Διαφώνησα και διαφωνώ με τέτοιου τύπου άκριτες εκδηλώσεις θυμού που σχεδόν πάντα παραμένουν ατελέσφορες και αποτελούν πρώτης τάξεως αφορμή για περισσότερη καταστολή, για μεγαλύτερο φόβο. Όμως είναι άδικο να επικεντρώνουμε την άνοδο της Χ.Α σε αυτές τις ενέργειες. Είμαι της άποψης ότι οι πράξεις ισοπεδωτικής πολλές φορές οργής αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος κι όχι το μείζον αίτιο της ανόδου της άκρας δεξιάς. Δείτε το λογικά: "Συμμετέχω σε πορείες, 'αγανακτώ' στο Σύνταγμα, φωνάζω ή/και τραμπουκίζω πολιτικούς και μετά ψηφίζω Χρυσή Αυγή". Πως σας φαίνεται; Δεν στέκει, για τον απλούστατο λόγο ότι καμιά επίδειξη οργής δεν μπορεί από μόνη της να οδηγήσει έναν ψηφοφόρο στην αγκαλιά της Χ.Α, ενός κόμματος που υμνεί τον Χίτλερ, εμφορείται από ναζιστικές ιδέες και προάγει τον ρατσισμό.
Άλλες είναι κατά την γνώμη μου οι σπουδαιότερες αιτίες ανόδου του ναζιστικού κόμματος.
Στην οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό, την έλλειψη ιστορικής μνήμης και παιδείας, την ψυχολογική ευκολία μερίδας της μάζας να διοχετεύει την οργή της στους αδύνατους, την πονηρή σχετικά 'χαμηλών τόνων' δράση των χρυσαυγιτών, το χάιδεμα της από το Υπουργείο Προ.Πο και τα σώματα ασφαλείας, την ανικανότητα των εν Βουλή κομμάτων και πρωτίστως των δυο μεγάλων να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά κεκτημένα. Εκεί να αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια.
Θα σταθώ σε ένα σημείο, που δεν έχει πολυσυζητηθεί. Όλοι γνώριζαν την 'άτυπη συμμαχία' που υπήρχε στους κόλπους του ΛΑΟΣ με στελέχη της χρυσής αυγής, αλλά και την ιδεολογική κάλυψη που παρήχε αυτή η συστέγαση. Τόσα χρόνια εκεί μέσα εκθρέφονταν συστηματικά το φίδι, καλά προστατευμένο από επιθέσεις. Τόσα χρόνια κανείς εκ των κυβερνώντων ή των μελών κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων δεν σκέφτηκε ότι καθιστώντας το ΛΑΟΣ προνομιακό συνομιλητή και αποκαλώντας το 'ρεαλιστικό, ουσιαστικό, πατριωτικό κτλ', εμμέσως πλην σαφώς έθετε σε δεύτερη μοίρα την αλλότρια συμμαχία που εκτυλίσσονταν εντός του συγκεκριμένου κόμματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η έναρξη της δημοσκοπικής ανόδου της Χ.Α. συνέπεσε με την προσχώρηση του ΛΑΟΣ στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.
Θα μου πεις "μα καλά! οι ακροδεξιοί δεν διαφέρουν από τους ναζιστές;". Έχεις δίκιο κατ' εμέ υπάρχουν διακριτές διαφορές. Έτσι, η πρώην συστέγαση δεν εξηγεί από μόνη της την διόγκωση του ναζιστικού κόμματος, άσχετα αν τώρα τελευταία το ΛΑΟΣ κρατά μια απαράδεκτη και απροκάλυπτη ρατσιστική στάση.Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες.
Εδώ λοιπόν επεισέρχεται ο δεύτερος παράγοντας που ακούει στο όνομα 'ιστορική αμνησία'. Έχουμε την ατυχία να φεύγουν σιγά σιγά από τη ζωή όσοι έζησαν στο πετσί τους την κατοχή. Έχουμε επίσης την ατυχία να ζούμε σε μια περίοδο όπου επιχειρείται το εκ νέου γράψιμο της ιστορίας και ιδίως αυτής που αφορά τη ναζιστική περίοδο. Ο Χάγκεν Φλάισερ στο βιβλίο του "Οι πόλεμοι της μνήμης" εξηγεί με καταπληκτικό τρόπο πώς σχεδόν σε όλη την Ευρώπη επιχειρείται η εσκεμμένη άμβλυνση της μνήμης που αφορά τους ναζί και τους συμμάχους τους ανά την Ευρώπη. Η εθνική ντροπή αντί να χρησιμοποιείται για παραδειγματισμό και αποτροπή παρόμοιων συμπεριφορών κρύβεται επιμελώς κάτω από το χαλάκι και έτσι αφήνει και πάλι χώρο σε υμνητές του Χίτλερ. Δεν θα γράψω παραπάνω για αυτόν τον παράγοντα. Σας προτρέπω να διαβάσετε το βιβλίο του Φλάισερ.
Ας μεταβούμε τώρα στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και της επαρχίας, πατώντας πάνω σε αυτή την ιστορική αμνησία, η οποία υποβοηθείται τα μέγιστα από την έλλειψη γνώσης τουλάχιστον της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής ιστορίας, από την έλλειψη παιδείας των σύγχρονων ελλήνων. Σημαντική μερίδα πολιτών κάθονται στο καφενείο, συζητούν με φίλους και γνωστούς, σχολιάζοντας την Χ.Α. σαν να μιλούν απλά για μιαν ακόμη εξτρεμιστική οργάνωση. Αμελούν, δεν γνωρίζουν, το πρόσωπο της οργάνωσης, τον τρόπο που 'πολιτεύεται', γιατί εδώ και πολλά χρόνια κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με την ανάδειξη του παρελθόντος. "Η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει" έλεγαν πολλοί. Ξέχασαν όμως ότι για να μην κινδυνέψει ποτέ η δημοκρατία θα πρέπει να θυμάται, να μην ξεχνά.
Δυστυχώς η δημοκρατία ξέχασε. Ξέχασε όχι μόνο την κατοχή και τους πρωταίτιους του εμφυλίου, όχι μόνο το τρόπο με τον οποίο η διάδοχος πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα του '44 αγκάλιασε τους Χίτες και τους άλλους συνεργάτες των γερμανών. Έφτασε στο σημείο να ξεχάσει και ως ένα σημείο να 'αναπολεί' την χούντα των συνταγματαρχών. "Χούντα που μας χρειάζεται" ακούγαμε όλοι συχνά πυκνά, από τον άγνωστο ταρίφα, από τον άγνωστο που περίμενε δίπλα μας στην ατέλειωτη ουρά της εφορίας, από τον άγνωστο που πήγαινε να πληρώσει τα λογής χαράτσια, από τον άγνωστο που από τον καναπέ του έβλεπε τα όσα του σέρβιραν οι τηλεοράσεις για τα 'επεισόδια' της 28 και 29ης Ιουνίου 2011, της 28ης Οκτωβρίου 2011 κ.α. Τους ακούγαμε, κάποιοι τους απαντούσαμε για την καταπίεση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, για την σαθρή οικονομική και την ανόητη εξωτερική πολιτική που άσκησε η χούντα, αλλά μπα. Κανενός δεν ίδρωνε σοβαρά το αυτί.
Σε αυτόν τον πολιτικό αταβισμό συνετέλεσαν τα μέγιστα τα μέσα ενημέρωσης που δεν καταπιάστηκαν με το φαινόμενο όταν και όπως έπρεπε, που άφησαν να εννοηθεί ότι η δημοκρατία μας κινδυνεύει περισσότερο από τους διαδηλώτες και τους μετανάστες απ' ότι από τους φασίστες και τους ρατσιστές. Συνετέλεσαν επίσης τα σώματα ασφαλείας και σαφέστατα η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του πάλαι ποτέ Υπουργείου Δημοσίας Τάξης, νυν Προστασίας Πολίτη, που δεν θεώρησε σκόπιμο να καθαρίσει τους κόλπους της από τα αυγά του φιδιού, ούτε δέησε να θεωρήσει εχθρούς της δημοκρατίας τους περί ου ο λόγος.
Παράλληλα, σκοπίμως επιχειρείται η ισοπέδωση εννοιών και ιδεολογιών. Άκουσα προχθές μια παρέα παιδιών, υποθέτω αυτές οι εκλογές θα είναι οι πρώτες στη ζωή τους. Συζητούσαν λοιπόν οι νέοι "για τα δυο άκρα της πολιτικής". "Ανταρσύα και Χρυσή Αυγή είναι τα δυο άκρα" άκουσα και πήγα να πέσω από την καρέκλα μου. "Το ένα είναι της ακροαριστεράς και το άλλο της ακροδεξιάς συνέχισαν. Έχουμε φτάσει στο σημείο να εξισώνουμε τον Κωνσταντίνου, τον Παπακωνσταντίνου, τον Μαρκέτο με τον Μιχαλολιάκο και κάποιους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου; Φοβάμαι πως ναι.
Όμως, στην Ελλάδα που υπέφερε τα πάνδεινα από το ναζισμό, στην Ελλάδα που χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την ασιτία στην οποία την έσυραν οι κατακτητές, στην Ελλάδα της Αντίστασης που έκανε και κάνει περήφανους σχεδόν όλους τους πολίτες, οποιαδήποτε προσπάθεια εξωτισμού της Χ.Α. της με οποιοδήποτε αριστερό κόμμα (άσχετα με το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτό, άσχετα με το αν σε τρομάζει ή σε έλκει) είναι ανόητη και αποτελεί πράξη που ανοίγει τους ασκούς του αιόλου.
Βέβαια, σε αυτό το πλαίσιο της ισοπέδωσης εννοιών εντάσσω και την άποψη περί 'χούντας που ζούμε σήμερα'. Δεν καταλαβαίνουν όσοι διακινούν την συγκεκριμένη άποψη πως μπορεί μεν να επιδεικνύουν το μένος τους για την αντιμετώπιση που τυγχάνουν από την σημερινή κυβέρνηση, μπορεί να υποδηλώνουν την αντίθεσή τους στα άδικα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση, αλλά από την άλλη εκούσια ή ακούσια 'απενοχοποιούν' την χούντα, κυρίως στα μάτια των νέων ψηφοφόρων. Συμφωνώ πως ο τρόπος που πολιτεύθηκε η κυβέρνηση από το Μάιο του 2010 και μετά έφερε βαρύτατα πλήγματα στην δημοκρατία, όμως δεν μπορώ να δεχθώ πως ζούμε σε μια δικτατορία. Η Χιλή του Πινοσέτ, η Λιβύη του Καντάφι, η Αίγυπτος του Μουμπάρακ είχαν τα χαρακτηριστικά μιας στυγνής δικτατορίας. Στην περίπτωσή μας η χούντα δεν τελείωσε το '73, τελείωσε όμως το '74. Από κει και πέρα, παρά την ντροπή που αισθανόμαστε για την απολυταρχική στάση πολλών εκ των κυβερνήσεων, για την περιορισμένη εμβέλεια του κράτους δικαίου και την ανήθικη συμπεριφορά πάμπολλων 'εκπροσώπων μας στο ναό της δημοκρατίας', είναι άδικο και ιστορικά άτοπο να ισχυριζόμαστε πως έχουμε στη χώρα συστηματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ολική απουσία δικαιοσύνης.
Έτσι, μέσω της έμμεσης απενοχοποίησης φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται από πολλούς η χούντα ως το λιγότερο κακό που θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα. Κι έτσι, πολλοί ψηφοφόροι, βαρύτατα χτυπημένοι από την έλλειψη ιστορικής γνώσης, στρέφονται προς αυτούς που θεωρούν εαυτό συνεχιστή της χουντικής παράδοσης, ήτοι προς το κόμμα που ανακοίνωσε τους υποψηφίους τους πριν λίγες μέρες, την 21η Απριλίου.
Πάμε στο άλλο θέμα που είναι η μετανάστευση, το θέμα που έχει φορτίσει ιδιαίτερα το πολιτικό κλίμα και έχει καταφέρει να δώσει ανέλπιστα πολλούς πόντους στην Χ.Α. Έχω αναφερθεί αναλυτικά στο μείζον κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα και σας παραπέμπω σε παλιότερο ποστ. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στο πρόβλημα και όσο δεν αναλαμβάνονται ουσιαστικές πρωτοβουλίες τόσο θα κερδίζει η Χ.Α. Και όταν μιλάω για πρωτοβουλίες, δεν αναφέρομαι μόνο σε επίσημες κρατικές ενέργειες σε διπλωματικό ή/και διαχειριστικό επίπεδο. Αναφέρομαι επίσης σε δράσεις που οφείλουν να πράξουν, αλλά δεν πράττουν ακόμη σε ικανοποιητικό επίπεδο, κινήσεις πολιτών, πολιτικά κόμματα, οργανώσεις, προκειμένου να δοθούν 'bottom-up' πρακτικές λύσεις πχ. μέσα από την ανάληψη πρωτοβουλιών ενσωμάτωσης μεταναστών και καταπολέμησης του φυλετικού μίσους, κοινών δράσεων με την μεταναστευτική κοινότητα, με παροχή αντιπροτάσεων για την άμβλυνση των ανισοτήτων, τον περιορισμό της εγκληματικότητας που όντως μια πολύ μικρή αλλά υπαρκτή μερίδα μεταναστών συντηρεί, και, γιατί όχι, τον επαναπατρισμό ή 'προώθηση' όσων μεταναστών μπορούν ή/και το επιθυμούν. Όσο δεν το πράττουν τα κόμματα που εξακολουθούν να θεωρούν τους μετανάστες πρώτα και πάνω από όλα ανθρώπους, τόσο θα κερδίζουν οι πολιτικοί που τάζουν 'οριστικές λύσεις΄, που διακηρύσσουν πως οι μετανάστες δεν αξίζει να τύχουν ανθρώπινης μεταχείρισης.
Εδώ οφείλουμε να δώσουμε κόκκινη κάρτα (για μιαν ακόμη φορά) στους Χρυσοχοΐδη και Βορίδη για τον αναίσχυντο τρόπο με τον οποίο χειρίζονται (λίγες μέρες πριν τις εκλογές) το συγκεκριμένο ζήτημα. Με την μωρία τους καταφέρνουν να δώσουν περισσότερους πόντους στην Χ.Α. Κι αν για τον Βορίδη με το τσεκουράτο παρελθόν και το 'αγιοποιημένο' παρόν χωρούν δικαιολογίες (αρνητικές εννοείται) για τον Χρυσοχοΐδη και για τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης δεν υπάρχει κανένα απολύτως ελαφρυντικό. Θαρρείς ηθελημένα, αναδεικνύοντας σε προεκλογικό ζήτημα το μεταναστευτικό ουσιαστικά μοιράζουν πάσες (και ψήφους) στη Χ.Α. Ελεεινή συμπεριφορά, δείγμα πολιτικής ιδιοτέλειας των δυο μεγάλων κομμάτων, δείγμα επίσης πολιτικής απραξίας του νυν πρωθυπουργού. Η ίδια αισχρή κατάσταση επικρατεί και στη Γαλλία. Όπως ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν εύστοχα σχολίασε "σήμερα όλα συμβαίνουν σαν να μην υπάρχουν στη Γαλλία παρά ψηφοφόροι της Λεπέν". Το ίδιο κατάφεραν να πράξουν στα καθ'ημών τα τρία κόμματα της πρώην συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ΛΑΟΣ). Συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει άλλο θέμα πέρα της μετανάστευσης, πέρα της Χ.Α. Κι έτσι, όσο μιλούν τα τρία κόμματα που έχουν απωλέσει σχεδόν κάθε ίχνος αξιοπιστίας τόσο κερδίζει (δια της τακτικής του ώριμου φρούτου που με τόση ευλάβεια ακολούθησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι διεκδικητές της εξουσίας) η Χ.Α.
Ας κλείσουμε με την οικονομική κρίση, την οποία διαχειρίστηκαν ανίκανοι πολιτικοί που κατάφεραν να κατασπαταλήσουν το πολιτικό κεφάλαιο, όχι μόνο το δικό τους, αλλά και της χώρας. Ανίκανοι πολιτικοί κυρίως των δυο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων που δεν φρόντισαν να υπερασπιστούν δημοκρατικά κεκτημένα χρόνων, δεν φρόντισαν να υπερασπιστούν τους ασθενέστερους, δεν φρόντισαν (ως σαν να ξαναζούμε ένα ιδιότυπο 1944) να απονείμουν δικαιοσύνη, τιμωρώντας αυτούς που ευθύνονται για την κρίση. Αυτοί οι ανίκανοι δεν κατανοούν ότι η οικονομική κρίση προκαλεί εκτός των άλλων κρίση αξιών. Η λογική χάνεται και πάνω σε αυτή την απώλεια της έλλογης σκέψης καλλιεργούνται πάσης φύσεως ζιζάνια. Τα αδιέξοδα της πολιτικοοικονομικής ζωής δεν προτρέπουν μόνο στη βία. Οδηγούν σε απαξίωση κοινωνικών, ιστορικών, πολιτικών και πολιτιστικών δεδομένων. Οι πολίτες αναγκάζονται να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία, που πλέον δεν δένεται με κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο. Και έτσι κάποιοι από αυτούς γίνονται έρμαια (με την βοήθεια όλων των παραγόντων που ανέφερα πιο πάνω) μιας οργάνωσης που κρύβει εντέχνως το ναζιστικό της παρελθόν, παρόν και μέλλον, προβάλλοντας ευσχήμως κάποιες εθνοπατριωτικές κορώνες και τάζοντας μια "Ελλάδα για τους έλληνες". Μάλιστα όταν κάποιος ρωτά στελέχη και ψηφοφόρους της Χ.Α. για τα κηρύγματα και τις θέσεις μίσους, για την πίστη στα χιλτερικά 'ιδανικά', όταν κάποιος τους ζητά να πάρουν θέση για Δίστομο, Καλάβρυτα και άλλους τόπους μαρτυρίου, αυτοί αποφεύγουν να διατυπώσουν δημόσια άποψη κάνοντας λόγο απλά και μόνο για "κινδυνολογία και προπαγάνδα όσων την πολεμούν".
Να ποιες είναι κατά την ταπεινή μου άποψη οι αιτίες -και όχι οι αφορμές- για την άνοδο της Χ.Α. Είπαμε, δεν θα κατηγορήσω τα γιαούρτια -καθότι αν και τέτοιες κίνησεις είναι φάουλ, αν και είναι λανθασμένες, δεν ανοίγουν από μόνες τους την πόρτα στην χρυσή αυγή. Θα κατηγορήσω αριστερά και λοιπά αγανακτισμένα (αλλά και τα λιγότερο έως καθόλου αγανακτισμένα) κόμματα κυρίως γιατί αδυνατούν να προσφέρουν μια πειστική εναλλακτική, μια διέξοδο διαφυγής για την ελληνική κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας εγκλωβίστηκε στις συμπληγάδες της κρίσης. Γιατί εγκλωβίστηκαν όλα μαζί στην κρίση και μαζί τους συμπαρέσυραν την δημοκρατία.
Εν πάση περιπτώσει, αισιοδοξώ και θέλω να πιστεύω ότι η Χ.Α. δεν θα μπει τελικά στη Βουλή. Σήμερα που οι πολίτες δεν εμπιστεύονται -με το δίκαιό τους- τα προγράμματα των πολιτικών κομμάτων, δεν πρέπει να σβήσουμε την ιδεολογία από τα κριτήρια ψήφου. Ελπίζω ότι τελευταία στιγμή, έστω λίγο πριν την κάλπη, αρκετοί συμπολίτες θα αναγνωρίσουν τη διαφορά μεταξύ πολιτικής επιλογής και φασισμού. Αλλά από την άλλη, αυτή είναι η δημοκρατία. Στο χέρι μας είναι να φροντίσουμε -όσοι νοιαζόμαστε πραγματικά γι' αυτή- να της δώσουμε τα κατάλληλα φάρμακα και περιποίηση ώστε να αναρρώσει. Άσε που στην δημοκρατία ως γνωστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα ή αν υπάρχουν είναι για να ξεπερνιούνται :)
Θα ξέρουμε σε λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου