Γίνεται της Μπαρτσελόνας

Η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Το τελευταίο διάστημα όμως κάτι πάει στραβά στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης του Γκαουντί. Στην διοίκηση λαμβάνει χώρα μια εξαντλητική διαμάχη μεταξύ των μελών της, όπου ο καθένας επιζητά την πρωτοκαθεδρία στη λήψη αποφάσεων και την κατάστρωση των στρατηγικών πλάνων της ομάδας.

Ο μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητος πρόεδρος Ζουάν Λαπόρτα δέχεται πάμπολλες επικρίσεις από τον τέως πρόεδρο Γκάσπαρ για ανεπάρκεια λόγων και έργων, ενώ στη διαμάχη έχει εμπλακεί και ο παλιότερος, νυν σχεδόν επίτιμος, πρόεδρος Γιόζεπ Νούνιεθ μετά τις δηλώσεις του περί ανικανότητας και των δυο μονομάχων.
Η κόντρα πέρασε και στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα οι παίκτες να έχουν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι Λαπορτικοί δυστροπούν με τους Γκασπαρικούς και όλοι μαζί παρουσιάζουν καθημερινά φαινόμενα απειθαρχίας. Ο δύσμοιρος προπονητής Γιόζεπ Γκουαρντιόλα κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει το κλίμα σε ανεκτά επίπεδα, όμως -δυστυχώς για αυτόν- το γεγονός ότι αποτελεί προσωπική επιλογή του νυν-προέδρου της ομάδας τον έχει καταστήσει περσόνα νον γκράτα για τον βοηθό προπονητή (επιλογή του άλλου πρώην προέδρου) Τίτο Βιλανόβα και τον προπονητή της αναπληρωματικής ομάδας Λούις Ενρίκε (που ως παλιά καραβάνα ακούει τις εντολές του παππού Νούνιεθ).
Η κόντρα φανέρωσε τη γύμνια της ομάδας και έδειξε ότι ακόμα και παικταράδες σαν τον Μέσι ή τον Ανρί μπορούν να εμπλακούν σε κοκορομαχίες και να χάσουν το 80% των ικανοτήτων τους. Άλλοι παίκτες έφυγαν βράδυ από την πίσω πόρτα, με αποτέλεσμα η ομάδα να κατεβαίνει στο γήπεδο με αρκετούς παίκτες της νεανικής ομάδας (τους αποκαλούμενους και «μουτζαχεντίν», καθώς περισσότερο κυνηγούν ο ένας τον άλλο, παρά τον αντίπαλο).

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στάδιο του «πολέμου χαρακωμάτων». Κανείς δεν κάνει πίσω, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βρεθεί συμβιβαστική λύση, κανείς δεν αποχωρεί οικιοθελώς ή με το ζόρι. Όλοι περιμένουν, αλλά τι άραγε? Καμιά από τις κινήσεις τους δεν συνηγορεί στην ύπαρξη διάθεσης επίτευξης συμφωνίας για την έξοδο της ομάδας από την κρίση.
Και τι κρίση! Κρισάρα! Σε διάστημα λίγων μηνών, η ομάδα κατρακύλησε στον βαθμολογικό πίνακα και έχει φτάσει στο σημείο να παλεύει για τη σωτηρία της. Νέοι παίκτες δεν έρχονται, φοβούμενοι ότι δεν πρόκειται να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από ξύλο. Νέοι διοικητικοί παράγοντες δεν φαίνονται στον ορίζοντα, καθώς κάθε σώφρων άνθρωπος -ακόμα και βαμμένος στα «μπλαουγκράνα»- αδυνατεί να εμπλακεί σε αυτό που στο μεσοπόλεμο ένα μικρό ελληνικό κόμμα εκτός νόμου είχε χαρακτηρίσει ως «φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές».
Οι οπαδοί επίσης διχασμένοι. Το βρισίδι που πέφτει σε κάθε αγώνα της ομάδας δεν λέγεται. Μερικές φορές, ευτυχώς λίγες ακόμα, φιλήσυχοι δημότες παρατήρησαν αίματα στις καθέτους της Ράμπλα, που μάλλον ξέμειναν από τις ψιλές μεταξύ των αντιφρονούντων. «Εσείς που πουλήσατε τον Μαραντόνα», «όχι, εσείς που αφήσατε να φύγει ο Φίγκο», «γιατί εσείς που ανεβάσατε το εισιτήριο;», «γιατί εσείς που θέλετε να φύγει ο Ινιέστα;» είναι μερικές από τις λίγες φράσεις που μπορούν να φιλοξενηθούν εδώ χωρίς να πέσει λογοκρισία.

Με αυτά και με αυτά η ομάδα βυθίζεται. Αυτό που οι αγωνιστές όλων των στρατοπέδων δεν έχουν καταλάβει είναι ότι όντως η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα και ότι αξίζει τους καλύτερους παράγοντες, παίκτες και φιλάθλους. Αυτό που οι αγωνιστές δεν έχουν καταλάβει είναι ότι υπάρχει περιθώριο συνεργασίας και δυναμικής ανάπτυξης επί ενός μίνιμουμ πλαισίου. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι η ομάδα μπορεί όχι απλά να σωθεί, αλλά να δώσει μάχη για την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δύσμοιροι ακόμα δεν βλέπουν ότι από αυτήν την πάλη, χαμένοι βγαίνουν μόνο οι ίδιοι. Η Εσπανιόλ, κόμμα της ίδιας μήτρας,… ωχ συγνώμη! ήθελα να γράψω «ομάδα της ίδιας πόλης». Η Εσπανιόλ λοιπόν, από αιώνια δεύτερη στην πόλη έχει καταφέρει να ξεπεράσει άνετα την Μπάρτσα, βγαίνοντας μάλιστα για πρώτη φορά εδώ και καιρό στο Ουέφα.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι ενόσω οι Μπαρτσελοναίοι πλακώνονται, η μεγάλη (και ουσιαστικά η μόνη πραγματική) αντίπαλος, Ρεάλ Μαδρίτης, κάνει πάρτι. Έχει ήδη εξασφαλίσει το ισπανικό πρωτάθλημα, και βαδίζει ολοταχώς να κατακτήσει το διηπειρωτικό πρωτάθλημα (ΣΣ. ο Πλατινί έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων της υφηλίου. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Σε αυτό το νέο διηπειρωτικό πρωτάθλημα και σε μια πρωτοφανή για τα χρονικά κίνηση, η Ρεάλ ψήνει την Γηραιά Κυρία να ενωθούν (ΣΣ2. ο πρόεδρος της Ρεάλ πέταξε την ατάκα «να συγκατοικήσουν στην ίδια πολυκατοικία») ώστε να κλέψουν τον τίτλο από την πρώην Μπερλουσκονική, αλλά πάντα μιντιακή, Μίλαν (ΣΣ3. Η Μίλαν χρειάζεται μόλις μια νίκη ακόμα για να πάρει τον τίτλο. Προσπάθησε και αυτή να κάνει συμμαχίες, όμως όταν προσπαθείς να συμμαχήσεις με ένα μόνο κομμάτι της Μπαρτσελόνα -και δη το υποστηρίζων τον Νούνιεθ- είναι βέβαιο ότι θα αποτύχεις).

Μαλώστε αγαπητοί, μαλώστε και κάντε περήφανους όλους τους αντιπάλους. Η ομάδα μπαίνει και πάλι σε πέτρινα χρόνια. Όμως επειδή η Μπάρτσα είναι més que un club να είστε σίγουροι ότι θα βρει το δρόμο της. Το ζήτημα είναι αν θα τον βρει με εσάς ή χωρίς εσάς.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε μετά τη δήλωση Κοροβέση περί «ΣΥΡΙΖΑ όπως Μπαρτσελόνα». Αλλάξτε τα ονόματα ομάδων και προσώπων και έχετε μια πολύ καλή εικόνα για το χάος που επικρατεί στον –κατά τα άλλα- Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.