Μια μικρή αληθινή ιστορία αγάπης και έμπρακτης αλληλεγγύης

Ο Μάριος είναι ένας καλός φίλος. Φοβερός γραφίστας, σχεδόν αυτοδίδακτος, με μεγάλο μεράκι για αυτό που κάνει. Είναι και ποδηλάτης. Ψυχή στα φόρουμ και τις εκδηλώσεις ποδηλατών. Είναι και εθελοντής δασοπυροσβέστης. Είναι και καλός σύζυγος και πατέρας δυο αξιαγάπητων παιδιών. Δεν είναι όμως αυτά τα μεγαλύτερα προτερήματά του. Η ικανότητά του να κάνει πράξεις όταν άλλοι μένουν στα λόγια. Η διάθεσή του να συνδράμει όσους χρήζουν μικρής ή μεγάλης βοήθειας. Η προθυμία του να δηλώσει παντού εθελοντικό παρόν. Όλα αυτα χωρίς κομπορρημοσύνη, χωρίς έπαρση, πάντα αθόρυβα και ουσιαστικά. Αυτές είναι οι μεγάλες του αρετές.

Η Π. είναι μια φίλη που εργάζεται σε σχολείο στον Αγ.Παντελεήμονα. Ξέρετε αυτή την περιοχή που έχει ξεχαστεί από θεούς και ανθρώπους. Ζει από πρώτο χέρι αυτά που οι περισσότεροι εξ'ημών διαβάζουμε μόνο σε εφημερίδες και μπλογκς. Παρόλα αυτά δεν χάνει την ανθρωπιά της, δεν έχει αφήσει τον φόβο να μπει στη ζωή της. Αγωνίζεται να δώσει όση διαπαιδαγώγηση μπορεί στα παιδιά της περιοχής, κυρίως παιδιά μεταναστών από φτωχές τρίτες χώρες.

Ο Μ. είναι ένα μικρό παιδί από οικογένεια μεταναστών πιθανότατα ασιατικής καταγωγής (ίσως ιρακινής, ίσως αφγανικής καταγωγής). Δεν ξέρω πολλά για το παλικαράκι και δεν έχει σημασία. Ξέρω μόνο ότι πηγαίνει στο σχολείο που διδάσκει η Π. Αν έλληνας είναι αυτός που μετέχει της ελληνικής παιδείας, τότε είναι κι αυτός έλληνας, αλλά δυστυχώς έχει την ατυχία να μην αναγνωρίζεται έτσι από μεγάλη μερίδα της νεοελληνικής κοινωνίας.  Το Νοέμβρη κάποιοι έκλεψαν το ποδήλατο του μικρού Μ. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου προσπάθησαν να το αντικαταστήσουν. Η πληροφορία ήρθε σε γνώση του Μάριου, που μέσα από ένα ποδηλατικό φόρουμ κατάφερε σε χρόνο dt να κινητοποιήσει φίλους και γνωστούς. Σύντομα βρέθηκε ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το παμπάλαιο (κ κλεμμένο πλέον) ποδήλατο του Μ.

Στις αρχές του Δεκέμβρη το ποδήλατο παραδόθηκε στο παιδί. Η Π. έστειλε αμέσως μετά ένα λιτό μήνυμα προς τους ποδηλάτες που βοήθησαν. Είναι αυτό: "Αγαπητοί και απίθανοι ποδηλατο-φίλοι ( και όχι μόνο) καλή εβδομάδα. Η παράδοση του ποδηλάτου έγινε με μεγάλη συγκίνηση. Ο Μ. έχει γίνει αχώριστος με το νέο του ποδήλατο, έρχεται και φεύγει με αυτό, στο σχολείο και το προσέχει ιδιαίτερα, γιατί ξέρει ότι είναι «φτιαγμένο» από τα «καλύτερα υλικά» και νιώθει ακόμα πιο τυχερός για αυτό…  Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για όλα!!! Π."

Πριν από λίγες μέρες η Π. έδωσε μερικές ακόμα πληροφορίες για τη ζωή του νεαρού μας φίλου. "Ο Μ. μετακόμισε σε πιο μακρινό σπίτι και έρχεται καθημερινά με το ποδήλατο. Το ποδήλατο όμως έχει γίνει και το σύμβολο για τα αγόρια της Πέμπτης και της Έκτης...Κάθε φορά βλέπω κι άλλον να το καβαλάει. Επίσης όταν ο Μ. πάει στο Λ. (φίλος του) για να παίξει, αφήνει δυο μικρότερα παιδιά σωματοφύλακες του ποδηλάτου (ο Ο. το κρατάει από τη μία και η Ν. από την άλλη)".
Σκηνές βγαλμένες από το ελληνικό παρελθόν, πιθανότατα εξαιρετικά οικίες στους γονείς μας που έζησαν από πρώτο χέρι και γνωρίζουν τι θα πει φτώχεια, τι θα πει να μην έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν "πολυτέλειες" όπως ένα ποδήλατο. Από την άλλη, αυτές οι σκηνές μυρίζουν γιασεμί από το παρελθόν, φέρνουν στο νου εικόνες του '40, του '50, του '60, βγαλμένες από τον ασπρόμαυρο κινητογράφο, έχοντας σε πρώτο πλάνο τις έννοιες "γειτονιά", "φιλία", "παιχνίδια", "ξεγνοιασιά σε πέτρινα χρόνια".

Αυτή είναι η μικρή ιστορία του Μ. Και αυτή είναι η μικρή χαρά του Μ., χρονιάρες μέρες, χάρη στην Π., στον Μάριο, στους ποδηλάτες και τους εκπαιδευτικούς που βοήθησαν (δυστυχώς δεν έχω τα ονόματά τους στην διάθεσή μου). Πιο κάτω θα δείτε το ευχαριστήριο γράμμα που ο Μ. έστειλε στον Μάριο. Μόνο αυτό είναι ικανό να κάνει τον Μάριο και τον κάθε Μάριο να περάσει καλύτερα Χριστούγεννα. Μόνο αυτό αρκεί να μας κάνει να δούμε τον κόσμο καλύτερο, να αντλήσουμε αισιοδοξία για το μέλλον. Ας μιμηθούμε λοιπόν το παράδειγμα του Μάριου, της Π. και όσων βοήθησαν. Καλή χρονιά να έχουμε, δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους την χρειάζονται!

* Προσπάθησα να διαχειριστώ με προσοχή τα προσωπικά δεδομένα των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον Αγ. Παντελεήμονα. Ελπίζω να τα κατάφερα.
* Η φωτό έρχεται από αυτό το site. Ενδεικτική του πως ήταν η Ελλάδα πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια. Ας βοηθάμε σήμερα όσους βρίσκονται στη θέση που βρισκόμασταν τότε.
 
 

Αυτά που το 2011 χάραξε στη μνήμη μου

Δυο μέρες έμειναν πριν μπούμε στο δίσεκτο. Η χώρα θα μπει μάλλον με το αριστερό. Πόδι εννοώ και όχι τίποτα άλλο. Είθισται όλα τα μέσα ενημέρωσης αλλά και δεκάδες μπλογκ να επιχειρούν αναδρομή στην χρονιά που φεύγει καταγράφοντας τα σημαντικότερα γεγονότα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ας προσθέσω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη για μερικά από τα σπουδαιότερα συμβάντα του 2011. Δεν πρόκειται βέβαια να καταγράψω αναλυτικά και ειδησεογραφικά αυτά που μου έκαναν εντύπωση. Θα προσπαθήσω μόνο να δώσω μια προσωπική ερμηνεία όσα μου έμειναν από το 2011.

Μπορεί το μνημόνιο να ψηφίστηκε το 2010, αλλά το 2011 ήταν η χρονιά που η οικονομική κρίση έδειξε για καλά τα δόντια της και εμφάνισε το μίγμα ανεπάρκειας-μωρίας-αναλγησίας που διέπει το πρόγραμμα "διάσωσης" της χώρας και γενικότερα της ευρωζώνης. Το μεσοπρόθεσμο, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, είναι δόσεις μπαχαρικών σε ένα φαγητό που το πρόβλημά του δεν είναι η έλλειψη αρτυμάτων αλλά το ότι έχει καεί και κανείς δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να το βγάλει απ' τη φωτιά. Όλος ο χρόνος λοιπόν ένα βασανιστικό τσουρούφλισμα της κοινωνικοοικονομικής πολιτικής.

Τα όσα διαδραματίστηκαν στο Σύνταγμα ήταν επίσης ένα ζήτημα που μένει στο μυαλό την χρονιά που πέρασε. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι εγχώριοι διαμαρτυρόμενοι βρήκαν κι αυτοί θέση στα πρόσωπα της χρονιάς κατά το Time. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως παρά το θολό πολιτικό διακύβευμα των συγκεντρώσεων στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και αλλού, η λαοσύναξη έθεσε για πρώτη φορά εδώ και καιρό καίρια διλήμματα και ερωτήματα σε όλους όσοι συμμετείχαν ή απείχαν, σε όλους όσοι συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Έχω γράψει κάτι σχετικό εδώ.
Θα γράψω όμως κάτι παραπάνω για τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στο Σύνταγμα στις 28 και 29 Ιουνίου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί εκεί δημιουργήθηκε μετά από πολλά πολλά χρόνια ένα νέο σημείο καμπής στις σχέσεις διαδηλωτών και αστυνομίας. Τα όσα έζησα από πρώτο χέρι αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν σε κάθε γωνιά του αττικού κέντρου έδειξαν πως η αστυνομία και κατ'επέκταση οι επικεφαλής της θεώρησαν ως εχθρούς του πολιτεύματος κάθε πολίτη που βάδιζε εκείνες τις μέρες και ώρες στην περιοχή. Όσοι επέτρεψαν αυτό το χάλι θα το βρουν μπροστά τους, είτε από την μια είτε από την άλλη πλευρά.

Μου έχει ακόμα αποτυπωθεί η πεποίθηση πως η περσινή χρονιά ήταν θα έλεγες αφιερωμένη στον άγιο νομοσχέδιο. Έναν άγιο που "αγιοποιήθηκε" μόνο και μόνο εξαιτίας της ευκολίας με την οποία "μανατζάριζε" τα αμνοερίφιά του, τα αποκαλούμενα "συγκυβερνώντες βουλευτές". Με εξουθενωτικό ρυθμό έβγαιναν τα νομοσχέδια. Ακόμα και ειδικοί δεν προλάβαιναν να τα διαβάσουν και να αποκρυσταλλώσουν άποψη. Όχι όμως και τα τζιμάνια βουλευτές της κυβέρνησης, που ψήφιζαν νυχθημερόν και ελαφρά τη καρδία κάθε νομοσχέδιο, κάθε τροπολογία της τελευταίας στιγμής. Εκ των υστέρων ένας εξ'αυτών ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε τι ψήφιζε. Μικρό το κακό. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για το περιεχόμενο των νομοθετημάτων, όπως ακριβώς δεν έχουν ιδέα για την τιμή και την ευθύνη που τους έχει δώσει ο ελληνικός λαός εκλέγοντάς τους να ασκήσουν την λεγόμενη και πρώτη εξουσία ήτοι τη νομοθετική. Για κάποια από τα νομοσχέδια, και δη τα περιβαλλοντικά, έχω εκφέρει σχετική άποψη.

Κάτι άλλο που μου προξένησε ειλικρινή απορία την περασμένη χρονιά είναι η εξαφάνιση του δημάρχου Αθηναίων. Έχουμε κρίση, οι δυνάμεις κάθε δημάρχου έστω και καλλικρατικού είναι περιορισμένες. Θα περίμενα όμως το 2011 να δω μια τουλάχιστον συμβολική κίνηση εκ μέρους του δημάρχου που να πιστοποιεί την αλλαγή σελίδας και να διαβεβαιώνει πως ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας παραμένει συνήγορος όλων των πολιτών. Δεν το είδα. Αντιθέτως ο δήμαρχος έπεσε στην λούμπα της αδράνειας και της στριφνής διαχείρισης των μεγάλων -είναι αλήθεια- προβλημάτων στην διοίκηση. Κάποιοι κακοπροαίρετοι φωνάζουν ότι ο κ. Καμίνης δεν αντέχει την πίεση, ότι έχει παραδώσει τα κλειδιά του δήμου στον αντιδήμαρχο δημ.αστυνομίας κλπ. Τι να πω! Εύχομαι να διαψευστούν αυτές οι φήμες το 2012.

Θα ήθελα να γράψω ότι σημαντική ήταν και η παράδοση της πρωθυπουργίας από τον Γιώργο Παπανδρέου, τόσο για αυτά που συμβόλιζε, όσο και για αυτά που δρομολογεί. Έχουμε όμως καιρό μπροστά μας. Το 2012 είναι το έτος που θα κρίνει τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα βαθύτατα γερασμένο και σαπισμένο λες και δεν ζει ανθρώπινη αλλά σκυλίσια ζωή (λέγεται ότι ένας χρόνος ζωής του ανθρώπου αντιστοιχεί σε επτά του σκύλου), όμως θα κάνουν λάθος όσοι βιαστούν να ξεγράψουν τον ΓΑΠ (ως γνωστό, στο αίμα του τρέχει γνήσια παπανδρεϊκό αίμα με ότι αυτό συνεπάγεται για το γάντζωμα στην εξουσία ή/και σε θέσεις κλειδιά). Και θα κάνουν μεγαλύτερο λάθος όσοι πιστέψουν ότι το πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και όχι η απίστευτα μεγάλη διάβρωση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.


Το σημαντικότερο της χρονιάς, κατ'εμέ, δεν είναι ένα γεγονός αλλά ένα μίγμα συναισθημάτων. Συναισθημάτων που το 2011 άφησε στους έλληνες ή τουλάχιστον στην μεγαλύτερη μερίδα των συμπολιτών μας. Ζαλισμένος είναι ο κόσμος. Παραπατάει πάνω σε ένα τρεμάμενο παρόν που ανηφορίζει απότομα σε ένα δύσβατο -καλυμμένο με πυκνή ομίχλη- μέλλον. Γίνεται έτσι έρμαιο υπεραπλουστευτικών ερμηνειών. Πολώνεται ο κόσμος, σιγά αλλά σταθερά. Μανιχαϊσμός είναι το κύριο συναίσθημα, άσπρο-μαύρο παντού. Και σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί ψάχνουν το μέλλον κοιτώντας προς τα πίσω. Κι αφήνουν να αναπτυχθεί μέσα στα ζωτικά όργανα της σύγχρονης κοινωνίας μια στρεβλή εθνοπατριωτική, υπερορθόδοξη και υπερσυντηρητική φλεγμονή. Από την άλλη, η αλληλεγγύη και η συμπόνια είναι αισθήματα που δεν έχουν χαθεί. Το 2011 πολλές πρωτοβουλίες αναπτύχθηκαν υπερτοπικά, σε γειτονιές αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Να κάτι που μπορούμε να καλλιεργήσουμε το 2012.


Πέρα από αυτά που μας αφήνει το 2011, υπάρχει κάτι που πήρε μαζί του χωρίς να πρέπει. Αναφέρομαι στο μεγάλο στοίχημα που χάσαμε. Το δημοψήφισμα. Την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Που μπορεί να άλλαζε ραγδαία όχι απλά το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, αλλά και την ευρωπαϊκή πορεία. Αμήχανη, φοβισμένη και παντελώς ανέτοιμη η αριστερά κλώτσησε την χρυσή ευκαιρία. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τι πετάξαμε, ελαφρά τη καρδία. Η Daily Telegraph ίσως κατάλαβε κάτι περισσότερο, αν και ηρωοποίησε τον λάθος άνθρωπο.

Τα παραπάνω είναι αυτά που θεωρώ ότι μένουν από τη χρονιά που φεύγει. Και φοβάμαι ότι δεν έχω να γράψω κάτι αισιόδοξο για το 2012 παρά μόνο μιαν ευχή: να παραμείνουμε άνθρωποι.

ΥΓ. Κάθε απολογισμός συνηθίζεται να τελειώνει με κωμικά ή/και τραγικά συμβάντα. Τέτοια που άλλες φορές προκαλούν γέλιο, άλλες δάκρυ, αλλά που σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι τραγέλαφοι συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Δεν θα μπορέσω να τους καταγράψω όλους. Μερικές κωμικοτραγικές στιγμές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό είναι οι εξής (σε τυχαία σειρά):
- Τα έργα στον ηλεκτρικό επιτέλους ολοκληρώθηκαν
- Ο Γκλέτσος στήνει κώλο για ανεμογεννήτριες
- Το ΚΚΕ εκφράζει την οδύνη του για τον χαμό του "ηγέτη" της Β.Κορέας
- Ο Χωμενίδης αυτοκτόνησε διαδικτυακά
- Η παιδική χαρά (το λες και κυβέρνηση) Παπαδήμου, χωρίς άλλα σχόλια
- Η τιτανομαχία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ (σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες θα κερδίσει αυτός που θα μιλήσει -και άρα θα εκτεθεί- λιγότερο. Στην περίπτωσή τους η σιωπή είναι χρυσός)
- Ο Εφραίμ μπήκε στη φυλακή αν και αθώος (κατά τον ΣΚΑΪ)

Ο Εφραίμ, ο ΣΚΑΪ και οι διάφοροι Ρασ-πούτιν

Έχω την τύχη να έχω έναν φίλο που έχει την ατυχία να εργάζεται στις φυλακές. Κορυδαλλού παλιά, Τρικάλων ύστερα. Είμαι τυχερός γιατί είναι ένας αδαμάντινος χαρακτήρας, που κάθε μέρα βασανίζεται απ'όσα βλέπει και ακούει μέσα στα σύγχρονα κολαστήρια ψυχών. Μου έχει διηγηθεί αρκετές ιστορίες. Για τις απόπειρες αυτοκτονίας που κανείς δεν μαθαίνει πέρα των φυλάκων και των κρατουμένων, για τις φασαρίες, για τα ναρκωτικά, για το πως φτιάχνουν οι κούρδοι αυτοσχέδια ποτά μέσα στη φυλακή -αποστάγματα από φλούδες φρούτων- και για το πως μετά τύφλα στο μεθύσι αυτοτραυματίζονται με ξυραφάκια σε χέρια, πόδια, πρόσωπο. Μου έχει πει επίσης για τις δεκάδες υποθέσεις νέων αλλά και γέρων, ναρκομανών στις περισσότερες περιπτώσεις, που κρίνονται προφυλακιστέοι και παραμένουν στην φυλακή για μήνες ολόκληρους έως ότου περάσουν από δίκη. Μου έχει πει και για άλλους που για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών ή για αμφισβητούμενες υποθέσεις μπαίνουν στην στενή χωρίς δίκη και δεν βγαίνουν απ'αυτή πριν περάσει το 18μηνο.
Έχω επίσης την τύχη να διαβάζω αλλά και να ξέρω από πρώτο χέρι ορισμένες περιπτώσεις νέων που είχαν την ατυχία κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων να βρεθούν μπροστά στα τάγματα του νόμου, τα οποία αφού τους περιποιήθηκαν καταλλήλως τους παρέδωσαν στην δικαιοσύνη, η οποία με τη σειρά της αποφάνθηκε πως οι προαναφερθέντες νέοι αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία και το κοινωνικό σύνολο και πως ως εκ τούτου θα πρέπει να προφυλακιστούν μήπως και δουν το φως το αληθινό. Το γεγονός πως τα κατηγορητήρια επί των οποίων βασίστηκε η προφυλάκισή τους ήταν αναληθή και κατασκευασμένα κάπου μεταξύ κλούβας και ΓΑΔΑ είναι μια μικρή λεπτομέρεια που σίγουρα αφήνει αδιάφορα τα μέσα ενημέρωσης και ιδιαίτερα αυτά ή μάλλον -για να είμαι δίκαιος- αυτό που δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα, καταγγέλοντας το άδικο της προφυλάκισης του γέροντα Εφραίμ.

Ίσως η προφυλάκιση ενός καλογέρου είναι πιο σημαντική από τις περιπτώσεις που ανέφερα προηγουμένως. Ίσως είναι αβάσιμος ο φόβος ότι μπορεί να διαφύγει στο εξωτερικό κάποιος μοναχός που πριν από λίγες μέρες βρίσκονταν στη Ρωσία. Φόβος που είναι σίγουρα δικαιολογημένος για κάποια πρεζάκια ή για κάποιους πολιτικά οργισμένους νέους. Δεν ξέρετε πόσο εύκολα δραπετεύουν σε άλλη ήπειρο, άλλο πλανήτη, άλλο γαλαξία οι συγκεκριμένοι "αλήτες". Αρκεί να χτυπήσουν μισό γραμμάριο νοθευμένης πρέζας ή να θεωρήσουν ότι η δράση τους μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.
Αστειεύομαι, βέβαια. Αλλά υποθέτω ότι και ο ΣΚΑΪ αστειεύεται όταν πασχίζει να αθωώσει τον Εφραίμ και την παρέα του. "Εξυπηρετεί επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα η υπόθεση Βατοπεδίου" ισχυρίζεται ο πρόεδρος του σταθμού. "Είναι μια μεγάλη σκευωρία" συμπληρώνει.
Πριν από τρία χρόνια, βέβαια, ο ίδιος σταθμός έλεγε άλλα. Δείτε μερικά από αυτά τα "άλλα" στα ποστ που ο Στράτος Σαφιολέας δημοσίευσε στο twitter (ενδεικτικά εδώ, εδώ και εδώ). "Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε" ίσως δικαιολογηθεί το κανάλι του Φαλήρου. "Μας παρέσυραν τότε, αλλά τώρα επανερχόμαστε με την αλήθεια". Ίσως είναι έτσι, ίσως όμως και να μην είναι.
Όλα στη ζωή είναι θέμα ερμηνείας. Και η ερμηνεία παίζει καθοριστικό ρόλο σε υποθέσεις σαν αυτή του Βατοπεδίου (που κακώς κατά την ταπεινή μου άποψη ονομάστηκε έτσι, καθότι υπόθεση Βιστωνίδας έπρεπε να λέγεται).

Πως έχει η ιστορία εν τάχει; Αρχικά εμφανίζονται χρυσόβουλα που αποδίδουν τη λίμνη Βιστωνίδα στη μονή Βατοπεδίου. Στη συνέχεια ξεκινά μια διεκλυστίνδα αντεγκλήσεων με τις νομικές υπηρεσίες του δημοσίου. Διαδικασία που αναμφίβολα αφήνει εκτεθειμένο το δημόσιο (ή μάλλον τους επικεφαλής του) για το ρυθμό, τη μέθοδο και τη διάθεση με την οποία κινήθηκαν (ή μάλλον δεν κινήθηκαν). Έπειτα, αναγνωρίζεται σε πρώτο στάδιο η κυριότητα μόλις ενός μικρού μέρους της λίμνης και όχι του συνόλου αλλά στη συνέχεια μια σειρά από μεθοδεύσεις αφήνουν ανοιχτό και πάλι το ζήτημα. Κατόπιν, η ΚΕΔ ανταλάσσει τη λίμνη με κινητά και οικόπεδα, προνομιακά από άποψη τοποθεσίας ή/και δυνατότητας εκμετάλλευσης. Κάπου ανάμεσα, πριν και μετά όλων αυτών εντοπίζονται πολιτικές παρεμβάσεις, offshore εταιρίες τύπου Rassadel, απίστευτο μανιπουλάρισμα από όλες τις πλευρές, αλλά και αθωώσεις των πολιτικών που εμπλέκονται ελέω είτε παραγραφής είτε κάλυψης από την βουλή των (νεο)ελλήνων.

Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Είναι αθώος ή ένοχος ο Εφραίμ και η συνοδεία του; Προσωπικά δεν αμφιβάλλω για την ενοχή όλων των εμπλεκομένων, αλλά φοβάμαι ότι η ουσία της υπόθεσης δεν θα συζητηθεί ποτέ και η "αλήθεια" θα είναι όπως πάντα υποκειμενική και άρα υποχείριο χειραγώγησης ένθεν κακείθεν. Κι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί σπέκουλες τέτοιου μεγέθους δεν γίνονται ποτέ απροκάλυπτα, παρά μόνο σε χούντες τύπου πινοσέτ. Πάντα υπάρχει ένα πάτημα ή τουλάχιστον ένα νομικό κενό, ικανό να το εκμεταλλευτούν οι επιτήδειοι που κυκλοφορούν είτε εντός, είτε εκτός βουλής, αλλά πάντα εντός της "καλής κοινωνίας" των αθηνών, της επαρχίας, της εκκλησίας. Στρατιές δικηγόρων, επιχειρηματιών, επενδυτών και "ευσεβών χριστιανών" βγάζουν το ψωμί τους από τέτοιες υποθέσεις. Το μόνο που χρειάζονται είναι να εντοπίσουν τις "κατάλληλες" υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται τα "κατάλληλα" πρόσωπα που δεν θα διστάσουν να βαφτίσουν -για όσες μέρες απαιτηθεί- το κρέας ψάρι. Χρειάζονται επίσης το κατάλληλο πολιτικό και δικαστικό δυναμικό που θα είναι πρόθυμο να τους υποστηρίξει, αν και εδώ και πολλά πολλά χρόνια η συγκεκριμένη προϋπόθεση δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα. Από το 1821 είναι ευκολότερο να βρεθούν "πρόθυμοι" δικαστές και πολιτικοί απ' ότι "αδέκαστοι" εγγυητές της δημοκρατίας, της νομιμότητας και της δικαιοσύνης. 
Με αυτά που γράφω δεν επιδιώκω να βγάλω λάδι τον Εφραίμ. Αντιθέτως θεωρώ δεδομένη την ενοχή του μόνο και μόνο γιατί επέλεξε να κινηθεί πέρα και μακριά από κάθε διδαχή του Θεού του. Εκείνου που υποτίθεται ότι επέλεξε να υπηρετεί αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια, τις δόλιες συναναστροφές και όλα αυτά που αποτρέπουν έναν πιστό να "αγιάσει".
Άσε που λαμβάνοντας υπόψη άλλα παρόμοια περιστατικά αμφιλεγόμενων κινήσεων (πχ. μονή Τοπλού, μονή Μεγίστης Λαύρας, μονή Πεντέλης κ.α.) φαίνεται πως η υπόθεση Βατοπεδίου δεν είναι μεμονωμένη υπόθεση αλλά ενδεικτική της βυζαντινής αργυρώνητης παρακμής στην οποία κολυμπά μεγάλη μερίδα της σύγχρονης εκκλησιαστικής κοινότητας.

Θα πρέπει όμως να μελετήσουμε ιδιαίτερα προσεκτικά και να μάθουμε επιτέλους ποιοι κρύβονται από πίσω. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι πλειάδα καλογέρων όσο ρασπουτινικοί κι αν είναι, μελετούν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη λειτουργία, τρόπους για να κλέψουν το δημόσιο και να αποκτήσουν πλούτη. Ποιοι είναι λοιπόν οι καλοθελητές που υποδαυλίζουν τέτοιες ενέργειες και πότε θα λογοδοτήσουν; Φοβάμαι ότι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δεν θα το μάθουμε γιατί όλοι αυτοί ξέρουν να διαβάζουν τους νόμους (όταν δεν τους φτιάχνουν) και να τους ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Ξέρουν να εκμεταλλεύονται γνωριμίες και διασυνδέσεις με όλα τα κομμάτια της εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, δημοσιογραφική) και κυρίως ξέρουν που, πως και πότε να εμπλέκονται σε μιαν υπόθεση, υπό συνθήκες άκρας εμπιστευτικότητας. Γι' αυτό προσπαθούν να κρατήσουν στον απυρόβλητο τον δαιμόνιο "γέροντα" Εφραίμ. Για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ανοίξει το στοματάκι μου, αυτό που αντί ευχών ξερνάει ψεύδη. 

ΥΓ. Kαι προς Θεού, δεν υπονοώ ότι ο ΣΚΑΪ ανήκει σε αυτούς που κρύβονται από πίσω. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μπορεί να επιλέγει την συγκεκριμένη θολή τακτική για λόγους πολιτικούς ή/και για λόγους συμπαράστασης σε άλλους μπλεγμένους. Μπορεί ενδεχομένως να πιστεύει στην ειλικρίνεια των λόγων Εφραίμ. Το αυτό μπορεί να ισχύει ή να μην ισχύει και για άλλους 'συμπάσχοντες' στο δράμα του γέροντα. Από την στιγμή που μας λείπουν οι αποδείξεις, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Υποθέσεις και ερμηνείες. Επομένως και αυτό το ζήτημα θα καταλήξει λίαν συντόμως στην αρχειοθήκη του εκάστοτε εισαγγελέα. Τσάμπα λοιπόν ασχολούμαστε με τον Εφραίμ. Ας δουλέψουμε για αλλαγή του πολιτικού συστήματος και ας φροντίσουμε να εκλέξουμε στα ανώτατα αξιώματα ανθρώπους που θα σταματήσουν να δίνουν χώρο σε βρώμικα ράσα και τις λογής υπεράκτιες Rassadel. Όσο δεν το πράττουμε τόσο θα ζούμε τα ίδια, στην Ελλάδα της μαρμότας.
ΥΓ2. Την Πέμπτη το βράδυ η τηλεόραση του ΣΚΑΪ έχει "ΣΚΑΪ Θέμα" για το Βατοπέδι. ΟΚ, δεκτό. Πάντως, ο πρόεδρος του ΣΚΑΪ δεσμεύτηκε στο twitter να αναδείξει και άλλες περιπτώσεις αυστηρότητας της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις εμφανούς (από ποιόν άραγε) σκευωρίας. Γιατί δεν ανοίγει έναν φάκελο "ΣΚΑΪ σκευωρία" στις αρχές του έτους; Δεν θα δυσκολευτεί να βρει προσκεκλημένους. Τον Μάριο Ζέρβα, τον Παναγιώτη Κετίκη που έμεινε 46 ημέρες προφυλακισμένος για τα πράσινα σταράκια κοκ. Ιδού η Ρόδος...
ΥΓ3. Όσο για την παρέμβαση της ρώσικης διπλωματίας, δεν θα πω πολλά. Το ξανθό γένος του Λιακόπουλου πάντα σαγηνεύονταν από Ρασ-πούτιν.

Υπάρχουν καλές και κακές δράσεις αλληλεγγύης;

Μια συζήτηση στο twitter χθες είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αφορούσε τους λόγους για τους οποίους η πρωτοβουλία των Atenistas για τους Γιατρούς του Κόσμου δεν συνάντησε την ίδια αποδοχή με την ίδια σχεδόν πρωτοβουλία που διοργάνωσε το Radiobubble με σκοπό και πάλι τη συγκέντρωση τροφίμων για την ίδια οργάνωση. Κάποιοι αναρωτήθηκαν γιατί δεν μεταδόθηκε με τον ίδιο ζήλο η ατενίστικη προσπάθεια, κάποιοι άλλοι σχολίασαν σκωπτικά τον ρόλο και την παρουσία της συγκεκριμένης ομάδας που στο παρελθόν επιχείρησε να περιορίσει τα προβλήματα της πόλης μόνο στον αισθητικό τομέα. Έγινε επίσης αναφορά στην ανάγκη ύπαρξης πολιτικού περιεχομένου σε πράξεις αλληλεγγύης. Η δικιά μου άποψη είναι η εξής:

Οι δράσεις αλληλεγγύης μπορεί να έχουν διττό περιεχόμενο. Αφενός να ανακουφίσουν μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της πραγματικής φτώχιας, αφετέρου να συνεισφέρουν στην απόκτηση πολιτικής συνείδησης του συγκεκριμένου πληθυσμού αλλά και του πληθυσμού που βοηθά. Τονίζω τη λέξη "μπορεί". Μπορεί να έχουν τέτοιο περιεχόμενο, χωρίς να είναι προαπαιτούμενη η διττή τους φύση.
Εδώ όμως αρχίζουν οι παρερμηνείες που προκαλούν αναταραχή ακόμα και σε όσους νοιάζονται ειλικρινά για την τύχη και το μέλλον των συνανθρώπων που χτύπησε σκληρότερα η κρίση. Αναταραχή που δυστυχώς υποδαυλίζεται από "επαγγελματίες" επαναστάτες, οι οποίοι θεωρούν ότι ο κόσμος πρέπει να συνεχίσει να υποφέρει αβοήθητος ώστε μέσα από τον πόνο να αποκτήσει πολιτική αυτογνωσία και να επιχειρήσει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Η αναταραχή υποδαυλίζεται και από την άλλη πλευρά που διατείνεται πως το επισιτιστικό πρόβλημα δεν είναι μεγάλο και πως οι δράσεις υποστήριξης δεν πρέπει να μας βγάζουν από τον στόχο που δεν είναι άλλος από την πιστή εφαρμογή του μνημονίου, έτσι ώστε σύντομα να περιοριστούν οι φτωχοί.
Ευσεβείς, αλλά πονηροί οι πόθοι και οι σκοποί και των δυο απόψεων.
Η παροχή βοήθειας δεν μπορεί να περιμένει ούτε την αντισυστημική ούτε την φιλελεύθερη οικονομική ωριμότητα. Αν πιστεύουμε στις πανανθρώπινες αξίες της αγάπης και του σεβασμού του διπλανού μας, θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι οι ανάγκες διογκώνονται σήμερα, επομένως σήμερα πρέπει να ικανοποιηθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Τι συμβαίνει όμως με το πολιτικό περιεχόμενο κάθε πρωτοβουλίας;
Ορισμένοι αγαπητοί φίλοι αναφέρουν ότι πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμα του ΕΑΜ το οποίο σε συνθήκες τραγικές και απόλυτα αντίξοες κατάφερε να κινητοποιήσει δυναμικό, να οργανώσει συσσίτια και να σώσει δεκάδες χιλιάδες πολίτες από το θάνατο. Η κίνηση του ΕΑΜ είχε σαφέστατα πολιτικό περίβλημα, όμως θα κάνουμε λανθασμένη πολιτική ανάγνωση αν θεωρήσουμε ότι οι συμμετέχοντες στο ΕΑΜ υποκινούνταν αποκλειστικά από πολιτικά ελατήρια και ότι όλοι αυτοί είχαν ξεκαθαρίσει μέσα τους την πολιτική κατεύθυνση των πράξεών τους. Διαβάζοντας εκτεταμένα τις ιστορικές πηγές θα διαπιστώσουμε πως εκεί μέσα, συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και σχεδόν όλο το πολιτικό καλειδοσκόπιο. Είναι άδικο να θεωρούμε πως εκείνες τις μέρες η "επαναστική πρωτοπορία" οργάνωσε και πέτυχε την κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.    
Βέβαια, οι συνθήκες του τότε και του τώρα διαφέρουν ριζικά. Ακόμα και αν οι ατάκες περί νέας κατοχής και πείνας πετυχαίνουν την συναισθηματική φόρτιση των πολιτών (και άρα την πρόθεση παροχής βοήθειας), θα προβούμε σε ένα απίστευτο πολιτικό σφάλμα αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να ξανασυστήσουμε το ΕΑΜ.
Δεν χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Δεν μπορούμε να πάμε στο αύριο κοιτώντας στο χθες. Να πάρουμε μαθήματα, ναι μπορούμε. Όμως, το να προσπαθήσουμε να ξαναστήσουμε κάτι παρόμοιο θα αποδειχτεί ατελέσφορο. Αλλά ακόμα και αν δημιουργηθεί, θα διαπιστώσουμε σύντομα ότι θα πρόκειται για ένα ημιθανές κακέκτυπο του πρωτοτύπου.

Για να επιστρέψω στο αρχικό θέμα. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι στις δράσεις αλληλεγγύης δεν περισσεύει κανένας. Και δεν περισσεύει κανένας γιατί η πράξη αλληλοϋποστήριξης αποτελεί μια βαθύτατα πολιτική δράση που από μόνη της συνεισφέρει στην κτήση πολιτικής αυτογνωσίας και συνείδησης, είτε των βοηθούντων είτε των βοηθούμενων. Ας βοηθήσουν λοιπόν όλοι. Οι αθενίστας, το καλό δίκτυο του radiobubble, συλλογικότητες, ΟΤΑ, μεμονωμένοι πολίτες, όλοι. Ας υποστηρίξουμε όσες πρωτοβουλίες μπορούμε και θέλουμε. Ας μην αισθανθούμε άσχημα αν νιώσουμε πως ορισμένες ενέργειες από ορισμένους φορείς δεν μας εκφράζουν για τον φ,χ,ψ,ω λόγο. Ας μην αισθανθούμε ντροπή αν προωθήσουμε μια κίνηση περισσότερο από μιαν άλλη, είναι ανθρώπινο. Ας μην γινόμαστε αφελείς και ας αναγνωρίσουμε ότι σε πάμπολλες κινήσεις βοήθειας κρύβονται ιδιοτελή κίνητρα. Μην κάνουμε όμως το λάθος να ακυρώσουμε μια δράση ή να λασπώσουμε μιαν άλλη ή να θάψουμε μια τρίτη. Δεν υπάρχουν καλές και κακές δράσεις αλληλεγγύης, ενώ ακόμα και αυτές που προέρχονται από "σκαι"ές φιγούρες μπορούν να στραφούν τελικά προς όφελος των πολιτικών που θεωρούν πχ. ότι η δουλειά των "μνημονίων" είναι να παράγουν ανισότητες και ελάχιστους κερδισμένους.
Στους καιρούς που ζούμε, θεωρώ ότι η ανάπτυξη κοινωνικής ευαισθησίας και συλλογικής δράσης είναι αυτό που μας λείπει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Δουλεύοντας και πετυχαίνοντας σε αυτό μπορούμε να αισιοδοξούμε για το πολιτικό μας μέλλον, όποιο και αν είναι.

Δίκτυα αλληλοϋποστήριξης: Ας μιμηθούμε τα social media...

Τι να κάνουμε για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που πλήττονται από την οικονομική κρίση; Πως να βοηθήσουμε με τον πλέον μαζικό και αποτελεσματικό τρόπο όλους αυτούς που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν υγεία, δεν έχουν ελπίδα;

Αξιέπαινες προσπάθειες γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Τοπικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και βοήθειας υπάρχουν σε πολλές περιοχές και συνεχώς δημιουργούνται και άλλες. Οι Γιατροί του κόσμου και άλλες ΜΚΟ δραστηριοποιούνται έντονα για την παροχή λίγης ανακούφισης σε πολλούς παλιούς και νέους φτωχούς. Οι πολίτες μόνοι ή σε ομάδες κινούνται, ψάχνουν και ψάχνονται, συνεισφέρουν ότι και όπως μπορούν. Για παράδειγμα το radiobubble συγκεντρώνει -στις 17 Δεκέμβρη- τρόφιμα για απόρους. Στην Τουϊτερλάνδη τα πηγαίνει εξαιρετικά το #tutorpool, μια πρωτοβουλία για δωρεάν διδασκαλία σε όσα παιδιά τη χρειάζονται.

Μπορούμε σε γενικές γραμμές να πούμε ότι προχωράμε καλά. Έχω την αίσθηση όμως ότι δεν τα πάμε όσο καλά θα έπρεπε. Αν και άτομα μπλεγμένα με τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα (social media) φαίνεται πως δεν έχουμε καταφέρει να μιμηθούμε τη δομή αυτών των νέων μέσων αμφίδρομης επικοινωνίας. Να δημιουργήσουμε hubs και clusters, να οργανώσουμε μια βάση -όχι δεδομένων αλλά βοήθειας- που θα μπορέσει να διαχειριστεί τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των δίπλα μας (ακόμα και ημών των ιδίων, γιατί ως γνωστό σήμερα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα).
Πώς το σκέφτομαι και τι θα μπορούσε να γίνει;

Σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο κέντρο-κόμβο αλληλεγγύης. Να πατάει πάνω στο διαδίκτυο, να χρησιμοποιεί κάθε μέσο επικοινωνίας (κιν.τηλεφωνία, έντυπα κτλ) και να τυποποιήσει τα βήματα αλληλεγγύης σε μορφή open-source. Να μπορεί να συγκεντρώνει ενημέρωση για κάθε ενέργεια και πρωτοβουλία που θα λαμβάνει χώρα σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και κυρίως της Αθήνας (όπου συγκεντρώνεται σχεδόν το 50% του ελληνικού πληθυσμού).
Να μην περιοριστεί μόνο στην παροχή συσσιτίων, τροφίμων, ένδυσης και ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά να ανοιχτεί και σε άλλα πεδία, όπως η παροχή νομικών συμβουλών, η ψυχολογική και ιατρική υποστήριξη, η ενημέρωση για πιθανούς τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας -και άρα εξοικονόμησης χρημάτων- και βελτίωσης της οικιακής οικονομίας. Να κάνει την αρχή στην οργάνωση δραστηριοτήτων βοήθειας και στη συνέχεια να τυποποιήσει τη γνώση (σαν ένα tool-kit), προσφέροντας σεμινάρια κατάρτισης (ενδεχομένως μέσω διαδικτύου ή/και δια ζώσης) σε άλλους εθελοντές και τοπικά δίκτυα ανά την Ελλάδα.
Για παράδειγμα, ο κόμβος που θα δημιουργούνταν στο διαδίκτυο θα μπορούσε να παρέχει νομική βοήθεια σε όσους την χρειάζονται για την εξυπηρέτηση δανείων, για διαφορές οικονομικής φύσης με τρίτους ή το δημόσιο κτλ. Οι ερωτήσεις θα μπορούσε να αναρτώνται στον κόμβο και εθελοντές νομικοί να της απαντούν.
Θα μπορούσε, επίσης, να οργανωθεί ένα δίκτυο συσσιτίων που θα εκμεταλεύονταν πχ. εισφορές πολιτών αλλά και εστιατορίων. Να μαζέψουμε εθελοντές σε κάθε περιοχή, που με τη σειρά τους θα βρουν ένα εγκατελελειμένο-άδειο κατάστημα, το οποίο θα μετατραπεί σε επισιτιστική έδρα της περιοχής. Να εξασφαλίσουμε ψυγείο, φούρνο μικροκυμάτων, σκεύη από χορηγίες και δωρεές. Κάθε μια ομάδα εθελοντών να ειδοποιεί τα εστιατόρια της περιοχής, να ενημερώνει τους εστιάτορες για την δυνατότητα που έχουν να πηγαίνουν τα περισσεύματα σε εκείνη την έδρα, να ενημερώνουν με σχετική καμπάνια τους πελάτες εστιατορίων για την πρωτοβουλία και να τους ζητούν να παίρνουν σε αλουμινόχαρτο ότι περισσέψει απ' το πιάτο τους και να το πηγαίνουν στην έδρα. Να εκδώσουμε κάρτες συσσιτίου σε όσους πολίτες το έχουν πραγματικά ανάγκη και να τους εξυπηρετούμε σε κάθε έδρα, σε κάθε περιοχή. Κι όλες αυτές οι μικρές έδρες, αυτές οι περιοχές, αυτές οι πρωτοβουλίες να ενώνονται στην σκέπη του διαδικτυακού κόμβου που θα έχουμε συστήσει.
Να οργανώνονται προγράμματα δια βίου μάθησης και νέων δεξιοτήτων σε ανέργους, από άλλους ανέργους ή καταρτισμένους εθελοντές. Να προγραμματιστούν φροντιστηριακά μαθήματα ή μαθήματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες, προγράμματα γυμναστικής κοκ.
Το αυτό και για την ψυχολογική υποστήριξη μακροχρόνιων ανέργων ή νέων ή ηλικιωμένων ή τέλος πάντων, όσων το χρειάζονται. Να οργανώνεται συλλογή φαρμάκων, κουβερτών κοκ.
Για κάθε δράση που θα οργανώνεται σε κεντρικό ή αποκεντρωμένο επίπεδο να ζητείται η οικονομική συνδρομή (pay pal, sms κτλ) όσων μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν (θυμάστε τους τρόπους που ο Ομπάμα κέρδιζε πόρους για την προεκλογική του εκστρατεία;)  

Πρωτόλειες οι σκέψεις. Με αρκετά λάθη, ενδεχομένως. Με αρκετούς περιορισμούς επίσης. Με αρκετά γκρίζα σημεία. Θέλει προσοχή ώστε να οργανώσουμε ένα σύστημα με τέτοιο τρόπο που δεν θα προκαλέσει και άλλους άνεργους (πχ. καθηγητές φροντιστηρίων κτλ). Από την άλλη θα ήθελα ειλικρινά να καταφέρουμε να βρεθούμε πέντα, δέκα, εκατό, χίλιοι άνθρωποι που θα εξετάσουμε τον πυρήνα αυτού που αναφέρεται στο σημερινό post. Να δημιουργήσουμε δηλαδή ένα κόμβο και πολλούς βρόχους αλληλοϋποστήριξης.
Τι λέτε, μαζευόμαστε; Στο radiobubble, στο twitter ή αλλού;

Τι λέει ή ποιος το λέει; #iq2mazi

The great masses of the people will more easily fall victim to a big lie than to a small one. The broad masses of a population are more amenable to the appeal of rhetoric than to any other force. A man does not die for something which he himself does not believe in.

Συμφωνείτε με αυτά που μόλις διαβάσατε; Η πλειονότητα των πολιτών θα πέσει ευκολότερα θύμα ενός μεγάλου ψέματος; Οι ρητορείες ελκύουν περισσότερο τις μάζες σε σχέση με κάθε άλλη δύναμη; Ένας άνθρωπος δεν πρόκειται να πεθάνει για κάτι που δεν πιστεύει; Λόγια αληθινά;

Σήμερα ακούστηκε -σε ένα debate που οργανώνεται από μια ομάδα αυτοαποκαλούμενη ως "νοημοσύνη στο τετράγωνο" ή αγγλιστί "intelligence squared"- ότι σημασία έχει αυτό που λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει. Πολύς κόσμος στο twitter λάτρεψε αυτά τα λόγια. Άγγιξαν ενδεχομένως αυτές οι λίγες λέξεις μια ευαίσθητη χορδή του ορθολογισμού τους, τη χορδή που συνδέεται με τις αγαθές προθέσεις, την ανάγκη να πιστεύουν και να γίνονται πιστευτοί.

Ξέχασα να σημειώσω ότι το debate όπου ακούστηκε αυτή η φοβερή ατάκα περί σημασίας των όσων λέγονται, αφορούσε το "Μαζί τα φάγαμε" του Θοδωρή του Πάγκαλου, του εδώ και πολλά χρόνια αττικάρχη υπολοίπου Αττικής. Κάποιοι άνθρωποι, που λέτε, χωρίστηκαν για τις ανάγκες του debate σε δυο στρατόπεδα. Εκ δεξιών έκατσαν αυτοί που θεωρούν ότι ο αττικάρχης είχε δίκιο, εξ ευωνύμων όσοι πιστεύουν ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Μπορεί και να κάθισαν ανάποδα, δηλαδή αριστερά οι τα φάγαμε, δεξιά οι δεν τα φάγαμε. Δεν παίρνω όρκο, δεν παρακολούθησα το debate.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου φάνηκε ανούσιο. Όχι μόνο γιατί από τότε που ειπώθηκε η παγκάλειος φράση έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, υπέρ ή κατά της πρότασης, αλλά και διότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης περιέχει από τη φύση της κάτι το ανήθικο και αφοριστικά άδικο. Δεν θα συνεχίσω για το αν τα φάγαμε και τι φάγαμε. Έχω γράψει παλιότερα γι'αυτό.
Αυτό που με κόλλησε είναι η φράση "σημασία έχει τι λέει κάποιος και όχι ποιος το λέει" που ακούστηκε (αν πιστέψω το timeline μου) από τα χείλη της κας Λυμπεράκη, καθηγήτρια στο Πάντειο κ μέλος του "Κοινωνικού Συνδέσμου".
Αν λοιπόν συμφωνείτε κι εσείς με την κα Λυμπεράκη, δείτε πάνω ψηλά, τις τρεις σειρές italics. Είναι λόγια που τα έχει πει ο Αδόλφος Χίτλερ, το υπέρτατο κακό για την ανθρωπότητα. Αυτά που λέει ίσως δεν είναι λάθος, αυτός που τα λέει είναι το πρόβλημα.
Μπορείς να απομονώσεις έναν λόγο απ' το στόμα που τον προφέρει; Αν ναι, τότε μπαίνεις στο κλαμπ Λυμπεράκη, το κλαμπ που δεν σταματά ποτέ να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο προς όλες τις πλευρές, όλες εκτός από τη δική του πλευρά, λες και αυτή η μεριά "παρθενογεννήθηκε" πριν από λίγες μέρες.
Αν όχι, καλωσήρθες στον κόσμο που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ΑΥΤΟΣ που λέει κάτι καθορίζει και ΑΥΤΟ που λέει. Αν μάλιστα σταματήσουμε να ξεχνάμε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία.  

Από τη Γερμανία του Β' παγκοσμίου στην Ευρώπη του σήμερα

Όταν η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων με τις αντιναζιστικές δυνάμεις καταλήφθηκε από τύψεις αλλά και μια μοναδική αποδοχή του ρόλου του αποκλειστικού υπαίτιου της καταστροφής. Το τέλος του θερμού πολέμου συνέπεσε με την αρχή του ψυχρού. Έτσι μέσα σε 4 μόλις χρόνια, πρώτα η Αυστρία απέκτησε αποκλειστική οντότητα με το τέλος του Άνσλους, και στη συνέχεια η μικρότερη σε μέγεθος Γερμανία (ένεκα των εδαφικών απωλειών) χωρίστηκε στα δυο: στην ΟΔΓ (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) και τη ΓΛΔ (Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία).
Η ψυχροπολεμική διπλωματία βοήθησε γρήγορα την πάλαι ποτέ μεγάλη Γερμανία να ορθοποδήσει. Η Αυστρία περιβλήθηκε με το μανδύα του θύματος, που αναγκάστηκε να συμμετέχει στο χαμό εξαιτίας του Χίτλερ και των ΕΣ-ΕΣ. Το γεγονός ότι το Άνσλους και η συμμετοχή σε Βέρμαχτ, ΕΣ-ΕΣ, οι θηριωδίες και η παράδοση των Εβραίων της χώρας ήρθαν ως αποτέλεσμα αποφάσεων και ενεργειών μεγάλης ομάδας (ίσως της πολύ πολύ μεγαλύτερης) του αυστριακού λαού, ήταν μάλλον μια μικρή λεπτομέρεια που έπρεπε γρήγορα να ξεχαστεί.
Η ΓΛΔ φρόντισε αμέσως να βγάλει το φωτοστέφανο της αρετής, μέσω της μεταγραφής στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Αφού υιοθέτησαν το μοντέλο και τις αρχές αυτών που έχυσαν μακράν το περισσότερο αίμα στο Β' Παγκόσμιο (βλ. Σοβ.Ένωση), πάει να πει ότι έπρεπε να περάσουν αυθωρεί σε άλλο επίπεδο. Να επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν μέρος των νικητών, μιας και αυτοεπέβαλαν την βολική θεώρηση ότι οι Ρώσοι ήταν οι 'απελευθερωτές' τους. Ως εκ τούτου και λόγω της κομμουνιστικής επικυριαρχίας πλειοδοτούσαν (οι της ΓΛΔ) σε καταδίκες του ναζιστικού παρελθόντος και σε αναθέματα κυρίως προς την άλλη πλευρά, την δυτική, που έμοιαζε σαν να είχε επιφορτιστεί -μόνη αυτή- με το άγος του ναζισμού.
Η κατάσταση στην ΟΔΓ ήταν λίγο διαφορετική. Το φορτίο της ενοχής έμοιαζε να σηκώνεται μόνο απ' αυτούς, όμως γρήγορα η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Καταρχήν για γεωπολιτικούς λόγους και λόγω της ανάγκης σταθεροποίησης της περιοχής, απαλλάχτηκε από ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος των αποζημιώσεων που καλούνταν να επιδώσει στους πρώην κατακτημένους. Η Συνθήκη του Λονδίνου, το 1953, σχεδόν έσβησε την δυνατότητα για μαζικές αποζημιώσεις. Τα χρέη παρέμειναν εξαιρετικά μεγάλα (λόγω εξυπηρέτησης των 'συμβατικών' χρεών), όχι όμως τόσο μεγάλα όσο αυτά που θα επωμίζονταν σε περίπτωση καταβολής 'επανορθώσεων' σε όσα κράτη καταστράφηκαν απ' τη γερμανικη κατοχή. Οι εγγυήτριες δυνάμεις (δηλαδή οι ΗΠΑ, αλλά και οι Μ.Βρετανία, Γαλλία) ήθελαν να περιορίσουν το φορτίο των γερμανών, όμως ήθελαν και την έμπρακτη επίδειξη (μέσω της σκληρής εργασίας ήτοι μέσα από μια ιδιότυπη αντιστροφή του ανατριχιαστικού "η εργασία απελευθερώνει") εκ μέρους τους της διάθεσης να επιστρέψουν στο κλαμπ των δυτικών χωρών. Η Γερμανία το κατάφερε και ως αντάλλαγμα επέτυχε διπλωματικά να αποτινάξει μεγάλος μέρος της ευθύνης, μεταθέτοντάς την στον Χίτλερ και την παρέα του.
Έσβησε δηλαδή η ενοχή; Όχι, βέβαια όχι. Η ενοχή συνεχίζει και σήμερα να βαραίνει στο πίσω μέρος του μυαλού της Γερμανίας, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό απ' ότι παλιότερα. Θα έλεγε κανείς ότι η ενοχή είναι ένα αίσθημα που πρέπει πάντα να εμφανίζουν, όπως ακριβώς οι σερβιτόροι σε καθώς πρέπει εστιατόρια πρέπει να έχουν πάντα ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο. Δεν τους αδικώ. Για πόσα χρόνια θα πρέπει να πληρώνουν τα λάθη των προγόνων τους; Η νέα γενιά, η γενιά που βγήκε απ' τους babyboomers, δεν μπορεί να νιώθει μονίμως κλεισμένη σε ένα αόρατο τείχος ντροπής. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, αλλά όχι και εγγόνια.
Όμως αυτό θα είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με το γεγονός ότι η απενοχοποίηση είχε αρχίσει νωρίτερα, όταν δόθηκε στην ΟΔΓ η δυνατότητα να μειώσει το χρέος και να αρχίσει να ασκεί πίεση σε άλλες μικρότερες οικονομίες της Ευρώπης και του κόσμου. Κατά την γνώμη μου, καλώς δόθηκε αυτή η δυνατότητα, εξετάζοντάς την στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου και βάσει αποτελέσματος. Καλώς επίσης, παραγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος (όχι όλο) των επανορθώσεων, καλώς διοχετεύτηκε χρήμα, καλώς η μηχανή της δεν καθαρίστηκε από όλους τους ναζί παρά μόνο από τα μεγαλύτερα απ' τα πρωτοκλασάτα στελέχη (σε διαφορετική περίπτωση, οι περισσότεροι γερμανοί θα έπρεπε να τεθούν εκτός παραγωγής), καλώς ακολουθήθηκε μια επεκτατική πολιτική.

Το σημείωμα δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να ανασύρει στην επιφάνεια το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. Με βρίσκει αντίθετο το κάλπικο εθνικοπατριωτικό εγχώριο σύνδρομο που προσπαθεί να εμφανίσει την Μέρκελ με χιλτερικό μουστάκι.
Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι η πολιτική που ακολουθήθηκε την περίοδο μετά τη λήξη του πολέμου και να την αντιπαραβάλλω με την σημερινή κατάσταση. Αν θέλεις να επαναφέρεις μια χώρα -που ας δεχθούμε ότι ευθύνεται στο μεγαλύτερο μέρος για το κακό της το χάλι- τότε δουλεύεις πρώτα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης, την αλλαγή των δομών της (με την υιοθέτηση αξιόπιστων και 'νομιμόφρονων' κανόνων) και στη συνέχεια όταν αποκτήσει μια πρώτη καλή παραγωγική βάση τότε ζητά τα χρεωστούμενα κάνοντας ένα πολύ μεγάλο σκόντο.
Δυστυχώς αν βγαίναμε σήμερα απ' τον πόλεμο, οι σημερινοί ηγέτες θα επιδίωκαν να επιφέρουν αλλαγές στις δομές του ηττημένου κράτους, καταρχάς απομυζώντας το οικονομικά, στη συνέχεια αποδεκατίζοντάς το διοικητικά και παράλληλα θα δούλευαν ατσούμπαλα για πολιτικοκοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Δεν θα πετύχαινε, ακόμα κι αν αυτή η χώρα έβγαινε από συντρίμια, ακόμα κι αν αυτή η χώρα διακατέχονταν από τύψεις. Πόσο μάλιστα αν αυτή η χώρα δεν έβγαινε από συντρίμια αλλά από μια σχετική κατάσταση ευμάρειας, πόσο μάλιστα αν αυτή η χώρα δεν διακατέχονταν από τύψεις.

Ο Γάλλος πρωθυπουργός Οριόλ είχε πει το 1946 "Όσο θα θυμάστε εσείς, τόσο πιο εύκολο θα είναι για μας να ξεχάσουμε". Τώρα, ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας ίσως να έλεγε "Θυμάστε δεν θυμάστε, ξεχάσουμε δεν ξεχάσουμε, δεν θα σας αφήσουμε να ξεχάσετε".

ΥΓ. Αν ψάχνεις ομοιότητες με την ελληνική κατάσταση θα απογοητευτείς. Δεν μπαίνω στην λούμπα να συγκρίνω μήλα με αχλάδια, άσχετα με το ότι και τα δυο είναι φρούτα. Κατακρίνω απλώς τη σημερινή πολιτική ηγεσία της ΕΕ, της Κομισιόν, της Ελλάδας και το σαθρό χρηματοπιστωτικό μοντέλο για τον λανθασμένο (πολιτικά και οικονομικά) τρόπο που χειρίζονται την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινωνικοπολιτικοοικονομική διπλωματία. Δυστυχώς η ιστορία δεν διδάσκει, καθώς η άτιμη έχει τη μοναδική δυνατότητα να ερμηνεύεται κατά το δοκούν. 
ΥΓ2. Η βάση της σημερινής ανάλυση προήλθε από το βιβλίο "Οι πόλεμοι της μνήμης" του Χάγκεν Φλάισερ. Ενός υπέροχου γερμανού ιστορικού, που θεωρεί τον εαυτό του "ως έλληνα με γερμανική καταγωγή". Εξαιρετικό

* στη φωτό που κλέφτηκε από εδώ, βλέπετε το Ράιχσταγκ  μετά το βομβαρδισμό των συμμάχων. Έτσι μοιάζει βομβαρδισμένη και η ελληνική βουλή. Όχι με οβίδες, αλλά με πτύελα (εγχώρια και αλλοδαπά)

[Αποκλειστικό] Η ομιλία που κρύβει ο Πρωθυπουργός στο συρτάρι του

Περιηγήθηκα για λίγη ώρα στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να βρω μερικά στοιχεία για προσωπική χρήση. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον μια ιστοσελίδα που κατά τύχη βρήκα (ας όψεται ο μαγικός αλγόριθμος του google). Εκεί διάβασα με μεγάλη έκπληξη, τον λόγο που κρατάει στο συρτάρι του ο Πρωθυπουργός της χώρας και πρόκειται να εκφωνήσει μπορεί σε λίγες ώρες, μπορείς σε λίγες μέρες, μπορεί σε λίγους μήνες (ανάλογα με την κρισιμότητα των στιγμών).
Αισθάνομαι την υποχρέωση να μοιραστώ μαζί σας τα κυριότερα αποσπάσματα. Είναι στα αγγλικά, αλλά μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος έζησε τόσα χρόνια στο εξωτερικό:

"Today I address myself to you as a soldier and as the head of the Greek government. I address to you concerning extraordinarily important questions. Our homeland is on the verge of collapse. The achievements of many generations and the Greek home that has been built up from the dust are about to turn into ruins. State structures are ceasing to function. Each day delivers new blows to the waning economy./.../
The atmosphere of conflicts, misunderstanding, hatred causes moral degradation, surpasses the limits of toleration. Strikes, the readiness to strike, actions of protest have become a norm of life. Even school youth are being drawn into this. Yesterday evening, many public buildings remained seized.
The cases of terror, threats and moral vendetta, of even direct violence are on the rise. A wave of impudent crimes, robberies and burglaries is running across the country. The underground business sharks' fortunes, already reaching millions, are growing. Chaos and demoralization have reached the magnitude of a catastrophe. People have reached the limit of psychological toleration. Many people are struck by despair. Not only days, but hours as well are bringing forth the all-national disaster./.../
Citizens!
The load of responsibility that falls on me on this dramatic moment in the Greek history is huge. It is my duty to take this responsibility - concerning the future of Greece".

Τώρα σταματάω την πλάκα. Ο παραπάνω λόγος δεν ανήκει στον κ. Παπαδήμο, αν και όπως ήδη διαπιστώσατε θα μπορούσε άνετα να είναι δικός του.
Πρόκειται για τον λόγο που εκφωνήθηκε από τον Στρατηγό Γιαρουζέλσκι, τον αρχηγό της στρατιωτικής κυβέρνησης της Πολωνίας, στις 13 Δεκεμβρίου 1981. Όταν δηλαδή κήρυξε στρατιωτικό νόμο σε μια προσπάθεια να σταματήσει τις κινητοποιήσεις των εργατικών σωματείων και της "Αλληλεγγύης". Το μόνο που άλλαξα στα αποσπάσματα που παράθεσα είναι η λέξη "Polish" με τη λέξη "Greek".
Σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο η κομμουνιστική ηγεσία της Πολωνίας, φερέφωνο της Μόσχας, αντιμετώπισε τους απεργούς, τις κατηγορίες που απηύθυνε στους πολωνούς συνδικαλιστές, στον λαό που δυσφορούσε. Αναλογίζομαι ότι είναι ιδιαίτερα πιθανό να ακούστηκαν λόγια όπως 'παλαβοί λαϊκιστές', 'καταστροφείς της ευαίσθητης οικονομίας', 'κακοποιά στοιχεία', 'οπισθοδρομικοί οπορτουνιστές' και πάει λέγοντας. 

Εννοείται ότι η Ελλάδα δεν έχει τον συνδικαλισμό που πρέπει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να πάψει να υπάρχει έως ότου αναμορφωθεί και περάσει τη βάση στις εξετάσεις που θα του βάλουν 'οι θετικά σκεπτόμενοι' φωστηροαυτόκλητοι σωτήρες της χώρας.
Η Ελλάδα είναι καζάνι που βράζει. Το φαγητό μπορεί να καεί, μπορεί και να βράσει στην εντέλεια. Μπορεί να λιώσει το κρέας, μπορεί και να μείνει σκληρό και άνοστο. Οι ζυμώσεις δεν εξαντλούνται σε μια νύχτα.
Δεν προχωρώ σε παραπάνω αναλύσεις, απλά παραθέτω το υπόλοιπο κείμενο της ομιλίας Γιαρουζέλσκι εκείνη την μέρα, σχεδόν 30 χρόνια πριν, αλλάζοντας και πάλι τη λέξη "Poland" με τη λέξη "Greece". Προς γνώση και συμμόρφωση ή αλλιώς, για να γνωρίζουμε όλοι ότι η ιστορία είναι πάντα δυνατό να επαναληφθεί, άλλοτε ως τραγωδία, άλλοτε ως φάρσα, άλλοτε ως φαρσοτραγωδία σαν αυτή που ίσως ζούμε:

"I declare, that today the Military Council of National Salvation has been formed. In accordance with the Constitution, the State Council has imposed martial law all over the country. I wish that everyone understood the motives of our actions. A military coup, military dictatorship is not our goal./.../
In longer perspective, none of Greece's problems can be solved with the use of violence. The Military Council of National Salvation does not replace constitutional organs of power. Its only purpose is to keep the legal balance of the country, to create guarantees that give a chance to restore order and discipline. This is the ultimate way to bring the country out of the crisis, to save the country from collapse./.../
I appeal to all the citizens. A time of heavy trials has arrived. And we have to stand those in order to prove that we are worthy of Greece.
Before all the Greek people and the whole world I would like to repeat the immortal words:
Greece has not yet perished, so long as we still live!"

Το αυθεντικό κείμενο εδώ. Η φωτό από εδώ.

[update - 30.11.2011, 20:52] Ένας καλός φίλος, με τον οποίο ευτυχώς μπορούμε να διαφωνούμε πολιτικά με κόσμιο τρόπο, καυτηρίασε την αναφορά μου στο όνομα Παπαδήμου. Έχει δίκιο αυτή τη φορά, ατυχής παραλληλισμός. Το όνομα αναφέρθηκε επειδή απλά τυγχάνει να κατέχει σήμερα τα ηνία. Δεν υπαινίσσομαι τυχόν δικτατορικές ή υποχθόνιες αστυνομοκρατικές σκέψεις του σημερινού πρωθυπουργού. Ήθελα να αναδείξω με το σημερινό σημείωμα (με λάθος τρόπο όπως αποδείχτηκε) δύο ζητήματα: 1. το στείρο της αφοριστικής και ισοπεδωτικής κατακραυγής κατά του συνδικαλισμού, και 2. τον φόβο μου ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δεν θα διστάσουν να καταλύσουν τα ψήγματα δημοκρατίας που διαθέτουμε χρησιμοποιώντας δικαιολογίες και τεχνάσματα σαν του Γιαρουζέλσκι. 

Το Πολυτεχνείο ζει; (ή αλλιώς, η σχιζοειδής διαταραχή της κοινωνίας)

Στο γραφείο δεν επιτρέπεται (ορθά) να καπνίζουμε. Κατεβαίνουμε λοιπόν στο ισόγειο, όποτε χρειαστούμε την δόση μας σε νικοτίνη. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας έτυχε να το κάνω παρέα με το θυρωρό του κτιρίου. Ένας συμπαθητικός άνθρωπος, 65 ετών, συντηρητικός σε πολλά ζητήματα, με συμπάθεια προς την αριστερή πλευρά της πολιτικής, πάντα κόσμιος και χαμηλών τόνων.
Είχε τις μαύρες του σήμερα. Με πήρε μονότερμα. Μου μίλησε για το αδιανόητο της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στη νέα κυβέρνηση. Μου εξέφρασε το παράπονό του για την Ευρώπη. "Τι κερδίσαμε από την είσοδό μας στην Ευρώπη, όλα αυτά τα χρόνια;". "Οι μεγαλοκαρχαρίες έφαγαν καλά, σ' εμάς έλαχαν τα ψίχουλα και τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε το γεύμα των άλλων". "Στην Τουρκία, τα αντίστοιχα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκονται σχεδόν εκτός βουλής". "Τόσο έξυπνοι είναι οι Τούρκοι που έβγαλαν τον Ερντογάν, που παρά τα στραβά του κάτι κάνει;". "Άφηναν να εννοηθεί, πριν την ψήφο εμπιστοσύνης, ότι επίκειται πραξικόπημα". "Κι εγώ σου λέω ότι καλύτερα να γίνει πραξικόπημα, να έρθουν κάποιοι άλλοι πάνω, μπας και δούμε αλλαγές και επιδιορθώσεις".

Καταιγιστικός ο θυρωρός μας. Θέλοντας να αλλάξω θέμα τον ρώτησα αν θυμάται τίποτα από το Πολυτεχνείο και την 17η Νοεμβρίου 1973.
"Εκεί ήμουν", μου είπε. "Πυροβολισμοί από το πρωί, χαμός. Βρισκόμασταν με φίλους έξω από το Πολυτεχνείο, μέχρι τη στιγμή που έφτασαν τα τανκς. Μετά χωθήκαμε σε μια διπλανή πολυκατοικία. Έγινε αυτό που έγινε, μπήκε το τάνκ, έπιασαν πολλά παιδιά και μετά έβαλαν τον Μαστοράκη να τους δείξει πόσο καλή ήταν η χούντα. Την άλλη μέρα δεν συνέβη τίποτα. Όλοι στο σπίτι, λίγος κόσμος στο δρόμο, μόνο για να πάει στη δουλειά του. Στρατιωτικός νόμος, φοβόμασταν".
Δεν συνεχίσαμε άλλο. Το δεύτερο τσιγάρο που άναψα είχε τελειώσει. Έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο.

Ξαναδιαβάστε τώρα, τις αρχικές δηλώσεις του καλού μας θυρωρού για την πολιτική κατάσταση του τόπου. Σκεφτείτε, την πολιτική τρικυμία που συμβαίνει στο μυαλό του, αλλά μην βιαστείτε να τον καταδικάσετε. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ένα βήμα πριν την απροκάλυπτη εκδήλωση των σχιζοειδών διαταραχών της προσωπικότητάς της. Και αυτή η συμπεριφορά δεν αφορά μόνο τον θυρωρό ή τους συμπαθούντες την αριστερά, αλλά σχεδόν το σύνολο της εν ελλάδι κοινωνίας.

Αυτό ίσως είναι το μέγιστο λάθος της μεταπολίτευσης και ιδίως των τελευταίων 15-20 ετών. Ενώ υπήρχαν όλα τα δημοκρατικά εχέγγυα για την ανάπτυξη συνεκτικής πολιτικής σκέψης από κάθε υποκείμενο, αυτοπεριοριστήκαμε σε έναν κομφορμιστικό, απολίτικο και ανιστόρητο τρόπο ζωής, πασπαλισμένο με μπόλικη life style χρυσόσκονη. Χάσαμε το συλλογικό, επιλέγοντας την ατομικότητα ως μοντέλο ικανοποίησης των πλαστών σε πολλά σημεία αναγκών μας. Δώσαμε λευκή επιταγή σε πολιτικούς νάνους να δρουν για μας, χωρίς εμάς. Τώρα που μπαίνουμε -όλοι μαζί αλλά ουσιαστικά ο καθένας μόνος του- σε ένα ομιχλώδες και άγνωστο τοπίο διαπιστώνουμε πως μας λείπει το εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαμε ενδεχομένως να την βγάλουμε καθαρή: η πολιτική πυξίδα.
Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ένα δημοψήφισμα, αλλά φρόντισαν από νωρίς να το βγάλουν εκτός συζήτησης οι 'συγκυβερνώντες' (με την ανοχή αν όχι την στήριξη των μη-συγκυβερνώντων κομμάτων). Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ξεδίπλωμα ενός διαφορετικού bottom-up κοινωνικού συμβολαίου. Κι εδώ όμως δεν βλέπω κινητικότητα.
Και έτσι, μ'αυτά και μ'αυτά, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ φυτοΖωΕΙ στις καρδιές των περισσότερων από εμάς.

Ο πόλεμος για την οικονομία και η αλλαγή ηγεσίας

Έχουμε πόλεμο, λένε. Η μάχη για την επιβίωση της Ελλάδας, για την παραμονή στο ευρώ, για την διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης δεν αφήνει περιθώρια για εκλογές, για νέα εκλογική ετυμηγορία, προσθέτουν.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως σήμερα αποκτήσαμε ένα νέο πρωθυπουργό, ο οποίος δεν προήλθε μέσα από την μόνη αναφαίρετη δημοκρατική διαδικασία στην οποία μετέχουν όλοι οι πολίτες.

Προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την εικόνα του πολέμου, στον οποίο υποτίθεται ότι έχουμε εμπλακεί. Βλέπω λοιπόν ένα στρατόπεδο πάνω σε μια χιονισμένη πλαγιά. Κρύο, ψείρες, αβεβαιότητα.
Ο εχθρός, όποιος κι αν είναι αυτός, βρίσκεται σχετικά κοντά, σε απόσταση βολής πυροβολικού. Κατά καιρούς στο στρατόπεδο σημαίνει συναγερμός. Όλοι μπαίνουν στα αμπριά για να γλιτώσουν από τις οβίδες, που ευτυχώς δεν είναι ακόμα πολλές και ρίχνονται περισσότερο για να κάμψουν το ηθικό του στρατού μας, πριν την τελική μάχη, την επέλαση.
Η επιμελητεία εμφανίζει σοβαρές ρωγμές. Τα τρόφιμα δεν φτάνουν στην ώρα τους, αλλά παρόλα αυτά οι στρατιώτες δεν βαρυγκομούν φανερά. Γνωρίζουν ότι μόλις ξεσπάσει η οριστική μάχη και μέχρις ότου τελειώσει θα πρέπει να επιζήσουν με όσες κονσέρβες έχουν διαθέσιμες στο γυλιό τους.
Οι στρατιώτες περιμένουν τον εχθρό, τον αόρατο ακόμη εχθρό.
Όσο περνά ο καιρός και δεν γίνεται τίποτα οι αντιδράσεις αρχίζουν να μεγαλώνουν. Η μουρμούρα γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Στην πρωινή αναφορά, στο συσσίτιο, στις σκηνές, στη σκοπιά. Το πλιάτσικο μεταξύ των ανδρών αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις μέρα με τη μέρα.

Οι αξιωματικοί απουσιάζουν. Βρίσκονται κάπου χωμένοι στο σταθμό διοίκησης, ερίζοντας για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοκαθεδρία του στρατεύματος, ποιος θα είναι αυτός που θα οδηγήσει το περήφανο λαό μας στη νίκη. Μέσα στη φούρια τους για το ποιος θα αναδειχθεί αρχιστράτηγος και ποιος θα περιοριστεί σε ρόλο ορντινάτσας έχουν ξεχάσει να μιλήσουν στους φαντάρους για το στόχο και το σκοπό αυτού του πολέμου. Τους ξεσκίζουν σε ασκήσεις ακρίβειας και παρελάσεις, τους βάζουν να κατασκευάζουν ορύγματα και ξύλινα καταφύγια, τους διατάζουν να καθαρίζουν το χιόνι κάθε μέρα μπροστά από το διοικητήριο, αλλά έχουν ξεχάσει να τους βάλουν να ρίξουν κάποιες ριπές, να εξασκηθούν στον πόλεμο.
Το στρατόπεδο δεν διακατέχεται από ομοψυχία. Έχει γεμίσει με παιδιά και αποπαίδια. Πάντα οι ίδιοι κάνουν τις αγγαρείες, πάντα οι ίδιοι ανοίγουν και κλείνουν πρόχειρα αποχωρητήρια, καθαρίζουν τις λαμαρίνες, παίρνουν τα γερμανικά νούμερα. Κάποιοι άλλοι, όχι και λίγοι, έχουν καβαντζωθεί στο αναρρωτήριο, στο καψιμί, σε διοικητικά πόστα.

Αυτοί οι αξιωματικοί, αυτός ο διοικητής, πιστεύουν ότι οι στρατιώτες πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την κατάσταση. Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι φαντάροι μπορεί να στασιάσουν. Λένε ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς σε περίπτωση ανταρσίας είναι ούτως ή άλλως χαμένοι. Ο εχθρός, λένε, θα τους λιανίσει.
Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι. Μπορεί να υπακούουν μέχρι τέλους, μπορεί όμως να τους κρεμάσουν ανάποδα άπαξ και η στάση των αξιωματικών ξεπεράσει κάποια όρια προκλητικότητας. Άσε που ολοένα φουντώνει η φήμη, την οποία κανείς αξιωματικός δεν μπαίνει στον κόπο να διαψεύσει πειστικά, περί συνεργασίας των αξιωματικών με αξιωματικούς του αντίπαλου στρατοπέδου. Σιγοψιθυρίζουν αρκετοί για σικέ πόλεμο προς γνώση και συμμόρφωση.

Και πως αντιδρά σε όλα αυτά η ηγεσία των βυζαντινισμών. Ορίζει για αρχηγό τον πρώην υπεύθυνο της
οικονομικής διαχείρισης. Αρκετοί στρατιώτες φαίνονται ευχαριστημένοι. Λένε ότι χειρότερη αντιμετώπιση αποκλείεται να συναντήσουν. Φαίνεται να υπάρχει μια άτυπη ελάχιστη περίοδος χάριτος για το νέο διοικητή. Όμως κάποιοι άλλοι έχουν αρχίσει σοβαρά να αγανακτούν. Όχι μόνο οι καλοπερασάκηδες που φοβούνται μη και στρωθούν στη δουλειά, αλλά και άλλοι, σοβαροί και πειθήνιοι στρατιώτες, που βλέπουν ότι πάνε γυμνοί στον πόλεμο, παντελώς απροετοίμαστοι.
Προσοχή. Στην πρώτη στραβή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τότε η ανταρσία θα γενικευτεί. Και τότε ας μην επιδιώξουν οι υφιστάμενοι αξιωματικοί να αποκτήσουν ξανά τα ηνία του στρατοπέδου. Και τότε ας μην επισείσουν πάλι το φόβητρο του εχθρού, που βρίσκεται έξω από τις πύλες. Ποιος σοβαρός στρατιώτης θα εμπιστευτεί ξανά σε αυτούς τους αξιωματικούς, σε αυτή την ηγεσία τη ζωή του; Ελπίζω να καταλαβαίνετε, λοιπόν, κύριοι αξιωματικοί και κύριοι στρατηγοί ότι εδώ που φτάσαμε είτε θα σωθούμε όλοι μαζί, είτε θα πέσουμε όλοι μαζί.
Οψόμεθα...

ΥΓ. Η θέση μου για την κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Δημοψήφισμα πρώτα, εκλογές αμέσως μετά. Δυστυχώς πολλοί φοβούνται την ετυμηγορία των πολιτών. Περισσότερο όμως φοβούνται οι ίδιοι οι πολίτες να διατρανώσουν την ύπαρξή τους. Οψόμεθα και εδώ.

Η ιστορία του μύθου των Πόρσε Καγιέν και η πλέον ατράνταχτη διάψευσή του

Πριν από λίγες μέρες διάβασα σε δεκάδες ιστοσελίδες, blogs, εφημερίδες τις δηλώσεις του Ηρακλή Πολεμαρχάκι, έως πρόσφατα οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, με τις οποίες ισχυρίζονταν ότι η Λάρισα διαθέτει τις περισσότερες Πόρσε Καγιέν ανά κάτοικο παγκοσμίως και ότι υπάρχουν περισσότερες Καγιέν στην Ελλάδα απ' ότι ο αριθμός των φορολογουμένων με εισόδημα άνω των 50.000 €. Δεν πίστεψα τους ισχυρισμούς του παρότι το πόστο του και οι τίτλοι σπουδών έδιναν κάποια εχέγγυα γνησιότητας. Έψαξα το ζήτημα και έγραψα στις 26/10/2011 ένα σχετικό ποστ, με το οποίο προσπάθησα να καταρρίψω τον αστικό μύθο των Πόρσε Καγιέν.
Η ανταπάντησή μου έπαιξε πάρα πολύ, προωθήθηκε κατά κόρον σε twitter κυρίως, αλλά και facebook, η επισκεψιμότητα του ιστολογίου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δυστυχώς έπαιξε λιγότερο απ' ότι οι δηλώσεις του κ. Πολεμαρχάκι, που για όσους δεν γνωρίζουν είναι και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Warwick, άρα θα έπρεπε να γνωρίζει τη σημασία της παροχής παραπομπών για κάθε ισχυρισμό που εμπεριέχει δεδομένα.

Όπως ισχύει σε κάθε περίπτωση σπίλωσης, όταν η λάσπη φτάσει στον ανεμιστήρα καθίσταται ανεξέλεγκτη. Έτσι οι δηλώσεις του κ. Πολεμαρχάκι αφού πρωτοαναφέρθηκαν σε περιοδικό του πανεπιστημίου που διδάσκει και διαδόθηκαν με ταχύτητα στη χώρα μας, τώρα ακολουθούν διεθνή καριέρα καθώς παίζουν σε εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης ανά τον κόσμο και ιδίως στην Αγγλετέρα. Οι αιτιάσεις Πολεμάρχακι καταπόθηκαν αβίαστα στην εφημερίδα "Telegraph"στις 31/10/2011, ενώ σήμερα 7/11/2011 σειρά είχε άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC.
Όλο αυτό το διάστημα, δυο συντουϊτερς, οι @alopeki και @etceteria, κατέβαλλαν μια εξαιρετική προσπάθεια αναρτώντας σε ιστοσελίδες, οι οποίες υιοθετούσαν τον μύθο Πολεμαρχάκι, απαντήσεις που επιδείκνυαν τον λανθασμένο συλλογισμό για τις Καγιέν. Εξαιτίας κυρίως της προσπάθειάς τους, ένας δημοσιογράφος του Business Insider αναζήτησε την αλήθεια. Επικοινώνησε με τον ίδιο τον κ. Πολεμαρχάκι και του ζήτησε τις πηγές στις οποίες βασίστηκε. Η απάντηση του κ. Πολεμαρχάκι ηταν απίστευτη και συνάμα φαιδρή. Τι είπε ο κ. καθηγητής;
"My remark was casual, based on what I had heard in economic policy circles in Greece a few years back". Προσθέτει επίσης, ότι "Someone who researched the matter recently, and whom I trust, tells me that the per capita number of Porsche in Larissa (1 per 2627) is twice that of Porsche Cayenne in the OECD countries (1 per 4555)".

Τι μας λέει σε απλά ελληνικά ο κ. Πολεμαρχάκις; Ότι τα όσα ισχυρίστηκε δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη έρευνα ή πηγή, αλλά από κάτι που άκουσε από κάποιους οικονομικούς κύκλους, κάμποσα χρόνια πριν. Λέει επίσης ότι κάποιος που τον εμπιστεύεται έκανε κάποια έρευνα που δείχνει ότι η Λάρισα έχει σχεδόν διπλάσιο αριθμό Πόρσε ανά κάτοικο απ' ότι οι χώρες του ΟΟΣΑ.
Αφού προσπεράσω το γεγονός πως ένας καθηγητής θεώρησε σκόπιμο να θεωρήσει ως θέσφατο κάτι που άκουσε από κάποιον (αλήθεια θα δέχονταν μια διπλωματική εργασία που θα περιείχε τέτοιες πηγές;), να σταθώ λίγο στη σύγκριση Λάρισας και χωρών ΟΟΣΑ.
Συγκρίνει ο κ. καθηγητής, ούτε λίγο ούτε πολύ, μήλα με κομποσχοίνια ή ανανάδες με παντόφλες. Στην αυθεντική του δήλωση κάνει λόγο για την ΠΟΛΗ με τα περισσότερα Καγιέν και εδώ συγκρίνει αυτή την πόλη με τον μέσο όρο των 34 κρατών που συγκροτούν τον ΟΟΣΑ. Η σύγκριση θα είχε νόημα αν αφορούσε τη Λάρισα, σε σχέση με τη Στουτγκάρδη, την Ατλάντα των ΗΠΑ, τη Γενεύη, τις Κάννες, το Τρεβίζο, ακόμα και την πόλη-χώρα του Μονακό ή του Λουξεμβούργου. Αυτό που παραθέτει ο ενδεχομένως αξιοπρεπής κατά τ' άλλα πρώην οικονομικός σύμβουλος κοτζάμ πρωθυπουργού έχει την ίδια αξία με το πει κανείς ότι ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό του κόσμου γιατί το μέσο ύψος των ηπειρωτικών περιοχών του πλανήτη είναι μικρότερο από 2.917 μέτρα.

Εν πάση περιπτώσει, τα όσα έχω πει ή έχω γράψει εγώ προκειμένου να αντικρούσω τον κ. Πολεμαρχάκι εμπεριέχουν ένα μικρό μεν, υπαρκτό δε ποσοστό αμφιβολίας. Αυτό που έκανα προκειμένου να αντικρούσω το μύθο των Καγιέν ήταν μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και όχι ένας εξαντλητικός έλεγχος των δεδομένων.
Ευτυχώς με το θέμα ασχολήθηκε ο πρώην επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριακών συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών, κ. Διομήδης Σπινέλλης. Σε ιστοσελίδα που αφορά θέματα επιστημονικού σκεπτικισμού έγινε μνεία για το ζήτημα, πράγμα που ώθησε τον κ. Σπινέλλη να απαντήσει ως εξής:
"The claim is incorrect by more than an order of magnitude. These are the numbers according to database queries we ran at the General Secreteriat for Information Systems at the Greek Ministry of Finance. In 2010 there were 130.385 taxpayers individually declaring more than €50,000 taxable income. The registry used for issuing the road tax contains 5808 cars with a vehicle identification number corresponding to Porsche".

Λέει λοιπόν ο κ. Σπινέλλης ότι ο πλέον επίσημος αριθμός των φορολογούμενων με εισόδημα άνω των 50.000 € ανέρχεται σε 130.385 το 2010, ενώ όλες οι Πόρσε που κυκλοφορούν στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν τις 5.808.  
Με άλλα λόγια, ακόμα και αν δεχτούμε ότι όλες οι Πόρσε που κυκλοφορούν στη χώρα είναι μόνο Καγιέν, ο κ. Πολεμαρχάκις έπεσε έξω στον ισχυρισμό μόλις κατά 124.577 Καγιέν. Χρειαζόμαστε άλλο νούμερο για να καταρρίψουμε οριστικά τον μύθο των εν Ελλάδι Καγιέν;


Αυτή είναι η ιστορία ενός μύθου. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν επρόκειτο για μύθο που πήγασε από κάποιον ανόητο τορναδόρο, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιον τεχνοκράτη, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του μεγάρου Μαξίμου. Έχουμε να κάνουμε επίσης με έναν μύθο που παίζει αρκετά και αναμένεται να παίξει κι άλλο σε αρκετά ακόμα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού. Δυστυχώς, ο κ. Πολεμαρχάκις ακόμα και σήμερα τηρεί σιγή ιχθύος, αν και θα ανέμενε κανείς τουλάχιστον να επικοινωνήσει με την Telegraph και το BBC διαψεύδοντας τα όσα ο ίδιος είχε λανθασμένα ισχυριστεί. Δεν το πράττει γεννώντας ζήτημα ηθικής τάξης.

Είπαμε. Εμείς οι έλληνες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Κάναμε και κάνουμε πολλά λάθη, πάρα πολλοί φοροδιαφεύγουν ακόμα και σήμερα, πολλά πολυτελή οχήματα είναι προϊόν απάτης. Όμως από το σημείο αυτό έως το να θεωρείται η χώρα, λίγο πολύ, ως το άντρο της καλοπέρασης και της λαμογιάς η απόσταση είναι πάρα πολύ μεγάλη. Σας το λέει ένας μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που παρότι εξοργίζεται με την προκλητική συμπεριφορά αρκετών νεοελλήνων δεν θα φτάσει ποτέ στο σημείο να αφορίσει την ελληνική κοινωνία. Ο κ. Πολεμαρχάκις, αν και ευνοούμενος του πολιτικοοικονομικού συστήματος του τόπου, το έπραξε με τον τρόπο του. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ελληνική πολιτική σκηνή σε 3D

Στην πολιτική γνωρίζουμε πως ένα κόμμα του κέντρου έχει τη δυνατότητα να μαζεύει κόσμο από αριστερά και από δεξιά, να διογκώνεται και να κατακτά την πρωτοκαθεδρία. Από την άλλη, γνωρίζουμε πως ένα κεντρώο κόμμα μπορεί να απωλέσει μικρό ή μεγάλο μέρος του μεγέθους του δια της αντιστρόφου διαδικασίας, της διαρροής δηλαδή υποστηρικτών είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη πλευρά. Η διαρροή προκαλείται κυρίως εξαιτίας της πίεσηςτων πολιτικών σχηματισμών που περικυκλώνουν το κεντρώο κόμμα. Απλή φυσική.
Σήμερα, διανύουμε μια πολιτική περίοδο που μοιάζει να ανατρέπει βασικές αρχές της φυσικής. Το ΠΑΣΟΚ συνθλίβεται από την πίεση που του ασκούν αριστερά και δεξιά κόμματα, όμως αντέχει. Και μάλιστα αντέχει παρότι έχει χάσει μεγάλο μέρος των υποστηρικτών του. Υποστηρικτών που, παρά τα όσα διατείνεται η αντιπολίτευση, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό δεν κατευθύνονται ούτε προς δεξιά, ούτε προς αριστερά. Αντιθέτως, παραμένουν μετέωροι κάνοντας παρέα σε άλλους μετέωρους αριστεροδεξιούς ψηφοφόρους, πολιτικά ορφανοί όλοι τους.
Εκ πρώτοις η κατάσταση που δημιουργήθηκε μοιάζει παράταιρη με τις αρχές της φυσικής, που ανέφερα προηγουμένως. Βαρύτητα, όσμωση, θερμοδυναμική πιστοποιούν πως ο μετεωρισμός των πολιτών απλά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Έχω διαφορετική άποψη.
Θεωρώ ότι σήμερα έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση εκρηκτικής ισορροπίας, ή αλλιώς στο σημείο και τη στιγμή που δυο συστήματα έχουν μόλις καταφέρει να ισορροπήσουν. Οποιαδήποτε κίνηση από εδώ και πέρα μπορεί να συντελέσει στην διαιώνιση της ασταθούς κατάστασης ή να γεμίσει με ορμή το δεξιό ή το αριστερό βαρέλι. Είμαι της άποψης ότι το κέντρο έχει μπει (δυστυχώς ή ευτυχώς) σε διαδικασία μη αναστρέψιμης φθοράς.
Όλα αυτά πάντα υπό τη θεώρηση ότι το σύστημα που παρακολουθούμε έχει μόνο δυο διαστάσεις. Αν ανάγουμε το πολιτικό σύστημα σε τρισδιάστατη μορφή θα διαπιστώσουμε πως υπάρχει άπλετος χώρος που δεν έχει καλυφθεί από κανένα πολιτικό σχηματισμό. Είναι λοιπόν πιθανό να παρακολουθήσουμε την είσοδο ενός αναπάντεχου πολιτικού εισβολέα, που όχι μόνο θα ρουφήξει τους μετέωρους πολίτες αλλά θα υφαρπάξει αιφνίδια μερίδιο απ' όλα τα υφιστάμενα κόμματα.

Δεν λέω ότι έχει εφευρεθεί αυτό το νέο πολιτικό μόρφωμα, ούτε ότι πρόκειται να συμβεί άμεσα. Δεν λέω επίσης ότι αυτό το νέο θα είναι απαραίτητα καλό. Λέω μόνο προς όλα τα κόμματα ότι α) δεν πείθουν, β) η σημερινή 'ασταθής ευστάθεια' είναι εύκολα καταρρεύσιμη, γ) οφείλουν να προσέξουν την ελεύθερη πτώση στην οποία τους παρέσυρε με τις τελευταίες του κινήσεις ο Γιώργος Παπανδρέου, δ) ήρθε καιρός να σκεφτούν και να δράσουν τρισδιάστατα.
Εξάλλου αν παρακολουθούν τις εξελίξεις στον κινηματογράφο θα διαπιστώσουν πως σχεδόν μόνο οι ταινίες 3D γεμίζουν τα ταμεία.

* το σκίτσο, που έκλεψα από εδώ, δεν απεικονίζει τον Πρωθυπουργό μας, ούτε άλλο εγχώριο πολιτικό πρόσωπο. Αν και θα μπορούσε...

Μην πυροβολείτε τον υπέρτατο θεσμό ή γιατί θεωρώ ότι πρέπει να γίνει δημοψήφισμα

"Διάλεξε στιγμή ο άτιμος να το παίξει δημοκράτης" λένε αρκετοί στο άκουσμα της είδησης για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. "Άτιμε ΓΑΠ, αυτό έπρεπε να συμβεί αρκετό καιρό πριν, όταν ετοιμαζόσουν να παραδώσεις τη χώρα στους ξένους" ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι.
Ψευτοδίλημμα σε λάθος στιγμή είναι το δημοψήφισμα για τα αμήχανα κόμματα της αριστεράς. Ανένδοτο ετοιμάζεται να κηρύξει ο Αντώνης Σαμαράς στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει πως η ιστορία σχεδόν πάντα επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Συνεννόηση της δεξιάς πολυκατοικίας επιθυμεί ο -τρίβων τα χέρια του- Καρατζαφέρης που σαν άλλος λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Το στράτευμα αλλάζει χέρια σε μια περίεργη χρονικά στιγμή, η άτεγκτη εκσυγχρονιστική πτέρυγα των επιχειρηματικών εξαπτέρυγων απειλεί να άρει την εμπιστοσύνη της προς τον Πρωθυπουργό, στις Κάννες μόλις ξεκίνησε η διάσκεψη των G20 με βασικό θέμα συζήτησης τις κινήσεις του ΓΑΠ.  Κινήσεις που έσπειραν πανικό στις χρηματαγορές, δείγμα αδιάψευστο για το συστημικό οικονομικό πρόβλημα που παρά τις παπαγαλίστικες ευκολίες δεν περιορίζεται μόνο στο Ελλάντα αλλά αφορά όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όλο το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό μοντέλο.

Αποτελεί πρόβλεψή μου ότι αποκλείεται ο ΓΑΠ να φύγει με άδεια χέρια από τις Κάννες, σίγουρα όμως οποιοδήποτε ανακοινωθέν θα έχει διττή ανάγνωση, ώστε να διαβαστεί και υπέρ και κατά του δημοψηφίσματος. Την ίδια ανάγνωση εξάλλου δεν έχουν όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γερμανίας, της Γαλλίας για τη διάσωση της Ελλάδας και την διαφύλαξη της ευρωζώνης;

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα αυτού του πόστ. Αφορά την ευκολία με την οποία επιχειρείται από όλα τα κόμματα και από μια σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού να απαξιωθεί ότι πολυτιμότερο υπάρχει στα χέρια των πολιτών, ότι πιο δημοκρατικό μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε πολιτικό μοντέλο, από το πιο νεοφιλελεύθερο, έως το πιο άρτιο αμεσοδημοκρατικό ή το πιο συγκεντρωτικό κομμουνιστικό. Αναφέρομαι στο θεσμό του δημοψηφίσματος που απορρίπτεται ως άκαιρο, διχαστικό, ανούσιο, δυστυχώς ως άσκοπο, ακόμα και από ανθρώπους που εδώ και χρόνια υπερασπίζονταν με πάθος την αξία συχνών δημοψηφισμάτων για μείζονος ή/και ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Με το να απορρίπτουμε ελαφρά τη καρδία τη δυνατότητα δημοψηφίσματος είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι ο Έλληνας δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να συνδιαλέγεται, δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες του. Ε λοιπόν αυτό δεν πρόκειται να το δεχτώ και όχι, δεν είμαι ουτοπιστής. Απλά πιστεύω και το διατρανώνω πως μόνο μέσα από τη συμμετοχή του λαού σε τέτοιες κομβικής σημασίας ιστορικές καμπές σφυρηλατείται μια νέα εθνική κουλτούρα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Στην πεμπτουσία της δημοκρατίας μπορούμε και πρέπει να συμμετέχουμε, κι αυτό ισχύει τόσο για το νέο όσο και για τον ηλικιωμένο που δεν ξέρει καλά καλά να διαβάζει. Όταν κρίνεις ικανό τον πολίτη να ψηφίζει δεν μπορείς να τον κρίνεις ανίκανο να αποφασίσει για το δρόμο που θα διαλέξει η χώρα. Δεν χρειάζεται να κατέχει δυο μάστερ στα οικονομικά κι ένα PhD στην πολιτική οικονομία για να αποφασίσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούσει προσεκτικά και να αποφασίσει. Να ακούσει από όλους. Και από αυτούς που θα ταχθούν υπέρ του Ναι στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου και από αυτούς που θα πουν Όχι (εμού συμπεριλαμβανομένου). Η μπάλα θα σταματήσει να πετάγεται στην εξέδρα, θα στηθεί στη μέση του γηπέδου προκειμένου να αποφασίσει ο πολίτης σε ποια γκολπόστ θα την 'καρφώσει'.

Την πιο σωστή ιδέα την άκουσα σήμερα από ένα νέο ταξιτζή, ήταν δεν ήταν 20 ετών. Το δημοψήφισμα θα πρέπει να συνδυαστεί με εκλογές. Γιατί χωρίς δημοψήφισμα, αλλά μόνο με εκλογές, όποιο κόμμα ανέλθει στην εξουσία είναι πιθανό να υποπέσει στη γνωστή και αναμενόμενη κωλοτούμπα "κάνοντας την καρδιά πέτρα και εφαρμόζοντας τα συμφωνηθέντα". Από την άλλη ένα δημοψήφισμα, χωρίς άμεσες εκλογές, θα είναι μια άνοστη σούπα. Μόνο με ένα δημοψήφισμα μπορούν να επιλέξουν οι πολίτες τον δρόμο που θέλουν να χαράξουν, και μόνο με άμεσες εκλογές μπορούν να δώσουν την πρωτοκαθεδρία σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό ώστε να βαδίσει στο δρόμο που υπέδειξε ο λαός.

Για να είμαι ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτάσουμε σε δημοψήφισμα. Ο κόσμος φοβάται την ευθύνη, τα κόμματα δεν το χειρίζονται καλά, η πρόταση προήλθε από έναν άνθρωπο που έχει να επιδείξει μόνο λάθη στο παρελθόν. Άχρηστος ο ΓΑΠ, θα συμφωνήσω με όλους. Άχρηστη η κυβέρνηση, θα ξανασυμφωνήσω. Άχρηστα όλα τα κόμματα, δεν θα διαφωνήσω. Όχι όμως άχρηστοι όλοι εμείς. Όχι άχρηστο το δημοψήφισμα.
Κι εξάλλου αν ήταν τόσο άχρηστο, γιατί οι αγορές σάστισαν χθες. Γιατί τα εξαπτέρυγα της διεφθαρμένης εθνικής ελίτ βάλθηκαν να το ακυρώσουν δια της φυγής από το κόμμα που τόσα χρόνια τους έθρεψε;

ΥΓ. Όσοι ισχυριστούν ότι πρέπει να βαδίσουμε κατευθείαν στο δρόμο της αμεσοδημοκρατίας με "μαζικό ξεσηκωμό" αμελούν ότι τότε ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι, από πραξικόπημα έως πολιτική παλινδρόμηση της κοινωνίας. Τα τεράστια άλματα από το ένα σύστημα στο άλλο σπάνια πετυχαίνουν, όπως έχει διδάξει η ιστορία. Η ζύμωση είναι αργη διαδικασία και πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να την επιταχύνουμε. Το δημοψήφισμα είναι μια τέτοια ευκαιρία.
ΥΓ2. Κι επειδή στην Ελλάδα πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι δεν είσαι ελέφαντας να πληροφορήσω -αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί- πως "όχι" θα ψήφιζα. "Όχι" με αιτία, "όχι" με επιχειρήματα, όχι με αλαλαγμούς και άναρθρες κραυγές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όλους τους υπέρ και τους κατά του μνημονίου.

[update, 03.11.11] όταν αναφέρθηκα στην ανάγκη δημοψηφίσματος είχα υπόψη μόνο το περί αποδοχής ή μη της συμφωνίας της 27ης Οκτ. Τώρα προέκυψε δημοψήφισμα "παραμονή ή έξοδος από το ευρώ". Αν είναι να υπάρξει τέτοια ερώτηση, καλώς να υπάρξει. Αρκεί να συνοδεύεται με το ερώτημα για το αν θέλουμε ή όχι τη συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση βρίσκω τίμια τη στάση του Γ. Βαρουφάκη. Εν πάση περιπτώσει, φιλολογική η συζήτηση καθώς δεν πρόκειται να φτάσουμε ως εκεί

Πωλήσεις Πόρσε Καγιέν στη Λάρισα: χονδροειδές ψέμα από τον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού

Ο Ηρακλής Πολεμαρχάκης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Από το 2005 έχει αναλάβει, σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, καθήκοντα οικονομικού συμβούλου του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ και νυν πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου. Δεν γνωρίζω αν βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο πλευρό του πρωθυπουργού. Ξέρω όμως ότι ήταν εκεί μέχρι πρόσφατα και ξέρει από πρώτο χέρι την κατάσταση στην Ελλάδα, όπως και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ξέρω επίσης πως από τη θέση του θα έπρεπε να κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου να υπερασπιστεί τους έλληνες πολίτες στις μάχες που θα έπρεπε να δίνει στο εξωτερικό.
Με παραξένεψε λοιπόν όταν έμαθα πως ο κ. Πολεμαρχάκης σημείωσε, στην εαρινή περιοδική έκδοση του πανεπιστήμιου που διδάσκει, τα εξής:

"Larissa, with about 250,000 inhabitants, is the capital of the agricultural region of Thessaly in central Greece. A rather faceless locale, but it is the talk of the town in Stuttgart, the cradle of the German automobile industry, and, particularly, in the Porsche headquarters there. The reason? Larissa tops the list, world-wide, for the per-capita ownership of Porsche Cayennes, the pricey SUV. The proliferation of Cayennes is a curiosity, given that farming is not a flourishing sector in Greece, where agricultural output generates a mere 3.2 percent of GNP in 2009 (down from 6.65 percent in 2000) and transfers and subsidies from the European Commission provide roughly half of the nation’s agricultural income. A couple of years ago, there were more Cayennes circulating in Greece than individuals who declared and paid taxes on an annual income of more than €50,000, a figure only slightly above the vehicle’s list price".
Με λίγα λόγια, ο κ. Πολεμαρχάκης ισχυρίζεται πως η Λάρισα έχει τα περισσότερα Καγιέν ανά άτομο σε όλο τον κόσμο. Δήλωσε επίσης πως κυκλοφορούν περισσότερες Καγιέν στην Ελλάδα απ' ότι ο αριθμός των ατόμων που δηλώνουν εισόδημα άνω των 50.000 €. Διάβασα τα στοιχεία του συγκεκριμένου άρθρου σε εκατοντάδες αναφορές σε ιστοσελίδες, twitter, facebook. Εντυπωσιάστηκα για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά στην συνέχεια κάτι δεν μου κόλλαγε. Μπορεί η Λάρισα να φημίζεται για το λεγόμενο Φατσιμάρε, ήτοι την άκρατη επίδειξη-το φαίνεσθαι, αλλά και πάλι οι αριθμοί μου φάνηκαν υπερβολικοί.

To 2010 πωλήθηκαν 49 Καγιέν σε όλη την Ελλάδα. Το 2009, 194. Το 2008, 226. Το 2007, 265. Το 2006, 179. Το 2005, 267. Το 2004, έτος ολυμπιακών αγώνων και παχιών αγελάδων, 301. Το 2003, μόλις 89. To 2002 που πρωτοκυκλοφόρησε δεν καταγράφονται πωλήσεις στην Ελλάδα. Σύνολο 1.570 οχήματα. Δεν μου μοιάζουν για πολλά σε μια Ελλάδα που για παράδειγμα το 2008 πωλήθηκαν 15.312 οχήματα 4x4. Και δεν μου μοιάζουν ικανά να αναδείξουν την Ελλάδα πρωταθλήτρια και την Λάρισα υπερπρωταθλήτρια στην αγορά Πόρσε Καγιέν.
Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο βρήκα μια αναφορά στις πωλήσεις Καγιέν στην ΕΕ-27 για το 2010 και 2009. Δεν είμαι 100% σίγουρος για την εγκυρότητα των στοιχείων, οπότε παραθέτω με κάθε επιφύλαξη τα δεδομένα που αναφέρουν ότι στην ΕΕ-27 πωλήθηκαν 13.479 Καγιέν το 2010 και 10.141 το 2009. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι πωλήσεις Καγιέν στην Ελλάδα το 2010 και το 2009 αντιπροσώπευαν μόλις το 0,36% και το 1,91% αντίστοιχα των συνολικών πωλήσεων της Καγιέν στην ΕΕ-27.
Βάσει αυτού του στοιχείου είναι σχεδόν αδύνατο να εξαχθεί το συμπέρασμα πως στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Λάρισα εμπορεύονται τα περισσότερα Καγιέν ανά κάτοικο. Άσε που αν διαιρέσεις τον αριθμό των πανευρωπαϊκώς πωληθέντων Καγιέν το 2009 δια τον αριθμό των κατοίκων της ΕΕ-27 προκύπτει ότι υπάρχει ένα Καγιέν ανά 49.000 ευρωπαίους, ενώ αν κάνεις το ίδιο με τα δεδομένα της Ελλάδα θα δεις ότι πωλείται ένα Καγιέν στην Ελλάδα ανά 55.000 έλληνες, κάτω δηλαδή από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Για να μην έχω καμιά αμφιβολία επικοινώνησα χθες με την αντιπροσωπεία της Πόρσε στην Ελλάδα η οποία ευγενικότατα και άμεσα με ενημέρωσε "πως τα στατιστικά στοιχεία που έχει στη διάθεση της, από τις επίσημες πωλήσεις , δεν επιβεβαιώνουν σε καμιά περίπτωση τους ισχυρισμούς που αναφέρονται στα συγκεκριμένα άρθρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αριθμός πωληθέντων νέων αυτοκινήτων PORSCHE την τελευταία δεκαετία ποτέ δεν ξεπέρασε στην καλύτερη περίπτωση τις 550 μονάδες κατ’ έτος που αντιστοιχεί σε ποσοστό λιγότερο ή ίσο του 0,2% του συνόλου των πωληθέντων αυτοκινήτων στην ελληνική αγορά".

Και α ναι, σας άφησα το καλύτερο για το τέλος. Σύμφωνα με τον νυν Υπουργό Οικονομικών κ. Βενιζέλο "μόνο 160.000 πολίτες δηλώνουν εισόδημα άνω των 50.000 €" στη χώρα. Άρα σύμφωνα με τον κ. Πολεμαρχάκη θα έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους της Ελλάδα και ιδίως της Λάρισας πάνω από 160.000 Πόρσε Καγιέν. Κοιταχτείτε καλά, κοιτάξτε δεξιά και αριστερά. Αγοράσαμε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συνολικά 1.570 Καγιέν, αλλά θα έπρεπε να κυκλοφορούν 160.000. Που βρίσκονται; Λέτε να ανακαλύψαμε το μεγαλύτερο κύκλωμα λαθρεμπορίας στον κόσμο; Κύκλωμα που διακινεί παράνομα δεκάδες χιλιάδες Καγιέν στη Λάρισα, στα Τρίκαλα (τόπο καταγωγής μου), στο Πετρίλο Αγράφων, στο Καϊμακτσαλάν;

Όχι, δεν ανακαλύψαμε ένα αισχρό κύκλωμα, αλλά ένα ακόμα αισχρότερο ψέμα. Που δεν γράφτηκε (thanks God, scipta manent) από έναν τυχαίο απατεωνίσκο, αλλά από έναν άνθρωπο που οφείλει να ξέρει πολύ καλά την ελληνική κατάσταση, που οφείλει να ζυγίζει κάθε λέξη που εκστομίζει καθότι κάτοχος (έως πρόσφατα, ίσως κ σήμερα) μιας νευραλγικότατης πολιτικής θέσης.
Είναι λοιπόν αισχρός ψεύτης ο κ. Πολεμαρχάκης; Τα στοιχεία που παρέθεσα προηγουμένως αυτό δείχνουν. Τον προκαλώ να με διαψεύσει. Αν δεν το κάνει, τότε τον προκαλώ να παραδεχτεί δημόσια (αν φτάσει το παρόν άρθρο στον υπολογιστή του) το φαιδρό του δημοσιεύματός του και συνάμα απαιτώ να αποπεμφθεί άμεσα από το επιτελείο του Πρωθυπουργού. Δεν μπορεί ένας ψεύτης που λοιδωρεί την χώρα του στο εξωτερικό, που προσφέρει εξαιρετικά κακές υπηρεσίες στη χώρα του, που δίνει δικαίωμα για άσκηση αβάσιμης προπαγάνδας κατά των Ελλήνων, να συνεχίσει να δίνει συμβουλές στον άνθρωπο που κρατάει τα ηνία της Ελλάδας.

ΥΓ1. Δεν κακίζω τους συμπολίτες που με ευκολία διακίνησαν το κατά τα φαινόμενα ψέμα του κ. Πολεμαρχάκη. Εκνευρίζομαι όμως με όσους το χρησιμοποιούν για να τεκμηριώσουν πολιτική θέση και άποψη. Εκνευρίζομαι επίσης με τους δημοσιογράφους. Σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση πια; Τόσο ασήμαντο είναι να διακινεί απόψεις που βλάπτουν τη χώρα ένας οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού ;
ΥΓ2. Υπόσχομαι να επανορθώσω δημόσια και να ανακαλέσω το παρόν άρθρο και κάθε προσβλητική δήλωση αν ο κ. Πολεμαρχάκης ή κάθε κύριος Πολεμαρχάκης μου παρουσιάσει ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία που πιστοποιούν τα περί Καγιέν στη χώρα.
ΥΓ3. By the way, λόγω του άκρατου φαίνεσθαι από το οποίο πάσχουμε εμείς οι νεοέλληνες, λόγω της νομιμοπαρανομίας ορισμένων που εισάγουν μεταχειρισμένα οχήματα από τη Γερμανία, λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών στη Γερμανία και ναι, λόγω φοροδιαφυγής, είναι πιθανό να είναι μεγαλύτερος ο αριθμός των Καγιέν που κυκλοφορούν στη χώρα. Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει παγκόσμια ρεκόρ και άλλα τέτοια φαιδρά. 

* η φωτό κλεμμένη από εδώ

[update, 27.10.2011] το παραπάνω άρθρο έχει διαβαστεί πολλές φορές, πράγμα που με ευχαριστεί ιδιαίτερα. Η ανταπόκριση στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα θετική. Δυο συμπολίτες σημείωσαν ότι μπορεί τα στοιχεία να μην είναι αληθινά, αλλά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι. Το να πεις ότι στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά Καγιέν είναι μια τίμια δήλωση. Το να πεις ότι κυκλοφορούν περισσότερα απ' ότι ο αριθμός των φορολογούμενων με εισόδημα +50.000€ είναι σπέκουλα που εύκολα μένει και μπορεί να αναπαραχθεί κατά κόρον δίδοντας λαβή για περαιτέρω βλάβη στην ήδη πολύπαθη χώρα. Εξάλλου δεν είναι σιδεράς ή μπλόγκερ ο κ. Πολεμαρχάκης. Είναι σημαίνων πρόσωπο στην ελληνική δημόσια σκηνή.
Ένας ακόμα αναγνώστης προσπάθησε να συμψηφίσει τα Καγιέν με την φήμη περί ασιτίας παιδιών σε σχολεία της Αθήνας και του Μεσολογγίου. Θεωρώ κι εγώ άηθες το σπεκουλάρισμα γύρω από ένα τόσο λεπτό ζήτημα, όπως και τη διάδοση ψευδών ειδήσεων, όμως η ειδοποιός διαφορά είναι πως η μεν φήμη για την ασιτία εκπορεύεται από κάποιους άγνωστους και 'σκοτεινούς' κύκλους, η δε είδηση περί Καγιέν διακινείται από στέλεχος του επιτελείου του Πρωθυπουργού.
Τέλος, σε διάφορα σχόλια σε άλλες ιστοσελίδες που αναφέρουν το ζήτημα σχολιάζεται το αληθινό γεγονός πως πολλά Καγιέν αγοράζονται από μάντρες, ελαφρώς μεταχειρισμένα, κι άρα δεν συμπεριλαμβάνονται στις επίσημες πωλήσεις. Επειδή η δήλωση του κ. Πολεμαρχάκη έχει δυο σκέλη (κατά κεφαλή Καγιέν στη Λάρισα και συνολικός αριθμός στην Ελλάδα) περιμένω να διαβάσω ατράνταχτα στοιχεία που να πιστοποιούν ότι οι μάντρες στην Ελλάδα διοχέτευσαν στην αγορά 160.000 (στοιχεία κ. Πολεμαρχάκη) - 1.570 (επίσημες πωλήσεις) = 158.430 Πόρσε Καγιέν.

[update 2, 29.10.2011] Η ανταπόκριση στο άρθρο είναι εκπληκτική. Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα, αρκετοί συμπολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι στη Λάρισα κυκλοφορούν οι περισσότερες Καγιέν ανά κάτοικο σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο και ότι οι έλληνες κάτοχοι Καγιέν είναι περισσότεροι από όσους δηλώνουν υψηλό είσοδημα άνω των 50.000€. Δεν πείθονται από τα δεδομένα και χαίρομαι για αυτό. Βλέπετε, γνωρίζω ότι με μια έρευνα σχεδόν τριών ωρών αυτό που κατάφερα είναι να καταθέσω ορισμένες ισχυρές ενδείξεις που πείθουν για τον αστικό μύθο του ζητήματος. Ενδείξεις στιβαρές αλλά όχι ακλόνητες αποδείξεις. Από την άλλη ελπίζω να κατανοούν όσοι δεν πείθονται από τα στοιχεία που παραθέτω ότι με την ίδια δυσπιστία που αντιμετωπίζουν τις αιτιάσεις μου θα έπρεπε να μεταχειριστούν τις δηλώσεις του κ. καθηγητή. Εδώ δυστυχώς εφαρμόζεται πλήρως το δόγμα που αποκαλείται 'αντιστροφή του βάρους της απόδειξης'. Έχουμε φτάσει στο σημείο να καταπίνουμε αμάσητες τις διαπιστώσεις κάθε δηλωμένης 'αυθεντίας' και να διυλίζουμε το κουνούπι όταν κάποιος λιγότερο προβεβλημένος επιχειρεί να τις διαψεύσει. Μονίμως θα πρέπει ο πολίτης να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν μόνο ελέφαντες σε αυτή την κοινωνία, όταν το σωστό και δίκαιο θα ήταν το αντίθετο: να εμφανίζει δηλαδή η κάθε 'αυθεντία' τις πηγές της που συνηγορούν στην ύπαρξη άπειρων ελεφάντων στο Ελλάντα μας.
Δεν πειράζει. Όποιος δεν θέλει να πειστεί δεν πρόκειται να πειστεί. Από την άλλη τονίζω για μιαν ακόμη φορά ότι οφείλουμε να καταλάβουμε την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα α) στην πεποίθηση όλων μας πως στην Ελλάδα κυκλοφορούν περισσότερες Καγιέν (και άλλα πολυτελή οχήματα) σε σχέση με τα δηλωθέντα εισοδήματα και β) στην επίδειξη δήθεν στοιχείων για παγκόσμιους πρωταθλητές στην κατοχή Πόρσε Καγιέν. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι άξιος της μοίρας του, ταπεινό υποχείριο της εκάστοτε προπαγάνδας.  

Δείτε ακόμα πιο ατράνταχτα στοιχεία για το μύθο των Καγιέν, εδώ   

Τι περιμένει ο κόσμος και δεν επαναστατεί;

Μα τι περιμένει ο κόσμος και δεν επαναστατεί; Είναι μια ερώτηση που ακούω συχνά. Από φίλους, σε πηγαδάκια, στα social media. Να επαναστατήσει, και βέβαια να επαναστατήσει, κι εγώ μέσα. Αρκεί να είναι σαφές το γιατί, πως και με ποιους.
Ανεξάρτητα από την υποκειμενική συμπάθεια ή αντιπάθεια που ο καθένας επιδεικνύει απέναντι σε "εξεγερσιακές" διαδικασίες, αντικειμενικά οι συνθήκες δεν ευνοούν την ανάληψη τέτοιων δράσεων.

Καταρχάς γιατί οι πολίτες στην μεγάλη τους πλειονότητα δεν βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μιας εναλλακτικής θεώρησης, μιας εναλλακτικής πορείας, που θα είναι ικανή να τους ξεσηκώσει και να τους δώσει αποφασιστικότητα.
Ο κόσμος φοβάται, πλημμυρίζεται από καταστροφολογικά μηνύματα ένθεν κακείθεν. Αν χρεωκοπήσουμε θα καταστραφούμε, λέει η μια πλευρά. Ούτως ή άλλως με το μνημόνιο οδηγούμαστε σε καταστροφή, απαντάει η άλλη. Ναι αλλά η έξοδος από το ευρώ θα μας γυρίσει στην κατοχική περίοδο, επανέρχεται η πρώτη πλευρά. Μόνο μια δική μας ανεξάρτητη νομισματική πολιτική θα προσδώσει δυναμική στην εθνική οικονομία, ανταπαντούν οι άλλοι.
Ανάμεσα σε αυτές τις κυρίαρχες, ας πούμε, απόψεις, στέκεται μπερδεμένος ο κόσμος. Φοβάται τα όσα εσχατολογικά διατυμπανίζουν οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι opinion makers. Οι περισσότεροι συμπολίτες έχουν πάθει αυτό που συνήθως συμβαίνει σε όσους προσπαθούν να διασχίσουν με το ΙΧ μια γραμμή τρένου τη στιγμή ακριβώς που καταφτάνει η αμαξοστοιχία. Έχουν παγώσει. Ο εγκέφαλος εκπέμπει μόνο σήματα κινδύνου, χωρίς να καταφέρνει να δώσει εντολή στο 'υποκείμενο' για κίνηση.
Κι όσο περνάει ο καιρός πάνω στο ίδιο μοτίβο (σήμερα καταρρέουμε, όχι αύριο καταστρεφόμαστε, δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα) φοβάμαι ότι αν τελικά καταφέρουν οι πολίτες (ψηφοφόροι και μη) να κινηθούν, μάλλον θα το πράξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Φοβάμαι πως επί τη ευθύνη σχεδόν όλων των συμμετεχόντων στον διάλογο για την οικονομία της χώρας (και κυρίως των 'προτεσταντών' υποστηρικτών των αιματηρών περικοπών) θα δούμε ολοένα και πιο μαζικά κύματα πολιτών να πάσχουν από πολιτικό παλιμπαιδισμό και πολιτισμική παλινδρόμηση.
Σιγά σιγά βγάζουν κεφάλι τα πλέον οπισθοδρομικά σύνδρομα σε μια κοινωνία που δεν έχει από που να πιαστεί. Ως αποτελέσμα της αβεβαιότητας ένα ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της κοινωνίας αναπολεί φανταστικά μεγαλεία του παρελθόντος, δημιουργεί πλασματικά σύμβολα και κλείνεται στο καβούκι του.

Σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ κλείνει πονηρά το μάτι στο "Occupy Wall Street" (#OWS) θεωρώντας πως οι "αγανακτισμένοι" της Νέας Υόρκης μπορεί να αποτελέσουν αντίβαρο στο υπερσυντηρητικό tea-party και την πλήρη ασυδοσία των αγορών. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Οι αγανακτισμένοι χαρακτηρίζονται συλλήβδην από κυβερνητικά στελέχη, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως εχθροί της δημοκρατίας και της προόδου, ενώ μεγαλώνει μέρα με τη μέρα το φλερτ της κυβέρνησης με ακραία στοιχεία της δεξιάς, καθώς και με ανθρώπους που εν πολλοίς ευθύνονται για τη σημερινή πολιτική-κοινωνική και κυρίως οικονομική μιζέρια της χώρας.
Από την άλλη, οι κραυγές εκ μέρους των εγχώριων αγανακτισμένων καλύπτουν -ως μη όφειλε- ένα σαπισμένο κομμάτι, αδικώντας όλους τους υπόλοιπους που πραγματικά αγωνιούν για την τυχή των δικών τους και της χώρας. Αν οι κραυγές συνεχιστούν ενδέχεται να επιταχυνθεί ο κοινωνικός παλιμπαιδισμός. Οι (ορθές στο μεγαλύτερο μέρος) διαμαρτυρίες για τη σημερινή πολιτική μπορεί και πρέπει να μεταφραστούν σε ώριμο, ειλικρινή και ελπιδοφόρο πολιτικό λόγο. Χωρίς ακρότητες και αφορισμούς, χωρίς αλά ΛΑΟΣ ατάκες της κακιάς ώρας, με επίγνωση της σοβαρότητας των στιγμών και κατανόηση της ιστορικής ευκαιρίας για δίκαιες, διαφανείς και δημοκρατικές αλλαγές προς όφελος των πολλών. Αν γίνει σαφές αυτό και επικοινωνηθεί με νηφαλιότητα προς τους πολίτες ενδέχεται να δούμε καλύτερες μέρες, μπορεί  να ζήσουμε την αναίμακτη επανάσταση που χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, τιμιότητα, εξωστρέφεια. Σε διαφορετική περίπτωση ακόμα και αν κάποτε (ως δια μαγείας) ευδοκιμήσουν οι αριθμοί, το κοινωνικό DNA θα έχει υποστεί δύσκολα αναστρέψιμη μετάλλαξη.

ΥΓ. Όσο παρατηρώ την ελληνική κοινωνία, από το μνημόνιο και έπειτα, τόσο πιστεύω ότι το τραγούδι "Logical Song" των Supertramp γράφτηκε για αυτή. "...the questions run too deep for such a simple man... please tell me who I am".

* Η φωτό είναι αφιερωμένη στον τέως πρωθυπουργό κ. Σημίτη που εξακολουθεί -7 χρόνια μετά το τέλος της θητείας του- να πιστεύει ότι από το "σύνδρομο της στρουθοκαμήλου" πάσχουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, σπέρνει -μη στρουθοκαμηλιστικά- ακόμα μεγαλύτερο φόβο στον ελληνικό λαό. Ότι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πρώην... #not