Οι αραβικές χώρες εξεγείρονται κατά των δυναστών τους. Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς κάνοντας κλικ στον χάρτη που βρίσκεται εδώ, το φαινόμενο ντόμινο βρίσκεται στην πλήρη έκτασή του. Η ευκολία με την οποία καταρρέουν τα τραπουλόχαρτα των δικτατορικών βαλέδων έχει προβληματίσει αρκετούς, μεταξύ των οποίων και εμένα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια συνομωτική προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν σε αυτές τις χώρες δια της πλαγίας οδού, αυτής των "δημοκρατικών ελευθεριών". Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι ο απώτερος στόχος των υποτίθεται καθοδηγούμενων εξεγέρσεων δεν είναι άλλος παρά η καταπολέμηση των ισλαμικών στοιχείων που επίσης υποτίθεται ότι υποθάλπτουν τρομοκρατικές ενέργειες.
Ακόμα και έτσι να είναι -που δεν το πιστεύω καθότι εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να πιστεύω τα σενάρια που κάνουν λόγο για σκοτεινές δυνάμεις που επιβάλλονται με ιδιαίτερη επιτυχία παντού και σε χρόνο dt- όλοι οι δύσπιστοι αγνοούν ή υποβαθμίζουν ένα παγιωμένο αξίωμα που αναφέρει ότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Με άλλα λόγια, ακόμα και καθοδηγούμενη να είναι η εξέγερση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνθήκες στις χώρες που ξεσηκώνονται είναι τέτοιες που ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων κινημάτων.
Επιπρόσθετα, οι Καντάφι, Μουμπάρακ, πρίγκιπας Αμπντάλα, Ασάντ και λοιποί σίγουρα δεν ήταν και δεν είναι τα καλά παιδιά της σοσιαλιστικής και δημοκρατικής καθοδήγησης, δεν είναι οι ανεξάρτητοι ηγέτες που οδηγούν σε ασφαλή μονοπάτια ευημερίας τις χώρες τους. Μια χαρά τακίμια με την αμερικάνικη διπλωματία ήταν τόσα χρόνια, στην προσπάθεια των αμερικάνων και των λοιπών δυτικών δυνάμεων να κρατούν ανοιχτές τις κάνουλες του πετρελαίου και κλειστές τις φωνές των εκεί πολιτών.
Τι μας πειράζει λοιπόν τόσο πολύ; Το γεγονός της επέμβασης του ΝΑΤΟ, θα πουν αρκετοί. Σωστά, το ΝΑΤΟ δεν εμφορείται από τα δημοκρατικότερα ή τα αγαθότερα των αισθημάτων και το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι σε Ιράκ και Σερβία. Αυτή όμως η βρώμικη πολεμική συμμαχία και οι δράσεις που έως σήμερα αναλάμβανε δεν πρέπει να μας κάνει να προσχωρήσουμε ελαφρά τη καρδία στους υποστηρικτές του μοτό "ο εχθρός του εχθρού φίλος μου". Το ΝΑΤΟ είναι ένας εχθρός για πολλούς (και εγώ μέσα), αλλά ο Καντάφι δεν μπορεί να γίνει φίλος μας εξαιτίας της ανάμειξης του ΝΑΤΟ. Απλά.
Ακόμα πιο απλά είναι τα πράγματα αν αναλογιστούμε τι θα γίνονταν αν τελικά το ΝΑΤΟ παρέμενε αμέτοχο (όπως υποστήριξαν οι Ρωσία, Γερμανία, Κίνα). Αυτή τη στιγμή, μερικές δεκάδες κεφάλια εξεγερμένων της Βεγγάζης θα κρέμονταν σε ωραίους -ανατολίτικης τεχνοτροπίας- φανοστάτες (σας θυμίζει κάτι; αν όχι, να φρεσκάρω τη μνήμη σας και να σας μεταφέρω στα 1945 και στην πλατεία των Τρικάλων, όπου το κεφάλι ενός λαϊκού ήρωα εκτέθηκε σε λαϊκή θέα προς γνώση και παραδειγματισμό).
Εν κατακλείδι, για να μην πλατιάζω. Η εξέγερση έπρεπε να γίνει. Οι εξεγερμένοι της Λιβύης έπρεπε να βρουν βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν τον δυνάστη τους. Πολλές φορές, δεν μπορούμε να επιλέξουμε το χέρι που θα μας σώσει από βέβαιο θάνατο. Οι "διεθνείς ταξιαρχίες" έχουν παύσει να υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια (εμφύλιος Ισπανίας) και οι αγωνιστές της Βεγγάζης μάλλον δεν θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα οποιαδήποτε χρονοβόρα προσπάθεια επανασύστασης αυτών. Και στην τελική, ας μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη και τη δυναμική των εξεγερμένων. Εξάλλου, όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να εκδιώξει έναν δικτάτορα γιατί να μην μπορεί να εκδιώξει και τον επόμενο επίδοξο δυνάστη (στην περίπτωση που αυτό είναι τo σχέδιο του ΝΑΤΟ);
Τελεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου