30 Νοε 2011

[Αποκλειστικό] Η ομιλία που κρύβει ο Πρωθυπουργός στο συρτάρι του

Περιηγήθηκα για λίγη ώρα στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να βρω μερικά στοιχεία για προσωπική χρήση. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον μια ιστοσελίδα που κατά τύχη βρήκα (ας όψεται ο μαγικός αλγόριθμος του google). Εκεί διάβασα με μεγάλη έκπληξη, τον λόγο που κρατάει στο συρτάρι του ο Πρωθυπουργός της χώρας και πρόκειται να εκφωνήσει μπορεί σε λίγες ώρες, μπορείς σε λίγες μέρες, μπορεί σε λίγους μήνες (ανάλογα με την κρισιμότητα των στιγμών).
Αισθάνομαι την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί σας τα κυριότερα αποσπάσματα. Είναι στα αγγλικά, αλλά μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος έζησε τόσα χρόνια στο εξωτερικό:

"Today I address myself to you as a soldier and as the head of the Greek government. I address to you concerning extraordinarily important questions. Our homeland is on the verge of collapse. The achievements of many generations and the Greek home that has been built up from the dust are about to turn into ruins. State structures are ceasing to function. Each day delivers new blows to the waning economy./.../
The atmosphere of conflicts, misunderstanding, hatred causes moral degradation, surpasses the limits of toleration. Strikes, the readiness to strike, actions of protest have become a norm of life. Even school youth are being drawn into this. Yesterday evening, many public buildings remained seized.
The cases of terror, threats and moral vendetta, of even direct violence are on the rise. A wave of impudent crimes, robberies and burglaries is running across the country. The underground business sharks' fortunes, already reaching millions, are growing. Chaos and demoralization have reached the magnitude of a catastrophe. People have reached the limit of psychological toleration. Many people are struck by despair. Not only days, but hours as well are bringing forth the all-national disaster./.../
Citizens!
The load of responsibility that falls on me on this dramatic moment in the Greek history is huge. It is my duty to take this responsibility - concerning the future of Greece".

Τώρα σταματάω την πλάκα. Ο παραπάνω λόγος δεν ανήκει στον κ. Παπαδήμο, αν και όπως ήδη διαπιστώσατε θα μπορούσε άνετα να είναι δικός του.
Πρόκειται για τον λόγο που εκφωνήθηκε από τον Στρατηγό Γιαρουζέλσκι, τον αρχηγό της στρατιωτικής κυβέρνησης της Πολωνίας, στις 13 Δεκεμβρίου 1981. Όταν δηλαδή κήρυξε στρατιωτικό νόμο σε μια προσπάθεια να σταματήσει τις κινητοποιήσεις των εργατικών σωματείων και της "Αλληλεγγύης". Το μόνο που άλλαξα στα αποσπάσματα που παράθεσα είναι η λέξη "Polish" με τη λέξη "Greek".
Σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο η κομμουνιστική ηγεσία της Πολωνίας, φερέφωνο της Μόσχας, αντιμετώπισε τους απεργούς, τις κατηγορίες που απηύθυνε στους πολωνούς συνδικαλιστές, στον λαό που δυσφορούσε. Αναλογίζομαι ότι είναι ιδιαίτερα πιθανό να ακούστηκαν λόγια όπως 'παλαβοί λαϊκιστές', 'καταστροφείς της ευαίσθητης οικονομίας', 'κακοποιά στοιχεία', 'οπισθοδρομικοί οπορτουνιστές' και πάει λέγοντας. 

Εννοείται ότι η Ελλάδα δεν έχει τον συνδικαλισμό που πρέπει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να πάψει να υπάρχει έως ότου αναμορφωθεί και περάσει τη βάση στις εξετάσεις που θα του βάλουν 'οι θετικά σκεπτόμενοι' φωστηροαυτόκλητοι σωτήρες της χώρας.
Η Ελλάδα είναι καζάνι που βράζει. Το φαγητό μπορεί να καεί, μπορεί και να βράσει στην εντέλεια. Μπορεί να λιώσει το κρέας, μπορεί και να μείνει σκληρό και άνοστο. Οι ζυμώσεις δεν εξαντλούνται σε μια νύχτα.
Δεν προχωρώ σε παραπάνω αναλύσεις, απλά παραθέτω το υπόλοιπο κείμενο της ομιλίας Γιαρουζέλσκι εκείνη την μέρα, σχεδόν 30 χρόνια πριν, αλλάζοντας και πάλι τη λέξη "Poland" με τη λέξη "Greece". Προς γνώση και συμμόρφωση ή αλλιώς, για να γνωρίζουμε όλοι ότι η ιστορία είναι πάντα δυνατό να επαναληφθεί, άλλοτε ως τραγωδία, άλλοτε ως φάρσα, άλλοτε ως φαρσοτραγωδία σαν αυτή που ίσως ζούμε:

"I declare, that today the Military Council of National Salvation has been formed. In accordance with the Constitution, the State Council has imposed martial law all over the country. I wish that everyone understood the motives of our actions. A military coup, military dictatorship is not our goal./.../
In longer perspective, none of Greece's problems can be solved with the use of violence. The Military Council of National Salvation does not replace constitutional organs of power. Its only purpose is to keep the legal balance of the country, to create guarantees that give a chance to restore order and discipline. This is the ultimate way to bring the country out of the crisis, to save the country from collapse./.../
I appeal to all the citizens. A time of heavy trials has arrived. And we have to stand those in order to prove that we are worthy of Greece.
Before all the Greek people and the whole world I would like to repeat the immortal words:
Greece has not yet perished, so long as we still live!"

Το αυθεντικό κείμενο εδώ. Η φωτό από εδώ.

[update - 30.11.2011, 20:52] Ένας καλός φίλος, με τον οποίο ευτυχώς μπορούμε να διαφωνούμε πολιτικά με κόσμιο τρόπο, καυτηρίασε την αναφορά μου στο όνομα Παπαδήμου. Έχει δίκιο αυτή τη φορά, ατυχής παραλληλισμός. Το όνομα αναφέρθηκε επειδή απλά τυγχάνει να κατέχει σήμερα τα ηνία. Δεν υπαινίσσομαι τυχόν δικτατορικές ή υποχθόνιες αστυνομοκρατικές σκέψεις του σημερινού πρωθυπουργού. Ήθελα να αναδείξω με το σημερινό σημείωμα (με λάθος τρόπο όπως αποδείχτηκε) δύο ζητήματα: 1. το στείρο της αφοριστικής και ισοπεδωτικής κατακραυγής κατά του συνδικαλισμού, και 2. τον φόβο μου ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δεν θα διστάσουν να καταλύσουν τα ψήγματα δημοκρατίας που διαθέτουμε χρησιμοποιώντας δικαιολογίες και τεχνάσματα σαν του Γιαρουζέλσκι. 

17 Νοε 2011

Το Πολυτεχνείο ζει; (ή αλλιώς, η σχιζοειδής διαταραχή της κοινωνίας)

Στο γραφείο δεν επιτρέπεται (ορθά) να καπνίζουμε. Κατεβαίνουμε λοιπόν στο ισόγειο, όποτε χρειαστούμε την δόση μας σε νικοτίνη. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας έτυχε να το κάνω παρέα με το θυρωρό του κτιρίου. Ένας συμπαθητικός άνθρωπος, 65 ετών, συντηρητικός σε πολλά ζητήματα, με συμπάθεια προς την αριστερή πλευρά της πολιτικής, πάντα κόσμιος και χαμηλών τόνων.
Είχε τις μαύρες του σήμερα. Με πήρε μονότερμα. Μου μίλησε για το αδιανόητο της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στη νέα κυβέρνηση. Μου εξέφρασε το παράπονό του για την Ευρώπη. "Τι κερδίσαμε από την είσοδό μας στην Ευρώπη, όλα αυτά τα χρόνια;". "Οι μεγαλοκαρχαρίες έφαγαν καλά, σ' εμάς έλαχαν τα ψίχουλα και τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε το γεύμα των άλλων". "Στην Τουρκία, τα αντίστοιχα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκονται σχεδόν εκτός βουλής". "Τόσο έξυπνοι είναι οι Τούρκοι που έβγαλαν τον Ερντογάν, που παρά τα στραβά του κάτι κάνει;". "Άφηναν να εννοηθεί, πριν την ψήφο εμπιστοσύνης, ότι επίκειται πραξικόπημα". "Κι εγώ σου λέω ότι καλύτερα να γίνει πραξικόπημα, να έρθουν κάποιοι άλλοι πάνω, μπας και δούμε αλλαγές και επιδιορθώσεις".

Καταιγιστικός ο θυρωρός μας. Θέλοντας να αλλάξω θέμα τον ρώτησα αν θυμάται τίποτα από το Πολυτεχνείο και την 17η Νοεμβρίου 1973.
"Εκεί ήμουν", μου είπε. "Πυροβολισμοί από το πρωί, χαμός. Βρισκόμασταν με φίλους έξω από το Πολυτεχνείο, μέχρι τη στιγμή που έφτασαν τα τανκς. Μετά χωθήκαμε σε μια διπλανή πολυκατοικία. Έγινε αυτό που έγινε, μπήκε το τάνκ, έπιασαν πολλά παιδιά και μετά έβαλαν τον Μαστοράκη να τους δείξει πόσο καλή ήταν η χούντα. Την άλλη μέρα δεν συνέβη τίποτα. Όλοι στο σπίτι, λίγος κόσμος στο δρόμο, μόνο για να πάει στη δουλειά του. Στρατιωτικός νόμος, φοβόμασταν".
Δεν συνεχίσαμε άλλο. Το δεύτερο τσιγάρο που άναψα είχε τελειώσει. Έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο.

Ξαναδιαβάστε τώρα, τις αρχικές δηλώσεις του καλού μας θυρωρού για την πολιτική κατάσταση του τόπου. Σκεφτείτε, την πολιτική τρικυμία που συμβαίνει στο μυαλό του, αλλά μην βιαστείτε να τον καταδικάσετε. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ένα βήμα πριν την απροκάλυπτη εκδήλωση των σχιζοειδών διαταραχών της προσωπικότητάς της. Και αυτή η συμπεριφορά δεν αφορά μόνο τον θυρωρό ή τους συμπαθούντες την αριστερά, αλλά σχεδόν το σύνολο της εν ελλάδι κοινωνίας.

Αυτό ίσως είναι το μέγιστο λάθος της μεταπολίτευσης και ιδίως των τελευταίων 15-20 ετών. Ενώ υπήρχαν όλα τα δημοκρατικά εχέγγυα για την ανάπτυξη συνεκτικής πολιτικής σκέψης από κάθε υποκείμενο, αυτοπεριοριστήκαμε σε έναν κομφορμιστικό, απολίτικο και ανιστόρητο τρόπο ζωής, πασπαλισμένο με μπόλικη life style χρυσόσκονη. Χάσαμε το συλλογικό, επιλέγοντας την ατομικότητα ως μοντέλο ικανοποίησης των πλαστών σε πολλά σημεία αναγκών μας. Δώσαμε λευκή επιταγή σε πολιτικούς νάνους να δρουν για μας, χωρίς εμάς. Τώρα που μπαίνουμε -όλοι μαζί αλλά ουσιαστικά ο καθένας μόνος του- σε ένα ομιχλώδες και άγνωστο τοπίο διαπιστώνουμε πως μας λείπει το εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαμε ενδεχομένως να την βγάλουμε καθαρή: η πολιτική πυξίδα.
Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ένα δημοψήφισμα, αλλά φρόντισαν από νωρίς να το βγάλουν εκτός συζήτησης οι 'συγκυβερνώντες' (με την ανοχή αν όχι την στήριξη των μη-συγκυβερνώντων κομμάτων). Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ξεδίπλωμα ενός διαφορετικού bottom-up κοινωνικού συμβολαίου. Κι εδώ όμως δεν βλέπω κινητικότητα.
Και έτσι, μ'αυτά και μ'αυτά, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ φυτοΖωΕΙ στις καρδιές των περισσότερων από εμάς.

10 Νοε 2011

Ο πόλεμος για την οικονομία και η αλλαγή ηγεσίας

Έχουμε πόλεμο, λένε. Η μάχη για την επιβίωση της Ελλάδας, για την παραμονή στο ευρώ, για την διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης δεν αφήνει περιθώρια για εκλογές, για νέα εκλογική ετυμηγορία, προσθέτουν.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως σήμερα αποκτήσαμε ένα νέο πρωθυπουργό, ο οποίος δεν προήλθε μέσα από την μόνη αναφαίρετη δημοκρατική διαδικασία στην οποία μετέχουν όλοι οι πολίτες.

Προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την εικόνα του πολέμου, στον οποίο υποτίθεται ότι έχουμε εμπλακεί. Βλέπω λοιπόν ένα στρατόπεδο πάνω σε μια χιονισμένη πλαγιά. Κρύο, ψείρες, αβεβαιότητα.
Ο εχθρός, όποιος κι αν είναι αυτός, βρίσκεται σχετικά κοντά, σε απόσταση βολής πυροβολικού. Κατά καιρούς στο στρατόπεδο σημαίνει συναγερμός. Όλοι μπαίνουν στα αμπριά για να γλιτώσουν από τις οβίδες, που ευτυχώς δεν είναι ακόμα πολλές και ρίχνονται περισσότερο για να κάμψουν το ηθικό του στρατού μας, πριν την τελική μάχη, την επέλαση.
Η επιμελητεία εμφανίζει σοβαρές ρωγμές. Τα τρόφιμα δεν φτάνουν στην ώρα τους, αλλά παρόλα αυτά οι στρατιώτες δεν βαρυγκομούν φανερά. Γνωρίζουν ότι μόλις ξεσπάσει η οριστική μάχη και μέχρις ότου τελειώσει θα πρέπει να επιζήσουν με όσες κονσέρβες έχουν διαθέσιμες στο γυλιό τους.
Οι στρατιώτες περιμένουν τον εχθρό, τον αόρατο ακόμη εχθρό.
Όσο περνά ο καιρός και δεν γίνεται τίποτα οι αντιδράσεις αρχίζουν να μεγαλώνουν. Η μουρμούρα γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Στην πρωινή αναφορά, στο συσσίτιο, στις σκηνές, στη σκοπιά. Το πλιάτσικο μεταξύ των ανδρών αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις μέρα με τη μέρα.

Οι αξιωματικοί απουσιάζουν. Βρίσκονται κάπου χωμένοι στο σταθμό διοίκησης, ερίζοντας για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοκαθεδρία του στρατεύματος, ποιος θα είναι αυτός που θα οδηγήσει το περήφανο λαό μας στη νίκη. Μέσα στη φούρια τους για το ποιος θα αναδειχθεί αρχιστράτηγος και ποιος θα περιοριστεί σε ρόλο ορντινάτσας έχουν ξεχάσει να μιλήσουν στους φαντάρους για το στόχο και το σκοπό αυτού του πολέμου. Τους ξεσκίζουν σε ασκήσεις ακρίβειας και παρελάσεις, τους βάζουν να κατασκευάζουν ορύγματα και ξύλινα καταφύγια, τους διατάζουν να καθαρίζουν το χιόνι κάθε μέρα μπροστά από το διοικητήριο, αλλά έχουν ξεχάσει να τους βάλουν να ρίξουν κάποιες ριπές, να εξασκηθούν στον πόλεμο.
Το στρατόπεδο δεν διακατέχεται από ομοψυχία. Έχει γεμίσει με παιδιά και αποπαίδια. Πάντα οι ίδιοι κάνουν τις αγγαρείες, πάντα οι ίδιοι ανοίγουν και κλείνουν πρόχειρα αποχωρητήρια, καθαρίζουν τις λαμαρίνες, παίρνουν τα γερμανικά νούμερα. Κάποιοι άλλοι, όχι και λίγοι, έχουν καβαντζωθεί στο αναρρωτήριο, στο καψιμί, σε διοικητικά πόστα.

Αυτοί οι αξιωματικοί, αυτός ο διοικητής, πιστεύουν ότι οι στρατιώτες πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την κατάσταση. Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι φαντάροι μπορεί να στασιάσουν. Λένε ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς σε περίπτωση ανταρσίας είναι ούτως ή άλλως χαμένοι. Ο εχθρός, λένε, θα τους λιανίσει.
Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι. Μπορεί να υπακούουν μέχρι τέλους, μπορεί όμως να τους κρεμάσουν ανάποδα άπαξ και η στάση των αξιωματικών ξεπεράσει κάποια όρια προκλητικότητας. Άσε που ολοένα φουντώνει η φήμη, την οποία κανείς αξιωματικός δεν μπαίνει στον κόπο να διαψεύσει πειστικά, περί συνεργασίας των αξιωματικών με αξιωματικούς του αντίπαλου στρατοπέδου. Σιγοψιθυρίζουν αρκετοί για σικέ πόλεμο προς γνώση και συμμόρφωση.

Και πως αντιδρά σε όλα αυτά η ηγεσία των βυζαντινισμών. Ορίζει για αρχηγό τον πρώην υπεύθυνο της
οικονομικής διαχείρισης. Αρκετοί στρατιώτες φαίνονται ευχαριστημένοι. Λένε ότι χειρότερη αντιμετώπιση αποκλείεται να συναντήσουν. Φαίνεται να υπάρχει μια άτυπη ελάχιστη περίοδος χάριτος για το νέο διοικητή. Όμως κάποιοι άλλοι έχουν αρχίσει σοβαρά να αγανακτούν. Όχι μόνο οι καλοπερασάκηδες που φοβούνται μη και στρωθούν στη δουλειά, αλλά και άλλοι, σοβαροί και πειθήνιοι στρατιώτες, που βλέπουν ότι πάνε γυμνοί στον πόλεμο, παντελώς απροετοίμαστοι.
Προσοχή. Στην πρώτη στραβή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τότε η ανταρσία θα γενικευτεί. Και τότε ας μην επιδιώξουν οι υφιστάμενοι αξιωματικοί να αποκτήσουν ξανά τα ηνία του στρατοπέδου. Και τότε ας μην επισείσουν πάλι το φόβητρο του εχθρού, που βρίσκεται έξω από τις πύλες. Ποιος σοβαρός στρατιώτης θα εμπιστευτεί ξανά σε αυτούς τους αξιωματικούς, σε αυτή την ηγεσία τη ζωή του; Ελπίζω να καταλαβαίνετε, λοιπόν, κύριοι αξιωματικοί και κύριοι στρατηγοί ότι εδώ που φτάσαμε είτε θα σωθούμε όλοι μαζί, είτε θα πέσουμε όλοι μαζί.
Οψόμεθα...

ΥΓ. Η θέση μου για την κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Δημοψήφισμα πρώτα, εκλογές αμέσως μετά. Δυστυχώς πολλοί φοβούνται την ετυμηγορία των πολιτών. Περισσότερο όμως φοβούνται οι ίδιοι οι πολίτες να διατρανώσουν την ύπαρξή τους. Οψόμεθα και εδώ.

8 Νοε 2011

Η ιστορία του μύθου των Πόρσε Καγιέν και η πλέον ατράνταχτη διάψευσή του

Πριν από λίγες μέρες διάβασα σε δεκάδες ιστοσελίδες, blogs, εφημερίδες τις δηλώσεις του Ηρακλή Πολεμαρχάκι, έως πρόσφατα οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, με τις οποίες ισχυρίζονταν ότι η Λάρισα διαθέτει τις περισσότερες Πόρσε Καγιέν ανά κάτοικο παγκοσμίως και ότι υπάρχουν περισσότερες Καγιέν στην Ελλάδα απ' ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με εισόδημα άνω των 50.000 €. Δεν πίστεψα τους ισχυρισμούς του παρότι το πόστο του και οι τίτλοι σπουδών έδιναν κάποια εχέγγυα γνησιότητας. Έψαξα το ζήτημα και έγραψα στις 26/10/2011 ένα σχετικό ποστ, με το οποίο προσπάθησα να καταρρίψω τον αστικό μύθο των Πόρσε Καγιέν.
Η ανταπάντησή μου έπαιξε πάρα πολύ, προωθήθηκε κατά κόρον σε twitter κυρίως, αλλά και facebook, η επισκεψιμότητα του ιστολογίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δυστυχώς έπαιξε λιγότερο απ' ότι οι δηλώσεις του κ. Πολεμαρχάκι, που για όσους δεν γνωρίζουν είναι και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Warwick, άρα θα έπρεπε να γνωρίζει τη σημασία της παροχής παραπομπών για κάθε ισχυρισμό που εμπεριέχει δεδομένα.

Όπως ισχύει σε κάθε περίπτωση σπίλωσης, όταν η λάσπη φτάσει στον ανεμιστήρα καθίσταται ανεξέλεγκτη. Έτσι οι δηλώσεις του κ. Πολεμαρχάκι αφού πρωτοαναφέρθηκαν σε περιοδικό του πανεπιστημίου που διδάσκει και διαδόθηκαν με ταχύτητα στη χώρα μας, τώρα ακολουθούν διεθνή καριέρα καθώς παίζουν σε εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης ανά τον κόσμο και ιδίως στην Αγγλετέρα. Οι αιτιάσεις Πολεμάρχακι καταπόθηκαν αβίαστα στην εφημερίδα "Telegraph"στις 31/10/2011, ενώ σήμερα 7/11/2011 σειρά είχε άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC.
Όλο αυτό το διάστημα, δυο συντουϊτερς, οι @alopeki και @etceteria, κατέβαλλαν μια εξαιρετική προσπάθεια αναρτώντας σε ιστοσελίδες, οι οποίες υιοθετούσαν τον μύθο Πολεμαρχάκι, απαντήσεις που επιδείκνυαν τον λανθασμένο συλλογισμό για τις Καγιέν. Εξαιτίας κυρίως της προσπάθειάς τους, ένας δημοσιογράφος του Business Insider αναζήτησε την αλήθεια. Επικοινώνησε με τον ίδιο τον κ. Πολεμαρχάκι και του ζήτησε τις πηγές στις οποίες βασίστηκε. Η απάντηση του κ. Πολεμαρχάκι ηταν απίστευτη και συνάμα φαιδρή. Τι είπε ο κ. καθηγητής;
"My remark was casual, based on what I had heard in economic policy circles in Greece a few years back". Προσθέτει επίσης, ότι "Someone who researched the matter recently, and whom I trust, tells me that the per capita number of Porsche in Larissa (1 per 2627) is twice that of Porsche Cayenne in the OECD countries (1 per 4555)".

Τι μας λέει σε απλά ελληνικά ο κ. Πολεμαρχάκις; Ότι τα όσα ισχυρίστηκε δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη έρευνα ή πηγή, αλλά από κάτι που άκουσε από κάποιους οικονομικούς κύκλους, κάμποσα χρόνια πριν. Λέει επίσης ότι κάποιος που τον εμπιστεύεται έκανε κάποια έρευνα που δείχνει ότι η Λάρισα έχει σχεδόν διπλάσιο αριθμό Πόρσε ανά κάτοικο απ' ότι οι χώρες του ΟΟΣΑ.
Αφού προσπεράσω το γεγονός πως ένας καθηγητής θεώρησε σκόπιμο να θεωρήσει ως θέσφατο κάτι που άκουσε από κάποιον (αλήθεια θα δέχονταν μια διπλωματική εργασία που θα περιείχε τέτοιες πηγές;), να σταθώ λίγο στη σύγκριση Λάρισας και χωρών ΟΟΣΑ.
Συγκρίνει ο κ. καθηγητής, ούτε λίγο ούτε πολύ, μήλα με κομποσχοίνια ή ανανάδες με παντόφλες. Στην αυθεντική του δήλωση κάνει λόγο για την ΠΟΛΗ με τα περισσότερα Καγιέν και εδώ συγκρίνει αυτή την πόλη με τον μέσο όρο των 34 κρατών που συγκροτούν τον ΟΟΣΑ. Η σύγκριση θα είχε νόημα αν αφορούσε τη Λάρισα, σε σχέση με τη Στουτγκάρδη, την Ατλάντα των ΗΠΑ, τη Γενεύη, τις Κάννες, το Τρεβίζο, ακόμα και την πόλη-χώρα του Μονακό ή του Λουξεμβούργου. Αυτό που παραθέτει ο ενδεχομένως αξιοπρεπής κατά τ' άλλα πρώην οικονομικός σύμβουλος κοτζάμ πρωθυπουργού έχει την ίδια αξία με το πει κανείς ότι ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό του κόσμου γιατί το μέσο ύψος των ηπειρωτικών περιοχών του πλανήτη είναι μικρότερο από 2.917 μέτρα.

Εν πάση περιπτώσει, τα όσα έχω πει ή έχω γράψει εγώ προκειμένου να αντικρούσω τον κ. Πολεμαρχάκι εμπεριέχουν ένα μικρό μεν, υπαρκτό δε ποσοστό αμφιβολίας. Αυτό που έκανα προκειμένου να αντικρούσω το μύθο των Καγιέν ήταν μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και όχι ένας εξαντλητικός έλεγχος των δεδομένων.
Ευτυχώς με το θέμα ασχολήθηκε ο πρώην επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριακών συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών, κ. Διομήδης Σπινέλλης. Σε ιστοσελίδα που αφορά θέματα επιστημονικού σκεπτικισμού έγινε μνεία για το ζήτημα, πράγμα που ώθησε τον κ. Σπινέλλη να απαντήσει ως εξής:
"The claim is incorrect by more than an order of magnitude. These are the numbers according to database queries we ran at the General Secreteriat for Information Systems at the Greek Ministry of Finance. In 2010 there were 130.385 taxpayers individually declaring more than €50,000 taxable income. The registry used for issuing the road tax contains 5808 cars with a vehicle identification number corresponding to Porsche".

Λέει λοιπόν ο κ. Σπινέλλης ότι ο πλέον επίσημος αριθμός των φορολογούμενων με εισόδημα άνω των 50.000 € ανέρχεται σε 130.385 το 2010, ενώ όλες οι Πόρσε που κυκλοφορούν στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν τις 5.808.  
Με άλλα λόγια, ακόμα και αν δεχτούμε ότι όλες οι Πόρσε που κυκλοφορούν στη χώρα είναι μόνο Καγιέν, ο κ. Πολεμαρχάκις έπεσε έξω στον ισχυρισμό μόλις κατά 124.577 Καγιέν. Χρειαζόμαστε άλλο νούμερο για να καταρρίψουμε οριστικά τον μύθο των εν Ελλάδι Καγιέν;


Αυτή είναι η ιστορία ενός μύθου. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν επρόκειτο για μύθο που πήγασε από κάποιον ανόητο τορναδόρο, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιον τεχνοκράτη, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του μεγάρου Μαξίμου. Έχουμε να κάνουμε επίσης με έναν μύθο που παίζει αρκετά και αναμένεται να παίξει κι άλλο σε αρκετά ακόμα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Δυστυχώς, ο κ. Πολεμαρχάκις ακόμα και σήμερα τηρεί σιγή ιχθύος, αν και θα ανέμενε κανείς τουλάχιστον να επικοινωνήσει με την Telegraph και το BBC διαψεύδοντας τα όσα ο ίδιος είχε λανθασμένα ισχυριστεί. Δεν το πράττει γεννώντας ζήτημα ηθικής τάξης.

Είπαμε. Εμείς οι έλληνες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Κάναμε και κάνουμε πολλά λάθη, πάρα πολλοί φοροδιαφεύγουν ακόμα και σήμερα, πολλά πολυτελή οχήματα είναι προϊόν απάτης. Όμως από το σημείο αυτό έως το να θεωρείται η χώρα, λίγο πολύ, ως το άντρο της καλοπέρασης και της λαμογιάς η απόσταση είναι πάρα πολύ μεγάλη. Σας το λέει ένας μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που παρότι εξοργίζεται με την προκλητική συμπεριφορά αρκετών νεοελλήνων δεν θα φτάσει ποτέ στο σημείο να αφορίσει την ελληνική κοινωνία. Ο κ. Πολεμαρχάκις, αν και ευνοούμενος του πολιτικοοικονομικού συστήματος του τόπου, το έπραξε με τον τρόπο του. Τα συμπεράσματα δικά σας.

4 Νοε 2011

Ελληνική πολιτική σκηνή σε 3D

Στην πολιτική γνωρίζουμε πως ένα κόμμα του κέντρου έχει τη δυνατότητα να μαζεύει κόσμο από αριστερά και από δεξιά, να διογκώνεται και να κατακτά την πρωτοκαθεδρία. Από την άλλη, γνωρίζουμε πως ένα κεντρώο κόμμα μπορεί να απωλέσει μικρό ή μεγάλο μέρος του μεγέθους του δια της αντιστρόφου διαδικασίας, της διαρροής δηλαδή υποστηρικτών είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη πλευρά. Η διαρροή προκαλείται κυρίως εξαιτίας της πίεσηςτων πολιτικών σχηματισμών που περικυκλώνουν το κεντρώο κόμμα. Απλή φυσική.
Σήμερα, διανύουμε μια πολιτική περίοδο που μοιάζει να ανατρέπει βασικές αρχές της φυσικής. Το ΠΑΣΟΚ συνθλίβεται από την πίεση που του ασκούν αριστερά και δεξιά κόμματα, όμως αντέχει. Και μάλιστα αντέχει παρότι έχει χάσει μεγάλο μέρος των υποστηρικτών του. Υποστηρικτών που, παρά τα όσα διατείνεται η αντιπολίτευση, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό δεν κατευθύνονται ούτε προς δεξιά, ούτε προς αριστερά. Αντιθέτως, παραμένουν μετέωροι κάνοντας παρέα σε άλλους μετέωρους αριστεροδεξιούς ψηφοφόρους, πολιτικά ορφανοί όλοι τους.
Εκ πρώτοις η κατάσταση που δημιουργήθηκε μοιάζει παράταιρη με τις αρχές της φυσικής, που ανέφερα προηγουμένως. Βαρύτητα, όσμωση, θερμοδυναμική πιστοποιούν πως ο μετεωρισμός των πολιτών απλά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Έχω διαφορετική άποψη.
Θεωρώ ότι σήμερα έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση εκρηκτικής ισορροπίας, ή αλλιώς στο σημείο και τη στιγμή που δυο συστήματα έχουν μόλις καταφέρει να ισορροπήσουν. Οποιαδήποτε κίνηση από εδώ και πέρα μπορεί να συντελέσει στην διαιώνιση της ασταθούς κατάστασης ή να γεμίσει με ορμή το δεξιό ή το αριστερό βαρέλι. Είμαι της άποψης ότι το κέντρο έχει μπει (δυστυχώς ή ευτυχώς) σε διαδικασία μη αναστρέψιμης φθοράς.
Όλα αυτά πάντα υπό τη θεώρηση ότι το σύστημα που παρακολουθούμε έχει μόνο δυο διαστάσεις. Αν ανάγουμε το πολιτικό σύστημα σε τρισδιάστατη μορφή θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει άπλετος χώρος που δεν έχει καλυφθεί από κανένα πολιτικό σχηματισμό. Είναι λοιπόν πιθανό να παρακολουθήσουμε την είσοδο ενός αναπάντεχου πολιτικού εισβολέα, που όχι μόνο θα ρουφήξει τους μετέωρους πολίτες αλλά θα υφαρπάξει αιφνίδια μερίδιο απ' όλα τα υφιστάμενα κόμματα.

Δεν λέω ότι έχει εφευρεθεί αυτό το νέο πολιτικό μόρφωμα, ούτε ότι πρόκειται να συμβεί άμεσα. Δεν λέω επίσης ότι αυτό το νέο θα είναι απαραίτητα καλό. Λέω μόνο προς όλα τα κόμματα ότι α) δεν πείθουν, β) η σημερινή 'ασταθής ευστάθεια' είναι εύκολα καταρρεύσιμη, γ) οφείλουν να προσέξουν την ελεύθερη πτώση στην οποία τους παρέσυρε με τις τελευταίες του κινήσεις ο Γιώργος Παπανδρέου, δ) ήρθε καιρός να σκεφτούν και να δράσουν τρισδιάστατα.
Εξάλλου αν παρακολουθούν τις εξελίξεις στον κινηματογράφο θα διαπιστώσουν πως σχεδόν μόνο οι ταινίες 3D γεμίζουν τα ταμεία.

* το σκίτσο, που έκλεψα από εδώ, δεν απεικονίζει τον Πρωθυπουργό μας, ούτε άλλο εγχώριο πολιτικό πρόσωπο. Αν και θα μπορούσε...

2 Νοε 2011

Μην πυροβολείτε τον υπέρτατο θεσμό ή γιατί θεωρώ ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα

"Διάλεξε στιγμή ο άτιμος να το παίξει δημοκράτης" λένε αρκετοί στο άκουσμα της είδησης για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. "Άτιμε ΓΑΠ, αυτό έπρεπε να συμβεί αρκετό καιρό πριν, όταν ετοιμαζόσουν να παραδώσεις τη χώρα στους ξένους" ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι.
Ψευτοδίλημμα σε λάθος στιγμή είναι το δημοψήφισμα για τα αμήχανα κόμματα της αριστεράς. Ανένδοτο ετοιμάζεται να κηρύξει ο Αντώνης Σαμαράς στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει πως η ιστορία σχεδόν πάντα επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Συνεννόηση της δεξιάς πολυκατοικίας επιθυμεί ο -τρίβων τα χέρια του- Καρατζαφέρης που σαν άλλος λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Το στράτευμα αλλάζει χέρια σε μια περίεργη χρονικά στιγμή, η άτεγκτη εκσυγχρονιστική πτέρυγα των επιχειρηματικών εξαπτέρυγων απειλεί να άρει την εμπιστοσύνη της προς τον Πρωθυπουργό, στις Κάννες μόλις ξεκίνησε η διάσκεψη των G20 με βασικό θέμα συζήτησης τις κινήσεις του ΓΑΠ.  Κινήσεις που έσπειραν πανικό στις χρηματαγορές, δείγμα αδιάψευστο για το συστημικό οικονομικό πρόβλημα που παρά τις παπαγαλίστικες ευκολίες δεν περιορίζεται μόνο στο Ελλάντα αλλά αφορά όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όλο το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό μοντέλο.

Αποτελεί πρόβλεψή μου ότι αποκλείεται ο ΓΑΠ να φύγει με άδεια χέρια από τις Κάννες, σίγουρα όμως οποιοδήποτε ανακοινωθέν θα έχει διττή ανάγνωση, ώστε να διαβαστεί και υπέρ και κατά του δημοψηφίσματος. Την ίδια ανάγνωση εξάλλου δεν έχουν όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γερμανίας, της Γαλλίας για τη διάσωση της Ελλάδας και την διαφύλαξη της ευρωζώνης;

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα αυτού του πόστ. Αφορά την ευκολία με την οποία επιχειρείται από όλα τα κόμματα και από μια σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού να απαξιωθεί ότι πολυτιμότερο υπάρχει στα χέρια των πολιτών, ότι πιο δημοκρατικό μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε πολιτικό μοντέλο, από το πιο νεοφιλελεύθερο, έως το πιο άρτιο αμεσοδημοκρατικό ή το πιο συγκεντρωτικό κομμουνιστικό. Αναφέρομαι στο θεσμό του δημοψηφίσματος που απορρίπτεται ως άκαιρο, διχαστικό, ανούσιο, δυστυχώς ως άσκοπο, ακόμα και από ανθρώπους που εδώ και χρόνια υπερασπίζονταν με πάθος την αξία συχνών δημοψηφισμάτων για μείζονος ή/και ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Με το να απορρίπτουμε ελαφρά τη καρδία τη δυνατότητα δημοψηφίσματος είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι ο Έλληνας δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να συνδιαλέγεται, δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες του. Ε λοιπόν αυτό δεν πρόκειται να το δεχτώ και όχι, δεν είμαι ουτοπιστής. Απλά πιστεύω και το διατρανώνω πως μόνο μέσα από τη συμμετοχή του λαού σε τέτοιες κομβικής σημασίας ιστορικές καμπές σφυρηλατείται μια νέα εθνική κουλτούρα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Στην πεμπτουσία της δημοκρατίας μπορούμε και πρέπει να συμμετέχουμε, κι αυτό ισχύει τόσο για το νέο όσο και για τον ηλικιωμένο που δεν ξέρει καλά καλά να διαβάζει. Όταν κρίνεις ικανό τον πολίτη να ψηφίζει δεν μπορείς να τον κρίνεις ανίκανο να αποφασίσει για το δρόμο που θα διαλέξει η χώρα. Δεν χρειάζεται να κατέχει δυο μάστερ στα οικονομικά κι ένα PhD στην πολιτική οικονομία για να αποφασίσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούσει προσεκτικά και να αποφασίσει. Να ακούσει από όλους. Και από αυτούς που θα ταχθούν υπέρ του Ναι στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου και από αυτούς που θα πουν Όχι (εμού συμπεριλαμβανομένου). Η μπάλα θα σταματήσει να πετάγεται στην εξέδρα, θα στηθεί στη μέση του γηπέδου προκειμένου να αποφασίσει ο πολίτης σε ποια γκολπόστ θα την 'καρφώσει'.

Την πιο σωστή ιδέα την άκουσα σήμερα από ένα νέο ταξιτζή, ήταν δεν ήταν 20 ετών. Το δημοψήφισμα θα πρέπει να συνδυαστεί με εκλογές. Γιατί χωρίς δημοψήφισμα, αλλά μόνο με εκλογές, όποιο κόμμα ανέλθει στην εξουσία είναι πιθανό να υποπέσει στη γνωστή και αναμενόμενη κωλοτούμπα "κάνοντας την καρδιά πέτρα και εφαρμόζοντας τα συμφωνηθέντα". Από την άλλη ένα δημοψήφισμα, χωρίς άμεσες εκλογές, θα είναι μια άνοστη σούπα. Μόνο με ένα δημοψήφισμα μπορούν να επιλέξουν οι πολίτες τον δρόμο που θέλουν να χαράξουν, και μόνο με άμεσες εκλογές μπορούν να δώσουν την πρωτοκαθεδρία σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό ώστε να βαδίσει στο δρόμο που υπέδειξε ο λαός.

Για να είμαι ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτάσουμε σε δημοψήφισμα. Ο κόσμος φοβάται την ευθύνη, τα κόμματα δεν το χειρίζονται καλά, η πρόταση προήλθε από έναν άνθρωπο που έχει να επιδείξει μόνο λάθη στο παρελθόν. Άχρηστος ο ΓΑΠ, θα συμφωνήσω με όλους. Άχρηστη η κυβέρνηση, θα ξανασυμφωνήσω. Άχρηστα όλα τα κόμματα, δεν θα διαφωνήσω. Όχι όμως άχρηστοι όλοι εμείς. Όχι άχρηστο το δημοψήφισμα.
Κι εξάλλου αν ήταν τόσο άχρηστο, γιατί οι αγορές σάστισαν χθες. Γιατί τα εξαπτέρυγα της διεφθαρμένης εθνικής ελίτ βάλθηκαν να το ακυρώσουν δια της φυγής από το κόμμα που τόσα χρόνια τους έθρεψε;

ΥΓ. Όσοι ισχυριστούν ότι πρέπει να βαδίσουμε κατευθείαν στο δρόμο της αμεσοδημοκρατίας με "μαζικό ξεσηκωμό" αμελούν ότι τότε ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι, από πραξικόπημα έως πολιτική παλινδρόμηση της κοινωνίας. Τα τεράστια άλματα από το ένα σύστημα στο άλλο σπάνια πετυχαίνουν, όπως έχει διδάξει η ιστορία. Η ζύμωση είναι αργη διαδικασία και πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να την επιταχύνουμε. Το δημοψήφισμα είναι μια τέτοια ευκαιρία.
ΥΓ2. Κι επειδή στην Ελλάδα πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι δεν είσαι ελέφαντας να πληροφορήσω -αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί- πως "όχι" θα ψήφιζα. "Όχι" με αιτία, "όχι" με επιχειρήματα, όχι με αλαλαγμούς και άναρθρες κραυγές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όλους τους υπέρ και τους κατά του μνημονίου.

[update, 03.11.11] όταν αναφέρθηκα στην ανάγκη δημοψηφίσματος είχα υπόψη μόνο το περί αποδοχής ή μη της συμφωνίας της 27ης Οκτ. Τώρα προέκυψε δημοψήφισμα "παραμονή ή έξοδος από το ευρώ". Αν είναι να υπάρξει τέτοια ερώτηση, καλώς να υπάρξει. Αρκεί να συνοδεύεται με το ερώτημα για το αν θέλουμε ή όχι τη συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση βρίσκω τίμια τη στάση του Γ. Βαρουφάκη. Εν πάση περιπτώσει, φιλολογική η συζήτηση καθώς δεν πρόκειται να φτάσουμε ως εκεί