Μετά την πρόταση δυσπιστίας τι;

Η πρόταση δυσπιστίας ήταν απλά ένα ακόμα επεισόδιο στη διαδικασία συγκρότησης των δυο πόλων που θα μονομαχήσουν στις εκλογές, όταν και όποτε διεξαχθούν. Βάσει των σημερινών συνθηκών, οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένο να περιοριστεί σημαντικά. Το μονοψήφιο ποσοστό μοιάζει σήμερα το πιθανότερο σενάριο για το σύνολο των κομμάτων που πασχίζουν να συστήσουν έναν κεντρώο πόλο.
Ποια είναι η επόμενη μέρα και ποιοι οι συσχετισμοί;
Δύσκολη η απάντηση στο ομιχλώδες πολιτικό τοπίο της χώρας. Αυτό πάντως που ξέρω είναι ότι τα κυριότερα πολιτικά συμπεράσματα δεν εξάγονται ούτε από την πρόταση δυσπιστίας, ούτε από το ταξίδι στο Τέξας, ούτε από τον τρόπο που έκλεισε η ΕΡΤ. Όλα αυτά δεν είναι παρά λίγα από τα στοιχεία που αθροίζονται στην -κατά Χομπσμπάουμ*- "ιστορική δυναμική", η οποία έχει ήδη αναπτυχθεί και παρασέρνει βεβαιότητες στο διάβα της.  
Όποτε προσπαθώ -με τις λίγες γνώσεις μου- να προβλέψω τι πρόκειται να συμβεί στο κοντινό πολιτικό μέλλον της χώρας, ανατρέχω πάντα στην ακτινογραφία της ψήφου των εκλογών του 2012. Εκεί μέσα μπορεί να εντοπιστεί η φορά της "ιστορικής δυναμικής". Προτείνεται η ανάγνωση του πιο κάτω πίνακα με την προϋπόθεση ότι δεν θα υποπέσει κανείς στο λάθος να θεωρήσει πως οι αντικειμενικές συνθήκες δεν επηρεάζονται από το εκάστοτε υποκείμενο ή να πιστέψει λανθασμένα πως το εκάστοτε υποκείμενο καθορίζει απόλυτα τις αντικειμενικές συνθήκες.    

* Από το "Έρικ Χομπσμπάουμ, Στους ορίζοντες του 21ου αιώνα μετά την εποχή των άκρων: συνομιλία με τον Antonio Polito, Θεμέλιο, 2000"

Έσκυψε το κεφάλι για να μη δεις τα δάκρυα

Το πιο κάτω μήνυμα έφτασε χθες στο mailbox μου. Το έστειλε ένας δάσκαλος από ένα σχόλειο κάπου σε μια γωνιά της Ελλάδας, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες προσπαθεί να πράξει τα αυτονόητα: Να παραμείνει άνθρωπος, να ενοχλείται από την αδικία και να μπορεί να εκτιμά την αγάπη και την καλοσύνη -χωρίς διακρίσεις- απ' όπου κι αν προέρχονται! 

"Κανένα κανάλι και κανένας διευθυντής εκπαίδευσης δεν θα ασχοληθεί με το σημερινό θέμα. Γονείς ήρθαν να πάρουν δύο παιδιά που έχουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα δύο που πάνε πια Γυμνάσιο.
Μετά από πολλή πίεση μας αποκάλυψαν ότι τους έδιωξαν από το σπίτι που μένουν δύο χρόνια και δε χρωστάνε ούτε μισό νοίκι γιατί καθυστέρησαν δύο μέρες να πληρώσουν αυτόν τον μήνα επειδή τους έκλεψαν το τσαντάκι με τα λεφτά. 200 ευρώ για μια τρύπα!
Η κυρία τους απείλησε ότι θα φέρει την αστυνομία κι αυτοί, παρόλο που έχουν άδεια παραμονής, φοβήθηκαν και τα μάζεψαν. Πέταξαν στα σκουπίδια τα ''περιττά'', έβαλαν τα υπόλοιπα σε ΜΙΑ βαλίτσα (πώς χωράνε άραγε τα πράγματα έξι ανθρώπων σε μία βαλίτσα;) και ήρθαν να πάρουν τα μικρά νωρίτερα επειδή...δε θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους! Για να κοιμηθούν στο πάρκο.
Πήραμε 5-6 κέντρα φιλοξενίας αλλά δεν τους δέχονται επειδή τηρείται σειρά προτεραιότητας. Μόνο ένα δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα κοιμούνται αλλού ο μπαμπάς με τον μικρό και αλλού η μαμά με τα κορίτσια. Τελικά, σήμερα θα τους φιλοξενήσει ένας συμπατριώτης τους κι αύριο βλέπουμε...
Δε χρειάζεται να περιγράψω την ψυχολογική τους κατάσταση, είναι σκληρό θέαμα να βλέπεις ένα νέο άνθρωπο με τέσσερα παιδιά να σκύβει το κεφάλι για να μη δεις τα δάκρυά του και να σου λέει ότι δε χρειάζεται τίποτα. Ούτε χρειάζεται να πω πώς η μικρή όλη την ώρα καθόταν χωρίς να μιλάει και διάβαζε τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Χρειάζεται όμως να αναφέρω ότι ο τρόπος που μιλούσαν ο ένας στον άλλον και η αγάπη και η περηφάνια που είδαμε στα μάτια τους ήταν κάτι που δεν βλέπουμε συχνά".