Πολιτικός Καζαμίας 2011

Μίζερο το 2010, αλλά ένα είναι σίγουρο: του χρόνου δεν θα πλήξουμε. Ειδικά αν επαληθευθεί ο πολιτικός καζαμίας που ακολουθεί. Χο, χο, χο!

Ιανουάριος:
- Nο news, good news. Η Αλέκα Παπαρήγα καταγγέλει την ησυχία, όπως και σύσσωμη η ΡΙΖΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥ του ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντά στην "πρόκληση της σιωπής" και καλεί σε επαγρύπνηση. Η Δημ. Αριστερά βλέπει φως στο τούνελ, ενώ οι Οικολόγοι Πράσινοι αντιλαμβάνονται τη σιωπή ως την έναρξη της "πράσινης επανάστασης". Ο τομεάρχης δικαιοσύνης της ΝΔ, κ. Δένδιας, επιτίθεται με σφοδρότητα στην κυβέρνηση καταλογίζοντας εσκεμμένες ευθύνες στην ηρεμία που επικρατεί και ζητά να εφαρμοστεί επιτέλους ο κουκουλονόμος.

Φεβρουάριος: 
- Ψηφίζεται στη Βουλή το μνημόνιο 4, από 154 βουλευτές. Δυο ακόμα βουλευτές διαγράφονται. Νέες αντιδράσεις και απεργίες. Οι αποκριάτικες στολές έχουν όλες ενοικιαστεί από πολιτικούς, καθώς μόνο έτσι μπορούν να περπατήσουν στον δρόμο.
- Νέος ανασχηματισμός στην κυβέρνηση. Στο υπάρχον σχήμα προστίθενται οι υπόλοιποι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ως υπουργοί χωρικής ανάπτυξης άνευ χαρτοφυλακίου. Άρθρο της εφημερίδας Βραδυνή αναφέρει πως η υπουργοποίηση ήταν η μόνη λύση για να μην υπάρξουν άλλες διαρροές.

Μάρτιος:
- Η Ελλάδα αποκτά το πρώτο τζαμί για τους μουσουλμάνους. Πρόκειται για την Ακρόπολη, που μετατρέπεται σε τέμενος, βάσει των προνοιών του νόμου fast-track. Η ανάδοχος εταιρία από το Κατάρ δηλώνει ευτυχής και καλεί τους πιστούς να μετατρέψουν την Αθήνα σε νέα Μέκκα. Ευτυχής δηλώνει και ο κ. Παμπούκης, που με άρθρο του στην εφημερίδα Το Ποντίκι φανέρωνει τα νέα του σχέδια για την τουριστική ανάπτυξη της χώρας, όπως η μετατροπή των Δελφών σε βουδιστικό ναό και της Μυκόνου σε κέντρο Σαϊεντολογίας.
- Στο έκτακτο συνέδριο της ΝΔ, οι "ντιντήδες" επιτίθενται στον Φαυλο Κρανιδιώτη. Από την επίθεση τραυματίζεται ο κ. Χατζηδάκης (πάλι), πράγμα που αναγκάζει την ηγεσία του κόμματος να καταγγείλει τη νέα προβοκάτσια κατά της παράταξης που "μιλά και τολμά αντιμνημονιακά".

Απρίλιος:
- Μαζικό κύμα ελλήνων προσφύγων. Εκτιμάται ότι μέσα σε τρεις μήνες έχουν αναχωρήσει για το εξωτερικό τουλάχιστον 3 εκ. έλληνες.  Από αυτούς περίπου 2 εκ. πηγαίνουν στα Σκόπια με τα πόδια, πρωτοστατούντος του Άνθιμου. Και έτσι η Μακεδονία γίνεται ελληνική, με πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παναγιώτη Ψωμιαδόφσκι.
- Ψηφίζεται το μνημόνιο 5, χωρίς απώλειες. Επανέρχονται τα δώρα Πάσχα-Χριστουγέννων και τα επιδόματα, καταργούνται οι πρώτοι δώδεκα μισθοί. Ευχαριστημένος για τα αποτελέσματα των αγώνων του δηλώνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, κ. Παναγόπουλος.

Μάιος:
- Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη αναχωρεί εσπευσμένα στο εξωτερικό για να καταλάβει τη θέση της Άνγκελα Μέρκελ, που παραιτείται υπό το βάρος της κατάρρευσης της Ζίμενς. "Η εταιρία θα γίνει ξανά μεγάλη και δυνατή" δηλώνει η νέα καγκελάριος προς τα μέλη της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
- Η Ελλάδα δεν κατεβαίνει στην Eurovision λόγω οικονομικών προβλημάτων, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να καταλάβει την πρώτη θέση.

Ιούνιος:
- Ο υπουργός υγείας φέρνει νέο νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Ο νόμος, που αφορά όλους τους κλειστούς χώρους, έχει πιλοτικό χαρακτήρα και θα ισχύσει για τέσσερις μήνες, έως το Νοέμβριο, οπότε και πιάνουν τα κρύα.
- Μετά το νόμο, ο υπουργος υγείας δηλώνει και αυτός (μετά τους κ.κ. Αβραμόπουλο, Νικήτα Κακλαμάνη) πως έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του στο υπουργείο, καθώς προχώρησε σε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ο κ. Λοβέρδος μετατίθεται στο υπουργείο ολοκλήρωσης και τη θέση του καταλαμβάνει ο Νικήτας Κακλαμάνης, που τελευταία στιγμή θυμήθηκε ότι είχε αφήσει μερικές ελάχιστες εκκρεμότητες στον τομέα της υγείας.

Ιούλιος:
- Ψηφίζεται το μνημόνιο 6, από μόλις 151 βουλευτές. Τρεις υπουργοί χωρικής ανάπτυξης άνευ χαρτοφυλακίου δηλώνουν την παραίτησή τους για λόγους καθυστερημένης αλά Ραντανπλάν ευθιξίας.
- Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Παραιτείται άλλος ένας υπουργός χωρικής ανάπτυξης άνευ χαρτοφυλακίου και πλέον η κυβέρνηση παύει να κατέχει την πλειοψηφία.
- Ως από μηχανής θεός, στηρίζει την κυβέρνηση και παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Βαΐτσης Αποστολάτος. "Δεν θα μπορούσα να ρίξω μια κυβέρνηση που έβγαλε παλιότερα δυο από τα μεγαλύτερα ποιητικά μυαλά της ανθρωπότητας. Αναφέρομαι στους κυρίους Χυτήρη και Λιάνη" δηλώνει ο κ. Αποστολάτος. Αμέσως ο κ. Αποστολάτος αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ με αρμοδιότητες πρεσβευτή καλής θέλησης στον Αγ. Παντελεήμονα.

Αύγουστος:
- Στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή σημειώνει: "κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό τον Βγενόπουλο ή χάος". Την επόμενη μέρα, έρευνα της MRB δείχνει ότι υπέρ του χάους τάσσεται το 95% της κοινής γνώμης, ενώ εικάζεται ότι το υπόλοιπο 5% απαρτίζεται από εγκάθετους γάβρους (4,8%) και τους υποστηρικτές της Δράσης (0,2%).

Σεπτέμβριος:
- Καταψηφίζεται το μνημόνιο 7.  Αυτή τη φορά το μνημόνιο λαμβάνει τη στήριξη των κυρίων Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδου, Παπουτσή, Βενιζέλου, Ραγκούση, Πάγκαλου, Χρυσοχοΐδη, Ρέππα, Καστανίδη, Παμπούκη, Βαΐτση Αποστολάτου και της κυρίας Τζάκρη. "Κανείς από εσάς δεν με πρόδωσε" αναφωνεί ο πρόεδρος του κινήματος στο μυστικό δείπνο που παραθέτει αμέσως μετά προς τιμήν των 12 αποστόλων του. Την ίδια στιγμή, όλοι πέφτουν νεκροί από δηλητήριο που είχε βάλει στο κρασί τους η κ. Διαμαντοπούλου, που όμως δεν προλαβαίνει να χαρεί τη διαδοχή στο κόμμα, καθώς ο Νίκος Μπίστης που παρακολουθούσε τη σκηνή κόβει το νήμα της δικής της ζωής και παίρνει αυτός το "δαχτυλίδι".

Οκτώβριος:
- Προκηρύσσονται εκλογές, στις οποίες κατεβαίνει το κόμμα λαθρομεταναστών. Το νεοσύστατο κόμμα κερδίζει τις εκλογές με 58%.  Ακολουθούν ΚΚΕ 9%, ΝΔ 8%, ΠΑΣΟΚ 8%, ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΛΑΟΣ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΠΑΓΚΑΛΟΣ 6%, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ 3%,  ΣΥΝ 3%, ΣΥΝ-ΠΛΗΝ 2%, ΣΥΝxΠΛΗΝ=ΠΛΗΝ 1%, ΔΗΜ.ΑΡΙΣΤΕΡΑ 1%, ΔΡΑΣΗ 0,01%, ΛΟΙΠΑ ΚΟΜΜΑΤΑ 0,9%. Η αποχή στο 60%, ωφέλησε το νέο κόμμα, που αναλαμβάνει την εξουσία. Ο πρόεδρος του κόμματος, Αμπντέλ Σαρκομανί δηλώνει πως η Ελλάδα διέρχεται κρίση και η τήρηση του μνημονίου 8 (που μόλις υπογράφεται) είναι μονόδρομος. Πρώτο μέτρο του κ. Σαρκομανί είναι το κλείσιμο των συνόρων για την αποφυγή νέων κυμάτων λαθρομετανάστευσης. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δηλώνουν ικανοποιημένα από το αποτέλεσμα.
- Κλείνουν 5 μήνες από την έναρξη της απεργίας των δημοσιογράφων. Όλοι στρέφονται για την ενημέρωσή τους στο twitter. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ καταγγέλει τα τιτιβίσματα του διαβόλου που δεν επιτρέπουν στον ίδιο και το επιτελείο του να πετάξουν τις γνωστές καφενειακές ατάκες τους. Ο Πάνος Σόμπολος δεν απεργεί και αναλαμβάνει καθήκοντα εκπροσώπου τύπου της Συνομωσίας Μεγαλοδημοσιογράφων της συμφοράς. Η συνομωσία πιθανολογείται πως έχει καθοδηγητές τον Παναγόπουλο του ΣΚΑΪ, την Έλλη Στάη της ΕΡΤ και την Ρούλα Κορομηλά του Ωμέγα.

Νοέμβριος:
- Ο μήνας των αποκαλύψεων. Μετά από έρευνα της δημοσιογράφου Μάρας Ζαραχέα αποκαλύπτεται πως το πτυχίο ιατρικής σχολής του κ. Στρος-Καν είναι πλαστό. "Βαθύ λαρύγγι" της υπόθεσης θεωρείται πως είναι ο Μπαμπούλας της Θεσσαλονίκης, ο οποίος φέρεται να κατέχει αναμνηστική φωτογραφία από την παγκόσμια διάσκεψη νεκροθαφτών στην πόλη Λας Βέγκας, στην οποία εικονίζεται ο πρόεδρος του ΔΝΤ
- Αποκαλύπτεται επίσης πως μέχρι τον Σεπτέμβριο ο πρώην υπουργός Οικονομικών έπασχε από διπολική συμπεριφορά και πίστευε ότι αποτελούσε την μετενσάρκωση του Μίλτον Φρίντμαν. Η ομολογία έρχεταια από τα χείλη του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου, κ. Πεταλωτή, ο οποίος εγκατέλειψε την πολιτική για χάρη της υποκριτικής τέχνης. "Η ομοιότητα μου με τον Γιάννη Γκιωνάκη δεν παίζει ρόλο στην εξέλιξη μου ως ηθοποιός" δηλώνει.
- Αποκαλύπτεται τέλος από τα Wikileaks πως η ελληνική κυβέρνηση ήξερε από το 1821 πως θα χρεωκοπήσουμε, αλλά δεν έλαβε κανένα διαρθρωτικό μέτρο. Η διαρροή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από αγανακτισμένους πολίτες που έκαψαν ομοιώματα των Κολοκοτρώνη, Κίτσου Τζαβέλλα, Καποδίστρια και ζήτησαν την αποκατάσταση από τον Άρειο Πάγο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και του Πήλιου Γούση.

Δεκέμβριος: 
- Σοκ στην ελληνική κοινωνία μετά από ατύχημα ημεδαπού εργάτη, που έχασε τη ζωή του όταν έφυγε από σκαλωσιά του 5ου ορόφου του Υπ. Οικονομικών. Όπως απεδείχθη επρόκειτο για ασφαλισμένο πολίτη, πράγμα σκανδαλώδες και ανεπίτρεπτο βάσει των όσων προβλέπονται στο μνημόνιο 8. 

Καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και διάθεση να αλλάξουμε όσα και όσους μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το διαχρονικό χάλι. Και κυρίως ας μην χάσουμε το χαμόγελο, την ελπίδα, το χιούμορ και την όση αλληλεγγύη μας έχει απομείνει. Χρόνια πολλά!

Χριστουγεννιάτικη κάρτα (από τον Μητροπολίτη Πειραιώς)

Ήθελα ο κακόμοιρος να ανεβάσω στο blog μια κάρτα για να ευχηθώ σε όλους σας χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα, αλλά με πρόλαβε για μιαν ακόμη φορά η επικαιρότητα και ο Μητροπολίτης Πειραιώς.
Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, λοιπόν, είχε την καλοσύνη -μετά το σούσουρο που ξεσήκωσε- να μου στείλει μια πρωτότυπη κάρτα ευχών, την οποία προωθώ με όλη μου την καρδιά (δείτε την αριστερά)!

Άντε χρόνια πολλά, όμως το νού σας:

Μακριά από τον σιωνιστή Άγιο Βασίλη!!!!
Σας το λέει ο Σεραφείμ!!!

Η Σπίθα, ο Σπίθας και οι νέοι εθνικοπατριώτες... τρομάρα μας!

Έχει να μιλήσει μέρες ο Μίκης Θεοδωράκης, ο ιδρυτής του κινήματος Σπίθα και εφεξής καλούμενος Σπίθας. Αν δεν τον βαλσάμωσαν, τότε απλά δουλεύει πυρετωδώς στο σπίτι του για την προώθηση του κινήματος που ελπίζει να αποτελέσει το έναυσμα (σπίθα γαρ) για να "λαμπαδιάσει" πατριωτικά και εθνολυτρωτικά η χώρα.
Ο Σπίθας είναι ιδιάζουσα περίπτωση στα ελληνικά χρονικά. Λίγο κωλοτούμπας, λίγο τυχερός, λίγο ψυχοπονιάρης, λίγο αφελής, λίγο πολυπράγμων κατάφερε -αν και αριστερός στα παλιά "χρόνια της χολέρας"- να μιλήσει στην ψυχή μεγάλου μέρους των ελλήνων. Δεν είναι τυχαίο, καθώς όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του είναι βγαλμένα από το ψυχογράφημα του μέσου έλληνα, αριστερού-κεντρώου και δεξιού. Προικισμένος μουσικά, αλλά δυστυχώς αυτό το προτέρημα εκμεταλλεύτηκε και μας έχει μπαστακωθεί χρόνια τώρα, αυτοεμφανιζόμενος ως η φωνή της "ρωμιοσυνείδησης".

Το τελευταίο έργο του είναι, όπως προείπα, η Σπίθα. Το κίνημα, που αξίζει να διαβάσετε όλη την ιδρυτική του διακήρυξη μπας και καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.
Σε λίγες γραμμές, η προσωπική μου εκτίμηση για το όλο εγχείρημα είναι πως πρόκειται για μιαν ακόμα νερόβραστη ανιστόρητη και παραποιημένη παράθεση λαϊκοδεξιών κορώνων. Είναι κορώνες σαν αυτές που έχουν κατακλύσει το ίντερνετ μέσα από πολλά και ποικίλα ανώνυμα blog της λαϊκής-εθνοπατριωτικής σχολής (Θα τα αναγνωρίσετε -τα μπλογκ- από το όνομα τους π.χ. ο νοών νοείτω, η ελληνική γροθιά, αντί-νιούζ κτλ, και από τα σύμβολα που χρησιμοποιούν, κυρίως την κεφαλή του βουκεφάλα, του μεγαλέξανδρου, ή του Γκάι Φόουκς. Θα τα αναγνωρίσετε επίσης από την τάση τους να εξυμνούν τους Καποδίστρια, Κολοκοτρώνη, Βελουχιώτη, πράγμα που σαφώς πρόκειται για ειρωνία καθώς αν ζούσαν εκείνες τις εποχές οι συντάκτες αυτών των ιστολογίων θα υποστήριζαν σίγουρα όσους σκότωσαν ή/και καταδίκασαν τα συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα).
Να μην πολυλογώ, ο Σπίθας ανακατεύει αληθινά και φανταστικά γεγονότα, εκμεταλλεύεται τη σύγχυση των ελλήνων και δημιουργεί ένα συνονθύλευμα ιδεών, μύθων και πραγματικότητας. Μεταξύ άλλων πετάει και το αμίμητο περί της καλής καρδιάς των Κινεζορώσων που θα μπορούσαν να σώσουν την Ελλάδα όποτε εμείς τους καλέσουμε (Σ.Σ ίσως για να δικαιωθεί η προφητεία για το ξανθό γένος του βορρά). Μάπα το καρπούζι, αλλά επειδή το καρπούζι τραβιέται στην Ελλάδα δεν είναι διόλου απίθανο να μας το φορέσει στην μάπα.

Σπίθα, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χάλια, το μνημόνιο βρωμάει, το ίδιο και οι πολιτικές των απογόνων του Μίλτον Φρίντμαν. Αλλά ρε αδερφέ, επανάσταση με σάπια αυγά (ακόμα και αν είναι χρυσά) δεν κάνεις. Για αυτό σου λέω, καλύτερα δυτική τιάρα, παρά κινέζικο καβουράκι. 

ΥΓ. Το site της σπίθας, η αποθέωση της κιτς κοινωνικής διαδικτύωσης.
ΥΓ2. Στη φωτογραφία ο Άνθιμος. Μην με ρωτάτε γιατί. Και αυτός σπίθα στηρίζει...

6+3 μαθήματα από την απεργία των δημοσιογράφων

1. Το είδαμε και αυτό. Ένας εργοδότης να εγκαλεί τους συνδικαλιστές για παιχνίδια εις βάρος των εργαζομένων, και να έχει απολύτως δίκιο.

2. Μια απεργία που τελικά ευνοεί περισσότερο τους πιο σκληροπυρηνικούς εκδότες, καθώς και όσους έχουν άλλες "μεγάλες", "καθημερινές" ασχολίες, δεν λέγεται ακριβώς απεργία, αλλά "εκδούλευση".
 
3. Ότι οι δημοσιογράφοι έχουν πρόβλημα με το χρόνο είναι γνωστό. Ότι πλέον ζουν και εργάζονται δυο μέρες πιο μπροστά από τους υπόλοιπους Έλληνες, είναι θέμα που κινεί το ενδιαφέρον της ΝΑΣΑ. Μετά το "αρσενικό" βακτήριο της λίμνης Μόνο, τα ερμαφρόδιτα μαλάκια της λίμνης ΔΣ-ΕΣΗΕΑ.

4. Αν κρίνουμε από την "επιτυχία" της απεργίας τους, ευτυχώς που δεν καλύπτουν τις απεργίες των άλλων εργαζομένων.

5. Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος, συμπεριφέρεται ως αναρχικός-αντιεξουσιαστής. Δεν το λέω εγώ, ο ίδιος το είπε: "Δεν είδα, δεν γνωρίζω, δεν άκουσα"

6. Τελικά ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι, απλά δημοσιογράφοι...

ΥΓ. Μαζί στη βλακεία του προεδρείου της ΕΣΗΕΑ και μερικοί αντιεξουσιαστές (φίλοι Σόμπολου άραγε;) που έβγαλαν πρόσφατα μια αισχρή αφίσα τσουβαλιάζοντας δίκαιους και άδικους. Μια αφίσα που βάζει στην ίδια μοίρα με άλλους "έγκριτους" μεγαλοδημοσιογράφους, την Μαρία Ψαρά. Μια από τις λίγες δημοσιογράφους με τσαγανό και πίστη σε ιδανικά, τη δημοσιογράφο που μπάρκαρε μαζί με άλλους πολίτες στο "Στόλο της Ελευθερίας" με κατεύθυνση τη Γάζα. Τελικά ισχύει πλήρως η θεωρία περί συγκοινωνούντων δοχείων (στη κοινωνική διάχυση της ανοησίας).

ΥΓ2. Είναι κρίμα για μερικές ντουζίνες χρυσοκάνθαρων των μίντια να λοιδωρείται όλος ο κλάδος. Οι πολλοί έχουν την υποχρέωση να καθαρίσουν τον χώρο ή να διαχωρίσουν τη θέση τους.

ΥΓ3. Για να μην γίνομαι άδικος, κάθε κλάδος της ελληνικής κοινωνίας περνάει κρίση και εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει η δημοσιογραφία. Το κακό στην περίπτωση των μέσων ενημέρωσης είναι η τόσο ασφυκτική σχέση τους με την εξουσία, πράγμα που δυστυχώς έχει καταστεί μια πολυπλόκαμη λερναία ύδρα. Αλλά που θα πάει, θα φανεί το φως στο τούνελ! 

* το σκίτσο είναι του Στάθη.

Μερικά μαθήματα από την κρίση vol. 1

Οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Διαβάζουμε, παρατηρούμε, ακούμε τον καθένα να λέει το μακρύ και το κοντό του. Κοιτώντας από εδώ, κοιτώντας από εκεί κατέληξα στο συμπέρασμα πως η κρίση παραδίδει συνεχώς νέα μαθήματα γύρω από την Ελλάδα, τους έλληνες...
Εδώ θα είμαστε να συζητάμε και να τα ανακαλύπτουμε. Ξεκινάμε με τα πρώτα μαθήματα (vol. 1), σε τυχαία σειρά και σπουδαιότητα: 

 
1. Σε δυο χρόνια από τώρα οι αστυνομικές σχολές θα απαιτούν τα υψηλότερα μόρια εισαγωγής, παραπάνω και από τις ιατρικές, καθώς θα είναι η μόνη διέξοδος για σίγουρη απασχόληση. Η άνοδος της βάσης για την αστυνομική σχολή θα προκαλέσει αυξημένη ζήτηση σε ειδικότητες όπως κρανιοχειρουργοί και ορθοπεδικοί. Αντιθέτως, θα καταβαραθρωθεί η ζήτηση για απόφοιτους παιδαγωγικών σχολών (τι την θέλεις την παιδεία, αφού θα γίνεις μπάτσος;)

2. "Κύπρος ή Ελβετία" είναι το μέγιστο δίλημμα στα στέκια των λογής "στελεχών" (μεγάλων και μικρών). Όχι για διακοπές, αλλά για κατάθεση των χρημάτων τους. Η τρίτη επιλογή (ούτε κύπρο, ούτε ελβετία, στο στρώμα μου) απευθύνεται στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

3. Μια συμβουλή προς χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που επιλέγουν την παραπάνω επιλογή: πληρώνετε που πληρώνετε τα περισσότερα για την κρίση, πρέπει να δίδεται και δωρεές; Μήπως να διαφημίσετε κιόλας την μοναδική υπερπροσφορά σας; Κάτι του στιλ "Αγαπητοί κλέφτες, οι οικείες μας άνοιξαν και σας περιμένουν. Επιλέξτε μας και κερδίστε, μαζί με έναν Η/Υ και μια κάμερα, έως και 50.000 € μετρητά. Απλά σηκώστε το στρώμα και δείτε αμέσως τι κερδίσατε.

4. Παλιότερα πολλοί νόμιζαν ότι το πολυτιμότερο επάγγελμα στον κόσμο ήταν αυτό του γιατρού. Στην πορεία κατάλαβαν ότι οι γιατροί βρίσκονται στην ίδια λίστα λαμογιάς με τους πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικαστές κοκ. Μετά τις τελευταίες δηλώσεις του γιατρού Στρος-Καν, οι γιατροί κατακτούν την πρώτη θέση στην ανωτέρω λίστα.

5. Τώρα που θα ισχύσουν στο δημόσιο το 5:1 (πέντε θα φεύγουν, ένας θα μπαίνει στο δημόσιο), οι μετατάξεις και η μείωση μισθών, αιτήσεις για πρόσληψη στο δημόσιο θα κάνουν μόνο όσοι συνδυάζουν ιδιότητες Φλας Γκόρντον, Τιραμόλα και ολίγον από Μητέρα Τερέζα.
Τι είπατε; Δεν υπάρχει κανείς τέτοιος; Γιατί υπάρχει πιθανότητα να δουλέψει καλά το δημόσιο με τα μέτρα που λαμβάνονται;

6. Η κυβέρνηση ασκεί ορθή κοινωνική πολιτική, για αυτό ξεκινά πρώτα με την ανακούφιση των ασθενέστερων. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το σιωπηρό πάγωμα του φόρου 20% που θα έπρεπε να καταβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης και οι ιδιοκτήτες τους.

7. Πάντα στα πλαίσια της ορθής κοινωνικής πολιτικής, η κυβέρνηση έδωσε κατάλληλα κίνητρα για την ανάπτυξη του κλάδου των αστέγων, ενός κλάδου που γνωρίζει τρομερή εκτίναξη του κύκλου εργασιών. Μια από τις τελευταίες σχεδιασμένες πρωτοβουλίες της Πολιτείας είναι το κλείσιμο δεκάδων καταστημάτων στο κέντρο της πόλης. Έτσι τώρα οι νέοι άστεγοι βρίσκουν εύκολα χώρο (στην είσοδο των κλειστών καταστημάτων) να απλώσουν την κουβέρτα τους και δεν χρειάζεται να μαλώνουν για τα υπαίθρια καταλύμματά τους.

8. Ο "Καλλικράτης" είναι ένα από τα πιο δύσκολα RPG (role-playing games) ever... Ξεκινά χωρίς να γνωρίζει κανείς τι ρόλο παίζει, ποιοι είναι οι πόροι του και ποιες οι αρμοδιότητες. Κοινώς "All flesh must be eaten".

9. Η μόνη ελπίδα να την σκαπουλάρει η κυβέρνηση είναι να σταματήσει να μιλάει υπέρ αυτής και των μέτρων της, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου @ Σκάι (σκάι-έσκασε).

10. Οι hipsters και οι wannabe hipster πολιτικοποιούνται. Μόνη ελπίδα να γλιτώσουμε από αυτούς είναι να γίνει mainstream η απολίτικη πολιτικοποίηση, πράγμα που θα ωθήσει στην έξοδο τους hipsters, όντας πιστοί στο δόγμα LIFO (last in first out). Όσοι παρελπίδα μείνουν στο μαντρί της πολιτικής θα εκπέσουν αυτομάτως στο επίπεδο γLIFO.

11. Η Ελλάδα δεν έκρυβε τόσους πολλούς οικονομολόγους-ειδικούς. Τα συγκεκριμένα είδη τρωκτικών απελευθέρωσαν κρυφά (όπως οι έλληνες οικολόγοι αμολάνε φίδια και λύκους) ο Ερντογάν και ο Ρουμπινί για να αποσυντονίσουν τη χώρα και να τρομάξουν τον Σπίθα (aka Μίκη).

12. Σύμφωνα με μερίδα πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών όποιος μιλάει για την ανάγκη διασφάλισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων είναι απλά ένας λαϊκιστής. Βάσει αυτού του ορισμού, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κατοικούν περίπου 9,5 εκ. λαϊκιστές... Ας πρόσεχαν! (Απορία συντάκτη: Όσοι μιλούν για το λαό είναι λαϊκιστές. Γιατί οι άλλοι, όσοι υπερασπίζονται την μικρή μερίδα εχόντων και κατεχόντων, δεν αποκαλούνται εχουντικοί και κατεχουντικοί;)

13. Σε αντίθεση με το πιο πάνω, η "κυβέρνηση τεχνοκρατών" -που κάποιοι μετά μανίας προωθούν- υποστηρίζεται από ελάχιστους (και τον Στέφανο Μάνο). Προσπάθειες των "τεχνοκρατών" να διώξουν με εύσχημο τρόπο τον Μάνο για να μην έχουν την τύχη της Δράσης, προκαλεί την αντίδραση Μάνου.

14. Τι Παρθενώνας και μαλ... Το νέο τρέντ στον τουρισμό μας θα έπρεπε να είναι η δημιουργία και εκμετάλλευση ενός μοναδικού θεματικού πάρκου για την παγκόσμια πολιτική και οικονομία. Θα φτιάξουμε ένα πάρκο χωρισμένο σε ιστορικές περιόδους και θα φέρνουμε τουρίστες να φωτογραφίζονται με τα εκθέματα (δείτε πιο κάτω τα εκθέματα βάσει της περιόδου όπου έζησαν και ανανεώθηκαν τελευταία φορά):
ΚΚΕ 1917-1953 (από την οκτωβριανή επανάσταση έως το θάνατο του Στάλιν), Έλληνες επιχειρηματίες 1927-1974 (λίγο πριν το παγκόσμιο κραχ έως την εκδημοκράτιση της χώρας), Προοδευτική-ριζοσπαστική αριστερά 1967-1968 (από τη Χούντα έως το πρώτο εσωκομματικό ρήγμα), ΝΔ 1974-1980 (Παλινόρθωση Καραμανλή έως την μετάβαση αυτού στην προεδρία).
Το ΠΑΣΟΚ δεν θα φιλοξενηθεί στο θεματικό πάρκο, αλλά στο ΜΟΜΑ ως η μεταμοντέρα εκδοχή του σοσιαλισμού.

15. Τελικά, ελέω κρίσης ανακαλύφθηκε πως υπάρχει πολύς, μα πάρα πολύς, κόσμος που παίρνει τον εαυτό του πολύ πιο σοβαρά απ' ότι πρέπει. Ας χαλαρώσουμε!

Η χουλιγκανίστικη βία αρκετών μπάτσων...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πηγαίνετε τακτικά στο γήπεδο να παρακολουθήσετε την αγαπημένη σας ομάδα. Εγώ, όντας γάβρος, θεωρώ μοναδική και ευεργετική την εκτόνωση που σου προσφέρει η παρακολούθηση ενός ντέρμπι ή ενός ευρωπαϊκού αγώνα μέσα από τις θύρες των φανατικών. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει κατ' αναλογία με τον αριθμό των φάσεων μπροστά στην εστία του αντιπάλου, των αποφάσεων του διαιτητή και των αντιδράσεων των αντιπάλων παικτών.
Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να δυσανασχετεί με αυτόν τον ορυμαγδό χουλιγκάνων, καπνογόνων, βωμολοχιών, αλλά στη συνέχεια αφήνομαι και εγώ να με παρασύρει η τονωτική επήρεια της σύγχρονης αρένας, εκεί που παλεύουν, αντί λιονταριών και πρωτοχριστιανών, 22 ποδοσφαιριστές. Διαβάζω στη συνέχεια τα αποφθέγματα μερικών σημαντικών διανοητών του 20ου αιώνα για την επιρροή που ασκεί το ποδόσφαιρο σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων και νιώθω ήρεμη την συνείδησή μου, έτοιμη να επιδοθεί στο παιχνίδι της λεκτικής βίας. Αλλά ως εκεί!

Δυστυχώς, πέρα από τη λεκτική βία, υπάρχει και η άλλη η πραγματική, αυτή που εκδηλώνεται μεταξύ αντίπαλων οπαδών στις κερκίδες, τις αλάνες, τους δρόμους. Η βία που εκδηλώνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού των χουλιγκάνων της μιας και της άλλης ομάδας. Κάτι σαν το fight club δηλαδή.
Αυτού του είδους η βία δεν περιορίζεται πλέον στις εξωγηπεδικές "ανησυχίες" μερικών οπαδών. Έχει επεκταθεί στους δρόμους της πόλης, στις διαδηλώσεις, έχει αποκτήσει ακροδεξιό (Αγ. Παντελεήμονας) και αναρχικό (πορείες) βραχίονα. Έχω αναφέρει σε άλλα ποστ (π.χ. εδώ) πόσο ανησυχητικό θεωρώ αυτό το ξέσπασμα που δεν έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά συνδέεται με τάσεις κατεφάδισης και άρνησης της κοινωνικής δομής.
Με προβληματίζει ιδιαίτερα όμως μια άλλη όψη της ίδιας χουλιγκανίστικης βίας, αυτή που εδώ και λίγο καιρό προέρχεται και γεννάται στους κόλπους της ελληνικής αστυνομίας. Προς Θεού, η αστυνομία της χώρας δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερα "δημοκρατικά" επιτεύγματα (θυμηθείτε ή διαβάστε για τον ρόλο της τα τελευταία 90 χρόνια), αλλά τότε ήξερες τουλάχιστον (χωρίς να δικαιολογείς) προς το πρόταγμα για την βασανιστική συμπεριφορά της ήταν κάποιος ιδεολογικός ή παραθεσμικός παράγοντας (π.χ. ο πάλαι ποτέ "κομμουνιστικός" κίνδυνος, η απαγόρευση των συλλαλητηρίων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ο ρόλος θεματοφύλακα στην προστασία των συμφερόντων των προστάτιδων δυνάμεων -κοινώς των νταβατζήδων μας).
Σήμερα αρκετοί μπάτσοι (όχι όλοι) δρουν ως οπαδικό γρουπούσκουλο. Δεν είναι μόνο το ότι έχουν ανοίξει μέτωπο με τους αναρχικούς, αρέσκονται στις ζαρντινιέρες, λειτουργούν ανεγκέφαλα, εμφορούνται από φασιστικές ιδεοληψίες και συμπάθειες, μοιάζουν λες και έχουν ανοίξει βεντέτα με ένα σημαντικό μερίδιο της κοινωνίας, φαίνονται σαν να αισθάνονται "μειωμένοι" και "ατιμασμένοι" από την συμπεριφορά της κοινωνίας προς ένα "εκλεκτό" μέλος της, τον φαιδρό Κορκονέα. Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, το προσωπικό της Ε.Α. πρέπει να νιώθει αρκετά πιεσμένο τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει σε καμιά περίπτωση τυχόν παρεκτροπή εκ μέρους του.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης απέτυχε να βάλει μια τάξη στους κόλπους της αστυνομίας και φοβάμαι ότι ο διάδοχός του βαδίζει σε χειρότερη κατεύθυνση. Ας προσέξουν ιδιαίτερα, γιατί εύκολα μπορεί να έχουμε νέα θύματα (όχι κατ' ανάγκη σε πορείες), και τότε αλίμονο σε όλους μας! Αν δεν μπορούν ας πάνε σπίτια τους...  

ΥΓ. Αλήθεια τι απέγινε ο τύπος της φωτογραφίας που κράδαινε με χάρη το πιστόλι του? Ή οι μπάτσοι του ΑΤ Ομόνοιας που διασκέδαζαν με τους μετανάστες? Ή αυτοί που συνέλαβαν τον φοιτητή με τις πυτζάμες και προσπάθησαν να του φορτώσουν μερικά "πειστήρια εγκλήματος"?

Η ΕΔΑ, οι καθυστερήσεις του ηλεκτρικού και λίγο από Στρος-Καν

Εδώ και 1,5 χρόνο, όσοι εξυπηρετούνται από τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο βιώνουν "των παθών τους τον τάραχο". Κλειστοί σταθμοί, μειωμένα δρομολόγια, καθυστερήσεις στη διέλευση των συρμών, ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια, μια απελπιστική κατάσταση που τσιτάρει ακόμα περισσότερο τα ήδη επιβαρυμένα νεύρα των επιβατών. Ο χρόνος που απαιτείται για τη διαδρομή Μαρούσι-Σύνταγμα (με τις αλλαγές τρένων) ξεπερνά τη μια ώρα, ενώ αν είσαι άτυχος φτάνεις στον προορισμό σου αρκετά αργοπορημένος. Ταλαιπωρία!
Βέβαια, η καθυστέρηση έχει και τα καλά της. Σου επιτρέπει, αν θέλεις, όχι μόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο, αλλά να το τελειώσεις πολύ πιο γρήγορα. Έτσι λοιπόν τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να διαβάσω τον πρώτο τόμο του μεγάλων διαστάσεων, δύσκολου στη μεταφορά, αλλά εξαιρετικού σε πληροφορία και ύφος βιβλίου του Τάσου Τρίκκα "ΕΔΑ 1951-1967: το νέο πρόσωπο της αριστεράς", σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσω τους λόγους που η λαβωμένη από τον εμφύλιο αριστερά κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αναρριχηθεί σε πολύ καλά ποσοστά, να παίξει σημαντικό ρόλο στην δημοκρατική πορεία της χώρας και να καταστεί αξιωματική αντιπολίτευση μέσα σε μόλις επτά χρόνια από την ίδρυσή της ή μόλις εννέα χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου (το 1958). Για να μάθω επιπλέον ποια είναι τα λάθη που απέφυγε η ΕΔΑ και να τα συγκρίνω με τα λάθη που μονίμως κάνει σχεδόν από το 1974 και έπειτα η τωρινή αριστερά (η οποία καταφέρνει κατά πως φαίνεται να μεγαλώνει διαρκώς το ιστορικό χάσμα ανάμεσα σε αυτήν και την ΕΔΑ).

Δεν θα μακρηγορήσω. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, ακόμα και αν κουραστείτε στο καθημερινό του κουβάλημα. Μόνο ένα μικρό σχόλιο για κάτι που διάβασα εκεί μέσα:
Στις 13.1.1957, λοιπόν, ο Ηλίας Ηλιού δημοσιεύει πολυσήμαντο άρθρο στην Αυγή με τίτλο "Στέμμα και πολιτική", αναφορικά με τη στάση της ΕΔΑ απέναντι στο τότε πολίτευμα (βασιλευομένη δημοκρατία) και τον τότε πολιτειακό άρχοντα, σινιόρε Παύλο, σύζυγο Φρειδερίκης και πατέρα Κοκού. Αναφέρει λοιπόν ο Ηλιού πως οι αγώνες για την εθνική δημοκρατική αλλαγή μπορεί και πρέπει να διεξαχθούν "εις τα πλαίσια του συνταγματικού και κοινοβουλευτικού συστήματος". Αποδέχεται το πολίτευμα δηλαδή και παλεύει να το αλλάξει δηλώνοντας παρών (η ΕΔΑ) στις πολιτικές του λειτουργίες.
Περιέχονται και άλλα στοιχεία στο βιβλίο που συνηγορούν στον ευεργετικό ρόλο που έπαιξε η ΕΔΑ (και ανταμείφθηκε για αυτό) στην θεμελίωση μιας καλύτερης δημοκρατίας, αλλά πιάνομαι μόνο από το παραπάνω και κουνάω με θλίψη το κεφάλι μου όταν διαβάζω πως ο ΣΥΡΙΖΑ απείχε της ακρόασης του Στρος Καν στη Βουλή, παρά την αντίθετη άποψη του Προέδρου του και των κυρίων Παπαδημούλη και Δρίτσα.  Όταν διαβάζω δηλαδή πως ένα κομμάτι της αριστεράς -που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να γίνει ένας άξιος διάδοχος της ΕΔΑ- επί της ουσίας απέχει των επιβεβλημένων του καθηκόντων. 
Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι οι αγώνες δεν δίνονται μόνο στους δρόμους, δίνονται και πολιτειακά, εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Θα έπρεπε, λοιπόν, να βρίσκονται εκεί και με πολιτικές προτάσεις και ερωτήσεις να αναδείξουν τις αντιρρήσεις τους απέναντι σε ένα Μνημόνιο που καταρτίστηκε άσχημα και υλοποιείται ακόμα πιο άσχημα. Να αναδείξουν και αντιπροτείνουν τη δική τους διαφορετική προσέγγιση.
Ας αφήσω όμως ένα ελαφρυντικό για όσους στήριξαν την αδικαιολόγητη -κατά την άποψή μου- απόφαση περί απουσίας από τη συζήτηση στη Βουλή ˙ μπορεί να μην κυκλοφορούν με τον ηλεκτρικό και έτσι δεν έτυχε ακόμα να διαβάσουν το βιβλίο του κ. Τρίκκα ή μπορεί να γνωρίζουν ήδη την ιστορία της ΕΔΑ και να έχουν για αυτήν την ίδια άποψη που διατύπωσε ο Ζαχαριάδης το 1965 περί "δεξιάς παρέκκλισης".  Κρίμα!

* η φωτογραφία πάρθηκε από το φωτογραφικό αρχείο των ΑΣΚΙ, μια όαση "αρχαιολόγων-εξερευνητών" της νεότερης ιστορίας της χώρας.

Τρομοκρατία, παιδιά βορείων προαστίων και τα αυγά του φιδιού

Διοργανώθηκαν χθες συλλαλητήρια μνήμης για την συμπλήρωση δυο χρόνων από την άνανδρη δολοφονία Γρηγορόπουλου από ένα "όργανο" της τάξης. Λίγες μέρες πριν άλλα όργανα της τάξης σε μια ιδιαίτερα βολική στιγμή επέτυχαν ένα νέο χτύπημα κατά της τρομοκρατίας. Εντόπισαν πλούσιο οπλοστάσιο και συνέλαβαν μισή ντουζίνα νέους που εμπλέκονται στην υπόθεση. Πιθανότατα πρόκειται για τους "Πυρήνες της Φωτιάς".
Δεν θα σχολιάσω παραπάνω το γεγονός καθότι ως πιστός λάτρης της δημοκρατίας προτείνω και παλεύω για την διόρθωση της και όχι για την κατάργηση αυτής -από "καλοπροαίρετα" στοιχεία ένθεν κακείθεν- επομένως δεν μπορώ παρά να ταχθώ κατά οποιουδήποτε εξτρεμισμού, είτε προέρχεται από νέους, είτε από "παλιούς", είτε από όργανα της υποτιθέμενης "τάξης" και τον ακροδεξιό βραχίονα αυτής, είτε από άτομα που επιδιώκουν να καταλύσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς μπλέκοντας θολές αταξικές δοξασίες και μπόλικη χουλιγκανίστικη βία.
Θα μείνω, όμως, σε μια "διαπίστωση" που γίνεται ολοένα και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα από όλα τα μέσα ενημέρωσης (ίσως για να "αυτοδικαιώσουν" τον χαρακτηρισμό τους ως μέσα λαϊκίστικης χειραγώγησης). Αναφέρομαι στην συνεχή σημείωση πως για τα τρομοκρατικά χτυπήματα, για τα επεισόδια στις πορείες και γενικά για την στελέχωση του αναρχικού κινήματος ευθύνονται "παιδιά των βορείων προαστίων από εύπορες οικογένειες".
Αυτή την κουταμάρα δεν έχω μπορέσει ποτέ να τη χωνέψω. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί χρησιμοποιούν συνεχώς αυτόν τον όρο (που ισχύει μόνο εν μέρει), σε μια προσπάθεια υποτιθέμενης απαξίωσης των συγκεκριμένων ατόμων. Λίγη στοιχειώδη λογική, αν όντως πιστεύουν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα επέβαλλε τον πολλαπλό προβληματισμό των μέσων και των "εκτελεστικών" στελεχών που κινούν τα νήματα σε αυτά.
Για ποιο λόγο παιδιά από ευκατάστατες οικογένειες -με ένα σαφές προβάδισμα στο δικαίωμα μόρφωσης και στην επαγγελματική σταδιοδρομία- επιλέγουν τη βία και την αντιεξουσιαστική κατεύθυνση; Για ποιο λόγο αποστρέφονται τα καλά της καθεστηκυίας τάξης, τα οφέλη του σημερινού συστήματος συσσώρευσης κεφαλαίου, για κάτι άγνωστο, επικίνδυνο ή και νομοτελειακά ατελέσφορο;
Ποιοι είναι αυτοί που φρόντισαν να τους διαψεύσουν προσδοκίες και όνειρα για ένα μέλλον που περνά μέσα από δημοκρατικές οδούς; Μήπως είναι οι γονείς, οι καθηγητές, οι πολιτικοί, η λειψή και αρκετά διεφθαρμένη δημοκρατία του σήμερα; Μήπως ακόμα περισσότερο είναι η αλύγιστη, άπληστη και άσπλαχνη επιδίωξη του κέρδους, η κατάργηση των κανόνων δικαίου στο παιχνίδι του χρήματος, μήπως είναι η άτεγκτη και βουλιμική "αγορά", αυτή που οπλίζει χέρια και μυαλά νέων ανθρώπων όχι απλά με αγωνιστική και ανατρεπτική διάθεση (κάτι απολύτως επιθυμητό), αλλά με μίσος και τυφλή οργή, με διάθεση όχι σύνθεσης αλλά κατάρρευσης, με διάθεση όχι συνδιαλλαγής αλλά εκδικητικής μανίας;
Όσο οι μεγαλόσχημοι δεν απαντούν με ειλικρίνεια, όσο τα μυαλά της εγχώριας διανόησης είτε απουσιάζουν, είτε συμπλέουν με τους ποικίλης φύσεως ταγούς, όσο το σύστημα διαχείρισης της χώρας και οι δημοκρατικοί θεσμοί βρίσκονται σε αυτό το χάλι, τα πράγματα θα πηγαίνουν μόνο προς το χειρότερο. Και για μιαν ακόμη φορά κάποιοι έξυπνοι θα πιστεύουν ότι η απαγόρευση της κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας, η ΜΑΤοκρατούμενη πόλη και η προληπτική καταστολή είναι οι ενδεδειγμένες λύσεις για ένα κατά την άποψή τους περιθωριακό πρόβλημα. Για μιαν ακόμη φορά κάποιοι απλά θα αναπαράγουν στερεότυπα περί "κωλόπαιδων". Έτσι είναι αν έτσι νομίζουν˙ μόνο που δεν είναι έτσι!


ΥΓ. Μου άρεσε και συμφωνώ σε αρκετά σημεία με ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice. Αναφέρεται στο λούμπεν προλεταριάτο και την λούμπεν μπουρζουαζία, επισημαίνοντας παράλληλα τον κίνδυνο να αναδειχθεί αυτό το ιδεολογικά αποστειρωμένο προλεταριάτο σε δήθεν επαναστατική δύναμη. Να συμπληρώσω πως όντως οι αποχαυνωμένες και στεγνές από ιδεολογική κατάρτιση και θεωρητική γνώση τάξεις έχουν την μοναδική ιδιότητα να ρέπουν προς τα άκρα, ανάλογα με το ποιος χαϊδεύει καλύτερα τα αυτιά τους και υπερασπίζεται τις ανασφάλειές τους. Τα λούμπεν στοιχεία των κοινωνικών στρωμάτων είναι αυτά που κρύβουν μέσα τους φασιστικά και ακραία στοιχεία, είναι αυτά που χρησιμοποιούνται κυρίως από τους λογής εξτρεμιστικούς κύκλους.
Φοβάμαι πως αν δεν αναδειχθεί ένας νέος ρεφορμιστικός πολιτικός φορέας, που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική επιμόρφωση των σημερινών απολιτίκ και αρκετά συμφεροντολογικών στρωμάτων, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια προς τη γέννα του φιδιού,  που σήμερα εκκολλάπτεται υπό ευνοϊκές συνθήκες ακριβώς πάνω στη ραχοκοκκαλιά της μεταπολιτευτικής κοινωνίας μας. 

Οι λιγνίτες, η ΓΕΝΟΠ και οι πιθανές λύσεις

Το συγκεκριμένο κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη Συναντήσεις της Αυγής, το Σάββατο 27 Νοεμβρίου και απηχεί μόνο τις δικές μου, απόλυτα προσωπικές, σκέψεις. Σε θέματα πολιτικά-τεχνικά-κοινωνικά δύσκολα όπως αυτά της ενέργειας, είναι δεδομένο πως οι όποιες λύσεις θα φέρουν αρκετή δυσάρεσκεια σε αρκετές κοινωνικοοικονομικές ομάδες. Η Πολιτεία θα πρέπει να λάβει εκείνες τις αποφάσεις που διασφαλίζουν τις ελάχιστες δυνατές απώλειες και τα μέγιστα δυνατά οφέλη... Γίνεται!

Η πίεση της τρόικας για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού και ιδίως της πρόσβασης τρίτων στην παραγωγή ηλεκτρισμού από λιγνίτη εντείνεται μέρα με τη μέρα. Η κύρια προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η επίδειξη αταλάντευτης πολιτικής βούλησης προκειμένου να πείσει τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ανώφελο του ανοίγματος της αγοράς λιγνίτη, προτάσσοντας τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, την κλιματική αλλαγή, το χρηματιστήριο ρύπων, την τοπική ανάπτυξη, το δικαίωμα στην υγεία και καλύτερο περιβάλλον. Όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν βάσιμους λόγους για τη σταδιακή απεξάρτηση από αυτό το ρυπογόνο καύσιμο.

Δυστυχώς όμως ένα κομμάτι της Κομισιόν, αυτό που είναι επιφορτισμένο με την «παρακολούθηση» των αγορών, απαντά λανθασμένα στις προκλήσεις των καιρών και συνεχίζει να πιέζει για την άμεση πρόσβαση ιδιωτών σε λιγνιτικές μονάδες, έτσι ώστε να καρπωθούν σχεδόν το 40% της παραγωγής ηλεκτρισμού από λιγνίτη. Τρεις είναι οι κύριες επιλογές για την κυβέρνηση: η δημοπράτηση των λιγνιτικών κοιτασμάτων σε Δράμα και Ελασσόνα, η πώληση ή ενοικίαση μονάδων της ΔΕΗ και, τέλος, η εικονική ανταλλαγή ισχύος μεταξύ ΔΕΗ και εταιρειών ηλεκτροπαραγωγής της αλλοδαπής.
Η πρώτη λύση φαντάζει απίθανη για πολλούς τεχνικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, τη στιγμή μάλιστα που η συντριπτική πλειονότητα των τοπικών κοινωνιών τάσσεται ενάντια σε οποιαδήποτε σκέψη εκμετάλλευσης των εκεί λιγνιτικών κοιτασμάτων. Η πρόσφατη ανακοίνωση 21 ΟΤΑ και 40 φορέων, μετά από πρωτοβουλία του WWF Ελλάς, κατά της δημοπράτησης των λιγνιτικών πεδίων δείχνει πως οι τοπικές κοινωνίες δεν δέχονται να γίνουν έρμαια στις διαθέσεις όσων επιμένουν «βρόμικα»!
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, όμως, τάσσεται υπέρ της δημοπράτησης σε ιδιώτες των εναπομεινάντων κοιτασμάτων και δηλώνει πως δεν θα δεχτεί οποιαδήποτε απόφαση για απώλεια μέρους του δυναμικού της επιχείρησης. Κάποιοι λένε πως η ΓΕΝΟΠ σωστά έπραξε γιατί κατά βάθος ξέρει πως τα λιγνιτικά κοιτάσματα δεν πρόκειται ποτέ να αξιοποιηθούν. Ξέρει πως οι πολίτες στη Δράμα και την Ελασσόνα είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου να μην εξορυχθεί ούτε ένα γραμμάριο λιγνίτη από τα εδάφη τους. Ακόμα και έτσι να είναι, δεν παύει να πρόκειται για επικοινωνιακό λάθος της ΓΕΝΟΠ, καθώς βάζει απέναντί της τους πολίτες μεγάλων νομών της χώρας. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι «γνωρίζουμε» εμείς, «γνωρίζουν» και τα μέλη της τρόικας, επομένως μάλλον και αυτοί έχουν αρχίσει να ξεχνούν το θέμα της εκμετάλλευσης νέων ορυχείων.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού έχει επιτελέσει σημαντικό ρόλο στην ενεργειακή στήριξη της χώρας. Αναζητείται λοιπόν δίκαιη λύση, ώστε να μην τρωθεί η οικονομική δυναμική και η μεσο-μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της ΔΕΗ. Δίκαιη λύση, που θα δώσει χώρο σε ανταγωνιστές, αλλά συνάμα θα εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο στη ΔΕΗ προκειμένου να αλλάξει σταδιακά το χαρτοφυλάκιό της προχωρώντας σε νέες επενδύσεις σε ΑΠΕ, εκσυγχρονίζοντας το δίκτυό της, υλοποιώντας νέες καινοτόμους δράσεις στον τομέα παροχής ενεργειακών υπηρεσιών.
Θα έλεγα ότι το καλύτερο σενάριο θα ήταν να μην ανοίξει η αγορά λιγνίτη και να υλοποιηθεί απρόσκοπτα ένας ενεργειακός σχεδιασμός σταδιακής απεξάρτησης από τον λιγνίτη με ορίζοντα τριακονταετίας. Το χειρότερο σενάριο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν η πώληση ή ενοικίαση μονάδων της ΔΕΗ, καθώς αυτή η περίπτωση θα γεννούσε σοβαρό ρίσκο για την επιβίωση της εταιρείας, ενώ θα πλήθαινε τα ερωτηματικά για τους σκοπούς που εξυπηρετεί τέτοια επιλογή. Τελικά, η εικονική ανταλλαγή ισχύος είναι ίσως η λιγότερο οδυνηρή λύση, αρκεί βέβαια να συνοδευτεί με παροχή «αποδεικτικών» στοιχείων για το «πρασίνισμα» του ενεργειακού μείγματος, καθώς και με διαβεβαιώσεις για την υγιή και εξωστρεφή μελλοντική παρουσία της ΔΕΗ στο ενεργειακό τοπίο της χώρας.

Υ.Γ. Η απόφαση IP/09/1226 της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Κομισιόν, βάσει της οποίας επιδιώκεται σήμερα το άγαρμπο άνοιγμα της αγοράς λιγνίτη, μπορεί και πρέπει να αναθεωρηθεί. Περιμένω περισσότερες πρωτοβουλίες για αυτό το ζήτημα όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από τα πολιτικά κόμματα, τους Έλληνες ευρωβουλευτές και γενικά από τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Η μεταπολιτευτική κρίση και η αναπόληση φανταστικών μεγαλείων...

Συνεχώς τονίζεται από τα μέσα ενημέρωσης, πολλούς πολίτες και πολιτικούς, ότι βιώνουμε την χειρότερη κρίση από την μεταπολίτευση. Πολλοί κάνουν λόγο για χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, λένε ότι η μεταπολίτευση απέτυχε παταγωδώς.
Διαφωνώ πλήρως! Είναι ή δεν είναι η μεταπολίτευση το μεγαλύτερο διάστημα σχετικής πολιτικής ηρεμίας σε σχέση με την προγενέστερη ιστορία του νεοελληνικού κράτους? Είναι ή δεν είναι η μεταπολίτευση το διάστημα μέσα στο οποίο η Ελλάδα γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη, εντός συνθηκών σχετικής πολιτικής ευστάθειας? 
"Μπορεί να είναι έτσι" σου απαντούν, "αλλά σήμερα ζείτε με δανεικά". Προσωπικά, όμως, δεν έχω διαβάσει για κάποια ιστορική στιγμή στην οποία η Ελλάδα είχε πλεονάσματα.
"Ναι" λένε, "αλλά σήμερα ζείτε ξοδεύοντας παραπάνω από τις δυνατότητες σας". Μπορεί, θα ανταπαντήσω, αλλά πρώτα απ' όλα κανείς δεν ενημέρωσε τους Έλληνες για τις πραγματικές τους δυνατότητες, κι εξάλλου, όταν στον παρελθόν ο κόσμος ζούσε ξοδεύοντας πολύ λιγότερα από τις πραγματικές του δυνατότητές, δεν γνώρισε μεγαλύτερη πρόοδο ή/και περιόδους ευφορίας.

Συμφωνώ και επαυξάνω στην διαπίστωση ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο, όμως μέχρι εκεί. Μια πρόχειρη ανασκαφή στην ολίγων ετών ιστορία της Νεοελλάδας (ούτε 190 χρόνων) μπορεί να φέρει στο φως απανωτές χρεωκοπίες, αναπτυξιακές καταβαραθρώσεις, πολιτικές συμπαιγνίες, επιχειρηματικά σκάνδαλα και κοινωνικά άδικες πολιτικές. Και όλα αυτά υπό το μόνιμο καθεστώς καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπό το βάρος απανωτών δικτατοριών.
Γιατί λοιπόν φροντίζουμε με τόση ευκολία να αποκηρύξουμε δια βδελυγμίας όλη την Μεταπολίτευση, καίγοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά? Γιατί τόσοι πολλοί σκίζουν τα ιμάτια τους επιθυμώντας άμεση διάρηξη των δεσμών με το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν? Ανιστόρητη αυτή η προσπάθεια και ατελέσφορη, καθώς ότι δεν έχει παρελθόν δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το τέλος μιας πολιτικής εποχής, που έφερε κάποια δεινά, αλλά και αρκετά καλά, ας αφήσουμε τα ευχολόγια για το δήθεν παλαιότερο πολιτικό μεγαλείο της Ελλάδας (με ποιους άραγε? με τους Μεταξά, Παπαδόπουλο, Παπάγο, Τσαλδάρη, Γούναρη?), ας εξετάσουμε με αυστηρότητα τα πράγματα, αλλά να λάβουμε υπόψη το σημερινό και τόσο ιδιαίτερο παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, και ας βάλουμε πλώρη για εμπρός, μαθαίνοντας από τα λάθη μας! Μαθαίνοντας για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να βγούμε στον αφρό μέσα από μια κρίση του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και εκτείνεται στην παγκόσμια σφαίρα.
Φοβάμαι όμως πως σε λίγα χρόνια πάλι εδώ θα καταλήξουμε καθώς όλοι οι μεγαλόσχημοι, οι σωβινιστές, οι συντηρητικοί, οι αριστεριστές, οι πολιτικάντηδες (δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας) επιθυμούν όχι να αμφισβητήσουν τα λάθη του προτύπου παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά να "παρθενογεννήσουν" μεσσιανικές προτάσεις.
Όχι να μάθουν από τα δικά τους λάθη, αλλά απλά να τα διαγράψουν. Έτσι ώστε με περισσή ευκολία σε λίγο καιρό να τα ξανακάνουν, ίδια και απαράλλαχτα.

Το ΔΗΣΥ και το μέλλον της Ντόρας Μπακογιάννη

Ιδρύθηκε λοιπόν η Δημοκρατική Συμμαχία, το κόμμα που έχει προσωρινό πρόεδρο, καθώς όπως είπε η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ο πρώτος πρόεδρος θα αναδειχθεί στην ιδρυτική διάσκεψη του κόμματος τον ερχόμενο Μάρτη.
Σχεδόν ακέφαλο το νέο κόμμα, δηλαδή, μιας και όπως όλοι γνωρίζουμε, στην πολιτική ένας "προσωρινός", είτε πρόεδρος, είτε υπουργός, είτε δήμαρχος είναι πρακτικώς αδύνατο να ασκήσει ουσιαστικά τα "προσωρινά" του καθήκοντα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το κόμμα δεν είναι ακέφαλο. Έχει και παραέχει πρόεδρο, καθώς πρόκειται για ένα κόμμα απολύτως προσωποκεντρικό. Ένα κόμμα που υπάρχει και ζει αποκλειστικά και μόνο για την Πρόεδρό του. Φοβάμαι, όμως, πως τα υλικά που διαθέτει η ΔΗΣΥ είναι περιορισμένης δυναμικής. Μια οσμή μπαγιάτικου αναδύεται στο άκουσμα των πρωτοκλασάτων στελεχών.
Θεωρητικά, το άσχημο κλίμα στην κοινωνία κατά των κοινοβουλευτικών σχηματισμών θα έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ του νέου κόμματος, δυστυχώς όμως για αυτό απαρτίζεται από τα ίδια ακριβώς πολιτικά στελέχη που οι πολίτες αποστρέφονται. Συν τοις άλλοις έχει την "συγκυριακή" ατυχία να καταλαμβάνει έναν χώρο στο πολιτικό στερέωμα διόλου ευχάριστο και λαοφιλές. Κεντροδεξιά και φιλελεύθερη η τοποθέτηση του ΔΗΣΥ, άρα απολύτως πακτωμένη ανάμεσα στα κύρια αίτια της δυσπιστίας των πολιτών, ανάμεσα δηλαδή στο "φιλελεύθερων αποχρώσεων" ΠΑΣΟΚ και την "λαϊκή" ΝΔ.
Δεν νομίζω ότι θα μακροημερεύσει το ΔΗΣΥ και όσο περισσότερο θα αργούν οι εκλογές τόσο πιο πολύ θα φθείρεται το κόμμα, έρμαιο της αντιφατικής έννοιας "φρέσκο από πολυκαιρισμένα υλικά".
Από την άλλη βέβαια, στην παρούσα φάση, η κ. Μπακογιάννη περιμένει απλά να διασωθεί πολιτικά, δηλαδή να καταφέρει να μπει στη Βουλή με ένα μικρό 3-5%. Να μπει και να γίνει ρυθμιστής των εξελίξεων στη νέα Βουλή, που λόγω εκλογικού νόμου σχεδόν αποκλείεται να αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Δεν είναι απίθανο να τα καταφέρει. Έχει σημαντική διείσδυση στην Κρήτη και την Ευρυτανία, καθώς και στην Α' Αθήνας.
Μετά όμως, τι? Θα επαληθευθεί η ρήση του Αβέρωφ "όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος", θα ξαναγυρίσει μελλοντικά στον φυσικό χώρο της, όταν ο κ. Σαμαράς αποτύχει είτε να κερδίσει τις εκλογές είτε να κυβερνήσει (αν ποτέ κυβερνήσει) ουσιαστικά, θα αποσυρθεί από την πολιτική ανοίγοντας δρόμο στο νυν δήμαρχο Καρπενησίου, θα καταφέρει να γίνει επιτέλους Πρωθυπουργός, έστω για λίγους μήνες? Για να δούμε...

ΥΓ. Όλα τα μικρά κόμματα θέλουν να παίξουν το ρόλο ρυθμιστή. Αυτό επιδιώκει το ΔΗΣΥ, το ΛΑΟΣ, η Δημοκρατική Αριστερά, ακόμα και οι Πράσινοι. Η "ρύθμιση" όμως των πολιτικών εξελίξεων από το Α ή Β μικρό κόμμα μπορεί εύκολα να εκπέσει στο επίπεδο της αλλαζονείας και της στείρας αυταρέσκειας. Και τότε κακό του κεφαλιού τους!

Οι δηλώσεις Μέρκελ και η αντιμετώπιση της κρίσης...

Σάλο προκάλεσαν οι δηλώσεις της Άνγκελα Μέρκελ, περί της δημιουργίας νέου μηχανισμού αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Πολλές χώρες της ΕΕ συνασπίστηκαν εναντίον της, οι γερμανοί τραπεζίτες εξέφρασαν την διαφωνία τους, ο Έλληνας πρωθυπουργός σήκωσε μπαϊράκι και φαίνεται πως κέρδισε έναν πόντο στο παιχνίδι εντυπώσεων. 
Βέβαια, τι είπε η κ. Μέρκελ; Περίπου το αυτονόητο! Ότι κακώς μπήκε η Ελλάδα στο ευρώ, πως για την κρίση θα πρέπει να πληρώσουν και οι τράπεζες. Απολύτως σωστές απόψεις αλλά στην απολύτως λάθος στιγμή. Βλέπεις στην παρούσα φάση, τη στιγμή που δεν ελέγχει η ΕΕ ή η Γερμανία τα ηνία των ατίθασων χρηματοπιστωτικών οργανισμών και τη στιγμή που η ΕΕ δείχνει αδύναμη να λειτουργήσει πολιτικά δημιουργώντας συνεργατικές πράξεις, οποιαδήποτε νύξη για έλεγχο των τραπεζών προκαλεί αμέσως ντόμινο πιέσεων στα ελλειμματικά κράτη, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, ακόμα και οι Πορτογαλία και Ισπανία. Και όσο αυξάνονται οι πιέσεις, τόσο παραμένουν παγιδευμένες οι χώρες, έρμαια των spreads και των απειλών περί κλεισίματος της ούτως ή άλλως προβληματικής στρόφιγγας ροής κεφαλαίων.
Θα συμφωνήσω εν μέρει με τις απόψεις της Handelsblatt, μιας μεγάλης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας, που εν ολίγοις καλεί την Μέρκελ σε επαναξιολόγηση της στάσης της μιμούμενη τον Τζόρτζ Μάρσαλ (τον άνθρωπο με το περιβόητο σχέδιο). Όμως η αλλαγή στάσης χρειάζεται να μεταλλάξει το DNA των Γερμανών πολιτικών που περισσότερο απ' όλα μισούν οποιαδήποτε πιθανότητα εμφάνισης ελλειμμάτων στον εθνικό οικονομικό προϋπολογισμό. Χρειάζεται επίσης να μάθει στην Γερμανική διπλωματία να μην αντιδρά σπασμωδικά, όταν κατανοεί πως οι κινήσεις της ήταν λανθασμένες. Χρειάζεται βέβαια να πειστούν οι ίδιες οι γερμανικές επιχειρήσεις να απωλέσουν μέρος των φιλοδοξιών τους για δημιουργία "οικονομικών" προτεκτοράτων εντός της ΕΕ.
Ακόμα και έτσι όμως, κινήσεις καλής διάθεσης απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους θα ήταν δίχως αντίκρυσμα αν δεν συνοδεύονταν από ενεργότερη δραστηριοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δραστηριοποίηση που σε μετέπειτα στάδιο θα είχε ως στόχο να αποφευχθούν τυχόν τριγμοί από την σκλήρυνση της στάσης της ΕΕ απέναντι στους κερδοσκόπους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Δεν φαίνεται προς στιγμήν κάτι τέτοιο να γίνεται κατορθωτό. Η σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της ΕΕ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ οι σημερινές κυβερνήσεις προσπαθούν να ασκήσουν ευρωπαϊκή πολιτική χρησιμοποιώντας ένα μίγμα καθαρών νεοφιλελεύθερων δομών και κεϊνσιανών εξαγγελιών. Μια σούπα δηλαδή.
Λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ο Ομπάμα μοιάζει κι αυτός παγιδευμένος στο πάρτι που έστησαν οι λάτρες του τσαγιού, ενώ η Κίνα καραδοκεί έτοιμη να αγοράσει κοψοχρονιάς τα ελλείμματα των κρατών και μαζί ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας τους. Προσωπικά δεν αισιοδοξώ για την έκβαση του ιδιότυπου αγώνα, εκτός εάν η ΕΕ ανακτήσει κάποια σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά και συνεργαστεί επ' αυτών με τον Μπάρακ Ομπάμα. Δίνω ένα μικρό ποσοστό σε αυτό το ενδεχόμενο, και ελπίζω να συμβεί!

[Ανανέωση]: Ένας φίλος αριστερός μού επισήμανε πως τα παραπάνω δεν αποτελούν λύση στην αλλαγή του καπιταλιστικού προτύπου, ούτε υποδηλώνουν μετάβαση σε μια νέα σοσιαλιστική πραγματικότητα. Συμφωνώ! Θεωρώ πως οι αντικειμενικές συνθήκες δεν επιτρέπουν τέτοια όνειρα. Η συγκράτηση των απωλειών και το φύτεμα των σπόρων είναι κατά την ταπεινή μου άποψη η ύψιστη προτεραιότητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για όλα τα κόμματα που ο Έρικ Χομπσμπάουμ τοποθετεί στην πτέρυγα των εν δυνάμει συμμάχων (εργατικά, σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, ρεφορμιστικά, αντισυστημικά κόμματα). Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Ποιες νομίζετε θα ήταν οι τελευταίες σας λέξεις πριν πεθάνετε?

Μακάβριος ο τίτλος του σημερινού ποστ. Χθες το βράδυ διάβασα ένα εξαίσιο ιστορικό βιβλίο για την περίοδο πριν την εγκαθίδρυση της δικτατορίας Μεταξά. Το 1936 λοιπόν, υπό συνθήκες άκρατης ανωμαλίας -που τολμώ να πω πως μοιάζει αρκετά με τη σημερινή απερίγραπτη κατάσταση- πέντε πολιτικοί ηγέτες, που όλοι διετέλεσαν Πρωθυπουργοί, έχασαν τη ζωή τους. Πρόκειται για τους Ελευθέριο Βενιζέλο, Παναγή Τσαλδάρη, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, Γεώργιο Κονδύλη και Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Η απώλεια αυτών επέτεινε την ανωμαλία και έστρωσε ακόμα πιο εύκολα τον δρόμο στα δόλια σχέδια του Μεταξά, σχέδια που πραγματοποιήθηκαν με τη συνενοχή του βασιλιά των ελλήνων, του μόνιμου δηλαδή παράγοντα πολιτικής ανωμαλίας.

Άλλο όμως είναι το θέμα του ποστ και όχι οι πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ποιες άραγε να ήταν οι τελευταίες σκέψεις των συγκεκριμένων πολιτικών πριν διαβούν τον Ρουβίκωνα με κατεύθυνση το άγνωστο, και συνειρμικά προσπάθησα να φανταστώ τις δικές μου τελευταίες λέξεις όταν και όποτε επέλθει το μοιραίο.
Για μένα η ζωή είναι ταξίδι στη θάλασσα, μια καθημερινή Οδύσσεια. Άλλοτε σε ήρεμα, άλλοτε σε φουρτουνιασμένα νερά. Άλλοτε μια συντεταγμένη πορεία με τη βοήθεια του χάρτη και της πυξίδας, άλλοτε μια ξέφρενη πορεία σε αχαρτογράφητα ύδατα, ανάμεσα σε υφάλους, λαιστρυγόνες και κύκλωπες. Για κάποιους μια πορεία σιχαμερή, για άλλους ονειρεμένη. Τελικά, νομίζω ότι αυτό που θα σκεφτόμουν ή θα εκστόμιζα δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά η φράση "ώστε εδώ τελειώνει το ταξίδι;".

Εσείς, ποιες νομίζετε ότι θα ήταν οι τελευταίες λέξεις σας πριν παραδώσετε πνεύμα και σώμα;

ΥΓ. εναλλακτικά, ενδέχεται εκείνη την στιγμή να μου βγει κάτι πιο λιτό του στιλ "ωχ, τον ήπιαμε!"

Οι νόμοι που παραβαίνουν άλλους νόμους...

Χθες ψηφίστηκε επί της αρχής στην ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την fast track αδειοδότηση μεγάλων έργων. Οι αντιρρήσεις πολλών φορέων, όπως σύσσωμες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και το ΤΕΕ, είναι γνωστές.
Αυτό που χρήζει ιδιαίτερης μνείας είναι η επιφύλαξη με την οποία υποδέχτηκε το νομοσχέδιο η ειδική επιστημονική υπηρεσία της Βουλής. Λίγο πολύ εκφράζει ανησυχία για πολλά σημεία του νομοσχεδίου, καθότι ενδεχομένως αντιτίθενται στη νομολογία του ΣτΕ και προσκρούουν σε πιθανά εμπόδια συνταγματικής και ευρωνομοθετικής (sic) υφής.
Παρόλα αυτά το νομοσχέδιο ψηφίστηκε από τους βουλευτές ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Για μιαν ακόμη φορά λοιπόν τίθεται το ζήτημα της επίγνωσης των βουλευτών επί των όσων ψηφίζουν. Δεν θα έπρεπε να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές ώστε να μην δημιουργούνται προσκόμματα και προστριβές με το εθνικό και διεθνές δίκαιο? Δεν θα έπρεπε να εμφανιστούν ως υπέρμαχοι της νομιμότητας και της τήρησης των νόμων, που οι ίδιοι ή/και οι προκάτοχοί τους ψήφισαν? 
Δεν είναι δυστυχώς η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σχεδόν κάθε κυβέρνηση έχει τη διάθεση να πάει κόντρα σε σωρό νομοθετικών διατάξεων, φέροντας προς συζήτηση στη Βουλή νέες αμφιλεγόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες ολοφάνερα προσκρούουν σε νομικά εμπόδια. Σχεδόν πάντα τα νομοσχέδια τυγχάνουν της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της Βουλής και παίρνουν το δρόμο για το Εθνικό Τυπογραφείο. Απαξίωση του ρόλου και της αποστολής τους, τυφλή κομματική πειθαρχία ή κάτι άλλο? Τι τους εμποδίζει να πράξουν σύμφωνα με το Σύνταγμα? Τι τους εμποδίζει να προβούν συναινετικά σε αλλαγές κομβικής σημασίας επί του νομοθετικού πλαισίου της χώρας?  

Αν αληθεύει ο διάλογος που έγινε στη Βουλή με αφορμή την ψήφιση του fast track, τότε θα πρόκειται για ακόμα ένα λάθος του κ. Υπουργού. Αν αληθεύει η ρήση του "η δημοκρατία έχει ένα κόστος και αυτό το κόστος όλοι θέλουμε να το πληρώσουν", θα πρόκειται προφανώς για λεκτικό ολίσθημα, καθότι δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω κάτι άλλο. Είναι άραγε κόστος η τήρηση των νόμων, η διαφάνεια και ο διοικητικός έλεγχος?

Το χαμένο νόημα του Πολυτεχνείου...

Ημέρα επετείου σήμερα, 17 Νοέμβρη, εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πέρασαν κιόλας 37 χρόνια, έσβησαν οι αναμνήσεις, με λιγότερο πάθος ακούγονται τα τραγούδια στις σχολικές συγκεντρώσεις. "Το εμβατήριο που του 'μαθαν να λέει", "Ο Γιόχαν, ο Πίτερ και ο Φράντς", "Το γελαστό παιδί", ακόμα τραγουδιούνται στις επετείους, αλλά τα νέα παιδιά σιγά σιγά χάνουν το νήμα. Για αυτούς περισσότερο νόημα έχει ο χαμός του Αλέξη Γρηγορόπουλου, παρά ένα γεγονός που συνέβη τόσα χρόνια πριν και γέμισε τα έδρανα της βουλής ή/και τα ΔΣ επιχειρήσεων με ανθρώπους όπως η Μαρία Δαμανάκη, ο Νίκος Μπίστης, ο Κώστας Λαλιώτης κτλ.
Χάσαμε το νόημα των γεγονότων της περιόδου εκείνης, που οδήγησε σε δεκάδες θύματα, ο κόσμος και τα νέα παιδιά αποφορτίζουν ολοένα και περισσότερο το συναισθηματικό-πολιτικό περιεχόμενο της δράσης των νέων αψίκορων του Πολυτεχνείου, της Νομικής και των οδομαχιών, των νέων ανθρώπων που σήκωσαν έστω και λίγο το ανάστημα τους στην χουντική πίεση. Το Πολυτεχνείο, δυστυχώς, έπεσε και πέφτει θύμα των μικροσυμφερόντων πολιτικής από όλα τα κόμματα, από όλους τους πολιτικούς φορείς. Όλοι εξαργύρωσαν κάτι από το Πολυτεχνείο. Άλλοι την συμμετοχή, άλλοι την δήθεν συμμετοχή, άλλοι την απέχθεια τους.     
Πως θα πιάσουμε το νήμα από την αρχή και θα μελετήσουμε σοβαρά τα όσα συνέβησαν? Πως θα δοθεί νέο νόημα στην επέτειο? Πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει απάντηση. Οι πολιτικές ηγεσίες θα εξαντλούν την παρέμβαση τους στην κατάθεση στεφάνων, η πίκρα και αγανάκτηση πολλών πολιτών θα εκτονώνεται σε πορείες έως την Βουλή και την αμερικάνικη πρεσβεία, οι μπαχαλάκηδες και τα γνωστά-άγνωστα στοιχεία θα βρίσκουν πάντα ευκαιρία για νέα σπασίματα, οι ασφαλίτες θα κάνουν και αυτοί πάρτυ προσαγωγών, προβοκατόρικων ενεργειών κοκ, οι ακροδεξιοί και οι φασίστες θα ζητούν περισσότερα μέτρα καταστολής των ατομικών ελευθεριών.

Κάθε χρόνο τα ίδια, σε ένα γαϊτανάκι μιζέριας.  Και όσο δεν αλλάζει τίποτα, τόσο θα δυναμώνει ένα σύνθημα που διάβασα σήμερα στο facebook από τον φίλο Τάσο Κρομμύδα: "Η γενιά του μνημονίου νιώθει απογοητευμένη για την γενιά του Πολυτεχνείου που μας έφερε ως εδώ".

Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει

Κατά τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρη "η ΝΔ στρέφει την Ελλάδα διαρκώς αριστερότερα χωρίς να κερδίζει η παράταξη". Προς επίρρωση του συγκεκριμένου επιχειρήματος αναφέρεται η αδυναμία της ΝΔ να διατηρήσει τα κάστρα της σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να κερδίσει περισσότερες από 5 περιφέρειες, καθώς και η στήριξη που ατυχέστατα έδωσε ο πρώην υπουργός Καμμένος σε υποψήφιο του ΚΚΕ στην Ικαρία.
Από την άλλη, η ΝΔ κατηγορεί το ΛΑΟΣ σαν "συμπορευτή" και δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ, καθότι τάχθηκε υπέρ του μνημονίου. Ενώ τέλος, η Ντόρα Μπακογιάννη θεωρεί ότι η ΝΔ βρίσκεται δεξιότερα από ποτέ. Μύλος!

Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι ιδιαίτερα από αυτή την κόντρα. Φυσιολογικά πράγματα στην μάχη των ψήφων. Το ΛΑΟΣ θέλει να εμφανίσει μια αριστερόστροφη ΝΔ ώστε να καρπωθεί ψήφους από τους ακραιφνής δεξιούς, η Ντόρα Μπακογιάννη θέλει να υφαρπάξει το κεντροδεξιό κομμάτι της παράταξης, ενώ η ΝΔ συμπιεσμένη προσπαθεί να περιορίσει τις απώλειες και να κερδίσει ένα κομμάτι απογοητευμένων ψηφοφόρων είτε του ΛΑΟΣ είτε του ΠΑΣΟΚ.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί, ή μάλλον καταλαβαίνουν αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν, είναι πως όντας μέλη ενός φαύλου πολιτικού-κομματικού συστήματος δεν είναι δυνατόν να φερθούν διαφορετικά. Σε ένα διπολικό σύστημα εξουσίας, τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι "υποχρεωμένα" να παίζουν μονίμως δυο μόνο ρόλους. Τους ρόλους του καλού και του κακού, που αλλάζουν ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι. Σήμερα είναι η ΝΔ στο ρόλο του "προστάτη των κατατρεγμένων", χθες ήταν το ΠΑΣΟΚ που πάσχιζε για "την καταπολέμηση των ασύδοτων αγορών", πιο παλιά ήταν οι Φιλελεύθεροι και το Λαϊκό Κόμμα που έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι ρόλων! Από κοντά τους και τα μικρότερα κόμματα δορυφόροι που πασχίζουν σαν τις μικρές ύαινες να αρπάξουν ένα κουφάρι που διέλαθε την προσοχή των μεγαλύτερων ζώων της αγέλης.

Βλέπεις, αν δεν παίξουν όπως "πρέπει" αφήνουν ένα μεγάλο κενό στα αριστερά τους, πράγμα που θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν δεόντως τα αριστερά κόμματα. Τότε όμως το πολιτικό σκηνικό μπορεί να εκτραπεί και να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, κάτι που δεν επιθυμεί ούτε ο Θεός της ελεύθερης αγοράς, ούτε ο διάβολος των δυτικών εταίρων μας.
Προς θεού, δεν θεωρώ ότι τα αριστερά κόμματα είναι τα ριγμένα της υπόθεσης, ούτε ότι υπάρχει δάκτυλος ξένων από πίσω για να κρατάει την αριστερά δεμένη πισθάγκωνα. Κάθε άλλο. Οι άνθρωποι της αριστεράς έχουν φροντίσει από μόνοι τους να αποτύχουν στην προσπάθεια συσσώρευσης μιας κρίσιμης μάζας υποστηρικτών επί ενός ορθολογικού και καλά τεκμηριωμένου και σχεδιασμένου προγράμματος. Έχουν οι ίδιοι φροντίσει να απαξιώσουν τον χώρο τους και να δαιμονοποιήσουν τις προτάσεις τους, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω κυριαρχούνται (εν πολλοίς) από ένα ανεξήγητο μίγμα μεγαλομανίας, προχειρότητας και αλλότριων συμμαχιών!

Το σημερινό σημείωμα γράφεται απλά για να τονίσω για μιαν ακόμη φορά πως το παιχνίδι είναι σικέ και όλοι βρίσκονται υποχρεωμένοι να παίζουν τους ίδιους και τους ίδιους ρόλους, βαρετούς και άχαρους, υπακούοντας στις τακτικές του "ώριμου φρούτου" και των "συγκυριακών συμμαχιών".
Από την άλλη δεν θεωρώ ότι το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει φτάσει στα όρια του. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό τοπίο, φαίνεται πως υπάρχουν σήμερα οι κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες για δημιουργία νέων δυνάμεων και ριζική μετάλλαξη των σημερινών φθαρμένων πολιτικών ιδεολογιών και λόγων. Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα μπορεί να αλλάξει. Για να δούμε ποιος/οι θα τολμήσουν πρώτοι!


* Η φωτογραφία προήλθε από το ιστολόγιο http://psuxhbathia.blogspot.com

Τι πρέπει να κάνει ο νέος δήμαρχος Αθηναίων

Χθες λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τον δήμο της Αθήνας σχολίασα την πεποίθησή μου πως κυρίως έχασε το παλιό και φθαρμένο που εκπροσωπείται από τον κ. Κακλαμάνη και λιγότερο κέρδισε το νέο και μακριά από τις κομματικές επετηρίδες. Συνιστώ λοιπόν προσοχή στο επιτελείο Καμίνη να μην καβαλήσουν το καλάμι, γιατί τότε θα ακυρώσουν λίαν συντόμως την δυναμική που φέρει αυτή η τόσο ελπιδοφόρα αλλαγή σελίδα στην Αθήνα.

Το έργο που πρέπει να επιδείξει σε σύντομο χρονικό διάστημα ο κ. Καμίνης είναι τεράστιο, αλλά δυστυχώς δεν σηκώνει αναβολές. Θα πρέπει λοιπόν να σηκώσει τα μανίκια και να προβεί καταρχήν σε μια νέα εξιστόρηση του μέλλοντος της Αθήνας, φανερώνοντας στους πολίτες τα πλάνα του για την επόμενη τετραετία.
Στη συνέχεια οφείλει να καταπιαστεί με μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα ποικίλης ύλης. Να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην επίτευξη μιας δίκαιης λύσης για την περιοχή κάτω από την οδό Αχαρνών. Μια λύση που ενδεχομένως θα περιλαμβάνει εξασφάλιση καταλυμάτων για τους μετανάστες, εμπλοκή της δημοτικής αστυνομίας στην επίβλεψη των περιοχών, επιμόρφωση των μεταναστών, εκτεταμένες και συνεχείς διαβουλεύσεις με τους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής-πυριτιδαποθήκης.
Να καταπιαστεί με την αισθητική της άσχημης και μίζερης Αθήνας και να φροντίσει να σουλουπώσει τα κουσούρια που της άφησαν η κακομεταχείριση από τους λογής "καγκελάκηδες" και "δεντροφάγους". Με εκτεταμένες αλλαγές προσόψεων και την επιδιόρθωση των κακοτεχνιών στις οδούς και τα πεζοδρόμια.
Να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα σκουπίδια της πόλης, προχωρώντας σε πρόγραμμα ανακύκλωσης και μείωσης του όγκου απορριμμάτων με ενημέρωση στην "πηγή", αφού όμως προηγουμένως επιβάλλει συνθήκες απόλυτης διαφάνειας στον χώρο (ένα χώρο που όσοι τον ξέρουν λένε ότι βρωμάει και ότι για αυτή την βρώμα δεν φταίνε τα σκουπίδια, αλλά οι άνθρωποι που ανακατεύονται με αυτόν).
Να δώσει πρόσβαση στο διαδίκτυο προς όλους και να κάνει πολύ πιο εύκολη την καθημερινότητα των αθηναίων, προβαίνοντας σε μαζική χρήση των νέων τεχνολογιών στις συναλλαγές με τους δημότες (από την έκδοση πιστοποιητικών έως την επίλυση μικροπροβλημάτων σε κάποια γειτονιά).
Να εκμεταλλευτεί την καλή του σχέση με την σημερινή Υπουργό ΠΕΚΑ, κ. Μπιρμπίλη και να υλοποιήσουν μαζί (και όσο πιο γρήγορα μπορούν) το πρόγραμμα "Αθήνα 2014", πάντα σε αγαστή συνεργασία με τους κατοίκους, τον ΟΡΣΑ, τα κινήματα.
Να αναδείξει τις περιοχές τουριστικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος και να αγκαλιάσει το σύγχρονο και άκρως ελπιδοφόρο καλλιτεχνικό κίνημα της πρωτεύουσας.
Να διασφαλίσει την πρόσβαση των πολιτών σε ελεύθερους χώρους, όχι με πυροτεχνήματα τύπου ΝΑΤ, αλλά με προγραμματικές δράσεις σε συγκεκριμένες γειτονιές και με συγκεκριμένους στόχους, ώστε να δοθεί λίγη αναπνοή στους κατοίκους που ασφυκτιούν.   

Να αξιοποιήσει καλύτερα τους εργαζόμενους στο δήμο και ιδίως τους "δημόμπατσους", τάσσοντας τους στο πλευρό των ανήμπορων (βλ. βοήθεια στο σπίτι), των φοβισμένων (βλ. επιτήρηση "δύσκολων περιοχών"), των ριγμένων (βλ. έλεγχοι για τραπεζοκαθίσματα, περιβαλλοντική ρύπανση κτλ).
Να μην φοβηθεί και να κάνει πράξη το όνειρο για μια Αθήνα με λιγότερα αυτοκίνητα, ζητώντας επιβολή αντιμέτρων για τον περιορισμό του κυκλοφοριακού και προχωρώντας στη σύσταση δημοτικής (ενδεχομένως) συγκοινωνίας για την εξυπηρέτηση των περιοχών που δεν εξυπηρετούνται από μέσα σταθερής τροχιάς.  
Να προχωρήσει άμεσα σε ξεκάθαρες δηλώσεις για το μέλλον του Βοτανικού και της Αλεξάνδρας, φροντίζοντας να δώσει πειστικές απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που σχετίζεται με το παλιό και το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού, την πιθανή νέα Βωβόπολη, την δημιουργία χώρων πρασίνου, τα συνοδά έργα προς επαγγελματικές χρήσεις κτλ.
Και όλα αυτά, πάντα μέσα από ενδελεχείς συνομιλίες με τους πολίτες, υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας για τα οικονομικά του δήμου και τις επιλεγμένες δράσεις του!!!

Όπως έχουν πει πολλοί "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Ο κ. Καμίνης θα πρέπει να σπάσει αυγά αν θέλει να φτιάξει ομελέτα, αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να μάθει πως να τα κρατήσει προκειμένου να μην σπάσουν πριν την ώρα τους και λερωθεί ο ίδιος. Να μην τάξει τα πάντα, ούτε πολλά μεγάλα. Έτσι κινδυνεύει να φανεί αμετροεπής.
Να δεσμευθεί για λίγα μεγάλα και ουσιαστικά, καθώς και για πολλά μικρά της καθημερινότητας. Να γίνει "συνήγορος" όλων των κατοίκων και εργαζομένων της πόλης. Καλή επιτυχία στο έργο του!

Η αλλαγή σελίδας στην Αθήνα - όχι πανηγυρισμοί, ναι στη δουλειά!

Αύριο το πρωί πρέπει να δώσω 50€ σε ένα φίλο. Τα χρωστάω για το στοίχημα που έχασα. Βλέπετε του είχα πει πως ποντάρω στην εκλογή Κακλαμάνη, ενώ αυτός πίστευε πως ο Γιώργος Καμίνης θα πάρει τα ηνία του μεγαλύτερου δήμου της χώρας.
Ομολογώ ότι είναι το πιο ευχάριστο στοίχημα που έχασα ποτέ. Μπορεί να μην ψηφίζω στην Αθήνα, δουλεύω όμως εκεί και περνάω εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου. Θέλω λοιπόν να δω αλλαγές στην πολύπαθη πρωτεύουσα, την παρηκμασμένη και μίζερη Αθήνα. Αυτές οι αλλαγές σίγουρα δεν θα έρχονταν με τον κ. Κακλαμάνη, επομένως χαλάλι τα λεφτά που έχασα.
Πάντως η εκτίμηση μου περί ήττας Καμίνη ήταν καθαρά πολιτική και αφορούσε το κλίμα που είχε διαμορφωθεί αναφορικά με τα κριτήρια επιλογής υποψηφίων. Έβλεπα λοιπόν, όπως φαίνεται και από σχετικό ποστ της 19ης Οκτωβρίου, πως ο κ. Καμίνης είχε κάνει πολλά λάθη τακτικής και είχε πέσει θύμα της αντιμνημονιακής στρατηγικής των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Παρόλα αυτά (για να ευλογήσω τα γένια μου και να μειώσω το όνειδος των κακών μου προβλέψεων :-)) ευτυχώς διαπίστωσα εγκαίρως -μέσα από ένα άλλο ποστ- την μεγάλη δυσαρέσκεια των Αθηναίων προς τον νυν δήμαρχο των χιλίων υποκοριστικών όπως π.χ. Ομέρ Πριόνης, Νικηταράς ο δεντροφάγος κτλ, και των χιλιάδων παραπόνων. Διαπίστωσα στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας πως το ρεύμα στην Αθήνα μετατρέπονταν από "αντιμνημονιακό" σε "αντικακλαμανικό".
Ο πολίτης της Αθήνας, εν μέρει σοκαρισμένος από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής, προβληματίστηκε για το φόβο που θα δημιουργούσε στην Αθήνα η συνύπαρξη μνημονίου-Κακλαμάνη και χρυσής αυγής. Ειρήσθω εν παρόδω, αυτός ο φόβος μετατράπηκε σε ευστοχότατο σύνθημα από τους Οικολόγους Πράσινους και μπράβο τους για την καίρια επισήμανση.
Προβληματίστηκε και αποφάσισε, έστω εν τη μειοψηφία του, να αλλάξει σελίδα. Την τελευταία εβδομάδα μπήκε σε εφαρμογή μια αυθόρμητη και ακομμάτιστη προσπάθεια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά, το ψηστήρι στις οικογένειες, τα καφενεία και τα μπαράκια έδινε και έπαιρνε, και ιδού ο νέος δήμαρχος!!! Υποθέτω, και δεν νομίζω ότι κάνω λάθος, πως οι νέες ψήφοι προς τον κ. Καμίνη προήλθαν κυρίως από το μεγαλύτερο κομμάτι των υποστηρικτών του κ. Αμυρά και της κ. Πορτάλιου, καθώς και από αρκετούς παραδοσιακούς -και λιγότερο φανατικούς- κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Σε αυτό βοήθησε και το εσωκομματικό παιχνίδι στη ΝΔ, καθώς ο κ. Σαμαράς μάλλον άφησε εκτεθειμένο πολιτικά τον κ. Κακλαμάνη. Νέες ψήφοι προήλθαν και από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, δηλαδή άτομα που δεν ψήφισαν την 1η Κυριακή αλλά κατέβηκαν στις επαναληπτικές εκλογές μόνο και μόνο για να φύγει ο κ. Κακλαμάνης. Όλα αυτά μαζί με την μεγάλη αποχή, κυρίως των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, ευνόησαν την τόσο ευχάριστη αλλαγή σελίδας.

Έτσι, οι Αθηναίοι -εν τη μειοψηφία τους- έλαβαν μια εξαιρετικά ώριμη πολιτικά και κοινωνικά απόφαση. Μιαν άλλη, επιτέλους ευχάριστη, ημέρα ξημερώνει για την Αθήνα. Αλλά αυτή την ετυμηγορία των πολιτών δεν μπορεί να τη σφετεριστεί κανείς, κανένας πολιτικός σχηματισμός, παρά μόνο να αποδοθεί στο σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της πόλης και τις ευτυχείς πολιτικές συγκυρίες. Να γνωρίζουν τα αυριανά επιτελικά στελέχη του δήμου πως δεν κέρδισε ο κ. Καμίνης, αλλά κυρίως έχασε ο κ. Κακλαμάνης, άρα οφείλουν να αγωνιστούν διπλά και τρίδιπλα για να αποδείξουν πως δίκαια βρίσκονται επικεφαλής της Αθήνας. Όχι στους πανηγυρισμούς, ναι στην δουλειά, από αύριο κιόλας, γιατί η Αθήνα έχει αποκτήσει πολλά και αγιάτρευτα κουσούρια. Καλύτερα, όμως, να μιλήσουμε σε επόμενο ποστ για το έργο που οφείλει να επιτελέσει ο κ. Καμίνης και η ομάδα του. 
 
ΥΓ1. Κρατήστε μια σημαντική πληροφορία που προκαλεί αισιοδοξία για μεγάλες τομές στην πόλη: Για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια (ίσως από το 1978) ένας δήμαρχος δεν προέρχεται από τον στενό κομματικό σωλήνα των δυο μεγάλων κομμάτων και δεν εκλέγεται με σκοπό να απογειώσει την πολιτική του καριέρα, βάζοντας πλώρη για βουλευτική ή/και υπουργική ή/και αρχηγική καρέκλα.  
ΥΓ2.  Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό δικαιοσύνης, κ. Δένδια, το κύριο μήνυμα των εκλογών στην Αθήνα είναι ότι θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα δύσπιστοι με την "ανεξαρτησία" των ανεξάρτητων αρχών. Ευτυχώς ο γιος μου έχει στο δωμάτιο του μια αφίσα του Λούκι Λουκ και έτσι πρόλαβα να δω (πριν συγχυστώ) την ομοιότητα του κ. Δένδια με τον Άβερελ Ντάλτον.

Μνημονιακός vs Αντιμνημονιακός

Ο αγώνας διεξάγεται σε ένα λασπωμένο γήπεδο, γεμάτο μπαλώματα και λακκούβες. Ο Μνημονιακός κατεβαίνει με αρκετές απουσίες λόγω τραυματισμών, όμως όλα τα βασικά του στελέχη βρίσκονται στην αρχική εντεκάδα.
Ο Αντιμνημονιακός δεν έχει κάνει φέτος σπουδαίες μεταγραφές, ενώ η περσινή χαμηλή συγκομιδή βαθμών δεν προμήνυε κάτι θετικό. Παρόλα αυτά κατεβαίνει αρκετά δυνατός, με μεγάλο πάθος, αν και με πολλά πολλά προβλήματα συνοχής μεταξύ των παικτών.
Ο αγώνας βρίσκεται στο 30ο λεπτό. Ο Μνημονιακός παίζει στην έδρα του, όμως παρόλα αυτά από το 20' και μετά ο Αντιμνημονιακός έχει αποκτήσει τον έλεγχο του γηπέδου και την κατοχή της μπάλας. Πρόκειται για μια άκαρπη υπεροχή, καθώς έχουν επιχειρηθεί  ελάχιστες οργανωμένες φάσεις μπροστά στην εστία του τερματοφύλακα του μνημονίου, Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Το παιχνίδι παίζεται κυρίως στο κέντρο, η άμυνα του Μνημονιακού κρατάει σχετικά εύκολα το μηδέν, αλλά δεν μπορεί να ανοίξει παιχνίδι.
Ο Αντιμνημονιακός αν και όπως είπαμε κρατάει την μπάλα στην κατοχή του δεν μπορεί να αναπτυχθεί σωστά, οι παίκτες του επιλέγουν ατομικές ενέργειες. Το μεγάλο του πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στο τελείωμα των φάσεων. Οι θεατές έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται για το άσχημο παιχνίδι!

Παραμένει λοιπόν ρευστό το τοπίο, σε αυτόν τον άνοστο αγώνα "δίχως αύριο". Περί μνημονίου ή κατά αυτού ο λόγος, αλλά απάντηση για την επόμενη μέρα του αγώνα δεν έχει έλθει από κανέναν. Με ρωτάνε συχνά πυκνά αν είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου. Η ερώτηση δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αποπροσανατολιστική. Όμως, για αυτό ας μιλήσουμε σε άλλο ποστ.

Και αν τελικά καταφέρει να χάσει ο Κακλαμάνης?

Χθες έβαλα ένα στοίχημα. Στοιχημάτισα 50€ ότι θα χάσει ο κ. Καμίνης στον επαναληπτικό γύρο. Θεωρώ ότι η διαφορά είναι τέτοια που δύσκολα ανατρέπεται. Πιστεύω επίσης, ότι η αποχή μάλλον θα συγκινήσει περισσότερο τους αριστερούς ή/και τους κομμουνιστές ψηφοφόρους, απ' ότι τους δεξιούς και γενικότερα τους συντηρητικούς. Κι επειδή στην λειψή μας δημοκρατία η πλειοψηφία προκύπτει βάσει των καταμετρημένων ψήφων, νομίζω ότι εύκολα ή δύσκολα η Αθήνα δεν θα αλλάξει χέρια.
Από την άλλη υπάρχει κάτι στον αέρα που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο όχι να κερδίσει ο Καμίνης, αλλά να χάσει τη νίκη μέσα από τα χέρια του ο Κακλαμάνης.
Υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια κατά του νυν δημάρχου Αθηναίων, δυσαρέσκεια που ενδέχεται να προκαλέσει μια εκ των ουκ άνευ κινητικότητα στους ψηφοφόρους 18-44 ετών, οι οποίοι σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν οποιονδήποτε εκτός του Νικήτα Κακλαμάνη.
Αυτοί οι πολίτες έχουν ξεκινήσει τη διαδικασία ψησίματος γνωστών και φίλων, καθώς και μελών των οικογενειών τους. Τους λένε ότι τώρα που "δόθηκε" το πολιτικό μήνυμα, ήρθε ο καιρός να περάσει το ζήτημα στην διαχείριση της πρωτεύουσας και των μεγάλων προβλημάτων της. Μιλούν με ψηφοφόρους της ΝΔ λέγοντας τους ότι τώρα που έστειλαν το "μήνυμα" προς την κυβέρνηση είναι καιρός να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε κάτι διαφορετικό και καλύτερο για την πόλη.
Και πραγματικά σε αυτή την προσπάθειά τους έχουν σύμμαχο τον κ. Σαμαρά, που αρνείται να στείλει μήνυμα συστράτευσης για τον δήμο, συστράτευση σαν αυτή που ζήτησε για τον Κικίλια.
Γνωρίζω άτομα από το επιτελείο της Ρηγίλης που δεν κρύβουν την χαρά τους για μια πιθανή ήττα Κακλαμάνη, καθώς θεωρούν ότι σε περίπτωση επανεκλογής ο κ. Κακλαμάνης όχι μόνο θα αποκτήσει σημαντικό ρόλο στα εσωκομματικά της ΝΔ, αλλά μπορεί να ανοίξει κερκόπορτα για την Ντόρα Μπακογιάννη.
Εν πάση περιπτώσει, κοντός ψαλμός αλληλούια. Σε λίγες μέρες θα ξέρω αν έχασα ή κέρδισα το στοίχημα. Μακάρι να το χάσω!

ΥΓ. Μερικά μικρά από τις εκλογές:
1. Αντιλαμβάνομαι την πικρία του πρώην δημάρχου Τυρνάβου, που έχασε για μόλις 26 ψήφους το δικαίωμα να περάσει στον δεύτερο γύρο... Εκεί οι 3 μοναδικοί υποψήφιοι έπεσαν μαζί στο νήμα παίρνοντας και οι τρεις από 33 και κάτι τοις εκατό! Πραγματικό ντέρμπι!
2. Ο τέως δήμαρχος Ζαχάρως, ο άνθρωπος που τελεί σε αργία λόγω προβλημάτων με την δικαιοσύνη, ο άνθρωπος που αρκετοί θεωρούν ως κακέκτυπο γκάνκστερ, ο Πανταζής Χρονόπουλος πέρασε στον δεύτερο γύρο των εκλογών για τον δημαρχιακό θώκο με το εξαιρετικό 45%. Αν επανεκλεγεί, που θα επανεκλεγεί, θα γίνει ένας από τους ελάχιστους αν όχι ο πρώτος δήμαρχος που δεν θα μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντα του καθώς θα συνεχίσει να τελεί σε αργία!!! Ελλάς το μεγαλείο των πολιτών σου που εκλέγουν φελλούς! Άραγε αυτό το αποτέλεσμα εμπίπτει στα περί πολιτικού μηνύματος που δήθεν έστειλαν οι πολίτες?
3. Δείτε τα αποτελέσματα των εκλογών στο http://ekloges.ypes.gr και γελάστε με την καρδιά σας... Έχω την εντύπωση πως με ελάχιστες εξαιρέσεις οι δημοτικές εκλογές κερδίζονται από ανθρώπους στην καλύτερη μέτριους, στην χειρότερη οπισθοδρομικούς. Λαμβάνοντας υπόψη το μοτό ότι "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα" το μόνο που μπορώ να πω είναι "ας προσέχαμε" ή αλλιώς "τα θέλει ο κώλος μας" ή αλλιώς "οι πολίτες παίρνουν αυτό που τους αξίζει".

Ένας γρήγορος απολογισμός των αυτοδιοικητικών εκλογών

Πριν από 26 ώρες έκλεισαν οι κάλπες. Χθες το βράδι, η ομίχλη σκέπασε την Αθήνα, δημιουργώντας ένα τοπίο παρόμοια με αυτό των εκλογικών αποτελεσμάτων: ομιχλώδες και ολίγον αποκρουστικό. Είχα γράψει σε παλιότερα ποστ τις απόψεις μου γύρω από την περίεργη εκλογική αναμέτρηση, τύποις αυτοδιοικητικού χαρακτήρα. Σε ένα από αυτά είχα σημειώσει πως η κίνηση του Πρωθυπουργού να θέσει ζήτημα πρόωρων εκλογών σε περίπτωση μνημονιακής αποδοκιμασίας θα πετύχαινε τον στόχο της, όπως και τον πέτυχε. Συγκράτησε κατά πολύ τις απώλειες και, σαν να μην έφτανε αυτό, συσπείρωσε τόσο πολύ την Ν.Δ. που έθεσε εκτός μάχης το νούμερο ένα κίνδυνο για το ΠΑΣΟΚ, τον κ. Δημαρά. Σε ένα άλλο ποστ, είχα σημειώσει τους λόγους για τους οποίους έχανε ο κ. Καμίνης και νομίζω ότι δεν έπεσα πολύ έξω, αν και η αλήθεια είναι πως περίμενα μεγαλύτερη διαφορά. Η διαφορά των 7 ποσοστιαίων μονάδων από τον κ. Κακλαμάνη δείχνει κάτι που δεν υπολόγισα σωστά, το μέγεθος της δυσαρέσκειας προς τον υφιστάμενο δήμαρχο, αλλά ας μην γελιόμαστε. Ο κ. Κακλαμάνης εμφανίζεται το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον δεύτερο γύρο, καθώς θα συγκεντρώσει σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής (!!!) καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του κ. Σοφιανού (απευθείας ή δια της αποχής). Θα πρέπει να αλλάξει αρκετά στο προφίλ του ο κ. Καμίνης προκειμένου να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο (80-20 οι πιθανότητες κατά αυτού).
Επανέρχομαι, όμως, στο ομιχλώδες αποτέλεσμα των εκλογών για να σημειώσω κάτι που φαντάζει εύλογο μέσα στην αλογία (sic) του. Όλα τα κόμματα διατείνονται ότι κέρδισαν στις εκλογές, το καθένα για τους δικούς του ανεξήγητους λόγους. Το ΠΑΣΟΚ γιατί συγκράτησε τις απώλειες και κερδίζει την πλειοψηφία των περιφερειών, η ΝΔ γιατί μείωσε υποτίθεται τη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ και κερδίζει σημαντικές περιφέρειες όπως της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, το ΛΑΟΣ -όπως και ο ΣΥΝ- γιατί παρέμεινε σταθερό στα ποσοστά του, το ΚΚΕ γιατί είδε τους υποψηφίους του να εκτοξεύονται ψηλά σε αρκετές περιοχές.

Η δικιά μου προσέγγιση είναι λίγο διαφορετική. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαροι κερδισμένοι!
Καταρχήν θεωρώ ότι κέρδισε το ΠΑΣΟΚ δια της ήττας του. Δεν είναι λίγο πράγμα να παραμένεις πρώτο στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων παρότι τους έχεις κεράσει πολλά φαρμάκια για λίγο έργο. Το ΠΑΣΟΚ όμως χάνει δια αυτής της νίκης του. Γιατί αν αποδοκιμάζονταν περισσότερο σε αυτές τις εκλογές θα εκτονώνονταν η αντίδραση των πολιτών και θα μπορούσε να ελπίζει σε μια καθαρή νίκη σε τυχόν πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Τώρα που δεν πάει σε εκλογές θα σιγοβράζει στο ζουμί του μέχρι αυτό να σωθεί, οπότε και θα παραδώσει σχεδόν καταρρακωμένο την εξουσία στους αντιμνημονιακούς της ΝΔ. Μάλλον χαμένο λοιπόν το ΠΑΣΟΚ.
Η ΝΔ από την άλλη μπορεί να χαίρεται σήμερα, αλλά ξέρει πως δεν τα πήγε καλά. Παρά την τεράστια -για τα σημερινά δεδομένα- συσπείρωση που πέτυχε (αντιμνημονιακού χαρακτήρα) βλέπει τα ποσοστά της εξαιρετικά χαμηλά. Θα εφαρμόσει λοιπόν από εδώ και στο εξής την τόσο γνώριμη τακτική του ώριμου φρούτου περιμένοντας να πέσει η κυβέρνηση, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Ξέρει όμως η δύσμοιρη πως αν και όποτε πέσει το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να υλοποιήσει αυτά ακριβώς που σήμερα αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας. Μάλλον χαμένη λοιπόν και η ΝΔ.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά θα μπορούσαν να νιώθουν κερδισμένοι μόνο αν κατέβαιναν ως ενιαίος σχηματισμός. Τώρα θα πρέπει να μπουν στην πλευρά των χαμένων, γιατί αν και τα ποσοστά τους δεν είναι πολύ άσχημα, αδυνατούν να δημιουργήσουν μια διαφορετική δυναμική. Αυτό το κομμάτι της αριστεράς παραμένει παγιδευμένο στις αντιφάσεις και τις -αλά φιλιόκβε- αδυναμίες του και το χειρότερο είναι πως το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει χώρο αντί για περισυλλογή σε περισσότερες έριδες, περισσότερες καρεκλομαχίες. Μάλλον χαμένη λοιπόν η προοδευτική αριστερά (ξέχασα να αναφέρω ότι ο υπέρτατος χαμένος από αυτόν τον χώρο είναι ο κ. Αλαβάνος, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν χρειάζεται πολλά σχόλια: η πανωλεθρία του ας είναι η αφορμή για να περάσει πιο ήσυχα γηρατειά, μακριά από δήθεν ΕΑΜικές παλινορθώσεις!).
Το ΚΚΕ εμφανίζεται λίαν κερδισμένο, καθότι προσεγγίζει διψήφιο αριθμό πανελλαδικού ποσοστού, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν είναι έτσι. Η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΚΚΕ βρίσκεται πάντα σε υψηλά επίπεδα και αυτές οι εκλογές δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Πάρα την μεγάλη αποχή είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι είναι οι υποστηρικτές του ΚΚΕ που δεν πήγαν να ψηφίσουν. Θα έλεγα λοιπόν ότι η αποχή ευνόησε το ΚΚΕ, αλλά δεν άλλαξε το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ ή κατά του. Ισόπαλο το αποτέλεσμα λοιπόν για το ΚΚΕ, παρότι εμφανίζεται να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Το ΛΑΟΣ (συγνώμη, δεν μπορώ να πω "ο λαός" διότι πρόκειται περί ύβρεως) μάλλον χάνει ως κόμμα. Πήρε ένα μεγάλο μερίδιο της ξενοφοβικής αγανάκτησης, αλλά πήγαινε στις εκλογές με σαφώς υψηλότερο στόχο. Παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος κερδισμένος και αυτός είναι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρης. Τα ακραία πουλέν (Γεωργιάδης, Βελόπουλος) δεν τα πήγαν τόσο καλά και δεν πέρασαν το ποσοστό που ο αρχηγός του κόμματος είχε λάβει στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Έτσι τα φτερά τους εμφανίζονται ψαλιδισμένα, όπως ακριβώς περίμενε ο κ. Καρατζαφέρης. Νίκη δική του θεωρείται και ο άκομψος αποκλεισμός Βορίδη, αν και νομίζω ότι πρόκειται για μια βραχύβια και μάλλον πύρειο νίκη. Εδώ θα είμαστε να τα ξαναπούμε για την κόντρα του πρώην επενίτη με το τσεκούρι και του πρώην πυγμάχου. Νικοήττα (sic) λοιπόν για το ΛΑΟΣ.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούν ότι κέρδισαν καθότι ανεβάζουν τα ποσοστά τους. Εγώ πάλι θεωρώ ότι αν επεδείκνυαν μεγαλύτερη ωριμότητα θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον θριαμβευτή των εκλογών. Η μικρή άνοδός τους κρέμεται σε μια κλωστή και εμπεριέχει αρκετές ψήφους διαμαρτυρίας και απέχθειας προς τους υπόλοιπους. Οι Οικολόγοι βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Θα κινηθούν έξυπνα και θα μπουν στην Βουλή με ένα καλό ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές ή θα μείνουν στα ρηχά νερά που βρίσκονται σήμερα. Μεγάλο πρόβλημα για τους Πράσινους η έλλειψη έμπειρων και καταρτισμένων στελεχών. Ας πούμε λοιπόν ότι οι Οικολόγοι απέσπασαν μια εκτός έδρας ισοπαλία, που αφήνει ανοιχτά όλα τα προγνωστικά για τη ρεβάνς.

Αυτό ήταν όλο? Όχι, υπάρχει και κάτι ακόμα, για τον μεγάλο χαμένο! Εμάς δηλαδή που με ένα δείγμα πολιτικής ανωριμότητας ή σοφίας, καταφέραμε να απέχουμε από τις εκλογές με ένα πρωτοφανές ποσοστό. Η απογοήτευση για το πολιτικό σκηνικό είναι εύλογη. Ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα της καθημερινότητάς μας φτάνει σε δυσθεώρατα ύψη. Είμαστε χαμένοι, όμως. Και αυτό γιατί υπό συνθήκες δημοκρατίας, έστω λειψής, η ηθελημένη παραίτηση από τα κοινά δεν προοιωνίζει τίποτα θετικό. Το καζάνι βράζει, αλλά δυστυχώς είμαστε και εμείς μέσα. Και ακόμα χειρότερα, το καπάκι του καζανιού δίδεται δια της αποχής στα χέρια άλλων.
Η τελική έκβαση του δευτέρου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών λίγη σημασία έχει. Μένει τώρα να δούμε πώς θα συρθούμε σε βουλευτικές εκλογές, με ευπρέπεια ή βάναυσα!

Η επόμενη μέρα μετά την πιθανή ήττα Καμίνη...

Έγραψα σε παλιότερο ποστ τους λόγους για τους οποίους, κατά την εκτίμησή μου, χάνει τη μάχη της Αθήνας ο Γιώργος Καμίνης. Τώρα, δυο μέρες πριν τον 1ο γύρο και παρακολουθώντας εξ' αποστάσεως τις κόντρες των υποψηφίων για την μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, η εκτίμησή μου τείνει να καταστεί βεβαιότητα.
Για μια ακόμη φορά τονίζω πως το επιτελείο του πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγάλη αυστηρότητα αναφορικά με την αδυναμία που επέδειξε να "απλοποιήσει" το προφίλ του υποψηφίου, να διώξει την εικόνα που τεχνηέντως καλλιεργήθηκε περί ενός εστέτ, απόμακρου, και ξεκομμένου από την πραγματικότητα καθηγητή πανεπιστημίου.
Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αυστηρότητα και ο ίδιος γιατί στα προεκλογικά debate επέλεξε να κρατήσει μια κατ' άλλους "κόσμια", για μένα μια άκρως αμυντική στάση, αφήνοντας ανοιχτό πεδίο στον κύριο αντίπαλό του να επιτίθεται συνεχώς και ως εκ τούτου να κερδίζει τις εντυπώσεις.   
Είδα και άλλα πολλά λάθη τακτικής, όπως και λάθη σημειολογικής υφής, σαν αυτό της συναυλίας που διοργάνωσε στις 4 Νοέμβρη με τους Burger Project και τον Πορτοκάλογλου. Μια συναυλία ενδεικτική για το κοινό που στηρίζει και μάχεται για την υποψηφιότητα Καμίνη. Κοινό της Lifo και των καλλιτεχνικών ρευμάτων της πρωτεύσουσας, κοινό στιβαρό και προοδευτικό αλλά ολίγον απολίτικο, κοινό που από μόνο του δεν φτάνει για να υπερκεράσει αριθμητικά τους ψηφοφόρους του κ. Κακλαμάνη.
Είδα, επίσης, πως αγνοεί τον κ. Καμίνη το παλιό ΠΑΣΟΚ, καθώς και το πως σηκώνει στους ώμους του ως μη όφειλε το βάρος του μνημονίου.
Κρίμα, γιατί είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κ. Καμίνης θα μπορούσε να προσφέρει αρκετά στην παρηκμασμένη πρωτεύουσα. Και είναι ακόμα πιο κρίμα, γιατί η πιθανότατη αποτυχία ενδέχεται να προκαλέσει απογοήτευση στα φρέσκα πρόσωπα, που έχουν ειλικρινή διάθεση να προσφέρουν στα κοινά, εθελοντικά και μακριά από ωχαδελφισμούς. Αλίμονο, αν δουν την μη-εκλογή του κ. Καμίνη ως παραδοχή για την αδυναμία της Αθήνας να αλλάξει όψη, δέσμια των καρεκλοκένταυρων, των απαθών συμπολιτών και των αντιαισθητικών επιλογών.
Θα πρότεινα όσοι στηρίζουν τον κ. Καμίνη και εμφορούνται από τα αγαθότερα αισθήματα για την αναγκαιότητα "στροφής" της Αθήνας να αντιμετωπίσουν την υποψηφιότητα Καμίνη και γενικότερα την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Αθήνα, ανεξάρτητα από το τι τελικά θα συμβεί σε δυο μέρες, ως μια παρακαταθήκη για το εγγύς μέλλον.
Μάχες μπορεί και πρέπει να χαθούν, από τις ήττες μαθαίνουμε όλοι. Ας συνεχίσουν να μάχονται για να κερδίσουν τον πόλεμο!

Τι έμαθα από τη χθεσινή συνέντευξη του Πρωθυπουργού

Ότι κουράστηκα και είπα να απέχω από το ιστολόγιο, τσουπ σκάει μύτη η διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού και καπάκι, οι αποκλειστικές δηλώσεις Μητσοτάκη στον ΣΚΑΪ. 

Πολλοί φίλοι μου θεώρησαν πως ο κ. Παπανδρέου έχασε πόντους από το δίλημμα που έθεσε περί πρόωρων εκλογών. Προσωπικά διαφωνώ! Όχι γιατί πιστεύω πως οι πολίτες έντρομοι θα κατέβουν στις κάλπες στηρίζοντας τους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος. Κάτι τέτοιο αποκλείεται να γίνει. Απλά, αναλύω διαφορετικά την κατάσταση και θεωρώ πως ο Πρωθυπουργός θα βγει κερδισμένος.
Καταρχήν το μήνυμα Παπανδρέου δεν πήγαινε στο σύνολο του ελληνικού λαού, αλλά στους αδρανείς το τελευταίο διάστημα κομματικούς μηχανισμούς. Με την απειλή περί πρόωρων εκλογών τους έτριξε τα δόντια και ζήτησε να δραστηριοποιηθούν εντονότερα τις 13 μέρες που απομένουν, ώστε να φέρουν αρκετά πρόβατα πίσω στο μαντρί. Νομίζω ότι τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν το περιεχόμενο της προειδοποίησης και θα φροντίσουν με τους γνωστούς τρόπους (ταξίματα, κινδυνολογίες, τηλεφωνικές οχλήσεις κτλ) να εξασφαλίσουν την "νομιμοφροσύνη" των πάλαι ποτέ καταγεγραμμένων ψηφοφόρων του κόμματος.
Κατά δεύτερο, είμαι σίγουρος ότι αρκετοί απογοητευμένοι πολίτες απογοητεύτηκαν ακόμα περισσότερο από τα όσα άκουσαν χθες (εδώ που τα λέμε απογοητεύτηκαν ακόμα περισσότερο που δεν μπόρεσαν να δουν "Το νησί", αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση). Αυτοί οι πολίτες ή μάλλον αρκετοί από αυτούς, ενδέχεται να εξέλαβαν την προειδοποίηση του κ. Παπανδρέου ως ένα μέγα δίλημμα για την πορεία του τόπου. Όμως, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή σε έναν μέσο Έλληνα είναι να του θέτεις τέτοιους προβληματισμούς, καθότι δεν είναι σε θέση να τους διαχειριστεί. Υποθέτω λοιπόν ότι κάποιοι -όχι και λίγοι- θα επιλέξουν να μην ψηφίσουν, έχοντας ως πρόσχημα την πλήρη απογοήτευση και απέχθεια για το πολιτικό σκηνικό και ως αφορμή το "τελεσίγραφο" Παπανδρέου. Με την αποχή, αρκετοί Έλληνες θα αποτινάξουν την ευθύνη από πάνω τους ("εγώ δεν ψήφισα, δεν φταίω"), ενώ η κυβερνώσα παράταξη θα βρεθεί ευνοημένη καθώς κανένα κόμμα δεν θα καρπωθεί την ψήφο αποχής.  
Κατά τρίτο, η συνέντευξη Μητσοτάκη έδωσε σίγουρα το έναυσμα σε αρκετούς "μητσοτακικούς" να αγωνιστούν διπλά και τρίδιπλα για να παραμείνει χαμηλά ο "λίγος" κατά τα λεγόμενα Μητσοτάκη, κ. Σαμαράς. Άπαξ και διατηρηθεί η απόσταση ασφαλείας μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος, ακόμα και αν τα συνολικά τους ποσοστά καταποντιστούν, ο κ. Παπανδρέου θα έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος για την πολιτική που ασκεί και ως εκ τούτου θα θεωρήσει πως το πολιτικό σκηνικό δεν έχει αλλάξει...
Εδώ θα είμαστε την Κυριακή 7 Νοέμβρη να δούμε τι τελικά θα γίνει, αν και νομίζω ότι το βράδι εκείνης της Κυριακής όλοι μα όλοι θα "μείνουν ευχαριστημένοι". Ο καθένας για τους δικούς του ανεξήγητους λόγους!

Τώρα θα μου πείτε, καλά όλα αυτά, αλλά εσύ συμφωνείς με τα όσα ελέχθησαν στην χθεσινή συνέντευξη του Πρωθυπουργού; Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν έμεινα καθόλου ευχαριστημένος. Όχι τόσο για την "απειλή" περί πρόωρων (έχω συνηθίσει τέτοιες "βολές"), αλλά γιατί κάθε δεύτερη πρόταση άκουγα την φράση "πράσινη ανάπτυξη".
Είμαι της άποψης πως η πράσινη ανάπτυξη δεν μπορεί να διατυμπανίζεται συνεχώς και να γίνεται ο εύκολος μπαλαντέρ. Χρειάζονται πράξεις και έργα, ώστε να μην απαξιωθεί η έννοια της "πράσινης ανάπτυξης" στα μάτια της κοινής γνώμης. Θερμή παράκληση λοιπόν στον κ. Πρωθυπουργό να ομιλεί λιγότερο για το πρασίνισμα των πολιτικών και να πράξει περισσότερα σε αυτόν τον τομέα. Πάντα υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και ορθού προγραμματισμού, χωρίς φαστ τρακ και λοιπές αστακομακαρονάδες!