Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, έγραψε κάποτε ο Ουμπέρτο Έκο. Βέβαια στην Ελλάδα της κρίσης, υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Η πώληση της Αγροτικής, της Εμπορικής, του ΤΤ, "τα μέτρα που φέρουν 11,5 δις" με ότι αυτό συνεπάγεται για μισθούς, συντάξεις, φόρους, θέσεις εργασίας κοκ, το συμβάν της Πάρου, το πλούσιο αστυνομικό δελτίο κτλ.
Μόνο που τον Αύγουστο, πολλοί από εμάς δεν έχουμε συνήθως τη διάθεση να ακολουθούμε τις ειδήσεις. Διακοπες γαρ, ανάγκη να πέσουν οι ρυθμοί.
Η τουϊτερλάνδη δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι σήμερα ένα θέμα συζήτησης, για να περνά η ώρα, αφορά την κριτική προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποιοι είναι ιδιαίτερα καυστικοί προς τον πρωθυπουργό της χώρας την περίοδο 1981-1989 κ 1993-1996, αλλά και προς τους θαυμαστές του, κάποιοι άλλοι θεωρούν άδικη την κριτική.
Είμαι της άποψης πως η κριτική προς κάθε νεκρό πολιτικό ηγέτη είναι θεμιτή, πολλές φορές επιβεβλημένη και πάντα δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη. Εξάλλου, από τη στιγμή που η ιστορία δεν έχει μια ανάγνωση, αλλά υπόκειται σε πολλαπλές αξιολογήσεις βάσει μιας σειράς αντικειμενικών παραγόντων και υποκειμενικών εκτιμήσεων, είναι λογικό να μην περιμένουμε ένα κοινώς αποδεκτό ιστορικό πόρισμα για τη ζωή και το έργο ενός τεθνεόντος πολιτικού.
Για παράδειγμα, άλλοι χαρακτηρίζουν τον Γεώργιο Παπανδρέου 'γέρο της δημοκρατίας', άλλοι 'παπατζή'. Άλλοι χαρακτηρίζουν τον βασιλιά Παύλο Α' ως βασικό παράγοντα της ελληνικής ανωμαλίας την περίοδο 1935-1964 κι άλλοι ως σωτήρα της χώρας από τα 'κομμουνιστικά δόντια'. Και πάει λέγοντας.
Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς, το βάρος της εκάστοτε κριτικής είναι ευθέως ανάλογο με το ηθικοκοινωνικό 'εκτόπισμα' και την πολιτική σκοπιά του κριτή. Και ως εκ τούτου, ο κριτής μπορεί με τη σειρά του να κριθεί.
Αλλά είπαμε, Παρασκευή σήμερα, 10 του Αυγούστου. Σε δουλειά να βρισκόμαστε :)
Μόνο που τον Αύγουστο, πολλοί από εμάς δεν έχουμε συνήθως τη διάθεση να ακολουθούμε τις ειδήσεις. Διακοπες γαρ, ανάγκη να πέσουν οι ρυθμοί.
Η τουϊτερλάνδη δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Έτσι σήμερα ένα θέμα συζήτησης, για να περνά η ώρα, αφορά την κριτική προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποιοι είναι ιδιαίτερα καυστικοί προς τον πρωθυπουργό της χώρας την περίοδο 1981-1989 κ 1993-1996, αλλά και προς τους θαυμαστές του, κάποιοι άλλοι θεωρούν άδικη την κριτική.
Είμαι της άποψης πως η κριτική προς κάθε νεκρό πολιτικό ηγέτη είναι θεμιτή, πολλές φορές επιβεβλημένη και πάντα δικαίωμα του οποιουδήποτε πολίτη. Εξάλλου, από τη στιγμή που η ιστορία δεν έχει μια ανάγνωση, αλλά υπόκειται σε πολλαπλές αξιολογήσεις βάσει μιας σειράς αντικειμενικών παραγόντων και υποκειμενικών εκτιμήσεων, είναι λογικό να μην περιμένουμε ένα κοινώς αποδεκτό ιστορικό πόρισμα για τη ζωή και το έργο ενός τεθνεόντος πολιτικού.
Για παράδειγμα, άλλοι χαρακτηρίζουν τον Γεώργιο Παπανδρέου 'γέρο της δημοκρατίας', άλλοι 'παπατζή'. Άλλοι χαρακτηρίζουν τον βασιλιά Παύλο Α' ως βασικό παράγοντα της ελληνικής ανωμαλίας την περίοδο 1935-1964 κι άλλοι ως σωτήρα της χώρας από τα 'κομμουνιστικά δόντια'. Και πάει λέγοντας.
Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς, το βάρος της εκάστοτε κριτικής είναι ευθέως ανάλογο με το ηθικοκοινωνικό 'εκτόπισμα' και την πολιτική σκοπιά του κριτή. Και ως εκ τούτου, ο κριτής μπορεί με τη σειρά του να κριθεί.
Αλλά είπαμε, Παρασκευή σήμερα, 10 του Αυγούστου. Σε δουλειά να βρισκόμαστε :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου