Λάθος γήπεδο, λάθος τόπι

Σε λίγες μέρες εκλογές. Τρίτη φορά που οι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες. Εθνικές εκλογές, δημοψήφισμα, εθνικές εκλογές. Σε αντίθεση με τις εκλογές του Ιανουαρίου, αυτές μοιάζουν και είναι βουβές. Οι πολίτες δεν θέλουν να συζητούν για την εκλογική αναμέτρηση, ποιος θα βγει πρώτος και ποιος δεύτερος, ποιος και με ποιους θα σχηματίσει κυβέρνηση. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών και ιδιαίτερα των φίλα προσκείμενων στην Αριστερά παραμένει σαστισμένη, αν όχι απογοητευμένη.
Δυστυχώς και αυτές οι εκλογές παίζονται σε λάθος γήπεδο με λάθος τόπι. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, ιδεοληπτικές εμμονές ένθεν κακείθεν, διελκυστίνδα για το ποιοι έκαναν τα περισσότερα λάθη τα τελευταία 1, 5, 10, 20, 30 χρόνια. Δεν είναι αυτό το θέμα. Ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημά μας δεν είναι το ευρώ ή η δραχμή, δεν είναι το α' Μνημόνιο ή το β' αντιμνημόνιο, δεν είναι το γιουρούσι στο νομισματοκοπείο ή η δουλικότητα απέναντι στον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας.

Το κλειδί και στοίχημα σε αυτή τη χώρα ήταν και παραμένει ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Η ριζική αλλαγή νοοτροπιών και συμπεριφορών, η δημιουργία ενός σύγχρονου, αποδοτικού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, ο σχεδιασμός και λειτουργία δίκαιων και αποτελεσματικών κοινωνικών δομών και σχέσεων. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με Μνημόνιο light, είτε με Μνημόνιο heavy, όσο δεν αναδιοργανώνεται το πλαίσιο λειτουργίας της Πολιτείας, της οικονομίας, της κοινωνίας, θα παραμένουμε οι ίδιοι, θα εξακολουθήσουμε να αποτυγχάνουμε, θα παραμένουμε υποχείρια στο έλεος του κάθε δανειστή ή εξωτερικού παράγοντα. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι ο βολονταρισμός αρκεί για να διορθωθούν τα πράγματα και να μετατραπούμε σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο εντός της παγκόσμιας καπιταλιστικής κόλασης.

Στις 22 Ιανουαρίου 2015, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, από αυτή τη στήλη είχα γράψει για μιαν ακόμη φορά ότι το T.I.N.A. (Τhere Is No Alternative) δεν αφορά το Μνημόνιο, αλλά την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και της χώρας. Αποτελεσματική εξυπηρέτηση πολιτών και επιχειρήσεων, one stop shops, οικονομικός σχεδιασμός, διανομή εγχώριων και ευρωπαϊκών πόρων, δικαιότερο σύστημα φορολόγησης και είσπραξης εσόδων με διεύρυνση της βάσης και θέσπιση κοινών, αδιάβλητων και αμετάβλητων κανόνων, επιμόρφωση επαγγελματιών, διαχείριση της πληροφορίας, εκσυγχρονισμός και προτυποποίηση διαδικασιών, εισαγωγή καινοτομιών και στήριξη εξωστρεφών τομέων, προώθηση της κοινωνικής επιχειρηματικότητας και των νέων μορφών συμμετοχικής οικονομίας, ισχυριζόμουν ότι είναι οι βασικές ενέργειες που θα έπρεπε να αναλάβει οποιαδήποτε κυβέρνηση θα έβγαινε από τη μάχη της 25^ης Ιανουαρίου.

Τα ίδια ισχυρίζομαι και τώρα, θέλοντας να πιστεύω πως αυτή τη φορά έχει γίνει σαφές από όλα τα πολιτικά κόμματα που έχουν σώας τα φρένας ότι διαφορετικά τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει, ότι χωρίς αυτές τις ριζικές αλλαγές το καράβι δεν πρόκειται να στρίψει ούτε αριστερά ούτε δεξιά, γιατί απλούστατα το πρόβλημα δεν είναι η στροφή του πλοίου, αλλά οι τρύπες στα ύφαλά του.
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα, αλλά επιτέλους πρέπει να γίνει μια αρχή, κι ας ξεβολευτούν κάποιοι που έχουν βρει το κόλπο να επιπλέουν όταν όλα βυθίζονται. Βέβαια, η προσπάθεια θα είναι τιτάνια και θα απαιτήσει χρόνο. Θα χρειαστεί μεθοδικότητα και υπομονή. Θα χρειαστεί πάνω από όλα τίμιους, έξυπνους και αποτελεσματικούς διαχειριστές, που δεν βαρύνονται με τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες και βλέπουν ποιο είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Όσο τα παραπάνω δεν τηρούνται τόσο θα βολοδέρνουμε και θα κυνηγάμε την ουρά μας.

 Αυτός είναι ο δρόμος. Θα τον ακολουθήσουμε μετά τις 20 Σεπτεμβρίου; Ας είμαστε απαισιόδοξα αισιόδοξοι κι ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε, ο καθένας όπως κι από όπου μπορεί, μπας και κάποια στιγμή αλλάξουμε το κακό ριζικό του τόπου.

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη "Συναντήσεις" της Αυγής, στις 16.09.2015