Λίστα Λαγκάρντ: υπήρχε άλλος δρόμος;

Θα πρέπει να δημοσιοποιούνται "λίστες" παντός τύπου; Ποια η διαφορά μιας λίστας οροθετικών γυναικών ή μιας λίστας συλληφθέντων κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων με τη λίστα των καταθετών στην Ελβετία, πέρα από το ότι οι πρώτες λίστες δόθηκαν στη δημοσιότητα από την πολιτεία (aka ΕΛ.ΑΣ) και η άλλη από τον Κ.Βαξεβάνη; Υπάρχει άραγε πιθανότητα να συμφωνησουμε ως κοινωνία για τις λίστες που πρέπει να δημοσιεύονται και για αυτές που πρέπει να μένουν κρυφές; 
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνουν και παίρνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καθένας έχει την άποψή του, πράγμα απολύτως σεβαστό. Κατ'εμέ δεν πρέπει να υπάρχουν δυο μέτρα κ δυο σταθμά, αρκεί αυτοί που κατέχουν νόμιμα τις λίστες να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Τι συμβαίνει όταν δεν την κάνουν;

Όλοι γνωρίζουμε την πορεία της λίστας από την Κ.Λαγκάρντ και τον διπλωματικό σάκο, μέχρι το γραφείο του Γ.Παπακωνσταντίνου και τα χέρια του Ε.Βενιζέλου. Όλοι γνωρίζουμε πως από το 2010 μέχρι τη στιγμή που αποκαλύφθηκε η υπόθεση, η λίστα δεν έτυχε κατάλληλης διερεύνησης από την πολιτεία και τα αρμόδια όργανά της. Στην κατάθεση του Γ.Παπακωνσταντίνου μπορείτε να διαπιστώσετε αρκετές παλινωδίες.
Η διαχείριση της υπόθεσης από αυτούς που έπρεπε (ένας πρωθυπουργός, δυο υπουργοί οικονομικών, δυο επικεφαλής του ΣΔΟΕ και δεν ξέρω ποιοι άλλοι) δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Λαμβάνοντας υπόψη το βεβαρημένο παρελθόν της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας σε θέματα διαφθοράς και αδιαφάνειας, εύλογα η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών θεωρεί πως η κυβέρνηση δεν θα προχωρούσε ποτέ στη διαλεύκανση της υπόθεσης ή στην καλύτερη περίπτωση, θα φρόντιζε να εξετάσει μόνο μερικές ανώδυνες περιπτώσεις (τα "εβραϊκά ονόματα" του Ε.Βενιζέλου).
Εύλογα επίσης η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών μπορεί να υποθέσει πως μόνο η δημοσιοποίηση των ονομάτων θα αναγκάσει την πολιτεία να διενεργήσει ουσιαστικό έλεγχο για όλα τα ονόματα.
Είναι αλήθεια πως τα 'παιχνίδια με τις λίστες' μπορεί να οδηγήσουν σε κυνήγι μαγισσών, στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ όμως δεν είναι αυτό το μείζον. Η αποκάλυψη της λίστας Λαγκάρντ δείχνει με αδιάψευστο τρόπο την κατάσταση βαθιάς αποσύνθεσης στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα διακυβέρνησης. Φανερώνει εμφατικά την αδυναμία του σημερινού συστήματος εξουσίας να αυτοϊαθεί. Αποδεικνύει την βαρύτατη ευθύνη όλων όσοι φρόντισαν -όντας από θέση ισχύος- να ξοδέψουν τόσο εύκολα κ τόσο σπάταλα το δημοκρατικό κεφάλαιο της χώρας. Επιβεβαιώνει την διαχρονική παρατήρηση πως "λαϊκά δικαστήρια" στήνονται ανά τον κόσμο εκεί που απουσιάζει ένα στοιχειώδες κράτος δικαίου. 
Όσο κ αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις λίστες που διαρρέουν δεξιά και αριστερά, βάσει των σημερινών συνθηκών όπου το κράτος απονομιμοποιείται δια της έλλειψης νομιμότητας και δικαιοσύνης σε πολλές από τις πράξεις του, υπήρχε άραγε άλλος δρόμος για τη λίστα Λαγκάρντ πέρα από αυτόν που την οδήγησε στο φως;

ΥΓ. Πέρα από τη λίστα Λαγκάρντ, άλλες έξι πολύ πιο καυτές λίστες περιμένουν τη σειρά τους: 1) Λίχτενσταϊν, 2) Λουξεμβούργου, 3) μεγάλων οφειλετών, 4) κατόχων ακινήτων Λονδίνου, 5) 1.700, 6) 54.000. Ποια θα είναι η διαχείρισή τους; 
ΥΓ2. Ο δημοσιογράφος πρέπει να κάνει τη δουλειά του, όπως νομίζει καλύτερα, πρόθυμος να αναλάβει το κόστος (ή/και το όφελος) των πράξεών του. Δεν χρειάζεται ηρωοποίηση