Το πιο κάτω μήνυμα έφτασε χθες στο mailbox μου. Το έστειλε ένας δάσκαλος από ένα σχόλειο κάπου σε μια γωνιά της Ελλάδας, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες προσπαθεί να πράξει τα αυτονόητα: Να παραμείνει άνθρωπος, να ενοχλείται από την αδικία και να μπορεί να εκτιμά την αγάπη και την καλοσύνη -χωρίς διακρίσεις- απ' όπου κι αν προέρχονται!
"Κανένα κανάλι και κανένας διευθυντής εκπαίδευσης δεν θα ασχοληθεί με το σημερινό θέμα. Γονείς ήρθαν να πάρουν δύο παιδιά που έχουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα δύο που πάνε πια Γυμνάσιο.
Μετά από πολλή πίεση μας αποκάλυψαν ότι τους έδιωξαν από το σπίτι που μένουν δύο χρόνια και δε χρωστάνε ούτε μισό νοίκι γιατί καθυστέρησαν δύο μέρες να πληρώσουν αυτόν τον μήνα επειδή τους έκλεψαν το τσαντάκι με τα λεφτά. 200 ευρώ για μια τρύπα!
Η κυρία τους απείλησε ότι θα φέρει την αστυνομία κι αυτοί, παρόλο που έχουν άδεια παραμονής, φοβήθηκαν και τα μάζεψαν. Πέταξαν στα σκουπίδια τα ''περιττά'', έβαλαν τα υπόλοιπα σε ΜΙΑ βαλίτσα (πώς χωράνε άραγε τα πράγματα έξι ανθρώπων σε μία βαλίτσα;) και ήρθαν να πάρουν τα μικρά νωρίτερα επειδή...δε θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους! Για να κοιμηθούν στο πάρκο.
Πήραμε 5-6 κέντρα φιλοξενίας αλλά δεν τους δέχονται επειδή τηρείται σειρά προτεραιότητας. Μόνο ένα δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα κοιμούνται αλλού ο μπαμπάς με τον μικρό και αλλού η μαμά με τα κορίτσια. Τελικά, σήμερα θα τους φιλοξενήσει ένας συμπατριώτης τους κι αύριο βλέπουμε...
Δε χρειάζεται να περιγράψω την ψυχολογική τους κατάσταση, είναι σκληρό θέαμα να βλέπεις ένα νέο άνθρωπο με τέσσερα παιδιά να σκύβει το κεφάλι για να μη δεις τα δάκρυά του και να σου λέει ότι δε χρειάζεται τίποτα. Ούτε χρειάζεται να πω πώς η μικρή όλη την ώρα καθόταν χωρίς να μιλάει και διάβαζε τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Χρειάζεται όμως να αναφέρω ότι ο τρόπος που μιλούσαν ο ένας στον άλλον και η αγάπη και η περηφάνια που είδαμε στα μάτια τους ήταν κάτι που δεν βλέπουμε συχνά".
"Κανένα κανάλι και κανένας διευθυντής εκπαίδευσης δεν θα ασχοληθεί με το σημερινό θέμα. Γονείς ήρθαν να πάρουν δύο παιδιά που έχουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα δύο που πάνε πια Γυμνάσιο.
Μετά από πολλή πίεση μας αποκάλυψαν ότι τους έδιωξαν από το σπίτι που μένουν δύο χρόνια και δε χρωστάνε ούτε μισό νοίκι γιατί καθυστέρησαν δύο μέρες να πληρώσουν αυτόν τον μήνα επειδή τους έκλεψαν το τσαντάκι με τα λεφτά. 200 ευρώ για μια τρύπα!
Η κυρία τους απείλησε ότι θα φέρει την αστυνομία κι αυτοί, παρόλο που έχουν άδεια παραμονής, φοβήθηκαν και τα μάζεψαν. Πέταξαν στα σκουπίδια τα ''περιττά'', έβαλαν τα υπόλοιπα σε ΜΙΑ βαλίτσα (πώς χωράνε άραγε τα πράγματα έξι ανθρώπων σε μία βαλίτσα;) και ήρθαν να πάρουν τα μικρά νωρίτερα επειδή...δε θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους! Για να κοιμηθούν στο πάρκο.
Πήραμε 5-6 κέντρα φιλοξενίας αλλά δεν τους δέχονται επειδή τηρείται σειρά προτεραιότητας. Μόνο ένα δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα κοιμούνται αλλού ο μπαμπάς με τον μικρό και αλλού η μαμά με τα κορίτσια. Τελικά, σήμερα θα τους φιλοξενήσει ένας συμπατριώτης τους κι αύριο βλέπουμε...
Δε χρειάζεται να περιγράψω την ψυχολογική τους κατάσταση, είναι σκληρό θέαμα να βλέπεις ένα νέο άνθρωπο με τέσσερα παιδιά να σκύβει το κεφάλι για να μη δεις τα δάκρυά του και να σου λέει ότι δε χρειάζεται τίποτα. Ούτε χρειάζεται να πω πώς η μικρή όλη την ώρα καθόταν χωρίς να μιλάει και διάβαζε τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Χρειάζεται όμως να αναφέρω ότι ο τρόπος που μιλούσαν ο ένας στον άλλον και η αγάπη και η περηφάνια που είδαμε στα μάτια τους ήταν κάτι που δεν βλέπουμε συχνά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου