13 Απρ 2011

Η αντικειμενικότητα του Debtocracy και τα σύμβολα της ελληνικής κοινωνίας


Χαμός τις τελευταίες μέρες στη Δανία του Νότου, μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ Debtocracy. Για μιαν ακόμη φορά, χωρίστηκαν στο άψε σβήσε τα στρατόπεδα. Λάτρες εναντίον εχθρών του έργου των Χατζηστεφάνου και Κιτίδου. Ειδικά στην Τουϊτερλάνδη τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Δείτε μερικά στον ιστοτόπο του Αστέρη Μασούρα και μερικά ακόμη στο blog του Άρη Δημοκίδη.

Αντικειμενικότητα
Η αλήθεια είναι ότι όσα προβάλλονται δεν είναι κάτι νέο. Αρκεί κανείς να διαβάσει βιβλία του Λαπαβίτσα (πχ. αυτό), του Βατικιώτη (πχ. αυτό) και άλλων, για να διαπιστώσει πως τα περί άρνησης πληρωμής, σύγκρισης με Ισημερινό, επαχθούς χρέους, επιτροπής λογιστικού ελέγχου κτλ είναι εδώ και καιρό διατυπωμένα και τεκμηριωμένα (πάντα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των συγγραφέων).   
Είναι όμως η πρώτη φορά που οπτικοποιούνται τα όσα πρεσβεύει η εν λόγω πλατφόρμα ιδεών στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Πράγμα που εκ πρώτης δεν είναι καθόλου κακό, αλλά απολύτως θεμιτό, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς.
Έλα όμως που η προβολή του Debtocracy συνέπεσε με την απόλυση Χατζηστεφάνου, καθώς και με την απεργία των μέσων ενημέρωσης, πράγμα που εκ των πραγμάτων «ανάγκασε» να δουν το ντοκιμαντέρ πολλοί περισσότεροι από ότι θα το έβλεπαν υπό «κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας». Έλα που η προσπάθεια μεταδίδεται με γοργούς ρυθμούς από στόμα σε στόμα, μακριά από τον έλεγχο των παραδοσιακών μέσων ροής της πληροφορίας.
Ίσως είναι αυτοί πιθανότατα δυο από τους κύριους λόγους που το ντοκιμαντέρ χάλασε τόσο πολύ τη μανέστρα ορισμένων ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών περί αντικειμενικότητας και άλλων δαιμονίων. Μα, το ρημάδι δεν είναι παρά μόνο ένα ντοκιμαντέρ δεδομένης οπτικής γωνίας. Υποκειμενικό, μεροληπτικό και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν σε ξεγελάει. Θα δεις αυτά που οι δημιουργοί έχουν ετοιμάσει και μετά είσαι ελεύθερος να πιστέψεις ότι θέλεις και μπορείς.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την δήθεν έλλειψη αντικειμενικότητας. Αγνοώ ειλικρινά την λέξη «αντικειμενικότητα» ή μάλλον τη θεωρώ εφάμιλλη της λέξης «ουτοπία». Κάθε τι που λέμε και γράφουμε περιέχει το υποκειμενικό κριτήριο. Ας το δουν όσοι θέλουν, ας συμφωνήσουν όσοι θέλουν, ας διαφωνήσουν επίσης. Ας γίνει διάλογος υπέρ ή κατά των όσων περιέχονται, αλλά προς θεού όχι στο όνομα της αντικειμενικότητας. Από αυτή χορτάσαμε τόσα χρόνια.
Εξάλλου, δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες. Κι αυτό ισχύει για όλους, από τους φανατικούς πολέμιους έως τους φανατικούς θιασώτες του Debtocracy.

Σύμβολα
Η ένταση γύρω από το ντοκιμαντέρ διογκώθηκε (και) λόγω του εξαιρετικού timing, δεν είναι όμως η χρονική στιγμή ο μοναδικός λόγος έντασης. Θα έλεγα ότι από τη στιγμή που η Δανία του Νότου αρέσκεται να πορεύεται με «σύμβολα», οι ξιφασκίες για τα περιεχόμενα του ντοκιμαντέρ ήταν ολότελα αναμενόμενες.
Φαίνεται πως το Debtocracy και ο Άρης Χατζηστεφάνου (σε έναν ρόλο που σίγουρα ο ίδιος δεν θέλει να παίξει) τείνουν να καταστούν το σύμβολο της αριστεράς κατά του μνημονίου. Στον αντίποδα, δεν θα δίσταζα να πω ότι το σύμβολο μιας άλλης ομάδας πολιτών και πολιτικών, υποστηρικτών του μνημονίου (με ή χωρίς κριτική επ’ αυτού), είναι ή τείνει να γίνει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Τον αναφέρει συνεχώς πλειάδα μέσων ενημέρωσης και πολιτών που άμεσα ή έμμεσα θεωρούν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Παράδειγμα, η Καθημερινή, το protagon.gr κοκ. Θεωρούν όλοι αυτοί ότι ο κ. Παπαδόπουλος δείχνει το σωστό δρόμο που περνάει μέσα από τη σύγκρουση με παγιωμένες παθογόνες αντιλήψεις.
Ενώ συμφωνώ με την ανάγκη σύγκρουσης και τη δημιουργία μιας νέας συλλογικής πορείας πάνω σε νέες βάσεις και οράματα, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο δικαίωμα «ο άρτι αποχωρήσας από την πολιτική σκηνή» θεωρεί ότι πέρασε από το Σιλωάμ και την εκεί κολυμπήθρα. Δεν έχω ξεχάσει ότι διατέλεσε υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη χρυσή εικοσαετία 1989-2009. Δεν έχω ξεχάσει την εξυπηρέτηση που ο συγκεκριμένος κύριος έκανε στους προμηθευτές των νοσοκομείων βυθίζοντας ακόμα περισσότερο στο τέλμα το ΕΣΥ. Δεν έχω πειστεί για το έργο που επιτελεί το ΣΔΟΕ, ένα σώμα συνυφασμένο στα μάτια της κοινής γνώμης με την διαφθορά, ένα σώμα που κατά τα λεγόμενα του πρώην υπουργού αποτελεί δικό του δημιούργημα. Μου κάνει ειλικρινά εντύπωση, λοιπόν, πως κατάφερε ο wannabe Νέστορας να δει το φως το αληθινό (μετά από τόσα χρόνια τυφλότητας), στη δύση της πολιτικής του διαδρομής.
Παρά τις πολιτικές του παλινωδίες, προσπάθησα πολύ καιρό να τον πάρω στα σοβαρά και να ακούω με προσοχή τα όσα κατά καιρούς σχολιάζει. Αλλά, αλίμονο, τα ρητά που φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του δεν μου αφήνουν καμιά αμφιβολία. Ο τύπος πάσχει είτε από μεγαλομανία, είτε από αρχικό στάδιο Αλτζχάιμερ, είτε από πολιτική ακράτεια. Όταν λοιπόν ο «μέγιστος» πολιτικός θεωρεί ότι του ταιριάζει γάντι το γνωμικό «Δεν ήταν που ‘χα άδικο, ήταν που ‘χα πρόωρα δίκιο…», αυτομάτως στο δικό μου λιγοστό μυαλό έρχεται η απάντηση « Δεν είναι ότι ‘χα άδικο, είναι ότι πρόωρα είχα καταλάβει πόσο λίγος είσαι, κύριε Αλέκο. Κι αν πραγματικά άλλαξες στα γεράματα, τότε σε παρακαλώ τήρησε πιστά το δεύτερο γνωμικό της ιστοσελίδας σου, αυτό του Καρυωτάκη περί σιωπής. Βλέπεις, η σιωπή σου θα έχει μεγαλύτερη σημασία για την πατρίδα, απ’ ότι τα εκσυγχρονιστικά σου φληναφήματα».

ΥΓ1. Ναι μου άρεσε το debtocracy. Όχι δεν συμφωνώ με όλα. Ναι, επικροτώ τέτοιου είδους ενέργειες. Όχι, δεν νομίζω ότι η πτώχευση είναι μονόδρομος. 

ΥΓ2. Αλλαγές, ναι πρέπει να γίνουν. Η αναδιοργάνωση της κοινωνίας είναι προαπαιτούμενο είτε με, είτε χωρίς μνημόνιο. Όχι όμως με -και από- τους ταγούς που τόσα χρόνια μας ταλαιπώρησαν. 

ΥΓ3. Η τοποθέτηση Βαρουφάκη για το Debtocracy συμβάλλει θετικά στον διάλογο και ως εκ τούτου είναι απόλυτα θεμιτή. Συμπαθώ ιδιαίτερα τον καλά καταρτισμένο οικονομολόγο και επικροτώ πολλές (ίσως τις περισσότερες) από τις απόψεις του. Κάνει λάθος όμως όταν αναφέρει ότι δεν συνυπογράφει για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα αποπροσανατόλιζε τη συζήτηση. Η ΕΛΕ είναι ένα εργαλείο κατανόησης των διαδικασιών διόγκωσης του χρέους και όχι πολιτικό μανιφέστο (ακόμα κι αν επιχειρείται να παρουσιαστεί έτσι). Κι αν συμφωνείς για την ανάγκη ύπαρξής της απλά υπογράφεις. Αν πάλι προβληματίζεσαι για το που και πως θα χρησιμοποιηθεί η υπογραφή σου, κάνεις λιανά από την αρχή (μέσα από το protagon, το elegr κτλ) ότι διαφωνείς με τις παραινέσεις περί στάσης πληρωμών κοκ. Η ΕΛΕ λέω και πάλι είναι εργαλείο γνώσης, και η γνώση είναι απαραίτητο στοιχείο για την αυτογνωσία. 
Βαρουφάκη ξανασκέψου το.

3 Απρ 2011

Οικ. Πράσινοι και Δημοκρατική Αριστερά: μονόδρομος η συνεργασία τους

Οι καιροί είναι πονηροί οπότε ας ξεκινήσω το σημερινό ποστ με την διευκρίνηση ότι με την παρούσα ανάλυση δεν τάσσομαι υπέρ ή κατά μιας πολιτικής πλατφόρμας, δεν σχετίζονται τα όσα γράφω με αυτό που ψηφίζω, δεν έχει σημασία εξάλλου. Θεωρώ όμως υποχρέωσή μου, στα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχει κάθε πολίτης, να αναφέρω και αναλύσω κάτι που είναι τόσο εμφανές και απορώ γιατί δεν έχει ακόμα προχωρήσει.


Αυτές τις μέρες διεξάγεται το 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς (εφεξής ΔημΑρι). Δεν έχω το χρόνο να το παρακολουθήσω δια ζώσης ή μέσω ίντερνετ, έχω διαβάσει ελάχιστα γύρω από τα όσα έχουν ειπωθεί από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κινήματος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Είναι τόσο εμφανές, κατά την ταπεινή μου άποψή, πως η συνεργασία ΔημΑρι και Οικολόγων Πρασίνων είναι μονόδρομος που απορώ πως δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα ο γάμος των δυο τους. Η Μαρία Βασιλάκου στον χαιρετισμό που απηύθηνε έκανε ένα σαφέστατο άνοιγμα προς την ΔημΑρι που θεωρητικά θα έχει συνέχεια.

Και θα έπρεπε να έχει συνέχεια, καθώς όπως όλες οι δημοσκοπήσεις (ενδεικτικά δείτε εδώ) αποδεικνύουν η ΔημΑρι δεν έχει πείσει την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που βρίσκεται ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει πείσει και φαίνεται πως δύσκολα θα το καταφέρει στο διάστημα που απομένει (μάλλον μικρό) μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και αν δεν καταφέρει να μπει στη Βουλή, ο δρόμος γίνεται υπερβολικά δύσβατος. 

Από την άλλη, οι Οικολόγοι Πράσινοι φαίνεται οριακά να (μην) μπαίνουν στη Βουλή. Αν και τα βήματα προόδου είναι σημαντικά, δεν έχουν βρει τον τρόπο να περάσουν τα μηνύματά τους στην κοινή γνώμη, τα πολιτικά τους αντανακλαστικά δεν έχουν ωριμάσει, η δημοσκοπική τους παρουσία φαίνεται να ενισχύεται κυρίως από την "απουσία" τους, πράγμα που -υπό συνθήκες απαξίωσης της πολιτικής- τους βοηθά να μην φθείρονται. Αν λάβουμε υπόψη ότι το κλίμα πολώνεται επικίνδυνα λίγο πριν τις εκλογές, η επιτυχία τους κρέμεται από μια κλωστή. Συνάμα, η ΔημΑρι προσπαθεί να ενισχύσει τον πράσινο λόγο της, πράγμα που τελικά θα κάνει κακό και στα δυο κόμματα.

Αντί της αυτόνομης καθόδου, η συνεργασία των δυο κομμάτων και γιατί όχι η συγχώνευσή τους θα έφερνε άλλη δυναμική. Η πολιτική εμπειρία θα συνδέονταν με τον άφθαρτο ενθουσιασμό, το αντίκτυπο της κίνησης θα είχε πιθανότατα μεγάλη ανταπόκριση στην κοινωνία, μπορεί να δημιουργηθεί αυτό που θα προσεκλύσει την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων ώστε στη συνέχεια το τρένο να πηγαίνει σφαίρα προς διψήφια νούμερα.
Παρόλα αυτά, οι συζητήσεις που μάλλον γίνονται παρασκηνιακά δεν έχουν φέρει αποτελέσματα. Ίσως, η διαφωνία γίνεται για το πάπλωμα. Σου λέει μερίδα των Οικ. Πρασίνων (εν μέρει δικαίως) ότι ένα φθαρμένο κομμάτι της αριστεράς μπορεί να καπελώσει (ένεκα αναγνωρισιμότητας) τη νεόκοπη πράσινη πολιτική πτυχή. Οι Κουβέλης, Ψαριανός και σία να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των media, να εκλεγούν κοκ.

Αν είναι αυτό το πρόβλημα εύκολα λύνεται. Θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία γύρω από την παρουσία των νέων "Πρασίνων" (χωρίς το "οικολόγοι" μπροστά) στα μέσα ενημέρωσης. Θα μπορούσαν να συμφωνήσουν επίσης στα εξής: να κατέβουν οι προβεβλημένοι της ΔημΑρ σε δύσκολες εκλογικές περιφέρειες, η πρώτη θέση στο Επικρατείας να δοθεί στους Οικ. Πράσινους, στο οργανωτικό σχήμα του νέου κόμματος οι Οικ. Πράσινοι να αποτελούν την πλειοψηφία κοκ.
Η αποδοχή τέτοιων όρων από τη ΔημΑρ θα έπειθε πραγματικά ότι η ηγετική της ομάδα δεν ενδιαφέρεται για καρέκλες αλλά για την βελτίωση των συνθηκών στον τόπο.
Οι Οικ. Πράσινοι με τη σειρά τους, δεν θα πρέπει να ζητήσουν τον ουρανό με τα άστρα, ούτε να επιδιώξουν την άνευ όρων κατάργηση της ΔημΑρ. Έτσι θα αποδείξουν ότι είναι σε θέση να μπουν σε μια νέα 3η και ίσως πιο ελπιδοφόρα πορεία του πράσινου κινήματος της Ελλάδας, αφήνοντας πίσω την γραφικότητα της 1ης περιόδου των "οικολόγων εναλλακτικών" και τον στασιμοπληθωρισμό της 2ης περιόδου (που βρίσκονται σήμερα). Θα αποδείξουν ότι βαδίζουν ολοταχώς στα χνάρια του "Die Grünen". Όπερ έδει δείξαι!