30 Μαΐ 2012

Το περιβάλλον, βασικός πυλώνας αλλαγής του αναπτυξιακού μοντέλου

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου, οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, ίσως και οι επόμενες εκλογές, όταν και όποτε έρθουν, έχουν δυστυχώς ένα κοινό σημείο. Την απουσία του περιβάλλοντος από τα κριτήρια ψήφου. Είναι κατανοητό σε μεγάλο βαθμό. Διανύουμε περίοδο ισχυρότατων κραδασμών στην εθνική οικονομία και την κοινωνία, περίοδο που το πρότερο, άτυπο και σαθρό, αλλά τουλάχιστον υπαρκτό, κοινωνικό συμβόλαιο διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, χωρίς ακόμα να φαίνεται έστω αμυδρά στον ορίζοντα ένα νέο νήμα που θα ενώσει το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας. Σε αυτή την περίοδο πρωτοφανών αναταράξεων, το περιβάλλον περνά σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον αναφορικά με τη βαρύτητά του στην πρόθεση ψήφου.
Κι όμως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει, αν όχι βασικό κριτήριο ψήφου, σίγουρα βασικό πυλώνα αλλαγής του αναπτυξιακού μοντέλου. Η Ελλάδα έχει αποτύχει στην business as usual ανάπτυξη και θα συνεχίσει να αποτυγχάνει όσο βασίζεται στα ίδια παθογόνα πρότυπα του παρελθόντος. Τώρα παρουσιάζεται μια νέα ευκαιρία να περάσουμε μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα την αναπτυξιακή διαδικασία, να δώσουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα στη χώρα αγκαλιάζοντας πρώτοι καινοτόμες πράσινες πολιτικές και δράσεις.

Βέβαια αξίζει να σημειωθεί πως μια βιώσιμη πράσινη αναπτυξιακή διαδικασία σημαίνει πολλά περισσότερα από την εγκατάσταση μερικών μεγαβάτ ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, σημαίνει πολλά περισσότερα από το κούνημα της περιστασιακής σημαίας που αναγράφει “πράσινη ανάπτυξη” στην ούγια. Σημαίνει θεσμικές μεταρρυθμίσεις, δράσεις σε όλους τους τομείς και άξονες της κοινωνίας και οικονομίας, σημαίνει ανάδειξη των περιβαλλοντικών υπηρεσιών σε τομείς όπως η διαχείριση προστατευόμενων περιοχών και η διαφύλαξη των φυσικών πόρων, σημαίνει ορισμό στιβαρών κριτηρίων αξιολόγησης επενδυτικών προσπαθειών ώστε να προκρίνονται τα πραγματικά πράσινα έργα έναντι των "μαύρων", σημαίνει ανάπτυξη εγχώριων πράσινων δεξιοτήτων και προϊόντων, σημαίνει έμφαση σε πράσινες δράσεις που θα αναδείξουν στρατηγικούς τομείς της χώρας, όπως ο τουρισμός και η γεωργία, σημαίνει “να κάνουμε περισσότερα με λιγότερα”, ήτοι να εξοικονομούμε ενέργεια σε όλους τους τομείς με κάθε δυνατό τρόπο.

Όμως αυτά από μόνα τους δεν επαρκούν. Απαιτείται πρώτα και κύρια αλλαγή αφήγησης, για την κατάθεση πειστικού οράματος για τον τόπο. Απαιτείται αταλάντευτη πολιτική βούληση, με αναλυτικό πλάνο σε μακροχρόνιο και βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, χωρίς παλινωδίες και αντιφατικές ενέργειες. Γιατί, κατά τη μετάβαση σε ένα πράσινο ανταγωνιστικό μέλλον, η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια.
Χρειάζονται διοικητικές αλλαγές για το χτίσιμο εμπιστοσύνης μεταξύ διοίκησης - πολιτών- επιχειρήσεων. Διαφάνεια και δημιουργία των απαραίτητων εργαλείων λήψης αποφάσεων ώστε να περιοριστεί η κακώς εννοούμενη γραφειοκρατία και παράλληλα να διορθωθούν οι αστοχίες στον εποπτικό μηχανισμό. Χρειάζονται κανόνες που θα δημιουργήσουν ένα σταθερό θεσμικό πλαίσιο, επί του οποίου θα κινηθεί απαρέγκλιτα η δημόσια διοίκηση και η επιχειρηματική κοινότητα, εξοβελίζοντας κακές πρακτικές και διεφθαρμένα καθεστώτα.
Απαιτείται θεσμοθέτηση της διαβούλευσης με τους πολίτες, γιατί επιτέλους οι κυβερνήσεις πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται τη γνώμη της κοινωνίας. Σε αυτόν τον τόπο, είτε θα πάμε μαζί μπροστά είτε θα πατώσουμε μαζί (σε όλα). Διαβούλευση, λοιπόν, σημαίνει ειλικρινής διάλογος και όχι εκ των προτέρων ανακοίνωση σχεδίων. Σημαίνει θεσμοθετημένες διαδικασίες και ενεργό ρόλο των πολιτών στον σχεδιασμό. Εξάλλου, οι πολίτες είναι αυτοί που κυρίως θα χρηματοδοτήσουν τη μετάβαση σε μια πράσινη, δυναμική και δίκαιη οικονομία κι επομένως θα πρέπει να λάβουν ηθική και υλική ανταπόδοση.

Η αλλαγή στην πολιτική συμβαίνει από ένα μείγμα αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών. Kαι παρ' όλο που οι αντικειμενικές πολιτικές συνθήκες δεν είναι αρκετά ώριμες για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου εγκαθίδρυσης του περιβάλλοντος στην κορυφή των αναπτυξιακών διεργασιών, δεν έχουμε τη δυνατότητα να χάσουμε και αυτό το τρένο. Θα διαπράξουμε ένα μεγάλο και ίσως καθοριστικό πολιτικό λάθος, που θα καταστήσει την Ελλάδα όμηρο των ξεπερασμένων rooms-to-let επιλογών. Αν μείνουμε και πάλι παγιδευμένοι ανάμεσα στους ηττημένους, δεν θα πρέπει να κατηγορήσουμε κανέναν άλλο παρά μόνο την κοντόθωρη οπτική μας. Καιρός να αλλάξουμε!

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα στη στήλη "Συναντήσεις" της Αυγής

16 Μαΐ 2012

Είναι ηλίθιοι οι πολίτες που θα προσέλθουν στις κάλπες;

Οι εκλογές που πέρασαν και οι εκλογές που έρχονται μονοπωλούν το ενδιαφέρον των πολιτών. Μια από τις παρενέργειες των άπειρων συζητήσεων είναι οι συγκρίσεις που επιχειρούνται με παλιότερες εκλογές, με παλιότερες πολιτικές διενέξεις.
Έτσι χθες έκανε την εμφάνιση του μια άποψη που ισχυρίζεται ότι -προερχόμενοι σε εκλογές- κάναμε την ίδια με βλακεία με αυτή που έκαναν οι "ηλίθιοι" πρόγονοί μας και έφεραν την δικτατορία Μεταξά.
Σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη άποψη διακινήθηκε αρκετά στα σόσιαλ μήδια χωρίς να αναρωτηθεί κανείς για το ιστορικό ακριβές ή μη. Χωρίς να αναρωτηθεί κανείς για το αν και πόσο προσβλητική για τη δημοκρατία είναι μια τέτοια δήλωση.

Αφού σχολιάσω ότι οι περισσότεροι εξ ημών των ελλήνων είμαστε ιστορικά ανενημέρωτοι, πράγμα που μας αναγκάζει να μην μαθαίνουμε από τα λάθη κι άρα να τα ξαναπράττουμε, θέλω καταρχήν να διατυπώσω μια αρκετά σαφή παράκληση. Ας σταματήσουμε να κάνουμε ανοίκειες συγκρίσεις της σημερινής κατάστασης με πρότερες ιστορικές στιγμές ή περιόδους. Κάθε ένα ιστορικό γεγονός αποκτά νόημα και μπορεί να εξηγηθεί-αναλυθεί μόνο αν ιδωθεί εντός του ιστορικού πλαισιού στο οποίο διαδραματίστηκε και όχι ξεκομμένο από αυτό. Το 1936 είναι διαφορετικό από το 2012, το 1922 διαφορετικό από το 1944 και πάει λέγοντας.

Και μιας και αρχίσαμε με το 1936 και τον Μεταξά, ας συνεχίσουμε με αυτό προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και των δημοκρατικών αξιών. Την περίοδο  1922 - 1936 κυριαρχούσε πολιτική πόλωση, μπρος στην οποία το σημερινό πολιτικό σκηνικό μοιάζει με μοναστηριακή αίθουσα. Μικρασιατική καταστροφή, εκτέλεση των εξ', διαρκής εναλλαγή φιλελευθέρων και λαϊκών (ΣΣ. το Λαϊκό κόμμα θεωρούνταν τότε το "κόμμα των νοικοκυραίων" αν σας θυμίζει κάτι η έκφραση:), επιτυχημένα και αποτυχημένα πραξικοπήματα (Πάγκαλος, Πλαστήρας, Κονδύλης), το ιδιώνυμο και μια χρεοκοπία το 1932 αποτελούν τα σημαντικότερα από τα κομβικής σημασίας γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή.
Για να μην πολυλογώ, το 1935, λίγο ύστερα από ένα ακόμη αποτυχημένο κίνημα φιλοβενιζελικών, διενεργούνται εκλογές (Ιούνιος), τις οποίες κερδίζει πανηγυρικά το Λαϊκό κόμμα μετά των συνεργατών του. Βασική απαίτηση μεγάλης μερίδας συντηρητικών ήταν η επιστροφή του βασιλιά, και άρα η κατάργηση της αβασίλευτης δημοκρατίας, όπως αυτή προβλέπονταν στο Σύνταγμα του 1927. Ο τότε ηγέτης των συντηρητικών Τσαλδάρης, όμως, δεν φαίνονταν διατεθειμένος να προχωρήσει άμεσα σε δημοψήφισμα, παρότι το είχε υποσχεθεί, πράγμα που ώθησε τον Κονδύλη να καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα τον Οκτώβριο του 1935.  Αμέσως διοργάνωσε δημοψήφισμα που διεξήχθη το Νοέμβριο του 1935 υπό συνθήκες υπέρμετρης νοθείας αλλά και αδυναμίας των βενιζελικών να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Με συνοπτικές διαδικασίες ο βασιλιάς επανήλθε στη χώρα και προκήρυξε νέες εκλογές για τον Ιανουάριο του 1936. Στις εκλογές κανένα κόμμα δεν κατάφερε να κερδίσει αυτοδυναμία. Έτσι έλαβαν χώρα μια σειρά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, σημαντικότερη εκ των οποίων μπορεί να θεωρηθεί αυτή ανάμεσα σε Σοφούλη, ηγέτη των φιλελευθέρων, και Σκλάβαινα, εκπροσώπου του Παλλαϊκού μετώπου (του -ας το πούμε- κόμματος εντός του οποίου κυριαρχούσαν στελέχη του παράνομου ΚΚΕ). Στη συμφωνία περιλάμβανονταν μια σειρά από παροχές προς αδύνατους (πχ. διευθέτηση χρεών αγροτών), καθώς και σημαντικές πολιτικές παραχωρήσεις προς το ΚΚΕ (αμνήστευση πολιτικών κρατουμένων κτλ). Το αντάλλαγμα της συμφωνίας ήταν η υπερψήφιση του Σοφούλη στη θέση του προέδρου της βουλής. Όπερ κ εγένετο.
Καθήκοντα υπηρεσιακού πρωθυπουργού εξακολούθησε να ασκεί ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής, καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί από το βασιλιά όταν ανεστάλη το πραξικόπημα Κονδύλη. Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε συμμετείχε πλέον και ο Ιωάννης Μεταξάς, ως υπουργός στρατιωτικών. Ο Δεμερτζής πέθανε λίγες μέρες μετά και ο βασιλιάς διόρισε στη θέση του τον Μεταξά. Πρωθυπουργός λοιπόν ο Μεταξάς, ο αρχηγός ενός κόμματος που στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 έλαβε ποσοστό μόλις 3,94%.
Η πολιτική κατρακύλα συνεχίζονταν. Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν στη συνέχεια σας αφήνω να τα διαβάσετε από την βικιπαίδεια. Αντιγράφω:

"Στις 13 Απριλίου ο Γεώργιος Β΄ διόρισε τον ίδιο πρωθυπουργό και στις 16 Απριλίου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Ο βουλευτής Ηλείας Βάσος Στεφανόπουλος είπε τότε: «Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήση ο Μεταξάς». Ο δρόμος είχε ανοίξει για τον Μεταξά. Και όμως πολλές εξέχουσες προσωπικότητες του τόπου είχαν επισημάνει τον κίνδυνο. Ο Σοφούλης, πρόεδρος της Βουλής, αν και είχε επιφυλάξεις για το διορισμό του Μεταξά, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης. Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία στον Μεταξά. Το ψήφισμα διέκοπτε τις εργασίες της βουλής ως τις 30.9.36 και παρείχε εξουσιοδότηση στην Εκτελεστική εξουσία να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα για όλα τα θέματα, κάτω από την επίβλεψη μιας 40μελούς επιτροπής, η οποία τελικά δε λειτούργησε. Επικαλούμενος τον κίνδυνο εσωτερικών ταραχών και την ασταθή διεθνή κατάσταση, στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς κατήργησε και τον κοινοβουλευτισμό με τη συγκατάθεση του Γεωργίου Β', ο οποίος διέλυσε τη Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές και ανέστειλε πολλά άρθρα του Συντάγματος".

Αυτή λοιπόν ήταν η ηλιθιότητα των ελλήνων; Το ότι δεν ρωτήθηκαν ποτέ για τα όσα συνέβαιναν στην πολιτική σκηνή; Για το ότι άλλους ψήφισαν και άλλον είδαν να κυβερνά; Για την αισχρή παρέμβαση του Γεωργίου, βασιλέως γραικών; Για την κατάλυση του συντάγματος ερήμην του; Ας αφήσουμε καλύτερα τις βδελυρές απόψεις για τον ελληνικό λαό, που παρότι μωρός πολλές φορές, έχει απόλυτο δικαίωμα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να αποφασίζει -μόνο αυτός- για την κυβέρνηση που επιθυμεί.
Κι ένα μικρό σχόλιο για τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Φωνάζουν πολλοί και ισχυρίζονται πως ο λαός ζήτησε συνεργασία. Βάσει του αποτελέσματος δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο. Τώρα οι πολίτες έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν ξανά, να δώσουν ένα σαφέστερο μήνυμα, και παραμένω πεπεισμένος πως μπορούν να το πράξουν. Δεν προδικάζω το αποτέλεσμα, δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Κι αυτό γιατί σκοπός του σημερινού ποστ δεν είναι να πάρει θέση υπέρ ενός ή άλλου πολιτικού σχηματισμού, αλλά αφενός μεν να αναδείξει το ατυχές των ισοπεδωτικών συγκρίσεων με το παρελθόν, αφετέρου να παρακαλέσει όλους όσοι διαβάζουν αυτό το blog να σκεφτούν πως ενώ μπορούμε και πρέπει να κατηγορούμε τους πολιτικούς με τους οποίους διαφωνούμε, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους θεσμούς και δη το ύψιστο δημοκρατικό στοιχείο: το εκλέγειν. 
Άσε που αν οι "οικονομικές συνθήκες" δεν επιτρέπουν την αναμονή δυο μηνών για τη διενέργεια εκλογών και το σχηματισμό κυβέρνησης, σημαίνει πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πτώμα κι εμείς υποκρινόμαστε πως βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Εν κατακλείδι, έχουμε βιάσει πολλάκις στο παρελθόν την δημοκρατία και την ιστορία μας, καιρός να σταματήσουμε.
Πάμε λοιπόν σε νέα εκλογική μάχη. Ας δοθεί η μάχη για τις θέσεις, τις ιδεολογίες, τα προγράμματα, τις αλήθειες και τα ψέμματα των κομμάτων και όχι για το ψευτοδίλημμα αν αντέχει η χώρα νέες εκλογές. Η δημοκρατία, αν θέλει να αποκαλείται δημοκρατία, αντέχει πάντα τις εκλογές. Τις μη-εκλογές δεν αντέχει, όπως φάνηκε κι από την μικρή ιστορία του Μεταξά.
Τη δημοκρατία και τα μάτια μας λοιπόν. 

ΥΓ. θα συμφωνήσω πάντως με όσους ισχυριστούν πως δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση του εκλογικού δικαιώματος. Κατ'εμέ όμως εκλογές έπρεπε να έχουν γίνει στην Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό, από την στιγμή που το "λεφτά υπάρχουν" πήγε περίπατο. Άντε καλό μας κουράγιο.

* σας θυμίζει κάτι ο χαιρετισμός των οπαδών του Μεταξά; Έξω από τη βουλή τραβήχτηκε η φωτό. Προς γνώση και συμμόρφωση :)

10 Μαΐ 2012

Μια "φιλελεύθερη" αδικία

Η παρακάτω φράση ανήκει στον Αλέξις Ντε Τοκβίλ, συνεπή φιλελεύθερο του 19ου αιώνα. Μια φράση που ενδεχομένως αγνοούν αν όχι αποδοκιμάζουν πολλοί (όχι όλοι) σύγχρονοι wannabe "φιλελεύθεροι". Γιατί κάπου έμπλεξαν με την προτροπή του Τοκβίλ για ισορροπία ελευθερίας κ ισότητας, επιλέγοντας μονόπατα την πρώτη. Και μάλιστα ούτε καν τη δική τους ελευθερία, παρά μόνο των αγορών. Αφιερωμένη λοιπόν σε όσους "φιλελεύθερους" θεωρούν πως μένουν πιστοί στην ιδεολογία τους, προτάσσοντας -για λόγους υποτίθεται εθνικής ανάγκης- την ανάγκη συστράτευσης με το σάπιο σύστημα, την ανάγκη συνέχισης της ίδιας αδιέξοδης πορείας:

"Ενώ την υπέμεναν καρτερικά όσο έμοιαζε αθεράπευτη, μια αδικία αρχίζει να φαίνεται ανυπόφορη στους ανθρώπους, μόλις περάσει από το νου τους η ιδέα ότι μπορεί να εξαλειφθεί"*  

Η αλλαγή -η λεγόμενη "μεταρρύθμιση" πολιτικής, κοινωνίας και οικονομίας- δεν είναι μια ανώδυνη διαδικασία, κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να ξεκινήσει χωρίς ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών συσχετισμών και διεργασιών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο πλανάται πλάνη οικτρά. Αντί λοιπόν να μοιρολογεί κανείς για το σαθρό που χάνεται, ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα για τη δημιουργία του νέου και άφθαρτου -ανεξαρτήτως ιδεολογικής προτίμησης. Αλλά δυστυχώς φαίνεται πως ο μεγαλύτερος εχθρός της αλλαγής, είναι ο φόβος της ίδιας της αλλαγής. Κι αυτό ισχύει για μεγάλη μερίδα εν ελλάδι αυτοαποκαλούμενων "φιλελευθέρων".

* κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα μπορεί να μην είναι τόσο τυχαία, αν και σίγουρα υπάρχουν διακριτές διαφορές. Εξάλλου όπως έχουμε ξαναπεί, η ιστορία γράφεται με όρους του σήμερα και όχι του χθες :)

6 Μαΐ 2012

Η προεκλογική επίδοση των κομμάτων

Λιγότερο από μια ώρα έμεινε πριν το κλείσιμο της αυλαίας και το άνοιγμα της κάλπης. Σε μια ιδιάζουσα εκλογική αναμέτρηση τα κόμματα διεκδίκησαν την ψήφο μου. Πως τα πήγαν προεκλογικά; Να η δική μου εκτίμηση, χωρίς εννοείται ποσοστά :))

Νέα Δημοκρατία: Στην περίπτωσή της φταίει και το άλογο και το σαμάρι. Η μεγάλη μείωση της εκλογικής απήχησης δείχνει επίσης ότι μερίδιο ευθύνης έχουν και τα σαμαρικά κρόσια, ήτοι τα κρόσια που κρέμονται δίπλα και γύρω από τον αναβάτη. Η ενεργοποίηση του Κώστα -το παιδί μίλησε- Καραμανλή συνοδεύτηκε με ρίγη συγκίνησης για τον μαρμαρωμένο βασιλιά που ήθελαν να σκοτώσουν οι αμερικάνοι, αλλά έσωσαν οι ρώσοι. Αλλά δεν ήταν αρκετή.

ΠΑΣΟΚ: Που να το φανταστούν οι τρείς δελφίνοι όταν ξεκινούσαν πριν από 4-5 χρόνια τα δελφινίσματά τους, πως τελικά θα έμεναν σχεδόν μόνοι τους μέσα στο ΠΑΣΟΚ, υπό την -βραχύβια υποθέτω- ηγεσία του ενός από αυτούς (αυτού με το μεγαλύτερο εκτόπισμα, όχι απαραίτητα πολιτικό). Λένε πως τα χρόνια ενός κόμματος είναι σαν αυτά ενός σκύλου. Ήτοι ένα ανθρώπινο = επτά σκυλίσια. Δεν ξέρω αν ισχύει γενικά αλλά για το ΠΑΣΟΚ σίγουρα ισχύει. Έτσι τα 38 έτη του ΠΑΣΟΚ μεταφράζονται περίπου σε 266 ανθρώπινα. Όπως καταλαβαίνετε έχει σαπίσει και μένει στη ζωή μόνο με 'τεχνητή' υποστήριξη. Υποψιάζομαι ότι ο Ραν-Χρυσο-Ταν-Χοΐδης-Πλαν θα σκοντάψει αύριο μεθαύριο, βγάζοντας το καλώδιο από την πρίζα

ΣΥΡΙΖΑ: Είτε πάρει 10, είτε 20% είναι ο μεγάλος κερδισμένος της αναμέτρησης. Πέρασε το ΚΚΕ στην τιτάνια αναμέτρηση αριστεροφροσύνης κι αυτό τα λέει όλα. Βέβαια, το γεγονός ότι το αριστερόμετρο είναι πειραγμένο και δεν βγάζει πια αξιόπιστα αποτελέσματα, πρέπει επιτέλους να τους προβληματίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως άρχισε να ενηλικιώνεται. Από τα παιδικά χρόνια (και τις παιδικές ασθένειες) πέρασε στο στάδιο της εφηβείας. Σε αυτό το στάδιο όμως αρχίζουν οι ορμόνες να χτυπούν κόκκινο και έρχονται στην επιφάνεια οι πρώτοι αυτοκτονικοί ιδεασμοί. Πάντως το γεγονός πως ένα εφηβικό πλέον κόμμα εξακολουθεί να καμακιάζει (άνευ επιτυχίας) την Αλέκα είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό για να μην πω αρρωστημένο. Μπλιαχ :))

ΚΚΕ: Οι πλερέζες κυματίζουν μεσίστιες στο παλατάκι του Περισσού. Το μήνυμα συμπάθειας που έστειλε ήδη ο Κιμ Γιονκ Ουν (που το έμαθε ο μπαγάσας πριν κλείσουν οι κάλπες; λες να διαβάζει fimotro;) δεν στάθηκε αρκετό για να εμποδίσει Παφίλη και Μπογιόπουλο να κατηγορήσουν (προσωρινά) ο ένας τον άλλο για "φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές". Ο Παφίλης θεωρεί πως το βιβλίο του Μπογιόπουλου για το ποδόσφαιρο έθεσε σε δεύτερη μοίρα τη "σοβαρή" ανάλυση του ΚΚΕ για το πως θα πάρει την ηγεσία της χώρας, εξακολουθώντας παράλληλα να κάνει απεργίες.

ΔΗΜΑΡ: Η Δημοκρατική Αριστερά ιδρύθηκε πριν από σχεδόν δυο χρόνια, αλλά γεννήθηκε γερασμένη. Όταν την είδαν οι πολίτες θεώρησαν ότι είχαν να κάνουν με μια νέα περίπτωση Benjamin Button αλλά φευ. Ο αξιαγάπητος κ. Κουβέλης δεν θα γίνει ποτέ Μπραντ Πιτ και η μετάγγιση που επιχείρησε με εκσυγχρονιστικό αίμα μάλλον χειροτέρεψε την κατάσταση.

ΔΡΑΣΗ: Τάσσονται υπέρ των γενοσήμων και παρόλα αυτά κρατούν επιμόνως στην πρωτοκαθεδρία την ίδια δρασική ουσία, της οποία η πατέντα έχει λήξει εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια. Υπάρχει μια υποψία ότι στην εταιρία Elbisco χρησιμοποιούν το αλεύρι της Αλλατίνης για να φτιάξουν προϊόντα Ελίτ. Μόνο που πρόκειται για την "Ελίτ της φρυγανιάς", ήτοι ένα ξεροψημένο, καθόλου φρέσκο προϊόν, ιδανικό για δίαιτα σε περίπτωση διάρροιας, όχι όμως για καθημερινή χρήση σε μια ισορροπημένη διατροφή :))

ΔΗΣΥ: Η 6η Μαΐου είναι μια μέρα που η αρχηγός του κόμματος δεν θα ξεχάσει ποτέ. Γι'αυτό παρότι χιουμοριστικό αυτό το ποστ δεν θα σχολιάσω παραπάνω. Το πένθος σεβαστό.

Σταματώ εδώ και δεν πιάνω τα άλλα κόμματα λόγω έλλειψης χρόνου. Έφαγα ήδη 20 λεπτά για να γράψω αυτό το άρθρο, ήτοι μένουν μόλις 30 λεπτά πριν ανοίξουν οι κάλπες. Πράσινοι, Ανταρσύα, Καμμένοι όνομα και πράγμα, θα σχολιαστούν στο άρθρο για την επόμενη μέρα των εκλογών. Μια μέρα που εύχομαι να αφήσει εκτός τα χρυσαυγά.   

ΥΓ. Άντε βρε χαμογελάστε. Σε λίγα χρόνια θα τα θυμόμαστε όλα αυτά σχεδόν με νοσταλγία :)

4 Μαΐ 2012

Πως θα ψηφίσω...

Από την ημέρα προκήρυξης των εκλογών έως σήμερα, άπειροι συμπολίτες έχουν καταθέσει τη γνώμη τους για το τι και πως θα ψηφίσουν στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Το κείμενό μου λοιπόν δεν αποτελεί κάτι πρωτότυπο ή καινοτόμο. Έχω όμως το καθήκον, πρώτα από όλα προς τον ίδιο μου εαυτό, να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου όχι για το τι, αλλά για το πώς θα ψηφίσω.


Θα ψηφίσω αυτούς που "ξέρουν να κυβερνούν και θα μας βοηθήσουν να αποφύγουμε τις κακοτοπιές"; Όχι, δεν θα τους ψηφίσω. Δεν τους στηρίζω γιατί όπως έχει φανεί διαχρονικά και καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν ξέρουν επί της ουσίας να κυβερνούν. Γιατί αν ήξεραν δεν θα οδηγούμασταν σε αυτή την κατάσταση. Αντιθέτως, όπως αποδεικνύεται, κάθε φορά που ένα από τα δυο κόμματα εξουσίας περνά στην αντιπολίτευση είναι σαν να μηδενίζει το διακυβερνητικό κοντέρ και να ξεκινά από το έτος 0. Έτσι όταν έρχεται η ώρα να ξανακυβερνήσει είναι σαν να βλέπεις ένα παιδί παγιδευμένο σε γερασμένο σώμα, που κάνει τα ίδια και τα ίδια παιδικά λάθη, τις ίδιες ανόητες κακομαθημένες κινήσεις.

Θα ψηφίσω αυτούς που "έχουν πρόγραμμα και καταθέτουν νούμερα"; Όχι δεν θα τους ψηφίσω ή μάλλον για να ακριβολογώ δεν θα ψηφίσω βάσει προγράμματος γιατί όσο, μηδενιστικό κι αν ακούγεται, κανένα από τα προγράμματα με τα ωραία -ή τα άσχημα- νούμερα δεν πρόκειται να εφαρμοστεί όπως το ονειρεύεται ο εγκέφαλος που το συνέλαβε. Η εφαρμογή ενός προγράμματος στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο οικονομικό του σκέλος, δεν εξαρτάται σε μεγάλο πλέον βαθμό από την κυβέρνηση. Και η μη εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος παρασύρει όπως και οι πέτρες γνωρίζουν όλα τα υπόλοιπα.   

Θα ψηφίσω αυτούς που διατρανώνουν ότι "το μνημόνιο ήταν απαραίτητο για χώρα ή τέλος πάντων το καλύτερο δυνατό"; Όχι δεν θα τους ψηφίσω, γιατί το μνημόνιο ήταν, είναι και θα είναι ένα άκρως άδικο σύμφωνο τουλάχιστον σε κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς όρους. Και μπορεί μεν να περιέχει μερικές ορθές μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αγοράσαμε όλο το πακέτο και όχι τις λίγες ορθές αλλαγές που προτείνει.

Θα ψηφίσω αυτούς που αρθρώνουν "αντιμνημονιακή ρητορεία"; Όχι δεν θα τους ψηφίσω. Γιατί τότε είναι σαν να αποδέχομαι ότι υπάρχει ένα κοινό αντιμνημονιακό μέτωπο που ξέρει πως θα βγούμε από την κρίση, πράγμα που όπως όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ισχύει. Μπορεί να χωριστήκαμε σε 'μνημονιακούς' και 'αντιμνημονιακούς' αλλά αυτό δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε στιβαρές αντιπροτάσεις, σχεδιασμό, σπιρτάδα, που μέχρι στιγμής κανένα αντιμνημονιακό κόμμα δεν φαίνεται να διαθετεί.

Θα ψηφίσω διαμαρτυρόμενος, ήτοι "θα καταθέσω ψήφο διαμαρτυρίας"; Όχι δεν θα διαμαρτυρηθώ μέσω της ψήφου μου. Εξέφρασα την διαμαρτυρία μέσα από τις διαδηλώσεις που συχνά πυκνά γίνονταν από το Μάιο του 2010, το έπραξα μέσα από το δημόσιο προφίλ μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν θα το πράξω και μέσω του μοναδικού ουσιαστικά τρόπου ελέγχου της εξουσίας που μου δίνει η στενή κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.

Βάσει των παραπάνω φαίνεται πως μάλλον δεν πρέπει να ψηφίσω κανένα από τα κόμματα που κατέρχονται στις εκλογές. Εγώ όμως θέλω να ψηφίσω.
Θέλω να ψηφίσω βάσει της -ενδεχομένως αφελούς για κάποιους- οπτικής πως αυτό που πρέπει να αναδειχθεί μέσα από τις εκλογές είναι η ανάγκη για διαφορετικό πρόταγμα στην ανάπτυξη, για διαφορετική αντιμετώπιση των ασφυκτικών οικονομικών προβλημάτων, για αποστολή ενός ηχηρού μηνύματος προς τους ευρωπαίους εταίρους πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αλλάξει αρκεί να μην ταπεινωθεί, για χτίσιμο ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα βασίζεται στην ισονομία, στην ορθή κατανομή των βαρών, στην υπεράσπιση των αδυνάτων. Θέλω να ψηφίσω για την ευημερία των παιδιών μου, για να καταφέρω μετά από χρόνια να ισχυριστώ πως με τη στάση μου όλα τα προηγούμενα χρόνια (άρα και με την ψήφο μου) έκανα το καλύτερο δυνατό για αυτά.

Δυστυχώς όλα τα παραπάνω δεν υπάρχουν σε επάρκεια σε κανένα κόμμα. Μπορείς να τσιμπολογήσεις λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο, όμως η ψήφος είναι μόνο μία. Για αυτό κι εγώ, όσο και αν σας κακοφανεί, θα ψηφίσω βάσει ιδεολογίας. Θα ψηφίσω το κόμμα που θεωρώ πως υπό προϋποθέσεις έχει στο DNA του την πολιτική βούληση και την ιδεολογική θεώρηση που θα κάνει πράξη τα όσα ονειρεύομαι και εν συντομία περιέγραψα στην παραπάνω παράγραφο. Για μένα το ιδεολογικό υπόβαθρο δεν είναι ασήμαντη ποσότητα. Κι από τη στιγμή που το κατά Φουκουγιάμα τέλος της ιστορίας (και των ιδεολογιών) δεν ήρθε ποτέ, θεωρώ χρέος μου να παραμείνω πιστός στις ιδεολογικές μου αξίες και να ψηφίσω το κόμμα που -κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη- την συγκεκριμένη χρονική στιγμή βρίσκεται πιο κοντά σε αυτές.
Δεν θα προτείνω λοιπόν κανένα κόμμα, αλλά σας παροτρύνω να ψάξετε το ιδεολογικό σας background και να αποφασίσετε μένοντας πιστοί στις αρχές σας. Γιατί τελικά οι ατομικές αρχές και η αξιοπρέπεια είναι τα μόνα πράγματα που όσο κι αν θέλουν κάποιοι, μόνο με τη θέλησή μας μπορούμε να τα προδώσουμε.

Καλό βόλι και να ξέρετε πως όσο άσχημα κι αν μας φαίνονται τα πράγματα, οι πρόγονοι μας πέρασαν πολύ χειρότερα και παρόλα αυτά κατάφεραν να αντέξουν. Στο άγνωστο λοιπόν, με βάρκα την ελπίδα :)

3 Μαΐ 2012

Το φάουλ ενός δημοσιογράφου (για τους μετανάστες της Αμυγδαλέζας)

Ο Φάνης Παπαθανασίου είναι διπλωματικός συντάκτης της ΝΕΤ. Αργά το βράδυ της Τετάρτης 2  Μαΐου θεώρησε σκόπιμο να αναρτήσει μια 'είδηση' (και συνάμα 'πολιτικό' σχόλιο) στο twitter:




Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε. Δεν κατάλαβα ποιο το θέμα σύγκρισης. Πως στην ευχή συνδέεται αυτό που τρώνε οι φυλακισμένοι της Αμυγδαλέζας με αυτό που τρώνε οι άστεγοι και οι πεινασμένοι ημεδαποί;
Αν οι μετανάστες της Αμυγδαλέζας φάνε σκουπίδια που θα τους πετάξουν οι φρουροί τους, οι αθηναίοι που τρώνε σε συσσίτια ή από τα σκουπίδια θα αποκτήσουν ως δια μαγείας ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης; Τι στα κομμάτια εννοεί ο ποιητής που εγώ αδυνατώ να καταλάβω;

Έστειλα ένα σχόλιο, το οποίο αγνόησε. Αγνόησε επίσης σχόλιο που έκανε ο συνάδελφός του @NikoAgo:


Ο κύριος Ago επέμεινε:


Ο κύριος δημοσιογράφος της δημόσιας τηλεόρασης δέησε να απαντήσει το εξής:


Μάλιστα, λοιπόν. Ο Φάνης Παπαθανασίου δεν επιθυμεί τα χειρότερα για τους μετανάστες. Αντιθέτως θεωρεί πως το κέτερινγκ είναι ακριβό και θα ήταν προτιμότερο να υπάρξει μέριμνα για προμήθεια φαγητού από κάποιο κοντινό στρατόπεδο.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Οι άνθρωποι που μεταφέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα το μόνο που δεν έχουν ανάγκη είναι τα εδέσματα του Νησίς. Ούτως ή άλλως στα χρόνια της ζωής τους αμφιβάλλω αν είδαν (όχι να γευτούν) φαγητό της προκοπής. Γιατί αν έβλεπαν θεωρώ κομμάτι δύσκολο να έκαναν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμο για να έρθουν στην 'πολιτισμένη' Ευρώπη.

Έλα όμως που εξακολουθώ να μην κατανοώ για ποιο λόγο ο κύριος Παπαθανασίου έκανε αυτή την τόσο άστοχη σύγκριση. Τι σχέση έχει το κόστος του κέτερινγκ (ειρήσθω εν παρόδω θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς περιλαμβάνει το μενού κ πόσο το ακριβές κόστος του) με τους αθηναίους που καταφεύγουν στα σκουπίδια για να καλύψουν την πείνα τους. Οι μετανάστες ευθύνονται για αυτό; Οι μετανάστες απέλυσαν τους αθηναίους που πεινάνε; Οι μετανάστες φταίνε για τις αναδουλειές που αναγκάζουν ανθρώπους να χάνουν σπίτια και αντικείμενο εργασίας γιατί δεν μπορούν να ξεπληρώσουν χρέη; Οι μετανάστες ευθύνονται για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους; Οι μετανάστες φταίνε για τους ναρκομανείς που σιτίζονται απ'τα σκουπίδια;

Φοβάμαι ότι το συγκεκριμένο ποστ του συγκεκριμένου δημοσιογράφου είναι ενδεικτικό του επιπέδου μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, αλλά και εξίσου μεγάλης μερίδας της εγχώριας δημοσιογραφιας. Ανθρωποφαγικές συγκρίσεις, λάσπη στον ανεμιστήρα, στο μπλέντερ ζωές και αξίες και όποιον πάρει ο χάρος, πάντα με μια ελαφρά τη καρδία διάθεση.
Απλά να έχει υπόψη ο κύριος Παπαθανασίου ότι τέτοια 'αθώα' σχόλια όταν διακινούνται κατά κόρον (ακόμα και από υποτίθεται έγκριτους δημοσιογράφους) και γίνονται talk of the town συντελούν (όχι μόνο αυτά αλλά και αυτά) στην αποχαύνωση, συντελούν στην ακόμα μεγαλύτερη ανάδυση ρατσιστικών και ακραίων απόψεων.
Άσε που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπως έχουμε διαπιστώσει αυτή την προεκλογική περίοδο η μετάβαση από το ρατσισμό στο φασισμό δεν είναι τόσο δύσκολη. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια κοινωνία εν υπνώσει, μια κοινωνία που πάσχει από βαθύτατη ιστορική αμνησία. (χάρη στην οποία εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού).

Φάουλ κύριε Παπαθανασίου η εκφορά άδικου -στα όρια του ρατσιστικού- λόγου. Και κρίμα που παρά το ότι μερικοί πολίτες εξέφρασαν τις ενστάσεις τους για αυτό που τόσο άστοχα γράψατε, εσείς δεν κάνατε τον κόπο να παραδεχθείτε το ατυχές του σχολίου. Αντιθέτως με ένα "χε,χε" ξεμπερδέψατε. Και είναι κρίμα, γιατί αδικεί πρώτα και κύρια εσάς σαν προσωπικότητα. Κρίμα να αδικείτε κατά αυτό τον τρόπο εσάς και το λειτούργημα που επιτελείτε.


Θα με ρωτήσει κάποιος, ίσως και ο κύριος Παπαθανασίου, "εσένα τι σε κόφτει και ασχολείσαι με τη δήλωση κάποιου;". "Ο δημόσιος λόγος υπόκειται στη βάσανο της κριτικής" θα απαντήσω. "Δημοσιογραφία των πολιτών" θα συνεχίσω, "ελπίζω να επιτρέπεται".