Άντε γεια...

Αποχαυνωμένη η ελληνική κοινωνία σκοτώνεται στο απέραντο καφενείο της Ελλάδας για το ακυρωθέν γκολ του Παναθηναϊκού στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Λένε ότι κάθε χώρα έχει τους πολίτες που της αξίζει. Έτσι και εμείς αφού έχουμε καταφέρει να διορθώσουμε όλα τα κακώς κείμενα, αποφασίσαμε πως το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ο αριθμός των παικτών με τα κόκκινα που κάλυπταν τον πράσινο επιτιθέμενο. Το χειρότερο είναι πως αρκετοί από αυτούς που νιώθουν «αδικημένοι» επί της ουσίας δεν επιθυμούν την καλυτέρευση της κατάστασης, αλλά απλά επιδιώκουν την δυνατότητα να βρίσκονται αυτή σε θέση ισχύος και να «αδικούν» τις υπόλοιπες ομάδες. Εμφανίζεται λοιπόν και εδώ το ελληνικότατο σύνδρομο περί «κατσίκας του γείτονα» και επιπρόσθετα το σύνδρομο της αλλοτρίωσης συνειδήσεων άμα τη κατάκτηση ψηγμάτων εξουσίας. Αιδώς Αργείοι…

Βέβαια, η αλλοφροσύνη των τελευταίων ημερών έχει προηγούμενο που δεν περιορίζεται μόνο στο αδιαφανές ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά διαπνέει, και διαχέεται σε, όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Ο εκάστοτε ισχυρότερος επιβάλλεται στο αντίπαλο δέος, που με τη σειρά του περιμένει να γυρίσει ο τροχός και να έρθει η στιγμή που θα βγάλει τα μάτια του εχθρού του, θα του φάει τη δουλειά, θα καρπωθεί τις υπεραξίες του άλλου, θα βολευτεί βρε αδερφέ.
Στημένος αγώνας μεταξύ των ισχυρότερων, που όμως βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην διαχρονική δουλική συμπεριφορά μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης, που αισθάνεται ότι τίποτα από όσα γίνονται γύρω της δεν την αφορά και δεν μπορεί να τα επηρεάσει. Έτσι, διαχρονικά, στον βάλτο που παλεύουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια.

Κι όσο η ελληνική κοινωνία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, απορροφημένη από ριάλιτι, διαιτητικά όργια κοκ, εμφανίζονται ψήγματα αντίστασης στην απάθεια που μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι ως Έλληνες. Γιατί τι άλλο είναι πέρα από στιγμή εθνικής ανάτασης ο αγώνας που δίδεται εδώ και μέρες στην Βουλή των Ελλήνων για την «διαφύλαξη» της εκτός σχεδίου δόμησης σε περιοχές Natura2000; Τι άλλο είναι πέρα από εθνική αγαλλίαση η fast track αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων που επιχειρείται σαν αντίβαρο στην οικονομική κρίση;

Και εδώ σταματά η πλάκα, γιατί επιτέλους αυτή η σήψη πρέπει να τελειώνει εδώ και τώρα. Όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν μερίδιο ευθύνης (όχι το ίδιο βέβαια) για την ηθική και πνευματική κατάπτωση των Ελλήνων, όλοι εμείς οι πολίτες έχουμε μερίδιο ευθύνης (όχι το ίδιο βέβαια) γιατί επιτρέπουμε σε κάποιους λίγους να καπηλεύονται την αξιοπρέπειά μας, να βυσσοδομούν κατά της κοινής λογικής, να μας γοητεύουν απλά και μόνο επειδή «χαϊδεύουν» τα αυτιά μας.

Πόσο δύσκολο είναι να επιχειρηθεί η σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου επί ελάχιστων κοινών παρανομαστών, που θα αφορά το σύνολο της κοινωνίας και δεν θα αναθεωρείται κάθε τέσσερα χρόνια; Πόσο δύσκολο είναι οι κραυγές να δώσουν τη θέση τους στην τεκμηρίωση και την παροχή απτών προτάσεων; Πόσο δύσκολο είναι για τα κόμματα να σταματήσουν να υπολογίζουν τους ανθρώπους μόνο ως κουκιά στην εκάστοτε ψηφοφορία και πόσο δύσκολο είναι για τους πολίτες να σταματήσουν να δίνουν λευκό χαρτί στους εκάστοτε «εκπροσώπους» τους;
Δυστυχώς, αν κρίνω από τα όσα βλέπω στην Ψωροκώσταινα όλα τα παραπάνω φαντάζουν ακόμα αρκετά δύσκολα, έως και απίθανα. Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να δούμε μια ακτίδα φωτός -μακριά από κομματικές επετηρίδες- στα πλαίσια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όμως και εκεί νομίζω πως ακόμα βρισκόμαστε σε μια εφηβική κατάσταση, καθώς επικρατεί ένα κλίμα σχετικής αυταρέσκειας και εξάντλησης των δυνατοτήτων των συγκεκριμένων μέσων στο ποιος έχει την πιο μεγάλη (λίστα φίλων και followers).

Και όσο κάποιοι από εμάς δεν κάνουμε την αρχή, και περιμένουμε από τους «άλλους» να εκκινήσουν τη διαδικασία δομικών αλλαγών, θα συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε ως κοινωνία και να φαντασιωνόμαστε κοινωνικά μεγαλεία, επιπέδου τσάμπιονς λιγκ, ενώ στην πραγματικότητα θα βουλιάζουμε περισσότερο στο βούρκο της ψευτομαγκιάς μας. Άντε γεια…

* το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε σήμερα στην στήλη "Συναντήσεις" της Αυγής.