Γίνεται της Μπαρτσελόνας

Η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Το τελευταίο διάστημα όμως κάτι πάει στραβά στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης του Γκαουντί. Στην διοίκηση λαμβάνει χώρα μια εξαντλητική διαμάχη μεταξύ των μελών της, όπου ο καθένας επιζητά την πρωτοκαθεδρία στη λήψη αποφάσεων και την κατάστρωση των στρατηγικών πλάνων της ομάδας.

Ο μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητος πρόεδρος Ζουάν Λαπόρτα δέχεται πάμπολλες επικρίσεις από τον τέως πρόεδρο Γκάσπαρ για ανεπάρκεια λόγων και έργων, ενώ στη διαμάχη έχει εμπλακεί και ο παλιότερος, νυν σχεδόν επίτιμος, πρόεδρος Γιόζεπ Νούνιεθ μετά τις δηλώσεις του περί ανικανότητας και των δυο μονομάχων.
Η κόντρα πέρασε και στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα οι παίκτες να έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι Λαπορτικοί δυστροπούν με τους Γκασπαρικούς και όλοι μαζί παρουσιάζουν καθημερινά φαινόμενα απειθαρχίας. Ο δύσμοιρος προπονητής Γιόζεπ Γκουαρντιόλα κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει το κλίμα σε ανεκτά επίπεδα, όμως -δυστυχώς για αυτόν- το γεγονός ότι αποτελεί προσωπική επιλογή του νυν-προέδρου της ομάδας τον έχει καταστήσει περσόνα νον γκράτα για τον βοηθό προπονητή (επιλογή του άλλου πρώην προέδρου) Τίτο Βιλανόβα και τον προπονητή της αναπληρωματικής ομάδας Λούις Ενρίκε (που ως παλιά καραβάνα ακούει τις εντολές του παππού Νούνιεθ).
Η κόντρα φανέρωσε τη γύμνια της ομάδας και έδειξε ότι ακόμα και παικταράδες σαν τον Μέσι ή τον Ανρί μπορούν να εμπλακούν σε κοκορομαχίες και να χάσουν το 80% των ικανοτήτων τους. Άλλοι παίκτες έφυγαν βράδυ από την πίσω πόρτα, με αποτέλεσμα η ομάδα να κατεβαίνει στο γήπεδο με αρκετούς παίκτες της νεανικής ομάδας (τους αποκαλούμενους και «μουτζαχεντίν», καθώς περισσότερο κυνηγούν ο ένας τον άλλο, παρά τον αντίπαλο).

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο του «πολέμου χαρακωμάτων». Κανείς δεν κάνει πίσω, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βρεθεί συμβιβαστική λύση, κανείς δεν αποχωρεί οικιοθελώς ή με το ζόρι. Όλοι περιμένουν, αλλά τι άραγε? Καμιά από τις κινήσεις τους δεν συνηγορεί στην ύπαρξη διάθεσης επίτευξης συμφωνίας για την έξοδο της ομάδας από την κρίση.
Και τι κρίση! Κρισάρα! Σε διάστημα λίγων μηνών, η ομάδα κατρακύλησε στον βαθμολογικό πίνακα και έχει φτάσει στο σημείο να παλεύει για τη σωτηρία της. Νέοι παίκτες δεν έρχονται, φοβούμενοι ότι δεν πρόκειται να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από ξύλο. Νέοι διοικητικοί παράγοντες δεν φαίνονται στον ορίζοντα, καθώς κάθε σώφρων άνθρωπος -ακόμα και βαμμένος στα «μπλαουγκράνα»- αδυνατεί να εμπλακεί σε αυτό που στο μεσοπόλεμο ένα μικρό ελληνικό κόμμα εκτός νόμου είχε χαρακτηρίσει ως «φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές».
Οι οπαδοί επίσης διχασμένοι. Το βρισίδι που πέφτει σε κάθε αγώνα της ομάδας δεν λέγεται. Μερικές φορές, ευτυχώς λίγες ακόμα, φιλήσυχοι δημότες παρατήρησαν αίματα στις καθέτους της Ράμπλα, που μάλλον ξέμειναν από τις ψιλές μεταξύ των αντιφρονούντων. «Εσείς που πουλήσατε τον Μαραντόνα», «όχι, εσείς που αφήσατε να φύγει ο Φίγκο», «γιατί εσείς που ανεβάσατε το εισιτήριο;», «γιατί εσείς που θέλετε να φύγει ο Ινιέστα;» είναι μερικές από τις λίγες φράσεις που μπορούν να φιλοξενηθούν εδώ χωρίς να πέσει λογοκρισία.

Με αυτά και με αυτά η ομάδα βυθίζεται. Αυτό που οι αγωνιστές όλων των στρατοπέδων δεν έχουν καταλάβει είναι ότι όντως η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα και ότι αξίζει τους καλύτερους παράγοντες, παίκτες και φιλάθλους. Αυτό που οι αγωνιστές δεν έχουν καταλάβει είναι ότι υπάρχει περιθώριο συνεργασίας και δυναμικής ανάπτυξης επί ενός μίνιμουμ πλαισίου. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι η ομάδα μπορεί όχι απλά να σωθεί, αλλά να δώσει μάχη για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δύσμοιροι ακόμα δεν βλέπουν ότι από αυτήν την πάλη, χαμένοι βγαίνουν μόνο οι ίδιοι. Η Εσπανιόλ, κόμμα της ίδιας μήτρας,… ωχ συγνώμη! ήθελα να γράψω «ομάδα της ίδιας πόλης». Η Εσπανιόλ λοιπόν, από αιώνια δεύτερη στην πόλη έχει καταφέρει να ξεπεράσει άνετα την Μπάρτσα, βγαίνοντας μάλιστα για πρώτη φορά εδώ και καιρό στο Ουέφα.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι ενόσω οι Μπαρτσελοναίοι πλακώνονται, η μεγάλη (και ουσιαστικά η μόνη πραγματική) αντίπαλος, Ρεάλ Μαδρίτης, κάνει πάρτι. Έχει ήδη εξασφαλίσει το ισπανικό πρωτάθλημα, και βαδίζει ολοταχώς να κατακτήσει το διηπειρωτικό πρωτάθλημα (ΣΣ. ο Πλατινί έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων της υφηλίου. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Σε αυτό το νέο διηπειρωτικό πρωτάθλημα και σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά κίνηση, η Ρεάλ ψήνει την Γηραιά Κυρία να ενωθούν (ΣΣ2. ο πρόεδρος της Ρεάλ πέταξε την ατάκα «να συγκατοικήσουν στην ίδια πολυκατοικία») ώστε να κλέψουν τον τίτλο από την πρώην Μπερλουσκονική, αλλά πάντα μιντιακή, Μίλαν (ΣΣ3. Η Μίλαν χρειάζεται μόλις μια νίκη ακόμα για να πάρει τον τίτλο. Προσπάθησε και αυτή να κάνει συμμαχίες, όμως όταν προσπαθείς να συμμαχήσεις με ένα μόνο κομμάτι της Μπαρτσελόνα -και δη το υποστηρίζων τον Νούνιεθ- είναι βέβαιο ότι θα αποτύχεις).

Μαλώστε αγαπητοί, μαλώστε και κάντε περήφανους όλους τους αντιπάλους. Η ομάδα μπαίνει και πάλι σε πέτρινα χρόνια. Όμως επειδή η Μπάρτσα είναι més que un club να είστε σίγουροι ότι θα βρει το δρόμο της. Το ζήτημα είναι αν θα τον βρει με εσάς ή χωρίς εσάς.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε μετά τη δήλωση Κοροβέση περί «ΣΥΡΙΖΑ όπως Μπαρτσελόνα». Αλλάξτε τα ονόματα ομάδων και προσώπων και έχετε μια πολύ καλή εικόνα για το χάος που επικρατεί στον –κατά τα άλλα- Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Χαμένα χρόνια για το περιβάλλον

Το περιβάλλον είναι και θέμα ιδεολογίας. Διαφορετική είναι η αντιμετώπισή του και ευκρινείς οι διαφορές μεταξύ συντηρητικών και σοσιαλιστών, αντικαπιταλιστών και θρησκευόμενων δεξιών. Το βλέπουμε παντού, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχουν, όμως, διαφοροποιήσεις και μεταξύ ομοϊδεατών. Δείτε για παράδειγμα στο χώρο της φιλελεύθερης και χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ηγέτης των συντηρητικών στο Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ φιλόδοξων μέτρων μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Η Άνγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας, μπορεί να προωθεί τη συνέχιση λειτουργίας των πυρηνικών μονάδων της χώρας της, αλλά την ίδια στιγμή είναι αυτή που δίνει κίνητρα για την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πιέζει στα διεθνή φόρα για υιοθέτηση μιας καλής συμφωνίας στην Κοπεγχάγη. Είναι αρκετά? Όχι βέβαια. Αυτοί οι ηγέτες, δοθέντος και του ειδικού βάρους που διαθέτουν, παίρνουν βαθμό κάτω από τη βάση.

Υπάρχει όμως, ένα δεξιό -τύποις προοδευτικό- κόμμα εξουσίας στην ΕΕ-15 (διαχωρίζω σκοπίμως από την ΕΕ-27 των πρώην σοσιαλιστών που ανακάλυψαν βίαια τις "χάρες" του live and let die νεοσυντηρητισμού), το οποίο μετά βίας βρίσκεται ένα σκαλί πριν το απόλυτο μηδέν στην περιβαλλοντική προστασία.

Αναφέρομαι στη ελληνικότατη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που κατάφερε με σχετική άνεση να θυσιάσει επί 5,5 συναπτά έτη την έννοια του περιβάλλοντος, προς χάρη της δικής της τεθλασμένης, παραμορφωμένης και κακομεταφρασμένης έννοιας της ανάπτυξης.

Σε απλά ελληνικά, οι άνθρωποι δεν το έχουν. Πρώην και νυν υπουργοί, Σουφλιάς, Παυλόπουλος, Μαρκογιαννάκης, Πολύδωρας, Χατζηγάκης, Κοντός, Φώλιας, Καλογιάννης, Ξανθόπουλος, Παυλίδης, ο μέγιστος Αντώναρος και λοιποί, απέδειξαν με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο ότι για κάθε ένα καλό υπέρ του περιβάλλοντος, μπορούν να γίνουν (και γίνονται) τουλάχιστον δέκα κακά ενάντια σε αυτό.

Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το φετινό καλοκαίρι, η ερώτηση είναι μια: Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να ενσωματώσει πραγματικά το περιβάλλον τις τομεακές πολιτικές και να το θεωρήσει ως μοχλό ανάπτυξης και ευημερίας των πολιτών, ξεφεύγοντας από τις πρόχειρες -ου μην και ψηφοθηρικές- κινήσεις εντυπωσιασμού?

Η απάντηση είναι όχι, δεν μπορεί. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που η Νέα Δημοκρατία έχει ρίξει στον αγώνα. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που διαθέτει στον πάγκο.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας κυριαρχεί η εξωφρενική πρακτική του "ώριμου φρούτου" για την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Η περιβαλλοντική προστασία όμως σάπισε από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε καθήκοντα ο Υπουργός των δημοσίων έργων, του Αχελώου και του χωροταξικού, των αυτοκινητόδρομων και των ημιυπαίθριων. Ή μάλλον για να είμαι δίκαιος, η περιβαλλοντική προστασία παραλήφθηκε σάπια, παρέμεινε σάπια και (όπως δείχνουν τα πράγματα) θα παραδοθεί πιότερο σαπισμένη στη νέα διακυβέρνηση (οποιαδήποτε και αν είναι αυτή).

ΥΓ. Μετά τις δηλώσεις Αντώναρου για τα πεύκα που αποτελούν "επιβαρυντικό παράγοντα", τις δηλώσεις Μαρκογιαννάκη για τις βροχές που κάνουν αχρείαστα τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και τις απο διετίας δηλώσεις Πολύδωρα για τον στρατηγό άνεμο, γίνεται πλέον δυνατή η διανομή ρόλων για την ελληνική απόδοση της ταινίας "Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος".

Η μαρξιστική θεώρηση και το περιβάλλον: ουπς!

Η ολίγον τι μεσιανική θεώρηση του μαρξισμού πρεσβεύει -σε πολύ γενικές γραμμές και πολύ χονδροκομμένα- ότι οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν, να περάσουν από πολλές φάσεις εκμετάλλευσης καπιταλιστικής υφής, έως ότου γίνει εφικτή η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία με τη σειρά της θα παραδώσει τα ηνία στην "αταξική" κοινωνία, που αποτελεί και το ζητούμενο. Τότε θα έλθει ουσιαστικά το "τέλος της ιστορίας", τότε δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαύσουν τα ίδια αγαθά από την ίδια πηγή, είτε μιλάμε για υλικούς, είτε για πνευματικούς πόρους.

Ήταν αυτή η μαρξιστική θεωρία που δημιούργησε ρεύμα, που συνένωσε εν πολλοίς όσους πολίτες του κόσμου αποκαλούνται μέχρι σήμερα "αριστεροί".
Ένα από τα αποστάγματα του μαρξισμού, η καρτερική ενατένιση του αύριο γνωρίζοντας ότι θα υποφέρεις σήμερα για να απολαύσουν τα παιδιά σου, αποτελεί βασικό γνώρισμα -τουλάχιστον θεωρητικά- της αριστεράς. Είναι ίσως μια από τις κυριότερες αιτίες του αιώνιου διαχωρισμού αριστεράς και δεξιάς, μαρξισμού (και λοιπών συνιστωσών) και φιλελευθερισμού. Γιατί αν η αριστερά υποτίθεται ότι -υπακούοντας στα μαρξιστικά κελεύσματα- καρτερεί για το αύριο, η δεξιά -πλήρως εναρμονισμένη με την έννοια του laissez faire- κοιτάει το σήμερα, προσδοκώντας (πάντα σε θεωρητικό επίπεδο) την μεγιστοποιήση των ωφελειών μέσα από τη διαδικασία (καπιταλιστικής) συσσώρευσης του πλούτου.

Εντάξει, παραδέχομαι ότι πλέον όλα τα παραπάνω δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όχι αταξική, αλλά με το παραπάνω "απολιτίκ".

Σε κάθε περίπτωση, τι πρέπει να κάνουμε όλοι μας -και κυρίως η αριστερά- για ένα θέμα που πρέπει να λυθεί σήμερα, υπό συνθήκες καπιταλισμού;
Αναφέρομαι στην παγκόσμια περιβαλλοντική υποβάθμιση aka την κλιματική αλλαγή, ένα θέμα που δεν χωράει αναβολές, ένα πρόβλημα που απαιτεί λύσεις σήμερα, μια αυριανή χίμαιρα που επιβάλλει σημερινές αποφάσεις ακόμα και οδυνηρές.

Γιατί αν δεχθούμε ότι υπάρχουν γενιές ανθρώπων που "μαρξιστικά" αντέχουμε να θυσιαστούν, ώστε οι μελλοντικές να απολαύσουν τα "οφέλη" της θυσίας, δεν ισχύει το ίδιο για το περιβάλλον. Δεν υπάρχουν γενιές "περιβάλλοντος". Υπάρχει μόνο ένα, που πρέπει να σωθεί σήμερα, για να απολαύσουν αύριο τα παιδιά μας τις χαρές της ζωής.

Πως απαντά σε αυτό η αριστερά του σήμερα; Μπαίνει στη διαδικασία παροχής προτάσεων και λύσεων για το περιβάλλον, αποδεχόμενη ότι δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, αν και αντιλαμβανόμενη ότι αυτό θα λάβει χώρα εντός ενός παγκοσμιοποιημένου και νεοφιλελεύθερου πλαισίου;

Φοβάμαι πως για όλα αυτά η αριστερά του σήμερα, και πιο συγκεκριμένα η αριστερά της Ελλάδας, απαντά αμήχανα, πετώντας το μπαλάκι στη εξέδρα, αντιδρώντας εύκολα, προτείνοντας πολύ δύσκολα. Προτάσσοντας το γενικό "η μόνη σωτηρία του περιβάλλοντος βρίσκεται στον κομμουνισμό ή τον σοσιαλισμό". Υιοθετώντας "δίκαιους" και "αδίκους", αρκεί αυτοί να βρίσκονται προσωρινά στην από εδώ όχθη. Θεωρώντας παρόλα αυτά ότι νομοτελειακά η προστασία του περιβάλλοντος είναι προνόμιο της αριστεράς.

Χαίρω πολύ! Λέω και πάλι ότι ο χρόνος εξαντλείται, δεν μπορούμε να περιμένουμε το σοσιαλισμό, δεν μπορούμε να αναμένουμε την ανάνηψη του κομμουνισμού, για να αντιστρέψουμε τις χειρότερες επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος.

Τι προτίθεται να πράξει η αριστερά σήμερα για να αποφύγουμε τις περιβαλλοντικές ταπεινώσεις του αύριο, χωρίς συνάμα να πάθει αφλογιστία το ιδεολογικό της οπλοστάσιο;
Ίδου η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Γιατί και άλλο ένα blog...

Η αλήθεια είναι ότι δεν το ήθελα...
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα ιστολόγιο απαιτεί χρόνο και κυρίως μεράκι. Στην παρούσα φάση της ζωής μου, ο χρόνος είναι είδος εν ανεπαρκεία, όπως και το μεράκι για άλλα θέματα πέραν της οικογένειας και της εργασίας μου. Παρόλα αυτά, υποκύπτω στην προτροπή της συναδέλφου Θεοδότας Νάντσου, να γίνω και εγώ μέλος της blogόσφαιρας.
Στο συγκεκριμένο ιστολόγιο θα δημοσιεύω θέσεις, απόψεις, σχόλια που αντιπροσωπεύουν μόνο εμένα και κανένα άλλο πρόσωπο ή φορέα. Θα αναρτώ, επίσης, άρθρα μου από την e-εφημερίδα Telegraph.gr.

Καλή αρχή να έχουμε.

Αχιλλέας Πληθάρας