29 Νοε 2015

Όχι άλλα λόγια, μόνο δουλειά

Από το δημοψήφισμα κι έπειτα έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου. Σταμάτησα να ξεκοκαλίζω εφημερίδες και ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και περιόρισα σημαντικά τις συζητήσεις και αναζητήσεις πολιτικού περιεχομένου στα social media. Μου έκανε καλό. Η ματαίωση και διάψευση των προσδοκιών έγινε λιγότερο οδυνηρή. Ακόμα και σήμερα, προσπαθώ να μείνω μακριά από πολιτικές συζητήσεις και να παρακολουθώ διακριτικά τα δρώμενα στην πολιτική σκηνή, εστιασμένος πια στα επαγγελματικά και οικογενειακά μου καθήκοντα. Κι αν αυτή τη στιγμή διαβάζετε αυτό το άρθρο είναι γιατί το υποσχέθηκα στη φίλτατη επιμελήτρια των «Συναντήσεων».

Είμαι λοιπόν ένας από τους πολλούς που απηύδισαν με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στη χώρα. Όχι μόνο σε θέματα οικονομίας αλλά και σε κοινωνικά ζητήματα. Όπως, για παράδειγμα, στον τρόπο διαχείρισης των προσφυγικών ροών. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων στη γεωπολιτική για να καταλάβει ότι έχουμε αποτύχει στη διαχείριση του τεράστιου αριθμού προσφύγων που καθημερινά φτάνουν στα παράλια των ακριτικών νησιών. Χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στη Λέσβο, τη Χίο, την Κω, τον Ελαιώνα, το Γαλάτσι, την Ειδομένη, τα λογής hotspots. Άλλοι φεύγουν, άλλοι μένουν λίγο παραπάνω μέχρι να φύγουν, άλλοι παίρνουν τη θέση τους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε ακαθόριστες ώρες, άλλοτε πρωί, άλλοτε βράδυ.

Οι αργοπορίες στην απογραφή των προσφύγων είναι το μικρότερο κακό που συμβαίνει. Φίλοι που αγωνιούν καθημερινά στη Σκάλα Συκαμιάς στη Λέσβο, την Ειδομένη και το Γαλάτσι δεν μπορούν να πιστέψουν αυτά που ζουν. Το σύστημα περίθαλψης των προσφύγων υπολειτουργεί και καταφέρνει να διατηρείται ζωντανό σχεδόν αποκλειστικά χάρη στους εθελοντές, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις που έχουν καταφέρει να βρουν -χωρίς κρατική παρέμβαση- έναν βιώσιμο αν και εύθραυστο τρόπο λειτουργίας.

Η υποδοχή των ανθρώπων, η παροχή πρώτων βοηθειών, η μετάβαση στα κέντρα φιλοξενίας, η διανομή τροφίμων και ρουχισμού, η διάθεση και διαχείριση των δωρεών, η εκδίωξη των λογής εγχώριων αετονύχηδων είναι βασικές διαδικασίες που συμβαίνουν εν τη απουσία του κρατικού μηχανισμού. Δυναμικές παρουσίες, όπως ο δήμαρχος Λέσβου, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Η έλλειψη συντονισμού μεταξύ υπουργείων και κρατικών υπηρεσιών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και δυστυχώς το μέγιστο πρόβλημα δεν είναι τα περιορισμένα κονδύλια, αλλά οι εξαιρετικά περιορισμένες οργανωτικές ικανότητες της κρατικής μηχανής. Λείπουν οι άνθρωποι που θα καταφέρουν να στήσουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό και περισσεύουν τα λόγια. Όμως από μια αριστερή κυβέρνηση το τελευταίο που περιμένουμε είναι οι δηλώσεις συμπαράστασης στο δράμα των προσφύγων. Αυτό μπορεί να το κάνει μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Έργα απαιτούνται και μάλιστα άμεσα.

Να συσταθεί ένα νέο συντονιστικό όργανο που θα έχει διευρυμένες αρμοδιότητες και δυνατότητα λήψης άμεσων αποφάσεων, στο οποίο θα μετέχουν υψηλόβαθμα στελέχη συναρμόδιων υπουργείων και πρόσωπα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του δράματος και άρα έχουν άμεση γνώση της κατάστασης. Να συμμετέχουν το Ναυτικό στην ασφαλή μετάβαση των προσφύγων στην Αθήνα ή στην Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη και ο Στρατός Ξηράς στη διαδικασία σίτισης και στέγασης. Να δημιουργηθούν άμεσα νέα κέντρα φιλοξενίας και να ανοίξουν σπίτια και δομές, όχι μόνο στην Αθήνα. Να γίνει αποτελεσματική διαχείριση των εθελοντών και η κατάλληλη δικτύωση των δωρεών που οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν (ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, φάρμακα κ.λπ.). Να δημιουργηθούν διαδικασίες για τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών και την απόκτηση δεξιοτήτων για τους μεγαλύτερους.

Κι όλα αυτά να γίνουν παράλληλα με πυρετώδεις διπλωματικές διεργασίες για να εξασφαλιστεί η ασφαλής είσοδος των προσφύγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ομαλή και ανθρώπινη υποδοχή τους. Αυτά είναι τα έργα που περιμένουμε από μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή.
Όχι άλλα λόγια, μόνο δουλειά. Όχι μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά σε όλα τα μέτωπα. Καμιά καθυστέρηση, καμιά ανοχή πια.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη "Συναντήσεις" της Αυγής, στις 20/11/2015

15 Νοε 2015

Μια σημαντική έρευνα κοινής γνώμης στη σκιά της τραγωδίας στο Παρίσι

Στη σκιά της τραγωδίας στο Παρίσι, κυκλοφόρησε μια σημαντική έρευνα κοινής γνώμης που διενεργήθηκε από την Metron Analysis για λογαριασμό της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα. Η έρευνα αφορά μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με τη χρήση των ΜΜΕ, τον βαθμό ενημέρωσης για το Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Κοινοβούλιο, τις πολιτικές πρωτοβουλίες του Ευρωκοινοβουλίου και την αναγνωρισιμότητα των Ευρωβουλευτών.
Μέσα στην έρευνα υπάρχουν μερικά διαμαντάκια που λένε πάρα πολλά για το προφίλ του Έλληνα.  Σταχυολογώ τα πιο σημαντικά ευρήματα, με ιδιαίτερη αναφορά σε όσα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Βάσει της έρευνας λοιπόν:

  • Μόλις το 28% των Ελλήνων θεωρεί ότι είναι ενημερωμένο για τις δραστηριότητες του Ευρωκοινοβουλίου.
  • Μόλις το 17% των Ελλήνων γνωρίζει ποιος είναι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
  • Μόλις το 37% γνωρίζει ποιος είναι ο πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
  • Μόλις το 20% γνωρίζει πόσοι είναι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές
  • Μόλις το 16% έχει θετική γνώμη για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 44% ουδέτερη και το 37% ουδέτερη γνώμη.
  • Για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, μόλις το 7% έχει θετική γνώμη, το 20% ουδέτερη και το 72% αρνητική.
  • Όμως, το 68% θα ήθελε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να έχει πιο σημαντικό ρόλο από αυτόν που έχει σήμερα και το 61% θα ήθελε να μετέχει το Ε.Κ. στον έλεγχο για την τήρηση της συμφωνίας με τους δανειστές.


Επιπλέον, αναφορικά με τη δημοτικότητα των Ευρωβουλευτών προκύπτει ότι δημοφιλέστεροι είναι οι Δ.Παπαδημούλης, Σ.Σακοράφα, Γ.Κύρτσος και Ε.Καϊλή. Τις τελευταίες θέσεις καταλαμβάνουν οι Γ.Επιτήδειος, Σ.Ζαριανόπουλος, Λ.Φουντούλης και Ε.Συναδινός. Δηλαδή οι τρεις Ευρωβουλευτές του νεοναζιστικού μορφώματος και ένας Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.


Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός πως ο Θ.Ζαγοράκης είναι ο μοναδικός Ευρωβουλευτής του συνταγματικού τόξου, που οι αρνητικές γνώμες είναι περισσότερες από τις θετικές για το σύνολο των Ελλήνων.
Αξίζει να αναφερθεί η διαφορά στις δημοτικότητες, ανάλογα με την κομματική ταυτότητα των ερωτώμενων. Οι πιο αντιπαθείς Ευρωβουλευτές για τους ψηφοφόρους του Σύριζα είναι οι Μ.Κεφαλογιάννη,ς Μ.Σπυράκη, Θ.Ζαγοράκης, Γ.Κύρτσος, ενώ για τους ψηφοφόρους της ΝΔ αποτελούν κόκκινο πανί οι Θ.Ζαγοράκης, Κ.Κούνεβα, Σ.Σακοράφα και Δ.Παπαδημούλης. 


Κατά τη γνώμη μου, τα πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα της έρευνας αφορούν α) την άποψη των Ελλήνων σχετικά με τις αιτίες των ανισοτήτων στην ΕΕ και β) τον αυτοπροσδιορισμό των πολιτών.
Στις αιτίες των ανισοτήτων οι επιλογές ήταν δυο: οι διαφορές μεταξύ των χωρών και οι διαφορές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Ως κύρια αιτία των ανισοτήτων προκρίνεται από το 51% των πολιτών οι διαφορές μεταξύ των χωρών και από το 44% η "πάλη των τάξεων". Αριστεροί και νέοι είναι αυτοί που προσδίδουν ταξικά χαρακτηριστικά στις ανισότητες, δεξιοί και μεσήλικες αυτοί που κυρίως θεωρούν ότι οι ανισότητες είναι θέμα διαφορών μεταξύ των χωρών.


Τέλος στους αυτοπροσδιορισμούς, οι πολίτες είχαν να επιλέξουν αν τους εκφράζει να αποκαλούν εαυτόν:
  1. Έλληνα
  2. Δημοκράτη
  3. Χριστιανό
  4. Ευρωπαίο
  5. Προοδευτικό
  6. Συντηρητικό
  7. Αριστερό
  8. Δεξιό
Τα ευρήματα μιλούν από μόνα τους. Όχι τόσο σε απόλυτες τιμές, όσο σε συνδυασμό με τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των ερωτηθέντων. Δεν θα κάνω καμιά ερμηνεία. Μπορείτε εσείς να ερμηνεύσετε την κατάσταση μελετώντας με προσοχή τα γραφήματα  "Προσδιορισμοί 2" και "Προσδιορισμοί 3" που ακολουθούν.
Ζούμε σε μια τρελή τρελή κοινωνία που τα έχει χαμένα. Κι αν κάτι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε πρωτίστως δεν είναι το πως θα αποκαλούμαστε (που κι εδώ τα έχουμε κάνει μαντάρα), αλλά το πως θα καταφέρουμε να συμβιώσουμε και να δημιουργήσουμε ως κοινωνία.  




Η πλήρης έρευνα μπορεί να βρεθεί εδώ (pdf).





20 Σεπ 2015

Λάθος γήπεδο, λάθος τόπι

Σε λίγες μέρες εκλογές. Τρίτη φορά που οι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες. Εθνικές εκλογές, δημοψήφισμα, εθνικές εκλογές. Σε αντίθεση με τις εκλογές του Ιανουαρίου, αυτές μοιάζουν και είναι βουβές. Οι πολίτες δεν θέλουν να συζητούν για την εκλογική αναμέτρηση, ποιος θα βγει πρώτος και ποιος δεύτερος, ποιος και με ποιους θα σχηματίσει κυβέρνηση. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών και ιδιαίτερα των φίλα προσκείμενων στην Αριστερά παραμένει σαστισμένη, αν όχι απογοητευμένη.
Δυστυχώς και αυτές οι εκλογές παίζονται σε λάθος γήπεδο με λάθος τόπι. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, ιδεοληπτικές εμμονές ένθεν κακείθεν, διελκυστίνδα για το ποιοι έκαναν τα περισσότερα λάθη τα τελευταία 1, 5, 10, 20, 30 χρόνια. Δεν είναι αυτό το θέμα. Ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημά μας δεν είναι το ευρώ ή η δραχμή, δεν είναι το α' Μνημόνιο ή το β' αντιμνημόνιο, δεν είναι το γιουρούσι στο νομισματοκοπείο ή η δουλικότητα απέναντι στον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας.

Το κλειδί και στοίχημα σε αυτή τη χώρα ήταν και παραμένει ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Η ριζική αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών, η δημιουργία ενός σύγχρονου, αποδοτικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, ο σχεδιασμός και λειτουργία δίκαιων και αποτελεσματικών κοινωνικών δομών και σχέσεων. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με Μνημόνιο light, είτε με Μνημόνιο heavy, όσο δεν αναδιοργανώνεται το πλαίσιο λειτουργίας της Πολιτείας, της οικονομίας, της κοινωνίας, θα παραμένουμε οι ίδιοι, θα εξακολουθήσουμε να αποτυγχάνουμε, θα παραμένουμε υποχείρια στο έλεος του κάθε δανειστή ή εξωτερικού παράγοντα. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι ο βολονταρισμός αρκεί για να διορθωθούν τα πράγματα και να μετατραπούμε σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο εντός της παγκόσμιας καπιταλιστικής κόλασης.

Στις 22 Ιανουαρίου 2015, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, από αυτή τη στήλη είχα γράψει για μιαν ακόμη φορά ότι το T.I.N.A. (Τhere Is No Alternative) δεν αφορά το Μνημόνιο, αλλά την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και της χώρας. Αποτελεσματική εξυπηρέτηση πολιτών και επιχειρήσεων, one stop shops, οικονομικός σχεδιασμός, διανομή εγχώριων και ευρωπαϊκών πόρων, δικαιότερο σύστημα φορολόγησης και είσπραξης εσόδων με διεύρυνση της βάσης και θέσπιση κοινών, αδιάβλητων και αμετάβλητων κανόνων, επιμόρφωση επαγγελματιών, διαχείριση της πληροφορίας, εκσυγχρονισμός και προτυποποίηση διαδικασιών, εισαγωγή καινοτομιών και στήριξη εξωστρεφών τομέων, προώθηση της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και των νέων μορφών συμμετοχικής οικονομίας, ισχυριζόμουν ότι είναι οι βασικές ενέργειες που θα έπρεπε να αναλάβει οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έβγαινε από τη μάχη της 25ης Ιανουαρίου.

Τα ίδια ισχυρίζομαι και τώρα, θέλοντας να πιστεύω πως αυτή τη φορά έχει γίνει σαφές από όλα τα πολιτικά κόμματα που έχουν σώας τα φρένας ότι διαφορετικά τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει, ότι χωρίς αυτές τις ριζικές αλλαγές το καράβι δεν πρόκειται να στρίψει ούτε αριστερά ούτε δεξιά, γιατί απλούστατα το πρόβλημα δεν είναι η στροφή του πλοίου, αλλά οι τρύπες στα ύφαλά του.
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα, αλλά επιτέλους πρέπει να γίνει μια αρχή, κι ας ξεβολευτούν κάποιοι που έχουν βρει το κόλπο να επιπλέουν όταν όλα βυθίζονται. Βέβαια, η προσπάθεια θα είναι τιτάνια και θα απαιτήσει χρόνο. Θα χρειαστεί μεθοδικότητα και υπομονή. Θα χρειαστεί πάνω από όλα τίμιους, έξυπνους και αποτελεσματικούς διαχειριστές, που δεν βαρύνονται με τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και βλέπουν ποιο είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Όσο τα παραπάνω δεν τηρούνται τόσο θα βολοδέρνουμε και θα κυνηγάμε την ουρά μας.

 Αυτός είναι ο δρόμος. Θα τον ακολουθήσουμε μετά τις 20 Σεπτεμβρίου; Ας είμαστε απαισιόδοξα αισιόδοξοι κι ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε, ο καθένας όπως κι από όπου μπορεί, μπας και κάποια στιγμή αλλάξουμε το κακό ριζικό του τόπου.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη "Συναντήσεις" της Αυγής, στις 16.09.2015

4 Σεπ 2015

Να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες

Η εικόνα του νεκρού Aylan έχει συγκλονίσει. Η οδύνη μπορεί να είναι αληθινή, αλλά όταν δεν συνοδεύεται από πράξεις δεν είναι αρκετή.

Οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να έρχονται, ο αριθμός τους θα συνεχίσει να αυξάνεται, είναι δυστυχώς δεδομένο ότι θα ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις.

Φέτος, πάνω από 2.000 πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα ή στην Ιταλία.

Χρειάζεται να δράσουμε, ιδίως τώρα που γνωρίζουμε ότι η κρατική μέριμνα είναι ελάχιστη, κατακερματισμένη, ανεπαρκής!

Αυτά που μπορούμε να κάνουμε άμεσα είναι μετρημένα κουκιά:
  1. Παροχή ειδών πρώτης ανάγκης και χρημάτων σε ομάδες και οργάνωσεις που προσπαθούν να σταθούν αρωγοί.
  2. Εθελοντική βοήθεια σε τέτοιες ομάδες και οργανώσεις.
  3. Φιλοξενία ανθρώπων είτε άμεσα, είτε μετά από υπόδειξη ομάδων και οργανώσεων.
Αυτά είναι τα βασικά. Ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί, χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικά αλληλεγγύης μεταξύ μας. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τα παραπάνω, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να κάνουμε τα εξής:
  1. Να μην μένουμε απαθείς όταν γινόμαστε μάρτυρες ρατσιστικών επεισοδίων και περιστατικών εκμετάλλευσης των προσφύγων.
  2. Να μην αποστρέφουμε το βλέμμα μας όταν τους αντικρύζουμε, να δείξουμε με ένα χαμόγελο ότι δεν έχουν έρθει σε μια νέα εμπόλεμη ζώνη.
  3. Να κατανοήσουμε ότι οι πρόσφυγες δεν είναι εισβολείς, αλλά θύματα μιας κατάστασης που τους αναγκάζει να φεύγουν από την πατρίδα τους, να θαλασσοπνίγονται, να μένουν σε λιμάνια και πάρκα υπό αφόρητες συνθήκες, να περπατούν δεκάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στην Δυτική Ευρώπη.
Τέλος, ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουν που πρέπει να απευθυνθούν για να βοηθήσουν. Το luben tv έχει δημιουργήσει μια λίστα φορέων. Με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και λίγες επαφές, δημιούργησα άλλη μια λίστα με οργανώσεις και φορείς που μπορείτε να έρθετε σε επαφή ή να τους παρακολουθείτε στο facebook ώστε να είστε πάντα ενήμεροι για τις ανάγκες που παρουσιάζονται:

- ΜΚΟ Αγκαλιά (Λέσβος)
- Αλληλεγγύη Κως
- Εθελοντές Κιλκίς-Θεσσαλονίκης Σύροι Πρόσφυγες
- Δίκτυο Αλληλεγγύης Λέρου
- Help for Refugees in Molyvos
- Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
- Οικόπολις (Θεσσαλονίκη)
- Refugee Solidarity Movement Thessaloniki
- ΜΕΤΑδραση
- Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
- Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
- Διεθνής Αμνηστία
- Γιατροί χωρίς Σύνορα
- Γιατροί του Κόσμου
- Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός

Η λίστα δεν είναι εξαντλητική. Υπάρχουν κι άλλες ομάδες πολιτών ή δημοτικές αρχές ή κρατικές υπηρεσίες που χρειάζονται βοήθεια. Ας ξεκινήσουμε από κάπου κι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνουμε άνθρωποι #RefugeesWelcome

8 Ιουλ 2015

Να θάψουμε το τσεκούρι



Το παρακάτω κείμενο είναι μια ταπεινή προσπάθεια να θέσω ένα πλαίσιο συζήτησης και κατευνασμού. Χωρίζεται σε δυο μέρη. Το ένα απευθύνεται σε όσους στήριξαν το Όχι, το άλλο σε όσους ψήφισαν Ναι στο πρόσφατο δημοψήφισμα.

Προς τους υποστηρικτές του Όχι. Οι υποστηρικτές του Ναι μπορείτε να το αγνοήσετε.

Ας ισχυριστούμε απλοϊκά ότι την Κυριακή γεννήθηκε ένα νέο πολιτικό σημαίνων. Οι 2 μέρες που ακολούθησαν ισοδυναμούν με 18 πολιτικά χρόνια για τον καρπό που έβγαλε η κοινωνική δυστοπία της χώρας.  Το πολιτικό γέννημα της Κυριακής αναγκάζεται να ενηλικιωθεί. Και πλέον ως ενήλικο ον καλείται να διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσει.

Μια σειρά από λάθη τους τελευταίους 5 μήνες μας οδήγησαν εδώ. Το δημοψήφισμα έδειξε πως η πλειονότητα των πολιτών είναι πρόθυμη να συγχωρήσει τα λάθη, θεωρώντας ότι προκλήθηκαν από απειρία, από υπερβολικό βολονταρισμό, από αφέλεια ή από αμετροέπεια. Δεν διέκρινε σε αυτά δόλο.
Όμως τώρα η κοινωνία θα κρίνει έναν ενήλικο κι όχι έναν παρορμητικό έφηβο. Και δεν πρόκειται να του συγχωρήσει ένα ιστορικό λάθος, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Αντιθέτως θα σταθεί δίπλα του αν ο ενήλικος πια πολιτικός διαχειριστής επιδιώξει να σαρώσει τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας, αναδιοργανώνοντας την παραγωγική βάση, εκσυγχρονίζοντας τη δημόσια διοίκηση, καταπολεμώντας τη διαφθορά, επιβάλλοντας δίκαιη κατανομή βαρών, στηρίζοντας την κοινωνική και πολιτιστική πρόοδο και τα δικαιώματα των αδυνάτων.    
Παρά τα όσα τραγελαφικά και ακραία ακούγονται και διαδίδονται το τελευταίο διάστημα, η συμφωνία είναι το μη χείρον βέλτιστο κι άρα προτιμητέα από την έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση δεν έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα να δημιουργήσει νέο οικονομικό σύστημα και σίγουρα δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τον πανικό που θα προκληθεί από μια ενδεχόμενη άδοξη κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Δεν δίνει επίσης εχέγγυα για άμεση ευτυχή κατάληξη της όποιας προσπάθειας αυτόνομης πορείας, λόγω των πολλών γεωπολιτικών παραγόντων που επηρεάζουν το εγχείρημα. Είναι προτιμότερη η υποχώρηση, παρά η συντριβή. Γιατί η υποχώρηση σε κρατά ζωντανό και σου δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσεις.

Ή αλλιώς, για να το θέσω διαφορετικά προς τους πιο φανατικούς υπέρμαχους του ‘νυν υπερ πάντων ο αγών’, αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι χρήσιμο να θυμηθούν δυο πράγματα. Το ένα είναι μια από τις τελευταίες φράσεις του Νίκου Μπελογιάννη τον Μάρτιο του 1952 λίγο πριν εκτελεστεί. «Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος» είπε, επισημαίνοντας τα πολλά λάθη από την αποχή του 1946 έως τις κατηγορίες προς τον Νίκο Πλουμπίδη. Το άλλο είναι ένα απόσπασμα από το «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου» του Β.Ι.Λένιν, που αναπαράγει ο Σ.Ζίζεκ στο άρθρο του «Πώς να ξεκινήσουμε από την αρχή»:

«Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που ανεβαίνει ένα πολύ ψηλό, απότομο και έως τώρα ανεξερεύνητο βουνό. Ας υποθέσουμε ότι έχει ξεπεράσει ανυπέρβλητες δυσκολίες και κινδύνους και ότι έχει καταφέρει να φτάσει ψηλότερα από κάθε άλλον, χωρίς ακόμα να έχει φτάσει στην κορυφή. Βρίσκει τον εαυτό του σε μία κατάσταση, όπου δεν είναι απλά δύσκολο και επικίνδυνο να ακολουθήσει το μονοπάτι που διάλεξε, αλλά πραγματικά αδύνατο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, γράφει ο Λένιν: "Αναγκάζεται να γυρίσει πίσω, να κατέβει, να βρει ένα άλλο μονοπάτι, ίσως μακρύτερο, άλλα τέτοιο που θα του επιτρέψει να φτάσει στην κορυφή. Η κατάβαση από το ύψος στο οποίο κανείς ποτέ δεν έφτασε πριν από αυτόν αποδεικνύεται δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη από την ανάβαση για τον φανταστικό μας ορειβάτη. Είναι πιο εύκολο να γλυστρίσει, δεν είναι τόσο εύκολο να διαλέξει σταθερά σημεία, δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός που αισθάνεται κανείς όταν ανεβαίνει, όταν προχωράει κατευθείαν προς το στόχο του. Πρέπει να δεθεί με ένα σκοινί, να σπαταλήσει ώρες για να φτιάξει με τη σκαπάνη του τα κατάλληλα σταθερά σημεία για να δέσει το σκοινί του. Πρέπει να κινηθεί με ρυθμούς σαλιγκαριού, και να γυρίσει προς τα πίσω, απομακρυνόμενος από τον στόχο του. Και δεν γνωρίζει που θα τελειώσει η επικίνδυνη και επίπονη κατάβαση, ή εάν υπάρχει μία σχετικά ασφαλής παράκαμψη από την οποία θα καταφέρει σίγουρα, γρήγορα και απευθείας να ανέβει στην κορυφή"».

Στην παρούσα στιγμή, αυτό που προέχει δεν είναι το κυνήγι ανεμόμυλων, ούτε η επιμονή σε λάθη, αλλά η δημιουργία ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και κυρίως η δημιουργία ενός σύγχρονου, αποτελεσματικού, δίκαιου, εξωστρεφούς κράτους και κατ’ επέκταση μιας πιο περιεκτικής κοινωνίας. Ας μείνουν στην άκρη οι βερμπαλισμοί. Αυτό που επείγει δεν είναι η ψευδεπίγραφη σοσιαλιστική ρήξη βάσει εγχειριδίου θεωρητικού επαναστατισμού, αλλά η βελτίωση της κατάστασης για όλους τους Έλληνες και η δημιουργία νέων υγιών παρακαταθηκών για το μέλλον. Κι αυτό δεν πρόκειται να προκύψει πάρα μόνο μέσα από τη διαδικασία ωρίμανσης, συνδιαλλαγής και συνδιαμόρφωσης σχεδίου, χωρίς αποκλεισμούς και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Προς τους υποστηρικτές του Ναι. Οι υποστηρικτές του Όχι μπορείτε να το αγνοήσετε.

Το δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν λάθος διατυπώμενο, όπως επίσης ήταν λάθος η ρητορεία που χρησιμοποιήθηκε εκ μέρους της κυβέρνησης και μερίδας των οπαδών της. Λάθος και οι χειρισμοί Βαρουφάκη που μπέρδεψε την ακαδημαϊκή θεωρία με την πολιτική πράξη.  Θα ήταν δίκαιη η χαιρεκακία προς τις απανωτές παλινωδίες της κυβέρνησης των εφήβων επαναστατών, αν δεν λαμβάναμε υπόψη τους παλιμπαιδισμούς του γηραιού πολιτικού συστήματος των τελευταίων 5, 10, 20 ετών. Την κάκιστη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σημίτη, το θέριεμα της διαπλοκής στα χρόνια των εκσυγχρονιστών, τον εκτροχιασμό κράτους και θεσμών επί κυβέρνησης Καραμανλή, τη διάλυση του κοινωνικού συμβολαίου και της ελάχιστης κοινωνικής συνοχής από τις διαδοχικές κυβερνήσεις της περιόδου 2009-2015. Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι το σύμπτωμα της παρακμής της λεγόμενης ‘αστικής διακυβέρνησης’ και μαζί το αποτέλεσμα του εξανεμισμού του πολιτικού κεφαλαίου των πάλαι ποτέ κρατικοδίαιτων. Φάνηκε ξεκάθαρα πως αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν ήταν ικανοί να το διορθώσουν. Κι έτσι βλέπουμε σήμερα να κυβερνά τη χώρα ένα κόμμα που δεν έχει προλάβει να γίνει κόμμα και περιλαμβάνει στις τάξεις του ανθρώπους από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά έως τις παρυφές της κεντροδεξιάς.

Όμως σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή, οι πολίτες του Ναι καλούνται να σταθούν αρωγοί στη διαγνωσμένη ανάγκη να ξαναφτιάξουμε την κοινωνία πάνω σε γερές βάσεις κι όχι να επιμείνουν στην προσπάθεια δικαιολόγησης των κακών κειμένων του παρελθόντος. Κι αν αυτό για κάποιους από την μια ή την άλλη πλευρά σημαίνει απώλεια προνομίων, ας είναι. Αν καταφέρει ποτέ να σταθεί ξανά η χώρα στα πόδια της, θα είναι γιατί όλοι θα έχουμε βάλει πλάτη. 

Το δημοψήφισμα (ξαναλέω λάθος το ερώτημα και η τακτική της κυβέρνησης) ανέδειξε κάτι πέρα από κάθε αμφιβολία. Πως οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν την άμεση επιστροφή στην ηγεσία του τόπου όσων εδώ και χρόνια καπηλεύτηκαν την εμπιστοσύνη τους. Καλώς ή κακώς, αυτή τη στιγμή υπάρχει η ανάγκη να βρούμε όλοι έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή επί του οποίου θα κινηθούμε, έχοντας ως δεδομένα τη διατήρηση της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ και τη ρήξη με το κακοφορμισμένο παρελθόν. Η αυτοκριτική όσων συνέβαλαν στο έγκλημα και παράλληλα η οικειοθελής αποχώρησή τους είναι επιβεβλημένη κι αυτό δεν πρέπει να θεωρείται κακό για όσους με ανιδιοτέλεια στήριξαν την παραμονή στο ευρώ. Εξάλλου, οι περισσότεροι ψηφοφόροι του Ναι δεν έχουν σχέση εξάρτησης με όλους αυτούς.

Στο σημείο που φτάσαμε ας δούμε τις τελευταίες ημέρες ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εσωτερικής κάθαρσης κι ας προχωρήσουμε εμπρός με νηφαλιότητα και διάθεση για αλλαγή.

Και για να κλείσω: Μακάρι να υπερισχύσει η ψυχραιμία και η λογική, απέναντι στον βολονταρισμό και τον προτεσταντισμό. Αλλά ζούμε σε έναν κόσμο παράλογο, μια κοινωνία νευρωτική, πρωταγωνίστρια σε ταινία του Γούντι Άλλεν. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο και ας προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.

1 Ιουλ 2015

Για τις κοινωνικές δυναμικές


Οι διεργασίες σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στο εγχώριο, ευρωπαϊκό, διεθνές στερέωμα αναπτύσσουν μια σειρά από δυναμικές. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, η σύνθεση του πάνελ των ηγετών, οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις στις επιμέρους κοινωνίες, οι παγιωμένες αντιλήψεις, διαμορφώνουν αυτές τις δυναμικές που λειτουργούν ως ρεύματα τα οποία διαπερνούν και παρασέρνουν κοινωνικές ομάδες, πολιτικούς σχηματισμούς, οικονομικούς συσχετισμούς. Έτσι χωρίς να το καταλάβεις είσαι κι εσύ μέσα σε κάποιο από τα ρεύματα που διατρέχουν τον πολιτικό ωκεανό. Είναι τόσο ενδιαφέρον να τα βλέπεις όλα αυτά από μακριά, από τη θέση του παρατηρητή, μια θέση που συνήθως έχουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Αλλά εμείς τα ζούμε, κι όταν είσαι μέσα στα ρεύματα, απλά κολυμπάς. 

13 Ιουν 2015

Κορυφή του παγόβουνου η πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο

Την προηγούμενη εβδομάδα τυλίχτηκε στις φλόγες ένα Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) στον Ασπρόπυργο. Μέρες πολλές η φωτιά έκαιγε, λόγω της έκτασης που είχε λάβει και κυρίως εξαιτίας των φλεγόμενων υλικών. Πλαστικά, χαρτιά, συσκευασίες δεν σβήνουν εύκολα και οι χημικές ενώσεις που εκλύονται κατά την καύση τους είναι ιδιαίτερα τοξικές και επιβαρυντικές για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία.

Επιπλέον, βάσει πληροφοριών, κλιμάκιο επιθεωρητών περιβάλλοντος που έκανε πρόχειρη επιτόπια αυτοψία διαπίστωσε ότι στον χώρο υπήρχαν δοχεία ορυκτελαίων, λάστιχα αυτοκινήτων και συσκευασίες με φάρμακα, παρότι η επιχείρηση δεν ήταν αδειοδοτημένη για τη συλλογή τέτοιων υλικών. Είναι επίσης δεδομένο ότι η επιχείρηση -που έκλεισε χωρίς να απομακρύνει ό,τι περιέχονταν στον χώρο της μονάδας- δεν διέθετε κατάλληλο σύστημα πυρασφάλειας, παρότι βρίσκεται εντός βιομηχανικής περιοχής και ο κίνδυνος μεγα-ατυχήματος είναι μεγάλος. Όμως, η τοξική οσμή που κατέκλυσε τη Δυτική Αττική είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που όλοι οι επαΐοντες γνωρίζουν την ύπαρξή του κι όλοι καμώνονται πως δεν υπάρχει.

Στον Ασπρόπυργο τελείται ένα τεράστιο περιβαλλοντικό έγκλημα που διαρκεί χρόνια και δεν ξεκίνησε με την πυρκαγιά στο ΚΔΑΥ. Πριν από 11 χρόνια, όντας για λίγους μήνες στέλεχος μιας ιδιωτικής επιχείρησης αποκομιδής απορριμμάτων και ανακύκλωσης, έζησα ή έμαθα τα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν εκεί. Επικίνδυνα φορτία ανάμεικτα με κοινά απορρίμματα, παράνομη απόθεση αποβλήτων σε ρέματα και παλιά μεταλλεία, φήμες για δωροδοκίες αρχών, πλαστές μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων, λειτουργία χωρίς ύπαρξη περιβαλλοντικών όρων, εκβιασμοί και ξύλο, εργαζόμενοι σε συνθήκες φραουλοχώραφων Μανωλάδας. Το φαινόμενο δεν αφορούσε μια επιχείρηση, ήταν γενικευμένο. Άντεξα τρεις μήνες, παραιτήθηκα, μίλησα σε στελέχη διαφόρων υπηρεσιών, τίποτα δεν έγινε. Ο χώρος εξακολουθεί να ζέχνει και δεν ευθύνονται τα σκουπίδια για αυτό.

Πριν από λίγα χρόνια, ένα δημοσιογραφικό συνεργείο περιπλανήθηκε για λίγο πάνω και κάτω από τη Λεωφόρο ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο και συγκλονίστηκε από το μικρό κομμάτι του μεγάλου παζλ της περιβαλλοντικής υποβάθμισης που αντίκρισε. Αν ξαναπάει σήμερα, τα ίδια θα διαπιστώσει. Σύμφωνα με πρώην αντιδήμαρχο της περιοχής, το 70% των σχεδόν 2.000 εργοστασίων και μονάδων της περιοχής λειτουργεί χωρίς περιβαλλοντικούς όρους, δηλαδή παράνομα. Κι ως είθισται, ο έλεγχος είναι ανύπαρκτος. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η Ειδική Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος παραμένει υποστελεχωμένη αλλά και ευάλωτη στις διαθέσεις κάθε υπουργού; Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η Ειδική Υπηρεσία απέστειλε τον Ιούλιο του 2013 υπόμνημα στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στο οποίο σημείωνε πως για όλη την επικράτεια υπήρχαν μόλις 24 (!) επιθεωρητές. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος παραμένουν λιγότεροι από ό,τι οι συνθήκες απαιτούν! Αλλά κι όταν επιβάλλονται πρόστιμα, αυτά πολλές φορές δεν καταβάλλονται. Με νομικά τεχνάσματα, πτωχεύσεις, αλλαγές ονομασίας κ.λπ., ο σκόπελος ξεπερνιέται και η μόλυνση εξαπλώνεται.

Σε κάθε περίπτωση, η πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο μόλις έσβησε. Χρειάζεται όμως να μη σβήσουν μαζί και οι όποιες ελπίδες για καθαρισμό της κόπρου του Αυγεία. Τα αρμόδια υπουργεία, σε συνεργασία με την Περιφέρεια και τους όμορους δήμους, πρέπει τώρα να ξετυλίξουν το νήμα της διαπλοκής που έχει απλωθεί στην περιοχή. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών ανακοίνωσε κατεπείγουσα εξέταση για το συμβάν. Ας μη μείνει μόνο εκεί. Ας εξετάσει τις άδειες που έχουν δοθεί από την περιφερειακή ενότητα Δυτικής Αττικής, ας εξετάσει τα πόθεν έσχες υπαλλήλων που αδειοδοτούσαν ή έκαναν τα στραβά μάτια, ας προβεί σε εξονυχιστικό έλεγχο 50-100 επιχειρήσεων της περιοχής. Είναι σίγουρο πως θα φρίξει!

Αν οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για την ύπαρξη χωματερών -σκουπιδιών και ανθρώπων- σαν αυτή που σήμερα βρέθηκε στο επίκεντρο ελέω πυρκαγιάς.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη Συναντήσεις της Αυγής στις 13.06.2015

9 Μαΐ 2015

Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη


Η πρώτη αντίδραση μαθαίνοντας για τη φρικιαστική δολοφονία της μικρής Άννυ είναι να ευχηθείς έναν ακόμα πιο φρικιαστικό και οδυνηρό θάνατο για το κτήνος που τη σκότωσε. Είναι πιθανότατα αυτή η ενστικτώδης αντίδραση που λαμβάνει χώρα σε εκείνο το σημείο του εγκεφάλου που καθορίζει τις συναισθηματικές μας λειτουργίες.
Όμως η θανατική ποινή εφαρμόστηκε τελευταία φορά στη χώρα μας το 1972 κι από το 2001 η κατάργησή της αποτελεί μέρος του Συντάγματος. Η κατάργηση της θανατικής ποινής προβλέπεται επίσης στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που συνέβη αυτό, όπως για παράδειγμα το γεγονός πως πολυάριθμες έρευνες αποδεικνύουν ότι η θανατική ποινή δεν έχει περισσότερο αποτρεπτικό χαρακτήρα για την τέλεση παρόμοιων εγκληματικών πράξεων σε σχέση με τη μακροχρόνια φυλάκιση. Στην Ελλάδα του 2015, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα οποιαδήποτε συζήτηση για την επανεξέταση αυτής της πάγιας θέσης, που ισχύει στη συντριπτική πλειονότητα των σύγχρονων, δημοκρατικών, πολιτισμένων κρατών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά πισωγύρισμα.

Αντί λοιπόν να ζητάμε νέο αίμα, ας αναλογιστούμε τη συνεχιζόμενη αποτυχία της κοινωνίας να δρα συλλογικά και προληπτικά κατά της τέλεσης νέων ειδεχθών εγκλημάτων. Η κακομεταχείριση της Άννυ και η ανικανότητα των ναρκοεξαρτημένων γονιών δεν άρχισε χθες, αλλά ήταν πιθανώς μια συνεχιζόμενη κατάσταση. Το bullying κατά του Β. Γιακουμάκη δεν συνέβη όταν παίχτηκε στην εκπομπή της Νικολούλη, αλλά καιρό πριν. Για την κακοποίηση πιο παλιά στο Κωσταλέξι, για τη σεξουαλική κακοποίηση και κατόπιν τη δολοφονία του παιδιού στην Ερμιόνη δεν ευθύνεται "η κακιά ώρα", αλλά οι πολλές κακές ώρες που τα παιδιά πέρασαν στα χέρια των απάνθρωπων γονιών.
Η ανυπαρξία των δημόσιων μηχανισμών κοινωνικής μέριμνας και παρέμβασης σε επίπεδο οικογένειας δεν είναι κάτι που τώρα ανακαλύψαμε, αλλά μια υπαρκτή διαιωνιζόμενη και αυτοτροφοδοτούμενη κατάσταση για την οποία σπάνια αγανακτούμε, με αποτέλεσμα να μην δημιουργείται η απαραίτητη κοινωνική πίεση για βελτίωσή της. Η ψυχολογική υποστήριξη γονέων, οι δημόσιες υπηρεσίες παρακολούθησης προβληματικών περιπτώσεων, η κατάρτιση των γονέων και γενικότερα η ενημέρωση και εκπαίδευση των πολιτών σε θέματα κοινωνικής συνεισφοράς θεωρούνται δευτερεύουσες ανάγκες όχι μόνο από το πολιτικό προσωπικό, αλλά δυστυχώς κι από το κοινωνικό σύνολο.

Σύμφωνα με στοιχεία του Νοεμβρίου 2014 το "Χαμόγελο του Παιδιού" δέχτηκε μέσα στο έτος περισσότερες από 620 καταγγελίες για παιδική κακοποίηση, όλες ανώνυμες. Φανταστείτε πόσα είναι τα περιστατικά που κανείς δεν καταγγέλλει, που κανείς δεν αντιδρά όταν βλέπει να συμβαίνουν. Σύμφωνα με παλιότερα στοιχεία της UNICEF από το 2006, υπολογίζεται ότι σχεδόν 45.000 παιδιά υπόκεινται σε ενδοοικογενειακή βία.

 Η δολοφονία του μικρού αγγέλου θα έπρεπε, αντί να μας παροτρύνει σε λιντσάρισμα του ελεεινού καθάρματος, να μας οδηγήσει μπροστά στον καθρέφτη. Να κοιταχτούμε μπας και νοιαστούμε περισσότερο γι' αυτά που συμβαίνουν στις οικογένειές μας, στις διπλανές πόρτες, στη γειτονιά.
Όμως για άλλη μια φορά επικρατεί αυτή η υποκρισία, που τη βλέπεις σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, σε κάθε σημείο της κοινωνικής ζωής. Φωνακλάς και παρορμητικός. Πολλές φορές αισθηματίας, άλλες τόσες ηθικολόγος, πάντα a la carte. Αμείλικτος τιμωρός για τους άλλους, αρκεί να μην λερώσει τα χέρια του, απίστευτα επιεικής με τον εαυτό του. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αυτός που διψάει για αίμα και επικροτεί το «δίκαιο της φυλακής» πιστεύοντας ότι έτσι μπορούν να διορθωθούν τα πράγματα. Αδυνατεί να κατανοήσει πώς κάθε παιδί που χάνεται με αυτόν τον φρικιαστικό τρόπο, ή με άλλους λιγότερο φρικιαστικούς, είναι ήττα ολόκληρης της κοινωνίας κι ότι η καταστολή είναι μια χαμένη υπόθεση, αν δεν φροντίσουμε συλλογικά και ατομικά να αποτρέψουμε συμπεριφορές και καταστάσεις που νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε τραγωδίες.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη Συναντήσεις της Αυγής στις 06.05.2015

19 Απρ 2015

Τι ισχύει με τις μεταναστευτικές ροές προς Ελλάδα


«Το επιχείρημα της Κυβέρνησης ότι δήθεν οι μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα αυξήθηκαν, όταν ο πόλεμος στη Συρία μαίνεται εδώ και 4 χρόνια και η γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή δεν ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου, δεν ευσταθεί. Αυτό το οποίο άλλαξε είναι ότι η Κυβέρνηση σηματοδότησε με όλους τους τρόπους ότι είμαστε μια χώρα στην οποία οι παράνομοι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι. Αυτό το άκουσαν όλα τα κυκλώματα δουλεμπορίας με αποτέλεσμα να διοχετεύουν αυτές τις ταλαίπωρες ψυχές μέσω της Ελλάδας. Αν συγκρίνουμε τη σημερινή κατάσταση με αυτή που επικρατούσε πριν από κάποιους μήνες η διαφορά είναι η μέρα με τη νύχτα. Αυτό είναι κάτι που το βιώνουν και οι κάτοικοι των νησιών, οι οποίοι δυστυχώς «υποδέχονται» το πρόβλημα, αλλά και οι κάτοικοι και οι έμποροι στο κέντρο της Αθήνας».


Αυτές ήταν οι δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα 99.5», την Τετάρτη 15 Απριλίου. Ισχύουν τα όσα είπε ο βουλευτής; Υπάρχουν δεδομένα που συνηγορούν στα λεγόμενά του; Η απάντηση είναι όχι και τα στοιχεία που παραθέτονται πιο κάτω το αποδεικνύουν. 



Σύμφωνα με την Frontex, τον Ευρωπαϊκό οργανισμό που έχει επωμιστεί το ρόλο του ελέγχου των συνόρων αλλά και της πρώτης επαφής με τους μετανάστες, από το δεύτερο τρίμηνο του 2014 παρατηρείται μεγάλη αύξηση στο μεταναστευτικό ρεύμα. Η μεταναστευτική ροή μάλιστα αυξήθηκε ακόμα περισσότερο από τον Ιούλιο του 2014, όπως φαίνεται στο γράφημα 1.

Γράφημα 1. Ροή μεταναστών δια ξηράς και θάλασσας.
Πηγή: Frontex
 
Όπως βλέπετε, η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών που φτάνουν στην Ευρώπη έρχεται δια της θαλασσίας οδού. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και από που έρχονται;
Το γράφημα 2 έχει τις απαντήσεις. Η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών προέρχεται από τη Συρία που ταλανίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο και την άκρατη βία των αφιονισμένων τζιχαντιστών του ISIS και την Ερυθραία που βρίσκεται στον πάτο της λίστας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν διαθέτει Σύνταγμα και διοικείται από έναν στυγνό δικτάτορα.  

Γράφημα 2. Από που έρχονται οι μετανάστες (δεξιά στήλη) και που φτάνουν (αριστερή στήλη).
Πηγή: Frontex


Στο γράφημα 2 γίνεται επίσης σαφές πως το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης δεν το δέχεται η χώρα μας, αλλά η Ιταλία. Όπως θα δείτε στα γραφήματα 3 και 4, επίσης προερχόμενα από την Frontex, σχεδόν 170.000 πρόσφυγες πέρασαν τα σύνορα της Ιταλίας το 2014, έναντι μόλις 40.000 το 2013 (γράφημα 3). Η Ελλάδα παρουσιάζει επίσης μεγάλη αύξηση, όχι όμως σε αυτό το μέγεθος. Από 25.000 το 2013, στους 50.000 μετανάστες το 2014 (γράφημα 4).

Γράφημα 3. Ροή μεταναστών στην Ιταλία
Πηγή: Frontex
.


Γράφημα 4. Ροή μεταναστών στην Ελλάδα
Πηγή: Frontex


Τι παρατηρεί κανείς;

  • Ότι οι μεταναστευτικές ροές αυξήθηκαν και για την ακρίβεια διπλασιάστηκαν, όχι τους τελευταίους δυο μήνες, αλλά από τα μέσα του 2014, επί κυβέρνησης δηλαδή Αντώνη Σαμαρά. Ο ισχυρισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη καταρρίπτεται με ευκολία.
  • Ο ρυθμός εισόδου μεταναστών στην Ιταλία τετραπλασιάστηκε μέσα σε ένα χρόνο. Άλλαξε η κυβερνητική πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι και ξαφνικά έγινε φιλομεταναστευτική; Ασφαλώς όχι.
  • Ο αριθμός μεταναστών που έφτασε στην Ελλάδα το 2014 είναι πολύ κοντά στον αριθμό των μεταναστών που εισήλθε στην ΕΕ μέσω των Δυτικών Βαλκανίων με κύριο προορισμό την Ουγγαρία και μετά άλλες χώρες της Ευρώπης (γράφημα 5). Έχουν τα Δυτικά Βαλκάνια κυβερνήσεις που λατρεύουν τους πρόσφυγες; Έχει η Ουγγαρία κυβέρνηση φίλα προσκείμενη στους μετανάστες, όπως διατείνεται ο κ.Μητσοτάκης ότι έχει η Ελλάδα. Ασφαλώς όχι. Η Ουγγαρία έχει σχεδόν ακροδεξιά κυβέρνηση, ενώ τρίτο κόμμα με ποσοστό σχεδόν 20% είναι το φασιστικό και άκρως ρατσιστικό Jobbik.


Γράφημα 5. Ροή μεταναστών στα Δυτικά Βαλκάνια
Πηγή: Frontex
 
Γιατί τότε αυξήθηκε και συνεχίζει να αυξάνεται ο αριθμός των μεταναστών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα; Διότι πολύ απλά έχει αυξηθεί κατά πολύ το μέγεθος της έντασης, των συγκρούσεων και των ανισοτήτων σε μια μεγάλη μεριά του πλανήτη: στην Αφρική, στην Ασία, στα Βαλκάνια. Οι άνθρωποι υποφέρουν από συγκρούσεις και πολέμους, από την οικονομική και κοινωνική αβεβαιότητα, από την ανέχεια και την πείνα. Δεν έρχονται στην Ελλάδα γιατί έμαθαν ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που τους αγαπά και τους φροντίζει. Έρχονται στην Ελλάδα γιατί απλούστατα δεν μπορούν να μείνουν άλλο στη χώρα τους και γιατί επιθυμούν να περάσουν στις πιο εύρωστες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, όπου εκεί τους περιμένει πιθανότατα κάποιος συγγενής αλλά και το ενδεχόμενο απασχόλησης.  Έρχονται στην Ελλάδα γιατί είναι, μαζί με την Ιταλία, οι μοναδικές θαλάσσιες πύλες εισόδου.   

Και που πάνε όλοι αυτοί οι μετανάστες; Κάποιοι γέλασαν όταν η υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου σχολίασε πρόσφατα σε συνεδρίαση της ΚΕΔΕ ότι δεν ξέρει που βρίσκονται. «Ευρώπη [πάνε]... Εξαφανίζονται... Εγώ ελέγχω την είσοδο, όχι την έξοδο» ανέφερε.
Μα πώς είναι δυνατό να μην γνωρίζουμε που βρίσκονται οι μετανάστες, είπαν κάποιοι. Παραβιάζουμε τη συνθήκη Σένγκεν ανέφεραν κάποιοι άλλοι, ακόμα πιο αφελείς!

Μα γνωρίζουμε, αλλά δεν μπορούμε να το πούμε δημόσια. Η Ελλάδα εδώ και καιρό, όχι μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες, αλλά πολύ πιο πριν, αναγκάζεται να κάνει τα στραβά μάτια και να αφήνει όσους μετανάστες μπορούν και θέλουν να φύγουν από τη χώρα με προορισμό χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Το γράφημα 6 αποδεικνύει μέρος αυτής της πραγματικότητας. Η ‘παράνομη’ διαμονή μεταναστών στις άλλες χώρες της Ευρώπης έχει πολλαπλασιαστεί το 2014 σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην Ελλάδα.

Γράφημα 6. Αύξηση αριθμού 'παράνομα' διαμενόντων στην Ευρώπη
Πηγή: Frontex
 
Η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν θέλει να μείνει στη χώρα μας, επιδιώκει να φύγει με κάθε τρόπο, όπως μπορεί. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Να ειρωνευτούμε την Υπουργό και όποιον άλλο προσπαθεί να περιγράψει την πραγματικότητα με εύσχημο τρόπο; Να κρατήσουμε με το ζόρι τους ανθρώπους που μεταναστεύουν κυρίως από τη Συρία, αλλά και από πολλές ακόμα ξεχασμένες από το Θεό γωνιές του πλανήτη; Να τους φυλακίσουμε προκειμένου να δείξουμε καλή διαγωγή;

Η μετανάστευση δεν είναι πρόβλημα ελληνικό και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τις λιγοστές δυνάμεις της ελληνικής πλευράς. Είναι ένα ζήτημα πανευρωπαϊκό και γενικότερα παγκόσμιο και απαιτεί άμεσες ενέργειες από το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και από θεσμούς όπως ο ΟΗΕ. Το στοίχημα δεν είναι η τήρηση του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ, που έχει καταργηθεί de facto, αλλά η εκτόνωση μιας πραγματικά μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης*.

Και ας είμαστε όλοι σίγουροι ότι η μετανάστευση δεν πρόκειται να μειωθεί. Αυτή τη στιγμή, σχεδόν 4.000.000 Σύροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα τους (γράφημα 7), σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες,  και στοιβάζονται στην Τουρκία (1,8 εκ), στον Λίβανο (1,2 εκ), στην Ιορδανία (630 χιλ), στο Ιράκ (250 χιλ), στην Αίγυπτο (130 χιλ). Η κατάσταση εκτραχύνεται και πάλι σε Ιράκ, Νότια Σουδάν, Υεμένη κτλ κτλ κτλ. Τι κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους; 
Αν φτάσουν (που θα φτάσουν) κι άλλοι εδώ, πώς πρέπει να φερθούμε; Να τους πνίξουμε, όπως θέλουν διάφοροι εγχώριοι κάφροι

Γράφημα 7. Σύροι πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες
Πηγή: Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες

Πριν από 93 χρόνια, το 1922, σχεδόν 15.000 Έλληνες έφυγαν διωγμένοι από τη Μικρά Ασία και κατέφυγαν στη Συρία. Οι περισσότεροι από δαύτους ρίζωσαν εκεί. Χιλιάδες Έλληνες έφυγαν από την χώρα σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα αναζητώντας καλύτερο μέλλον στην Δυτική Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία.  Οι περισσότεροι από δαύτους ρίζωσαν εκεί. Οι μετανάστες σήμερα δεν θέλουν να ριζώσουν εδώ. Θέλουν μόνο να μην τους αντιμετωπίζουμε σαν θηρία. Να μην τους αντιμετωπίσουμε σήμερα, όπως πολλοί πρόγονοί μας αντιμετώπισαν τη δεκαετία του '20 τους Έλληνες μικρασιάτες πρόσφυγες. Αυτό προτάσσει ο ανθρωπισμός και ο πολιτισμός. Ψυχραίμια και δουλειά απαιτείται. Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό και να σταματήσουμε να αναπαράγουμε ρατσιστικές κορώνες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις φοβίες μιας μεγάλης μερίδας του Ελληνικού πληθυσμού;

«Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς.
Κάποια φορά, η μητέρα με το Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;
Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει!
Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν!»
Από μαρτυρία της Κατίνας Εμφιετζή-Μητσάκου, προσφυγοπούλας της Μικράς Ασίας το 1922.


Μπορείτε να διαβάσετε κι άλλες μαρτυρίες προσφύγων, σημερινές κι εξίσου συγκλονιστικές, εδώ.

* Λέμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Όντως, πολλοί συνάνθρωποί μας υποφέρουν, όντας άνεργοι, χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι. Ξέρω πολλούς συμπολίτες που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση και μετατράπονται μήνα με το μήνα σε φαντάσματα. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια και σε ακόμα χειρότερη θέση. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, να ρισκάρουν τη ζωή τους, μπας και βρουν στον ήλιο μοίρα. Και αυτοί βιώνουν ανθρωπιστική κρίση. Να μην νοιαστούμε για αυτούς;

Δείτε


Διαβάστε