Το ασανσέρ

Μια μητέρα με το μωρό της στο καροτσάκι φτάνει στο ασανσέρ του σταθμού "Αττική", την ώρα που κλείνει η πόρτα. Ένας νεαρός εμποδίζει το κλείσιμο των θυρών και της λέει "Ελάτε, χωράτε, θα κάνουμε λίγο χώρο".
Δυο ηλικιωμένοι εντός του ασανσέρ αντιδρούν. "Δεν χωράμε άλλοι" λένε.
"Ελάτε" επιμένει ο νεαρός. Όντως υπήρχε χώρος, αρκεί οι 7-8 που βρίσκονταν μέσα στο ασανσέρ -χωρητικότητας 13 θέσεων- να έκαναν ένα βήμα πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Η μητέρα διστάζει. Το σκέφτεται για λίγα δεύτερα. "Δεν πειράζει. Θα μπω όταν ξανάρθει". Κάποιος μέσα από το ασανσέρ πατά επίμονα το κουμπί, μήπως κερδίσει λίγα δευτερόλεπτα (για τί άραγε;). Η πόρτα κλείνει. Το ασανσέρ αρχίζει να κατεβαίνει.
"Κι αφού δεν ήθελες να μπεις γιατί δεν άφησες εμάς" λέει τότε με αυστηρό ύφος προς την μητέρα ένας κύριος(;) που βρίσκονταν πίσω της. Κουνά αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. Η μητέρα κατεβάζει το βλέμμα.
Σταθμός Αττική, ώρα 09:30, την 21η Δεκεμβρίου 2012.
Νεοέλληνες που δεν μπορούν να συνυπάρξουν ούτε σε ένα ασανσέρ ενός σταθμού μέσων μεταφοράς. Ατομικισμός, οπουρτινισμός, ωχαδερφισμός από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα.
21 Δεκεμβρίου 2012 και το τέλος του κόσμου δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα έρθει. Με αυτούς πρέπει να συμβιώσουμε.