Η ολίγον τι μεσιανική θεώρηση του μαρξισμού πρεσβεύει -σε πολύ γενικές γραμμές και πολύ χονδροκομμένα- ότι οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν, να περάσουν από πολλές φάσεις εκμετάλλευσης καπιταλιστικής υφής, έως ότου γίνει εφικτή η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία με τη σειρά της θα παραδώσει τα ηνία στην "αταξική" κοινωνία, που αποτελεί και το ζητούμενο. Τότε θα έλθει ουσιαστικά το "τέλος της ιστορίας", τότε δεν θα υπάρχουν διαχωρισμοί και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να απολαύσουν τα ίδια αγαθά από την ίδια πηγή, είτε μιλάμε για υλικούς, είτε για πνευματικούς πόρους.
Ήταν αυτή η μαρξιστική θεωρία που δημιούργησε ρεύμα, που συνένωσε εν πολλοίς όσους πολίτες του κόσμου αποκαλούνται μέχρι σήμερα "αριστεροί".
Ένα από τα αποστάγματα του μαρξισμού, η καρτερική ενατένιση του αύριο γνωρίζοντας ότι θα υποφέρεις σήμερα για να απολαύσουν τα παιδιά σου, αποτελεί βασικό γνώρισμα -τουλάχιστον θεωρητικά- της αριστεράς. Είναι ίσως μια από τις κυριότερες αιτίες του αιώνιου διαχωρισμού αριστεράς και δεξιάς, μαρξισμού (και λοιπών συνιστωσών) και φιλελευθερισμού. Γιατί αν η αριστερά υποτίθεται ότι -υπακούοντας στα μαρξιστικά κελεύσματα- καρτερεί για το αύριο, η δεξιά -πλήρως εναρμονισμένη με την έννοια του laissez faire- κοιτάει το σήμερα, προσδοκώντας (πάντα σε θεωρητικό επίπεδο) την μεγιστοποιήση των ωφελειών μέσα από τη διαδικασία (καπιταλιστικής) συσσώρευσης του πλούτου.
Εντάξει, παραδέχομαι ότι πλέον όλα τα παραπάνω δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όχι αταξική, αλλά με το παραπάνω "απολιτίκ".
Σε κάθε περίπτωση, τι πρέπει να κάνουμε όλοι μας -και κυρίως η αριστερά- για ένα θέμα που πρέπει να λυθεί σήμερα, υπό συνθήκες καπιταλισμού;
Αναφέρομαι στην παγκόσμια περιβαλλοντική υποβάθμιση aka την κλιματική αλλαγή, ένα θέμα που δεν χωράει αναβολές, ένα πρόβλημα που απαιτεί λύσεις σήμερα, μια αυριανή χίμαιρα που επιβάλλει σημερινές αποφάσεις ακόμα και οδυνηρές.
Γιατί αν δεχθούμε ότι υπάρχουν γενιές ανθρώπων που "μαρξιστικά" αντέχουμε να θυσιαστούν, ώστε οι μελλοντικές να απολαύσουν τα "οφέλη" της θυσίας, δεν ισχύει το ίδιο για το περιβάλλον. Δεν υπάρχουν γενιές "περιβάλλοντος". Υπάρχει μόνο ένα, που πρέπει να σωθεί σήμερα, για να απολαύσουν αύριο τα παιδιά μας τις χαρές της ζωής.
Πως απαντά σε αυτό η αριστερά του σήμερα; Μπαίνει στη διαδικασία παροχής προτάσεων και λύσεων για το περιβάλλον, αποδεχόμενη ότι δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, αν και αντιλαμβανόμενη ότι αυτό θα λάβει χώρα εντός ενός παγκοσμιοποιημένου και νεοφιλελεύθερου πλαισίου;
Φοβάμαι πως για όλα αυτά η αριστερά του σήμερα, και πιο συγκεκριμένα η αριστερά της Ελλάδας, απαντά αμήχανα, πετώντας το μπαλάκι στη εξέδρα, αντιδρώντας εύκολα, προτείνοντας πολύ δύσκολα. Προτάσσοντας το γενικό "η μόνη σωτηρία του περιβάλλοντος βρίσκεται στον κομμουνισμό ή τον σοσιαλισμό". Υιοθετώντας "δίκαιους" και "αδίκους", αρκεί αυτοί να βρίσκονται προσωρινά στην από εδώ όχθη. Θεωρώντας παρόλα αυτά ότι νομοτελειακά η προστασία του περιβάλλοντος είναι προνόμιο της αριστεράς.
Χαίρω πολύ! Λέω και πάλι ότι ο χρόνος εξαντλείται, δεν μπορούμε να περιμένουμε το σοσιαλισμό, δεν μπορούμε να αναμένουμε την ανάνηψη του κομμουνισμού, για να αντιστρέψουμε τις χειρότερες επιπτώσεις από την αλλαγή του κλίματος.
Τι προτίθεται να πράξει η αριστερά σήμερα για να αποφύγουμε τις περιβαλλοντικές ταπεινώσεις του αύριο, χωρίς συνάμα να πάθει αφλογιστία το ιδεολογικό της οπλοστάσιο;
Ίδου η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
