Χθες βρήκα ένα φίλο που είχα καιρό να δω. Μου είπε ότι έχουν πέσει οι δουλειές, αλλά κουτσά στραβά τα φέρνει πέρα.
Όπως μιλάγαμε μου ανέφερε ένα τρελό περιστατικό που έζησε και πρέπει να μοιραστώ μαζί σας. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για να μην φωτογραφίσω τον ήρωα της ιστορίας, αλλά και να μην εκθέσω τον καλό φίλο.
Είναι που λέτε ένας άνθρωπος που ζει στην Εκάλη. Επιχειρηματίας-εισοδηματίας. Το σπίτι του τεράστιο και πολυτελέστατο. Μένει εκεί με την οικογένειά του και το υπηρετικό προσωπικό. Ο άνθρωπος αυτός όμως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι απίστευτα τσιγκούνης. Πέρυσι δεν άναψε ούτε μια μέρα τον καυστήρα πετρελαίου, αλλά προτίμησε να καίει ξύλα στο τζάκι του σπιτιού. Από όλη την κατοικία των 500+ τετραγωνικών, ζεσταίνονταν (σχετικά) μόνο το δώματιο όπου ήταν εγκατεστημένο το τζάκι. Όλοι στο σπίτι πάγωναν, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν.
Δεν προχωράω άλλο, γιατί οι υπόλοιπες λεπτομέρειες (για το τζάκι και άλλες πράξεις) μπορεί να φανερώσουν τον περί ου ο λόγος. Στην αρχή γελάς με την ιστορία. Όσο περνά η ώρα θλίβεσαι. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Οι παθιασμένοι με το χρήμα, οι καρμίρηδες. Που δυστυχώς καταφέρνουν και επιβιώνουν, φροντίζοντας παράλληλα (ή τουλάχιστον προσπαθώντας) να σύρουν στη μιζέρια όσους συναναστρέφονται.
Το γελοίο είναι ότι ο παθολογικά τσιγκούνης ήρωάς μας θεωρείται από κάποιους ως πρότυπο επιχειρηματία. Τι κόσμος!
Όπως μιλάγαμε μου ανέφερε ένα τρελό περιστατικό που έζησε και πρέπει να μοιραστώ μαζί σας. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για να μην φωτογραφίσω τον ήρωα της ιστορίας, αλλά και να μην εκθέσω τον καλό φίλο.
Είναι που λέτε ένας άνθρωπος που ζει στην Εκάλη. Επιχειρηματίας-εισοδηματίας. Το σπίτι του τεράστιο και πολυτελέστατο. Μένει εκεί με την οικογένειά του και το υπηρετικό προσωπικό. Ο άνθρωπος αυτός όμως έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι απίστευτα τσιγκούνης. Πέρυσι δεν άναψε ούτε μια μέρα τον καυστήρα πετρελαίου, αλλά προτίμησε να καίει ξύλα στο τζάκι του σπιτιού. Από όλη την κατοικία των 500+ τετραγωνικών, ζεσταίνονταν (σχετικά) μόνο το δώματιο όπου ήταν εγκατεστημένο το τζάκι. Όλοι στο σπίτι πάγωναν, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν.
Δεν προχωράω άλλο, γιατί οι υπόλοιπες λεπτομέρειες (για το τζάκι και άλλες πράξεις) μπορεί να φανερώσουν τον περί ου ο λόγος. Στην αρχή γελάς με την ιστορία. Όσο περνά η ώρα θλίβεσαι. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Οι παθιασμένοι με το χρήμα, οι καρμίρηδες. Που δυστυχώς καταφέρνουν και επιβιώνουν, φροντίζοντας παράλληλα (ή τουλάχιστον προσπαθώντας) να σύρουν στη μιζέρια όσους συναναστρέφονται.
Το γελοίο είναι ότι ο παθολογικά τσιγκούνης ήρωάς μας θεωρείται από κάποιους ως πρότυπο επιχειρηματία. Τι κόσμος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου