Είναι δυνατό οι σύλλογοι που υποτίθεται εκπροσωπούν την ανφάν γκατέ της εγχώριας επιστημονικής κοινότητας να προβαίνουν σε ενέργειες φθηνού εντυπωσιασμού, συστήνοντας ένα κούφιο αντιμνημονιακό μέτωπο μόνο και μόνο για λαϊκή κατανάλωση;
Είναι δυνατό οι εκπρόσωποι δικηγόρων, γιατρών και μηχανικών να καλούν σε μποϋκοτάζ των προϊόντων της Γερμανίας λες και δεν ξέρουν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί για τον απλούστατο λόγο ότι η οικογένεια που δεν έχει λεφτά γερμανικές ετικέτες απ' το Lidl θα ψωνίσει και όχι αυθεντικά (και πιο ακριβά) ελληνικά προϊόντα της μάνας γης. Είμαι περίεργος να μάθω πόσοι μετέχοντες στα ΔΣ των τριών επιστημονικών συλλόγων διαθέτουν στην κατοχή τους άπειρα γερμανικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ΙΧ (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι αρκετά ακριβότερα σε σχέση με τις μέσες προτιμήσεις των πολιτών της χώρας).
Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις όταν διάβασα το άρθρο για το κοινό μέτωπο. Ευτυχώς ψάχνοντας λίγο παραπάνω βρήκα την πλήρη ανακοίνωση της πρωτοβουλίας που -ευτυχώς λέω και πάλι- αναφέρει κανά δυο δράσεις που αξίζουν προσοχής και ενθάρρυνσης όπως η σύνδεση με αντίστοιχους φορείς του εξωτερικού και η προετοιμασία πρότασης για την ανάπτυξη της Ελλάδας.
Απ'την άλλη σκέφτηκα πως η δημιουργία μιας καλής πλατφόρμας δικτύωσης με αντίστοιχους (και όχι μόνο) φορείς του εξωτερικού για ενημέρωση σχετικά με τα μέτρα, αλλά και για διάχυση εμπειριών και γνώσης, απαιτεί χρόνο και κόπο, πράγμα που φοβάμαι ότι καθιστά αδύνατο το εγχείρημα, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι οι τρεις φορείς δεν διαθέτουν μηχανισμούς υποδοχής-προετοιμασίας τέτοιων διαδικασιών. Το αυτό ισχύει (έλλειψη μηχανισμού) και για την εκπόνηση ενός ρεαλιστικού προγράμματος για την ανάπτυξη, που αν ποτέ γίνει μάλλον θα αφορά ένα γενικόλογο πλαίσιο αρχών και μια σειρά επιμέρους προτάσεις, ενδεχομένως ασύνδετες πολιτικοοικονομικά.
Οι φορείς αυτοί μπορούν περισσότερα και κάκιστα παραμένουν δέσμιοι μιας παρωχημένης συντεχνιακής λογικής. Με θλίβει ακόμα περισσότερο το γεγονός πως δεν δείχνουν οι συγκεκριμένοι επαγγελματικοί φορείς καμια διάθεση να κατανοήσουν πως πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγές ακόμα και αν ως δια μαγείας ξεμπερδέψουμε αύριο με το μνημόνιο.
Έχω ξεκαθαρίσει και θα το κάνω για μιαν ακόμη φορά πως τάσσομαι ενάντια του μνημονίου 1, του μνημονίου 2 και γενικώς κατά των κοινωνικά άδικων και πολωτικών, περιβαλλοντικά καταστροφικών και οικονομικά αδιέξοδων μέτρων που λαμβάνονται τα τελευταία δυο χρόνια με ρυθμούς πολυβόλου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και κυρίως για επαναδιαπραγμάτευση του ρόλου που κάθε πολίτης, κάθε συντεχνία, κάθε κοινωνικοπολιτικός φορέας παίζει. Είναι λυπηρό να μην καταλαβαίνουν οι σύλλογοι των επαγγελματιών που κάποτε (για πολλούς ακόμα και τώρα) αποτελούσαν το όνειρο σχεδόν κάθε άντρα και κάθε γυναίκας (είτε για απασχόληση, είτε για 'αποκατάσταση') πως βρισκόμαστε στο σημείο που ως κοινωνία επαναδιαπραγματευόμαστε το συμβόλαιο που μας δένει.
Ας ξεμπερδεύουμε όσο γρηγορότερα γίνεται με αυτούς που μας έσπρωξαν χωρίς σχέδιο σε ένα αυτοκτονικό 'συμφωνητικό' με τους εταίρους. Όσοι όμως βγαίνουν στα κεραμίδια, ιδίως αυτοί που ανήκουν στην "ανώτερη μεσαία τάξη", καλά θα κάνουν να δουλέψουν πάνω σε άλλο μοτίβο. Γιατί όπως ο λαός βαρέθηκε τους πολιτικούς και τους λαμβάνοντες τις αποφάσεις, πιθανολογώ ότι έτσι έχει βαρεθεί και τη συμπεριφορά των 'πρωτοκλασάτων' της κοινωνίας. Καιρός να αλλάξουν και αυτοί, τώρα που είναι καιρός. Και ας μάθουν να μην σπέρνουν ανέμους αν δεν ξέρουν πως να θερίσουν τις θύελλες που έπονται.
Τελικά, έρμε πολίτη, μόνος πρέπει να μάθεις να βαδίζεις. Και εδώ που τα λέμε ίσως αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου