Βέβαια, η μεγαλύτερη μερίδα της κοινής γνώμης ανά τον κόσμο έχω την εντύπωση πως ειλικρινά δεν έχει ιδέα για το τι συνέβη εκεί, και πιθανότατα δεν δίνει δεκάρα για τα όσα δραματικά έλαβαν χώρα στην πλατεία Ταχρίρ, ελληνιστί πλατεία Ελευθερίας.
Από την άλλη η μεγαλύτερη μερίδα των μελών των λογής κοινωνικών δικτύων, μάλλον η συντριπτική πλειονότητα, θεωρεί πως τα όσα συνέβησαν εκεί αξίζει να μνημονευθούν στον αιώνα τον απάντα καθότι -κατά την άποψή τους- πρόκειται για μια συγκλονιστική ειρηνική επανάσταση.
Τείνω να συμφωνήσω με την άποψη αυτή! Δεν είναι και λίγο για σχεδόν 20 μέρες να κατοικοεδρεύεις σε πλατείες ανά την Αίγυπτο, να προτάσσεις τα στήθη σου απέναντι στα μέσα καταστολής, να κερδίζεις μέσω twitter και facebook το παιχνίδι των εντυπώσεων στο εξωτερικό και τελικά να καταφέρνεις την εκδίωξη του καταπιεστή σου.
Όμως μέχρις εκεί οι πανηγυρισμοί. Η επόμενη μέρα είναι το μεγάλο στοίχημα και είναι η επόμενη μέρα αυτή που θα κρίνει το επαναστατικό (ή μη) πρόταγμα των γεγονότων που οδήγησαν στην παραίτηση Μουμπάρακ.
Πολλές φορές, όλοι μας, παρασυρμένοι από ένα εκ των μέγιστων ιδανικών (αν όχι το μέγιστο), την ελευθερία, εμμένουμε και τασσόμαστε ψυχή και σώμα στην διεκδίκησή της, αγνοώντας ένα άλλο μέγιστο ζητούμενο που είναι κατά πρώτον η διάρκεια της ελευθερίας και κατά δεύτερον η ανάδειξη και άλλων απαραίτητων ιδανικών-αρετών, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, η εξασφάλιση ίδιων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες σε θέματα παιδείας, οικονομίας, περιβάλλοντος κτλ κτλ. Με άλλα λόγια, πολλές φορές θεωρούμε πως κερδίζουμε τον πόλεμο της ελευθερίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν κερδίζουμε παρά μόνο μια μάχη.
Τι εννοώ με αυτό;
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι Έλληνες στην μεγάλη τους πλειονότητα, είτε αγκάλιασαν είτε αποδέχτηκαν το ευρύ κίνημα της εθνικής αντίστασης. Όταν όμως η "ελευθερία" επετεύχθη, αυτή αποδείχτηκε λειψή και ορφανή. Ακολούθησε το αιματοκύλισμα του εμφυλίου, η "υιοθεσία" μας από τον Θείο Σαμ (ίσως η πρώτη υιοθεσία παγκοσμίως, αμέσως μετά την αλλαγή και επέκταση του δόγματος στις ΗΠΑ περί σφαιρών επιρροής), η τεράστια κοινωνική ανισότητα, η παραβίαση των δικαιωμάτων μεγάλης μερίδας συμπολιτών κοκ.
Στην Πολωνία, επίσης, ή στις άλλες ανατολικές χώρες όπως η Ρωσία και η Ουκρανία, η ελευθερία ήρθε μαζί με την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ. Μαζί της όμως, όπως πολύ εύστοχα περιγράφει η Ναόμι Κλάιν στο "Δόγμα του Σοκ", ήρθε μια οικονομική λαίλαπα που σάρωσε τους ασθενέστερους και οδήγησε στην εγκαθίδρυση μιας νέας -οικονομικής αυτή τη φορά, και άρα μη λογοδοτούσας- νομενκλατούρας.
Με όλα τα παραπάνω δεν υπονοώ πως κάνουν λάθος οι πολίτες που αγωνίζονται και δίνουν το αίμα τους για την ελευθερία. Κάθε άλλο! Είμαι ψυχή και σώμα μαζί τους και παρακαλώ τα όσα συνέβησαν στην Αίγυπτο, διεκδικώντας αυτό το ενα και μόνο αγαθό που λέγεται ελευθερία, να εξαπλωθούν σε όλες τις δικτατορίες και τις λειψές δημοκρατίες του πλανήτη.
Απλά θέλω να αναδείξω την ακλόνητη βεβαίωση που δίνει η ιστορία πως οι αλλαγές ανά τον κόσμο, κάποιες φορές διαρκούν λίγο, άλλες φορές δεν γίνονται κατ' ανάγκη για καλό και σε άλλες περιπτώσεις οδηγούν σε αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Να αναδείξω την ακλόνητη πεποίθησή μου πως ο αγώνας δεν μπορεί να εξαντλείται και να εξαντλεί τους αγωνιζόμενους στην πρώτη κιόλας μάχη, γιατί τότε τα επιτεύγματα έχουν εξαιρετικά βραχύβια διάρκεια και σχετικά μικρή δυναμική.
Γυρνώντας πίσω στην Αίγυπτο βλέπουμε πως από την επανάσταση της 23ης Ιουλίου του 1952, που συνετέλεσε στην πτώση του βασιλιά Φαρούκ, φτάσαμε σήμερα στην επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου 2011. Φαίνεται πως τα γρανάζια της ιστορίας μόλις τώρα άρχισαν να κινούνται και πάλι στην Αίγυπτο, μετά από παύση μερικών δεκάδων ετών. Ή αλλιώς, ο αγώνας στην Αίγυπτο τώρα μόλις άρχισε!
ΥΓ. για να το θέσω καλύτερα στους φίλους συντουϊτεράδες: πριν το #jan25 υπήρχε το #jul23 και πιο πριν ποιος ξέρει πόσα άλλα hashtags... η ευχαρίστησή μας για την πρώτη επανάσταση μέσω twitter ας μην μας κάνει να εθελοτυφλήσουμε (sic) στο μέλλον.
ΥΓ2. Χαίρομαι ιδιαίτερα για τη νίκη όσων πάλεψαν στην Αίγυπτο, αλλά δεν πρόκειται να πανηγυρίσω παρά μόνο αν διαπιστώσω πως η κινητοποίηση στην Αίγυπτο αποτελεί μόνο το πρώτο τουβλάκι σε ένα ντόμινο παγκόσμιων εξελίξεων. Κι αυτό γιατί στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία άλλες είναι οι Βερσαλίες που πρέπει να πέσουν, στην μία ή την άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην μία ή στην άλλη άκρη του Ειρηνικού, ώστε να αναπνεύσουμε όλοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου