Υπάρχουν άπειροι, είναι η απάντηση.
Διαφωνώ κάθετα με αυτούς που εδώ και χρόνια στριμώχνονται έξω από τα πολιτικά γραφεία ζητώντας και παρέχοντας εκδούλευση, αυτούς που προσπαθούν να φάνε τη σειρά των άλλων σε κάθε ευκαιρία, αυτούς που ρουφιανεύουν για να παραμείνουν στον αφρό, αυτούς που δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, αυτούς που μόλις αποκτήσουν ένα ψήγμα εξουσίας μεταμορφώνονται σε ξιπασμένα ανθρωπάρια, αυτούς που καταπατούν με περισσή ευκολία κανόνες και αρχές, αυτούς που τα μόνα τους ενδιαφέροντα εξαντλούνται στο διάβασμα αθλητικής εφημερίδας συνοδεία φρέντο και μπεγλεριού, αυτούς που φουσκώνονται στα γυμναστήρια για να μιμηθούν τις κινήσεις των παγωνιών σε πλαζ, μπαρ και λοιπά κέντρα συνωστισμού αγνής λίμπιντο, αυτούς που συνειδητά αδιαφορούν για τα όσα συμβαίνουν εις βάρος συμπολιτών τους μένοντας πιστοί στο δό0γμα "μη μιλάς, θα βρεις το μπελά σου", αυτούς που συνειδητά επιλέγουν να μένουν ανενημέρωτοι πιστοί στο άλλο δόγμα "πίστευε -την εκάστοτε εξουσία- και μη ερεύνα".
Μάνι-μάνι, οι παραπάνω περιγραφές μπορεί να αφορούν έως και το 70-80% του ελληνικού πληθυσμού. Διαφωνώ μαζί τους, θα με βρεις αντιμέτωπό τους στις λογής κουτσουκέλες που επιχειρούν, όμως δεν θα φτάσω στο σημείο να τους σιχαθώ, να τους μισήσω και να ζητήσω για αυτούς ότι η Grace στο Dogville.
Βλέπεις, εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετά ελαφρυντικά για αυτούς, βάσει του ίσως πιο ευγενικού ρητού που έχει ειπωθεί ποτέ "άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Βουλιαγμένοι οι περισσότεροι σε μικρότητες και μικροψυχίες, σε φαύλα κίνητρα, σε φοβίες και δειλία, σε πολιτική αγραμματοσύνη αποτελούν βούτυρο στο ψωμί όσων κατέχουν τα σκήπτρα πάσης φύσεως εξουσίας. Δεν τους δικαιολογώ, δεν μπορώ να τους συναναστραφώ, δεν πρόκειται όμως να στρέψω την οργή μου απέναντι σε αυτούς.
Βλέπεις, εξοργίζομαι πολύ περισσότερο με όσους έχουν καταφέρει να αναριχηθούν στα ανώτερα κλιμάκια χρησιμοποιώντας δόλιες μεθόδους, με όσους περισπούδαστους πολιτικούς εκμεταλεύονται τη μωρία των συμπολιτών μας προς ίδιον όφελος, με όσους ταγούς της πολιτικοοικονομικής ζωής επιτρέπουν τη διαιώνιση της ρεμούλας και της αδιαφάνειας παρά το γεγονός πως διατείνονται (ζητώντας την ψήφο του λαού) ότι κατέχουν την μέγιστη πολιτική και κοινωνική ωριμότητα, με όσους χρυσοκάνθαρους καναλάρχες,δημοσιογράφους και 'εκλεκτούς' opinion makers εμφανίζονται ως τιμητές της φαυλοκρατίας που οι ίδιοι υπηρέτησαν (και δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια).
Εξοργίζομαι πολύ περισσότερο με όσους δημιουργούν με περισσή ευκολία νόμους και ρυθμίσεις που στρέφονται κατά της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών προς όφελος μικρής μερίδας χρυσοκάνθαρων, με όσους αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως οι ρηξικέλευθες αλλαγές που απαιτούνται σε αυτόν τον ρημαδοτόπο δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνουν βάσει ενός δόγματος σοκ, αλλά σε ένα εύλογο βάθος χρόνου με σωστή στοχοθέτηση-θεσμοθέτηση υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και εξυπηρέτησης των πολλών. Εκνευρίζομαι πολύ περισσότερο με όσους (πολύ σωστά αναφέρει ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος) διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της δημοκρατίας χωρίς να βρουν το σθένος να προσθέσουν ότι αναφέρονται στην δημοκρατία ΤΟΥΣ που απευθύνεται όχι σε όλους αλλά σε όσους ανήκουν σε κλειστά κλαμπ ελιτιστών προνομιούχων. Βγαίνω από τα ρούχα μου με όσους εδώ και 2 χρόνια παίζουν με το μυαλό των ελλήνων κατηγορώντας σύσσωμη την κοινωνία για όργια σπατάλης, κακοδιαχείρισης και ανευθυνότητας, αφήνοντας στο απυρόβλητο σάπιους θεσμούς και άπληστα χρηματοπιστωτικά συστήματα, με όσους εδώ και 2 χρόνια θεωρούν πως για τα δεινά της χώρας ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά ο έλληνας και όχι ΚΑΙ το στρεβλό χρηματοπιστωτικό μοντέλο που όχι απλά δεν τιμωρείται αλλά αφήνεται ανενόχλητο να πέσει σαν αρπακτικό στις σάρκες κι άλλων χωρών όπως η Ισπανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ κοκ.
Φτάνει πια.
Ο έλληνας πολίτης μπορεί και πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους από το λήθαργο ημιμάθειας και κακών πρακτικών. Για να το καταφέρει όμως θα πρέπει να δουλέψουμε όλοι όσοι εμφορούμαστε από πραγματικό ενδιαφέρον για την μακροήμερευση και την ουσιαστική εφαρμογή των αρχών της δημοκρατίας πάνω σε ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. Για να ξυπνήσουμε τον έλληνα και να επιτύχουμε την ανάταση της εθνικής οικονομίας και των αξιών θα πρέπει να απαιτήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο αλλαγή πολιτικής πλεύσης. Να δημιουργήσουμε ή να αναδιαμορφώσουμε πολιτικές ικανές να θεσπίσουν κανόνες κοινούς και ξεκάθαρους για όλους, να προασπίσουν τα δικαιώματα των πολιτών και να αναδείξουν τη σημασία της παιδείας, χωρίς να βασίζονται στα βαρίδια του παρελθόντος. Να φροντίσουν για την αποκέντρωση των εξουσιών ώστε να φτάσουν σε όλους τους πολίτες, από την Θράκη έως την Κρήτη. Ικανές να ανοικοδομήσουν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και προστασίας του πολίτη, απαλλάσσοντας την κοινωνία από χρυσά αυγά και λοιπούς πατριδοκάπηλους. Ικάνες να στρέψουν τη χώρα σε αναπτυξιακές επιλογές που δεν θα ξεκοκαλίζουν τους πεπερασμένους φυσικούς πόρους, αλλά θα αναδεικνύουν βιώσιμες τεχνολογίες και πρακτικές. Ικανές να αποφύγουν μεν τον απομονωτισμό, αλλά να επιβάλλουν αυστηρές δικλείδες αποφυγής κερδοσκοπικών φαινομένων από όσους νέμονται τον φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της χώρας. Χρειαζόμαστε πολιτικά πρόσωπα ικανά να προχωρήσουν σε όλα αυτά ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιαστούν σαν την Ιφιγένεια για να επιτύχουν ριζοσπαστικές τομές στον κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό βίο της χώρας. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα πρόσωπα, πρέπει να τα δημιουργήσουμε. Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, όχι, δεν θα μισήσω τους συμπολίτες που ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Και αυτοί μπορούν να αλλάξουν. Και αυτοί, οι νεοέλληνες, μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και θα το κάνουν. Αρκεί να τους βοηθήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου