Σε όλες τις προσπάθειες που κάναμε προσπαθήσαμε να μην τρομοκρατήσουμε τον κόσμο για την αλλαγή του κλίματος. Πάντα του δείχναμε ότι υπάρχουν λύσεις (που όντως υπάρχουν). Ο λόγος ήταν απλός: το μη αναστρέψιμο ενός πράγματος μπορεί εύκολα αντί για το ενδιαφέρον και τον αγώνα να προκαλέσει την απάθεια και την αποδοχή του κοινού.
Δυστυχώς στην Κοπεγχάγη δεν τα καταφέραμε. Η σύνοδος για την κλιματική αλλαγή συνέπεσε με το peak της χρηματοπιστωτικής φούσκας. Οι πολιτικοί κοίταξαν το κοντόθωρο δικό τους συμφέρον και όχι το μακροπρόθεσμο της ανθρωπότητας.
Τέσσερα χρόνια μετά, μια χώρα της μεσογείου μοιάζει να υποφέρει από αυτό ακριβώς που προσπαθήσαμε να αποφύγουμε. Η απάθεια μοιάζει να έχει κατακλύσει τους έλληνες, όχι λόγω κλιματικής αλλαγής, αλλά εξαιτίας της αδυσώπητης οικονομικής κρίσης.
Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας είναι ανήμπορη να διαχειριστεί τα όσα συμβαίνουν με αποτέλεσμα να φτάνει στην αδράνεια, την αδιαφορία, την απάθεια, ως μέσο άμυνας.
Ένας γνωστός επικοινωνιολόγος είπε πριν λίγο καιρό σε μια μικρή μάζωξη πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που μοιάζει απελπιστικά με τα 5 στάδια του πένθους, όπως τα περιέγραψε η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος.
Πρώτα άρνηση, μετά θυμός, μετά διαπραγμάτευση, μετά κατάθλιψη και τέλος αποδοχή.
Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας φαίνεται να έχει μπει σύσσωμη στην φάση της κατάθλιψης, αφού πέρασε το 1ο στάδιο της άρνησης (2009-2010), του θυμού (αγανακτισμένοι), της διαπραγμάτευσης (εκλογές), χωρίς βέβαια να αμελείται πως υπάρχουν ομάδες πολιτών που διακατέχονται από διαφορετικά αισθήματα.
Όμως η κατάθλιψη δεν γεννά υγιείς σκέψεις. "Πέφτω, άλλα θα παρασύρω μαζί μου κ άλλους" λένε ενδεικτικά κάποιοι. "Live and let die" λένε κάποιοι άλλοι. Πολλές οι σκέψεις, ελάχιστες συνεκτικές και ελάχιστα ενεργητικές. Καμια κίνηση. Κλεισμένοι στο καβούκι τους, χαμένοι στον κόσμο τους, άλλοι αναπολούν φανταστικά εθνικά μεγαλεία, άλλοι την έχουν δει η σύγχρονη εκδοχή του Κολοκοτρώνη, άλλοι υποδύονται με επιτυχία το ρόλο του διαχρονικού Αρτέμη Μάτσα, άλλοι έχουν αποβλακωθεί από τη "θεραπεία", άλλοι νομίζουν ότι είναι η μετενσάρκωση της Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Ελπίδα είναι το κλειδί. Να δώσουμε ελπίδα στον κόσμο. Όχι για να φέρουμε πίσω τα υλικά αγαθά που χάσαμε, αλλά για να κερδίσουμε ξανά την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Να περιγράψουμε όχι νέα μυθεύματα τύπου "λεφτά υπάρχουν", αλλά να τους πείσουμε πως δικαιοσύνη, ακεραιότητα, ισοτιμία, προστασία των αδυνάτων, διαφανείς κανόνες παιχνιδιού για όλους είναι δυνατό να υπάρξουν και θα υπάρξουν. Να δείξουμε ότι υπάρχει ένα ελάχιστο συνεκτικό πρόγραμμα επανεκκίνησης πάνω σε υγιείς, δίκαιες βάσεις.
Το παρόν κυβερνητικό σχήμα βουλιαγμένο τόσο πολύ στις αντιφάσεις δεν μπορεί και δεν πρόκειται να το κάνει. Η αντιπολίτευση παίζει με τα κουβαδάκια της. Μόνοι χαρούμενοι οι νεοναζί τραμπούκοι του χωριού.
Δώστε λίγη ελπίδα γαμώτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου