Ανταπόκριση απ' την Πλατεία Συντάγματος...

Εργατική η οικογένειά μου, πενταμελής, σε πόλη της επαρχίας. Ένας μισθός κι αυτός χαμηλός, τίποτε κρυφό στην εφορία, δάνειο η οικογένεια δεν πήρε ποτέ.
Έφυγα από το σπίτι, σπούδασα, δούλευα σε μπαράκια για να καλύψω τα έξοδα (και πράγματι τα έβγαζα με το παραπάνω), χρειάστηκα φοιτητικό δάνειο (το πρώτο και τελευταίο δάνειο) για να τελειώσω το μεταπτυχιακό. Πήγα στρατό, βρήκα μισθωτή εργασία (σπουδαία δουλειά οφείλω να ομολογήσω, σε επίπεδο ηθικής ικανοποίησης), έκανα οικογένεια. Καμιά στιγμή δεν θεώρησα ότι στερήθηκα πράγματα, καμιά στιγμή δεν αμφέβαλα για το πόσο γενναιόδωρα μου έχει φερθεί η ζωή. Το αντίθετο.

Έχω όμως ένα ελάττωμα. Δεν μπορώ να αισθανθώ συνυπεύθυνος για την κατάσταση της οικονομίας. Η φαμίλια δεν καταχράστηκε ούτε μια δραχμή, δεν επιδίωξε ποτέ πελατειακές σχέσεις με το πολιτικό σύστημα, αριστερά ή δεξιά, δεν σπατάλησε το κομπόδεμά της, δεν χρεώθηκε σε κανέναν αν δεν ήταν σίγουρη ότι μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο την οφειλή της. Δεν μπορώ, λοιπόν, να αυτομαστιγωθώ, ούτε να αποδεχτώ την έννοια της "συλλογικής ευθύνης". Και ούτε πρόκειται.
Συμμετέχω στις δομές αυτής της κοινωνίας, αποδέχομαι ότι χρειάζεται να συνεισφέρω ένα αντάλλαγμα για την "ενσωμάτωσή" μου, το πράττω με το παραπάνω, μέσα από φόρους, πληρωμές για προϊόντα και υπηρεσίες και συμμετοχή στα κοινά (το τελευταίο πάντα στο βαθμό του δυνατού)...
Δεν κομίζω γλαύκες στην Αθήνα, ούτε θέλω να κοκορεύομαι. Είμαι σίγουρος ότι πάμπολλοι έλληνες έχουν παρόμοιο ιστορικό.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι πολλοί, που έχουν βουτήξει λίγο ή πολύ το χέρι στο μέλι. Δεν τους κακίζω όλους. Για κάποιους από αυτούς δέχομαι ως ελαφρυντικό το ότι λειτούργησαν υπό το φόβο των πανίσχυρων δογμάτων του "αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος" και του "μη μιλάς θα βρεις το μπελά σου". Κάποιοι άλλοι, ανυποψίαστοι, δέχθηκαν με ευχαρίστηση τα ψίχουλα που πετάχτηκαν ως δόλωμα από μια μερίδα "ιθυνόντων", σε μια προσπάθεια δημιουργίας συνενόχων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που έχουν βαρύτατο μερίδιο ευθύνης, αυτοί που σκοπίμως καπηλεύτηκαν κόπους και αξίες άλλων προς ίδιον όφελος, αν και είχαν τη δυνατότητα να μην το πράξουν. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο, αμβλύνοντας τις πιέσεις που ασκούνται στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες. Κρίμα που δεν υπάρχει κανείς να αποδώσει ευθύνες.

Βλέπεις, λείπει μια συντεταγμένη Πολιτεία. Που θα φροντίσει να περιορίσει στο ελάχιστο ρεμούλα και αδιαφάνεια. Που θα συντάξει δίκαιους νόμους, θα υπερασπιστεί το δικαίωμα όλων να μην γίνονται αντικείμενο διάκρισης, θα φροντίσει να τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της κοινωνίας, θα διασφαλίσει ένα ανεκτό επίπεδο μόρφωσης και διαβίωσης για τους αδύναμους, θα εγγυηθεί την ακεραιότητα της δικαιοσύνης.

Αυτή η παραπάνω ιστορία, είναι ένας από τους λόγους που έχω ενθουσιαστεί με τις καθημερινές συγκεντρώσεις στις πλατείες της χώρας. Πετάω στα σύννεφα; Κάθε άλλο.
Όντας μέλος μιας πλαδαρής γενιάς, θεωρώ ότι τώρα είναι μεγαλύτερο από ποτέ το χρέος μου να ζητήσω δημόσια και με παρρησία την "μετατροπή" της Πολιτείας και των πολιτών, προς όφελος της αυθεντικής συμμετοχικής δημοκρατίας. Και μόνο το 1% να καταφέρουμε, θα πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία, που δεν θα διστάσω να μεταφέρω με περηφάνια στα παιδιά μου.

Και το μνημόνιο; Το χρέος; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πεποίθησή μου ότι παρά τις μεγάλες αδυναμίες της εγχώριας κοινωνίας, κύριος υπαίτιος της οικτρής κατάστασης είναι το στρεβλό μοντέλο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ο σεισμός που χτύπησε πρώτα το τοξικό σκέλος των ισχυρών οικονομιών, προκάλεσε τσουνάμι που βούλιαξε τους πιο αδύναμους κολυμβητές, μη δίνοντάς τους το δικαίωμα να "αλλάξουν".
Κι όταν ο άλλος πνίγεται δεν του ζητάς τα δανεικά, ούτε τον φορτώνεις με περισσότερα χρέη. Τον βοηθάς να "αλλάξει", να ανέλθει στην επιφάνεια μέσα από γενναίες κοινωνικοπολιτικές ρυθμίσεις, ώστε και αυτός να διασφαλίσει τη ζωή του και εσένα να ξεχρεώσει (με το παραπάνω). Σήμερα, όμως, παρατηρούμε το ακριβώς αντίθετο.
Όλοι οι Ευρωπαίοι γνώριζαν, πριν το σεισμό, το μεγάλο πολιτικό έλλειμμα. Όλοι αντιλαμβάνονταν πως ένα μικρό κράτος συσσώρευε υπέρογκα χρέη, πολλές φορές για να ικανοποιήσει επίπλαστες ανάγκες, όπως η προμήθεια γερμανικής "τεχνογνωσίας" και γαλλικών μαχητικών, άλλες φορές για να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα μιας μερίδας ελλήνων που επιδόθηκε σε φρενίτιδα επίδειξης πλούτου και ισχύος.
Κι όμως αυτό το κράτος διατηρούσε, με το αζημίωτο, σχέσεις στοργής με τους δανειστές του, συνάπτοντας μάλιστα ορισμένες ξεχωριστές "κρυφές" σχέσεις με εκπροσώπους μεγάλων επενδυτικών φορέων της αλλοδαπής. Μόνο όταν άρχισε να πνίγεται, συνειδητοποίησαν ότι μπορεί να χάσουν τα λεφτά τους. Φέρθηκαν λοιπόν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, προχωρώντας σε αηδιαστικούς εκβιασμούς. Εσύ πνίγεσαι και ο άλλος απειλεί να σου ξεριζώσει τα δόντια.

Περίμενε! Τα χρέη θα σου δοθούν πίσω στο ακέραιο, όσα τουλάχιστον δεν προέρχονται από δραστηριότητες που θα αποδειχτούν -πέραν από κάθε αμφιβολία- παράνομες. Αρκεί να αναλάβεις κι εσύ, κύριε δανειστή, την ευθύνη των πράξεών σου και να μας επιτρέψεις να αλλάξουμε αυτά που μας πληγώνουν και μας κατέστησαν υπόλογους σε σένα. Δεν είμαστε δούλοι, ούτε δουλοπρεπείς. Στάθμισε τη βαρύτητα των ιστορικών στιγμών και αποφάσισε να δώσεις επιτέλους "κοινωνικό" προφίλ στην ευρωπαϊκή οικονομία. Κι αν εσύ δεν ακούς, ας ελπίσουμε ότι οι ευρωπαίοι πολίτες έχουν ανοιχτά τα αυτιά τους και είναι διατεθειμένοι να απαιτήσουν ένα δικαιότερο μέλλον.


Αυτός, να στείλουμε δηλαδή μηνύματα και στους υπόλοιπους ευρωπαίους, είναι ένας ακόμα λόγος που κατεβαίνω στο Σύνταγμα ...


* Η φωτό κλεμμένη από το "βλέμμα"