Λίγες λέξεις για την αυτοκτονία των γύρω μας...

Αναμφισβήτητα πολιτικό το κείμενο που άφησε πίσω. Τι όμως οδήγησε τον Δημήτρη Χριστούλα στην αυτοκτονία;

Είναι το μνημόνιο λένε πολλοί, είναι η πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είναι μια πολιτική πράξη. Είναι η ηλικία ή ενδεχομένως η χρήση φαρμάκων αντιτείνουν κάποιοι άλλοι. Κάποιοι άλλοι θεωρούν σκόπιμο να ανακινήσουν ζήτημα ψυχικής ασθένειας του αυτόχειρα. Το γαϊτανάκι καλά κρατεί. 

Για πολιτική σπεκουλα κατηγορούν οι μεν τους δε, για πολιτική αλητεία των μεν κάνουν λόγο οι δε. Έχουν χυθεί ήδη τόνοι μελανιού για το τραγικό συμβάν. Πάρα πολλοί ανακαλύπτουν επιτέλους την δραματική αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία τρία χρόνια.

Λίγες λέξεις θέλω να προσφέρω κι εγώ σε αυτόν τον διάλογο, χωρίς να τρέφω ελπίδα πως ότι γράφω θα βρει εύκολα πολιτικούς αποδέκτες.
Για μένα λοιπόν η ρίζα του κακού, αυτή που συντελεί ίσως περισσότερο από κάθε τι άλλο στο βίαιο κλείσιμο της αυλαίας πολλών ανθρώπων γύρω μας είναι η απότομη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και η καταπάτηση του συμβολαίου -που έστω και πλαστά έδενε την κοινωνία- χωρίς την ύπαρξη εναλλακτικής. Το παλιό συμβόλαιο όχι μόνο δεν έχει αντικαταστηθεί από κάτι νέο. Δεν έχει δοθεί καν η περιγραφή ενός νέου συμφώνου διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.

Μόνοι βουρλίζονται οι πολίτες, μόνοι απέναντι σε μια συγκυβέρνηση τόσο κατώτερη των περιστάσεων που φρόντισε να κάνει σαφές πως το κοινωνικό κράτος δεν αποτελεί προτεραιότητα. Για αυτή την εγκληματική πράξη κατηγορώ όσους διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία αρκετά χρόνια (κυβερνήτες εγχώριους και τροϊκανούς). Αυτοί είχαν το μαχαίρι, αυτοί το καρπούζι, αυτοί τα θαλάσσωσαν, αυτοί εξακολουθούν να τα θαλασσώσουν, αυτοί δεν έχουν κατανοήσει ακόμα πως η κοινωνία δεν είναι πλαστελίνη να την πλάθεις όπως και όποτε θέλεις, αυτοί θα πρέπει να πάρουν το άγος, ειδικά  όταν ανάμεσα τους εξακολουθούν να παρασιτούν άτομα όπως ο Μπεγλίτης και ο Κουκουλόπουλος που σκύλευσαν τη μνήμη ενός ανθρώπου, πριν καν αυτός ταφεί. 
Όμως για να είμαι δίκαιος οφείλω να ρίξω ένα μερίδιο της ευθύνης -σαφώς μικρότερο, αλλά όχι αμελητέο- στα πολιτικά κόμματα και φορείς που αδυνατούν να παραδώσουν σήμερα μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Κι αυτοί εμφανίζονται τόσο κατώτεροι των περιστάσεων.

Πάλι μόνοι μας βαδίζουμε σε δρόμο μακρύ και δύσβατο και αν δεν μπορούν να αλλάξουν αυτοί που μας κυβερνούν ή θέλουν να μας κυβερνήσουν, ας τους αλλάξουμε εμείς. Διατηρώντας την πίστη στον άνθρωπο, με αλληλεγγύη, με εντιμότητα, με πολιτικές ζυμώσεις. Ο καθένας από το μετερίζι του και όλοι μαζί εκεί που μπορούμε. Χρονοβόρα προσπάθεια, ίσως ουτοπική, αλλά οφείλουμε να προσπαθήσουμε αν όχι για μας, τουλάχιστον για τα παιδιά μας.  

ΥΓ. Είναι τόσο αδέξια και αμήχανη η προσπάθεια ορισμένων δημοσιογράφων κ opinion makers να αποσυνδέσουν την πολιτική κατάσταση από την αυτοκτονία. Αν είχαν τα κότσια θα μπορούσαν να πάρουν θέση κατά ή υπέρ του πολιτικού μηνύματος που άφησε πίσω του ο Δ.Χριστούλας. Αντ' αυτού επιλέγουν κάποιες ρηχές παρατηρήσεις περί 'αγάπης για τη ζωή' μπολιασμένες με ολίγη από ψυχολογία, ελπίζοντας πως κ αυτή η πράξη θα ξεχαστεί γρήγορα. Στον τύπο των ήλων αγαπητοί, εκεί ακουμπήστε.