Δεν υπάρχει χρόνος για μίσος, μόνο για αλλαγές

Όχι, αυτές τις εκλογές δεν νίκησε το μίσος, αν εξαιρέσεις τους φασίστες της χρυσής αυγής. Παρά το θυμό και την απόγνωση των ανθρώπων που λοιδορούνται καθημερινά εδώ και 6 χρόνια. Παρά την οργή απέναντι σε όσους από θέση ασφαλείας δαχτυλοδείχνουν χρόνια τώρα τεράστια κομμάτια της κοινωνίας. Δεν νίκησε το μίσος, γιατί το κυρίαρχο συναίσθημα για τη συντριπτική πλειονότητα όσων σήμερα αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα δεν ήταν το μίσος, αλλά η αγανάκτηση.

Αγανάκτηση απέναντι σε όσους στέρησαν από τόσες χιλιάδες ανθρώπους την ελπίδα και χαιρέκακα διασκέδαζαν με την αγωνία τους, όταν η καταιγίδα που ξέσπασε παρέσυρε καταφύγια και βεβαιότητες. Απέναντι σε όσους απέδωσαν μεταφυσικές ιδιότητες στο μνημόνιο και το περιέφεραν σαν την πέτρα με τις δέκα εντολές, βαφτίζοντας με ωραίες λέξεις, «μεταρρύθμιση», «δημοσιονομική εξυγίανση», μια σειρά από αλλαγές που στρέφονται πάντα ενάντια στον αδύναμο και καταργούν τα όποια ψήγματα κοινωνικής συνοχής. Απέναντι σε όσους αποκάλεσαν και αποκαλούν λαϊκισμό κάθε μα κάθε προσπάθεια περιορισμού της ζημιάς, καίγοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Απέναντι σε όσους συμπεριφέρθηκαν με την υπεροψία του κακομαθημένου πρίγκιπα που θεωρεί ότι η αριστεία του έχει απονεμηθεί κληρονομικά και είναι αποκλειστικό του προνόμιο. Απέναντι σε όσους νομιμοποίησαν τα φασιστικά στοιχεία, κάνοντας πλάτες στους λογής Μπαλτάκους. Απέναντι σε όσους ανέχτηκαν και σιγόνταραν περικοπές εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη διαιώνιση της ανασφάλειας δικαίου και των εξυπηρετήσεων προς τα εκλεκτά μέλη του ιερατείου, την καταβαράθρωση δημοκρατικών κανόνων του πολιτεύματος, την απαξίωση του περιβαλλοντικού κεκτημένου, την, την, την...  

Κανείς δεν γνωρίζει τι θα φέρει η αυριανή μέρα. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι λεφτά υπάρχουν. Οι περισσότεροι είναι σίγουροι ότι το 2015 δεν είναι 1981. Και δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν στο 1981. Σίγουρα υπάρχει φόβος για διάψευση των προσδοκιών. Φόβος μη τυχόν όσοι κληθούν να κυβερνήσουν δεν έχουν αντιληφθεί την ιστορικότητα των στιγμών και την ανάγκη για διαφανή, χρηστή διακυβέρνηση. Φόβος για τυχόν αδιαλλαξία του προτεσταντισμού της Bundesbank. Σίγουρα κατανοούν ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της αλλαγής, είναι ο φόβος της αλλαγής. Ξέρουν πόσο δύσκολη είναι η δίκαιη αλλαγή, πόσο εύκολη η κωλοτούμπα. Ξέρουν ότι δίπλα τους και μέσα τους υπάρχουν βαρίδια. Αλλά δεν λυπούνται για αυτό που φεύγει. Υπάρχει προσμονή, πάθος και ελπίδα. Και δεν είναι μόνοι τους. Στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες ολοένα και περισσότεροι καυτηριάζουν την διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων και την παντοκρατορία των ελίτ. Τώρα υπάρχει μια χρυσή ευκαιρία να γίνουν τομές. Να υπάρξει επιτέλους μια τίμια συμφωνία με τους ηγέτες της ευρωζώνης. Συμφωνία πολιτική και όχι απλά λογιστική. Υπάρχει ευκαιρία να σταματήσει η λουμπενοποίηση ενός ολοένα και μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Να γίνει συμμάζεμα του κρατικού μηχανισμού και να τεθούν σταθεροί, διαφανείς κανόνες προς όλους.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί εκεί έξω που ουδέποτε επιδίωξαν να εξαργυρώσουν την υποστήριξή τους σε σχηματισμούς και πρόσωπα, που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές, που το μόνο που ζήτησαν δεν είναι η όποια επανάσταση, αλλά η μείωση των ανισοτήτων, το δικαίωμα στην ευκαιρία, η δικαιοσύνη, ο σεβασμός. Υπάρχουν τόσες χιλιάδες νέα παιδιά που αγωνιούν για το μέλλον τους και έχουν την ικανότητα να στύψουν την πέτρα αν τους δοθούν η δυνατότητα και τα κατάλληλα εργαλεία. Υπάρχουν τόσες χιλιάδες έντιμοι άνθρωποι εκεί έξω. Που υποφέρουν, βουβά, ντροπαλά. Αλλά παρόλα αυτά παραμένουν άνθρωποι και συμπάσχουν με άλλους. Και τους βοηθούν. Όχι απαραίτητα με υλικά. Έστω με έναν καλό λόγο. Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Υπάρχουν τόσοι πολλοί εκεί έξω που δεν έχουν μάθει να κάνουν κακό σε κανέναν. Κι έτσι δεν πρόκειται να κάνουν κακό ούτε σε όσους τους κουνούσαν επιδεικτικά το δάχτυλο και τους ζητούσαν λευκή επιταγή. Σε αυτά τα υγιή κομμάτια της κοινωνίας πρέπει να στρέψει την προσοχή της η νέα κυβέρνηση, αγνοώντας τους κόλακες που θα επιχειρήσουν να την προσεγγίσουν!

Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε χώρος για μίσος, για νέες διχόνοιες, για ρεβανσισμό. Το αποκλειστικό μέλημα πρέπει να είναι το σταμάτημα του δημοκρατικού ξεπεσμού και ο σχεδιασμός ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, θεμελιωμένο πάνω σε νέες γερές βάσεις. Κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει τόσο η νέα κυβέρνηση, όσο και η δημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά και οι Ευρωπαίοι ηγέτες που θα κληθούν να λάβουν θέση στις προσεχείς διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του δυσβάσταχτου φορτίου. Γιατί πάντα καραδοκεί το φάντασμα του νεοσυντηρητισμού κι ακόμα χειρότερα του νεοφασισμού που απλώνει τα πλοκάμια του σε όλη την Ευρώπη.