Κοπεγχάγη, τα δημοκρατικά όρια των ισχυρών του κόσμου, και ένας λοστρόμος

Η μάχη στην Κοπεγχάγη θα έπρεπε να κορυφώνεται μέρα με τη μέρα... Μήπως όμως πρόκειται για μια μάχη σικέ; Με αυτή την απορία έμεινα μόλις είδα βίντεο από το εσωτερικό του Μπέλα Σέντερ (δηλαδή του κτιρίου όπου λαμβάνουν χώρα οι διαπραγματεύσεις για το κλίμα). Σε αυτό το βίντεο, ο επικεφαλής του ΟΗΕ για το κλίμα, κ. Ύβο ντε Μπερ, προσπαθεί να δικαιολογηθεί στα δεκάδες μέλη ΜΚΟ, για τους λόγους που με το έτσι θέλω τους πετάνε εκτός της διάσκεψης.

Πως έχει η ιστορία: Συνολικά πάνω από 12.000 -15.000 μέλη περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων έχουν λάβει διαπιστεύσεις από τον ΟΗΕ, έχοντας έτσι το δικαίωμα να παρακολουθούν τις εργασίες της διάσκεψης του ΟΗΕ και να συνομιλούν με τις 192 αντιπροσωπείες, σε μια προσπάθεια επίτευξης μιας όσο το δυνατόν καλύτερης συμφωνίας για το κλίμα.
Από σήμερα όμως το κλίμα έχει αλλάξει. Με μια απαράδεκτη απόφαση ο ΟΗΕ και η Δανία ενδυνάμωσαν τα μέτρα ασφαλείας στο Μπέλα Σέντερ δίνοντας εντολή στην αστυνομία και τις δυνάμεις φύλαξης του χώρου να "κόβουν" σταδιακά τα μέλη των ΜΚΟ. Υπολογίζεται ότι (από τα 12.000 - 15.000 μέλη ΜΚΟ) την Πέμπτη θα επιτραπεί η είσοδος μόνο σε περίπου 400-800, ενώ την Παρασκευή το νούμερο θα μειωθεί σε περίπου 50-100.

Η επίσημη αιτιολόγηση είναι η ανεπάρκεια χώρου, καθώς από σήμερα έως την Παρασκευή καταφθάνουν οι ηγέτες του κόσμου με τις πρόσθετες αντιπροσωπείες τους, καθώς και ζητήματα ασφάλειας των ηγετών.
Και τα δυο φαντάζουν τουλάχιστον γελοία, γιατί αν μη τι άλλο δεν μπορείς να θεωρείς -άνευ αποδείξεων- ένα μέλος μιας ΜΚΟ ως εν δυνάμει τρομοκράτη. Όπως επίσης δεν μπορείς να πείσεις κανένα για την έλλειψη του χώρου, όταν ήξεραν όλοι πολύ καλά ποιο είναι το μέγεθος του κτιρίου και των αντιπροσωπειών. Αντιθέτως φαντάζει πιο πειστική η εξήγηση πως θα πρέπει να στηθεί μια "χρυσή γυάλα" μέσα στην οποία οι ηγέτες των ισχυρών κρατών θα στήσουν πάρτι, αφήνοντας εκτός τις ενοχλητικές "σφίγγες" που τριβελίζουν στα αυτιά τους και τους υπενθυμίζουν διαρκώς το καθήκον τους. Δυστυχώς, δεν μπορούν να πράξουν το ίδιο (δηλαδή να πετάξουν με τις κλωτσιές) με τους Αφρικανούς και τα νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού. Αμφιβάλλει κανείς ότι αν μπορούσαν θα το έπρατταν με ευχαρίστηση;

Έχω την εντύπωση ότι αυτό που βγαίνει ως κύριο συμπέρασμα από την Κοπεγχάγη, δεν είναι η απώλεια μιας ιστορικής ευκαιρίας και η έλλειψη ηγετών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αντιθέτως, με αφορμή τον αποκλεισμό των ΜΚΟ, αυτό που φαντάζει ως ένα από τα κυριότερα συμπεράσματα της διάσκεψης είναι η ανάδειξη των στενών ορίων της "αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας", καθώς και η ολοένα διογκούμενη τάση των πολιτών να την υπερκεράσουν διεκδικώντας περισσότερα, διεκδικώντας ρόλο σε όλα αυτά που διαδραματίζονται στο όνομά τους, χωρίς την έγκρισή τους.

Ιστορικές οι στιγμές στην Κοπεγχάγη. Όχι για αυτά που θα γίνουν εκεί, αλλά για τις παρακαταθήκες που αφήνουν τα επιτεύγματα ή καλύτερα τα μη-επιτεύγματα αυτής της διάσκεψης.

ΥΓ. σε μια φοβερή παρέμβαση -σήμερα Τετάρτη 16 Δεκ- ο εκπρόσωπος του Τουβαλού δήλωσε: "Πρόεδρε, έχω την αίσθηση του φόβου ότι είμαστε σε έναν Τιτανικό, βουλιάζουμε γρήγορα και δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις σωσίβιες λέμβους επειδή ένα μέλος του πληρώματος αποφάσισε ότι δεν βουλιάζουμε και ότι πρέπει να ξεκινήσουμε ανεπίσημες διαπραγματεύσεις/συζητήσεις για να αποφασίσουμε αν βουλιάζουμε ή όχι.
Τώρα είναι η ώρα κυρία Πρόεδρε να ρίξουμε τις σωσίβιες λέμβους. Τώρα είναι η ώρα να σώσουμε αυτή τη διαδικασία. Ας δούμε τα νομικά κείμενα που έχουν κατατεθεί και είναι στο τραπέζι και ας προχωρήσουμε. Ευχαριστώ".
Δυστυχώς δεν είναι ένα το μέλος του πληρώματος. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι αρκετά και προέρχονται από ΗΠΑ, Κίνα, Αυστραλία, Καναδά, Πολωνία, Ιταλία, κοκ... Ένα από αυτά τα μέλη του πληρώματος, σίγουρα όχι σε ρόλο καπετάνιου, μπορεί όμως λοστρόμου (ομιλώντας ιεραρχικά και χωρίς ιδιαίτερα σκωπτική διάθεση), είναι ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο οποίος ανακάλυψε τον κομμουνιστικό κίνδυνο μέσα στις περιβαλλοντικές οργανώσεις, τους επιστήμονες και όποιους άλλους ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή και το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης. Δείτε το άρθρο του, και όχι μην γελάσετε. Απλά ανάψτε ένα κερί στην Αγία Γκαζπρομ!

Να χαίρεσαι και να λυπάσαι, μα ό,τι και να γίνει μη φοβάσαι...

Το πιο κάτω κείμενο γράφτηκε πριν από σχεδόν ένα χρόνο, τον Ιανουάριο του 2009, υπό την επήρεια ενός καταιγισμού συναισθημάτων και σκέψεων για τα όσα ελάμβαναν χώρα. Δεν το δημοσίευσα ποτέ.
Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, το ανασύρω από τη λήθη του υπολογιστή μου, και το δημοσιεύω στο blog, χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα.
Μετά από ένα χρόνο, μπορεί και αυτό να υποστεί τη βάσανο της δημόσιας κριτικής.


Στην Αθήνα του Δεκέμβρη 2008

Σε μια κοινωνική εξέγερση μπορεί κανείς να δει αποχρώσεις διαφόρων ιδεολογικών ταυτοτήτων, μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες και απόλυτες κοινωνικοπολιτικές επιδιώξεις. Όλοι μπλέκονται σε ένα κουβάρι δίκαιων ή άδικων διεκδικήσεων, νέοι και γέροι, εργαζόμενοι και άνεργοι, μπαχαλάκηδες και ασφαλίτες, πολίτες και πολιτικοί- αυτό όμως που προκύπτει και βιώνουμε σήμερα είναι η γέννηση μιας ιστορίας, που δυστυχώς ή ευτυχώς θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη γενιά να αποφασίσει το πώς και που μας οδήγησε. Σε αυτό το κείμενο θα διαβάσετε μια άποψη για τις εξελίξεις σε μια χώρα που παραπαίει, χωρίς να της φταίει η νέα γενιά, μολονότι είναι η νέα γενιά που πληρώνει διαχρονικά την αμάθεια των κυβερνώντων.

Δηλώνω, λοιπόν, βαθύτατα λυπημένος για τα παιδιά που κατέβηκαν ειρηνικά στους δρόμους. Λύπη γιατί αργήσαμε πολύ. Λύπη γιατί η δική μου γενιά της μεταπολίτευσης έχασε την ευκαιρία να ορθώσει το ανάστημά της και να δείξει ότι υπάρχει. Λύπη γιατί η γενιά μου άφησε τους διαδηλωτές στο έλεος αυτών που με ευκολία τους λοιδορούν είτε γιατί είναι συνυφασμένοι με το σαθρό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα της Ελλάδας, είτε γιατί είναι απόλυτα συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι θα ζήσουν μια «ζωή που δεν έζησαν» παραδομένοι στην απάθεια του καναπέ και των ριάλιτι, πλήρως υποταγμένοι στο ρητό «καταναλώνω (και μπορώ να αγοράζω τηλεόραση πλάσμα) άρα υπάρχω». Λύπη γιατί είμαι και εγώ συμβιβασμένος με τις κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτικές διαστρωματώσεις του σημερινού στάτους κβο. Είμαι όμως χαρούμενος που μπορώ ακόμα να παραδεχθώ τους συμβιβασμούς μου, κλείνοντας το μάτι στους νέους που έρχονται, ζητώντας από αυτούς αγώνες και αλλαγές ενάντια στο υπονομευμένο παρόν τους.

Δηλώνω, επίσης, βαθύτατα χαρούμενος γιατί ανακάλυψα ότι πολλοί συμπολίτες μας ένιωσαν ειλικρινή αγανάκτηση για τα περίπου 500 καταστήματα που έπαθαν μερικώς ή ολικώς ζημιές, αλλά ειλικρινά λυπάμαι που όλα αυτά αποκτούν στο ζύγι (έμμεσα ή άμεσα) την ίδια βαρύτητα με τον φόνο ενός νέου. Μην ξεχάσω, λοιπόν, να καταδικάσω μετά βδελυγμίας τα σπασίματα. Όχι γιατί δεν βρίσκω κανένα ελαφρυντικό για κάποια από αυτά, αλλά για να στερήσω τη χαρά της καταδίκης μου από τους απερίφραστα κατα-δικαστές της βίας, που απλά ζητούν πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, λέγοντας (σωστά) ότι η δημοκρατία δεν επικροτεί τέτοιου είδους περιστατικά, μη μπορώντας παράλληλα να αντιληφθούν ότι (και) η αδράνεια (τους) συντέλεσε στον εκχυδαϊσμό των εκδηλώσεων αγανάκτησης. Μακάρι να μην έβλεπα ούτε ένα σπάσιμο. Μακάρι, όμως, να έβλεπα σε ειρηνικές πορείες όλους αυτούς που οδύρονται για τις σπασμένες τζαμαρίες, να τους άκουγα να καταδικάζουν με το ίδιο σθένος τα εκατοντάδες μεμονωμένα περιστατικά της ΕΛ.ΑΣ, να τους «συλλάβω» διαμαρτυρόμενους (ειρηνικά πάντα) για τα βατοπεδινά φιλέτα που προέκυψαν βάσει της αρχής «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Μακάρι να έβλεπα όλους αυτούς που σχίζουν τα ιμάτιά τους για τις ζημιές των καταστημάτων του κέντρου, να ένιωθαν την ίδια στεναχώρια για την οικονομική κρίση ή για τον θάνατο του εμποράκου προς όφελος των λογής -βωβικής σύλληψης και εκτέλεσης- Mall. Μακάρι να σταματήσει η «αντίσταση» που εξαντλείται στα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων.

Πάντως, χαίρομαι που αρκετοί συνειδητοποιούν ότι οι λέξεις «υποκλοπές, ζίμενς, πυρκαγιές, ζαρντινιέρα, παραδικαστικό, απαγωγές, κουμπάροι, δάνεια, οικονομική κρίση, ανασφάλεια» δεν είναι κενές περιεχόμενου, αλλά περικλείουν μέσα τους το ζουμί των γενεσιουργών αιτιών της εξέγερσης των νεολαίων. Λυπάμαι, όμως, που για αρκετούς άλλους όλες αυτές οι λέξεις δεν είναι ικανές να τους κάνουν να παραδεχθούν ότι η διαφθορά συνεχώς διογκώνεται και ότι το «κράτος δικαίου» έχει καταντήσει ένα σύντομο ανέκδοτο, εφάμιλλης αξίας με το -ισοπεδωτικό μεν, αλλά με μεγάλες δόσεις αλήθειας- «έλληνας αξιόπιστος πολιτικός ή συνδικαλιστής».

Δηλώνω βαθύτατα λυπημένος με όσους εξοργίζονται γιατί τάχα λείπουν από τους μαθητές και τους νέους, που κατέβηκαν στους δρόμους, οι «συντεταγμένες» φωνές και σκέψεις, όταν η «συντεταγμένη» Πολιτεία αποτελεί διακαή και ανεκπλήρωτο πόθο για τον μέσο Έλληνα των τελευταίων 178 χρόνων από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους. Αναζητούν υποκριτικά από τους μαθητές ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης, σαν αυτό που δεν είδαμε στο σύστημα διακυβέρνησης επίσης των τελευταίων 178 ετών. «Χαρμολυπάμαι» ακούγοντας πολλούς να ισχυρίζονται ότι τα παιδιά πρέπει να διαβάσουν, γιατί μόνο μέσα από τη γνώση θα ξεφύγουν από το σημερινό καθεστώς. Χάρμα το διάβασμα, για λύπηση όμως αυτό που απολαμβάνουν σήμερα οι νέοι, παγιδευμένοι σε ένα σύστημα φροντιστηριακής παραπαιδείας, κάκιστων συγγραμμάτων και υποδομών, όπου μηδενίζεται η σημασία της αξιολόγησης και ερμηνείας των γνώσεων. Και όλα αυτά για ένα «πουκάμισο αδειανό», για μια αυριανή θέση εργασίας χωρίς προοπτικές, χωρίς αξιοποίηση των δεξιοτήτων. Χωρίς ένα φως, μια ελπίδα για τους νέους που βλέπουν γονείς, συγγενείς και φίλους να συνθλίβονται από την «οικονομική και εργασιακή πραγματικότητα της Ελλάδας», στην οποία κυριαρχούν μερικά θρυλικά μοτό, όπως «ο θάνατος σου, η ζωή μου», «ο κλέψας του κλέψαντος» κοκ. Το διάβασμα για το διάβασμα δεν υπάρχει. Μην ξεχνάμε ότι και ο μακαριστός Χριστόδουλος διάβαζε, για αυτό δεν κατάλαβε πότε ήρθε και έφυγε η Χούντα.

Πόσο λυπάμαι που ο δικηγόρος Κούγιας είναι σήμερα ο πλέον μισητός άνθρωπος στην Ελλάδα. Όχι γιατί αγνοώ την πραγματικότητα για το ποιόν του, αλλά γιατί εμείς οι ίδιοι επικροτούμε την πορεία τέτοιων ανθρώπων, γιατί εμείς οι ίδιοι εμφυσούμε στους νέους τέτοιου είδους λογική και πρακτικές. Περάσαμε στην καθημερινότητα μας έννοιες όπως «μόνο οι ισχυροί και οι θρασείς επιβιώνουν», ανακατεμένες με μπόλικες δόσεις «κλειδαρότρυπας», από τις οποίες τρομάζουμε όταν τις βλέπουμε να ζωντανεύουν με τη μορφή ανθρώπου που επικαλείται το θέλημα Θεού για να αιτιολογήσει ένα φρικτό έγκλημα.

Χαίρομαι που όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της αναγκαιότητας ύπαρξης της «κοινωνίας των ενεργών πολιτών», αλλά η χαρά εξατμίζεται μόλις αντιληφθώ ότι τα όρια που πολλοί θέτουν για τον ρόλο του ενεργού πολίτη δεν διαφέρουν επί της ουσίας από τον ρόλο που επιφύλασσε ο Παβλόφ για τον διάσημο σκύλο του. Μιλούν για «δημοκρατικά όρια» εκδήλωσης της αγανάκτησης, ίσως για να τα αντιπαραβάλλουν με τη «δημοκρατικότητα» που κρύβει το ρουσφετολογικό αλισβερίσι και η δημιουργία νόμων εξυπηρέτησης ολίγων εκλεκτών, πιότερο ίσων ανάμεσα στους ίσους.

Λυπάμαι ειλικρινά που γράφοντας αυτές τις αράδες έζησα ένα ακόμα τραγικό γεγονός: την απόπειρα δολοφονίας του Διαμαντή Μαντζούνη. Οι δολοφονικές επιθέσεις είναι άνανδρες από όπου και αν προέρχονται. Δεν έχουμε ανάγκη από νέους Ξηρούς, δεν χρειαζόμαστε τη βοήθεια της τυφλής βίας. Τα δυο περίεργα περιστατικά με πυροβολισμούς καλάσνικοφ και η απόπειρα αφαίρεσης της ζωής ενός ανθρώπου, έξω από το Υπουργείο Πολιτισμού, δεν έχει θέση ούτε στην υποτυπώδη δημοκρατία μας. Κάθε σφαίρα είναι έγκλημα, που στρέφεται πρώτα από όλα ενάντια σε όσους επιζητούν την καλυτέρευση των πολιτικών-κοινωνικών- θεσμικών συνθηκών της χώρας.

Ας αναλογιστούμε, επιπλέον, ποιος κερδίζει από το νέο κυνήγι μαγισσών και την περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης. Λυπάμαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι οι πρακτικές του Φραντσέσκο Κοσίγκα, η υπόθεση των αεροπόρων και η ζάχαρη στα τανκ, ίσως δεν ανήκουν στο παρελθόν.
Λυπάμαι, επιπλέον, για την επιχειρούμενη αντιστροφή του κλίματος, σχετικά με «την αστυνομία που επιθυμούμε». Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η Αστυνομία είναι μέρος του προβλήματος γιατί απλά δεν επιτελεί το καθήκον της, αλλά -όντας ποικιλοτρόπως διεφθαρμένη- αναλώνεται στο κυνήγι συνταξιούχων, το κόψιμο κλήσεων, την εκκαθάριση του νέου άντρου της Άλ-Κάιντα που ακούει στο όνομα Εξάρχεια, και στην διαχρονική επώαση αυγών του φιδιού. Λυπάμαι ιδιαίτερα που αρκετοί «φιλήσυχοι» πολίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ζητούν αυστηρότερη αστυνομία γενικώς και αορίστως, ελπίζοντας ότι αυτοί θα μένουν πάντα στο απυρόβλητο (τι κρίμα που τα ΜΑΤ δεν έσπασαν το κεφάλι του χούλιγκαν δημοσιογράφου όταν αυτός πέταξε μπουκάλι στο διαιτητή), ή απεμπολώντας συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα τους. Η Αστυνομία απαρτίζεται και από παιδιά μας, τα οποία δεν μεγαλώσαμε για να γίνουν δολοφόνοι ή θύματα, αλλά ελπίσαμε ότι θα μας προστατεύσουν από το οργανωμένο έγκλημα των νταβατζήδων και των λοιπών σχετικών δυνάμεων.

Χαίρομαι που είχα τη δυνατότητα να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου. Λυπάμαι που δεν κατέγραψα και άλλες πολλές σκέψεις για τα όσα νιώθω, για τα όσα βλέπω και αισθάνομαι. Χαίρομαι τέλος γιατί η διαλεκτική -που αρκετοί θεωρούν ότι απέκτησε τη μορφή της από τον έλληνα φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη, με τον οποίο μας συνδέει μόνο ο ίδιος τόπος γέννησης και πιθανότατα θανάτου, επομένως ας αφήσουμε τους ισοκρατικούς και κακώς μεταφρασμένους λόγους- δεν μου αφήνει καμιά αμφιβολία για τις αμφισβητήσεις που θα δεχθεί το παρόν κείμενο. Στη ζωή τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, όλα κινούνται στις αποχρώσεις του γκρίζου. Ή, για να προσεγγίσουμε τη νέα γενιά διαμέσου των νέων τεχνολογιών, όλα στη ζωή είναι άπειροι συνδυασμοί του 0 και του 1. Όμως αυτό που κάνουν οι νέοι μας σήμερα κινείται πιο κοντά στο 1, στο σημείο δηλαδή που η μονάδα αποκτά υπόσταση, σε αντίθεση με τους συντηρητές του φοβικού κλίματος «καθίστε στα αυγά σας» οι οποίοι βρίσκονται πλησίον του μηδενός, αν όχι μέσα σε αυτό.

Μη βαυκαλιζόμαστε. Όσα ζούμε δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκην αλλαγές προς το καλό. Ζούμε ιστορικές στιγμές γιατί σήμερα τα παιδιά σπέρνουν μαζικά σπόρους –πρώτη φορά εδώ και καιρό. Είναι στο χέρι όλων όσοι διακατεχόμαστε από πραγματικά δημοκρατικές ευαισθησίες να περιποιηθούμε τη γη, να ποτίσουμε την καλλιέργεια, να ξεριζώσουμε τα παρασιτικά-παρακρατικά ζιζάνια του σάπιου συστήματος, χωρίς χρήση λιπασμάτων και χημικών παντός είδους, χωρίς να δηλητηριάσουμε τα παιδιά μας και τις μελλοντικές σοδειές-γενιές. Ο δρόμος μακρύς, οι λύσεις εμφανείς και συνάμα τόσο δύσκολες, γιατί προϋποθέτουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο σκέψης και δράσης του νεοέλληνα: εκδημοκρατισμός των θεσμών, διαφάνεια παντού, ενεργοποίηση πολιτών σε κάθε σπίτι, σε κάθε συνοικία, σε κάθε πόλη, σε όλη τη χώρα, και τέλος, ένα όραμα για να πιαστούμε, είτε αυτό λέγεται περιβάλλον, είτε παιδεία, είτε κοινωνική αλληλεγγύη, είτε όλα μαζί. Κάτι για να χαίρεσαι και να λυπάσαι, μα ότι και αν γίνει μη φοβάσαι.

…

ΥΓ. Κάτι θετικό που έμαθα από τα γεγονότα είναι ότι μας τέλειωσαν οι διανοούμενοι. Και ότι κάποιοι ελάχιστοι που αυτοαποκαλούνται έτσι έχουν ως κέντρο παραγωγής ιδεών τις περιοχές γύρω και κάτω από το στομάχι. Loξαcomix!!!!

* το πόστερ ανήκει στη συλλογή του dany_ef. Δείτε άλλα έργα του στο flickr

Να και οι απειλές! Κύριοι, στελέχη της ΔΕΗ, έλεος

"Λαχανί ανθρωπάκι, λαγός, λαγός σύμβουλος", αλλά και "στρατηλάτης".
Όχι δεν καταλάβατε καλά. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι προϊόν φαντασίας πεντάχρονων, που προσπαθούν να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους στο χαρτί.

Πρόκειται για γραπτή ανακοίνωση του Συλλόγου Μηχανικών Τεχνολογικής Εκπαίδευσης της ΔΕΗ.

Η ποιότητα των λόγων και έργων χαρακτηρίζει τον κάθε έναν από εμάς. Αφήνω λοιπόν στην κρίση σας τον χαρακτηρισμό της ανακοίνωσης του συγκεκριμένου Συλλόγου, χωρίς άλλο σχόλιο!

Δείτε πιο κάτω την ανακοίνωσή τους, όπως την πήρα από την ιστοσελίδα του Συλλόγου τους.
Δείτε επίσης εδώ το άρθρο των Νέων, το οποίο στάθηκε η αφορμή.
Δείτε τέλος, την άποψη που φιλοξενήθηκε στην ίδια εφημερίδα, σχετικά με το πιο πάνω άρθρο.


Ιδού η ανακοίνωση:

Προς

Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας &

Κλιματικής Αλλαγής

κ. Τ. Μπιρμπίλη

Προς

Υφυπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας &

Κλιματικής Αλλαγής

κ. Ι. Μανιάτη

Με «πολύ χαρά», τις τελευταίες μέρες βλέπουμε ένα καταιγισμό «βαρύγδουπων» άρθρων εναντίον του «κακού λιγνίτη», σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, σχετικά με δηλώσεις «ανθρώπων σας», που μπαινοβγαίνουν στο Υπουργείο που εσείς ηγείσθε και αρκετοί από αυτούς είναι και σύμβουλοί σας.

Μόνο που αυτά τα «λαχανί» ανθρωπάκια (λαχανί λόγω των οικολογικών ανησυχιών τους) που εμφανίζονται με ιδιότητες βαρυσήμαντες όπως «υπεύθυνος εκστρατειών πολιτικής του W W F» ( στρατηλάτης) ο ένας, «υπεύθυνος για θέματα ενέργειας της Greenpeace» ο άλλος, θα πρέπει να μάθουν αν δεν ξέρουν, ότι για 60 περίπου χρόνια η Χώρα μας έχει ασφάλεια επάρκειας σε ηλεκτρενέργεια και φθηνή KWH από την ΔΕΗ που αξιοποίησε και αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το εθνικό μας καύσιμο, τον λιγνίτη.

Κυρία Υπουργέ & Κύριε Υφυπουργέ, μάθετε ότι και εμείς ως εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουμε οικολογικές ανησυχίες, γιατί και εμείς παιδιά μεγαλώνουμε και ασφαλώς θέλουμε ένα καλύτερο αύριο.

Επανειλημμένως σας έχουμε δηλώσει ότι συμφωνούμε στην ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, άλλωστε η ΔΕΗ πρωτοστάτησε και σε αυτόν τον τομέα, όχι μόνο στη Χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη.

Πολιτικές όμως διαφόρων κυβερνήσεων, την «σταμάτησαν» σε αυτό τον σημαντικό τομέα, προκειμένου να αναπτυχθούν «λαχανί» επιχειρηματίες ιδιώτες και σε αυτόν, χρησιμοποιώντας το «κnow hοw» της ΔΕΗ που απλόχερα τους έδωσαν οι Διοικήσεις της, κατόπιν εντολής «άνωθεν». Έτσι για την ιστορία.

Κυρία Υπουργέ, Κύριε Υφυπουργέ

Τα συμφέροντα στην υπόθεση της Ηλεκτρενέργειας, ξέρουμε όλοι μας, ότι είναι τεράστια και αυτές οι πρωτοβουλίες των «ανθρώπων σας», μας κάνουν ιδιαίτερα καχύποπτους.

Θα πρέπει να μάθετε αν δεν ξέρετε, ότι το προηγούμενο διάστημα ως εργαζόμενοι στην Μεγαλύτερη Επιχείρηση της Χώρας, αναγκασθήκαμε να προχωρήσουμε σε έντονες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, γιατί με πρόσχημα τον «ανταγωνισμό», κάποιοι προσπάθησαν να κάνουν τη ΔΕΗ πολύ μικρή, με διάφορες μεθόδους, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια οι ιδιώτες ψευτοεπενδυτές.

Δυστυχώς βλέπουμε και σήμερα, με άλλη μεθοδολογία, ότι κάποιοι άλλοι τώρα συνεχίζουν να παλεύουν για το «κόντημα» της ΔΕΗ, χρησιμοποιώντας αυτά τα «λαχανί» ανθρωπάκια σας, ως «λαγούς» με πρόσχημα την ρύπανση, ώστε να αναγκάσετε τη ΔΕΗ σε σβήσιμο μονάδων, προκειμένου μονάδες βάσης να είναι μόνο αυτές των ιδιωτών δηλαδή του εν δυνάμει καρτέλ της Ηλεκτρενέργειας και η μεγάλη ΔΕΗ να γίνει ο «καρπαζοεισπράκτορας» της όλης ιστορίας.

Απ’ ότι φαίνεται η «τιμή» αυτών των «λαγών συμβούλων σας» είναι χαμηλή και προκύπτει από το πόσο βιάζονται να γίνουν επικίνδυνοι.

Κυρία Υπουργέ αν δεν τους διώξετε εδώ και τώρα, σημαίνει ότι τους αβαντάρετε.

Μας ρίξατε το γάντι και σας δηλώνουμε ότι ήδη το σηκώσαμε.

Η υπόθεση της ηλεκτρενέργειας δεν είναι «γιορτή των ερωτευμένων», όλο λουλουδάκια, πουλάκια και τιτιβίσματα, όπως εσείς θέλετε να παρουσιάσετε.

Σοβαρευτείτε και σκύψτε το κεφάλι επάνω στα ζητήματα, σηκώστε τα μανίκια όπως λέει ο Πρωθυπουργός και δουλέψτε ώστε η ΔΕΗ να αναπτύξει το επενδυτικό της πρόγραμμα, να αντικατασταθούν άμεσα μονάδες ρυπογόνες, με νέες σύγχρονες αντιρρυπαντικής τεχνολογίας , με καύσιμο τον λιγνίτη ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε ασφάλεια ως Χώρα σε αυτές τις δύσκολες εποχές για τα ενεργειακά ζητήματα.

Κλείνοντας, έτσι απλά για την ενημέρωσή σας:

Εσείς είστε Υπουργοί της Κυβέρνησης του Ελληνικού λαού και όχι ενδιάμεσοι.

Καλό το περιβάλλον και συμφωνούμε απόλυτα με την ανάπτυξη των ΑΠΕ και τους στόχους του 20-20-20 για το 2020.

Θα συμφωνήσουμε σε κάθε πρωτοβουλία σας (παρακολουθούμε), προκειμένου να σταματήσουν τα φαινόμενα Ασωπού τον οποίο κάποιοι τύποι ιδιώτες έχουν γεμίσει με καρκινογόνες ουσίες και ενώ υποτίθεται ότι έπαιρναν πρόστιμα, ως δια μαγείας εξαφανίζονταν. Τα φαινόμενα αυτά να σταματήσουν εδώ και τώρα. «Ασωποί» στην Χώρα μας δυστυχώς υπάρχουν πολλοί.

Θα συμφωνήσουμε σε κάθε πρωτοβουλία σας, για μεγάλη ΔΕΗ με βασικό καύσιμο, το Εθνικό μας καύσιμο τον λιγνίτη.

Συμφωνούμε με το Rock ντύσιμό σας και με τις «γνώσεις» σας.

Την συμμετοχή μας αν τη θέλετε θα την έχετε. Την ανοχή μας την έχετε.

Μην κάνετε όμως το λάθος και το θεωρήσετε αδυναμία μας.

Η ΔΕΗ και η ηλεκτρενέργεια δεν είναι «εντελβάϊς» ούτε «ορχιδέες».

Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ και ο Ελληνικός Λαός δεν είναι «αγρότες που μόνοι ψάχνουν».

Και από σκληρό Rock αν χρειαστεί ξέρουμε και «διδακτορικό» του πεζοδρομίου αποκτούμε όταν έχουμε δίκιο.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ κυρία Υπουργέ : THE GAME IS OVER.

Για το Δ.Σ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Κ. ΒΑΡΣΑΜΗΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Με αφορμή τον σοβαρο τραυματισμό της άτυχης αστυνομικού: Μανιπουλάρισμα αλά facebook

Κάποιοι άνανδροι θεώρησαν σκόπιμο να εξαντλήσουν την μαγκιά τους πάνω σε μερικούς νεαρούς αστυνομικούς, που ενδεχομένως το μόνο τους αμάρτημα είναι ότι προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην εντασσόμενοι στα σώματα ασφαλείας.

Θα μου επιτρέψετε, βέβαια, να αμφιβάλλω για την αναρχική τοποθέτηση των συγκεκριμένων κουτσαβιών, διότι ως γνωστόν "αν θέλεις να βρεις ποιος το έκανε ψάξε να βρεις ποιος κερδίζει" και στην συγκεκριμένη περίπτωση το παρακράτος και μερικά ακροδεξιά στοιχεία δείχνουν ιδιαίτερα ωφελημένα...


Αφού λοιπόν καταδικάσω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα συγκεκριμένα ρετάλια (ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο που κινούνται) και ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση στους άτυχους αστυνομικούς, ας περάσω στο κυρίως θέμα του άρθρου.

Στο facebook δημιουργήθηκε πριν από λίγες μέρες ένα γκρουπ για την άτυχη κοπέλα-ειδική φρουρό, που χαροπαλεύει στην εντατική. Ο τίτλος του είναι "gia thn fili mas SOFIA PSYXOGIOU dokimi eidiko frouro pou einai sto nosokomeio". Αυτή η "ομάδα" έχει καταφέρει να μαζέψει πάνω από 33.000 "φίλους" μέσα σε μόλις τρεις ημέρες λειτουργίας. Αν το σκεφτείτε είναι ένα τρελό τρελό νούμερο...

Είναι ακόμα πιο τρελό όμως να δείτε τον δημιουργό αυτής της ομάδας. Είναι ένας τύπος που -όπως φαίνεται στο "λογαριασμό" του- το μόνο πράγμα που έχει στο μυαλό του είναι το sex, sex, sex, sex... Έχουμε λοιπόν μια αυθόρμητη κίνηση πολιτών (αν και για κάποιους όχι και τόσο αυθόρμητη) που αγκάλιασε μια ομάδα, υποτίθεται συμπαράστασης στην άτυχη νέα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η κινητοποίηση έδωσε το δικαίωμα στον συγκεκριμένο σεξομανή, να στέλνει μηνύματα σε πάνω 33.000 πρόσωπα, πράγμα που δεν θα πετύχαινε σε καμιά άλλη περίπτωση.

Αλλοίμονο. Δεν λέω ότι ο συμπαθής κατά τα άλλα άνθρωπος έχει αλλότριες σκέψεις... Απλά υποδεικνύω την ευκολία με την οποία μπορεί να μανιπουλαριστεί το facebookικό πλήθος...
Σκεφτείτε το!!!

ΥΓ. αν κάποιος πραγματικά ενδιαφέρεται δεν εξαντλείται στην συμπαράσταση μέσω facebook, υπογράφοντας σε ένα γκρουπ που επί της ουσίας δεν δίνει τίποτα, πέρα από τη δυνατότητα σε μερικά φασιστάκια να εισχωρήσουν σε αυτό και περάσουν τις κουταμάρες τους σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων...

ΥΓ2. στο ίδιο "μέσο κοινωνικής δικτύωσης" είδα σήμερα ένα γκρουπ υπέρ του κρεμάσματος του Σταύρου Θεοδωράκη. Χθες έμαθα για την επίθεση στον (ατάλαντο κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν έχει να κάνει) Πάνο Μουζουράκη. Χθες έμαθα για την επίθεση συνασπισμού δαπιτοφασιστών κατά μερικών Πασόκων στην ΑΣΟΕΕ... Προσοχή, τα κλούβια αυγά έχουν ήδη εκκολαφθεί από το φίδι... Το νου μας...

ΥΓ3. για να μην είμαι άδικος, μόλις η κ. Ψυχογιού αναρρώσει θα χαρεί πάρα πολύ με τις ευχές. Τις ίδιες ευχές όμως έχουν στείλει ή ψελλίσει μερικά εκατομμύρια Έλληνες χωρίς να στείλουν μήνυμα στο "προσωποβιβλίο"

ΥΓ4. όλοι μας μετέχουμε σε κάποιες άλλες ομάδες. Δεν είμαι ενάντια σε αυτό... Όταν όμως πάταμε "join group" ας διαβάζουμε το περιεχόμενο, ας μαθαίνουμε για τον δημιουργό και ας σκεφτούμε την επόμενη μέρα της κάθε ομάδας

Λιθάνθρακας, ΑΠΕ και λοιπές αμαρτίες

Το θέμα του λιθάνθρακα νόμιζα ότι είχε τελειώσει για την Ελλάδα. Όμως όχι! Φαίνεται πως έκανα λάθος. Αυτό τουλάχιστον βγαίνει από τις φήμες που διακινούν ανώνυμες πηγές και δημοσιεύει η Καθημερινή της Κυριακής, στο φύλλο της 4ης Οκτωβρίου (ανήμερα των εκλογών). Στις 4 Οκτωβρίου 2009, λοιπόν, η έγκριτη κατά τα άλλα εφημερίδα φιλοξενεί άρθρο με τίτλο "Τα κρίσιμα στοιχήματα για τον τομέα της ενέργειας" όπου γίνεται λόγος για κρίσιμα ενεργειακά θέματα, τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων αναφέρεται επί λέξη ότι "το μείζον θέμα του μείγματος καυσίμου στην ηλεκτροπαραγωγή αναμένεται να ξανατεθεί επί τάπητος μετά τις εκλογές καθώς και στα δύο μεγάλα κόμματα υπάρχουν φωνές που αντιλαμβάνονται την ανάγκη διάθεσης ενός ακόμη στερεού καυσίμου πέραν του λιγνίτη για την ηλεκτροπαραγωγή, θέτοντας θέμα επαναφοράς της χρήσης του λιθάνθρακα. H ανάγκη αυτή καθίσταται μεγαλύτερη λόγω της ανεπάρκειας που εμφανίζει η αγορά του φυσικού αερίου και της αδυναμίας της να παρέχει τις αναγκαίες ποσότητες για τις νέες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής".

Η αλήθεια είναι ότι το άρθρο αυτό δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μια σειρά από «επώνυμες» δηλώσεις και γεγονότα συνηγορούν στην πεποίθησή μου ότι ο φάκελος λιθάνθρακας έχει κλείσει οριστικά για την Ελλάδα. Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, αναφέρει ρητά ότι "το ενεργειακό μίγμα της χώρας δεν χωράει λιθάνθρακα". Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Εξάλλου, στις ανώνυμες πηγές δεν πρέπει να μπαίνεις καν στον κόπο να απαντάς έως ότου βρουν το θάρρος να γίνουν επώνυμες.

Μια εβδομάδα μετά, πάλι στο κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής, η ίδια δημοσιογράφος δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Προτεραιότητα στην πράσινη ανάπτυξη». Τώρα την σκυτάλη της «αμφισβήτησης» των ΑΠΕ και της έμμεσης στήριξης των «βρώμικων» μονάδων παίρνει ο Αντιπρόεδρος της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, κ. Πανάγος, ο οποίος σύμφωνα με το άρθρο εκφράζει φόβους για «μια πλειοδοσία υπέρ του πράσινου» (προφανώς εκ μέρους της νέας κυβέρνησης).

Οι απόψεις κάθε ατόμου είναι απολύτως σεβαστές. Όμως, μια στιγμή! Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι αντιπρόεδρος της ανεξάρτητης αρχής που ελέγχει και οργανώνει τα της ενέργειας. Γνωρίζει, λοιπόν, ή θα έπρεπε να γνωρίζει ότι στην Ελλάδα το 2008 λιγότερο από το 9% του ηλεκτρισμού προήλθε από ανανεώσιμες πηγές, την ίδια στιγμή που το 58% του ρεύματος παρήχθηκε στις λιγνιτικές μονάδες της Πτολεμαΐδας, της Φλώρινας και της Μεγαλόπολης. Για ποια πλειοδοσία υπέρ του πράσινου, μιλάμε; Έτσι αντιλαμβάνεται ο κ. αντιπρόεδρος το ρόλο του; Να συνιστά την διατήρηση του σημερινού «βρώμικου» καθεστώτος;

Η Ελλάδα δεν έχει το περιθώριο να επιμένει βρώμικα για πολλούς και διάφορους λόγους. Αφήνω στην άκρη τους αυτονόητους περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς λόγους (αν και πολύ φοβάμαι ότι στο Ελλάντα το αυτονόητο δεν είναι ποτέ αυτονόητο). Πολιτικά και επιχειρηματικά, η διατήρηση της σημερινής κατάστασης με τις θερμικές μονάδες (που νομοτελειακά θα πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες –βλ. ευρωπαϊκή νομοθεσία) σημαίνει ολιγοπώλιο, κυριαρχία των λίγων έναντι των πολλών, πολλά και εύκολα κέρδη για όσους λάβουν μερίδιο της πίτας, χειραγώγηση των πολιτικών προϊσταμένων, παιχνίδια με τις τιμές. Αντίθετα, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας φέρνουν μαζί τους (ή μάλλον θα έπρεπε να φέρουν) αποκέντρωση της ενεργειακής παραγωγής, περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας, δικαιότερη κατανομή των βαρών και των ωφελειών μεταξύ των περιφερειών της χώρας και σίγουρα καλύτερο περιβάλλον για όλους μας.

Δυστυχώς, όμως, και στις επιχειρήσεις των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, και ιδίως των αιολικών, διακρίνω ήδη κάποιους «αλεξιπτωτιστές» που έπεσαν στο χώρο, γιατί μυρίστηκαν καλό και γρήγορο ψωμί. Είναι λίγοι αυτοί, αλλά απολύτως ικανοί να αμαυρώσουν τις προσπάθειες, προβαίνοντας στις γνωστές πρακτικές που στη χώρα μας αποκαλούμε «λαμογιές».

Για αυτό λοιπόν, η νέα Κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο ρόλο να επιτελέσει. Να αποφασίσει μόνη της για το ενεργειακό μίγμα και για το ‘που’ και ‘πόσο’ των ανανεώσιμων πηγών, επωμιζόμενη ταυτόχρονα το βάρος των επιλογών της. Θα πρέπει, επίσης, να κάνει σαφές προς τους επενδυτές πως δεν θα συναποφασίζουν επί των ενεργειακών έργων. Αν δεν συμβεί αυτό, η νέα κυβέρνηση θα χάσει το στοίχημα της «πράσινης ανάπτυξης» πριν το καταλάβει.

ΥΓ. Ειρήσθω εν παρόδω, μεγαλόβαθμο στέλεχος του συνδέσμου ηλεκτροπαραγωγών από ΑΠΕ (ΕΣΗΑΠΕ) τυγχάνει να είναι και πρόεδρος μιας από τις λίγες ιδιωτικές ενεργειακές εταιρίες που εκδήλωσε ενδιαφέρον για λιθανθρακική μονάδα. Η ίδια εταιρία έχει ακόμη στα σκαριά μια λιγνιτική μονάδα στο Αμύνταιο. Ναι, ξέρω! Επιχειρηματικά δεν υπάρχει κάτι μεμπτό. Έτσι όμως η γυναίκα του Καίσαρα ούτε είναι, ούτε φαίνεται.

Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε

"Πράσινη ανάπτυξη". Υπέροχος όρος, φοριέται παντού και πάει με όλα (τα κόμματα). Ο όρος δεν είναι καινούριος, αλλά απέκτησε καινούρια έννοια στα χέρια των συντρόφων του ΠΑΣΟΚ, των αυριανών Υπουργών και ανώτερων στελεχών της δημόσιας διοίκησης (καλή ή κακή, εσείς αποφασίζετε).

Βέβαια τώρα τελευταία κάτι δεν πάει καλά. Από την εξάπλωση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, την κατάργηση του λιγνίτη, το σταμάτημα της εκτροπής της λογικής (ή αλλιώς, του Αχελώου), περάσαμε αίφνης στην σκληρή πραγματικότητα, που λέγεται αναξιοπιστία, ψηφοθηρία, αυτοαναίρεση, αυτοπαγίδευση πριν ακόμη την κτήση της εξουσίας.

Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ την στροφή που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες από το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του και τον ίδιο τον πιθανότατα αυριανό Πρωθυπουργό. "Ο Πηνειός να γεμίσει με τις απαιτούμενες ποσότητες νερού από τον Αχελώο γιατί κάτι τέτοιο είναι φιλοπεριβαλλοντικό, η απόσυρση των ΙΧ δεν είναι εμπορικό μέτρο, αλλά "πράσινο" κίνητρο, θα φτιάξουμε άμεσα δυο νέες λιγνιτικές μονάδες". Δεν τα σκέφτηκα μόνος μου αυτά. Τα αντιγράφω από δηλώσεις του κ. Γιώργου Παπανδρέου, του κ. Χρυσοχοΐδη κτλ.

Η θυσία του περιβάλλοντος στο βωμό των λίγων δανεικών (και αγύριστων) ψήφων; Μακιαβελικής εμπνεύσεως ντρίμπλα ώστε κατόπιν να εφαρμόσει την "πράσινη ανάπτυξη" όπως την οραματίζεται; Λόγια του αέρα; Λόγια αμηχανίας; Ότι και να είναι, αυτές οι αντιφάσεις φαντάζουν μαχαιριές στην αξιοπιστία της νέας κυβέρνησης, πριν αυτή κυβερνήσει. Φαντάζουν συνέχιση του business as usual ευχολόγιου ανάλογα με το ακροατήριο. Φαντάζουν λευκή επιταγή για την διατήρηση του σημερινού πελατειακού μοτίβου πολιτικής α-παιδείας.

Θα μου πείτε: σύνελθε, καλωσόρισες στην πραγματικότητα. Ω, όχι. Εκεί βρίσκομαι, στην "πραγματικότητα", και δεν πιστεύω τίποτα πριν το δω. Ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να προσπαθήσει διπλά για να πείσει ότι έχει σχέδιο 100-200-300 κοκ ημερών για το περιβάλλον και την "πράσινη ανάπτυξη". Όχι εμένα, αλλά όσους θεωρούν ότι το περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει την προστιθέμενη αξία, που τόσο λείπει από την ελληνική πολιτική-κοινωνία-οικονομία. Και πιστέψτε με, αυτοί δεν είναι πλέον λίγοι (εντός ή εκτός του ΠΑΣΟΚ). Μπορεί μάλιστα να είναι πολλοί περισσότεροι από ότι νομίζουν αρκετοί.

ΥΓ. Ως αντίδωρο έπεσε η ιδέα περί ανεμογεννητριών στις βραχονησίδες. Ότι η Ελλάδα εχει περί τις 3.000+ βραχονησίδες δεν σημαίνει ότι όλες μπορούν να δεχθούν α/γ, για πολλούς και διάφορους λόγους (περιβαλλοντικούς, τεχνικούς, οικονομικούς κτλ). Αν όλος ο λόγος για τις βραχονησίδες έγινε μόνο και μόνο για μερικές α/γ στη Γυάρο και τη Μακρόνησο, τι να πω... Κοιλοπονούσε το βουνό...

ΥΓ2. Κύριε Παπανδρέου, πράσινη ανάπτυξη με Αχελώο δεν γίνεται... Αποδείξτε όσα λέγατε και λέτε περί πρασινίσματος της οικονομίας και μην φοβάστε. Απλά σκεφτείτε ότι το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης, των ράθυμων και των λίγων βολεμένων (εργολάβων ή μη) δεν πρόκειται να μας πάει μακριά, το πολύ πολύ έως την μάντρα όπου αποσύρονται τα σαραβαλάκια.

ΥΓ3. Εσείς το είπατε κύριε Παπανδρέου: Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε (κυριολεκτικά, ελέω κλιματικής αλλαγής ή μεταφορικά, ελέω "βρώμικης ανάπτυξης")... Η επιλογή είναι στο χέρι σας.

Νέα γρίπη, παλιά τακτική... και η φραπελιά!

Το πιο κάτω κείμενό μου αναρτήθηκε στην e-εφημερίδα telegraph.gr πριν από αρκετές μέρες. Με την έναρξη της σχολικής περιόδου, το κείμενο φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο.

Δεν είμαι γιατρός και ποτέ δεν το ήθελα, ούτε στα παιδικά μου χρόνια όπου γενικά θεωρείτο must να δηλώσεις ότι θα γίνεις γιατρός ή δικηγόρος. Επομένως, οι παρακάτω σκέψεις δεν προέρχονται από έναν ειδικό, αλλά απλά από έναν άνθρωπο που αρέσκεται να βάζει λίγη λογική στις διαδικασίες εξαγωγής συμπερασμάτων.

Νέα γρίπη, λοιπόν, μας πήρε και μας σήκωσε. Είναι απίστευτα τα όσα έχουν γραφτεί ή ακουστεί στον τύπο, είναι απίστευτο πως η φήμη της γρίπης ταξίδεψε πιο γρήγορα από την ίδια για να καταστεί ολόκληρη η ανθρωπότητα (ή μάλλον το «ανεπτυγμένο» κομμάτι αυτής, γιατί αμφιβάλλω αν η Αφρική ή το μεγαλύτερο κομμάτι της Ασίας ασχολείται με την γριπική φρενίτιδα των δυτικών) δέσμια των φόβων περί εξάπλωσης της χειρότερης πανδημίας που έχει ζήσει ο πλανήτης, πιο μεγάλη από την ισπανική γρίπη, πιο επικίνδυνη από την χολέρα, πιο σιχαμερή από την ελονοσία.

Μια στιγμή! Είναι έτσι τα πράγματα; Τι στο διάολο είναι αυτή η νέα γρίπη, που στην αρχή ονοματίστηκε «γρίπη των χοίρων», για να αλλάξει μετά όνομα σε «νέα γρίπη» και πρόσφατα να μετονομαστεί σε «πανδημία γρίπης 2009»; Σύμφωνα με την βιβλιογραφία, είναι μια ιογενής γρίπη, που προήλθε από την μετάλλαξη στελέχους της κοινής γρίπης τύπου Α, με συμπτώματα παρόμοια με αυτά της κοινής γρίπης, ίσως λίγο βαρύτερα, και μεγάλη δυνατότητα διάδοσης. Αν και όλα τα ευρήματα συνηγορούν στο γεγονός ότι πρόκειται για μια ασθένεια που με λίγη προφύλαξη και καλή διατροφή ξεπερνιέται, παρόλα αυτά ο χαμός γύρω από αυτή είναι άνευ προηγουμένου.
Πιστεύεται ότι προήλθε από γουρούνια της Ασίας, πέρασε στην Ν. Αμερική και μετά ξεκίνησε μέσω του ανθρώπου να κατακτήσει τον κόσμο. Όμως, πλέον, κανείς δεν χρησιμοποιεί τον όρο «γρίπη των χοίρων», καθώς είναι πολύ πιθανό σε σύντομο χρονικό διάστημα να διαπιστώσουμε ότι πρόκειται απλά για μια συνηθισμένη «γρίπη των δημοσιογράφων». Επειδή, λοιπόν, ο συνειρμός μεταξύ δημοσιογράφου και γουρουνιού θα καταστεί αναπόφευκτος, οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι σε μυστική e-συνάντηση, μέσω skype, που έλαβε χώρα ένα πρωϊνό (ώρα Γκρίνουιτς) του Μαΐου, αποφάσισαν να σταματήσουν κάθε συζήτηση για τα παμφάγα τετράποδα, ώστε να μην στιγματιστούν μελλοντικά στα μάτια της κοινής γνώμης.
Είναι οι ίδιοι μεγαλοδημοσιογράφοι των μεγάλων πρακτορείων (βλ. reuters, associated press, το βήμα, ΑΝΤ1 κτλ) που ήρθαν σε συμφωνία με τις φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες παράγουν αντιγριπικά, προκειμένου να διαδώσουν τα χειρότερα για τη γρίπη και με αυτόν τον τρόπο να μανιπουλάρουν την συνείδηση των πολιτών,οι οποίοι κατατρομοκρατημένοι θα κάνουν ουρές έξω από τα φαρμακεία για να αγοράσουν tamiflu και λοιπά σύνεργα.
Αλήθεια, είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν να έχουν γίνει τόσο σκανδαλώδεις ενέργειες και να μην έχει βρεθεί ένας άνθρωπος με αποδεικτικά στοιχεία να τους καταγγείλει; Ανταπαντώ ότι όσο δυνατό είναι αυτό, άλλο τόσο δυνατό είναι να συμβεί οτιδήποτε από τα τερατώδη έχουν ακουστεί-διαδοθεί μέσω blog, διαδόσεων κοκ. Δυο τρανταχτά παραδείγματα επ’ αυτού:

1. Διοργάνωση πάρτι διάδοσης της νέας γρίπης (από στόμα σε στόμα;). Υποτίθεται ότι στην Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ ακόμα και στην Ελλάδα γίνονται μικτές μαζώξεις «καθαρών» και «μολυσμένων» ώστε να κολλήσουν όλοι την γρίπη, να την περάσουν ελαφρά και να ξεμπερδεύουν. Όμως, κατά τύχη, δεν υπάρχει μια αυθεντική μαρτυρία και ατράνταχτες αποδείξεις για αυτό. Αντιθέτως, όλοι συζητούν το θέμα ως κάτι που το άκουσαν από κάποιον άλλο, του οποίου η κοπέλα έχει μια φίλη, ο γκόμενος της οποίας έχει έναν ξάδερφο, που κόλλησε την γρίπη σε ένα τέτοιο πάρτι, που διοργανώθηκε από έναν φίλο του ξαδέρφου, ο οποίος είχε κολλήσει τη γρίπη στις διακοπές του στο Κανκούν. Σας θυμίζει κάτι; Είναι σχεδόν το ίδιο (στη σύλληψη) με τον αστικό ελληνικό μύθο περί προσχεδιασμένου αφελληνισμού μέσω των φουρνιών μεταναστών, που καταφθάνουν στην Ελλάδα επειδή κάποιοι τους έδωσαν τα χρήματα να πληρώσουν τους δουλέμπορους με μοναδική προϋπόθεση όταν τους ρωτήσει ο έμπορος ψυχών που πηγαίνουν αυτοί να αποκριθούν «Ελλάντα».

2. Η νέα γρίπη μοιάζει τρομερά με την ισπανική γρίπη, ξεκινά ήπια, κάνει παύση και στη συνέχεια επανέρχεται πιο δυναμικά. Ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Ευτυχώς ο συγκεκριμένος μύθος δεν διακινείται ευρέως, αλλά την άκουσα στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ και είναι ζήτημα χρόνου να κατακλύσει τα μίντια. Ακόμα και αν δεχθώ ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει η σύνδεση της ισπανικής γρίπης και της νέας γρίπης, σε επίπεδο «αποτελέσματος», μόνο παραπλανητική μπορεί να θεωρηθεί. Η επίδραση της ισπανικής γρίπης διήρκεσε δυο χρόνια, από το 1918 έως το 1920, και υπολογίζεται ότι σκότωσε περίπου 25-100 εκ. ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Τι ξεχνούν, όμως, να μας πούνε όλοι οι υποτίθεται ειδικοί; Ότι εξαπλώθηκε σε μια παγκόσμια κοινωνία που δεν είχε κάνει θαύματα σε θέματα υγείας (σκεφτείτε ότι η πενικιλίνη ανακαλύφθηκε το 1928), μεσούντος μάλιστα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, που ειρήσθω εν παρόδω έφερε σχεδόν 39.000.000 νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους. Ας περιοριστούμε, λοιπόν, στο γεγονός ότι νέα γρίπη και ισπανική διαθέτουν το ίδιο στέλεχος H1N1 και ας σταματήσουμε τις υπόλοιπες ανούσιες συγκρίσεις.

Δεν αντιλέγω ότι οι φαρμακευτικές εταιρίες έβαλαν για καλά το χεράκι τους. Αλλά, it takes two to tango. Οτιδήποτε και αν επιχείρησαν για να διογκώσουν το πρόβλημα και να πασάρουν τα φάρμακά τους, βρήκε γόνιμο έδαφος στον δέκτη της πληροφορίας (βλ. κοινή γνώμη) και τον πάροχο αυτής (βλ. μίντια). Η αλήθεια κατά την άποψή μου είναι μια: Η γρίπη, όπως και αν ονομάζεται, είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα που πρέπει να τεθεί στη σωστή του διάσταση.

Α. Η γρίπη έχει εξαιρετικά μικρό ποσοστό θνησιμότητας. Μέχρι στιγμής έχουν χάσει τη ζωή τους σε όλο τον κόσμο μόλις 1.142 άτομα, εξαιρετικά μικρό νούμερο σε σχέση π.χ. με όσους χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από την ελονοσία (1-3 εκ. παγκοσμίως) ή από τροχαία στην Ελλάδα (2.500 ετησίως).

Β. Η στατιστική λέει τα πάντα, αλλά μερικές φορές όχι την αλήθεια. Ο αριθμός θυμάτων από τη νέα γρίπη είναι ένα στατιστικό «γεγονός». Αν όμως αυτό δεν συνοδευτεί με άλλα στοιχεία για το ιστορικό των θυμάτων ή τις συνθήκες υπό τις οποίες έχασε τη ζωή του ένας άνθρωπος, τότε χάνεται η ουσία χάριν των εντυπώσεων. Είναι πολύ πιθανό ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι αφορούν ανθρώπους σε ανοσοκαταστολή ή με χρόνια προβλήματα υγείας (π.χ. άσθμα, διαβήτης κτλ) ή άτομα με λειψές συνθήκες υγιεινής και διατροφής. Ένα άλλο στατιστικό είναι ο αριθμός κρουσμάτων σε νέα άτομα που είναι μεγαλύτερος από ότι σε άλλες ηλικιακές ομάδες. Σκέφτηκε ποτέ κανείς αρμόδιος ότι κάτι τέτοιο ίσως είναι φυσιολογικό καθώς η γρίπη ταξιδεύει και επιδιώκει τον συνωστισμό, όπως ακριβώς οι νέοι άνθρωποι;

Γ. Τα κρούσματα μπορεί να αυξηθούν όταν χειροτερεύσουν οι καιρικές συνθήκες, αλλά (τολμώ να διακινδυνεύσω την πρόβλεψη) όχι σε επικίνδυνο βαθμό. Χρησιμοποιώ την στατιστική σε αυτή μου την πρόβλεψη και ελπίζω να μην με διαψεύσει. Η Αυστραλία διανύει την χειμερινή της περίοδο, δηλαδή την ευνοϊκότερη εποχή για την διάδοση ασθενειών (π.χ. χθες στην Μελβούρνη έβρεχε και η θερμοκρασία ήταν στους 12ο C). Παρόλα αυτά, τα κρούσματα της νέας γρίπης σήμερα ανέρχονται σε σχεδόν 24.000, ενώ μόλις 70 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους. Δεν μου φαίνεται τρελό το νούμερο. Εσείς τι νομίζετε;

Δ. Απαιτείται καλή διατροφή και καλές συνθήκες υγιεινής και κυρίως όχι άγχος, ώστε να ξεπεράσουμε αβρόχοις ποσί το πρόβλημα. Οι άνθρωποι με προβλήματα υγείας θα πρέπει να λάβουν όλα τα κοινά προληπτικά μέτρα. Το ίδιο πρέπει να ισχύσει για όσους έχουν στο σπίτι μικρά παιδιά.

Ε. Οι οικονομικοί μετανάστες θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα, καθώς η διαβίωσή τους υπολείπεται από το να χαρακτηριστεί αξιοπρεπής. Έτσι είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποι αυτοί να έχουν ήδη προβλήματα υγείας και εξασθενημένο ανοσοποιητικό, πράγμα που τους καθιστά ευάλωτους στη νέα γρίπη. Επιτέλους, ας σταματήσουμε τα ανόητα πογκρόμ, υπό τις διαταγές ακόμα πιο ανόητων «ενοίκων πολυκατοικιών», ας αντιμετωπίσουμε τους μετανάστες ως ανθρώπους και ας φροντίσουμε να βελτιώσουμε άμεσα τις αφόρητες συνθήκες στις οποίες ζούνε.

ΣΤ. Μην μασάμε ότι πληροφόρηση μας σερβίρουν. Σήμερα, δεν νοείται άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε πολλές πηγές ενημέρωσης. Ενημερωθείτε για τη νέα γρίπη, ενημερώστε τους οικείους σας και ηρεμήστε.

Ας κλείσω με τις απόψεις μου για το θέμα του εμβολιασμού. Υπάρχει, λέει ο Πρωθυπουργός, η δυνατότητα εμβολιασμού του συνόλου του πληθυσμού και για αυτό το λόγο θα προμηθευτούμε 24.000.000 εμβόλια. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του κ. Καραμανλή. Αυτή η αρρώστια είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν δεν έπαιρνε τα εμβόλια θα τον κατηγορούσαν για αδιαφορία. Τώρα που τα πήρε τον κατηγορούν για επιπολαιότητα και μεγάλο κόστος. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα σε μια Ελλάδα που είναι τίγκα στο αντιβιοτικό. Κάνει, βέβαια, λάθος ο Πρωθυπουργός αν πιστεύει ότι τα εμβόλια είναι το πρόβλημα. Ο μηχανισμός αντιμετώπισης της γρίπης θα εγγυηθεί την ελαχιστοποίηση ή μη των επιπτώσεων, αλλά πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί από τον άνθρωπο που γέμισε με κάγκελα την Αθήνα. Λόγω ακριβώς αυτού του γεγονότος, η ώριμη στάση των Ελλήνων θα παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο. Σας παρακαλώ, λοιπόν, ψυχραιμία, όχι πανικός, όχι πάρτι γρίπης, όχι αχρείαστα φάρμακα, όχι συνωστισμό στα νοσοκομεία άνευ λόγου και μην υποκύπτετε στον «ιό της φημολογίας».

Βέβαια, όπως είπα δεν είμαι γιατρός. Την προσωπική μου γνώμη καταθέτω, γνωρίζοντας ότι η "κινδυνολογία" είναι μια παλιά και δοκιμασμένη επιτυχής τακτική. Όσοι, από την άλλη, θεωρείτε ότι η νέα γρίπη θα επαληθεύσει την «Ιωάννου Αποκάλυψη», επικοινωνήστε καλού κακού με την Άννα Δρούζα και ρωτήστε την αν η δυνατότητα της φραπελιάς να θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα μαλακία περιλαμβάνει και τη νέα γρίπη.

Γίνεται της Μπαρτσελόνας

Η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Το τελευταίο διάστημα όμως κάτι πάει στραβά στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης του Γκαουντί. Στην διοίκηση λαμβάνει χώρα μια εξαντλητική διαμάχη μεταξύ των μελών της, όπου ο καθένας επιζητά την πρωτοκαθεδρία στη λήψη αποφάσεων και την κατάστρωση των στρατηγικών πλάνων της ομάδας.

Ο μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητος πρόεδρος Ζουάν Λαπόρτα δέχεται πάμπολλες επικρίσεις από τον τέως πρόεδρο Γκάσπαρ για ανεπάρκεια λόγων και έργων, ενώ στη διαμάχη έχει εμπλακεί και ο παλιότερος, νυν σχεδόν επίτιμος, πρόεδρος Γιόζεπ Νούνιεθ μετά τις δηλώσεις του περί ανικανότητας και των δυο μονομάχων.
Η κόντρα πέρασε και στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα οι παίκτες να έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι Λαπορτικοί δυστροπούν με τους Γκασπαρικούς και όλοι μαζί παρουσιάζουν καθημερινά φαινόμενα απειθαρχίας. Ο δύσμοιρος προπονητής Γιόζεπ Γκουαρντιόλα κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει το κλίμα σε ανεκτά επίπεδα, όμως -δυστυχώς για αυτόν- το γεγονός ότι αποτελεί προσωπική επιλογή του νυν-προέδρου της ομάδας τον έχει καταστήσει περσόνα νον γκράτα για τον βοηθό προπονητή (επιλογή του άλλου πρώην προέδρου) Τίτο Βιλανόβα και τον προπονητή της αναπληρωματικής ομάδας Λούις Ενρίκε (που ως παλιά καραβάνα ακούει τις εντολές του παππού Νούνιεθ).
Η κόντρα φανέρωσε τη γύμνια της ομάδας και έδειξε ότι ακόμα και παικταράδες σαν τον Μέσι ή τον Ανρί μπορούν να εμπλακούν σε κοκορομαχίες και να χάσουν το 80% των ικανοτήτων τους. Άλλοι παίκτες έφυγαν βράδυ από την πίσω πόρτα, με αποτέλεσμα η ομάδα να κατεβαίνει στο γήπεδο με αρκετούς παίκτες της νεανικής ομάδας (τους αποκαλούμενους και «μουτζαχεντίν», καθώς περισσότερο κυνηγούν ο ένας τον άλλο, παρά τον αντίπαλο).

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο του «πολέμου χαρακωμάτων». Κανείς δεν κάνει πίσω, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βρεθεί συμβιβαστική λύση, κανείς δεν αποχωρεί οικιοθελώς ή με το ζόρι. Όλοι περιμένουν, αλλά τι άραγε? Καμιά από τις κινήσεις τους δεν συνηγορεί στην ύπαρξη διάθεσης επίτευξης συμφωνίας για την έξοδο της ομάδας από την κρίση.
Και τι κρίση! Κρισάρα! Σε διάστημα λίγων μηνών, η ομάδα κατρακύλησε στον βαθμολογικό πίνακα και έχει φτάσει στο σημείο να παλεύει για τη σωτηρία της. Νέοι παίκτες δεν έρχονται, φοβούμενοι ότι δεν πρόκειται να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από ξύλο. Νέοι διοικητικοί παράγοντες δεν φαίνονται στον ορίζοντα, καθώς κάθε σώφρων άνθρωπος -ακόμα και βαμμένος στα «μπλαουγκράνα»- αδυνατεί να εμπλακεί σε αυτό που στο μεσοπόλεμο ένα μικρό ελληνικό κόμμα εκτός νόμου είχε χαρακτηρίσει ως «φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές».
Οι οπαδοί επίσης διχασμένοι. Το βρισίδι που πέφτει σε κάθε αγώνα της ομάδας δεν λέγεται. Μερικές φορές, ευτυχώς λίγες ακόμα, φιλήσυχοι δημότες παρατήρησαν αίματα στις καθέτους της Ράμπλα, που μάλλον ξέμειναν από τις ψιλές μεταξύ των αντιφρονούντων. «Εσείς που πουλήσατε τον Μαραντόνα», «όχι, εσείς που αφήσατε να φύγει ο Φίγκο», «γιατί εσείς που ανεβάσατε το εισιτήριο;», «γιατί εσείς που θέλετε να φύγει ο Ινιέστα;» είναι μερικές από τις λίγες φράσεις που μπορούν να φιλοξενηθούν εδώ χωρίς να πέσει λογοκρισία.

Με αυτά και με αυτά η ομάδα βυθίζεται. Αυτό που οι αγωνιστές όλων των στρατοπέδων δεν έχουν καταλάβει είναι ότι όντως η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα και ότι αξίζει τους καλύτερους παράγοντες, παίκτες και φιλάθλους. Αυτό που οι αγωνιστές δεν έχουν καταλάβει είναι ότι υπάρχει περιθώριο συνεργασίας και δυναμικής ανάπτυξης επί ενός μίνιμουμ πλαισίου. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι η ομάδα μπορεί όχι απλά να σωθεί, αλλά να δώσει μάχη για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δύσμοιροι ακόμα δεν βλέπουν ότι από αυτήν την πάλη, χαμένοι βγαίνουν μόνο οι ίδιοι. Η Εσπανιόλ, κόμμα της ίδιας μήτρας,… ωχ συγνώμη! ήθελα να γράψω «ομάδα της ίδιας πόλης». Η Εσπανιόλ λοιπόν, από αιώνια δεύτερη στην πόλη έχει καταφέρει να ξεπεράσει άνετα την Μπάρτσα, βγαίνοντας μάλιστα για πρώτη φορά εδώ και καιρό στο Ουέφα.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι ενόσω οι Μπαρτσελοναίοι πλακώνονται, η μεγάλη (και ουσιαστικά η μόνη πραγματική) αντίπαλος, Ρεάλ Μαδρίτης, κάνει πάρτι. Έχει ήδη εξασφαλίσει το ισπανικό πρωτάθλημα, και βαδίζει ολοταχώς να κατακτήσει το διηπειρωτικό πρωτάθλημα (ΣΣ. ο Πλατινί έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων της υφηλίου. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Σε αυτό το νέο διηπειρωτικό πρωτάθλημα και σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά κίνηση, η Ρεάλ ψήνει την Γηραιά Κυρία να ενωθούν (ΣΣ2. ο πρόεδρος της Ρεάλ πέταξε την ατάκα «να συγκατοικήσουν στην ίδια πολυκατοικία») ώστε να κλέψουν τον τίτλο από την πρώην Μπερλουσκονική, αλλά πάντα μιντιακή, Μίλαν (ΣΣ3. Η Μίλαν χρειάζεται μόλις μια νίκη ακόμα για να πάρει τον τίτλο. Προσπάθησε και αυτή να κάνει συμμαχίες, όμως όταν προσπαθείς να συμμαχήσεις με ένα μόνο κομμάτι της Μπαρτσελόνα -και δη το υποστηρίζων τον Νούνιεθ- είναι βέβαιο ότι θα αποτύχεις).

Μαλώστε αγαπητοί, μαλώστε και κάντε περήφανους όλους τους αντιπάλους. Η ομάδα μπαίνει και πάλι σε πέτρινα χρόνια. Όμως επειδή η Μπάρτσα είναι més que un club να είστε σίγουροι ότι θα βρει το δρόμο της. Το ζήτημα είναι αν θα τον βρει με εσάς ή χωρίς εσάς.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε μετά τη δήλωση Κοροβέση περί «ΣΥΡΙΖΑ όπως Μπαρτσελόνα». Αλλάξτε τα ονόματα ομάδων και προσώπων και έχετε μια πολύ καλή εικόνα για το χάος που επικρατεί στον –κατά τα άλλα- Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Χαμένα χρόνια για το περιβάλλον

Το περιβάλλον είναι και θέμα ιδεολογίας. Διαφορετική είναι η αντιμετώπισή του και ευκρινείς οι διαφορές μεταξύ συντηρητικών και σοσιαλιστών, αντικαπιταλιστών και θρησκευόμενων δεξιών. Το βλέπουμε παντού, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχουν, όμως, διαφοροποιήσεις και μεταξύ ομοϊδεατών. Δείτε για παράδειγμα στο χώρο της φιλελεύθερης και χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ηγέτης των συντηρητικών στο Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ φιλόδοξων μέτρων μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Η Άνγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας, μπορεί να προωθεί τη συνέχιση λειτουργίας των πυρηνικών μονάδων της χώρας της, αλλά την ίδια στιγμή είναι αυτή που δίνει κίνητρα για την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πιέζει στα διεθνή φόρα για υιοθέτηση μιας καλής συμφωνίας στην Κοπεγχάγη. Είναι αρκετά? Όχι βέβαια. Αυτοί οι ηγέτες, δοθέντος και του ειδικού βάρους που διαθέτουν, παίρνουν βαθμό κάτω από τη βάση.

Υπάρχει όμως, ένα δεξιό -τύποις προοδευτικό- κόμμα εξουσίας στην ΕΕ-15 (διαχωρίζω σκοπίμως από την ΕΕ-27 των πρώην σοσιαλιστών που ανακάλυψαν βίαια τις "χάρες" του live and let die νεοσυντηρητισμού), το οποίο μετά βίας βρίσκεται ένα σκαλί πριν το απόλυτο μηδέν στην περιβαλλοντική προστασία.

Αναφέρομαι στη ελληνικότατη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που κατάφερε με σχετική άνεση να θυσιάσει επί 5,5 συναπτά έτη την έννοια του περιβάλλοντος, προς χάρη της δικής της τεθλασμένης, παραμορφωμένης και κακομεταφρασμένης έννοιας της ανάπτυξης.

Σε απλά ελληνικά, οι άνθρωποι δεν το έχουν. Πρώην και νυν υπουργοί, Σουφλιάς, Παυλόπουλος, Μαρκογιαννάκης, Πολύδωρας, Χατζηγάκης, Κοντός, Φώλιας, Καλογιάννης, Ξανθόπουλος, Παυλίδης, ο μέγιστος Αντώναρος και λοιποί, απέδειξαν με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο ότι για κάθε ένα καλό υπέρ του περιβάλλοντος, μπορούν να γίνουν (και γίνονται) τουλάχιστον δέκα κακά ενάντια σε αυτό.

Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το φετινό καλοκαίρι, η ερώτηση είναι μια: Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να ενσωματώσει πραγματικά το περιβάλλον τις τομεακές πολιτικές και να το θεωρήσει ως μοχλό ανάπτυξης και ευημερίας των πολιτών, ξεφεύγοντας από τις πρόχειρες -ου μην και ψηφοθηρικές- κινήσεις εντυπωσιασμού?

Η απάντηση είναι όχι, δεν μπορεί. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που η Νέα Δημοκρατία έχει ρίξει στον αγώνα. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που διαθέτει στον πάγκο.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας κυριαρχεί η εξωφρενική πρακτική του "ώριμου φρούτου" για την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Η περιβαλλοντική προστασία όμως σάπισε από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε καθήκοντα ο Υπουργός των δημοσίων έργων, του Αχελώου και του χωροταξικού, των αυτοκινητόδρομων και των ημιυπαίθριων. Ή μάλλον για να είμαι δίκαιος, η περιβαλλοντική προστασία παραλήφθηκε σάπια, παρέμεινε σάπια και (όπως δείχνουν τα πράγματα) θα παραδοθεί πιότερο σαπισμένη στη νέα διακυβέρνηση (οποιαδήποτε και αν είναι αυτή).

ΥΓ. Μετά τις δηλώσεις Αντώναρου για τα πεύκα που αποτελούν "επιβαρυντικό παράγοντα", τις δηλώσεις Μαρκογιαννάκη για τις βροχές που κάνουν αχρείαστα τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και τις απο διετίας δηλώσεις Πολύδωρα για τον στρατηγό άνεμο, γίνεται πλέον δυνατή η διανομή ρόλων για την ελληνική απόδοση της ταινίας "Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος".

Η μαρξιστική θεώρηση και το περιβάλλον: ουπς!

Η ολίγον τι μεσιανική θεώρηση του μαρξισμού πρεσβεύει -σε πολύ γενικές γραμμές και πολύ χονδροκομμένα- ότι οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν, να περάσουν από πολλές φάσεις εκμετάλλευσης καπιταλιστικής υφής, έως ότου γίνει εφικτή η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία με τη σειρά της θα παραδώσει τα ηνία στην "αταξική" κοινωνία, που αποτελεί και το ζητούμενο. Τότε θα έλθει ουσιαστικά το "τέλος της ιστορίας", τότε δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαύσουν τα ίδια αγαθά από την ίδια πηγή, είτε μιλάμε για υλικούς, είτε για πνευματικούς πόρους.

Ήταν αυτή η μαρξιστική θεωρία που δημιούργησε ρεύμα, που συνένωσε εν πολλοίς όσους πολίτες του κόσμου αποκαλούνται μέχρι σήμερα "αριστεροί".
Ένα από τα αποστάγματα του μαρξισμού, η καρτερική ενατένιση του αύριο γνωρίζοντας ότι θα υποφέρεις σήμερα για να απολαύσουν τα παιδιά σου, αποτελεί βασικό γνώρισμα -τουλάχιστον θεωρητικά- της αριστεράς. Είναι ίσως μια από τις κυριότερες αιτίες του αιώνιου διαχωρισμού αριστεράς και δεξιάς, μαρξισμού (και λοιπών συνιστωσών) και φιλελευθερισμού. Γιατί αν η αριστερά υποτίθεται ότι -υπακούοντας στα μαρξιστικά κελεύσματα- καρτερεί για το αύριο, η δεξιά -πλήρως εναρμονισμένη με την έννοια του laissez faire- κοιτάει το σήμερα, προσδοκώντας (πάντα σε θεωρητικό επίπεδο) την μεγιστοποιήση των ωφελειών μέσα από τη διαδικασία (καπιταλιστικής) συσσώρευσης του πλούτου.

Εντάξει, παραδέχομαι ότι πλέον όλα τα παραπάνω δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όχι αταξική, αλλά με το παραπάνω "απολιτίκ".

Σε κάθε περίπτωση, τι πρέπει να κάνουμε όλοι μας -και κυρίως η αριστερά- για ένα θέμα που πρέπει να λυθεί σήμερα, υπό συνθήκες καπιταλισμού;
Αναφέρομαι στην παγκόσμια περιβαλλοντική υποβάθμιση aka την κλιματική αλλαγή, ένα θέμα που δεν χωράει αναβολές, ένα πρόβλημα που απαιτεί λύσεις σήμερα, μια αυριανή χίμαιρα που επιβάλλει σημερινές αποφάσεις ακόμα και οδυνηρές.

Γιατί αν δεχθούμε ότι υπάρχουν γενιές ανθρώπων που "μαρξιστικά" αντέχουμε να θυσιαστούν, ώστε οι μελλοντικές να απολαύσουν τα "οφέλη" της θυσίας, δεν ισχύει το ίδιο για το περιβάλλον. Δεν υπάρχουν γενιές "περιβάλλοντος". Υπάρχει μόνο ένα, που πρέπει να σωθεί σήμερα, για να απολαύσουν αύριο τα παιδιά μας τις χαρές της ζωής.

Πως απαντά σε αυτό η αριστερά του σήμερα; Μπαίνει στη διαδικασία παροχής προτάσεων και λύσεων για το περιβάλλον, αποδεχόμενη ότι δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, αν και αντιλαμβανόμενη ότι αυτό θα λάβει χώρα εντός ενός παγκοσμιοποιημένου και νεοφιλελεύθερου πλαισίου;

Φοβάμαι πως για όλα αυτά η αριστερά του σήμερα, και πιο συγκεκριμένα η αριστερά της Ελλάδας, απαντά αμήχανα, πετώντας το μπαλάκι στη εξέδρα, αντιδρώντας εύκολα, προτείνοντας πολύ δύσκολα. Προτάσσοντας το γενικό "η μόνη σωτηρία του περιβάλλοντος βρίσκεται στον κομμουνισμό ή τον σοσιαλισμό". Υιοθετώντας "δίκαιους" και "αδίκους", αρκεί αυτοί να βρίσκονται προσωρινά στην από εδώ όχθη. Θεωρώντας παρόλα αυτά ότι νομοτελειακά η προστασία του περιβάλλοντος είναι προνόμιο της αριστεράς.

Χαίρω πολύ! Λέω και πάλι ότι ο χρόνος εξαντλείται, δεν μπορούμε να περιμένουμε το σοσιαλισμό, δεν μπορούμε να αναμένουμε την ανάνηψη του κομμουνισμού, για να αντιστρέψουμε τις χειρότερες επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος.

Τι προτίθεται να πράξει η αριστερά σήμερα για να αποφύγουμε τις περιβαλλοντικές ταπεινώσεις του αύριο, χωρίς συνάμα να πάθει αφλογιστία το ιδεολογικό της οπλοστάσιο;
Ίδου η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Γιατί και άλλο ένα blog...

Η αλήθεια είναι ότι δεν το ήθελα...
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα ιστολόγιο απαιτεί χρόνο και κυρίως μεράκι. Στην παρούσα φάση της ζωής μου, ο χρόνος είναι είδος εν ανεπαρκεία, όπως και το μεράκι για άλλα θέματα πέραν της οικογένειας και της εργασίας μου. Παρόλα αυτά, υποκύπτω στην προτροπή της συναδέλφου Θεοδότας Νάντσου, να γίνω και εγώ μέλος της blogόσφαιρας.
Στο συγκεκριμένο ιστολόγιο θα δημοσιεύω θέσεις, απόψεις, σχόλια που αντιπροσωπεύουν μόνο εμένα και κανένα άλλο πρόσωπο ή φορέα. Θα αναρτώ, επίσης, άρθρα μου από την e-εφημερίδα Telegraph.gr.

Καλή αρχή να έχουμε.

Αχιλλέας Πληθάρας