Το περιβάλλον είναι και θέμα ιδεολογίας. Διαφορετική είναι η αντιμετώπισή του και ευκρινείς οι διαφορές μεταξύ συντηρητικών και σοσιαλιστών, αντικαπιταλιστών και θρησκευόμενων δεξιών. Το βλέπουμε παντού, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.Υπάρχουν, όμως, διαφοροποιήσεις και μεταξύ ομοϊδεατών. Δείτε για παράδειγμα στο χώρο της φιλελεύθερης και χριστιανοδημοκρατικής δεξιάς. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ηγέτης των συντηρητικών στο Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ φιλόδοξων μέτρων μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Η Άνγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας, μπορεί να προωθεί τη συνέχιση λειτουργίας των πυρηνικών μονάδων της χώρας της, αλλά την ίδια στιγμή είναι αυτή που δίνει κίνητρα για την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πιέζει στα διεθνή φόρα για υιοθέτηση μιας καλής συμφωνίας στην Κοπεγχάγη. Είναι αρκετά? Όχι βέβαια. Αυτοί οι ηγέτες, δοθέντος και του ειδικού βάρους που διαθέτουν, παίρνουν βαθμό κάτω από τη βάση.
Υπάρχει όμως, ένα δεξιό -τύποις προοδευτικό- κόμμα εξουσίας στην ΕΕ-15 (διαχωρίζω σκοπίμως από την ΕΕ-27 των πρώην σοσιαλιστών που ανακάλυψαν βίαια τις "χάρες" του live and let die νεοσυντηρητισμού), το οποίο μετά βίας βρίσκεται ένα σκαλί πριν το απόλυτο μηδέν στην περιβαλλοντική προστασία.
Αναφέρομαι στη ελληνικότατη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που κατάφερε με σχετική άνεση να θυσιάσει επί 5,5 συναπτά έτη την έννοια του περιβάλλοντος, προς χάρη της δικής της τεθλασμένης, παραμορφωμένης και κακομεταφρασμένης έννοιας της ανάπτυξης.
Σε απλά ελληνικά, οι άνθρωποι δεν το έχουν. Πρώην και νυν υπουργοί, Σουφλιάς, Παυλόπουλος, Μαρκογιαννάκης, Πολύδωρας, Χατζηγάκης, Κοντός, Φώλιας, Καλογιάννης, Ξανθόπουλος, Παυλίδης, ο μέγιστος Αντώναρος και λοιποί, απέδειξαν με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο ότι για κάθε ένα καλό υπέρ του περιβάλλοντος, μπορούν να γίνουν (και γίνονται) τουλάχιστον δέκα κακά ενάντια σε αυτό.
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το φετινό καλοκαίρι, η ερώτηση είναι μια: Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να ενσωματώσει πραγματικά το περιβάλλον τις τομεακές πολιτικές και να το θεωρήσει ως μοχλό ανάπτυξης και ευημερίας των πολιτών, ξεφεύγοντας από τις πρόχειρες -ου μην και ψηφοθηρικές- κινήσεις εντυπωσιασμού?
Η απάντηση είναι όχι, δεν μπορεί. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που η Νέα Δημοκρατία έχει ρίξει στον αγώνα. Τουλάχιστον όχι με αυτούς που διαθέτει στον πάγκο.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας κυριαρχεί η εξωφρενική πρακτική του "ώριμου φρούτου" για την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Η περιβαλλοντική προστασία όμως σάπισε από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε καθήκοντα ο Υπουργός των δημοσίων έργων, του Αχελώου και του χωροταξικού, των αυτοκινητόδρομων και των ημιυπαίθριων. Ή μάλλον για να είμαι δίκαιος, η περιβαλλοντική προστασία παραλήφθηκε σάπια, παρέμεινε σάπια και (όπως δείχνουν τα πράγματα) θα παραδοθεί πιότερο σαπισμένη στη νέα διακυβέρνηση (οποιαδήποτε και αν είναι αυτή).
ΥΓ. Μετά τις δηλώσεις Αντώναρου για τα πεύκα που αποτελούν "επιβαρυντικό παράγοντα", τις δηλώσεις Μαρκογιαννάκη για τις βροχές που κάνουν αχρείαστα τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και τις απο διετίας δηλώσεις Πολύδωρα για τον στρατηγό άνεμο, γίνεται πλέον δυνατή η διανομή ρόλων για την ελληνική απόδοση της ταινίας "Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου