31 Μαρ 2011

Είσαι (δεν είσαι) ρατσιστής!

Περί ρατσισμού σήμερα το θέμα. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά, έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα, οι μετανάστες έχουν γίνει μόνιμο θέμα συζήτησης, έχουμε φτάσει στο σημείο οι μισοί Έλληνες να αποκαλούν τους άλλους μισούς ρατσιστές.
Δεν μπορώ να καταγράψω όλες τις παραμέτρους και τα συμβάντα που σχετίζονται με τις ρατσιστικές ή μη πεποιθήσεις σημαντικής μερίδας πολιτών. Θα αναφερθώ απλά σε μια μικρή κουκίδα του μεγάλου ζητήματος, που αφορά την περιοχή γύρω από τον Άγιο Νικόλαο, τα Κάτω Πατήσια, την Βικτώρια.
Φίλη με τρία μικρά παιδιά, κάτοικος Αγ. Νικολάου, ήρθε πρόσφατα στο σπίτι, πιο βόρεια. Η τελευταία της πρόταση πριν επιστρέψει πίσω -αρκετά νωρίς, μόλις σκοτείνιαζε- αφορούσε τη σκέψη της να έρχεται στις παιδικές χαρές της δικής μας περιοχής "για να μπορέσουν τα παιδιά να πηγαίνουν επιτέλους άφοβα στην παιδική χαρά". Δεν το είπε με κακία ή κάποιο φθόνο προς κάποιον.
Περιέγραψε με ακρίβεια αυτό που αισθάνεται η μεγάλη πλειονότητα των γονιών που ζουν σε αυτές τις περιοχές. Ζούσα αρκετά χρόνια στην Πλατεία Αμερικής, καταλαβαίνω ποιο είναι το κλίμα που επικρατεί.       

Τώρα, αρκετοί από αυτούς τους γονείς βρίσκονται αναγκασμένοι να αυτοαπολογούνται λέγοντας ότι "όχι, δεν είναι ρατσιστές". Και η αλήθεια είναι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν είναι. Είναι αρκετά φοβισμένοι, φιλήσυχοι άνθρωποι που τους τρομάζει το γεγονός πως αίφνης η περιοχή τους μετατράπηκε σε ένα ιδιότυπο γκέτο, φυλακή και κολαστήριο ταλαιπωρημένων ψυχών. Βέβαια, σίγουρα σ' αυτές τις συνοικίες θα συναντήσουμε πραγματικούς ρατσιστές και μισαλλόδοξους. Θα τους αναγνωρίσουμε συνήθως από τη συμμετοχή τους σε κινήσεις και συλλόγους μίσους και απανθρωπιάς. Όμως αυτοί είναι ακόμα λίγοι.
Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που έχουν το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, δείχνοντας πλήρη συμπαράσταση και κατανόηση προς τους κακόμοιρους απάτριδες, στα θύματα της ζοφερής παγκόσμιας πολιτικοοικονομικής ζωής. Ακόμα και σε αυτούς τους απειροελάχιστους που μετατρέπονται τελικά σε θύτες αντικοινωνικής συμπεριφοράς, στρεφόμενοι όμως επί της ουσίας κατά της -ούτως ή άλλως- μικρής πιθανότητας να καταφέρουν να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή.
Μερικές φόρες, δυστυχώς και αυτοί οι λίγοι αλληλέγγυοι άνθρωποι γίνονται θύματα της πραγματικά μικρής, αλλά υπαρκτής, μερίδας ανθρώπων που όντας χαμένοι, επιδίδονται σε σωρεία μικρών ή μεγάλων παραβιάσεων των δικαιωμάτων των άλλων. Για παράδειγμα, έτσι την έπαθε, πριν από λίγο καιρό, ο Στέλιος Μάινας.

Ας καταλάβουμε επιτέλους πως είναι τόσο λίγοι αυτοί που, ακόμα κι όταν συμβεί η στραβή, έχουν την ωριμότητα να μην στραφούν κατά της μεταναστευτικής κοινότητας, ούτε να στοχοποιήσουν κάθε τι ξένο, να μην στραφούν καν προς τους ανθρώπους απ' τους οποίους δέχτηκαν επίθεση.
Οι περισσότεροι κάτοικοι εκείνων των περιοχών, αλλά και πολλών πολλών άλλων, είναι απλά έρμαια του φόβου τους. Και ο φόβος, καθότι μεγάλος, δεν μπορεί να μεταφράζεται με ευκολία σε ρατσιστική συμπεριφορά. Οι παρατάξεις και τα κινήματα που στέκονται ορθώς αλληλέγγυα στους αδύναμους μετανάστες οφείλουν να δουν με μεγαλύτερη προσοχή το ζήτημα. Να βοηθήσουμε όλοι να μην πάρουν διαστάσεις, και κυρίως να μην γαντζωθούν στις πεποιθήσεις των συμπολιτών μας, φασίζουσες απόψεις και συμπεριφορές. Να μην επιτρέψουμε σε λαμόγια να επιβουλευθούν το άγχος και τις ουσιαστικές ανασφάλειες των συμπολιτών μας. Μπορούμε ακόμη.

* Η φωτογραφία εκλάπη από το athensville

30 Μαρ 2011

Τι σκέφτονται οι ξένοι για μας;

Πέρασα τις τελευταίες δυο εβδομάδες σε Βέλγιο και Ολλανδία και συνομίλησα με πάνω από 100 ανθρώπους κυρίως από την Ευρώπη, αλλά και από τις ΗΠΑ. Είναι πάντα ενδιαφέρον να μιλάς με ανθρώπους απ' έξω και να μαθαίνεις από αυτούς τη γνώμη που έχουν σχηματίσει οι κοινωνίες των χωρών τους για την ελληνική κατάσταση.
Πρώτα και κύρια λοιπόν, παρά τα όσα μεγαλόστομα θέλουμε να πιστεύουμε για την πάρτη μας, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα πέρα από μερικές γενικόλογες διαπιστώσεις του τύπου " διαφθορά, κακοί πολιτικοί" κτλ. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι είναι επιβεβλημένος ο αυστηρός δημοσιονομικός έλεγχος και οι περικοπές των δημόσιων εξόδων καθώς κατά την γνώμη τους οι δυτικοευρωπαίοι "έχουν δώσει πάρα πολλά στην Ελλάδα και σε άλλες ασθενέστερες ευρωπαϊκές χώρες και δεν μπορούν πλέον να συνεισφέρουν παραπάνω καθώς έχουν τα δικά τους οικονομικά προβλήματα". Από την άλλη, λίγοι πιο μυημένοι υποστηρίζουν ότι η ΕΕ καρκινοβατεί και μόνο μια συντονισμένη αναδιάρθωση των οικονομικών δομών της Ευρώπης μπορεί να σώσει την Ελλάδα και κατά επέκταση να αποτρέψει το φαινόμενο ντόμινο που θα οδηγήσει σε κατάρρευση πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτοί οι μυημένοι θεωρούν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για την Ελλάδα να επιστρέψει πίσω στην δραχμή καθώς οι αλλοδαποί πιστωτές αλλά και οι εγχώριοι καταθέτες θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να αποτρέψουν το συγκεκριμένο ενδεχόμενο που μπορεί να εγείρει σοβαρά ζητήματα παραβίασης της κοινοτικής νομοθεσίας (πχ. δεν μπορείς να μετατρέψεις σε μια νύχτα τα ευρώ σε δραχμές).

Σε γενικές γραμμές πάντως η απογοήτευση είναι διάχυτη σε όλους τους ανθρώπους που συνάντησα, απογοήτευση για αυτά που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό των χωρών τους. Και προσοχή, αναφέρομαι σε ανθρώπους που φύση και θέση ανήκουν σε αυτούς που θα μπορούσαν να αποκαλούνται "αισιόδοξοι σε βαθμό αιθεροβασίας (sic)". Για παράδειγμα, πολλοί φίλοι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θεωρούν πως η προεδρία Ομπάμα έως τώρα είναι μια μεγάλη αποτυχία. Θεωρούν πως στη θεωρία είναι εξαιρετικός, αλλά στην πράξη πάντα σκοντάφτει. Σκόνταψε στο πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών, άνοιξε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, έφαγε τα μούτρα του με το νομοσχέδιο για την κλιματική αλλαγή, επέτρεψε στους εχθρούς του -με την τακτική που ακολούθησε- να του προσάψουν την κατηγορία (κατά τους αμερικάνους) του "σοσιαλιστή" (!!!).
Στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, ο κοντός γάλλος Ναπολέοντας και η γερμανίδα Θέκλα-το κορίτσι με τα γένια- συναγωνίζονται σε αυτοκαταστροφικές τάσεις, παρασέρνοντας στο τέλμα όλη την ΕΕ και οδηγώντας σε μια άνευ προηγουμένου όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των κρατών μελών. Επιπλέον, στην Φινλανδία το ακροδέξιο κόμμα προελαύνει προς την εξουσία (οι τύποι είναι απίστευτοι, θέλουν μεταξύ άλλων να καταργήσουν -όταν εκλεγούν στην κυβέρνηση- τις κρατικές χρηματοδοτήσεις για την μοντέρνα τέχνη), στην Ουγγαρία οι εκεί κυβερνώντες που κατέχουν σήμερα την προεδρία της ΕΕ σφυρίζουν αδιάφορα, στην Πολωνία δημιουργούν με ανέκδοτα σχετικά με τον πρόσφατο χαμό του Λεχ Κατσίνσκι σε αεροπορικό δυστύχημα και δείχνουν να "απολαμβάνουν" μοιρολατρικά την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας τους, στο Βέλγιο σκέφτονται πόσο ακόμα θα μεγαλώσει το ρεκόρ που κατέχουν όντας η χώρα χωρίς κυβέρνηση εδώ και σχεδόν 300 μέρες κτλ.

Υπάρχει άραγε κάτι να αισιοδοξούμε; Ναι, πιθανότατα υπάρχει. Η διόγκωση του "κινήματος του τσαγιού" (tea party) ήρθε πολύ νωρίς, πράγμα που μπορεί να  συντελέσει στην συσπείρωση όλων των πολιτών που έχουν ακόμα νωπές τις μνήμες από τη διακυβέρνηση Μπους. Επίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να δούμε σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (με καθοριστική συμμετοχή των πρασίνων) στις δυο ατμομηχανές της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία), πράγμα που ενδέχεται να οδηγήσει σε λιγότερο μονεταριστικές πολιτικές και να ευνοήσει την μετάβαση της Ευρώπης σε μια ανταγωνιστική οικονομία χαμηλής έντασης άνθρακα.

Αυτά είναι λίγο πολύ τα όσα συζήτησα με διάφορους ανθρώπους από σχεδόν 14 χώρες της ΕΕ (συν τις ΗΠΑ). Το κλίμα δεν είναι καλό, αλλά σίγουρα δεν είναι τόσο χάλια όσο νομίζουμε. Επίσης, το οικονομικό μοντέλο αμφισβητείται αλλά όχι στην εκτάση και στο βαθμό που αρκετοί πολιτικοί σχηματισμοί εντός της Ελλάδας θέλουν και ελπίζουν.
Για μένα, υπάρχει ακόμα διέξοδος από το τούνελ. Πέρα από αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν στας Ευρώπας, υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε εμείς. Να σταματήσουμε, στην Ψωροκώσταινα, να βολευόμαστε με μύθους γύρω από την ανωτερότητα της χώρας και το κακό που θέλουν να μας κάνουν οι φράγκοι. Να σταματήσουμε από την άλλη να είμαστε τόσο δουλικοί στις διαπραγματεύσεις και τόσο αδύναμοι νοητικά. Να συνειδητοποιήσουμε πως όταν πονάει το κεφάλι δεν το κόβεις, αλλά πασχίζεις πρώτα και κύρια να το θεραπεύσεις ενισχύοντας της κοινωνική συνοχή.
Η Ελλαδίτσα θέλει οργάνωση, νέες δομές, νέο κοινωνικό συμβόλαιο υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας. Για μένα αυτά είναι τα προαπαιτούμενα για να ανακάμψουμε όχι μόνο οικονομικά, αλλά πολύ περισσότερο κοινωνικά. Είναι εύκολο, αλλά συνάμα τόσο δύσκολο!

ΥΓ. ειρωνικά αναφέρθηκε στις συζητήσεις μας ότι μπορεί να έχουμε σε 1 χρόνο από τώρα "σοσιαλδημοκρατικές" κυβερνήσεις στις δυο σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία) και συντηρητικές κυβερνήσεις στις PIGS.
ΥΓ2. ο τίτλος του ποστ είναι ολίγον παραπλανητικός. Δεν μπορώ να κάνω γενικεύσεις και να μιλήσω για όλους τους πολίτες της αλλοδαπής. Ας πούμε καλύτερα ότι το άρθρο αφορά μερικές μόνο απόψεις γύρω από το πνεύμα που διακατέχει τις κοινωνίες του εξωτερικού


* στη φωτογραφία βλέπετε το κτίριο μηδενικών εκπομπών άνθρακα του WWF Ολλανδίας. Πραγματικά εντυπωσιακό!

27 Μαρ 2011

Στη Βεγγάζη, σύντροφοι...

Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τι παίζει με τη διελκυστίνδα λόγων και θέσεων σχετικά με την εξέγερση στη Λιβύη και την ΝΑΤΟϊκή επέμβαση. Ή μάλλον για να γίνω πιο σαφής προσπαθώ να κατανοήσω το ντόρο που έχει ξεσηκωθεί κυρίως στην αριστερή (και εδώ και αρκετό καιρό, σκοτεινή) πλευρά του φεγγαριού. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι αραβικές χώρες εξεγείρονται κατά των δυναστών τους. Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς κάνοντας κλικ στον χάρτη που βρίσκεται εδώ, το φαινόμενο ντόμινο βρίσκεται στην πλήρη έκτασή του. Η ευκολία με την οποία καταρρέουν τα τραπουλόχαρτα των δικτατορικών βαλέδων έχει προβληματίσει αρκετούς, μεταξύ των οποίων και εμένα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια συνομωτική προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν σε αυτές τις χώρες δια της πλαγίας οδού, αυτής των "δημοκρατικών ελευθεριών". Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι ο απώτερος στόχος των υποτίθεται καθοδηγούμενων εξεγέρσεων δεν είναι άλλος παρά η καταπολέμηση των ισλαμικών στοιχείων που επίσης υποτίθεται ότι υποθάλπτουν τρομοκρατικές ενέργειες.
Ακόμα και έτσι να είναι -που δεν το πιστεύω καθότι εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να πιστεύω τα σενάρια που κάνουν λόγο για σκοτεινές δυνάμεις που επιβάλλονται με ιδιαίτερη επιτυχία παντού και σε χρόνο dt- όλοι οι δύσπιστοι αγνοούν ή υποβαθμίζουν ένα παγιωμένο αξίωμα που αναφέρει ότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Με άλλα λόγια, ακόμα και καθοδηγούμενη να είναι η εξέγερση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνθήκες στις χώρες που ξεσηκώνονται είναι τέτοιες που ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων κινημάτων.
Επιπρόσθετα, οι Καντάφι, Μουμπάρακ, πρίγκιπας Αμπντάλα, Ασάντ και λοιποί σίγουρα δεν ήταν και δεν είναι τα καλά παιδιά της σοσιαλιστικής και δημοκρατικής καθοδήγησης, δεν είναι οι ανεξάρτητοι ηγέτες που οδηγούν σε ασφαλή μονοπάτια ευημερίας τις χώρες τους. Μια χαρά τακίμια με την αμερικάνικη διπλωματία ήταν τόσα χρόνια, στην προσπάθεια των αμερικάνων και των λοιπών δυτικών δυνάμεων να κρατούν ανοιχτές τις κάνουλες του πετρελαίου και κλειστές τις φωνές των εκεί πολιτών.

Τι μας πειράζει λοιπόν τόσο πολύ; Το γεγονός της επέμβασης του ΝΑΤΟ, θα πουν αρκετοί. Σωστά, το ΝΑΤΟ δεν εμφορείται από τα δημοκρατικότερα ή τα αγαθότερα των αισθημάτων και το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι σε Ιράκ και Σερβία. Αυτή όμως η βρώμικη πολεμική συμμαχία και οι δράσεις που έως σήμερα αναλάμβανε δεν πρέπει να μας κάνει να προσχωρήσουμε ελαφρά τη καρδία στους υποστηρικτές του μοτό "ο εχθρός του εχθρού φίλος μου". Το ΝΑΤΟ είναι ένας εχθρός για πολλούς (και εγώ μέσα), αλλά ο Καντάφι δεν μπορεί να γίνει φίλος μας εξαιτίας της ανάμειξης του ΝΑΤΟ. Απλά.

Ακόμα πιο απλά είναι τα πράγματα αν αναλογιστούμε τι θα γίνονταν αν τελικά το ΝΑΤΟ παρέμενε αμέτοχο (όπως υποστήριξαν οι Ρωσία, Γερμανία, Κίνα). Αυτή τη στιγμή, μερικές δεκάδες κεφάλια εξεγερμένων της Βεγγάζης θα κρέμονταν σε ωραίους -ανατολίτικης τεχνοτροπίας- φανοστάτες (σας θυμίζει κάτι; αν όχι, να φρεσκάρω τη μνήμη σας και να σας μεταφέρω στα 1945 και στην πλατεία των Τρικάλων, όπου το κεφάλι ενός λαϊκού ήρωα εκτέθηκε σε λαϊκή θέα προς γνώση και παραδειγματισμό).

Εν κατακλείδι, για να μην πλατιάζω. Η εξέγερση έπρεπε να γίνει. Οι εξεγερμένοι της Λιβύης έπρεπε να βρουν βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν τον δυνάστη τους. Πολλές φορές, δεν μπορούμε να επιλέξουμε το χέρι που θα μας σώσει από βέβαιο θάνατο. Οι "διεθνείς ταξιαρχίες" έχουν παύσει να υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια (εμφύλιος Ισπανίας) και οι αγωνιστές της Βεγγάζης μάλλον δεν θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα οποιαδήποτε χρονοβόρα προσπάθεια επανασύστασης αυτών. Και στην τελική, ας μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη και τη δυναμική των εξεγερμένων. Εξάλλου, όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να εκδιώξει έναν δικτάτορα γιατί να μην μπορεί να εκδιώξει και τον επόμενο επίδοξο δυνάστη (στην περίπτωση που αυτό είναι τo σχέδιο του ΝΑΤΟ);
Τελεία.

25 Μαρ 2011

20 πληρωμένα τραγούδια: ξενάγηση στα φοιτητικά μας χρόνια

Ένας πολύ καλός καλός φίλος, συγκάτοικος στα ένδοξα φοιτητικά χρόνια, είχε χθες τη γιορτή του. Οι δουλειές μας βρίσκονται μόλις σε 100 μέτρα απόσταση η μια από την άλλη. Κι όμως έχουμε καταφέρει να μην συναντηθούμε εδώ και πάνω από 1,5 μήνα...
Μέχρι να το καταφέρουμε, ετοιμάζω μια μικρή μουσική ξενάγηση στα φοιτητικά μας χρόνια στη Μυτιλήνη... Μια ξενάγηση σε μέρη αλλά και στην ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, πίσω την περίοδο 1993-1998. Μια μικρή ξενάγηση χωρίς λόγια, χωρίς εικόνες, μόνο μέσα από μια λίστα 20 μόλις τραγουδιών που συνόδευαν τα μερόνυχτά μας. Μια ξενάγηση που θα φανερώνει ότι εκείνα τα χρόνια και οι φιλίες που έγιναν δεν μπορούν να ξεχαστούν (χωρίς βέβαια να καταφεύγουμε ή να πάσχουμε από μελοδραματισμούς).
Κάποιοι από τους αναγνώστες του blog θα πάρουν αμέσως τη γεύση εκείνης της περιόδου (Hott Spott, Cult, Ουτοπία, Μουσικό καφενείο κτλ). Κάποιοι άλλοι, παρόλο που δεν είχαν την τύχη να βρίσκονται εκεί, είμαι σίγουρος ότι ακούγοντας τα κομμάτια θα ανατρέξουν σε εκείνη την εποχή, καθώς τα συγκεκριμένα ακούσματα πιθανότατα αποτελούν το σάουντρακ της γενιάς μας! Και αν στα τραγούδια προσθέσεις το Trainspotting θα έχεις έτοιμο το προφίλ της νεότητάς μας! Njoy!



Πιο κάτω ξεχωριστά τα videoclip:

Morcheeba - Part of the process
Bjork - One day
Freak Power - Turn on, tune in, cop out
US3 - Cantaloop
Indian Vibes – Mathar
Massive Attack – Karmacoma 
Tricky - You don't
Στέρεο Νόβα - Ηλίθια Αστεία
The Cure - In between days
The Fugees – Fu-gee-la
Stereo MCs – Connected
Beck - Loser
Prodigy – Out of space
Joy Division - Love will tear us apart
Τρύπες – Δεν χωράς πουθενά
TXC - Να τους δω να τρέχουν
RATM - Killing in the name
Smiths - There is a light that never goes out
Portishead - Glory Box 

και βέβαια το ένα και μοναδικό, ίσως το πλέον ενδεικτικό για τη γενιά μας
Nirvana - Smells like teen spirit 

Μην ξεχάσω να δώσω τα εύσημα σε όσους είχαν αναλάβει να προσφέρουν τις μουσικές αυτές... Σε τυχαία σειρά, Στούρνος, Χοντρός, Ομπρελίτσας, DJ Vas, Μαρκαντών, Στελλάκι,  Φωτίου & more... Σωστοί!!!

* το πλοίο της φωτογραφίας μας μετέφερε άπειρες φορές στον προορισμό μας. Είναι το Σαπφωκάραβο...

16 Μαρ 2011

Το #1821 και η αλήθεια...

Η μνήμη του ανθρώπου είναι εξαιρετικά κοντή. Τόσο ώστε χρειάζονται χονδρικά μόλις 40-50 χρόνια για να ξεχαστούν τα δεινά του 2ου παγκοσμίου πολέμου, 10-15 χρόνια για να ξεχαστεί η καταστροφή του Τσερνόμπιλ και ελάχιστα χρόνια ή μήνες για να αμεληθούν όσα τραγικά συμβαίνουν σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο.Κλασικό παράδειγμα η μαζική πολιτική αμνησία των Ελλήνων. 

Αξίζει να ρίξουμε το βλέμμα προς τα πίσω για να διαπιστώσουμε την ευκολία με την οποία οι συμπατριώτες μας ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, μετέτρεψαν τον Τρικούπη σε Γουλιμή, επέτρεψαν να τους κυβερνήσουν άνθρωποι όπως ο Κονδύλης, ο Γούναρης, ο Τσαλδάρης, ανέδειξαν τον λαοπλάνο Γεώργιο Παπανδρέου (senior) σε "γέρο της δημοκρατίας". Αν πάμε λίγο ακόμα πιο πίσω θα δούμε πώς σκεπάστηκαν με την ένδοξη σημαία της ανδρείας (και κατέκτησαν μια θέση στην ονοματοδοσία οδών) μια σειρά από φιλοχρήματους απατεώνες, όπως οι Μαυρομιχαλαίοι, ο Κωλέττης, ο Δηλιγιάννης, υδραίοι καπεταναίοι σαν τον Βούλγαρη κοκ.
Βέβαια με το πέρασμα του χρόνου, η ιστορία δικαίωσε κάποιους αδικημένους σαν τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο, τον Παπαναστασίου. Το κακό είναι όμως ότι στα πλαίσια της κομ-ιλ-φο ελληνικής ιστορίας μαζί με τα ξερά καθαγιάστηκαν και τα χλωρά, ανίκανοι και άκρως επικίνδυνοι τύποι χαρακτηρίστηκαν ήρωες, ηγέτες, άξια τέκνα της πατρίδας. Αμβλύνθηκαν οι αντιθέσεις, στρογγυλεύτηκαν οι άκρες της ελληνικής ιστορίας (κατά το κραταιό ιστοριογραφικό δοκούν), μύθοι μετατράπηκαν σε πραγματικότητα, σε μια προσπάθεια να διασφαλιστεί η ιστορική συνέχεια και συνοχή, η ιστορική ομοιομορφία του νέου (ακόμα) μορφώματος που ακούει στο όνομα νεοελληνική πολιτεία.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω είναι η εκπομπή (κάκιστα στημένη κατά τη γνώμη μου, αλλά καλώς αναδεικνύουσα μια διαφορετική ιστορική οπτική) #1821 του ΣΚΑΪ. Είναι απίστευτος ο ντόρος που έχει ξεσηκώσει η προβολή της συγκεκριμένης σειράς, λες και απειλείται εξαιτίας της η παράδοση και το μέλλον της νεοΕλλάδας. Ξεσηκώθηκαν οι ραγιάδες κατά του Βερέμη που τόλμησε να θίξει μερικές καλά αφομοιωμένες δοξασίες.
Αφορμή το #1821 αλλά όχι ο λόγος αυτού του άρθρου. Περσινά ξινά σταφύλια τα όσα ακούγονται. Σκέφτομαι πόσες περισσότερες θα ήταν οι αντιδράσεις στην περίπτωση που αντί για το #1821 βλέπαμε στις οθόνες μας την εκπομπή #1944-1949. Τότε να δείτε τι θα γινόταν. Η σύγκρουση των δυο σχολών. Η μια -σχετικά νεόκοπη- απαρτιζόμενη από τους Βερέμη, Καλύβα, Μαραντζίδη κ σία. Η άλλη από τους υποστηρικτές της αριστερής θεώρησης (διαβάστε ενδεικτικά Βουρνά, Μαργαρίτη κοκ). Εκεί να δείτε πώς μέσα σε μια στιγμή οι θανάσιμοι εχθροί του Βερέμη (λόγω του #1821) θα μετατρέπονταν σε φανατικοί θιασώτες του (εξαιτίας του #1944-49). Εκεί να δείτε για πότε θα ανάψουν τα αίματα και θα χωριστούμε σε γερμανοτσολιάδες και εαμοβούλγαρους.
   
Που θέλω να καταλήξω; Στο αυτονόητο αλλά τόσο δύσκολα κατανοητό συμπέρασμα πως η ιστορία έχει πολλές αναγνώσεις. Και έχει πολλές αναγνώσεις γιατί είναι καθήκον κάθε ιστορικού μελετητή πέρα από την καταγραφή των γεγονότων να προχωρά στην ερμηνεία αυτών, πράγμα που αφήνει ανοιχτό πεδίο στην υποκειμενικότητα και στην παρείσφρηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Πάντως, πηγαίνοντας στον τίτλο του συγκεκριμένου ποστ, είναι αδύνατο να καταλήξουμε σε μια και μόνη ιστορική αλήθεια, γιατί πολύ απλά αυτή βρίσκεται μόνο στη φαντασία ορισμένων παρωπιδάτων πολιτών. Υποκειμενικός και ο τρόπος που εγώ διαβάζω την ιστορία μας, καθώς αμφισβητώ κρυφά σχολεία, την αφιλοκέρδεια των εθνικών ευεργετών, τον "θετικό" ρόλο των ξένων δυνάμεων, την ωριμότητα της αστικής πολιτικής σκηνής κοκ.
Ένα πράγμα δεν δέχομαι. Να περνιούνται για ιστορικές πηγές και γεγονότα, ανυπόστατες φήμες και λαϊκές παραδόσεις. Ντοκουμέντα παρακαλώ! Μετά ας προχωρήσει ο καθένας από εμάς στην ερμηνεία που επιθυμεί (και τον βολεύει).

ΥΓ1. Ένα ιστορικό γεγονός μπορεί να εξηγηθεί μόνο στο πλαίσιο (χρονικό, κοινωνικοπολιτικό) που έλαβε χώρα. Αναγωγές στο σήμερα, μοιάζουν με το θυμόσοφο γνωμικό περί του παππού που αν είχε ρόδες θα ήταν κάρο!
ΥΓ2. Ορισμένοι νεοέλληνες του 21ου αιώνα βιάζονται να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας την μεταπολίτευση κατηγορώντας τη σχεδόν για όλα τα δεινά της ελληνικής φυλής (άσχετο, αλλά υπάρχει τελικά ελληνική φυλή;). Οποία κοντή ιστορική μνήμη. Είχα σημειώσει κάποια πράγματα για αυτό τον περασμένο Νοέμβρη, αλλά η υπόθεση έχει ζουμί και υπόσχομαι να επανέλθω.
ΥΓ3. Αν και προερχόμενος από τις θετικές επιστήμες, όντας θύμα της 1ης δέσμης και γενικότερα του σημερινού συστήματος παιδείας, λατρεύω την ιστορία κ καταναλώνω τόμους από δαύτη, διαβάζοντας κατά προτίμηση αντικρουόμενες ιστορικές πηγές. Ας μνημονεύσω λοιπόν τον συγχωρεμένο Βασίλη Ραφαηλίδη, τον μαρξιστή αιρετικό ιστοριοδίφη που στάθηκε η αφορμή να ξεψαχνίζω ιστορικά κείμενα.
ΥΓ4. Ο τίτλος του ποστ είναι κλεμμένος από το βιβλίου του επίσης συγχωρεμένου μπαρμπά Γιάννη Σκαρίμπα. Εδώ κλείνουν τα υστερόγραφα.

* το σκίτσο είναι "δάνειο" από τον πάντα εξαιρετικό Ανδρέα Πετρουλάκη, Καθημερινή 16.03.2011

14 Μαρ 2011

Θλιμμένη μου Ιαπωνία...

Στις 7 Σεπτέμβρη του 1999 ένας σεισμός μικρής σχετικά έντασης προκάλεσε 140 θανάτους και μεγάλες καταστροφές σε πολλά κτίρια. Προκάλεσε επίσης πληθώρα συζητήσεων γύρω από θέμα. Για μερικούς μήνες τα πάντα στρέφονταν γύρω από το σεισμό. Για χρόνια μετά το συμβάν αρκετοί συμπολίτες μας εξακολούθησαν να έχουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ως απόρροια του γεγονότος.
Είναι όμως ίδιον των ανθρώπων να αφήνουν το χρόνο να σκεπάσει πληγές, να έχουν έτσι την δυνατότητα για ανασύνταξη δυνάμεων σωματικών και ψυχικών.
Προσοχή: οι πληγές δεν κλείνουν οριστικά, δεν διαγράφονται άπαξ από τη μνήμη. Παραμένουν εκεί σε μια λανθάνουσα κατάσταση και περιμένουν την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία να επανεμφανιστούν, να δώσουν στον άνθρωπο να καταλάβει πως όχι, δεν γιατρεύτηκαν, μόνο παραμένουν εκεί, πιστοί φίλοι των δεινών που μαστίζουν την ύπαρξη καθενός μας.
Άλλοι άνθρωποι, άλλοι λαοί μπορούν να χειραγωγούν καλύτερα τα τραύματά τους, άλλοι όχι και τόσο! 

Πιο πολύ (σε όσα συμβαίνουν στην Ιαπωνία) φοβάμαι και θλίβομαι για αυτούς που μένουν πίσω, αυτούς που δεν χάθηκαν κάτω από τόνους νερού, λάσπης, ντουβαριών. Αυτούς που καλούνται για μιαν ακόμη φορά, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μετά τους απανωτούς σεισμούς που στοιχειώνουν την ύπαρξή τους, να βρουν το κουράγιο να σκεπάσουν τη νέα πληγή που ακόμα ανοίγουν μεθοδικά ο εγκέλαδος, το τσουνάμι και η ραδιενέργεια.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα τα καταφέρουν και πάλι. Θα τα καταφέρουν, αλλά θα χωθούν ακόμα περισσότερο στην εσωστρέφεια που διέπει τους κατοίκους στην χώρα του ανατέλοντος ηλίου, θα περιχαρακώθουν ακόμα πιο πολύ στα όρια της "ιαπωνικής" εγκράτειας και καρτερικότητάς.
Είναι τόσο ξένο για μας αυτό! Που είναι οι κραυγές, οι οιμωγές και οι λυγμοί, που είναι η οργή, ο θυμός, αισθήματα που ναι μεν προκαλούν περισσότερο πανικό, αλλά από την άλλη "καθαρίζουν" πιο εύκολα, πιο γρήγορα την ψυχή από τα κατάλοιπα μιας τραγωδίας. Κακόμοιρη Ιαπωνία! Το μόνο εξωστρεφές πάνω σου είναι το εμπόριο. Όλα τα άλλα λες και καταδικάστηκαν να βρίσκονται μέσα στην ομίχλη, με λίγα μόνο διαλείμματα εσωτερικής διαύγειας, και θα περιμένουν νέους Κουροσάβα για να μας μυήσουν στην εσωτερικότητά κ στην θλίψη τους...
Τουλάχιστον, όταν βρίσκεσαι χαμένος στην ομίχλη είσαι περισσότερο πρόθυμος να βοηθήσεις, να συνοδοιπορήσεις με τους άλλους που βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα. Κάτι είναι κι αυτό!

11 Μαρ 2011

Μερικές προεκτάσεις του σεισμού στην Ιαπωνία

Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγες ώρες μετά τον τρομακτικό σεισμό που χτύπησε την Ιαπωνία και το επακόλουθο τσουνάμι. Πρόκειται για μερικές σκόρπιες σκέψεις γύρω από τις προεκτάσεις του πραγματικά τραγικού συμβάντος.

Στη Δανία του Νότου δεν έχουμε κατανοήσει ή μάλλον δεν έχουμε δώσει τη δέουσα προσοχή στην έκταση και την ένταση του συμβάντος.
Ίσως γιατί είμαστε απορροφημένοι στον δικό μας μικρόκοσμο, αυτόν που σε κάθε 5 λέξεις η μία είναι "μνημόνιο", αυτόν που λόγω ενός ανόητου chain letter προκαλεί ουρές στις τράπεζες με σκοπό την ανάληψη ευρώ πριν το γυρίσουμε στη δραχμή, αυτόν που καίγεται από το cassetta-gate.
Ίσως γιατί έχουμε ακούσει τόσα για την "ετοιμότητα" των Ιαπώνων και ενδεχομένως αναμέναμε  μικρής έκτασης ζημιές. Ίσως γιατί έχουμε ακόμα νωπές τις μνήμες από το τσουνάμι του 2004, στον Ινδικό Ωκεανό, που προκάλεσε πάνω από 230.000 νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές στις φτωχές χώρες που βρέθηκαν στο διάβα του.
Ίσως γιατί η συζήτηση πήγε αμέσως στην πιθανότητα να ζήσουμε και εμείς παρόμοιο γεγονός, με αποτέλεσμα να γεμίσουν πάλι τα τηλεπάνελ με σεισμολόγους (αρπακτικά των επιδοτήσεων) και κοράκια παντός είδους (συνήθως δημοσιογραφικά), τραβώντας τα φλας από το πραγματικό ζήτημα.

Ανεξάρτητα από τις σκέψεις που εμείς ενδεχομένως κάνουμε, αυτό που συνέβη στην Ιαπωνία αποτελεί πρώτα και κύρια μια ανθρωπιστική συμφορά που πρέπει να τύχει της προσοχής και κυρίως της συμπόνιας μας. Μια συμφορά για την οποία τα λόγια περιττεύουν.

Αποτελεί επίσης ένα σοκ στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κοινότητα και άρα στις αγορές. Κάποια hedge funds και οίκοι αξιολόγησης θα αγχωθούν προς στιγμήν για την πιστοληπτική ικανότητα της Ιαπωνίας, μιας χώρας που παρά τα όσα λέγονται μαστίζεται εδώ και χρόνια από μια ιδιότυπη ύφεση (βλ. Πολ Κρούγκμαν, Η κρίση του 2008, εκδόσεις Καστανιώτη). Θα προβούν σε μερικές γρήγορες και σίγουρα αφανείς κινήσεις ώστε να πάρουν διαβεβαιώσεις από αξιωματούχους της Ιαπωνίας και άλλων οικονομικών μεγαθηρίων πως οι οφειλές της Ιαπωνικής οικονομίας δεν θα αθετηθούν. Και στη συνέχεια θα "αναδείξουν" τις μεγάλες ευκαιρίες για την επιχειρηματική κοινότητα, ευκαιρίες που κρύβονται πίσω από την ανοικοδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της Ιαπωνίας. Ένα νέο πάρτι θα στηθεί πάνω στα κουφάρια ανθρώπων, κτιρίων και υποδομών, ώστε η ανοικοδόμηση θα γίνει πάνω στις "σωστές βάσεις" και στους "σωστούς ανθρώπους".


Αποτελεί συνάμα μια αφορμή για την κορύφωση της έντασης του διαλόγου γύρω από την πυρηνική ενέργεια. Τα τελευταία χρόνια, η πυρηνική ενέργεια επιχειρείται να περαστεί ως "πράσινη" και "ασφαλής" λύση για την κλιματική αλλαγή και έχει αποκτήσει πολλούς υπερασπιστές σε χώρες της ΕΕ, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Κίνα και αλλού. Η σοβαρή πιθανότητα μικρής (αλλά διόλου αμελητέας) διαρροής ραδιενεργού αερίου στον πυρηνικό αντιδραστήρα Fukushima θέτει και πάλι την ανθρωπότητα προ των ευθυνών της: υπάρχει τελικά ασφαλής παραγωγή πυρηνικής ενέργειας;
Αρκετοί θα πουν, ναι, υπάρχει. Εγώ θα περιοριστώ να απαντήσω πως η πυρηνική ενέργεια δεν έχει δικαίωμα στο λάθος ή την αστοχία σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Δοθέντος ότι η έννοια "άνθρωπος" είναι συνυφασμένη με το ενδεχόμενο λάθους και γνωρίζοντας ότι τεχνολογικά είμαστε σε θέση να καλύψουμε αλλιώς τις ανάγκες, οποιαδήποτε σκέψη για επέκταση των πυρηνικών προγραμμάτων (για ειρηνικούς λόγους, πάντα) είναι ανήθικη, ανεύθυνη και επικίνδυνη.
Το πυρηνικό λόμπι δεν θα κοιμηθεί ήσυχο σήμερα.  

* Η φωτογραφία από εδώ.

3 Μαρ 2011

Περιβαλλοντολόγοι σε ομηρία

Από το γραφείο του Υφυπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κ. Ι. Πανάρετου, αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο στις 14/02/11 οκτώ σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων (ΠΔ), με προθεσμία διαβούλευσης έως τις 15/03/2011. Τα ΠΔ καθορίζουν τα επαγγελματικά δικαιώματα διαφόρων ειδικοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των Περιβαλλοντολόγων, των Μηχανικών Περιβάλλοντος, των Φυσικών, Χημικών κλπ.
Θεωρητικά η συγκεκριμένη ενέργεια θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει το χάρτη επαγγελματικών δεξιοτήτων των λογής επιστημονικών ειδικοτήτων, βάσει μεταξύ άλλων και της απαιτούμενης κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων, αλλά δυστυχώς τουλάχιστον στην περίπτωση των περιβαλλοντολόγων δεν είναι έτσι.
Η σε πέντε άρθρα ανάλυση του «Δικαιώματος πρόσβασης σε επαγγελματικές δραστηριότητες βάσει προσόντων των Πτυχιούχων του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου» καταρχήν περιορίζει σημαντικά το εύρος του εργασιακού αντικειμένου των μοναδικών αναγνωρισμένων από το κράτος (βάσει του ΠΔ 405/1995) «πτυχιούχων περιβαλλοντολόγων», ενώ σε μια νύχτα τους αναγκάζει να ενταχθούν στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο (ΓΕΩΤΕΕ), χωρίς να έχει υπάρξει καμιά εκ των προτέρων ενημέρωση είτε στην Ένωση Πτυχιούχων Περιβαλλοντολόγων Ελλάδας (ΕΠΠΕ), είτε στο ΓΕΩΤΕΕ.
Το χειρότερο όμως είναι ότι με τρεις μόνο λέξεις μέσα στο κείμενο διαβούλευσης επιχειρείται μια άνευ λόγου και αιτίας περικοπή των επαγγελματικών δικαιωμάτων των απόφοιτων περιβαλλοντολόγων του Παν. Αιγαίου και η μετατροπή τους σε όμηρους άλλων ειδικοτήτων και συντεχνιών.
Πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 4 του προς διαβούλευση ΠΔ σημειώνεται πως  οι περιβαλλοντολόγοι «δύνανται να συμμετέχουν σε ομάδες με άλλους, κατά νόμο υπεύθυνους επιστήμονες» για την εκπόνηση περιβαλλοντικών μελετών, χωροταξικών μελετών, μελετών εκτίμησης περιβαλλοντικού κινδύνου…».  Με απλά λόγια, το προσχέδιο ΠΔ απαγορεύει πλέον στους περιβαλλοντολόγους να προετοιμάσουν – υποβάλλουν - υπογράψουν περιβαλλοντικές μελέτες, καθώς σύμφωνα με το εκτός λογικής σχέδιο ΠΔ την ευθύνη αυτή θα έχουν άλλοι «κατά νόμο υπεύθυνοι επιστήμονες». Κοινώς, οι πτυχιούχοι ενός τμήματος πανεπιστημίου (που σήμερα ξεπερνούν τους 1.000) καθίσταται «κατά νόμο» ανεύθυνοι, τους απαγορεύεται να ασχολούνται με όσα ασχολούντο από την ημέρα της αποφοίτησης τους από το Τμήμα Περιβάλλοντος του Παν. Αιγαίου και χάνουν το αναφαίρετο δικαίωμα να εργάζονται αυτοδύναμα-αυτόνομα στο εργασιακό τους αντικείμενο. Φαντάζει αστείο, αλλά δεν είναι. Με αυτή τη ρύθμιση, εκατοντάδες πτυχιούχοι περιβαλλοντολόγοι που έχουν εκπονήσει και υπογράψει εκατοντάδες μελέτες πχ. περιβαλλοντικών επιπτώσεων χάνουν το δικαίωμα να υποβάλλουν μόνοι τους τις συγκεκριμένες μελέτες και καθίστανται υποχείρια άλλων ειδικοτήτων. Αυτό όμως εκτός του ότι απαξιώνει επαγγελματικά τον κλάδο των περιβαλλοντολόγων, συμβάλλει καθοριστικά στην εκ των πραγμάτων διαιώνιση του φαύλου καθεστώτος ευνοιοκρατίας συγκεκριμένων «κλειστών επαγγελμάτων», τα οποία θα απολαμβάνουν πλέον το μοναδικό προνόμιο της υπογραφής μελετών.   
Το ιλαρό της υπόθεσης σχετίζεται με το γεγονός πως προηγούμενη ρύθμιση της ίδιας κυβέρνησης ήδη από το 1995 (ΠΔ 405/1995), καθόριζε σε μια παράγραφο και πολύ καλύτερα τα επαγγελματικά καθήκοντα των περιβαλλοντολόγων και σημείωνε κατηγορηματικά το δικαίωμα του περιβαλλοντολόγου να «ασχολείται είτε αυτοδύναμα, είτε σε συνεργασία με άλλους επιστήμονες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα…». Το συγκεκριμένο ΠΔ είχε την υπογραφή του σημερινού Πρωθυπουργού της χώρας, κ. Γεώργιου Παπανδρέου, που πιθανότατα δεν έχει γνώση της επιχειρούμενης από το Υπουργείο Παιδείας προσπάθειας για σημαντική περικοπή των εργασιακών δικαιωμάτων των κατεξοχήν κατάλληλων επιστημόνων να στηρίξουν την μετάβαση της χώρας στην πράσινη ανάπτυξη. Έχει όμως τη δυνατότητα να παρέμβει και να διορθώσει την πασιφάνεστατη αδικία!

Στην έκτακτη γενική συνέλευση της Ένωσης Πτυχιούχων Περιβαλλοντολόγων Ελλάδας (ΕΠΠΕ) που πραγματοποιήθηκε στις 26/02/2011 αποφασίστηκε να επιδιωχθεί με κάθε δυνατό τρόπο η κατάργηση των αδικιών που περιέχονται στο υπό διαμόρφωση ΠΔ και η αποκατάσταση του επαγγελματικού κύρους των πτυχιούχων περιβαλλοντολόγων.
Ο Υφυπουργός Παιδείας, κ. Πανάρετος, οφείλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα του προσχεδίου ΠΔ και να σεβαστεί το δικαίωμα των καταρτισμένων Ελλήνων περιβαλλοντολόγων να εργάζονται με αξιοπρέπεια, να αποκτήσουν στέγη σε ένα επαγγελματικό επιμελητήριο συναφές με τα περιβαλλοντικά-αναπτυξιακά τους καθήκοντα (νέο Επιμελητήριο Περιβάλλοντος) και να υπογράφουν αυτόνομα τις μελέτες που τόσο καλά ξέρουν εδώ και χρόνια να εκπονούν.
Σε διαφορετική περίπτωση, το επόμενο βήμα για την Κυβέρνηση θα πρέπει να είναι η κατάργηση του Τμήματος Περιβάλλοντος του Παν. Αιγαίου και η δημόσια διαπόμπευση των αποφοίτων επιστημόνων του, που από το 1987 (έτος ίδρυσης του τμήματος) πίστευαν και πιστεύουν ότι μπορούν να θωρακίσουν περιβαλλοντικά την χώρα και να μετατρέψουν την περιβαλλοντική διαχείριση σε συγκριτικό πλεονέκτημα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Δείτε εδώ το ατυχές προσχέδιο Προεδρικού Διατάγματος και εδώ το Προεδρικό Διάταγμα 405/1995 που ρυθμίζει έως σήμερα (πολύ καλύτερα) τα επαγγελματικά δικαιώματα των περιβαλλοντολόγων.

* η φωτογραφία εκλάπη από εδώ. Δηλώνω μετανοημένος υπόσχομαι να μην ξανακλέψω εικόνες, αρκεί να μην κλαπούν τα δικαιώματα του κλάδου μου :-) 

2 Μαρ 2011

Συζήτηση με έναν αγρότη...

Πριν από δυο μέρες είχα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ένας ξάδελφος της γυναίκας μου, αγρότης, μοιράστηκε μαζί μου μερικές σκέψεις μέσα στο λίγο χρόνο που βρεθήκαμε, λίγο όσο κρατάει ένα τσιγάρο.
Δεν θες όμως παραπάνω για να πάρεις μια καλή πρώτη εντύπωση για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική γεωργία, για να αντιληφθείς σε γενικές γραμμές μερικές πάγιες σκέψεις στο μυαλό μιας μεγάλης μερίδας γεωργών, μερικές δοξασίες και κοινές πεποιθήσεις.
Έμαθα λοιπόν μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε ότι αν και επιδοτείται για την βιολογική καλλιέργεια ελιών, η σοδειά του αγοράζεται από τον "έμπορο" σε τιμές συμβατικής παραγωγής, πηγαίνει σε συμβατικό ελαιοτριβείο και καταλήγει ως κοινό λάδι στα ράφια των καταναλωτών. Το αποτέλεσμα είναι να μπαίνει μέσα παρά την επιδότηση και το βιολογικό προϊόν να γίνεται "μια από τα ίδια"!
Έμαθα επίσης πως οι "οικολόγοι" έχουν απαγορεύσει την διακίνηση των παλιών καλών φυτοφαρμάκων και τώρα οι αγρότες ταλαιπωρούνται με τα νέα, "τα οικολογικά", που αποτελούν "ορεκτικό" για ζιζάνια και παράσιτα.
Μόνο για αυτά τα δυο προλάβαμε να μιλήσουμε, αλλά έφτανε για να αντιληφθώ μερικές παγιωμένες πεποιθήσεις της αγροτιάς μας. Η αλήθεια είναι ότι όντας γέννημα θρέμμα της επαρχίας (Τρίκαλα) με συγγενείς αγρότες, ήμουν εξοικειωμένος με τα όσα ειπώθηκαν, όμως μου προξένησε εντύπωση πως παρά το πέρασμα των χρόνων δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στην πολύπαθη και σκοπίμως χαντακωμένη αγροτική παραγωγή.

Έχουν μάθει σε μια λανθασμένη μανιέρα, έχουν τυφλωθεί από τις επιδοτήσεις που πλέον σε αρκετές περιπτώσεις δεν επαρκούν, αγνόησαν πλήρως και δεν απαίτησαν την ορθολογικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας, δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τους "εμπόρους" (για όσους δεν γνωρίζουν έμπορος είναι ο μεσάζων που αγοράζει την παραγωγή πριν αυτή καταλήξει σε τυποποιητήρια, σούπερ μάρκετ, λαϊκές κοκ), αποτραβήχτηκαν από τη γη και την αντιμετωπίζουν σαν κάτι άψυχο που γεννά λεφτά, ξεγελάστηκαν από επιτήδειους πολιτικάντηδες που τους τάζουν σταθερές απολαβές βρέξει χιονίσει, αντιλήφθηκαν στρεβλά τη δύναμη της κοινωνικής τους ομάδας και πλέον την επιδεικνύουν μόνο σε ανούσιους αποκλεισμούς εθνικών οδών, παραδίδουν την τύχη τους σε ολίγους εκλεκτούς αγροτοπατέρες που φροντίζουν να εξαργυρώσουν σε χρυσάφι τις σταγόνες του ιδρώτα τους, στηρίχτηκαν σε ένα ανάξιο κράτος που αδυνατεί να επιμορφώσει τους αγρότες χαράσσοντας μια φιλόδοξη και καινοτόμο αγροτική πολιτική, αφέθηκαν στην άγνοιά τους επιδεικνύοντας πρωτοφανή άρνηση να οργανωθούν πάνω σε νέα πρότυπα, νοικιάζουν ψυχές για να μαζέψουν φτηνά την παραγωγή υπό απαράδεκτες συνθήκες, βασίζονται τυφλά πάνω σε μερικούς τρισάθλιους γεωπόνους που παριστάνουν μαζί τον γιατρό και τον φαρμακοποιό της γης, παραδίδονται ακόμα στις ίδιες δοξασίες περί οικολόγων που πετούν φίδια και λύκους, απαγορεύουν (τι καλά που θα ήταν) όποιο φυτοφάρμακο θέλουν και "κυνηγούν" τους κυνηγούς, τρώγονται σαν τα κοκκόρια μεταξύ τους στη λογική της "κατσίκας του γείτονα" καίγοντας μαζί με τα ξερά (βλ. αγροτοπατέρες, δημόσιοι υπάλληλοι σε δ/νσεις γεωργίας) και τα χλωρά (νέοι αγρότες, ευσυνείδητοι γεωπόνοι κοκ), βολεύτηκαν και αυτοί (σε ένα μεγάλο βαθμό) στη ραθυμία του καφενείου και του καναπέ, έμπλεξαν με τράπεζες σπαταλώντας το κεφάλαιό τους σε παραγωγικές "φούσκες" και αχρείαστα εργαλεία, την είδαν επιχειρηματίες προχωρώντας σε "επενδύσεις" επί μετοχών, φωτοβολταϊκών, μένοντας στην ουσία εκτεθειμένοι στις ορέξεις ορισμένων επιτήδειων κοκ.
Προσοχή! Στα παραπάνω δεν περιλαμβάνω όλους τους αγρότες, αλλά κακά τα ψέματα, ένα μεγάλο μέρος (μάλλον το μεγαλύτερο) πάσχει από τις συγκεκριμένες παθογένειες.

Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει κανείς υψηλά ιστάμενος στην Πολιτεία που να έχει συζητήσει σοβαρά μαζί τους, να καταλάβει που νοσεί η αγροτική πολιτική και να προβεί στον κατάλληλο σχεδιασμό. Κοινώς εκεί στα Υπουργεία δεν έχουν ιδέα για αυτό που πρέπει να γίνει, παρά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο βάσει περισπούδαστων ασκήσεων επί χάρτου. Και όσο δεν αλλάζει τίποτα πάμε ολοταχώς για φούντο...
Δύσκολα τα πράγματα για την γεωργία της Ελλάδας, και από την άλλη τόσο εύκολα στην επιδιόρθωσή τους, αρκεί όσοι "σχεδιάζουν"να βγουν στο δρόμο και να μη διστάσουν να μιλήσουν με τους καλλιεργητές της γης, να μην διστάσουν να τους ενημερώσουν με πειστικά τεκμήρια για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν, να μην φοβηθούν να πουν την αλήθεια για την αυριανή κατάργηση των μαζικών επιδοτήσεων της ΕΕ. Άντε να δούμε λίγο έργο, επιτέλους!!!