Μια μικρή αληθινή ιστορία αγάπης και έμπρακτης αλληλεγγύης

Ο Μάριος είναι ένας καλός φίλος. Φοβερός γραφίστας, σχεδόν αυτοδίδακτος, με μεγάλο μεράκι για αυτό που κάνει. Είναι και ποδηλάτης. Ψυχή στα φόρουμ και τις εκδηλώσεις ποδηλατών. Είναι και εθελοντής δασοπυροσβέστης. Είναι και καλός σύζυγος και πατέρας δυο αξιαγάπητων παιδιών. Δεν είναι όμως αυτά τα μεγαλύτερα προτερήματά του. Η ικανότητά του να κάνει πράξεις όταν άλλοι μένουν στα λόγια. Η διάθεσή του να συνδράμει όσους χρήζουν μικρής ή μεγάλης βοήθειας. Η προθυμία του να δηλώσει παντού εθελοντικό παρόν. Όλα αυτα χωρίς κομπορρημοσύνη, χωρίς έπαρση, πάντα αθόρυβα και ουσιαστικά. Αυτές είναι οι μεγάλες του αρετές.

Η Π. είναι μια φίλη που εργάζεται σε σχολείο στον Αγ.Παντελεήμονα. Ξέρετε αυτή την περιοχή που έχει ξεχαστεί από θεούς και ανθρώπους. Ζει από πρώτο χέρι αυτά που οι περισσότεροι εξ'ημών διαβάζουμε μόνο σε εφημερίδες και μπλογκς. Παρόλα αυτά δεν χάνει την ανθρωπιά της, δεν έχει αφήσει τον φόβο να μπει στη ζωή της. Αγωνίζεται να δώσει όση διαπαιδαγώγηση μπορεί στα παιδιά της περιοχής, κυρίως παιδιά μεταναστών από φτωχές τρίτες χώρες.

Ο Μ. είναι ένα μικρό παιδί από οικογένεια μεταναστών πιθανότατα ασιατικής καταγωγής (ίσως ιρακινής, ίσως αφγανικής καταγωγής). Δεν ξέρω πολλά για το παλικαράκι και δεν έχει σημασία. Ξέρω μόνο ότι πηγαίνει στο σχολείο που διδάσκει η Π. Αν έλληνας είναι αυτός που μετέχει της ελληνικής παιδείας, τότε είναι κι αυτός έλληνας, αλλά δυστυχώς έχει την ατυχία να μην αναγνωρίζεται έτσι από μεγάλη μερίδα της νεοελληνικής κοινωνίας.  Το Νοέμβρη κάποιοι έκλεψαν το ποδήλατο του μικρού Μ. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου προσπάθησαν να το αντικαταστήσουν. Η πληροφορία ήρθε σε γνώση του Μάριου, που μέσα από ένα ποδηλατικό φόρουμ κατάφερε σε χρόνο dt να κινητοποιήσει φίλους και γνωστούς. Σύντομα βρέθηκε ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το παμπάλαιο (κ κλεμμένο πλέον) ποδήλατο του Μ.

Στις αρχές του Δεκέμβρη το ποδήλατο παραδόθηκε στο παιδί. Η Π. έστειλε αμέσως μετά ένα λιτό μήνυμα προς τους ποδηλάτες που βοήθησαν. Είναι αυτό: "Αγαπητοί και απίθανοι ποδηλατο-φίλοι ( και όχι μόνο) καλή εβδομάδα. Η παράδοση του ποδηλάτου έγινε με μεγάλη συγκίνηση. Ο Μ. έχει γίνει αχώριστος με το νέο του ποδήλατο, έρχεται και φεύγει με αυτό, στο σχολείο και το προσέχει ιδιαίτερα, γιατί ξέρει ότι είναι «φτιαγμένο» από τα «καλύτερα υλικά» και νιώθει ακόμα πιο τυχερός για αυτό…  Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για όλα!!! Π."

Πριν από λίγες μέρες η Π. έδωσε μερικές ακόμα πληροφορίες για τη ζωή του νεαρού μας φίλου. "Ο Μ. μετακόμισε σε πιο μακρινό σπίτι και έρχεται καθημερινά με το ποδήλατο. Το ποδήλατο όμως έχει γίνει και το σύμβολο για τα αγόρια της Πέμπτης και της Έκτης...Κάθε φορά βλέπω κι άλλον να το καβαλάει. Επίσης όταν ο Μ. πάει στο Λ. (φίλος του) για να παίξει, αφήνει δυο μικρότερα παιδιά σωματοφύλακες του ποδηλάτου (ο Ο. το κρατάει από τη μία και η Ν. από την άλλη)".
Σκηνές βγαλμένες από το ελληνικό παρελθόν, πιθανότατα εξαιρετικά οικίες στους γονείς μας που έζησαν από πρώτο χέρι και γνωρίζουν τι θα πει φτώχεια, τι θα πει να μην έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν "πολυτέλειες" όπως ένα ποδήλατο. Από την άλλη, αυτές οι σκηνές μυρίζουν γιασεμί από το παρελθόν, φέρνουν στο νου εικόνες του '40, του '50, του '60, βγαλμένες από τον ασπρόμαυρο κινητογράφο, έχοντας σε πρώτο πλάνο τις έννοιες "γειτονιά", "φιλία", "παιχνίδια", "ξεγνοιασιά σε πέτρινα χρόνια".

Αυτή είναι η μικρή ιστορία του Μ. Και αυτή είναι η μικρή χαρά του Μ., χρονιάρες μέρες, χάρη στην Π., στον Μάριο, στους ποδηλάτες και τους εκπαιδευτικούς που βοήθησαν (δυστυχώς δεν έχω τα ονόματά τους στην διάθεσή μου). Πιο κάτω θα δείτε το ευχαριστήριο γράμμα που ο Μ. έστειλε στον Μάριο. Μόνο αυτό είναι ικανό να κάνει τον Μάριο και τον κάθε Μάριο να περάσει καλύτερα Χριστούγεννα. Μόνο αυτό αρκεί να μας κάνει να δούμε τον κόσμο καλύτερο, να αντλήσουμε αισιοδοξία για το μέλλον. Ας μιμηθούμε λοιπόν το παράδειγμα του Μάριου, της Π. και όσων βοήθησαν. Καλή χρονιά να έχουμε, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους την χρειάζονται!

* Προσπάθησα να διαχειριστώ με προσοχή τα προσωπικά δεδομένα των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον Αγ. Παντελεήμονα. Ελπίζω να τα κατάφερα.
* Η φωτό έρχεται από αυτό το site. Ενδεικτική του πως ήταν η Ελλάδα πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια. Ας βοηθάμε σήμερα όσους βρίσκονται στη θέση που βρισκόμασταν τότε.
 
 

Αυτά που το 2011 χάραξε στη μνήμη μου

Δυο μέρες έμειναν πριν μπούμε στο δίσεκτο. Η χώρα θα μπει μάλλον με το αριστερό. Πόδι εννοώ και όχι τίποτα άλλο. Είθισται όλα τα μέσα ενημέρωσης αλλά και δεκάδες μπλογκ να επιχειρούν αναδρομή στην χρονιά που φεύγει καταγράφοντας τα σημαντικότερα γεγονότα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ας προσθέσω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη για μερικά από τα σπουδαιότερα συμβάντα του 2011. Δεν πρόκειται βέβαια να καταγράψω αναλυτικά και ειδησεογραφικά αυτά που μου έκαναν εντύπωση. Θα προσπαθήσω μόνο να δώσω μια προσωπική ερμηνεία όσα μου έμειναν από το 2011.

Μπορεί το μνημόνιο να ψηφίστηκε το 2010, αλλά το 2011 ήταν η χρονιά που η οικονομική κρίση έδειξε για καλά τα δόντια της και εμφάνισε το μίγμα ανεπάρκειας-μωρίας-αναλγησίας που διέπει το πρόγραμμα "διάσωσης" της χώρας και γενικότερα της ευρωζώνης. Το μεσοπρόθεσμο, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, είναι δόσεις μπαχαρικών σε ένα φαγητό που το πρόβλημά του δεν είναι η έλλειψη αρτυμάτων αλλά το ότι έχει καεί και κανείς δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να το βγάλει απ' τη φωτιά. Όλος ο χρόνος λοιπόν ένα βασανιστικό τσουρούφλισμα της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Σύνταγμα ήταν επίσης ένα ζήτημα που μένει στο μυαλό την χρονιά που πέρασε. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι εγχώριοι διαμαρτυρόμενοι βρήκαν κι αυτοί θέση στα πρόσωπα της χρονιάς κατά το Time. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως παρά το θολό πολιτικό διακύβευμα των συγκεντρώσεων στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και αλλού, η λαοσύναξη έθεσε για πρώτη φορά εδώ και καιρό καίρια διλήμματα και ερωτήματα σε όλους όσοι συμμετείχαν ή απείχαν, σε όλους όσοι συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Έχω γράψει κάτι σχετικό εδώ.
Θα γράψω όμως κάτι παραπάνω για τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στο Σύνταγμα στις 28 και 29 Ιουνίου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί εκεί δημιουργήθηκε μετά από πολλά πολλά χρόνια ένα νέο σημείο καμπής στις σχέσεις διαδηλωτών και αστυνομίας. Τα όσα έζησα από πρώτο χέρι αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν σε κάθε γωνιά του αττικού κέντρου έδειξαν πως η αστυνομία και κατ'επέκταση οι επικεφαλής της θεώρησαν ως εχθρούς του πολιτεύματος κάθε πολίτη που βάδιζε εκείνες τις μέρες και ώρες στην περιοχή. Όσοι επέτρεψαν αυτό το χάλι θα το βρουν μπροστά τους, είτε από την μια είτε από την άλλη πλευρά.

Μου έχει ακόμα αποτυπωθεί η πεποίθηση πως η περσινή χρονιά ήταν θα έλεγες αφιερωμένη στον άγιο νομοσχέδιο. Έναν άγιο που "αγιοποιήθηκε" μόνο και μόνο εξαιτίας της ευκολίας με την οποία "μανατζάριζε" τα αμνοερίφιά του, τα αποκαλούμενα "συγκυβερνώντες βουλευτές". Με εξουθενωτικό ρυθμό έβγαιναν τα νομοσχέδια. Ακόμα και ειδικοί δεν προλάβαιναν να τα διαβάσουν και να αποκρυσταλλώσουν άποψη. Όχι όμως και τα τζιμάνια βουλευτές της κυβέρνησης, που ψήφιζαν νυχθημερόν και ελαφρά τη καρδία κάθε νομοσχέδιο, κάθε τροπολογία της τελευταίας στιγμής. Εκ των υστέρων ένας εξ'αυτών ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε. Μικρό το κακό. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για το περιεχόμενο των νομοθετημάτων, όπως ακριβώς δεν έχουν ιδέα για την τιμή και την ευθύνη που τους έχει δώσει ο ελληνικός λαός εκλέγοντάς τους να ασκήσουν την λεγόμενη και πρώτη εξουσία ήτοι τη νομοθετική. Για κάποια από τα νομοσχέδια, και δη τα περιβαλλοντικά, έχω εκφέρει σχετική άποψη.

Κάτι άλλο που μου προξένησε ειλικρινή απορία την περασμένη χρονιά είναι η εξαφάνιση του δημάρχου Αθηναίων. Έχουμε κρίση, οι δυνάμεις κάθε δημάρχου έστω και καλλικρατικού είναι περιορισμένες. Θα περίμενα όμως το 2011 να δω μια τουλάχιστον συμβολική κίνηση εκ μέρους του δημάρχου που να πιστοποιεί την αλλαγή σελίδας και να διαβεβαιώνει πως ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας παραμένει συνήγορος όλων των πολιτών. Δεν το είδα. Αντιθέτως ο δήμαρχος έπεσε στην λούμπα της αδράνειας και της στριφνής διαχείρισης των μεγάλων -είναι αλήθεια- προβλημάτων στην διοίκηση. Κάποιοι κακοπροαίρετοι φωνάζουν ότι ο κ. Καμίνης δεν αντέχει την πίεση, ότι έχει παραδώσει τα κλειδιά του δήμου στον αντιδήμαρχο δημ.αστυνομίας κλπ. Τι να πω! Εύχομαι να διαψευστούν αυτές οι φήμες το 2012.

Θα ήθελα να γράψω ότι σημαντική ήταν και η παράδοση της πρωθυπουργίας από τον Γιώργο Παπανδρέου, τόσο για αυτά που συμβόλιζε, όσο και για αυτά που δρομολογεί. Έχουμε όμως καιρό μπροστά μας. Το 2012 είναι το έτος που θα κρίνει τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα βαθύτατα γερασμένο και σαπισμένο λες και δεν ζει ανθρώπινη αλλά σκυλίσια ζωή (λέγεται ότι ένας χρόνος ζωής του ανθρώπου αντιστοιχεί σε επτά του σκύλου), όμως θα κάνουν λάθος όσοι βιαστούν να ξεγράψουν τον ΓΑΠ (ως γνωστό, στο αίμα του τρέχει γνήσια παπανδρεϊκό αίμα με ότι αυτό συνεπάγεται για το γάντζωμα στην εξουσία ή/και σε θέσεις κλειδιά). Και θα κάνουν μεγαλύτερο λάθος όσοι πιστέψουν ότι το πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και όχι η απίστευτα μεγάλη διάβρωση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.


Το σημαντικότερο της χρονιάς, κατ'εμέ, δεν είναι ένα γεγονός αλλά ένα μίγμα συναισθημάτων. Συναισθημάτων που το 2011 άφησε στους έλληνες ή τουλάχιστον στην μεγαλύτερη μερίδα των συμπολιτών μας. Ζαλισμένος είναι ο κόσμος. Παραπατάει πάνω σε ένα τρεμάμενο παρόν που ανηφορίζει απότομα σε ένα δύσβατο -καλυμμένο με πυκνή ομίχλη- μέλλον. Γίνεται έτσι έρμαιο υπεραπλουστευτικών ερμηνειών. Πολώνεται ο κόσμος, σιγά αλλά σταθερά. Μανιχαϊσμός είναι το κύριο συναίσθημα, άσπρο-μαύρο παντού. Και σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί ψάχνουν το μέλλον κοιτώντας προς τα πίσω. Κι αφήνουν να αναπτυχθεί μέσα στα ζωτικά όργανα της σύγχρονης κοινωνίας μια στρεβλή εθνοπατριωτική, υπερορθόδοξη και υπερσυντηρητική φλεγμονή. Από την άλλη, η αλληλεγγύη και η συμπόνια είναι αισθήματα που δεν έχουν χαθεί. Το 2011 πολλές πρωτοβουλίες αναπτύχθηκαν υπερτοπικά, σε γειτονιές αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Να κάτι που μπορούμε να καλλιεργήσουμε το 2012.


Πέρα από αυτά που μας αφήνει το 2011, υπάρχει κάτι που πήρε μαζί του χωρίς να πρέπει. Αναφέρομαι στο μεγάλο στοίχημα που χάσαμε. Το δημοψήφισμα. Την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Που μπορεί να άλλαζε ραγδαία όχι απλά το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, αλλά και την ευρωπαϊκή πορεία. Αμήχανη, φοβισμένη και παντελώς ανέτοιμη η αριστερά κλώτσησε την χρυσή ευκαιρία. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι πετάξαμε, ελαφρά τη καρδία. Η Daily Telegraph ίσως κατάλαβε κάτι περισσότερο, αν και ηρωοποίησε τον λάθος άνθρωπο.

Τα παραπάνω είναι αυτά που θεωρώ ότι μένουν από τη χρονιά που φεύγει. Και φοβάμαι ότι δεν έχω να γράψω κάτι αισιόδοξο για το 2012 παρά μόνο μιαν ευχή: να παραμείνουμε άνθρωποι.

ΥΓ. Κάθε απολογισμός συνηθίζεται να τελειώνει με κωμικά ή/και τραγικά συμβάντα. Τέτοια που άλλες φορές προκαλούν γέλιο, άλλες δάκρυ, αλλά που σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι τραγέλαφοι συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Δεν θα μπορέσω να τους καταγράψω όλους. Μερικές κωμικοτραγικές στιγμές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό είναι οι εξής (σε τυχαία σειρά):
- Τα έργα στον ηλεκτρικό επιτέλους ολοκληρώθηκαν
- Ο Γκλέτσος στήνει κώλο για ανεμογεννήτριες
- Το ΚΚΕ εκφράζει την οδύνη του για τον χαμό του "ηγέτη" της Β.Κορέας
- Ο Χωμενίδης αυτοκτόνησε διαδικτυακά
- Η παιδική χαρά (το λες και κυβέρνηση) Παπαδήμου, χωρίς άλλα σχόλια
- Η τιτανομαχία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ (σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες θα κερδίσει αυτός που θα μιλήσει -και άρα θα εκτεθεί- λιγότερο. Στην περίπτωσή τους η σιωπή είναι χρυσός)
- Ο Εφραίμ μπήκε στη φυλακή αν και αθώος (κατά τον ΣΚΑΪ)

Ο Εφραίμ, ο ΣΚΑΪ και οι διάφοροι Ρασ-πούτιν

Έχω την τύχη να έχω έναν φίλο που έχει την ατυχία να εργάζεται στις φυλακές. Κορυδαλλού παλιά, Τρικάλων ύστερα. Είμαι τυχερός γιατί είναι ένας αδαμάντινος χαρακτήρας, που κάθε μέρα βασανίζεται απ'όσα βλέπει και ακούει μέσα στα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών. Μου έχει διηγηθεί αρκετές ιστορίες. Για τις απόπειρες αυτοκτονίας που κανείς δεν μαθαίνει πέρα των φυλάκων και των κρατουμένων, για τις φασαρίες, για τα ναρκωτικά, για το πως φτιάχνουν οι κούρδοι αυτοσχέδια ποτά μέσα στη φυλακή -αποστάγματα από φλούδες φρούτων- και για το πως μετά τύφλα στο μεθύσι αυτοτραυματίζονται με ξυραφάκια σε χέρια, πόδια, πρόσωπο. Μου έχει πει επίσης για τις δεκάδες υποθέσεις νέων αλλά και γέρων, ναρκομανών στις περισσότερες περιπτώσεις, που κρίνονται προφυλακιστέοι και παραμένουν στην φυλακή για μήνες ολόκληρους έως ότου περάσουν από δίκη. Μου έχει πει και για άλλους που για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών ή για αμφισβητούμενες υποθέσεις μπαίνουν στην στενή χωρίς δίκη και δεν βγαίνουν απ'αυτή πριν περάσει το 18μηνο.
Έχω επίσης την τύχη να διαβάζω αλλά και να ξέρω από πρώτο χέρι ορισμένες περιπτώσεις νέων που είχαν την ατυχία κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων να βρεθούν μπροστά στα τάγματα του νόμου, τα οποία αφού τους περιποιήθηκαν καταλλήλως τους παρέδωσαν στην δικαιοσύνη, η οποία με τη σειρά της αποφάνθηκε πως οι προαναφερθέντες νέοι αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία και το κοινωνικό σύνολο και πως ως εκ τούτου θα πρέπει να προφυλακιστούν μήπως και δουν το φως το αληθινό. Το γεγονός πως τα κατηγορητήρια επί των οποίων βασίστηκε η προφυλάκισή τους ήταν αναληθή και κατασκευασμένα κάπου μεταξύ κλούβας και ΓΑΔΑ είναι μια μικρή λεπτομέρεια που σίγουρα αφήνει αδιάφορα τα μέσα ενημέρωσης και ιδιαίτερα αυτά ή μάλλον -για να είμαι δίκαιος- αυτό που δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα, καταγγέλοντας το άδικο της προφυλάκισης του γέροντα Εφραίμ.

Ίσως η προφυλάκιση ενός καλογέρου είναι πιο σημαντική από τις περιπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως. Ίσως είναι αβάσιμος ο φόβος ότι μπορεί να διαφύγει στο εξωτερικό κάποιος μοναχός που πριν από λίγες μέρες βρίσκονταν στη Ρωσία. Φόβος που είναι σίγουρα δικαιολογημένος για κάποια πρεζάκια ή για κάποιους πολιτικά οργισμένους νέους. Δεν ξέρετε πόσο εύκολα δραπετεύουν σε άλλη ήπειρο, άλλο πλανήτη, άλλο γαλαξία οι συγκεκριμένοι "αλήτες". Αρκεί να χτυπήσουν μισό γραμμάριο νοθευμένης πρέζας ή να θεωρήσουν ότι η δράση τους μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.
Αστειεύομαι, βέβαια. Αλλά υποθέτω ότι και ο ΣΚΑΪ αστειεύεται όταν πασχίζει να αθωώσει τον Εφραίμ και την παρέα του. "Εξυπηρετεί επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα η υπόθεση Βατοπεδίου" ισχυρίζεται ο πρόεδρος του σταθμού. "Είναι μια μεγάλη σκευωρία" συμπληρώνει.
Πριν από τρία χρόνια, βέβαια, ο ίδιος σταθμός έλεγε άλλα. Δείτε μερικά από αυτά τα "άλλα" στα ποστ που ο Στράτος Σαφιολέας δημοσίευσε στο twitter (ενδεικτικά εδώ, εδώ και εδώ). "Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε" ίσως δικαιολογηθεί το κανάλι του Φαλήρου. "Μας παρέσυραν τότε, αλλά τώρα επανερχόμαστε με την αλήθεια". Ίσως είναι έτσι, ίσως όμως και να μην είναι.
Όλα στη ζωή είναι θέμα ερμηνείας. Και η ερμηνεία παίζει καθοριστικό ρόλο σε υποθέσεις σαν αυτή του Βατοπεδίου (που κακώς κατά την ταπεινή μου άποψη ονομάστηκε έτσι, καθότι υπόθεση Βιστωνίδας έπρεπε να λέγεται).

Πως έχει η ιστορία εν τάχει; Αρχικά εμφανίζονται χρυσόβουλα που αποδίδουν τη λίμνη Βιστωνίδα στη μονή Βατοπεδίου. Στη συνέχεια ξεκινά μια διεκλυστίνδα αντεγκλήσεων με τις νομικές υπηρεσίες του δημοσίου. Διαδικασία που αναμφίβολα αφήνει εκτεθειμένο το δημόσιο (ή μάλλον τους επικεφαλής του) για το ρυθμό, τη μέθοδο και τη διάθεση με την οποία κινήθηκαν (ή μάλλον δεν κινήθηκαν). Έπειτα, αναγνωρίζεται σε πρώτο στάδιο η κυριότητα μόλις ενός μικρού μέρους της λίμνης και όχι του συνόλου αλλά στη συνέχεια μια σειρά από μεθοδεύσεις αφήνουν ανοιχτό και πάλι το ζήτημα. Κατόπιν, η ΚΕΔ ανταλάσσει τη λίμνη με κινητά και οικόπεδα, προνομιακά από άποψη τοποθεσίας ή/και δυνατότητας εκμετάλλευσης. Κάπου ανάμεσα, πριν και μετά όλων αυτών εντοπίζονται πολιτικές παρεμβάσεις, offshore εταιρίες τύπου Rassadel, απίστευτο μανιπουλάρισμα από όλες τις πλευρές, αλλά και αθωώσεις των πολιτικών που εμπλέκονται ελέω είτε παραγραφής είτε κάλυψης από την βουλή των (νεο)ελλήνων.

Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Είναι αθώος ή ένοχος ο Εφραίμ και η συνοδεία του; Προσωπικά δεν αμφιβάλλω για την ενοχή όλων των εμπλεκομένων, αλλά φοβάμαι ότι η ουσία της υπόθεσης δεν θα συζητηθεί ποτέ και η "αλήθεια" θα είναι όπως πάντα υποκειμενική και άρα υποχείριο χειραγώγησης ένθεν κακείθεν. Κι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί σπέκουλες τέτοιου μεγέθους δεν γίνονται ποτέ απροκάλυπτα, παρά μόνο σε χούντες τύπου πινοσέτ. Πάντα υπάρχει ένα πάτημα ή τουλάχιστον ένα νομικό κενό, ικανό να το εκμεταλλευτούν οι επιτήδειοι που κυκλοφορούν είτε εντός, είτε εκτός βουλής, αλλά πάντα εντός της "καλής κοινωνίας" των αθηνών, της επαρχίας, της εκκλησίας. Στρατιές δικηγόρων, επιχειρηματιών, επενδυτών και "ευσεβών χριστιανών" βγάζουν το ψωμί τους από τέτοιες υποθέσεις. Το μόνο που χρειάζονται είναι να εντοπίσουν τις "κατάλληλες" υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται τα "κατάλληλα" πρόσωπα που δεν θα διστάσουν να βαφτίσουν -για όσες μέρες απαιτηθεί- το κρέας ψάρι. Χρειάζονται επίσης το κατάλληλο πολιτικό και δικαστικό δυναμικό που θα είναι πρόθυμο να τους υποστηρίξει, αν και εδώ και πολλά πολλά χρόνια η συγκεκριμένη προϋπόθεση δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα. Από το 1821 είναι ευκολότερο να βρεθούν "πρόθυμοι" δικαστές και πολιτικοί απ' ότι "αδέκαστοι" εγγυητές της δημοκρατίας, της νομιμότητας και της δικαιοσύνης. 
Με αυτά που γράφω δεν επιδιώκω να βγάλω λάδι τον Εφραίμ. Αντιθέτως θεωρώ δεδομένη την ενοχή του μόνο και μόνο γιατί επέλεξε να κινηθεί πέρα και μακριά από κάθε διδαχή του Θεού του. Εκείνου που υποτίθεται ότι επέλεξε να υπηρετεί αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια, τις δόλιες συναναστροφές και όλα αυτά που αποτρέπουν έναν πιστό να "αγιάσει".
Άσε που λαμβάνοντας υπόψη άλλα παρόμοια περιστατικά αμφιλεγόμενων κινήσεων (πχ. μονή Τοπλού, μονή Μεγίστης Λαύρας, μονή Πεντέλης κ.α.) φαίνεται πως η υπόθεση Βατοπεδίου δεν είναι μεμονωμένη υπόθεση αλλά ενδεικτική της βυζαντινής αργυρώνητης παρακμής στην οποία κολυμπά μεγάλη μερίδα της σύγχρονης εκκλησιαστικής κοινότητας.

Θα πρέπει όμως να μελετήσουμε ιδιαίτερα προσεκτικά και να μάθουμε επιτέλους ποιοι κρύβονται από πίσω. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι πλειάδα καλογέρων όσο ρασπουτινικοί κι αν είναι, μελετούν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λειτουργία, τρόπους για να κλέψουν το δημόσιο και να αποκτήσουν πλούτη. Ποιοι είναι λοιπόν οι καλοθελητές που υποδαυλίζουν τέτοιες ενέργειες και πότε θα λογοδοτήσουν; Φοβάμαι ότι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δεν θα το μάθουμε γιατί όλοι αυτοί ξέρουν να διαβάζουν τους νόμους (όταν δεν τους φτιάχνουν) και να τους ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Ξέρουν να εκμεταλλεύονται γνωριμίες και διασυνδέσεις με όλα τα κομμάτια της εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, δημοσιογραφική) και κυρίως ξέρουν που, πως και πότε να εμπλέκονται σε μιαν υπόθεση, υπό συνθήκες άκρας εμπιστευτικότητας. Γι' αυτό προσπαθούν να κρατήσουν στον απυρόβλητο τον δαιμόνιο "γέροντα" Εφραίμ. Για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ανοίξει το στοματάκι μου, αυτό που αντί ευχών ξερνάει ψεύδη. 

ΥΓ. Kαι προς Θεού, δεν υπονοώ ότι ο ΣΚΑΪ ανήκει σε αυτούς που κρύβονται από πίσω. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μπορεί να επιλέγει την συγκεκριμένη θολή τακτική για λόγους πολιτικούς ή/και για λόγους συμπαράστασης σε άλλους μπλεγμένους. Μπορεί ενδεχομένως να πιστεύει στην ειλικρίνεια των λόγων Εφραίμ. Το αυτό μπορεί να ισχύει ή να μην ισχύει και για άλλους 'συμπάσχοντες' στο δράμα του γέροντα. Από την στιγμή που μας λείπουν οι αποδείξεις, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Υποθέσεις και ερμηνείες. Επομένως και αυτό το ζήτημα θα καταλήξει λίαν συντόμως στην αρχειοθήκη του εκάστοτε εισαγγελέα. Τσάμπα λοιπόν ασχολούμαστε με τον Εφραίμ. Ας δουλέψουμε για αλλαγή του πολιτικού συστήματος και ας φροντίσουμε να εκλέξουμε στα ανώτατα αξιώματα ανθρώπους που θα σταματήσουν να δίνουν χώρο σε βρώμικα ράσα και τις λογής υπεράκτιες Rassadel. Όσο δεν το πράττουμε τόσο θα ζούμε τα ίδια, στην Ελλάδα της μαρμότας.
ΥΓ2. Την Πέμπτη το βράδυ η τηλεόραση του ΣΚΑΪ έχει "ΣΚΑΪ Θέμα" για το Βατοπέδι. ΟΚ, δεκτό. Πάντως, ο πρόεδρος του ΣΚΑΪ δεσμεύτηκε στο twitter να αναδείξει και άλλες περιπτώσεις αυστηρότητας της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις εμφανούς (από ποιόν άραγε) σκευωρίας. Γιατί δεν ανοίγει έναν φάκελο "ΣΚΑΪ σκευωρία" στις αρχές του έτους; Δεν θα δυσκολευτεί να βρει προσκεκλημένους. Τον Μάριο Ζέρβα, τον Παναγιώτη Κετίκη που έμεινε 46 ημέρες προφυλακισμένος για τα πράσινα σταράκια κοκ. Ιδού η Ρόδος...
ΥΓ3. Όσο για την παρέμβαση της ρώσικης διπλωματίας, δεν θα πω πολλά. Το ξανθό γένος του Λιακόπουλου πάντα σαγηνεύονταν από Ρασ-πούτιν.

Υπάρχουν καλές και κακές δράσεις αλληλεγγύης;

Μια συζήτηση στο twitter χθες είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αφορούσε τους λόγους για τους οποίους η πρωτοβουλία των Atenistas για τους Γιατρούς του Κόσμου δεν συνάντησε την ίδια αποδοχή με την ίδια σχεδόν πρωτοβουλία που διοργάνωσε το Radiobubble με σκοπό και πάλι τη συγκέντρωση τροφίμων για την ίδια οργάνωση. Κάποιοι αναρωτήθηκαν γιατί δεν μεταδόθηκε με τον ίδιο ζήλο η ατενίστικη προσπάθεια, κάποιοι άλλοι σχολίασαν σκωπτικά τον ρόλο και την παρουσία της συγκεκριμένης ομάδας που στο παρελθόν επιχείρησε να περιορίσει τα προβλήματα της πόλης μόνο στον αισθητικό τομέα. Έγινε επίσης αναφορά στην ανάγκη ύπαρξης πολιτικού περιεχομένου σε πράξεις αλληλεγγύης. Η δικιά μου άποψη είναι η εξής:

Οι δράσεις αλληλεγγύης μπορεί να έχουν διττό περιεχόμενο. Αφενός να ανακουφίσουν μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της πραγματικής φτώχιας, αφετέρου να συνεισφέρουν στην απόκτηση πολιτικής συνείδησης του συγκεκριμένου πληθυσμού αλλά και του πληθυσμού που βοηθά. Τονίζω τη λέξη "μπορεί". Μπορεί να έχουν τέτοιο περιεχόμενο, χωρίς να είναι προαπαιτούμενη η διττή τους φύση.
Εδώ όμως αρχίζουν οι παρερμηνείες που προκαλούν αναταραχή ακόμα και σε όσους νοιάζονται ειλικρινά για την τύχη και το μέλλον των συνανθρώπων που χτύπησε σκληρότερα η κρίση. Αναταραχή που δυστυχώς υποδαυλίζεται από "επαγγελματίες" επαναστάτες, οι οποίοι θεωρούν ότι ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να υποφέρει αβοήθητος ώστε μέσα από τον πόνο να αποκτήσει πολιτική αυτογνωσία και να επιχειρήσει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Η αναταραχή υποδαυλίζεται και από την άλλη πλευρά που διατείνεται πως το επισιτιστικό πρόβλημα δεν είναι μεγάλο και πως οι δράσεις υποστήριξης δεν πρέπει να μας βγάζουν από τον στόχο που δεν είναι άλλος από την πιστή εφαρμογή του μνημονίου, έτσι ώστε σύντομα να περιοριστούν οι φτωχοί.
Ευσεβείς, αλλά πονηροί οι πόθοι και οι σκοποί και των δυο απόψεων.
Η παροχή βοήθειας δεν μπορεί να περιμένει ούτε την αντισυστημική ούτε την φιλελεύθερη οικονομική ωριμότητα. Αν πιστεύουμε στις πανανθρώπινες αξίες της αγάπης και του σεβασμού του διπλανού μας, θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι ανάγκες διογκώνονται σήμερα, επομένως σήμερα πρέπει να ικανοποιηθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Τι συμβαίνει όμως με το πολιτικό περιεχόμενο κάθε πρωτοβουλίας;
Ορισμένοι αγαπητοί φίλοι αναφέρουν ότι πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμα του ΕΑΜ το οποίο σε συνθήκες τραγικές και απόλυτα αντίξοες κατάφερε να κινητοποιήσει δυναμικό, να οργανώσει συσσίτια και να σώσει δεκάδες χιλιάδες πολίτες από το θάνατο. Η κίνηση του ΕΑΜ είχε σαφέστατα πολιτικό περίβλημα, όμως θα κάνουμε λανθασμένη πολιτική ανάγνωση αν θεωρήσουμε ότι οι συμμετέχοντες στο ΕΑΜ υποκινούνταν αποκλειστικά από πολιτικά ελατήρια και ότι όλοι αυτοί είχαν ξεκαθαρίσει μέσα τους την πολιτική κατεύθυνση των πράξεών τους. Διαβάζοντας εκτεταμένα τις ιστορικές πηγές θα διαπιστώσουμε πως εκεί μέσα, συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και σχεδόν όλο το πολιτικό καλειδοσκόπιο. Είναι άδικο να θεωρούμε πως εκείνες τις μέρες η "επαναστική πρωτοπορία" οργάνωσε και πέτυχε την κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.    
Βέβαια, οι συνθήκες του τότε και του τώρα διαφέρουν ριζικά. Ακόμα και αν οι ατάκες περί νέας κατοχής και πείνας πετυχαίνουν την συναισθηματική φόρτιση των πολιτών (και άρα την πρόθεση παροχής βοήθειας), θα προβούμε σε ένα απίστευτο πολιτικό σφάλμα αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να ξανασυστήσουμε το ΕΑΜ.
Δεν χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Δεν μπορούμε να πάμε στο αύριο κοιτώντας στο χθες. Να πάρουμε μαθήματα, ναι μπορούμε. Όμως, το να προσπαθήσουμε να ξαναστήσουμε κάτι παρόμοιο θα αποδειχτεί ατελέσφορο. Αλλά ακόμα και αν δημιουργηθεί, θα διαπιστώσουμε σύντομα ότι θα πρόκειται για ένα ημιθανές κακέκτυπο του πρωτοτύπου.

Για να επιστρέψω στο αρχικό θέμα. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι στις δράσεις αλληλεγγύης δεν περισσεύει κανένας. Και δεν περισσεύει κανένας γιατί η πράξη αλληλοϋποστήριξης αποτελεί μια βαθύτατα πολιτική δράση που από μόνη της συνεισφέρει στην κτήση πολιτικής αυτογνωσίας και συνείδησης, είτε των βοηθούντων είτε των βοηθούμενων. Ας βοηθήσουν λοιπόν όλοι. Οι αθενίστας, το καλό δίκτυο του radiobubble, συλλογικότητες, ΟΤΑ, μεμονωμένοι πολίτες, όλοι. Ας υποστηρίξουμε όσες πρωτοβουλίες μπορούμε και θέλουμε. Ας μην αισθανθούμε άσχημα αν νιώσουμε πως ορισμένες ενέργειες από ορισμένους φορείς δεν μας εκφράζουν για τον φ,χ,ψ,ω λόγο. Ας μην αισθανθούμε ντροπή αν προωθήσουμε μια κίνηση περισσότερο από μιαν άλλη, είναι ανθρώπινο. Ας μην γινόμαστε αφελείς και ας αναγνωρίσουμε ότι σε πάμπολλες κινήσεις βοήθειας κρύβονται ιδιοτελή κίνητρα. Μην κάνουμε όμως το λάθος να ακυρώσουμε μια δράση ή να λασπώσουμε μιαν άλλη ή να θάψουμε μια τρίτη. Δεν υπάρχουν καλές και κακές δράσεις αλληλεγγύης, ενώ ακόμα και αυτές που προέρχονται από "σκαι"ές φιγούρες μπορούν να στραφούν τελικά προς όφελος των πολιτικών που θεωρούν πχ. ότι η δουλειά των "μνημονίων" είναι να παράγουν ανισότητες και ελάχιστους κερδισμένους.
Στους καιρούς που ζούμε, θεωρώ ότι η ανάπτυξη κοινωνικής ευαισθησίας και συλλογικής δράσης είναι αυτό που μας λείπει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Δουλεύοντας και πετυχαίνοντας σε αυτό μπορούμε να αισιοδοξούμε για το πολιτικό μας μέλλον, όποιο και αν είναι.

Δίκτυα αλληλοϋποστήριξης: Ας μιμηθούμε τα social media...

Τι να κάνουμε για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που πλήττονται από την οικονομική κρίση; Πως να βοηθήσουμε με τον πλέον μαζικό και αποτελεσματικό τρόπο όλους αυτούς που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν υγεία, δεν έχουν ελπίδα;

Αξιέπαινες προσπάθειες γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Τοπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και βοήθειας υπάρχουν σε πολλές περιοχές και συνεχώς δημιουργούνται και άλλες. Οι Γιατροί του κόσμου και άλλες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται έντονα για την παροχή λίγης ανακούφισης σε πολλούς παλιούς και νέους φτωχούς. Οι πολίτες μόνοι ή σε ομάδες κινούνται, ψάχνουν και ψάχνονται, συνεισφέρουν ότι και όπως μπορούν. Για παράδειγμα το radiobubble συγκεντρώνει -στις 17 Δεκέμβρη- τρόφιμα για απόρους. Στην Τουϊτερλάνδη τα πηγαίνει εξαιρετικά το #tutorpool, μια πρωτοβουλία για δωρεάν διδασκαλία σε όσα παιδιά τη χρειάζονται.

Μπορούμε σε γενικές γραμμές να πούμε ότι προχωράμε καλά. Έχω την αίσθηση όμως ότι δεν τα πάμε όσο καλά θα έπρεπε. Αν και άτομα μπλεγμένα με τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα (social media) φαίνεται πως δεν έχουμε καταφέρει να μιμηθούμε τη δομή αυτών των νέων μέσων αμφίδρομης επικοινωνίας. Να δημιουργήσουμε hubs και clusters, να οργανώσουμε μια βάση -όχι δεδομένων αλλά βοήθειας- που θα μπορέσει να διαχειριστεί τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των δίπλα μας (ακόμα και ημών των ιδίων, γιατί ως γνωστό σήμερα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα).
Πώς το σκέφτομαι και τι θα μπορούσε να γίνει;

Σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο κέντρο-κόμβο αλληλεγγύης. Να πατάει πάνω στο διαδίκτυο, να χρησιμοποιεί κάθε μέσο επικοινωνίας (κιν.τηλεφωνία, έντυπα κτλ) και να τυποποιήσει τα βήματα αλληλεγγύης σε μορφή open-source. Να μπορεί να συγκεντρώνει ενημέρωση για κάθε ενέργεια και πρωτοβουλία που θα λαμβάνει χώρα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και κυρίως της Αθήνας (όπου συγκεντρώνεται σχεδόν το 50% του ελληνικού πληθυσμού).
Να μην περιοριστεί μόνο στην παροχή συσσιτίων, τροφίμων, ένδυσης και ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά να ανοιχτεί και σε άλλα πεδία, όπως η παροχή νομικών συμβουλών, η ψυχολογική και ιατρική υποστήριξη, η ενημέρωση για πιθανούς τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας -και άρα εξοικονόμησης χρημάτων- και βελτίωσης της οικιακής οικονομίας. Να κάνει την αρχή στην οργάνωση δραστηριοτήτων βοήθειας και στη συνέχεια να τυποποιήσει τη γνώση (σαν ένα tool-kit), προσφέροντας σεμινάρια κατάρτισης (ενδεχομένως μέσω διαδικτύου ή/και δια ζώσης) σε άλλους εθελοντές και τοπικά δίκτυα ανά την Ελλάδα.
Για παράδειγμα, ο κόμβος που θα δημιουργούνταν στο διαδίκτυο θα μπορούσε να παρέχει νομική βοήθεια σε όσους την χρειάζονται για την εξυπηρέτηση δανείων, για διαφορές οικονομικής φύσης με τρίτους ή το δημόσιο κτλ. Οι ερωτήσεις θα μπορούσε να αναρτώνται στον κόμβο και εθελοντές νομικοί να της απαντούν.
Θα μπορούσε, επίσης, να οργανωθεί ένα δίκτυο συσσιτίων που θα εκμεταλεύονταν πχ. εισφορές πολιτών αλλά και εστιατορίων. Να μαζέψουμε εθελοντές σε κάθε περιοχή, που με τη σειρά τους θα βρουν ένα εγκατελελειμένο-άδειο κατάστημα, το οποίο θα μετατραπεί σε επισιτιστική έδρα της περιοχής. Να εξασφαλίσουμε ψυγείο, φούρνο μικροκυμάτων, σκεύη από χορηγίες και δωρεές. Κάθε μια ομάδα εθελοντών να ειδοποιεί τα εστιατόρια της περιοχής, να ενημερώνει τους εστιάτορες για την δυνατότητα που έχουν να πηγαίνουν τα περισσεύματα σε εκείνη την έδρα, να ενημερώνουν με σχετική καμπάνια τους πελάτες εστιατορίων για την πρωτοβουλία και να τους ζητούν να παίρνουν σε αλουμινόχαρτο ότι περισσέψει απ' το πιάτο τους και να το πηγαίνουν στην έδρα. Να εκδώσουμε κάρτες συσσιτίου σε όσους πολίτες το έχουν πραγματικά ανάγκη και να τους εξυπηρετούμε σε κάθε έδρα, σε κάθε περιοχή. Κι όλες αυτές οι μικρές έδρες, αυτές οι περιοχές, αυτές οι πρωτοβουλίες να ενώνονται στην σκέπη του διαδικτυακού κόμβου που θα έχουμε συστήσει.
Να οργανώνονται προγράμματα δια βίου μάθησης και νέων δεξιοτήτων σε ανέργους, από άλλους ανέργους ή καταρτισμένους εθελοντές. Να προγραμματιστούν φροντιστηριακά μαθήματα ή μαθήματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες, προγράμματα γυμναστικής κοκ.
Το αυτό και για την ψυχολογική υποστήριξη μακροχρόνιων ανέργων ή νέων ή ηλικιωμένων ή τέλος πάντων, όσων το χρειάζονται. Να οργανώνεται συλλογή φαρμάκων, κουβερτών κοκ.
Για κάθε δράση που θα οργανώνεται σε κεντρικό ή αποκεντρωμένο επίπεδο να ζητείται η οικονομική συνδρομή (pay pal, sms κτλ) όσων μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν (θυμάστε τους τρόπους που ο Ομπάμα κέρδιζε πόρους για την προεκλογική του εκστρατεία;)  

Πρωτόλειες οι σκέψεις. Με αρκετά λάθη, ενδεχομένως. Με αρκετούς περιορισμούς επίσης. Με αρκετά γκρίζα σημεία. Θέλει προσοχή ώστε να οργανώσουμε ένα σύστημα με τέτοιο τρόπο που δεν θα προκαλέσει και άλλους άνεργους (πχ. καθηγητές φροντιστηρίων κτλ). Από την άλλη θα ήθελα ειλικρινά να καταφέρουμε να βρεθούμε πέντα, δέκα, εκατό, χίλιοι άνθρωποι που θα εξετάσουμε τον πυρήνα αυτού που αναφέρεται στο σημερινό post. Να δημιουργήσουμε δηλαδή ένα κόμβο και πολλούς βρόχους αλληλοϋποστήριξης.
Τι λέτε, μαζευόμαστε; Στο radiobubble, στο twitter ή αλλού;

Τι λέει ή ποιος το λέει; #iq2mazi

The great masses of the people will more easily fall victim to a big lie than to a small one. The broad masses of a population are more amenable to the appeal of rhetoric than to any other force. A man does not die for something which he himself does not believe in.

Συμφωνείτε με αυτά που μόλις διαβάσατε; Η πλειονότητα των πολιτών θα πέσει ευκολότερα θύμα ενός μεγάλου ψέματος; Οι ρητορείες ελκύουν περισσότερο τις μάζες σε σχέση με κάθε άλλη δύναμη; Ένας άνθρωπος δεν πρόκειται να πεθάνει για κάτι που δεν πιστεύει; Λόγια αληθινά;

Σήμερα ακούστηκε -σε ένα debate που οργανώνεται από μια ομάδα αυτοαποκαλούμενη ως "νοημοσύνη στο τετράγωνο" ή αγγλιστί "intelligence squared"- ότι σημασία έχει αυτό που λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει. Πολύς κόσμος στο twitter λάτρεψε αυτά τα λόγια. Άγγιξαν ενδεχομένως αυτές οι λίγες λέξεις μια ευαίσθητη χορδή του ορθολογισμού τους, τη χορδή που συνδέεται με τις αγαθές προθέσεις, την ανάγκη να πιστεύουν και να γίνονται πιστευτοί.

Ξέχασα να σημειώσω ότι το debate όπου ακούστηκε αυτή η φοβερή ατάκα περί σημασίας των όσων λέγονται, αφορούσε το "Μαζί τα φάγαμε" του Θοδωρή του Πάγκαλου, του εδώ και πολλά χρόνια αττικάρχη υπολοίπου Αττικής. Κάποιοι άνθρωποι, που λέτε, χωρίστηκαν για τις ανάγκες του debate σε δυο στρατόπεδα. Εκ δεξιών έκατσαν αυτοί που θεωρούν ότι ο αττικάρχης είχε δίκιο, εξ ευωνύμων όσοι πιστεύουν ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Μπορεί και να κάθισαν ανάποδα, δηλαδή αριστερά οι τα φάγαμε, δεξιά οι δεν τα φάγαμε. Δεν παίρνω όρκο, δεν παρακολούθησα το debate.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου φάνηκε ανούσιο. Όχι μόνο γιατί από τότε που ειπώθηκε η παγκάλειος φράση έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, υπέρ ή κατά της πρότασης, αλλά και διότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης περιέχει από τη φύση της κάτι το ανήθικο και αφοριστικά άδικο. Δεν θα συνεχίσω για το αν τα φάγαμε και τι φάγαμε. Έχω γράψει παλιότερα γι'αυτό.
Αυτό που με κόλλησε είναι η φράση "σημασία έχει τι λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει" που ακούστηκε (αν πιστέψω το timeline μου) από τα χείλη της κας Λυμπεράκη, καθηγήτρια στο Πάντειο κ μέλος του "Κοινωνικού Συνδέσμου".
Αν λοιπόν συμφωνείτε κι εσείς με την κα Λυμπεράκη, δείτε πάνω ψηλά, τις τρεις σειρές italics. Είναι λόγια που τα έχει πει ο Αδόλφος Χίτλερ, το υπέρτατο κακό για την ανθρωπότητα. Αυτά που λέει ίσως δεν είναι λάθος, αυτός που τα λέει είναι το πρόβλημα.
Μπορείς να απομονώσεις έναν λόγο απ' το στόμα που τον προφέρει; Αν ναι, τότε μπαίνεις στο κλαμπ Λυμπεράκη, το κλαμπ που δεν σταματά ποτέ να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο προς όλες τις πλευρές, όλες εκτός από τη δική του πλευρά, λες και αυτή η μεριά "παρθενογεννήθηκε" πριν από λίγες μέρες.
Αν όχι, καλωσήρθες στον κόσμο που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ΑΥΤΟΣ που λέει κάτι καθορίζει και ΑΥΤΟ που λέει. Αν μάλιστα σταματήσουμε να ξεχνάμε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία.  

Από τη Γερμανία του Β' παγκοσμίου στην Ευρώπη του σήμερα

Όταν η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων με τις αντιναζιστικές δυνάμεις καταλήφθηκε από τύψεις αλλά και μια μοναδική αποδοχή του ρόλου του αποκλειστικού υπαίτιου της καταστροφής. Το τέλος του θερμού πολέμου συνέπεσε με την αρχή του ψυχρού. Έτσι μέσα σε 4 μόλις χρόνια, πρώτα η Αυστρία απέκτησε αποκλειστική οντότητα με το τέλος του Άνσλους, και στη συνέχεια η μικρότερη σε μέγεθος Γερμανία (ένεκα των εδαφικών απωλειών) χωρίστηκε στα δυο: στην ΟΔΓ (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) και τη ΓΛΔ (Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία).
Η ψυχροπολεμική διπλωματία βοήθησε γρήγορα την πάλαι ποτέ μεγάλη Γερμανία να ορθοποδήσει. Η Αυστρία περιβλήθηκε με το μανδύα του θύματος, που αναγκάστηκε να συμμετέχει στο χαμό εξαιτίας του Χίτλερ και των ΕΣ-ΕΣ. Το γεγονός ότι το Άνσλους και η συμμετοχή σε Βέρμαχτ, ΕΣ-ΕΣ, οι θηριωδίες και η παράδοση των Εβραίων της χώρας ήρθαν ως αποτέλεσμα αποφάσεων και ενεργειών μεγάλης ομάδας (ίσως της πολύ πολύ μεγαλύτερης) του αυστριακού λαού, ήταν μάλλον μια μικρή λεπτομέρεια που έπρεπε γρήγορα να ξεχαστεί.
Η ΓΛΔ φρόντισε αμέσως να βγάλει το φωτοστέφανο της αρετής, μέσω της μεταγραφής στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Αφού υιοθέτησαν το μοντέλο και τις αρχές αυτών που έχυσαν μακράν το περισσότερο αίμα στο Β' Παγκόσμιο (βλ. Σοβ.Ένωση), πάει να πει ότι έπρεπε να περάσουν αυθωρεί σε άλλο επίπεδο. Να επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν μέρος των νικητών, μιας και αυτοεπέβαλαν την βολική θεώρηση ότι οι Ρώσοι ήταν οι 'απελευθερωτές' τους. Ως εκ τούτου και λόγω της κομμουνιστικής επικυριαρχίας πλειοδοτούσαν (οι της ΓΛΔ) σε καταδίκες του ναζιστικού παρελθόντος και σε αναθέματα κυρίως προς την άλλη πλευρά, την δυτική, που έμοιαζε σαν να είχε επιφορτιστεί -μόνη αυτή- με το άγος του ναζισμού.
Η κατάσταση στην ΟΔΓ ήταν λίγο διαφορετική. Το φορτίο της ενοχής έμοιαζε να σηκώνεται μόνο απ' αυτούς, όμως γρήγορα η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Καταρχήν για γεωπολιτικούς λόγους και λόγω της ανάγκης σταθεροποίησης της περιοχής, απαλλάχτηκε από ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος των αποζημιώσεων που καλούνταν να επιδώσει στους πρώην κατακτημένους. Η Συνθήκη του Λονδίνου, το 1953, σχεδόν έσβησε την δυνατότητα για μαζικές αποζημιώσεις. Τα χρέη παρέμειναν εξαιρετικά μεγάλα (λόγω εξυπηρέτησης των 'συμβατικών' χρεών), όχι όμως τόσο μεγάλα όσο αυτά που θα επωμίζονταν σε περίπτωση καταβολής 'επανορθώσεων' σε όσα κράτη καταστράφηκαν απ' τη γερμανικη κατοχή. Οι εγγυήτριες δυνάμεις (δηλαδή οι ΗΠΑ, αλλά και οι Μ.Βρετανία, Γαλλία) ήθελαν να περιορίσουν το φορτίο των γερμανών, όμως ήθελαν και την έμπρακτη επίδειξη (μέσω της σκληρής εργασίας ήτοι μέσα από μια ιδιότυπη αντιστροφή του ανατριχιαστικού "η εργασία απελευθερώνει") εκ μέρους τους της διάθεσης να επιστρέψουν στο κλαμπ των δυτικών χωρών. Η Γερμανία το κατάφερε και ως αντάλλαγμα επέτυχε διπλωματικά να αποτινάξει μεγάλος μέρος της ευθύνης, μεταθέτοντάς την στον Χίτλερ και την παρέα του.
Έσβησε δηλαδή η ενοχή; Όχι, βέβαια όχι. Η ενοχή συνεχίζει και σήμερα να βαραίνει στο πίσω μέρος του μυαλού της Γερμανίας, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό απ' ότι παλιότερα. Θα έλεγε κανείς ότι η ενοχή είναι ένα αίσθημα που πρέπει πάντα να εμφανίζουν, όπως ακριβώς οι σερβιτόροι σε καθώς πρέπει εστιατόρια πρέπει να έχουν πάντα ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο. Δεν τους αδικώ. Για πόσα χρόνια θα πρέπει να πληρώνουν τα λάθη των προγόνων τους; Η νέα γενιά, η γενιά που βγήκε απ' τους babyboomers, δεν μπορεί να νιώθει μονίμως κλεισμένη σε ένα αόρατο τείχος ντροπής. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, αλλά όχι και εγγόνια.
Όμως αυτό θα είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με το γεγονός ότι η απενοχοποίηση είχε αρχίσει νωρίτερα, όταν δόθηκε στην ΟΔΓ η δυνατότητα να μειώσει το χρέος και να αρχίσει να ασκεί πίεση σε άλλες μικρότερες οικονομίες της Ευρώπης και του κόσμου. Κατά την γνώμη μου, καλώς δόθηκε αυτή η δυνατότητα, εξετάζοντάς την στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου και βάσει αποτελέσματος. Καλώς επίσης, παραγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος (όχι όλο) των επανορθώσεων, καλώς διοχετεύτηκε χρήμα, καλώς η μηχανή της δεν καθαρίστηκε από όλους τους ναζί παρά μόνο από τα μεγαλύτερα απ' τα πρωτοκλασάτα στελέχη (σε διαφορετική περίπτωση, οι περισσότεροι γερμανοί θα έπρεπε να τεθούν εκτός παραγωγής), καλώς ακολουθήθηκε μια επεκτατική πολιτική.

Το σημείωμα δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να ανασύρει στην επιφάνεια το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. Με βρίσκει αντίθετο το κάλπικο εθνικοπατριωτικό εγχώριο σύνδρομο που προσπαθεί να εμφανίσει την Μέρκελ με χιλτερικό μουστάκι.
Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι η πολιτική που ακολουθήθηκε την περίοδο μετά τη λήξη του πολέμου και να την αντιπαραβάλλω με την σημερινή κατάσταση. Αν θέλεις να επαναφέρεις μια χώρα -που ας δεχθούμε ότι ευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος για το κακό της το χάλι- τότε δουλεύεις πρώτα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης, την αλλαγή των δομών της (με την υιοθέτηση αξιόπιστων και 'νομιμόφρονων' κανόνων) και στη συνέχεια όταν αποκτήσει μια πρώτη καλή παραγωγική βάση τότε ζητά τα χρεωστούμενα κάνοντας ένα πολύ μεγάλο σκόντο.
Δυστυχώς αν βγαίναμε σήμερα απ' τον πόλεμο, οι σημερινοί ηγέτες θα επιδίωκαν να επιφέρουν αλλαγές στις δομές του ηττημένου κράτους, καταρχάς απομυζώντας το οικονομικά, στη συνέχεια αποδεκατίζοντάς το διοικητικά και παράλληλα θα δούλευαν ατσούμπαλα για πολιτικοκοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Δεν θα πετύχαινε, ακόμα κι αν αυτή η χώρα έβγαινε από συντρίμια, ακόμα κι αν αυτή η χώρα διακατέχονταν από τύψεις. Πόσο μάλιστα αν αυτή η χώρα δεν έβγαινε από συντρίμια αλλά από μια σχετική κατάσταση ευμάρειας, πόσο μάλιστα αν αυτή η χώρα δεν διακατέχονταν από τύψεις.

Ο Γάλλος πρωθυπουργός Οριόλ είχε πει το 1946 "Όσο θα θυμάστε εσείς, τόσο πιο εύκολο θα είναι για μας να ξεχάσουμε". Τώρα, ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας ίσως να έλεγε "Θυμάστε δεν θυμάστε, ξεχάσουμε δεν ξεχάσουμε, δεν θα σας αφήσουμε να ξεχάσετε".

ΥΓ. Αν ψάχνεις ομοιότητες με την ελληνική κατάσταση θα απογοητευτείς. Δεν μπαίνω στην λούμπα να συγκρίνω μήλα με αχλάδια, άσχετα με το ότι και τα δυο είναι φρούτα. Κατακρίνω απλώς τη σημερινή πολιτική ηγεσία της ΕΕ, της Κομισιόν, της Ελλάδας και το σαθρό χρηματοπιστωτικό μοντέλο για τον λανθασμένο (πολιτικά και οικονομικά) τρόπο που χειρίζονται την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινωνικοπολιτικοοικονομική διπλωματία. Δυστυχώς η ιστορία δεν διδάσκει, καθώς η άτιμη έχει τη μοναδική δυνατότητα να ερμηνεύεται κατά το δοκούν. 
ΥΓ2. Η βάση της σημερινής ανάλυση προήλθε από το βιβλίο "Οι πόλεμοι της μνήμης" του Χάγκεν Φλάισερ. Ενός υπέροχου γερμανού ιστορικού, που θεωρεί τον εαυτό του "ως έλληνα με γερμανική καταγωγή". Εξαιρετικό

* στη φωτό που κλέφτηκε από εδώ, βλέπετε το Ράιχσταγκ  μετά το βομβαρδισμό των συμμάχων. Έτσι μοιάζει βομβαρδισμένη και η ελληνική βουλή. Όχι με οβίδες, αλλά με πτύελα (εγχώρια και αλλοδαπά)