«Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει» Μπέρτολτ Μπρεχτ
«Πήραμε σχετικά εύκολα τις μάχες στο μετρό, την Αγροτική, την ΟΛΜΕ. Έχουμε καταφέρει -και με την βοήθεια των ίδιων- να απαξιώσουμε το συνδικαλιστικό κίνημα στα μάτια των πολιτών. Επιτύχαμε να στρέψουμε την μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη. Είδαμε ότι τόσο καιρό, η κοινωνία βρίσκεται σε νάρκη, παρότι τα success stories είναι μακέτες. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Τώρα που όλα δείχνουν ότι αποτυγχάνουμε στη συλλογή εσόδων, που η Gazprom μάς έδειξε την πλάτη, που μας υποβίβασαν στις αναδυόμενες αγορές, χρειάζεται να δείξουμε ποιος κάνει κουμάντο. Η ΕΡΤ είναι η μεγάλη μας ευκαιρία. Ούτως ή άλλως, ελάχιστοι εκτιμούν το έργο της».
Έτσι ενδεχομένως σκέφτηκε το επιτελείο που με εκβιαστικό τρόπο επιχείρησε σε μια νύχτα να κλείσει την ΕΡΤ, των σχεδόν 2.700 εργαζομένων, των 5 τηλεοπτικών σταθμών και ισάριθμων ραδιοφωνικών, των 19 περιφερειακών ραδιοσταθμών, των δυο μουσικών συνόλων, του περιοδικού “Ραδιοτηλεόραση” και του μεγάλου πολύτιμου αρχείου.
Όμως το σοκ της μαύρης εικόνας λειτούργησε αντίστροφα στην μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν ήταν ικανοποιημένοι από την εικόνα της ΕΡΤ, λίγοι όμως -κυρίως ιδεοληπτικοί- πίστευαν πως η ΕΡΤ θα έπρεπε να κλείσει -έστω και για 1 μήνα.
Δεν ήταν μόνο ο αυταρχισμός με τον οποίο μια θράκα ανθρώπων αποφάσισε να κλείσει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, στέλνοντας βίαια στην ανεργία χιλιάδες συμπολίτες, που έκανε την πλειονότητα της κοινής γνώμης να αντιδράσει.
Ήταν η ιστορία της ΕΡΤ και το ειδικό της βάρος που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Αυτό που ο Μάνος Χατζιδάκις είχε ήδη εντοπίσει από το 1984 λέγοντας πως «...ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς την EPT […] H EPT είναι ένα απαραίτητο φάρμακο, για να ζούμε με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας».
Ήταν επίσης η κατανόηση ολοένα και περισσότερων πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Πως για την κατάσταση στην ΕΡΤ δεν μπορεί να μένουν ατιμώρητες όλες οι προηγούμενες διοικήσεις, Κεδίκογλου περιλαμβανομένου, δεν μπορεί να μην εγκαλούνται τα golden boys που έκαναν πάρτι προς όφελος κάποιων λίγων.
Ήταν επίσης η σύγκριση με τα ιδιωτικά κανάλια, που δεν είναι διόλου κολακευτική γι' αυτό που κάποτε, εκεί στα '90s, ξεκίνησε ως στοίχημα για ελεύθερη τηλεόραση.
Ήταν επιπλέον, η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα και κυρίως τη διάθεση της παρούσας κυβέρνησης και ιδίως της ΝΔ να δημιουργήσει ένα αξιοκρατικό και πλουραλιστικό ραδιοτηλεοπτικό μέσο, και όχι ένα απόλυτα ελεγχόμενο, χαμηλής πολιτιστικής στάθμης, κανάλι.
Ήταν εξοργιστικοί οι μικροπρεπείς και ερασιτεχνικοί χειρισμοί του κ. Σαμαρά. Όμως, ενώ είχε στριμωχθεί επικίνδυνα, η αινιγματική αλά Πυθία απόφαση του ΣτΕ τού έδωσε πολύτιμες ανάσες. Και τώρα τι; Δύσκολη η πρόβλεψη, πάντως είναι σαφές πως ο πρωθυπουργός αν και πληγώθηκε, διασώθηκε. Είναι επίσης σαφές πως η Γερμανική κυβέρνηση δεν επιθυμεί εκλογές, τουλάχιστον όχι έως τον Νοέμβριο, και ότι είναι διατεθειμένη να ανεχτεί μερικές ακόμη -χρονικά σύντομες- αντιδημοκρατικές παρασπονδίες. Είναι σαφές πως ο Υπουργός Οικονομικών φαίνεται δογματικά προσκολλημένος σε θεραπείες σοκ, επιμένοντας στις απολύσεις στην ΕΡΤ. Είναι ακόμη σαφές πως δεν υπάρχει ενιαίο μέτωπο στην ΕΡΤ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως η «μαύρη εικόνα» είναι μόνο ένα από τα επεισόδια που θα μας απασχολήσουν στο προσεχές διάστημα.
Φαίνεται, δυστυχώς, πως είτε λόγω ανασφάλειας, είτε κακών συμβούλων, είτε έλλειψης πλάνου, είτε απουσίας πραγματικών επιτυχιών, είτε ενδεχομένως όλων των παραπάνω, θα επιχειρηθεί από το στενό επιτελείο του πρωθυπουργού περαιτέρω πόλωση του σκηνικού και υιοθέτηση της μανιχαϊστικής προσέγγισης “όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”. Ολισθηρός ο δρόμος.
Απαιτούνται προσεκτικοί χειρισμοί και σωστή στρατηγική τοποθέτηση.
* το άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα 19.06.2013 στη στήλη "Συναντήσεις" της εφημερίδας Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου