30 Ιουν 2011

Τι έζησα σήμερα, 29 Ιουνίου, στο Σύνταγμα

Έζησα σήμερα από τις 12 το μεσημέρι έως τις 8 το απόγευμα, την παραφροσύνη στο μεγαλείο της.
Είδα δακρυγόνα να πέφτουν κατά ριπάς προς κάθε κατεύθυνση, συντονισμένα σαν κάποιο μικρό τιποτένιο ανθρωπάκι να ενορχήστρωνε από κάπου ψηλά την επιχείρηση.
Είδα ανθρώπους να τρέχουν τρομοκρατημένοι, να συνωστίζονται σε γωνίες και στενά, να μην ξέρουν προς τα που να πάνε.
Είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας να μεταφέρονται κατά δεκάδες, σε οικτρή κατάσταση, στο σταθμό πρώτων βοηθειών της πλατείας. Είδα νέους λιπόθυμους ή μισότυφλους. Είδα ηλικιωμένους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα και να εκλιπαρούν για βοήθεια.
Είδα μια κοπελίτσα να ουρλιάζει όταν άρπαξαν φωτιά τα μαλλιά της από δακρυγόνο που πέταξε πάνω της ένα σιδηρόφρακτο κτήνος.
Είδα τα ΜΑΤ να επιτίθενται στον σταθμό πρώτων βοηθειών και να αναγκάζουν τους εκεί εθελοντές να πάρουν στα χέρια τους τραυματίες, τρέχοντας αλαφιασμένοι.
Είδα τρομακτική βία εκ μέρους των σωμάτων ασφαλείας.

Είδα και μπάχαλα, ναι. Όχι τόσα όμως που να δικαιολογούν το μένος της αστυνομίας. Σήμερα όντως εκσφενδονίστηκαν εκατοντάδες πέτρες κατά των δυνάμεων καταστολής, όμως από την άλλη μπορώ να βεβαιώσω ότι έως την ώρα που έφυγα δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου καμιά ρίψη μολότοφ, σε αντίθεση με το γνώριμο σκηνικό παλιότερων αναμετρήσεων μπάχαλων και αστυνομίας.

Παρόλα αυτά -και για να μην θεωρηθώ προκατειλημμένος από τα γνωστά μικρόψυχα παπαγαλάκια της αστυνομίας- ας δεχτώ ότι τα κακόμοιρα άβγαλτα παιδιά των ΜΑΤ συμπεριφέρθηκαν έτσι γιατί κινδύνευε η ζωή τους από τους μπαχαλάκηδες.
Γιατί, τότε, συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο σε περιοχές όπου δεν κινδύνευε η ζωή τους; Γιατί οι Δίας σπάσανε στο ξύλο κόσμο και κοσμάκη στην Πλάκα, γιατί οι μπάτσοι κυνηγούσαν τον κόσμο στο πάνω μέρος της Αμαλίας και της Φιλελλήνων, ακόμα και στου Μακρυγιάννη, χωρίς προηγουμένως να έχει πέσει ούτε μια πέτρα;
Για ποιο λόγο οι μπάτσοι, σαν να μην τους έφτανε ο δακρυγόνος καρκίνος, πετούσαν και οι ίδιοι πέτρες όχι μόνο στους μπάχαλους αλλά αδιάκριτα στο πλήθος;
Για ποιο λόγο μερικά τιποτένια καθάρματα -που φοράνε στολή Ράμπο αλλά συμπεριφέρονται ως ήρωες του "Οι κότες το σκασαν- συνέλαβαν έναν πολύ καλό φίλο, που όχι μόνο δεν έχει πετάξει πέτρα στη ζωή του, δεν ήταν καν καλυμμένος με κουκούλα, ειδικές μάσκες και άλλα παρόμοια εξαρτήματα, ούτε βρίσκονταν στο επίκεντρο επεισοδίων με μπάχαλους;


Το μένος της αστυνομίας σήμερα ήταν απίστευτο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να δικαιολογηθεί. Ο τρόπος που φέρθηκε απέναντι στο πλήθος, που στην συντριπτικότατη πλειονότητά του βγήκε να διαδηλώσει ειρηνικά και κόσμια, δείχνει ότι στο επιτελείο της κυβέρνησης και της αστυνομίας υιοθετούνται για μιαν ακόμη φορά λογικές και πρακτικές "συλλογικής ευθύνης". Έτσι, μετά το "μαζί τα φάγαμε" και το "όλοι φταίμε", κυβέρνηση και αστυνομία τώρα το γύρισαν στο "μαζί θα τις φάτε" και το "όλοι φταίτε".
Όταν όμως προβαίνουν σε τέτοιες κινήσεις, τότε δίνουν αφορμή στην κοινή γνώμη να προβεί σε δικές της ερμηνείες "συλλογικής ευθύνης", καταδικάζοντας συλλήβδην τους μπάτσους, ως γουρούνια και δολοφόνους, θεωρώντας συλλήβδην τα μέλη της κυβέρνησης ως κλέφτες και δουλοπρεπή καθάρματα.

Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι είναι άδικο να προσάπτονται συλλογικές ευθύνες, είτε σε πολίτες, είτε σε θεσμούς και φορείς εξουσίας. Δεν επικροτώ τους παραπάνω αφορισμούς. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι αυτό που έγινε σήμερα δεν διέπονταν από πίστη στα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Θύμιζε περισσότερο επέμβαση απολυταρχικού καθεστώτος. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι στην κυβέρνηση έχουν χάσει (μάλλον αμετάκλητα) την ψυχραιμία τους.

Ας προσέξουν όμως. Αυτή η κυβέρνηση, που θα πρέπει από εδώ και πέρα να θεωρείται τουλάχιστον αυταρχική από τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες, δεν πρόκειται να βαστάξει για πολύ. Είναι ήδη πολιτικά σε κώμα και απλά περιμένουμε τη φυσική κατάληξη.

ΥΓ. Αν οι πολίτες που τάσσονται υπέρ του μεσοπρόθεσμου έχουν πολλά ελαφρυντικά (ακόμα και δίκια), οι βουλευτές δεν έχουν ούτε ένα. Αν λοιπόν αποτύχει το μεσοπρόθεσμο μην προσπαθήσουν να βρουν δικαιολογίες περί δυσκολιών, αντιδράσεων, αρνητικών κριτικών κοκ. Όφειλαν σήμερα να σταθμίσουν όλους τους παραγόντες και να αποφανθούν αν αυτή η κυβέρνηση, υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί να τα βγάλει πέρα. Από τη στιγμή που αποφάσισαν ότι μπορεί, οποιαδήποτε αποτυχία θα πρέπει να πιστωθεί και στους υπερψηφίσαντες το μεσοπρόθεσμο. Απλά και τίμια πράγματα.

* Η φωτογραφία έρχεται από τον guardian και θα μπορούσε να έχει τίτλο "Μα πόσο άνδρας είσαι τελικά"

28 Ιουν 2011

Μικρή σύνοψη μιας πλούσιας ημέρας - 28 Ιουνίου 2011

1. Συνένοχοι ή βλάκες;
Αισχρή και σήμερα η παρουσία των μπαχαλάκηδων στο Σύνταγμα. Είναι ηλίου φαεινότερο προς η γραμμή τους είναι μια: πάμε να τα σπάσουμε, πάμε να τις παίξουμε, πάμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας.
Το γεγονός ότι έτσι δίνουν την αφορμή για την επέμβαση των σωμάτων ασφαλείας, ότι έτσι δίνουν χέρι βοήθειας και άλλοθι σε όσους επιθυμούν να τελειώνει μια και καλή η καθημερινή μάζωξη στην πλατεία είναι μια λεπτομέρεια που δεν τους ακουμπά. Οι τύποι ανήκουν σε άλλο πλανήτη.
Επαναλαμβάνω και πάλι την πεποίθησή μου ότι τα μπάχαλα δεν είναι ασφαλίτες (στην μεγάλη τους πλειονότητα), αν και σίγουρα έχουν διαβρωθεί στο έπακρο. Το γεγονός ότι λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της αστυνομίας αν μη τι άλλο θα έπρεπε να τους προβληματίσει, και από τη στιγμή που δεν συμβαίνει αυτό η ερώτηση είναι δυστυχώς μόνο μια: πρόκειται για συνένοχους ή απλά για βλάκες;
Ευτυχώς, το ειρηνικό Σύνταγμα κράτησε, παρά το γεγονός πως τα δακρυγόνα που ρίχτηκαν -θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι- βγάζουν έξω τον προϋπολογισμό του κράτους ;).


2. Που είναι οι εργατοπατέρες, οέο;
Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά αυτό που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ήταν η απουσία μιας συντεταγμένης παρουσίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Θέλω να πιστεύω ότι η απουσία είναι πρόβλημα κοινωνικό (ο κόσμος δεν πείθεται από την αλλοτριωμένη συνδικαλιστική ηγεσία) και όχι ζήτημα πελατειακό. Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπήρξε παρασκήνιο, αν και φοβάμαι ότι αυτή η σκέψη είναι μάλλον αφελής.
Σε κάθε περίπτωση, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι δυστυχώς μέρος του προβλήματος. Πρέπει το ίδιο να κατανοήσει την εγκληματική του πάχυνση όλα αυτά τα χρόνια, την   πασιφανή έλλειψη ευαισθησίας και την αδιανόητη νεοπλουτίστικη συμπεριφορά του. Αν δεν το πράξει, τότε οφείλουμε να τους γυρίσουμε ακόμα περισσότερο την πλάτη.



3.Εσείς πότε θα τολμήσετε;
Μετά το "Τολμήστε" των 32, που στην πορεία αυγάτισαν, σήμερα είδε το φως της δημοσιότητας η επιστολή των 51. Για την επιστολή των 32 έχω ήδη γράψει ότι δεν δικαιολογεί τον τίτλο της. Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται και η νέα επιστολή των 51 επιφανών μελών της κοινωνίας. Για μιαν ακόμη φορά όλο το ανάθεμα ρίχνεται στο (Σ.Σ. όντως) σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος. Για μιαν ακόμη φορά η ελπίδα εναποτίθεται σε μια αόριστη κυβέρνηση εθνικής ενότητας (και τεχνοκρατών). Κάποιους από τους συντάκτες της επιστολής τους συμπαθώ ειλικρινά και πιστεύω ότι κοσμούν την επιχειρηματική κοινότητα.
Κάποιοι άλλοι όμως συμπεριφέρονται σαν να προσγειώθηκαν σήμερα στην Ελλάδα.
Ο Τάκης Αθανασόπουλος για παράδειγμα, πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ. Ο άνθρωπος απέτυχε πλήρως στην αποστολή του να διορθώσει τα κακώς κείμενα στη ΔΕΗ και να μειώσει τη δύναμη των συνδικαλιστών. Όλοι θυμόμαστε την επιδρομή του Νίκου Φωτόπουλου στο γραφείο του κ. Αθανασόπουλου. Η εισβολή συνέβη (αν δεν απατώμαι) τον Ιούλιο του 2009. Παρόλα αυτά ο κ. Αθανασόπουλος δεν βρήκε την δύναμη να δηλώσει παραίτηση ή να συγκρουστεί με την ΓΕΝΟΠ. Παρέμεινε στη θέση του, αδύναμος και ατιμασμένος, για άλλους τρεις ολόκληρους μήνες και δεν παραιτήθηκε παρά μόνο όταν άλλαξε η κυβέρνηση.
Ας τολμήσουν λοιπόν να παραδεχτούν και τη δική τους συμβολή στις αστοχίες αυτού του κράτους, αυτού του συστήματος διακυβέρνησης, αυτής της κοινωνίας. Ας τολμήσουν να μιλήσουν στην πλειοψηφία των πολιτών και όχι σε μια μικρή κάστα. Όσο δεν το κάνουν, τόσο αδυνατίζουν την όποια δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασής τους και αυτοπεριορίζονται σε παρασκηνιακές διεργασίες.

ΥΓ. Η Μιράντα Ξαψά, συνυπογράφουσα την επιστολή των 51, είναι καλή ομιλήτρια, πάντα παλεύει. Όσο και αν διαφωνώ μαζί της, πρέπει να εκτιμήσω την σταθερότητα του λόγου της. Το μόνο που μοιάζει να λείπει σε ότι λέει είναι η έννοια "άνθρωπος". Σε αυτή την "λούμπα" φαίνεται πως έπεσε και το μανιφέστο των 51. Όταν η επιστολή αναφέρει (ειρήσθω εν παρόδω) ότι "για μια οικογένεια που ξοδεύει περισσότερα από τα εισοδήματά της, η λύση είναι η περικοπή όλων των περιττών δαπανών" θέλω να ελπίζω ότι δεν απευθύνεται στο 16,2% της ελληνικής κοινωνίας που πλήττεται από την ανεργία ή στα 2,2 εκ. πολίτες που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με εισόδημα μικρότερο των 5.800€.
ΥΓ2. Αυτό που πρόκειται να συμβεί στο UK, προσέξτε το. Έρχεται απεργία στο δημόσιο τομέα, ένα καλό crash-test για την πολιτική πορεία της πάλαι ποτέ Γηραιάς Αλβιώνας και γιατί όχι της Ευρώπης.
ΥΓ3. Επαναλαμβάνω την πάγια άποψή μου ότι λαϊκισμός δεν είναι μόνο ότι χαϊδεύει τα αυτιά της μάζας, αλλά και ότι εκμεταλλεύεται τις φοβίες της.

22 Ιουν 2011

Τι έκανες στον πόλεμο (του χρέους), εκσυγχρονιστή;

Υπάρχει μια όχι πολυπληθής, αλλά υπολογίσιμη, μερίδα ανθρώπων που εκφράζει την πλήρη υποστήριξή της στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και στην άνευ όρων εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων της χώρας, χωρίς να αμφισβητεί στο ελάχιστο κανένα παράγοντα της εξίσωσης. Αναφέρομαι σε μια μερίδα που διαφέρει από τις υπόλοιπες, καθώς αυτή ανδρώθηκε σε συνθήκες που έδωσαν νέο περιεχόμενο στις έννοιες "διαφθορά", "διαπλοκή", "ευνοιοκρατία" και εξαργύρωσε με το παραπάνω τις ορέξεις για δύναμη και εξουσία. Κι όλα αυτά υπό τον μανδύα του  "εκσυγχρονισμού". 
Η κριτική μου αφορά μόνο αυτούς και όχι όλους όσοι τάσσονται για τον άλφα ή βήτα λόγο υπέρ του μεσοπρόθεσμου. Δεν αφορά επίσης, όσους εξαπατήθηκαν από τους συγκεκριμένους κυρίους. Ούτε αυτούς που (καλώς ή κακώς) ενεπλάκησαν, πίστεψαν ή ακόμα πατάνε πάνω σε παρόμοιες πολιτικοοικονομικές αξίες, αλλά πορεύονται με τιμιότητα και ηθική ακεραιότητα. Είπαμε όχι αφορισμούς και συλλογικές ευθύνες.

Αυτά τα μέλη της μικρής ομάδας, λοιπόν, είναι τόσο υπέρ των καλών λογαριασμών και του ξεπληρώματος στο ακέραιο των ευρωπαίων εταίρων που αναλογίζεσαι πόσο καλοί άνθρωποι είναι στη ζωή τους και πως αποκλείεται να εκμεταλλεύτηκαν και να "κερδοσκόπησαν" ποτέ επί καμιάς κατάστασης προκειμένου να αποκομίσουν ίδια οφέλη στην εξυπηρέτηση των φιλοδοξιών και ασχολιών τους, αποκλείεται να παραποίησαν στοιχεία και να σχετίζονται με τα greek statistics.
Ας σοβαρευτούμε. Επιτέλους, ειλικρίνεια please!

Δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο αποπληρωμής του χρέους, ούτε στην πολιτική αξιολόγηση του υφιστάμενου πλαισίου. Περισσότερο νοιάζονται για τη διαιώνιση του σημερινού status-quo, όπου οι περισσότεροι εξ' αυτών κατέχουν προνομιακή θέση ή/και διακριτό ρόλο στις εκφάνσεις του σημερινού πολιτικοοικονομικού πλαισίου. Για την ακρίβεια, ποντάρουν όχι ακριβώς στη διαιώνιση του όλου συστήματος, αλλά μάλλον στην συγκράτηση-αναδίπλωση αυτού του ακραίου και εγωιστικού μοντέλου, που ξεκίνησε πριν χρόνια από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, υιοθετήθηκε από τη σοσιαλδημοκρατία μέσω του τρίτου δρόμου και επιβάλλει την απορρύθμιση κανόνων και αξιών προς τέρψη ολίγων εκλεκτών.
Ας ομολογήσουν την αδυναμία τους, δεν πρόκειται κανείς να τους μειώσει για τον απολύτως κατανοητό και ανθρώπινο δισταγμό τους να επιδιώξουν ριζικές αλλαγές στην πλαδαρή και ως εκ τούτου εύκολα χειραγωγήσιμη δημοκρατία της χώρας.

Η Ελλάδα, όμως, μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Με ένα δημόσιο τομέα παραγωγικό και "έξυπνο". Με μια κοινωνία που εξοβελίζει το λαϊκισμό και φροντίζει να "εκπαιδεύεται δια βίου", χωρίς να πατά πάνω σε αφοριστικά, σκοταδιστικά αριστεροδεξιά τσιτάτα. Με πολίτες και θεσμούς ώριμους αρκετά, ώστε να θεσπίσουν τίμιους, ανθρωποκεντρικούς κανόνες που όλοι θα σέβονται και θα τηρούν ευλαβικά.
Οι αλλαγές χρειάζονται. Δεν θα γίνουν, όμως, με τον τρόπο που επιδιώκει η ανωτέρω μερίδα ανθρώπων.
Δεν πρόκειται να δούμε ουσιαστικές αλλαγές, αν δεν γίνει προηγουμένως κατανοητό αυτό που κατέστη σαφές το 1945, πως δηλαδή δεν βοηθάς ένα κράτος βυθίζοντας του το κεφάλι στην άμμο, αλλά αντιθέτως αφήνοντας το να αναπνεύσει, κάνοντας σεβαστά τα δικαιώματα του, έστω και υπό αυστηρή, αλλά ειλικρινή και ακέραια, επίβλεψη. Δεν βοηθάς ένα κράτος αν θεωρείς πως μπορείς και πρέπει να συνδιαλέγεσαι μόνο με λίγους εκλεκτούς ιθαγενείς, που θα φροντίσουν να επιβάλλουν τις απαιτούμενες "τιμωρίες" χωρίς όμως να αγγίξουν ούτε καν τα πλέον σαπισμένα κομμάτια της καθεστηκυίας τάξης.

Όσο εξακολουθούν οι προαναφερόμενοι, "καλοπροαίρετοι" κατά τα άλλα, πρωτοπόροι και εκσυγχρονιστές ταγοί της εγχώριας πολιτικής, να διατυμπανίζουν πως η χώρα απαρτίζεται από στρατιές κλεφτών και πως οι μεσοπρόθεσμες βλέψεις ενός κοντόθωρου οικονομικού σχεδιασμού είναι η μόνη σωτηρία για τους υπανθρώπους, τόσο οδηγούν την κατάσταση στα άκρα, οξύνουν τα πνεύματα και προσφέρουν κακές υπηρεσίες στον τόπο.
Λαϊκισμός δεν είναι μόνο ότι χαϊδεύει τα αυτιά της μάζας, αλλά και ότι εκμεταλλεύεται τις φοβίες της.
Θέλω να ελπίζω πως κάποιοι από αυτούς θα συνειδητοποιήσουν την ιστορική τους ευθύνη και θα ανακρούσουν πρύμνη, ζητώντας κι αυτοί με τη σειρά τους αλλαγές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει προσωπική ζημία.

* η φωτό από εδώ 

21 Ιουν 2011

Μια πικρή εμπειρία για την διαφθορά γύρω από τους παιδικούς σταθμούς

Διάβασα σήμερα ένα άρθρο για την έλλειψη θέσεων στους παιδικούς σταθμούς της Αθήνας και μου ήρθε στο μυαλό μια πονεμένη περσινή εμπειρία, που καταδεικνύει με περισσή ακρίβεια το χάος, την κακοδιαχείριση και τη διαφθορά που επικρατεί κατά τη διαδικασία κατάθεσης και αξιολόγησης των αιτήσεων σε δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Έφτασε λοιπόν πέρυσι το πλήρωμα του χρόνου για να στείλουμε τον μεγαλύτερό μας γιο στον παιδικό σταθμό. Καταθέσαμε την αίτηση και περιμέναμε την "απόφαση" του δήμου. Θεωρούσαμε κάτι παραπάνω από δεδομένη την θετική απάντηση, καθώς το εισόδημά μας δεν κυμαίνονταν σε υψηλά επίπεδα. Η σύντομη διαδικασία ολοκληρώθηκε στις αρχές Ιουνίου.
Παραμονές δεκαπενταύγουστου, όμως, με ένα ξερό τηλεφώνημα κάποιος "αρμόδιος" από το τμήμα των παιδικών σταθμών μάς ανακοίνωσε την απόρριψη της αίτησής μας.
Φτου! Τρέχα γύρευε τώρα να βρεις ιδιωτικό σταθμό, όχι ιδιαίτερα ακριβό και "καλό" για το παιδί. Λαχείο. Με τα πολλά τα καταφέραμε. Και μάλιστα όχι απλά τα καταφέραμε, αλλά μάθαμε πως -ευτυχώς- η γυναίκα μου μπορεί να λαμβάνει ένα μικρό βοήθημα, ως επίδομα επί του μισθού της, για την κάλυψη μέρους των εξόδων παιδικού σταθμού.
 

Μια μικρή παρένθεση: όταν μιλάμε για την ανάγκη των περισσότερων γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σε δημοτικό και όχι ιδιωτικό παιδικό σταθμό, αναφερόμαστε σχεδόν αποκλειστικά στο κόστος που θα γλιτώσουν. Όμως πέρα από αυτό, κατ' εμέ δεν υπάρχουν δυσβάσταχτες ποιοτικές διαφορές. Αντιθέτως, στις περισσότερες περιπτώσεις οι δημόσιοι σταθμοί διαθέτουν άξιο προσωπικό, ικανό πραγματικά να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά μας. Κλείνει η παρένθεση.

Στις 30/8/2010 το παιδί ξεκίνησε την πορεία του στον ιδιωτικό παιδικό σταθμό κι εμείς αφήσαμε το θέμα να ξεχαστεί. Έλα όμως, που ο διάολος έχει πολλά ποδάρια. Κάπου στις αρχές Σεπτέμβρη μαθαίνω πως αρκετοί γνωστοί πηγαίνουν τα παιδιά του σε δημόσιους σταθμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς διαθέτουν εισόδημα κατά πολύ μεγαλύτερο απ' το δικό μας και μάλιστα, καναδυό από δαύτους δεν έχουν καν δικαίωμα ψήφου στο δήμο όπου οργανικά ανήκουν οι παιδικοί σταθμοί.
Να μην τα πολυλογώ, μόλις το έμαθα, σε καθεστώς σύγχυσης ετοίμασα μια επιστολή προς τον δήμαρχο της περιοχής μας, αρκετά καυστική όπως θα διαπιστώσετε, με κοινοποίηση προς 4-5 τοπικούς αυτοδιοικητικούς οργανισμούς.
Η επιστολή εστάλη στις 8/9/2010, κατά τις 13.30 το μεσημέρι. Φαντάζεστε την έκπληξή μου, όταν σε μόλις μισή ώρα, κατά τις 14.00, η εξ' απορρήτων του δημάρχου με καλούσε στο κινητό για να δηλώσει απορημένη με τα όσα περιγράφω στην επιστολή. Φαντάζεστε τη σύγχυση που μ' έλουσε, όταν η ίδια κυρία έκανε αμέσως σαφές "πως η διαμαρτυρία μου είναι κατανοητή και πως μπορούν τελικά να δεχθούν το παιδί μου σε παιδικό σταθμό του δήμου, και μάλιστα σε έναν ολοκαίνουριο".   
 
Εκεινή τη στιγμή δεν ήξερα πόσο ήθελα να τραβήξω το θέμα, για αυτό ζήτησα από την ευγενεστάτη κατά τα άλλα τύπισσα να κλείσουμε προσωρινά την επικοινωνία και να ξαναμιλήσουμε την επομένη.  Την άλλη μέρα, η συνομιλία κύλησε όπως τα περίμενα. "Η αίτησή σας παράπεσε, πόσο στεναχωρημένη νιώθω για αυτό που σας συνέβη, ο δήμαρχος καταβάλλει κάθε προσπάθεια, εσείς να έρθετε άμεσα στον παιδικό μας σταθμό". Αυτά έλεγε χωρίς καμιά ντροπή η εξ΄απορρήτων.
Όταν την πληροφόρησα ότι αποφάσισα να στείλω το παιδί μου στον ιδιωτικό σταθμό και ότι νιώθω ιδιαίτερα προσβεβλημένος για την αδιαφορία του δήμου, αυτή συνέχισε ακάθεκτη. "Πόσο λυπάμαι, δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο λυπάμαι, να έρθετε του χρόνου και να κάνετε προεγγραφή, όχι εγγραφή, ώστε να είστε σίγουρα μέσα, να μου τηλεφωνήσετε πιο πριν για να είμαστε σίγουροι". Αυτά και άλλα πολλά έλεγε η κυρία. Τόσα πολλά, που αποφάσισα να τα μαγνητοφωνήσω και (νομίζω:) ότι τα έχω ακόμα αποθηκευμένα στο κινητό μου.

Ήθελα πάρα πολύ να σηκώσω το θέμα και να το κάνω παντιέρα, κατά της διαφθοράς που επικρατεί στο δημόσιο σύστημα παιδικής φροντίδας. Όμως από την άλλη δυστυχώς, δεν τόλμησα. Όχι γιατί φοβήθηκα για την σωματική και ψυχική μου υγεία, αλλά για τον χρόνο που πρέπει να αφιερώσω κυνηγώντας χίμαιρες, τη στιγμή που η στάση όλων των πολιτικών σχηματισμών στα δημοτικά συμβούλια των "δήμων" της Αττικής υποδηλώνει διάθεση για κουκούλωμα αυτής της τόσο βρωμερής ιστορίας, που όλοι γνωρίζουν και όλοι καμώνονται ότι πρώτη φορά ακούν.
Έχω να δώσω μόνο μια συμβουλή προς όλους τους "απορριπτέους". Κινείστε γη και ουρανό. Στείλτε επιστολές. Ζητήστε ή απειλείστε με εισαγγελική παρέμβαση. Δημοσιοποιείστε το θέμα όπου μπορείτε. Μην αποδεχτείτε μοιρολατρικά την απόρριψή σας, όπως αρχικά το πράξαμε εμείς. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμπαίζει χιλιάδες οικογένειες, ιδίως σήμερα που η οικονομική κρίση καλπάζει. Ας μην μάθουμε και στα παιδιά μας, ότι η αδιαφορία και το πελατειακό σύστημα είναι κοινός τόπος σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα.

20 Ιουν 2011

Οικονομική κρίση και πολιτική διέξοδος: όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Μια σειρά από βιβλιογραφικές παραπομπές εξηγούν πως το laissez-faire της δεκαετίας του 1920, τα πρώτα ψήγματα της υπό διαμόρφωση άπληστης χρηματοπιστωτικής κουλτούρας, συνετέλεσε τα μέγιστα στο ξέσπασμα του αιματηρού Β' παγκόσμιου πολέμου.
Η βύθιση στην ανέχεια εκατομμυρίων πολιτών στην μια και την άλλη άκρη του Ατλαντικού, η αναπόφευκτη κατάρρευση των χρηματιστηρίων και η επίδειξη πρωτοφανούς μνησικακίας στους χειρισμούς των οικονομικών διενέξεων μεταξύ των κρατών εξέθρεψαν το "Lebensraum" και τη ναζιστική επέλαση.
Ο πόλεμος, καταστροφικός μέχρι τα μπούνια καθώς οδήγησε στον άλλο κόσμο πάνω από 80-90 εκ. ανθρώπους (κυρίως άμαχους), ανέδειξε τη σημασία της κρατικής παρέμβασης. Τα κράτη της Ευρώπης, αλλά και γενικότερα του κόσμου, συνειδητοποίησαν ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι θεατής στα δρώμενα. Έπρεπε να πάρει τα ηνία και να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση, να υιοθετήσει
"σοσιαλίζουσες" ή/και σοσιαλιστικές πολιτικές, αν ήθελε να σταθεί στα πόδια του.
Εν μέρει αυτό συνέβη γιατί εκείνο τον καιρό η ΕΣΣΔ -με τον κρατικό συγκεντρωτισμό και τα θαύματα της "εκβιομηχάνισης"- έβγαινε παντοδύναμη από τον πόλεμο. Βλέπεις τότε δεν είχαν γίνει ευρέως γνωστά τα σταλινικά ανθραγαθήματα.
Και πράγματι η κρατική παρέμβαση και οι κεϊνσιανές πολιτικές για την δημόσια δαπάνη προς όφελος της απασχόλησης και της παραγωγής δημιούργησαν το "χρυσό αιώνα" της Ευρώπης. Η περίοδος 1940 - 1975 μπορεί να χαρακτηριστεί χρυσή από πολλές απόψεις. Τότε όπως επισήμανε ο Νίξον ήταν όλοι κεϊνσιανοί.

Στο τέλος όμως εκείνης της περίοδου άρχισε να παίρνει εμπρός ο νεοφιλελευθερισμός, εκμεταλλευόμενος την άνοδο της γραφειοκρατίας και τις διάφορες πολιτικές κρίσεις ανά τον κόσμο. Φον Χάγιεκ, Φρίντμαν και οι πολιτικοί τους σύντροφοι -Κάρτερ, Ρήγκαν, Θάτσερ και οι απανταχού δικτάτορες ανά τον κόσμο- άλωσαν τα κάστρα της οικονομίας και επανέφεραν πολύ πιο στιβαρή και χυδαία τη λογική του laissez-faire. Η σοσιαλδημοκρατία παγιδεύτηκε στον τρίτο της δρόμο και άφησε ανενόχλητη μια παρέα ανθρώπων να εξουσιάζει όλο τον κόσμο, μέσα από το πάτημα μερικών κουμπιών στη Γουόλ Στριτ και στο Σίτι.Η κρίση ήταν το φυσικό επακόλουθο, σε μια ιστορία που μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Μια κρίση που όπως όλα δείχνουν έχει πολύ μεγάλη ουρά. Μια κρίση που αν επαληθευθούν τα χειρότερα σενάρια δεν έχει δείξει παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Οι κινήσεις σε ΗΠΑ και Γερμανία δείχνουν μια επιχειρούμενη στροφή προς την άνοδο για μιαν ακόμη φορά του κρατικού παρεμβατισμού. Το κούρεμα -για παράδειγμα- του ιδιωτικού χρέους που επιδιώκει η Μέρκελ και τα μεγάλα πακέτα διάσωσης του Ομπάμα πατάνε σε αυτή τη βάση. Πρόκειται όμως για κινήσεις δειλές απέναντι σε ένα θηρίο που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται αλαζονικά και να κινείται στα όρια της κερδοσκοπικής -χρηματοπιστωτικής- σχιζοφρένειας. Όμως, ο πανικός για την "ανάγκη διάσωσης της Ελλάδας με κάθε νεοφιλελεύθερο τρόπο" δείχνει σε πόσο σθαρά θεμέλια στέκεται.
  
Έχω την άποψη ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα μετα-κεϊνσιανή παγκόσμια οικονομία. Το θηρίο θα τα "σκατώσει" όσο δεν παίρνει και μετά θα αφήσει το "κράτος" να καθαρίσει, αφού προηγουμένως λάβει τις απαραίτητες εγγυήσεις για το ακαταδιώκτο της μωροφιλοδοξίας του.

Κατ' εμέ, ο (νεο)φιλελευθερισμός θα είναι νεκρός σε λίγα χρόνια ή τέλος πάντων, θα πέσει σε βαθύ κώμα. Το τέλος της ιστορίας, κατά Φουκουγιάμα, ίσως καθρέφτιζε το τέλος της ιδεολογίας που εξέφραζε.

Ένα μόνο πράγμα εύχομαι: η μετάβαση στο νέο που έρχεται (και ακόμα δεν έχει πλήρως αποσαφηνιστεί) να μην αφήσει ελεύθερο χώρο σε νέους επίδοξους Χίτλερ και να φροντίσει να κατευνάσει εγκαίρως τις εθνικιστικές εξάρσεις που ήδη παρατηρούνται σε μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας κοινωνίας. Για να αποτρέψουμε τα χειρότερα χρειαζόμαστε μια νέα φουρνιά πολιτικών, που θα είναι πρόθυμοι να συγκρουστούν με το χρηματοπιστωτικό τέρας και συνάμα θα είναι καλά διαβασμένοι ώστε να αποφύγουν τα ιστορικά λάθη της δεκαετίας του 1920.
Ιστορική η περίοδός μας, αλλά και εξαιρετικά ολισθηρή.

ΥΓ. Μπήκα στη διαδικασία να ξαναδιαβάσω το "Σκοτεινή Ήπειρος" του Μαρκ Μαζάουερ. Συγκλονιστικό βιβλίο, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δίνει πολλές απαντήσεις για τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην κρίση, για τους λόγους που η ΕΕ δεν είναι ούτε Ευρωπαϊκή ούτε Ένωση, για τις οικονομικές αιτίες που κρύβονται πίσω από τις εντάσεις στη γηραιά -και όχι μόνο- ήπειρο.
ΥΓ2. το σκίτσο κλεμμένο από εδώ 

15 Ιουν 2011

Μια μαρτυρία για τα μπάχαλα της 15ης Ιουνίου και η επόμενη μέρα...

Η συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου ανήκει πλέον στην ιστορία. Συνετέλεσε και αυτή στις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν, στις προσπάθειες (;) για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στον σαρωτικό ανασχηματισμό που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός, στον πανικό που επικράτησε μεταξύ των βουλευτών κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων.
Σημαδεύτηκε από επεισόδια που στιγμάτισαν το γεγονός, επεισόδια που έγιναν όμως αφορμή για να αναδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία η στιβαρότητα αυτού που ξεκίνησε πριν από 21 μέρες στο Σύνταγμα. Η πληθώρα κόσμου που συνέρρευσε στο Σύνταγμα, παρά τα μπάχαλα, δείχνει πως αυτό που γεννιέται εκεί, παρά το ασαφές του χαρακτήρα του, φανερώνει μια πρωτοφανή δυναμική, που πρώτα και κύρια στρέφεται ενάντια στη σαθρή και ετοιμόρροπη κοινοβουλευτική δημοκρατία που απολαμβάνουμε (;) σήμερα.

Έτυχε να βρίσκομαι στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βασ. Σοφίας και έζησα από πρώτο χέρι τα όσα διαδραματίστηκαν. Όχι όλα, αλλά αρκετά για να μπορώ να καταθέσω μια μαρτυρία για τα συμβάντα.
Πριν από την παραθέση μερικών γεγονότων, πρέπει να επισημάνω ότι ο στόχος της συγκέντρωσης, δηλαδή η περικύκλωση της βουλής, από μόνος του αρκούσε για να είμαστε όλοι ψυλλιασμένοι πως δεν θα αποφευχθούν τα επεισόδια. Γιατί κακά τα ψέμματα, όταν φτάνεις ένα βήμα πριν τη βουλή πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως με ένα σάλτο θα μπουν μέσα. Γιατί κακά τα ψέμματα, όταν βρίσκεσαι ένα κλικ πριν τη βουλή, η καταστολή αναμένεται να είναι πολύ πιο δραστήρια και αρκετά "proactive".
Είδα λοιπόν τα πεσίματα που έγιναν στο πλέξιγκλας, το ξύλο μεταξύ μπάχαλων και αναρχικών, μπάχαλων και ακροδεξιών, αναρχικών και ακροδεξιών, ακροδεξιών και αγανακτισμένων, ασφαλιτών και λοιπών, ξύλο κάθε δυνατού συνδυασμού.
Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που έδερναν και ποιους έδερναν;

Μιλώντας με φίλους, αλλά και έχοντας ίδια πείρα, είδα ομάδες χουλιγκάνων (αεκτζήδων, παναθηναϊκών, ολυμπιακών), εθνίκια και μαύρους πιτσιρικάδες, να σουλατσάρουν πέρα δώθε και σε κάθε ευκαιρία να ξεχύνονται προς κάθε κατεύθυνση έτοιμες να "κεράσουν" τους αντιπάλους. Αρκεί να δίνονταν το σήμα από έναν. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι ήταν καμουφλαρισμένοι ασφαλίτες, καθώς μου φαίνεται λίγο δύσκολο πχ. να δέρνουν επιλεκτικά μερικούς βάζελους. Κάποιοι άλλοι ήταν λίγο δύσκολο να έχουν περάσει από την "εκπαίδευση του καλού ασφαλίτη", καθώς ηλικιακά δεν ήταν μεγαλύτεροι από 15-17 ετών. Τα χουλιγκάνια λοιπόν κάθε χώρου έδωσαν το παρόν και σίγουρα ήταν ζήτημα χρόνου να εκδηλωθούν (όπως και εκδηλώθηκαν).
Έζησα και το εξής κωμικοτραγικό: ένας τροχονόμος όχι πάνω από 19-22 ετών, αμούστακο παιδάκι, ως  δια μαγείας εμφανίστηκε στη γωνία της Μ. Βρετανίας. Τι στο καλό γύρευε εκεί δεν μπόρεσα να μάθω. Είδα όμως να μετακινείται από δίπλα μου ένα μπουλούκι ανθρώπων (από αυτούς που περιέγραψα πιο πάνω) έτοιμο να κατασπαράξει τον άτυχο (και αρκετά αφελή έως ανόητο) πιτσιρίκο. Προεξάρχοντες στον αγώνα πεσίματος στον μικρό, τρία πρεζάκια που λίγα λεπτά πριν μου ζήτησαν 50 λεπτά "να πιω λίγο νερό ρε φιλαράκι, έχει στεγνώσει το στόμα μου".
Ευτυχώς μια μεγάλη μερίδα ατόμων άρχισε να φωνάζει, ζητώντας να μην πειράξουν τον μικρό. Κάποιοι, όπως και δυο φίλοι μου, έπαιξαν το ρόλο διαμεσολαβητή και κατάφεραν να κατεβάσουν στο μετρό τον τροχονόμο, γλιτώνοντάς τον με μόνο ενθύμιο κάτι ψιλές που άρπαξε. Πιο άτυχος ήταν ένας άλλος, από αυτούς που έτρεξαν να σώσουν τον πιτσιρικά. Αυτός βαφτίστηκε ασφαλίτης και έφαγε πολλές περισσότερες. Ταυτότητα δεν είδαμε, αλλά δεν μπορεί, για να το λένε 5-10 κουκούλες, έτσι θα ήταν.
  
Το παραπάνω συμβάν, όπως το έζησα και μπορώ με ασφάλεια να το περιγράψω, δείχνει πως η βία δεν ασκείται αποκλειστικά από μπάτσους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν εκπορεύεται από αυτούς, τουλάχιστον σε κάποιο μικρό (ή μεγάλο) βαθμό. Εκτός από τα βίντεο που διαχρονικά κυκλοφορούν και δείχνουν κουκουλοφόρα όργανα της τάξης, και εκτός της φήμης που κυκλοφορεί ότι εντοπίστηκαν χθες κουκουλοφόροι με ταυτότητα μπάτσου, είμαι της άποψης ότι πολλά από τα "κινήματα" που πρεσβεύουν ή εξυπηρετούν τη βία, έχουν αλωθεί από μυστικούς.
Δεν έχω αποδείξεις, αλλά από τη στιγμή που γνωρίζω πώς στο παρελθόν στήθηκε ένα παρακρατικό σύστημα (με πρώτο και καλύτερο αυτό του Μανιαδάκη επί Μεταξά που κατάφερε όχι μόνο να δημιουργήσει ένα πρακτορικό ΚΚΕ, αλλά πολύ περισσότερο αυτό να εμφανίζεται ως ο αυθεντικός μηχανισμός του τότε παράνομου κόμματος), δεν έχω καμιά αμφιβολία περί της ύπαρξης "φυτευτών" σε κάθε μπαχαλοαναρχικοφασιστοχουλιγκανο μάζωξη. Και αυτοί δεν χρειάζεται να καλέσουν άλλους εκατό ασφαλίτες να συνδράμουν το έργο των μπάχαλων. Αρκεί να ρίξουν λίγο λάδι στη φωτιά ή αρκεί να γνωρίζουν εκ των προτέρων πως πρόκειται να εξελιχθούν τα πράγματα, καθώς κάτι τέτοιο τους βοηθά στο σχεδιασμό των κατάλληλων μεθόδων "εκμετάλλευσης" της έμφυτης τάσης των ομάδων αυτών να εξαπολύουν βίαιες επιθέσεις.
Ίσως αυτό εξηγεί γιατί εδώ και τόσα χρόνια αυτοί οι χρήσιμοι μπάχαλοι παραμένουν ασύλληπτοι, παρά το γεγονός πως η Αθήνα "καμεροκρατείται" και πως κάθε "κουκουλοφόρος" πριν φορέσει την κουκούλα είναι "ξεκουκούλωτος".

Εν πάση περιπτώσει, παρά τις βίαιες εξάρσεις, το κίνημα των αγανακτισμένων (μεταξύ μας σιχαίνομαι αυτή τη λέξη και προτιμώ το τουϊτερίστικο #25mgr) κατάφερε μια νίκη, αλλά σε μια σχετικά εύκολη μάχη.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, και ο ανασχηματισμός δεν πρόκειται να ανακόψει την πτωτική πορεία του κυβερνώντος κόμματος. Όμως δεν πρέπει να αμελείται πως η σοσιαλδημοκρατία που επιμένει να κυβερνά πατώντας σε νεοφιλελεύθερες επιλογές κατέρρευσε σε όλη την Ευρώπη (UK, Ιταλία, Γερμανία παλιότερα), και τώρα έφτασε η σειρά των PIG (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα). Το #25mgr απλά κάνει πιο γρήγορη τη φθορά.

Όλα δείχνουν πως βαδίζουμε προς εκλογές, το αργότερο Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2011.  Εδώ έγκειται το μεγάλο στοίχημα του Συνταγματιωτών (άνω και κάτω). Όπως επέδειξαν (επιδείξαμε) σπάνια πολιτική ωριμότητα επιστρέφοντας στο Σύνταγμα παρά τους τόνους δακρυγόνων, έτσι τώρα οφείλουν (οφείλουμε) να δώσουν (δώσουμε) σάρκα και οστά στο διαφορετικό που οραματίζονται (οραματιζόμαστε). Να γίνουμε καταλύτες περαιτέρω εξελίξεων στο πολιτικό σκηνικό, ζητώντας ρηξικέλευθες αλλαγές στο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά και αλλαγές στην κουλτούρα των νεοελλήνων. Για να δούμε...

8 Ιουν 2011

Ο Αναγνωστάκης δεν έγραψε μόνο το "Φοβάμαι"

Χαμός στα ιστολόγια, τα social media, τα e-mails με το "Φοβάμαι" του Μανώλη Αναγνωστάκη. Όμως ο Αναγνωστάκης δεν έγραψε μόνο για αυτά που φοβάται. Έγραψε και πολλά πολλά άλλα, αρκετά από τα οποία αντανακλούν στη σημερινή κατάσταση.

Να κάποια, just for the record:









Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!
Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.
Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;
Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!

Κι ἤθελε ἀκόμη...
Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Ἡ ἀπόφαση
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

* τα ποιήματα "κλέφτηκαν" από εδώ και η εικόνα από εδώ 

6 Ιουν 2011

Η Πλατεία Συντάγματος είναι γκαστρωμένη...

Φτάσαμε αισίως στη 13η μέρα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα. Προσπαθώ να βρίσκομαι εκεί όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να δείξω και εγώ την αντίθεσή μου για τα όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο (εδώ εν συντομία οι λόγοι που συμμετέχω), αλλά και για να αποκρυσταλλώσω άποψη για τη δυναμική της πλατείας.

Η αλήθεια είναι ότι διαφωνώ με πολλά απ’ όσα λέγονται, καθώς και με τον τρόπο που λέγονται. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε μάθει να συνδιαλεγόμαστε, να θέτουμε προβληματισμούς και κατάλληλες ερωτήσεις, να δεχόμαστε το διαφορετικό. Μας έλκει η συνθηματολογία καθώς και η τάση να βαδίζουμε πάνω σε δεδομένες (και παρωχημένες) πολιτικές μανιέρες.

Δεν δίνω λευκή επιταγή στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος, στους διοργανωτές-συντονιστές των θεματικών, στους «μουντζοχέρηδες» της πάνω πλατείας. Από την άλλη όμως θα συνεχίσω να πηγαίνω όσο μου επιτρέπουν οι επαγγελματικές και οικογενειακές μου υποχρεώσεις.
Θα πηγαίνω, μεταξύ άλλων, γιατί (κατά την ταπεινή μου άποψη) απομακρύνεται το φοβικό κλίμα που ανάγκαζε τόσους και τόσους έλληνες να σωπαίνουν πολιτικά και κοινωνικά, γιατί έως σήμερα φαίνεται πως από όλο το σκηνικό βγαίνει απομονωμένη (και κατ’ επέκταση να αποδυναμωμένη) η ακροδεξιά (αλλά και η ακροαριστερά), γιατί ο κόσμος της πλατείας μπορεί να αρχίσει να κατανοεί πόσο δύσκολο πράγμα είναι η δημοκρατία και δη η συμμετοχική (ή αλλιώς άμεση), γιατί οι συγκεντρώσεις ξυπνούν τα πλαδαρά πολιτικά κόμματα από την μεταπολιτευτική τους ραστώνη και τα αναγκάζουν επιτέλους να κινηθούν.  

Πηγαίνω γιατί δεν υποτιμώ τη δυναμική που αναπτύσσει το εγχείρημα.
Δυναμική που δεν μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια, αλλά υπάρχει, είναι εκεί και διαρκώς μεγαλώνει. Το Σύνταγμα είναι γκαστρωμένο, που θα ‘λεγε και ο Χ. Φλωράκης. Μπορεί να πρόκειται απλά για ανεμογκάστρι, μπορεί να γεννηθεί ένα μικρό τερατάκι, μπορεί όμως και να γεννηθεί ένα υγιές μωρό που με το πέρασμα των χρόνων ενδέχεται να βάλει κι αυτό το χέρι του στη δημιουργία του νέου κοινωνικού συμβολαίου που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται η χώρα.  

ΥΓ. Πολλοί φίλοι βρίσκουν απωθητικό το χαρακτήρα των συγκεντρώσεων, δεν πείθονται από τα όσα συμβαίνουν. Δεν τους πιστώνω, ούτε τους θεωρώ συνυπεύθυνους για την κατάσταση της χώρας. Σέβομαι απολύτως την επιλογή τους. Οι γενικοί αφορισμοί υπέρ ή κατά των συγκεντρώσεων είναι κάτι που με θλίβει, αλλά και αυτό το θεωρώ κάτι εκ προοιμίου αδύνατο να αποφευχθεί. Εκεί όμως που εξοργίζομαι και δεν βρίσκω κανένα ελαφρυντικό είναι όταν διαβάζω ή ακούω εμπαθείς αναλύσεις και χαρακτηρισμούς. Πρέπει βέβαια να το πάρω απόφαση, η εμπάθεια δείχνει ανθρώπους εξαιρετικά εκνευρισμένους, ανθρώπους που φοβούνται ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, έδαφος που τόσο καλά νόμιζαν ότι είχαν κατά το δοκούν καλλιεργήσει. Έτσι Σταύρο;

ΥΓ2. Ήθελα ειλικρινά να ασχοληθώ με την επιστολή των 32 «διανοούμενων», όμως ο τίτλος με αποτρέπει. Όπως κ.κ. διανοητές θεωρείτε ότι οι μούντζες πρέπει να στραφούν πρώτα προς το πρόσωπο όσων τις αποτολμούν, έτσι και το «Τολμήστε» θα έπρεπε να φανερώνει και να αναδεικνύει τη δική σας τόλμη. Όμως δεν…

1 Ιουν 2011

Πλατεία Συντάγματος: τέλος του εμφυλίου, με ορισμένες φοβίες...

Χθες, ήταν η πρώτη φορά που (για οικογενειακούς λόγους) δεν κατέβηκα στο Σύνταγμα, να ενωθώ με τους χιλιάδες συγκεντρωμένους, απέναντι από τη Βουλή, που παρακινούνται μεταξύ άλλων από την απέχθειά τους καταρχήν για το μνημόνιο και την φθίνουσα πορεία της διακυβέρνησης (κατά το governance), αλλά και για το σκορβούτο που πλήττει τα πολιτικά κόμματα και τους θεσμούς της χώρας. Έκατσα λοιπόν και κατέγραψα χθες μερικές ακόμα σκέψεις μου για τις πρώτες μέρες, πατώντας πάνω σε ένα κείμενο του Πιτσιρίκου, περί του τέλους του εμφύλιου.


Είμαι της άποψης ότι για τους περισσότερους Έλληνες και ειδικά για τους νεότερους, ο εμφύλιος πόλεμος δεν υπήρξε ποτέ. Μετά το 1974, με εξαίρεση λίγων περιπτώσεων, μια άτυπη ομερτά κάλυψε τις ελληνικές οικογένειες, σε μια προσπάθεια ολίγον άγαρμπη να επέλθει η λήθη για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Μικρές κουβεντούλες μπορεί να υπήρχαν, όχι όμως ικανές να ανασύρουν πάθη, γύρω από τα οποία χύθηκε τόσο αίμα, και κυρίως νοοτροπίες, που οδήγησαν στην με περισσή ευκολία αφαίρεση ζωών. Αυτό φάνηκε τη δεκαετία του '80, όταν η Ελλάδα χωρίστηκε (για μιαν ακόμη φορά) στα δυο, σε γαλάζια και πράσινα καφενεία, χωρίς όμως να γίνουν σοβαρές αναγωγές πίσω στα εμφυλιακά χρόνια και κυρίως χωρίς να υπάρξει αφορμή για γενικευμένες συρράξεις. Η αναζωπύρωση των όποιων παθών έπρεπε να παραμείνει σε λογικά επίπεδα, και όντως έμεινε.
Κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο εύκολο αμελούνται τα δράματα του εμφυλίου, που φαίνεται να αφορούν πλέον, σχεδόν αποκλειστικά , συνταξιούχους ανθρώπους. Όσο όμως αγνοούνται τόσο δυσκολότερα μελετούνται με αποτέλεσμα να λείπει εν πολλοίς η κρίσιμη γνώση που θα γεννήσει πλούσια συμπεράσματα για τα do's and don'ts στην κοινωνικοπολιτική ζωή. Με άλλα λόγια, όσο λιγότερα ξέρεις τόσο πιο πιθανό είναι να ξανακάνεις τα ίδια λάθη.
Από την άλλη, θα ήταν αφελές να θεωρήσω ότι είναι πιθανό σενάριο η "επανεμφυλιοποίηση" της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά όταν πλέον έχουμε κυρίως να κάνουμε με ένα "αποϊδεολογικοποιημένο" ακροατήριο. Τον κόσμο που στην μεγάλη του πλειονότητα έχει σταματήσει να ενδιαφέρεται (αν ποτέ το έπραξε) για ιδεολογικά μετερίζια πάνω στα οποία θα χτίσει την δικιά του εξέλιξη.

(Μια μικρή παρένθεση: Όχι ότι οι ιδεολογίες έφτασαν στο τέλος τους. Με την πτώση του τείχους όμως, χάθηκε ο ένας από τους δυο πόλους που γεννούσαν διάφορες εκδοχές πολιτικών ιδεών, πράγμα που τρόπον τινά οδήγησε στην απογύμνωση των ιδεολογιών από το σκληρό πολιτικό τους περίβλημα, χωρίς όμως να εξαφανίσει πλήρως την πολιτική διάσταση.
Δηλαδή, ο κοινός τόπος πλέον ορίζεται από το μοντέλο που ζούμε; Ναι και όχι. Ναι, γιατί είναι το μοντέλο που έχει επιζήσει και άρα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπληρωθεί λίαν συντόμως. Όχι, γιατί η αποχαλίνωση αυτού του μοντέλου (ένεκα ελλείψεως αντιπάλου) έχει οδηγήσει στην σημαντική αύξηση των αμφιβολιών γύρω από πολλά στοιχεία του.
Μια τέτοια κατάσταση πιστεύω ότι ζούμε και σήμερα. Η αντίδραση στρέφεται ενάντια στην ελληνική πολιτική ζωή, αλλά αν το επεκτείνουμε λίγο παραπάνω, η αντίδραση εμφανίζει (τουλάχιστον) σοβαρά δείγματα αμφισβήτησης της υφιστάμενης κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας και ως εκ τούτου ενέχει ΚΑΙ πολιτικό χαρακτήρα -κλείνει η παρένθεση).

Έγραφα λοιπόν ότι δεν θεωρώ πιθανή την τρομακτική αναζωπύρωση των παθών. Όχι μόνο λόγω έλλειψης της "δέουσας" πολιτικής πόλωσης, αλλά και λόγω της σχετικά κοντινής απόστασης που μας χωρίζει από τη φρικτή περίοδο (επιτρέψτε μου την αυθαίρετη επιλογή) 1909 – 1974*, όπου η πόλωση και η αδελφοκτονία είχε καταστεί κάτι συνηθισμένο. Επίσης, θεωρώ απίθανη την ανεξέλεγκτη βία γιατί πολύ απλά λείπουν σήμερα οι κοινωνικοί μηχανισμοί που θα επιτρέψουν τη διάχυση της σε μαζική κλίμακα. Καλώς ή κακώς, το μονοπώλιο της βίας ασκείται σχεδόν αποκλειστικά από τις κρατικές ή/και τις -ακόμα υφιστάμενες αλλά σαφώς με μικρότερη ισχύ- παρακρατικές δομών. Έτσι οι εγγυητές της νόμιμης βίας μπορούν ανά πάσα στιγμή να εξαλείψουν οποιαδήποτε ενοχλητική παρέκκλιση, ασχέτως αν η παρέκκλιση αφορά καθόλα νόμιμες κοινωνικοπολιτικές διεκδικήσεις με καθόλα νόμιμο τρόπο.
Για να μην πολυλογώ, ο εμφύλιος φαίνεται να μην υφίσταται λόγω των αλλαγών στην κοινωνία, αλλά και εξαιτίας του πλαισίου στο οποίο λειτουργούμε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δούμε «εμφύλια επεισόδια» υψηλής έντασης και μικρής διάρκειας.

Δεν το κρύβω ότι φοβάμαι δυο πράγματα. Το πρώτο είναι η κόπωση και μια ενδεχόμενη αδυναμία της «πλατείας» να διαμορφώσει στίγμα, να κεντρίσει και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των πολιτών (μέσα από εκπαιδευτικές δραστηριότητες, σκέψεις, προτάσεις). Όμως αυτά σε άλλο post.
Το δεύτερο που φοβάμαι είναι η «πρόκληση επεισοδίων», πράγμα που θα «νομιμοποιήσει» την επέμβαση των «νόμιμων» κατόχων του δικαιώματος στη βία (aka ΜΑΤ) και θα τρομάξει τους -στην συντριπτική τους πλειονότητα- φιλήσυχους πολίτες που κατεβαίνουν στο Σύνταγμα. Φοβάμαι, για παράδειγμα, ότι το μεταναστευτικό που διχάζει σήμερα τους πολίτες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός διαχωρισμού των διαδηλωτών σε προστάτες και εχθρούς των μεταναστών. Αρκεί ένα παρόμοιο συμβάν με αυτό που ζήσαμε πριν από λίγες μέρες με τον άνανδρο χαμό του Μανώλη Καντάρη για να πολωθεί επικίνδυνα το κλίμα, να προκαλέσει νέο πογκρόμ από τους -αγαπητούς σε μερίδα της αστυνομίας- χρυσαυγίτες και να διαρρήξει τη χαλαρή σχέση των «συνδιαδηλωτών». Δεν πρέπει να τσιμπήσουμε σε οποιαδήποτε πρόκληση, να μην αντιδράσουμε σπασμωδικά, ώστε την επόμενη μέρα να είμαστε περισσότεροι.

Οι πολίτες του Συντάγματος δεν είναι μια ομοιογενής μάζα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κρατήσουμε καταρχήν ενιαία την παρουσία μας στην πλατεία και να μην επιτρέψουμε να χωριστούμε σε δυο πόλους «στους πάνω και «στους κάτω». Στους έτσι και τους γιουβέτσι. Μας χωρίζουν πολλά με πολλούς, σίγουρα όμως λιγότερα από όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Και αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα, αγαπητέ Πιτσιρίκο, μπορεί όντως να σημαίνει το έμμεσο τέλος του εμφυλίου.

* 1909 = Κίνημα Γουδή, 1974 = πτώση της χούντας. Ενδιάμεσα, δικτατορίες, βασανιστήρια, δυο παγκόσμιοι και άλλοι δυο βαλκανικοί πόλεμοι κοκ.