Μια άποψη για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα

Εύλογος ο φόβος για τους μετανάστες που έχουν εισέλθει στη χώρα από κάθε μπαρουτοκαπνισμένη ή υποβαθμισμένη γωνιά του κόσμου. Έχω γράψει παλιότερα για το θέμα, παίρνοντας λαβή από σχόλιο μιας οικογενειακής φίλης. Το ξένο τρομάζει και ελάχιστοι έχουν την ευχέρεια ή τη δυνατότητα να καλμάρουν το άγχος τους απέναντι σε κάθετι άγνωστο αντικείμενο ή πρόσωπο. Πόσο μάλιστα όταν τα πρόσωπα γύρω από τα οποία αναπτύσσεται ο φόβος δεν έχουν μια ατομική ταυτότητα. Η εθνικότητα και το χρώμα μετράνε και όχι το όνομα. Δεν αναγνωρίζονται οι μετανάστες με τα επώνυμα που αναγράφονται στην ταυτότητα τους, αλλά μόνο ως μαύροι, κίτρινοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί κοκ.
Αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν εκεί που βρίσκονταν και δυστυχώς συνεχίζουν να υποφέρουν και εδώ που βρίσκονται τώρα. Τρώγλες στοιβάζουν ανθρώπινες ζωές, δουλειές δεν υπάρχουν, οι απειλές κατά της ζωής τους είναι πολλές και μεγάλες (εκβιασμοί από συμπατριώτες τους, διώξεις από 'μελαμψάριους' ελλήναρες, λογής ασθένειες κτλ).
Από την οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν ανάμεσα στους μετανάστες και άνθρωποι που είτε συνειδητά, είτε λόγω ανάγκης αναγκάζονται να στραφούν σε δράσεις αντίθετες προς τα ειωθότα και τη νομοθεσία. Δεν μπόρεσα να βρω πρόσφατα στοιχεία σχετικά με την παραβατικότητα των μεταναστών. Μια έρευνα του 2007 δίνει μικρή εικόνα.
Ανεξάρτητα όμως από την παραβατικότητα και πως αυτή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εγχώριους 'μελαμψάριους' και τα κόμματα, θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι σήμερα έχει μεγαλώσει ιδιαίτερα ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν εισέλθει στη χώρα. Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΛΙΑΜΕΠ υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα βρίσκονται σήμερα περίπου μισό εκατομμύριο 'μη νόμιμοι' μετανάστες, σχεδόν διπλάσιοι από όσους διαβιούσαν στη χώρα πριν από 2-3 χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι πιέζονται διπλά, ευρισκόμενοι σε μια χώρα που νοσεί οικονομικά και κοινωνικά. Και δυστυχώς δεν διαφαίνεται μια εύκολη λύση στον ορίζοντα.
Το να αποδεχθούμε το ζήτημα ως έχει δεν συνιστά λύση. Κάτι πρέπει να κάνουμε, αλλά τι; Και ποια πρέπει να είναι η στάση των πολιτών της Ελλάδας;

Καταρχάς θεωρώ ότι στρέφουμε σε λάθος κατεύθυνση τα βέλη μας. Κοιτάμε και φτύνουμε προς τα κάτω, όντας ανίκανοι και δειλοί να ρίξουμε τα βέλη προς τα πάνω και προς αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση. Θα μου πεις, πάντα έτσι δεν κάνουμε; Πάντα, σε κάθε περιστατικό της ζωής, τους αδύνατους δεν καταπιέζουμε; Έτσι είναι, αλλά επιτέλους πρέπει να αλλάξουμε και στην περίπτωση των μεταναστών οφείλουμε να κοιτάξουμε με σθένος προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και να ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΜΕ για την στάση τους όλους τους ευρωπαίους ηγέτες (και ιδίως τους δυνατότερους εξ αυτών).
Ποιοι είναι αυτοί που υπέγραψαν το Δουβλίνο ΙΙ και κλείνουν τα σύνορά τους, περιορίζοντας το πρόβλημα στην Ελλάδα;
Ποιοι είναι αυτοί που διαχρονικά φρόντισαν να διατηρούν μια αποπνικτική κοινωνικοπολιτική και οικονομική κατάσταση στις χώρες προέλευσης των παράνομων μεταναστών; Στην Αλγερία, το Μαρόκο, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, παντού;
Ποιοι φρόντισαν να συνεργάζονται με διεφθαρμένες κυβερνήσεις και να παρεμβαίνουν ωμά στις φτωχές τρίτες χώρες προς όφελος των επιχειρηματικών τους συμφερόντων;
Ποιοι απομυζούν τους φυσικούς πόρους των τρίτων χωρών;
Ποιοι συμμετέχουν σε πολεμικές αποστολές και ποιοι παρέχουν τα όπλα στις δικτατορικές κυβερνήσεις πολλών χωρών ανά τον κόσμο;

Σωστά! Οι ευρωπαίοι εταίροι μας, σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ, και τώρα τελευταία με άλλες υπερδυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ρωσία.
Αυτοί είναι το πρόβλημα και αυτοί ευθύνονται για την διόγκωση του μεταναστευτικού, όχι οι ίδιοι οι μετανάστες που παραμένουν τα μεγάλα θύματα της υπόθεσης.    

Αλλά δυστυχώς από αυτή την κυβέρνηση ή από αυτή που φαίνεται να προκύπτει από τις εκλογές του Μαΐου δεν μπορούμε να αναμένουμε αντίδραση προς αυτή την κατεύθυνση. Κι όμως, οι ίδιοι που μας υποχρεώνουν σε αφόρητα μέτρα λιτότητας, είναι οι ίδιοι που κρατούν κλειστές τις πόρτες και τις 'κάνουλες χρημάτων' όταν το θέμα φτάνει στους μετανάστες. Είναι οι ίδιοι που αγωνίζονται με νύχια και δόντια επί τη απειλή εξόδου από τη Σένγκεν (βλ. Σαρκοζί) να περιορίσουν το πρόβλημα στο επίπεδο της Ψωροκώσταινας.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνησή μας ή από τους υποκριτές ευρωπαίους ηγέτες καμιά πρωτοβουλία επίλυσης του προβλήματος. Πρέπει εμείς οι ίδιοι, σε συνεργασία με πρόθυμες οργανώσεις και φορείς της Ευρώπης να αναδείξουμε το πρόβλημα με μια πανευρωπαϊκή καμπάνια. Να δείξουμε στους πολίτες της Ευρώπης ότι αυτοί που κυβερνούν τις χώρες τους συμπεριφέρονται με τον πλέον σκανδαλώδη τρόπο απέναντι σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε περιοχές ξεχασμένες από 'πολιτισμένους' θεούς και ανθρώπους.

Πρέπει να εκπονήσουμε τώρα, ως χώρα, συγκεκριμένο ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ πρόγραμμα καλυτέρευσης της κατάστασης και να ζητήσουμε από την ΕΕ να το χρηματοδοτήσει πάραυτα. Πρέπει να ζητήσουμε από την ΕΕ να ανοίξει τα σύνορά της, τουλάχιστον για συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων. Εξάλλου σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της ΕΕ, ως το 2050 θα απαιτηθεί η είσοδος τουλάχιστον 56 εκατομμυρίων μεταναστών προκειμένου να αμβλυνθούν οι πιέσεις στο συνταξιοδοτικό αλλά και να καλυφθούν οι εργασιακές ανάγκες. Να εξετάσουμε επίσης μαζί με τους 'εταίρους' τρόπους ομαλού επαναπατρισμού όσων μεταναστών μπορούν να το πράξουν χωρίς κίνδυνο για τη ζωή τους. Να απαιτήσουμε την εκπόνηση σχεδίου κατεύθυνσης πόρων προς τις χώρες προέλευσης, ώστε να δοθεί μια μικρή ελπίδα σε όσους πρόκειται να επιστρέψουν. 
Πρέπει επίσης, εως ότου γίνει αυτό, να φροντίσει η κυβέρνηση να αποτρέψει το ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ, παρουσιάζοντας όχι μόνο το σκοτεινό κομμάτι της λαθρομετανάστευσης, αλλά και το φωτεινό της. Αυτό για παράδειγμα που έχει δείξει ότι οι μετανάστες συμβάλλουν θετικά στο ΑΕΠ της χώρας (δείτε εδώ, σελ. 67). Ή αυτό που δείχνει ότι πάρα πολλοί μετανάστες έχουν όρεξη και μεράκι, διάθεση να αγαπήσουν τη χώρα, να μετέχουν της ελληνικής παιδείας και να γίνουν πραγματικά ενεργοί πολίτες της χώρας. Ή αυτό που δείχνει ότι τα παιδιά των μεταναστών, αγωνίζονται να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο και αξίζουν καλύτερη αντιμετώπιση από εμάς. Ή αυτό που δείχνει ότι η σχέση ελλήνων και ξένων δεν βασίζεται μόνο στο φόβο, αλλά και στην αγάπη ή την αλληλεγγύη. Και πάνω από όλα ότι οι μετανάστες έχουν πονέσει πολύ στη ζωή τους, αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν και παραμένουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και μέχρι να γίνει αυτό, ας φροντίσει η ελληνική πολιτεία να ΔΙΑΘΕΣΕΙ τα σώματα ασφαλειας, όχι να συνεργάζονται με χρυσαυγίτες, όχι να ανοίγουν κεφάλια αθώων μεταναστών, αλλά να περιπολούν τις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας (και ιδίως της Αττικής). Να διαθέσει τα όργανα της τάξης, όχι να κάνουν δουλειά γραφείου ή να προστατεύουν χιλιάδες υψηλά πρόσωπα, αλλά να κυνηγήσουν τους εγκεφάλους της παράνομης πορνείας και της διακίνησης ναρκωτικών. Να διαθέσει τα όργανα της τάξης, όχι να παρακολουθούν εξ αποστάσεως τις παραβατικές ενέργειες, αλλά να παρεμβαίνουν εκεί που υπάρχει ανάγκη.
Να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ με ανθρωπιστικές οργανώσεις και άλλους φορείς για να οργανώσει προγράμματα στέγασης των άμοιρων και διάθεσης των βασικών αγαθών (ένα πιάτο φαί, λίγο νερό, μπάνιο κάθε λίγες μέρες, τα βασικά της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κοκ).

Αλλά δεν το κάνει η πολιτεία. Και δεν το κάνει συνειδητά. Έχει επιλέξει ο άνθρωπος που παίζει το ρόλο του Υπουργού Προ.Πο και μαζί του όλο το πολιτικό σύστημα της συγκυβέρνησης να επιδοθούν σε κυνήγι μαγισσών. Να πάρουν το ενδιαφέρον από την οικονομία και να το στρέψουν προς τους μετανάστες. ΓΝΩΡΙΖΕΙ η κυβέρνηση πως αυτή η στροφή ευνοεί την άκρα δεξιά, αλλά δεν τους νοιάζει. Ή μάλλον δεν τους φοβίζει. Γιατί κακά τα ψέμματα σε πολλά μέρη της Ευρώπης η ακροδεξιά είναι δυνατή ή δυναμώνει διότι απλά δεν θεωρείται απειλή προς το υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, παρά μόνο μια βολική βαλβίδα εκτόνωσης των πολιτών. Άσε που όσες φορές κλήθηκε να συγκυβερνήσει αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη.

Όσον αφορά τώρα τα ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ συγκέντρωσης, δεν χρειάζεται να είναι κανείς πυρηνικός επιστήμονας για να διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα πρόχειρο επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Όταν η Λώρη Κέζα έγραψε στο Βήμα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σχολίασα τα εξής:
"Η υπόθεση εκτός του ότι δεν απαντά στο ερώτημα πως ενσωματώνουμε τους μετανάστες κ πως τους βοηθάμε να ζήσουν μια καλύτερη ζωή (στην Ελλάδα, στη χώρα τους, σε άλλη χώρα της ΕΕ), έχει αρκετά γκρίζα σημεία. Ένα από αυτά το οικονομικό. Υποτίθεται ότι θα δεχθούμε βοήθεια της τάξης των 250 εκ. € για τρία χρόνια. Υποτίθεται επίσης ότι θα λειτουργήσουν 30 'κέντρα υποδοχής' που θα απασχολούν 450 άτομα σε κάθε ένα από αυτά (στοιχεία από το tovima.gr). Για αυτά τα άτομα 450*30=13500 θα πρέπει το κράτος να καταβάλλει μόνο για μισθοδοσία (ας θεωρήσουμε 1000 € μικτά, περίπου 800 € καθαρά) σχεδόν 490 εκ. € σε διάστημα τριετίας. Λεφτά τελικά υπάρχουν; Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη το οικονομικό, παράλληλα με τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών αλλά κ με τις πολιτικές εξελίξεις, φοβάμαι ότι οι κινήσεις Χρυσοχοϊδη δεν είναι τίποτα άλλα παρά στρακαστρούκες ενόψει εκλογών, ήτοι ψηφοθηρικές εξαγγελίες. Πράγμα που από μόνο του αποτελεί ντροπή. Θα συμφωνήσω πάντως ότι σήμερα κανείς δεν διαθέτει ουσιαστική πρόταση για το πρόβλημα...".
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο, παρά μόνο τον αποτροπιασμό μου για την τακτική που ακολουθούν τα δυο μεγάλα κόμματα. Ο ελεεινός ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ που επιχειρείται υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων φανερώνει το περιορισμένο πολιτικό ανάστημα όσων κρατούν το τιμόνι της χώρας αλλά και το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του παλαιοκομματισμού. Μου κάνει πάντως εντύπωση η υποστήριξη της συγκεκριμένης ανούσιας κίνησης από μερίδα ανθρώπων που αρέσκονται να αποκαλούνται 'προοδευτικοί', 'μεταρρυθμιστές', 'φιλελεύθεροι'. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι απλά αφελείς, στη χειρότερη απλά σπεκουλαδόροι.

ΥΓ. Μου άρεσε ιδιαίτερα το άρθρο του Γ.Βαρουφάκη στη Lifo για τα στρατόπεδα. Το συνιστώ
ΥΓ2. Διάβασα χθες σε εφημερίδα της "μεγάλης δεξιάς παράταξης" άρθρο για το πόσο καλά είχε χειριστεί το ζήτημα η ΝΔ. Ποιος άραγε ξέχασε την ντροπή του κέντρου κράτησης Παγανής στη Μυτιλήνη;
ΥΓ3. Με τρομάζει η σχετική ησυχία και η έκδηλη αμηχανία που επικρατεί στα κόμματα της αριστεράς. Σημείο των καιρών ή απλά ένα ακόμη δείγμα της πολιτικής μετριότητας που ταλανίζει τον συγκεκριμένο χώρο εδώ και χρόνια;
ΥΓ4. Να κλείσω με αυτό: όλοι όσοι φωνάζουν στην τρόικα ότι "πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι" θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι αυτό ισχύει και για τους μετανάστες. Και όσοι λένε "ότι μόνο οι άνθρωποι μετράνε" θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι ρόλο παίζει και ο αριθμός τους.