29 Αυγ 2011

Για τον Λεωνίδα Κύρκο και την ελληνική αριστερά...

Στην πολιτική σκηνή κάθε πολιτικός πρέπει να κρίνεται ανά πάσα στιγμή για τα έργα και λόγια του. Αυτό είναι καλό, είναι και κακό. Όλοι και όλα αλλάζουν. Άλλοτε παρατηρούμε πολιτικούς να μεταλλάσονται σε κάτι τελείως διαφορετικό απ' ότι πρέσβευαν, άλλοτε ριζοσπαστικοποιούνται, άλλοτε βαδίζουν στη συντήρηση. Κάποιες φορές η εκ των πραγματών απελπιστικά κοντή μνήμη της κοινωνίας κατάφερε να αναστήσει φαντάσματα και να επανεκλέξει στα ύπατα αξιώματα τους πλέον αποτυχημένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, κάποιες φορές η αλλαγή στάσης ενός προσώπου εκτιμήθηκε και επιβεβαιώθηκε από τα αποτελέσματα, κάποιες άλλες φορές η αλλαγή προσανατολισμού ενός προσώπου έγινε αιτία για απώθηση στο κοινοβουλευτικό πυρ το εξώτερο. Όλα στην πολιτική είναι ρευστά. Αυτά συμβαίνουν στους εν ζωή πολιτικούς.
Όταν φτάσει ο θάνατος, που σηματοδοτεί το αμετάκλητο τέλος της πορείας κάθε ανθρώπου, τότε πρέπει και οφείλουμε να εξετάσουμε το σύνολο της διαδρομής του σε αυτή τη ζωή. Όταν ειδικά αναφερόμαστε σε τεθνεόντες πολιτικούς η εξέταση της πολιτικής καριέρας οφείλει να είναι απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς και αποσπασματικές θεωρήσεις. Δικαιωματικά αυτό πρέπει να γίνει και στην περίπτωση του Λεωνίδα Κύρκου, που έφυγε χθες από την ζωή πλήρης εμπειριών.

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που παρακολούθησαν επισταμένως το σύνολο της διαδρομής του Λ. Κύρκου κι επομένως μπορούν να αναφερθούν με μεγαλύτερη ευκρίνεια στο έργο του. Βέβαια, το σωστό είναι να παραθέσεις ντοκουμέντα από την ιστορία του και να αφήσεις τις επόμενες γενιές να κρίνουν για το πολιτικό του ποιόν. Αυτό όμως ας το αφήσουμε για τους επαγγελματίες ιστορικούς. Καλώς ή κακώς κάθε πολιτικός μετά το θάνατό του κρίνεται άμεσα, βάσει συμπαθειών και πολιτικής χωροθέτησης. Έτσι όλοι υποκύπτουμε στην ευκολία της αγιοποίησης ή δαιμονοποίησης. Άλλοι σβήνουμε τα θετικά και διογκώνουμε τα αρνητικά, άλλοι πράττουμε το αντίθετο. Απολύτως υποκειμενική η κριτική.
 
Ο Λεωνίδας Κύρκος, όπως όλοι, υπέπεσε σε λάθη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεγάλο λάθος ήταν το δείπνο που παρέθεσε, το Γενάρη του 2010, σε 45 "προσωπικότητες" του τόπου ήτοι κυρίως στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό όχι γιατί τα λεγόμενα του Λ. Κύρκου σε εκείνο το περιπετειώδες δείπνο ήταν κατ' ανάγκη λάθος, αλλά γιατί έδειξε χαμηλά πολιτικά αντανακλαστικά μη μπορώντας να διακρίνει την πολιτική που διαμόρφωνε το ΠΑΣΟΚ, μια πολιτική που διαφέρει ριζικά από τα όσα πρεσβεύει το νέο πνευματικό του τέκνο, η Δημοκρατική Αριστερά. 
Από την άλλη, όμως, παίρνοντας ως αφορμή αυτή την ατυχή στιγμή θα πρέπει να συμπληρώσω ότι ο Λ. Κύρκος ήταν και έμεινε με συνέπεια σοσιαλδημοκράτης, ίσως από τότε που ξεκίνησε την πορεία της η ΕΔΑ, αν όχι πιο πριν. Διάλεξε όμως να παραμείνει σοσιαλδημοκράτης σε μια περίοδο που η σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια, που η έννοια του δημοκρατικού σοσιαλισμού έχει γίνει κουρελόχαρτο στα χέρια του Μπλερ και του Μπράουν, του Γκονζάλες και του Θαπατέρο, του Σρέντερ και της Σεγκολέν, του ΓΑΠ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αυτό όμως δεν μηδενίζει τη διαδρομή του.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως καταγόμενος από εύπορη οικογένεια και όντας γιος του Μιχάλη Κύρκου (κεντροαριστερής φυσιογνωμίας, μεγαλοστελέχους των αριστερών σχημάτων της μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά και σφόδρα πολέμιου της ηγεσίας και γενικώς της γραμμής του τότε παρανόμου ΚΚΕ) θα μπορούσε άνετα να εξαργυρώσει την τυχόν του ανάνηψη με εξασφαλισμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό των Πλαστήρα, Παπάγου, Καραμανλή, Παπανδρέου, γιατί όχι και με κυβερνητικά οφίτσια.
Δεν το έπραξε, αλλά αντιθέτως ακολούθησε την μοίρα άλλων στελεχών της αριστεράς που έβγαινε από τον εμφύλιο φυσικά λαβωμένη, όχι όμως και ηθικά. Αγώνες με την ΕΔΑ, εξορίες, φυλακισμοί, διαρκές κρυφτούλι με τις αρχές έως το 1974. Ενδιάμεσα τάχθηκε κατά των ωμών επεμβάσεων της Σοβ. Ένωσης και συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού, ενός κόμματος που προήλθε από τη διάσπαση του 1968.
Από τα όσα έχω διαβάσει και ακούσει για τον Λ. Κύρκο μου δημιουργείται η εντύπωση πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο αρκετά εγωϊστή, αλλά και για έναν άνθρωπο προσηλωμένο στις αρχές του, έναν άνθρωπο που πραγματικά ήθελε να δει την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς όμως να φαίνεται να γνωρίζει επακριβώς πως αυτό θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί.
Ήταν ένας άνθρωπος που τον απωθούσαν τα άκρα του πολιτικού σκηνικού, όμως φαίνεται πως αρκετές φορές εμφανίστηκε ασυγχώρητα αφελής απέναντι σε άτομα του μεσαίου χώρου, που τελικά πρόδωσαν και καπηλεύτηκαν συνθήματα και ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς.

Δυστυχώς, βέβαια, μιλάμε για αυτήν εδώ την ελληνική αριστερά, που η ίδια τρώει τις σάρκες της και αρέσκεται να κατασκευάζει ενόχους και ήρωες, μια ελληνική αριστερά που ακόμα και σήμερα αδυνατεί (δυστυχώς στο σύνολό της) να απαντήσει στο ρητορικό "τι να κάνουμε;" και αντ' αυτού κατατρύχεται από ανούσιες εμμονές.
Έτσι ο θάνατος Λ. Κύρκου ξεσήκωσε κάποιες χλιαρές, είναι αλήθεια, αντιδράσεις κυρίως στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Λένε μεταξύ άλλων ότι η πάνδημη αποδοχή του ρόλου του από όλο το πολιτικό φάσμα δεξιά της αριστεράς, φανερώνει πως είχε πάψει να αποτελεί απειλή για το "σύστημα". Λάθος τους να χαρίζουν με τόση ευκολία έναν άνθρωπό τους, ακόμα και αν το τελευταίο διάστημα είχαν πάψει να τον νιώθουν δικό τους.  
Εν κατακλείδι και για να μην πλατιάζω, άσχετα με το αν διαφωνώ με λίγες ή πολλές από τις επιλογές του, άσχετα με το αν θαυμάζω λίγο ή πολύ το έργο του, για μένα ο Λ. Κύρκος αξίζει και πρέπει να καταλάβει μια θέση στο Πάνθεον της ελληνικής αριστεράς, παρέα με τον Ηλία Ηλιού, τον Γιάννη Πασαλίδη, τον Εφραιμίδη, τον Μπριλάκη κ.α. Κρίνοντας το σύνολο της πορείας του και όχι λίγα κεφάλαια, ο Λ. Κύρκος έχει να διδάξει στους αριστερούς τι πρέπει να κάνουν, ακόμη και τι πρέπει να αποφύγουν. Διόλου αμελητέα συνεισφορά για την ελληνική αριστερά, που διαρκώς σβήνει και ξαναγράφει την ιστορία της. Αχ αυτοί οι δογματισμοί...

* στη φωτογραφία, που κλέφτηκε από εδώ, διακρίνεται ο Λ. Κύρκος, συντροφιά με τον Μανώλη Γλέζο και τον Γρηγόρη Λαμπράκη.  

24 Αυγ 2011

Το νομοσχέδιο για την παιδεία και μια ιστορία απ' τα παλιά

Ομολογώ ότι δεν διάβασα το νομοσχέδιο για την παιδεία και ως εκ τούτου δεν έχω μια αποκρυσταλλωμένη άποψη για τα υπέρ ή κατά αυτού. Αν κρίνω όμως από τα όσα διαβάζω στις εφημερίδες και τα όσα η Υπουργός διαμηνύει, φαίνεται πως έκανα σωστά που δεν κατανάλωσα το χρόνο μου στην ανάγνωση του κειμένου που πρόκειται σύντομα να δημοσιευθεί (με αλλαγές) στην εφημερίδα της κυβερνήσεως.




Σε τι σχολές φοιτούν τα παιδιά μας, τι μαθαίνουν όχι μόνο στα πανεπιστήμια αλλά και πιο νωρίς στο λύκειο, το γυμνάσιο, το δημοτικό, ακόμα και το νηπιαγωγείο; Ποιο είναι το περιβάλλον που διδάσκονται, από ποιους δασκάλους; Πως βελτιώνεται το επίπεδο σε όλους τους τομείς και βαθμίδες της εκπαίδευσης, πως οι καθηγητές ακολουθούν τις εξελίξεις και προσαρμόζουν τη διδασκαλία τους, πως εμβαθύνουμε στην έρευνα και την ανάπτυξη (R&D), πως καλλιεργούμε δεξιότητες, πως αποφεύγουμε ανισότητες, πως διασφαλίζουμε ανοιχτές θύρες για όλους, πλούσιους και φτωχούς;

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ειλικρινά ότι το νομοσχέδιο και η προεργασία εκπόνησής του απαντούν στα παραπάνω ερωτήματα; Ειλικρινά αμφιβάλλω.
Βλέπεις, για να αλλάξεις κάτι και να το κάνεις πετυχημένα, θα πρέπει να γνωρίζεις που εντοπίζονται τα προβλήματα, να καταγράψεις τις λύσεις και να δεις πως αυτές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, να ανοίξεις το βλέμμα σου κοιτώντας την εκπαιδευτική διαδικασία ως μέρος των κοινωνικών δρώμενων της χώρας και συνάμα ως τη μεγαλύτερη ελπίδα για μακρόπνοη διέξοδο από την κρίση (όχι μόνο την οικονομική, αλλά και, πολύ περισσότερο, την κρίση αξιών και θεσμών).
Ακολουθήθηκε αυτή η προσέγγιση; Ας γελάσω. "Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου" ή
αλλιώς "στο ίδιο έργο θεατές" εδώ και χρόνια. Όλοι οι πολιτικοί που περνούν από το υπουργείο (που πρόσφατα μετακόμισε στη Νερατζιώτισσα, δίπλα στο μεγαλύτερο αυθαίρετο της χώρας, ίσως για να υπενθυμίζει σε ποιες αυθαίρετες βάσεις στέκει η παιδεία) επιθυμούν να αφήσουν τη σφραγίδα τους και γιατί όχι ένα νόμο με το όνομά τους, αλλά τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναφωνούμε όλοι μαζί "τα παιδιά μας δεν είναι πειραματόζωα".

Και αφού μελαγχόλησα για μιαν ακόμη φορά ενθυμούμενος τα καμώματα των εκάστοτε Υπουργών (χάριν) παιδείας, αλλιώς αποκαλούμενων "μαθητευόμενων μάγων" ή αλλιώς "εκπαιδευόμενων επί της κεφαλής του κασίδη", μου ήρθε στο νου ένα μικρό περιστατικό από τα μαθητικά μου χρόνια. Μικρό, ίσως ανούσιο, αλλά ενδεικτικό για το πως αντιλαμβάνονται κάποιοι την παροχή γνώσης.

To 1993 λοιπόν έδωσα εξετάσεις στην 1η δέσμη. Ήταν η χρονιά που τα θέματα της φυσικής χαντάκωσαν τους υποψήφιους. Αν θυμάμαι καλά το 80-90% των υποψηφίων έγραψε κάτω από βάση, οι περισσότεροι εξ' αυτών κοντά στο 5-6. Αιτία της αποτυχίας ήταν ένα θέμα που εννοείται δεν το μπορώ να θυμηθώ επακριβώς, εντούτοις θυμάμαι χαρακτηριστικά πως αφορούσε ένα κύκλοτρο. Πλέον, ούτε το κύκλοτρο γνωρίζω τι είναι, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και σχετίζεται με το κατά πόσο αυτά που μαθαίνουμε στο λύκειο χρησιμεύουν σε κάτι!
Η ιστορία έχει ως εξής. Το συγκεκριμένο "κυκλότρειο" θέμα διδάχτηκε στο φροντιστήριο που πήγαινα, όχι όμως και στις τρεις τάξεις των τότε τελειόφοιτων πρωτοδεσμιτών, παρά μόνο στη μία, τη λεγόμενη "κλειστή", όπου οι μαθητές δεν ξεπερνούσαν τους δέκα. Στις υπόλοιπες δυο "ανοιχτές" τάξεις των είκοσι ατόμων έκαστη, ο ίδιος καθηγητής φυσικής (χοντρά χωμένος στα κόλπα της παραπαιδείας) δεν έκρινε σκόπιμο να μας δώσει τα φώτα του. Έτσι, ενώ στις πανελλήνιες η κλειστή τάξη αρίστευσε με αποτέλεσμα τουλάχιστον τα 3/4 να περάσουν σε σχολές της επιλογής τους (κυρίως πολυτεχνικές σχολές), οι άλλες δυο ακολούθησαν τη μοίρα των ανά την Ελλάδα υποψηφίων φτάνοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων κοντά στη βάση (όχι παραπάνω).
Έχοντας την ατυχία να ανήκω σε ανοιχτή τάξη, ήτοι σε τάξη όπου οι μαθητές πλήρωναν λιγότερο στο φροντιστήριο σε σχέση με την κλειστή, δεν κατάφερα να περάσω τη βάση στη φυσική. Αν το κατάφερνα, τότε μια θέση στους μηχανολόγους μηχανικούς του ΕΜΠ ήταν σίγουρη. Τελικά, κατέληξα να φοιτώ στο τμήμα περιβάλλοντος του Παν. Αιγαίου.
Μου βγήκε σε καλό. Αγάπησα τις σπουδές και ως εκ τούτου το επάγγελμα μου. Κατάφερα να εργαστώ (βάσει των σπουδών μου) σε μια θέση με προοπτική που πολλοί θα ζήλευαν. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καθηγητή φυσικής στο φροντιστήριο γιατί η όλη διαδικασία τελικά μου βγήκε σε καλό, όμως δεν μπορώ. Χαντάκωσε πολλά παιδιά με την ατιμία που διέπραξε, προχωρώντας σε μια ανέντιμη διάκριση κατά της μεγάλης μερίδας των μαθητών του.

Αυτή ήταν η μικρή ιστορία για ένα περιστατικό του παρελθόντος, ιστορία που παραμένει επίκαιρη. Η συμπεριφορά του καθηγητή ήταν και είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε και επικρατεί στην παιδεία, ενός κλίματος που πολύ φοβάμαι ότι θα γίνει χειρότερο. Η παιδεία δεν χωράει διακρίσεις, η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα ώστε κάποιοι να αγοράζουν από το καλό και κάποιοι άλλοι από το σκάρτο.
Εν κατακλείδι ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, αυτό ζητώ και θέλω. Θα το καταφέρει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου; Μακάρι, όμως η διαδικασία που ακολουθήθηκε και οι συναλλαγές της τελευταίες στιγμής δεν προμηνύουν τίποτα θετικό.  

23 Αυγ 2011

Τα απορρίμματα της Θεσ/νίκης σε ιδιώτες; Χμμμ...

Ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει δηλώσει ότι προτίθεται να αναθέσει σε ιδιωτικές εταιρίες μέρος ή το σύνολο της αποκομιδής των απορριμμάτων της πόλης. Δήλωσε επίσης απηυδησμένος με τα καμώματα των υπαλλήλων του τομέα καθαριότητας. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως η συγκεκριμένη τοποθέτηση αποκτά σημαντικό ρεύμα στους λαμβάνοντες τις αποφάσεις σε επίπεδο κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό (κυβέρνηση, περιφέρειες, δήμοι).



Δεν τους αδικώ, εν πρώτοις. Έχουμε όλοι παρατηρήσει φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης στις δημοτικές επιχειρήσεις διαχείρισης απορριμμάτων. Κάποιοι εργαζόμενοι με αντικείμενο την "συνοδεία" απορριμματοφόρου απασχολούνται σε δουλειές γραφείου, οι υπερωρίες που επικαλούνται άλλοι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, σε αρκετές περιπτώσεις η περισυλλογή γίνεται ημιτελώς. Συν αυτοίς, το όργιο που γίνεται με την προμήθεια κάδων, οχημάτων και ανταλλακτικών δεν περιγράφεται. Καρτέλ εταιριών, με ή χωρίς τη συνεργασία ανώτερων στελεχών των δήμων, νέμονται τον χώρο, οδηγώντας σε αλόγιστες δαπάνες. 

Βέβαια, αυτό που ενδεχόμενως λίγοι γνωρίζουν είναι ότι η συλλογή απορριμμάτων δήμων από ιδιώτες δεν είναι κάτι καινούριο. Εδώ και τουλάχιστον 10-15 χρόνια, ανώνυμες εταιρίες διαθέτουν προσωπικό και οχήματα που συλλέγουν απορρίμματα από δήμους οι οποίοι δεν θέλουν (είτε για λόγους κόστους, είτε λόγω συνδικαλιστικών φοβιών, είτε λόγω αδυναμίας προσλήψεων για στελέχωση γραφείου καθαριότητας, είτε για λόγους που μόνο ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο γνωρίζουν) να επωμιστούν οι δημοτικές αρχές αυτόν το ρόλο.

Έτυχε να ασχοληθώ παλιότερα με τις ιδιωτικές εταιρίες διαχείρισης σκουπιδιών, απλά και μόνο για να αντιληφθώ πως ο χώρος βρωμάει και σίγουρα δεν φταίνε τα σκουπίδια για αυτό.
Παράνομα κέντρα και εστίες απόρριψης φορτίων (μάντρες, εγκαταλελειμένα ορυχεία), παράδοση κοινών απορριμμάτων στη χωματερή κάτω από τα οποία έχουν επιμελώς κρύψει μπάζα (η απόθεση των οποίων κοστίζει πιο ακριβά και δεν επιτρέπεται όλες τις μέρες), επικίνδυνα απόβλητα ανακατεύονται με κοινά και καταλήγουν ως μη όφειλε στη χωματερή (νοσοκομειακά απόβλητα, υπολλείμματα βιομηχανιών), περιβαλλοντικοί όροι που δεν ισχύουν και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά παρόλα αυτά έχουν εκδοθεί από καλολαδωμένους δημόσιους υπαλλήλους νομαρχιών (νυν περιφερειών), παρανομίες στην στάθμευση και καθαριότητα των οχημάτων αποκομιδής με αποτέλεσμα τα λεγόμενα "ζουμιά" να καταλήγουν στον υδροφόρο ορίζοντα, μίζες δημάρχων στο φουλ και προσυμφωνημένοι (με το αζημίωτο) διαγωνισμοί για την επιλογή αναδόχων καθαρισμού, άσχημα πληρωμένοι υπάλληλοι σχεδόν αποκλειστικά από Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, για τους οποίους δεν έχει προβλεφθεί κανένα μέτρο ασφάλειας και υγιεινής κατά την εργασία, και πολλοί, πολλοί τραμπουκισμοί και απειλές κατά εργαζομένων ή κατά ανταγωνιστών.

Η κατάσταση στις δημοτικές αρχές καθαριότητας νοσεί, όμως το ίδιο και ακόμα περισσότερο βρωμάει η ιδιωτική διαχείριση. Και στις δυο περιπτώσεις απουσιάζει ο έλεγχος και η διαφάνεια. Είναι όλοι ίδιοι θα μου πείτε; Όχι βέβαια. Όμως αυτό ισχύει και για τις ιδιωτικές αλλά και για τις δημοτικές υπηρεσίες καθαριότητας.
Καλές, λοιπόν, οι απειλές για είσοδο ιδιωτών στο χώρο των απορριμμάτων, καλή η αναγκαιότητα να μειωθεί το κόστος περισυλλογής που σήμερα επιβαρύνει σημαντικά κάθε δήμο, όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η καθαριότητα δεν έχει να κάνει μόνο με οικονομικά μεγέθη. Αφορά την υγεία των πολιτών, την προστασία του περιβάλλοντος, την κοινωνική ευθύνη.
Και στην τελική, η παραχώρηση εργολαβίας σε κάποιους ιδιώτες είναι η εύκολη λύση. Μια σύμβαση απαιτείται και μετά αρκεί ο δήμος να κλείσει τα μάτια για οτιδήποτε συμβεί "έξω από την πόρτα του". Η δύσκολη λύση είναι να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία και να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο ο κομβικής σημασίας τομέας των απορριμμάτων.
Γι' αυτό όμως απαιτούνται καθαροί πολιτικοί με όραμα, πείσμα και επίγνωση της κατάστασης.
Εδώ σε θέλω κάβουρα...

4 Αυγ 2011

Οι νεοέλληνες μπροστά στις ευθύνες τους

Φίλοι απορούν γιατί δείχνω σχετική μετριοπάθεια στα κείμενά μου και δεν σιχτιρίζω όλους τους νεοέλληνες που "θέλουν και τα παθαίνουν". Δεν υπάρχουν τέτοιοι, με ρωτούν; Και τι θα κάνουμε με αυτούς;

Υπάρχουν άπειροι, είναι η απάντηση.
Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που εδώ και χρόνια στριμώχνονται έξω από τα πολιτικά γραφεία ζητώντας και παρέχοντας εκδούλευση, αυτούς που προσπαθούν να φάνε τη σειρά των άλλων σε κάθε ευκαιρία, αυτούς που ρουφιανεύουν για να παραμείνουν στον αφρό, αυτούς που δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, αυτούς που μόλις αποκτήσουν ένα ψήγμα εξουσίας μεταμορφώνονται σε ξιπασμένα ανθρωπάρια, αυτούς που καταπατούν με περισσή ευκολία κανόνες και αρχές, αυτούς που τα μόνα τους ενδιαφέροντα εξαντλούνται στο διάβασμα αθλητικής εφημερίδας συνοδεία φρέντο και μπεγλεριού, αυτούς που φουσκώνονται στα γυμναστήρια για να μιμηθούν τις κινήσεις των παγωνιών σε πλαζ, μπαρ και λοιπά κέντρα συνωστισμού αγνής λίμπιντο, αυτούς που συνειδητά αδιαφορούν για τα όσα συμβαίνουν εις βάρος συμπολιτών τους μένοντας πιστοί στο δό0γμα "μη μιλάς, θα βρεις το μπελά σου", αυτούς που συνειδητά επιλέγουν να μένουν ανενημέρωτοι πιστοί στο άλλο δόγμα "πίστευε -την εκάστοτε εξουσία- και μη ερεύνα".
Μάνι-μάνι, οι παραπάνω περιγραφές μπορεί να αφορούν έως και το 70-80% του ελληνικού πληθυσμού. Διαφωνώ μαζί τους, θα με βρεις αντιμέτωπό τους στις λογής κουτσουκέλες που επιχειρούν, όμως δεν θα φτάσω στο σημείο να τους σιχαθώ, να τους μισήσω και να ζητήσω για αυτούς ότι η Grace στο Dogville.

Βλέπεις, εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετά ελαφρυντικά για αυτούς, βάσει του ίσως πιο ευγενικού ρητού που έχει ειπωθεί ποτέ "άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Βουλιαγμένοι οι περισσότεροι σε μικρότητες και μικροψυχίες, σε φαύλα κίνητρα, σε φοβίες και δειλία, σε πολιτική αγραμματοσύνη αποτελούν βούτυρο στο ψωμί όσων κατέχουν τα σκήπτρα πάσης φύσεως εξουσίας. Δεν τους δικαιολογώ, δεν μπορώ να τους συναναστραφώ, δεν πρόκειται όμως να στρέψω την οργή μου απέναντι σε αυτούς.
Βλέπεις, εξοργίζομαι πολύ περισσότερο με όσους έχουν καταφέρει να αναριχηθούν στα ανώτερα κλιμάκια χρησιμοποιώντας δόλιες μεθόδους, με όσους περισπούδαστους πολιτικούς εκμεταλεύονται τη μωρία των συμπολιτών μας προς ίδιον όφελος, με όσους ταγούς της πολιτικοοικονομικής ζωής επιτρέπουν τη διαιώνιση της ρεμούλας και της αδιαφάνειας παρά το γεγονός πως διατείνονται (ζητώντας την ψήφο του λαού) ότι κατέχουν την μέγιστη πολιτική και κοινωνική ωριμότητα, με όσους χρυσοκάνθαρους καναλάρχες,δημοσιογράφους και 'εκλεκτούς' opinion makers εμφανίζονται ως τιμητές της φαυλοκρατίας που οι ίδιοι υπηρέτησαν (και δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια).
Εξοργίζομαι πολύ περισσότερο με όσους δημιουργούν με περισσή ευκολία νόμους και ρυθμίσεις που στρέφονται κατά της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών προς όφελος μικρής μερίδας χρυσοκάνθαρων, με όσους αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως οι ρηξικέλευθες αλλαγές που απαιτούνται σε αυτόν τον ρημαδοτόπο δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν βάσει ενός δόγματος σοκ, αλλά σε ένα εύλογο βάθος χρόνου με σωστή στοχοθέτηση-θεσμοθέτηση υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και εξυπηρέτησης των πολλών. Εκνευρίζομαι πολύ περισσότερο με όσους (πολύ σωστά αναφέρει ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος) διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της δημοκρατίας χωρίς να βρουν το σθένος να προσθέσουν ότι αναφέρονται στην δημοκρατία ΤΟΥΣ που απευθύνεται όχι σε όλους αλλά σε όσους ανήκουν σε κλειστά κλαμπ ελιτιστών προνομιούχων. Βγαίνω από τα ρούχα μου με όσους εδώ και 2 χρόνια παίζουν με το μυαλό των ελλήνων κατηγορώντας σύσσωμη την κοινωνία για όργια σπατάλης, κακοδιαχείρισης και ανευθυνότητας, αφήνοντας στο απυρόβλητο σάπιους θεσμούς και άπληστα χρηματοπιστωτικά συστήματα, με όσους εδώ και 2 χρόνια θεωρούν πως για τα δεινά της χώρας ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά ο έλληνας και όχι ΚΑΙ το στρεβλό χρηματοπιστωτικό μοντέλο που όχι απλά δεν τιμωρείται αλλά αφήνεται ανενόχλητο να πέσει σαν αρπακτικό στις σάρκες κι άλλων χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ κοκ.
Φτάνει πια.
 
Ο έλληνας πολίτης μπορεί και πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους από το λήθαργο ημιμάθειας και κακών πρακτικών. Για να το καταφέρει όμως θα πρέπει να δουλέψουμε όλοι όσοι εμφορούμαστε από πραγματικό ενδιαφέρον για την μακροήμερευση και την ουσιαστική εφαρμογή των αρχών της δημοκρατίας πάνω σε ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. Για να ξυπνήσουμε τον έλληνα και να επιτύχουμε την ανάταση της εθνικής οικονομίας και των αξιών θα πρέπει να απαιτήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο αλλαγή πολιτικής πλεύσης. Να δημιουργήσουμε ή να αναδιαμορφώσουμε πολιτικές ικανές να θεσπίσουν κανόνες κοινούς και ξεκάθαρους για όλους, να προασπίσουν τα δικαιώματα των πολιτών και να αναδείξουν τη σημασία της παιδείας, χωρίς να βασίζονται στα βαρίδια του παρελθόντος. Να φροντίσουν για την αποκέντρωση των εξουσιών ώστε να φτάσουν σε όλους τους πολίτες, από την Θράκη έως την Κρήτη. Ικανές να ανοικοδομήσουν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και προστασίας του πολίτη, απαλλάσσοντας την κοινωνία από χρυσά αυγά και λοιπούς πατριδοκάπηλους. Ικάνες να στρέψουν τη χώρα σε αναπτυξιακές επιλογές που δεν θα ξεκοκαλίζουν τους πεπερασμένους φυσικούς πόρους, αλλά θα αναδεικνύουν βιώσιμες τεχνολογίες και πρακτικές. Ικανές να αποφύγουν μεν τον απομονωτισμό, αλλά να επιβάλλουν αυστηρές δικλείδες αποφυγής κερδοσκοπικών φαινομένων από όσους νέμονται τον φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της χώρας. Χρειαζόμαστε πολιτικά πρόσωπα ικανά να προχωρήσουν σε όλα αυτά ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιαστούν σαν την Ιφιγένεια για να επιτύχουν ριζοσπαστικές τομές στον κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό βίο της χώρας. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα πρόσωπα, πρέπει να τα δημιουργήσουμε. Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, όχι, δεν θα μισήσω τους συμπολίτες που ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Και αυτοί μπορούν να αλλάξουν. Και αυτοί, οι νεοέλληνες, μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και θα το κάνουν. Αρκεί να τους βοηθήσουμε...

3 Αυγ 2011

Καλοκαιρινά νομοσχέδια: νομότυπα ναι, ηθικά και διαφανή όχι

Πάντα μετά τις διακοπές και για ένα μικρό διάστημα με πιάνει θλίψη. Για τις στιγμές χαλάρωσης που άφησα πίσω, για την ένταση που θα κληθώ αντιμετωπίσω σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. 'Ηθελα να γράψω σήμερα ένα μίνι απολογισμό για τις διακοπές και το χειμώνα που περάσαμε, με προλαβαίνουν όμως οι διαολεμένες οι εξελίξεις.

Από χθες για παράδειγμα συζητείται στη βουλή ένα νομοσχέδιο για την αλλαγή της περιβαλλοντικής αδειοδότησης, που σε απλά ελληνικά καταργεί ένα μεγάλο μέρος του περιβαλλοντικού ελέγχου, χωρίς να το αναπληρώνει με άλλα θεσμικά εργαλεία. Επιπλέον, στο νομοσχέδιο για μιαν ακόμη φορά γινόμαστε μάρτυρες της φαιδρής νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας.
Αρχές της εβδομάδας, πέρασε άλλος νόμος στη Βουλή για ενεργειακά θέματα. Εκεί μεταξύ άλλων γνωστών παλινωδιών (βλ. χαριστική ρύθμιση σε επιχειρηματία), διαπιστώνουμε πως οι έννοιες ιδιοκτησία, ενημέρωση, διαφάνεια, αξιοκρατία έχουν πολλαπλές αναγνώσεις. Στο νέο νόμο, λοιπόν, δίνεται η δυνατότητα σε έναν επενδυτή να λάβει άδεια παραγωγής ηλεκτρισμού από ανανεώσιμες πηγές, χωρίς όμως προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει την έκταση όπου θα γίνει το έργο. Κοινώς, ένας επενδυτής μπορεί να καταθέσει αιτήσεις για πχ. αιολικά πάρκα σε όλη την Ελλάδα χωρίς να κατέχει την απαιτούμενη γη όπου θα εγκατασταθούν οι σχετικές τεχνολογίες. Αυτές οι αιτήσεις θα λαμβάνουν θετική γνωμοδότηση από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) εκτός εάν ο ΟΤΑ της περιοχής ή κάτοχοι εκτάσεων προβούν σε αντιρρήσεις εντός ενός ασφυκτικού χρονοδιάγραμματος διάρκειας ολίγων ημερών.  Αν δεν προλάβουν ή δεν μάθουν ποτέ τα σχέδια του εκάστοτε επενδυτή, κακό του κεφαλιού τους.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν εσύ φίλτατε Έλληνα ή ο ΟΤΑ στον οποίο ανήκεις έχετε στην κατοχή σας μια έκταση με καλά ανεμολογικά δεδομένα (δλδ επαρκή άνεμο), μπορεί ξαφνικά να δείτε έναν επενδυτή να κραδαίνει στα χέρια του μια άδεια παραγωγής ηλεκτρισμού από αιολικά πάρκα που θα εγκαταστήσει στον τόπο σας, χωρίς όμως να έχει έρθει σε συμφωνία μαζί σας.
Θα μου πείτε, δεν τρέχει τίποτα. Οι νόμιμοι κάτοχοι της έκτασης μπορούν να αρνηθούν την παραχώρηση στον αδειοδοτημένο επενδυτή και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. ΟΚ, έλα όμως που αυτή η άδεια έχει χρονική διάρκεια 2,5 χρόνων, εντός της οποίας οι νόμιμοι κάτοχοι δεν μπορούν να καταθέσουν αίτηση για παρόμοιο έργο στην περιοχή που λέω και πάλι νόμιμα κατέχουν. Και σαν να μην φτάνει αυτό, αν με χίλια ζόρια και μετά από 2,5 χρόνια ξεφορτωθούν τον εισβολέα μπορεί να διαπιστώσουν ότι το δίκτυο της ΔΕΗ έχει κορεστεί και δεν δέχεται άλλες αιτήσεις για ΑΠΕ. Κοινώς έρχεται στο σπίτι σου κάποιος και σου λέει ότι έχει πάρει άδεια να χτίσει έναν επιπλέον όροφο. Αν εσύ θέλεις να πράξεις το ίδιο, απλά δεν μπορείς έως ότου περάσουν 2,5 χρόνια. Και όταν περάσουν τα χρόνια και πας στην πολεοδομία για άδεια μπορεί να σου πουν ότι η φέρουσα ικανότητα της περιοχής δεν σηκώνει άλλα σπίτια. Κουλό; Όχι, απλά ελληνικό.

Τι θέλω να πω με τα παραπάνω, που μάλλον αποτελούν σταγόνα στον σκοτεινό ωκεανό (μέσα στον οποίο πλέουμε σχεδόν χωρίς ελπίδα); Ότι για μιαν ακόμη φορά παρακολουθούμε, εμείς οι πολίτες, αμήχανοι και σχεδόν αμέτοχοι έναν καταιγισμό νομοθετημάτων, που όχι μόνο δεν προάγουν τη διαφάνεια και το περί δικαίου αίσθημα, αλλά συντηρούν το ίδιο σαθρό οικοδόμημα της κατά συρροή παράβασης ηθικών, νομικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών αξιών, προς όφελος όχι των πολλών (πράγμα εξάλλου αδύνατο) αλλά μιας μικρής μερίδας εκλεκτών. Νομότυπα, όχι όμως ηθικά. Νομοτελειακά αυτή η προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το θέμα είναι να μην παρασύρθει σύσσωμη η ελληνική κοινωνία από την δίνη που καταπίνει προς τον πάτο το παρόν μοντέλο διακυβέρνησης.