διάκριση γύρω από το βαθμό ευθύνης των συμμετεχόντων στις διμοιρίες καταστολής.
Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης δεν πρέπει να αποδοθεί στα «σκυλάκια του Παβλόφ», σε αυτούς δηλαδή που υπόκεινται σε μια εξαντλητική πλύση εγκεφάλου άμα την είσοδό τους στην σχολή της Καισαριανής, αλλά στον ίδιο τον Παβλόφ και το επιτελείο του. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να απαλλάξω όσους ΜΑΤατζήδες συμμετέχουν στην καταστρατήγηση του νόμου, καθώς οι ίδιοι υιοθετούν ηθικά και ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές και ως εκ τούτου καθίστανται ατομικά υπεύθυνοι στα όσα συμβαίνουν.
Δεν μπορώ να θεωρήσω ως απλό «θύμα της κατάστασης» τον επίορκο ΜΑΤατζή που δεν διστάζει να γρονθοκοπήσει έναν αλυσοδεμένο πισθάγκωνα άνθρωπο, καλώντας τους συναδέλφους του να πράξουν το ίδιο.
Δεν μπορώ να αθωώσω τον ΜΑΤατζή που πιέζει το γκλομπ του στον πρωκτό ενός ανθρώπου, απειλώντας τον για αυτά που θα υποστεί στον 7ο της ΓΑΔΑ.
Δεν μπορώ να αποδεχτώ την αθωότητα του ΜΑΤατζή που τρομοκρατεί έναν άνθρωπο λέγοντας του ότι θα του «φορτώσει πολλά» στο σακίδιό του.
Δεν μπορώ να θεωρήσω ηθικά ισάξιο έναν ΜΑΤατζή που πειθαρχεί τυφλά στον αρχηγό της διμοιρίας του, όταν εκείνος του υπαγορεύει τι θα γράψει στο κατηγορητήριο ενός αθώου.
Δεν θα αποδώσω ελαφρυντικά σε έναν ΜΑΤατζή που με περισσή ευκολία δέχεται να πλαστογραφήσει την αρχική του κατάθεση, μετατρέποντας ένα ούτως ή άλλως σαθρό πλημμέλημα σε κακούργημα.
Αν αύριο τον καλέσουν να σκοτώσει (χωρίς μάλιστα να μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας) θα το πράξει; Και αν ναι, στο όνομα τίνος; Του θεσμού που υπηρετεί, της δημοκρατίας, της προστασίας του πολίτη; Σίγουρα όχι πάντως στο όνομα του σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης, σίγουρα όχι στο όνομα του Θεού που λέει ότι πιστεύει.

Το οικοδόμημα της καταστολής δεν ήταν ποτέ υγιές (βλ. την ιστορία του νεοελληνικού κράτους), όταν όμως παραμένει τόσο βαθύτατα σαπισμένο, τότε καταλαβαίνεις ότι τα περιθώρια που έχεις δεν είναι πολλά. Είτε κόβεις τα σαπισμένα μέλη, είτε αφήνεις τη γάγγραινα να εξαπλωθεί κυριεύοντας το εξασθενημένο σώμα της καταρρέουσας μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Και τότε, ανοίγουν οι ασκοί του αιόλου. Και τότε, όσοι κρατούν την εξουσία καθίστανται αυτοδίκαια συνένοχοι στον βιασμό του ελληνικού λαού. Και τότε, οι ταγοί του πολιτικού συστήματος μετατρέπουν την μεταπολιτευτική δημοκρατία σε ένα κακέκτυπο βαϊμαρικού τύπου.
Ας μην τους αφήσουμε.

ΥΓ. Αν υπάρχουν ακόμα ΜΑΤατζήδες που θεωρούν ότι διαθέτουν λίγη ανθρωπιά ας πάψουν να συμμετέχουν σε αγελαίες πράξεις που προσβάλλουν το ανθρώπινο είδος. Πείτε με αφελή, αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν…