Ανεξάρτητα από την υποκειμενική συμπάθεια ή αντιπάθεια που ο καθένας επιδεικνύει απέναντι σε "εξεγερσιακές" διαδικασίες, αντικειμενικά οι συνθήκες δεν ευνοούν την ανάληψη τέτοιων δράσεων.
Καταρχάς γιατί οι πολίτες στην μεγάλη τους πλειονότητα δεν βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μιας εναλλακτικής θεώρησης, μιας εναλλακτικής πορείας, που θα είναι ικανή να τους ξεσηκώσει και να τους δώσει αποφασιστικότητα.
Ο κόσμος φοβάται, πλημμυρίζεται από καταστροφολογικά μηνύματα ένθεν κακείθεν. Αν χρεωκοπήσουμε θα καταστραφούμε, λέει η μια πλευρά. Ούτως ή άλλως με το μνημόνιο οδηγούμαστε σε καταστροφή, απαντάει η άλλη. Ναι αλλά η έξοδος από το ευρώ θα μας γυρίσει στην κατοχική περίοδο, επανέρχεται η πρώτη πλευρά. Μόνο μια δική μας ανεξάρτητη νομισματική πολιτική θα προσδώσει δυναμική στην εθνική οικονομία, ανταπαντούν οι άλλοι.
Ανάμεσα σε αυτές τις κυρίαρχες, ας πούμε, απόψεις, στέκεται μπερδεμένος ο κόσμος. Φοβάται τα όσα εσχατολογικά διατυμπανίζουν οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι opinion makers. Οι περισσότεροι συμπολίτες έχουν πάθει αυτό που συνήθως συμβαίνει σε όσους προσπαθούν να διασχίσουν με το ΙΧ μια γραμμή τρένου τη στιγμή ακριβώς που καταφτάνει η αμαξοστοιχία. Έχουν παγώσει. Ο εγκέφαλος εκπέμπει μόνο σήματα κινδύνου, χωρίς να καταφέρνει να δώσει εντολή στο 'υποκείμενο' για κίνηση.
Κι όσο περνάει ο καιρός πάνω στο ίδιο μοτίβο (σήμερα καταρρέουμε, όχι αύριο καταστρεφόμαστε, δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα) φοβάμαι ότι αν τελικά καταφέρουν οι πολίτες (ψηφοφόροι και μη) να κινηθούν, μάλλον θα το πράξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Φοβάμαι πως επί τη ευθύνη σχεδόν όλων των συμμετεχόντων στον διάλογο για την οικονομία της χώρας (και κυρίως των 'προτεσταντών' υποστηρικτών των αιματηρών περικοπών) θα δούμε ολοένα και πιο μαζικά κύματα πολιτών να πάσχουν από πολιτικό παλιμπαιδισμό και πολιτισμική παλινδρόμηση.
Σιγά σιγά βγάζουν κεφάλι τα πλέον οπισθοδρομικά σύνδρομα σε μια κοινωνία που δεν έχει από που να πιαστεί. Ως αποτελέσμα της αβεβαιότητας ένα ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της κοινωνίας αναπολεί φανταστικά μεγαλεία του παρελθόντος, δημιουργεί πλασματικά σύμβολα και κλείνεται στο καβούκι του.
Σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ κλείνει πονηρά το μάτι στο "Occupy Wall Street"
Από την άλλη, οι κραυγές εκ μέρους των εγχώριων αγανακτισμένων καλύπτουν -ως μη όφειλε- ένα σαπισμένο κομμάτι, αδικώντας όλους τους υπόλοιπους που πραγματικά αγωνιούν για την τυχή των δικών τους και της χώρας. Αν οι κραυγές συνεχιστούν ενδέχεται να επιταχυνθεί ο κοινωνικός παλιμπαιδισμός. Οι (ορθές στο μεγαλύτερο μέρος) διαμαρτυρίες για τη σημερινή πολιτική μπορεί και πρέπει να μεταφραστούν σε ώριμο, ειλικρινή και ελπιδοφόρο πολιτικό λόγο. Χωρίς ακρότητες και αφορισμούς, χωρίς αλά ΛΑΟΣ ατάκες της κακιάς ώρας, με επίγνωση της σοβαρότητας των στιγμών και κατανόηση της ιστορικής ευκαιρίας για δίκαιες, διαφανείς και δημοκρατικές αλλαγές προς όφελος των πολλών. Αν γίνει σαφές αυτό και επικοινωνηθεί με νηφαλιότητα προς τους πολίτες ενδέχεται να δούμε καλύτερες μέρες, μπορεί να ζήσουμε την αναίμακτη επανάσταση που χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, τιμιότητα, εξωστρέφεια. Σε διαφορετική περίπτωση ακόμα και αν κάποτε (ως δια μαγείας) ευδοκιμήσουν οι αριθμοί, το κοινωνικό DNA θα έχει υποστεί δύσκολα αναστρέψιμη μετάλλαξη.
ΥΓ. Όσο παρατηρώ την ελληνική κοινωνία, από το μνημόνιο και έπειτα, τόσο πιστεύω ότι το τραγούδι "Logical Song" των Supertramp γράφτηκε για αυτή. "...the questions run too deep for such a simple man... please tell me who I am".
* Η φωτό είναι αφιερωμένη στον τέως πρωθυπουργό κ. Σημίτη που εξακολουθεί -7 χρόνια μετά το τέλος της θητείας του- να πιστεύει ότι από το "σύνδρομο της στρουθοκαμήλου" πάσχουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, σπέρνει -μη στρουθοκαμηλιστικά- ακόμα μεγαλύτερο φόβο στον ελληνικό λαό. Ότι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πρώην... #not
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου