27 Μαΐ 2011

Ανταπόκριση απ' την Πλατεία Συντάγματος...

Εργατική η οικογένειά μου, πενταμελής, σε πόλη της επαρχίας. Ένας μισθός κι αυτός χαμηλός, τίποτε κρυφό στην εφορία, δάνειο η οικογένεια δεν πήρε ποτέ.
Έφυγα από το σπίτι, σπούδασα, δούλευα σε μπαράκια για να καλύψω τα έξοδα (και πράγματι τα έβγαζα με το παραπάνω), χρειάστηκα φοιτητικό δάνειο (το πρώτο και τελευταίο δάνειο) για να τελειώσω το μεταπτυχιακό. Πήγα στρατό, βρήκα μισθωτή εργασία (σπουδαία δουλειά οφείλω να ομολογήσω, σε επίπεδο ηθικής ικανοποίησης), έκανα οικογένεια. Καμιά στιγμή δεν θεώρησα ότι στερήθηκα πράγματα, καμιά στιγμή δεν αμφέβαλα για το πόσο γενναιόδωρα μου έχει φερθεί η ζωή. Το αντίθετο.

Έχω όμως ένα ελάττωμα. Δεν μπορώ να αισθανθώ συνυπεύθυνος για την κατάσταση της οικονομίας. Η φαμίλια δεν καταχράστηκε ούτε μια δραχμή, δεν επιδίωξε ποτέ πελατειακές σχέσεις με το πολιτικό σύστημα, αριστερά ή δεξιά, δεν σπατάλησε το κομπόδεμά της, δεν χρεώθηκε σε κανέναν αν δεν ήταν σίγουρη ότι μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο την οφειλή της. Δεν μπορώ, λοιπόν, να αυτομαστιγωθώ, ούτε να αποδεχτώ την έννοια της "συλλογικής ευθύνης". Και ούτε πρόκειται.
Συμμετέχω στις δομές αυτής της κοινωνίας, αποδέχομαι ότι χρειάζεται να συνεισφέρω ένα αντάλλαγμα για την "ενσωμάτωσή" μου, το πράττω με το παραπάνω, μέσα από φόρους, πληρωμές για προϊόντα και υπηρεσίες και συμμετοχή στα κοινά (το τελευταίο πάντα στο βαθμό του δυνατού)...
Δεν κομίζω γλαύκες στην Αθήνα, ούτε θέλω να κοκορεύομαι. Είμαι σίγουρος ότι πάμπολλοι έλληνες έχουν παρόμοιο ιστορικό.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι πολλοί, που έχουν βουτήξει λίγο ή πολύ το χέρι στο μέλι. Δεν τους κακίζω όλους. Για κάποιους από αυτούς δέχομαι ως ελαφρυντικό το ότι λειτούργησαν υπό το φόβο των πανίσχυρων δογμάτων του "αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος" και του "μη μιλάς θα βρεις το μπελά σου". Κάποιοι άλλοι, ανυποψίαστοι, δέχθηκαν με ευχαρίστηση τα ψίχουλα που πετάχτηκαν ως δόλωμα από μια μερίδα "ιθυνόντων", σε μια προσπάθεια δημιουργίας συνενόχων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που έχουν βαρύτατο μερίδιο ευθύνης, αυτοί που σκοπίμως καπηλεύτηκαν κόπους και αξίες άλλων προς ίδιον όφελος, αν και είχαν τη δυνατότητα να μην το πράξουν. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο, αμβλύνοντας τις πιέσεις που ασκούνται στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες. Κρίμα που δεν υπάρχει κανείς να αποδώσει ευθύνες.

Βλέπεις, λείπει μια συντεταγμένη Πολιτεία. Που θα φροντίσει να περιορίσει στο ελάχιστο ρεμούλα και αδιαφάνεια. Που θα συντάξει δίκαιους νόμους, θα υπερασπιστεί το δικαίωμα όλων να μην γίνονται αντικείμενο διάκρισης, θα φροντίσει να τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της κοινωνίας, θα διασφαλίσει ένα ανεκτό επίπεδο μόρφωσης και διαβίωσης για τους αδύναμους, θα εγγυηθεί την ακεραιότητα της δικαιοσύνης.

Αυτή η παραπάνω ιστορία, είναι ένας από τους λόγους που έχω ενθουσιαστεί με τις καθημερινές συγκεντρώσεις στις πλατείες της χώρας. Πετάω στα σύννεφα; Κάθε άλλο.
Όντας μέλος μιας πλαδαρής γενιάς, θεωρώ ότι τώρα είναι μεγαλύτερο από ποτέ το χρέος μου να ζητήσω δημόσια και με παρρησία την "μετατροπή" της Πολιτείας και των πολιτών, προς όφελος της αυθεντικής συμμετοχικής δημοκρατίας. Και μόνο το 1% να καταφέρουμε, θα πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία, που δεν θα διστάσω να μεταφέρω με περηφάνια στα παιδιά μου.

Και το μνημόνιο; Το χρέος; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πεποίθησή μου ότι παρά τις μεγάλες αδυναμίες της εγχώριας κοινωνίας, κύριος υπαίτιος της οικτρής κατάστασης είναι το στρεβλό μοντέλο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ο σεισμός που χτύπησε πρώτα το τοξικό σκέλος των ισχυρών οικονομιών, προκάλεσε τσουνάμι που βούλιαξε τους πιο αδύναμους κολυμβητές, μη δίνοντάς τους το δικαίωμα να "αλλάξουν".
Κι όταν ο άλλος πνίγεται δεν του ζητάς τα δανεικά, ούτε τον φορτώνεις με περισσότερα χρέη. Τον βοηθάς να "αλλάξει", να ανέλθει στην επιφάνεια μέσα από γενναίες κοινωνικοπολιτικές ρυθμίσεις, ώστε και αυτός να διασφαλίσει τη ζωή του και εσένα να ξεχρεώσει (με το παραπάνω). Σήμερα, όμως, παρατηρούμε το ακριβώς αντίθετο.
Όλοι οι Ευρωπαίοι γνώριζαν, πριν το σεισμό, το μεγάλο πολιτικό έλλειμμα. Όλοι αντιλαμβάνονταν πως ένα μικρό κράτος συσσώρευε υπέρογκα χρέη, πολλές φορές για να ικανοποιήσει επίπλαστες ανάγκες, όπως η προμήθεια γερμανικής "τεχνογνωσίας" και γαλλικών μαχητικών, άλλες φορές για να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα μιας μερίδας ελλήνων που επιδόθηκε σε φρενίτιδα επίδειξης πλούτου και ισχύος.
Κι όμως αυτό το κράτος διατηρούσε, με το αζημίωτο, σχέσεις στοργής με τους δανειστές του, συνάπτοντας μάλιστα ορισμένες ξεχωριστές "κρυφές" σχέσεις με εκπροσώπους μεγάλων επενδυτικών φορέων της αλλοδαπής. Μόνο όταν άρχισε να πνίγεται, συνειδητοποίησαν ότι μπορεί να χάσουν τα λεφτά τους. Φέρθηκαν λοιπόν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, προχωρώντας σε αηδιαστικούς εκβιασμούς. Εσύ πνίγεσαι και ο άλλος απειλεί να σου ξεριζώσει τα δόντια.

Περίμενε! Τα χρέη θα σου δοθούν πίσω στο ακέραιο, όσα τουλάχιστον δεν προέρχονται από δραστηριότητες που θα αποδειχτούν -πέραν από κάθε αμφιβολία- παράνομες. Αρκεί να αναλάβεις κι εσύ, κύριε δανειστή, την ευθύνη των πράξεών σου και να μας επιτρέψεις να αλλάξουμε αυτά που μας πληγώνουν και μας κατέστησαν υπόλογους σε σένα. Δεν είμαστε δούλοι, ούτε δουλοπρεπείς. Στάθμισε τη βαρύτητα των ιστορικών στιγμών και αποφάσισε να δώσεις επιτέλους "κοινωνικό" προφίλ στην ευρωπαϊκή οικονομία. Κι αν εσύ δεν ακούς, ας ελπίσουμε ότι οι ευρωπαίοι πολίτες έχουν ανοιχτά τα αυτιά τους και είναι διατεθειμένοι να απαιτήσουν ένα δικαιότερο μέλλον.


Αυτός, να στείλουμε δηλαδή μηνύματα και στους υπόλοιπους ευρωπαίους, είναι ένας ακόμα λόγος που κατεβαίνω στο Σύνταγμα ...


* Η φωτό κλεμμένη από το "βλέμμα"

26 Μαΐ 2011

Οι έλληνες indignados υπάρχουν...

Όχι δεν έγινε Ταχρίρ η πλατεία Συντάγματος χθες, ούτε προβλέπεται να γίνει στο εγγύς μέλλον. Όσοι βγήκαν χθες στο δρόμο, απολιτίκ οι περισσότεροι, συνονθύλευμα πολιτικοκοινωνικό, δεν διακατέχονται από μια συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση, δεν γνωρίζουν το τελικό διακύβευμα.
Με μια μπύρα στο χέρι, έκαναν το πρώτο βήμα δείχνοντας απλά ότι ΥΠΑΡΧΟΥΝ, δηλώνοντας παρόν. Αυτή η δήλωση από μόνη της δεν αρκεί για να θέσει συγκεκριμένους στόχους. Απευθύνεται όμως σε όλα τα πολιτικά κόμματα, σε όλους όσοι ορίζουν έμμεσα ή άμεσα τις τύχες της χώρας.

Χθες, δεν δόθηκαν απαντήσεις, και σίγουρα δεν αναμένεται να δοθούν σχετικά σύντομα. Από χθες, θέτονται και πάλι ερωτήσεις. Που και πως βαδίζουμε, ποιοι και γιατί.
Ή για να το θέσω διαφορετικά, από χθες μια μάζα ανθρώπων επιχειρεί ηθελημένα ή αθέλητα να διεκδικήσει ρόλο στη ροή των εγχώριων πραγμάτων, να θέσει σε κίνηση τα δικά της γρανάζια, τα από καιρό σκουριασμένα και ακίνητα.

Η κατάληξη αμφίβολη και άγνωστη. Μπορεί να κρατήσει για καιρό, μπορεί να σβήσει το ερχόμενο σαββατοκύριακό. Μπορεί να οδηγήσει σε ζυμώσεις και συνθέσεις πολύτιμες, μπορεί απλά να υποβαθμιστεί σε πανηγυράκι και χίπστερ βαλβίδα εκτόνωσης. Είναι αφελής όποιος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει από τώρα το μέλλον των όσων ξεκίνησαν και εύχομαι να συνεχιστούν στις πλατείες της Ελλάδας. Από την άλλη είναι πολλαπλά επικίνδυνος αν προσπαθήσει να αποκηρύξει-απαξιώσει τις κινητοποιήσεις επειδή λείπει από αυτές η επαναστική διέξοδος. Οι επαναστάσεις δεν είναι καραμέλες, δεν γίνονται με κάθε αφορμή και για ψύλλου πήδημα. Δεν αναπτύσσονται υπό αντίξοες "αντικειμενικές" συνθήκες, σαν αυτές που ζούμε.
Θα αισιοδοξούσα για την πορεία των στιγμών που βιώνουμε, αν μετά από λίγο καιρό δούμε παρόμοιες σκηνές σε Πορτογαλία, Ιρλανδία και στη συνέχεια σε Γαλλία, Γερμανία... Όμως ακόμα είναι νωρίς.
Με μια μπύρα στο χέρι χθες, σήμερα, αύριο και όπου πάει!

ΥΓ. Κάθε ενέργεια, που σε σηκώνει από τον καναπέ είναι καλή. Ειδικά μάλιστα όταν προέρχεται από την generation X, που κατά τα φαινόμενα πρωτοστάτησε στις χθεσινές συγκεντρώσεις. Νέοι, 30-40 ετών, συνθλιμμένοι από την γενιά της μεταπολίτευσης και την γενιά των νέων τεχνολογιών. Η χαμένη γενιά, η ζαλισμένη από την επίπλαστη ευφορία της μεταπολίτευσης, βγήκε στους δρόμους. Όντας μέλος της, πιστεύω ότι τώρα (το τοποθετώ χρονικά και όχι χωρικά) ήρθε η ώρα να φανερώσει το περιεχόμενό της, να δείξει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος της. Ή θα απογαλακτιστεί επιτέλους ή θα ζήσει στα επόμενα λίγα χρόνια τις τελευταίες της αναλαμπές, το κύκνειο άσμα πριν την παραίτηση...

18 Μαΐ 2011

Ο Σαββόπουλος και η ενσωμάτωση των μεταναστών...

Σόκαρε λέει την ελληνική κοινωνία ο Διονύσης Σαββόπουλος. Πρότεινε να σταλούν οι μετανάστες σε αραιοκατοικημένα νησιά, να μένουν και να ζουν εκεί, ώστε να αποφασίσει στη συνέχεια ο ΟΗΕ για την τύχη τους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σόκαρε ή τέλος πάντων, δεν θα έπρεπε να σοκάρει κανέναν, παρά μόνο το twitter χάριν ανταλλαγής μερικών πειραγμάτων ανάμεσα στους χρήστες του μέσου. Δε νομίζω ότι πρόκειται περί ρατσιστικής υπόθεσης, αλλά περισσότερο για μια από τις αφέλειες, τύπου "έχω τη λύση", που πετούν ολοένα και πιο συχνά πνευματικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί ταγοί.
Ορισμένοι νομίζουν ότι η πρόταση είναι όντως ρεαλιστική και θα πρέπει να συζητηθεί. Παραθέτουν μάλιστα ως επιχείρημα το χωριό Ριάτσε στην Καλαβρία, που ξαναζωντάνεψε μετά την "εποίκησή"του από ταλαίπωρους μετανάστες.

Κανείς έστω και λίγο ανθρωπιστής συμπολίτης δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει το πόσο σπουδαίο είναι να βρεθεί ένας τόπος διαμονής και εργασίας των χιλιάδων κακόμοιρων που εισρέουν στην χώρα από κάθε γωνιά της Ασίας και της Αφρικής. Είναι όμως ρεαλιστική πρόταση τα όσα είπε ο Σαββόπουλος. Κατά σχεδόν 100%, όχι.

Τα "αραιοκατοικημένα" νησιά της Ελλάδας εξακολουθούν να κατοικούνται από λιγοστούς ανθρώπους, ενώ πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που κατέχουν μερίδια γης, αλλά για τους φ,χ,ψ λόγους αποφάσισαν να μετοικήσουν στην Αθήνα, το εξωτερικό κτλ. Όλοι αυτοί, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχθούν με ευκολία την εγκατάσταση "ξένων" στο νησί τους. Θα ζήσουμε πρωτοφανείς σκηνές, εφάμιλλες ίσως της Κερατέας (όχι με την ίδια αιτία, εξηγούμαι), κυρίως λόγω έλλειψης ενημέρωσης, αλλά και λόγω φόβων για την αξία γης των σπιτιών τους, την πιθανή πτώση στον τουρισμό κοκ.
Αλλά ακόμα και αν ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος, θα πρέπει στη συνέχεια να αξιολογήσουμε τις προοπτικές απασχόλησης των μεταναστών σε εκείνες τις περιοχές, ώστε να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, εξασφαλίζοντας τουλάχιστον τα προς το ζην. Τι θα καλλιεργούν εκεί οι άνθρωποι, ποιες άλλες επαγγελματικές διέξοδοι υπάρχουν, με τι θα τρέφονται, τι θα παράγουν;

Αλλά, ας δεχτώ καλοπροαίρετα ότι σχέδια υπάρχουν (όχι κατά το "λεφτά υπάρχουν"). Θα απαιτηθούν σοβαρές επενδύσεις σε ένα εύλογο βάθος χρόνου, ώστε να δημιουργηθούν υποδομές, να κατασκευαστούν σπίτια, να αποκτηθούν τα απαιτούμενα "εργαλεία" απασχόλησης, να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι, να στηθούν κοινωνικές δομές (που είναι ένα από τα πλέον σημαντικά και κρίσιμα στάδια στη διαδικασία ενσωμάτωσης των μεταναστών). Όλα αυτά απαιτούν άπειρο χρόνο, εξειδίκευση που δεν υπάρχει στην Ελλάδα και κυρίως λεφτά.
Ποιος θα κάνει όλες τις παρεμβάσεις; Το κράτος που χρωστάει της Μιχαλούς; Η Γαλλία που πανικόβλητη βιάζεται να αλλάξει τη συνθήκη Σέγκεν; Ο ΟΗΕ που κοινωνικά δεν μπορεί να εξασφαλίσει λιγοστούς πόρους ώστε να μένουν οι άνθρωποι στις εστίες τους και πολιτικά δεν δύναται να επιφέρει καμιά πρόοδο στην ανακούφιση των βασανισμένων ασιατικών και αφρικανικών λαών;

Αν η Πολιτεία μπορούσε να κάνει όλα τα παραπάνω ή τέλος πάντων αν μπορούσε να δημιουργήσει ένα στοιχειώδες επιχειρησιακό πλάνο, τότε θα είχε ήδη λύσει το πρόβλημα της αστυφιλίας που μαστίζει εδώ και χρόνια την Ελλάδα. Δεν το έλυσε, ούτε προβλέπεται να το λύσει, αν και τώρα δοθείσης της κρίσης θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά διάφορους τρόπους ενσωμάτωσης των μεταναστών στην "αναπτυξιακή" πορεία της χώρας, φροντίζοντας να αναδείξει το ζήτημα σε παγκόσμια κλίμακα και εξαντλώντας κάθε διπλωματικό περιθώριο για εξασφάλιση των απαιτούμενων πόρων. Αλλά αυτό είναι μιαν άλλη κουβέντα...

Εν κατακλείδι, τα όσα εκτοξεύει ο Σαββόπουλος ενδεχομένως οφείλονται σε κάποια εξαίσια κρασοκατάνυξη, που έλαβε χώρα πριν τη συνέντευξη. Μπορεί να οφείλονται σε προχωρημένα γηρατειά, γέρασε κι ο Νιόνιος. Μπορεί απλώς να οφείλονται στην αφελή ανάγνωση του προβλήματος. Ίσως και σε κάποια δόση φοβίας για τους μετανάστες, σίγουρα όχι σε υφέρπων ρατσισμό. Ότι και να είναι, λαμβάνοντας υπόψη το βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν των ξερονησιών μας, θα έπρεπε να αποφευχθεί. Καληνύχτα Νιόνιο.

2 Μαΐ 2011

Υπόθεση Marfin: "πρωταγωνιστές" και μπάχαλοι ένθεν κακείθεν

Χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης αφιέρωσε την εκπομπή του "Πρωταγωνιστές" στην υπόθεση Marfin. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, οι πληγές δεν έχουν κλείσει, οι ένοχοι δεν έχουν αποκαλυφθεί, ένα μέρος της κοινωνίας έχει τραβήξει στα δυο άκρα αναζητώντας μονοδιάστατα ευθύνες...
Αν και κατά την προσωπική μου άποψη ο Θεοδωράκης κάνει νερά τώρα τελευταία, η εκπομπή μου άρεσε. Και μου άρεσε γιατί κράτησε μια αρκετά ισορροπημένη στάση για τα γεγονότα δίνοντας το λόγο σε αυτόπτες μάρτυρες, που αν μη τι άλλο έζησαν μακριά από την ασφάλεια του καναπέ τα όσα τραγικά διαδραματίστηκαν εκείνο το μεσημεριανό στην οδό Σταδίου.
Δεν με χάλασε επίσης ο συναισθηματισμός και κάποιες σχετικά άκομψες ερωτήσεις στα συγγενικά πρόσωπα της αδικοχαμένης Αγγελικής Παπαθανασοπούλου. Μέσω του συναισθήματος πολλές φορές μπορούμε να επιτύχουμε καλύτερα αποτελέσματα αναφορικά με την υποχρέωση όλων των πολιτών να προασπίζουμε το υπέρτατο δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή.

Αρκετοί διαμαρτυρήθηκαν στο twitter γιατί ο Θεοδωράκης δεν επικεντρώθηκε στις ευθύνες της Marfin που δεν φρόντισε να λειτουργεί το σύστημα πυρασφάλειας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι καλώς έπραξε, δίνοντας έτσι το λόγο στον άντρα της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου που αναγνωρίζει ευθύνες ΚΑΙ στην τράπεζα για τις παραλείψεις της.

Δυστυχώς, όμως, στη Δανία του Νότου υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι η υπόθεση Marfin σταματά τη στιγμή που λαμπαδιάζει η μολότοφ στο εσωτερικό του κτιρίου. Προχωρούν μάλιστα σε ατυχείς παραλληλισμούς του στιλ "όταν σε πετάνε σε ποτάμι και πνίγεσαι δεν φταίει το ποτάμι που είναι βαθύ". Για μένα πάλι η περίπτωση μοιάζει περισσότερο με το εξής: 'Ενας γκαζοφονιάς παραβιάζει στοπ, πετάγεται μπροστά σου και σε κοπανάει πλαγιομετωπικά. Το αυτοκίνητό σου φεύγει από την πορεία του και προσκρούει σε κολώνα της ΔΕΗ. Εσύ σκοτώνεσαι και στην αυτοψία ανακαλύπτεται πως δεν δούλεψε ο αέροσακος. Που πρέπει να αποδοθούν ευθύνες;  Στον οδηγό, στην εταιρία ή και στους δυο (ανάλογα με τον βαθμό που τους αναλογεί);

Δυστυχώς, αυτά είναι ψιλά γράμματα για κάποιους άλλους, κυρίως "έγκριτους" δημοσιογράφους του γραπτού λόγου, που δεν ενδιαφέρονται επί της ουσίας να αναζητήσουν την αλήθεια, ούτε να αναρωτηθούν για το αν και κατά πόσο ήταν εφικτό να είχαμε σήμερα μαζί μας -ζωντανούς- τους τρεις άτυχους νέους. Για αυτούς μοιάζει να έχει σημασία μόνο η κατασκευή "αντι-αριστερών και αντι-αναρχικών" ηρώων, συμβόλων της "νομιμότητας" και της "μετα-μεταπολιτευτικής" πορείας (Σ.Σ για που άραγε;). Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, για αυτούς τους -λίγους θέλω να ελπίζω- υποκριτές αν δεν υπήρχαν νεκροί θα έπρεπε να είχαν κατασκευαστεί.
Και για να μην τους αδικώ μονόπατα, να πω ότι την ίδια ανάγκη για νεκρούς έχουν και άλλοι, όπως πχ. αυτοί που παρακαλούν για νεκρούς διαδηλωτές εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων. Βλέπεις η μαλακία και η κοντόφθαλμη στατευμένη οπτική του στιλ "ο θάνατος σου, η ζωή μου" είναι ίδιον πολλών, από όλο το πολιτικό φάσμα της ψωροκώσταινας.
Ας ξεμπερδεύουμε με όλους αυτούς.

Εν κατακλείδι, η ενέργεια των θρασύδειλων δολοφόνων δεν μπορεί να σβήσει τις ευθύνες της τράπεζας και του επίορκου δημόσιου υπαλλήλου που υπέγραψε το πιστοποιητικό πυρασφάλειας. Από την άλλη, οι ελλείψεις πυρασφάλειας δεν μπορούν να καθαγιάζουν την εγκληματική πράξη των μπαχαλάκηδων.

ΥΓ. Είναι ζήτημα τιμής για την ελληνική κοινωνία και ιδίως για την αριστερά, να βρεθούν και να καταδικαστούν οι δράστες του φονικού στη Marfin.
ΥΓ2. Σήμερα δεν γνωρίζουμε ποιοι έβαλαν φωτιά στην τράπεζα, αλλά όλοι (οι λογικοί) ευχόμαστε να βρεθούν γρήγορα και να λογοδοτήσουν. Ξέρουμε όμως πολύ πολύ καλά ποιοι υπέγραψαν το πιστοποιητικό πυρασφάλειας και ποιοι είναι υπεύθυνοι κατά το νόμο για την τήρηση των σχετικών μέτρων. Τι περιμένει ο εισαγγελέας για να κινήσει τις διαδικασίες;