Είναι όμως ίδιον των ανθρώπων να αφήνουν το χρόνο να σκεπάσει πληγές, να έχουν έτσι την δυνατότητα για ανασύνταξη δυνάμεων σωματικών και ψυχικών.
Προσοχή: οι πληγές δεν κλείνουν οριστικά, δεν διαγράφονται άπαξ από τη μνήμη. Παραμένουν εκεί σε μια λανθάνουσα κατάσταση και περιμένουν την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία να επανεμφανιστούν, να δώσουν στον άνθρωπο να καταλάβει πως όχι, δεν γιατρεύτηκαν, μόνο παραμένουν εκεί, πιστοί φίλοι των δεινών που μαστίζουν την ύπαρξη καθενός μας.
Άλλοι άνθρωποι, άλλοι λαοί μπορούν να χειραγωγούν καλύτερα τα τραύματά τους, άλλοι όχι και τόσο!
Πιο πολύ (σε όσα συμβαίνουν στην Ιαπωνία) φοβάμαι και θλίβομαι για αυτούς που μένουν πίσω, αυτούς που δεν χάθηκαν κάτω από τόνους νερού, λάσπης, ντουβαριών. Αυτούς που καλούνται για μιαν ακόμη φορά, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μετά τους απανωτούς σεισμούς που στοιχειώνουν την ύπαρξή τους, να βρουν το κουράγιο να σκεπάσουν τη νέα πληγή που ακόμα ανοίγουν μεθοδικά ο εγκέλαδος, το τσουνάμι και η ραδιενέργεια.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα τα καταφέρουν και πάλι. Θα τα καταφέρουν, αλλά θα χωθούν ακόμα περισσότερο στην εσωστρέφεια που διέπει τους κατοίκους στην χώρα του ανατέλοντος ηλίου, θα περιχαρακώθουν ακόμα πιο πολύ στα όρια της "ιαπωνικής" εγκράτειας και καρτερικότητάς.
Είναι τόσο ξένο για μας αυτό! Που είναι οι κραυγές, οι οιμωγές και οι λυγμοί, που είναι η οργή, ο θυμός, αισθήματα που ναι μεν προκαλούν περισσότερο πανικό, αλλά από την άλλη "καθαρίζουν" πιο εύκολα, πιο γρήγορα την ψυχή από τα κατάλοιπα μιας τραγωδίας. Κακόμοιρη Ιαπωνία! Το μόνο εξωστρεφές πάνω σου είναι το εμπόριο. Όλα τα άλλα λες και καταδικάστηκαν να βρίσκονται μέσα στην ομίχλη, με λίγα μόνο διαλείμματα εσωτερικής διαύγειας, και θα περιμένουν νέους Κουροσάβα για να μας μυήσουν στην εσωτερικότητά κ στην θλίψη τους...
Τουλάχιστον, όταν βρίσκεσαι χαμένος στην ομίχλη είσαι περισσότερο πρόθυμος να βοηθήσεις, να συνοδοιπορήσεις με τους άλλους που βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα. Κάτι είναι κι αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου