Ψευτοδίλημμα σε λάθος στιγμή είναι το δημοψήφισμα για τα αμήχανα κόμματα της αριστεράς. Ανένδοτο ετοιμάζεται να κηρύξει ο Αντώνης Σαμαράς στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει πως η ιστορία σχεδόν πάντα επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Συνεννόηση της δεξιάς πολυκατοικίας επιθυμεί ο -τρίβων τα χέρια του- Καρατζαφέρης που σαν άλλος λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Το στράτευμα αλλάζει χέρια σε μια περίεργη χρονικά στιγμή, η άτεγκτη εκσυγχρονιστική πτέρυγα των επιχειρηματικών εξαπτέρυγων απειλεί να άρει την εμπιστοσύνη της προς τον Πρωθυπουργό, στις Κάννες μόλις ξεκίνησε η διάσκεψη των G20 με βασικό θέμα συζήτησης τις κινήσεις του ΓΑΠ. Κινήσεις που έσπειραν πανικό στις χρηματαγορές, δείγμα αδιάψευστο για το συστημικό οικονομικό πρόβλημα που παρά τις παπαγαλίστικες ευκολίες δεν περιορίζεται μόνο στο Ελλάντα αλλά αφορά όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όλο το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό μοντέλο.
Αποτελεί πρόβλεψή μου ότι αποκλείεται ο ΓΑΠ να φύγει με άδεια χέρια από τις Κάννες, σίγουρα όμως οποιοδήποτε ανακοινωθέν θα έχει διττή ανάγνωση, ώστε να διαβαστεί και υπέρ και κατά του δημοψηφίσματος. Την ίδια ανάγνωση εξάλλου δεν έχουν όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γερμανίας, της Γαλλίας για τη διάσωση της Ελλάδας και την διαφύλαξη της ευρωζώνης;
Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα αυτού του πόστ. Αφορά την ευκολία με την οποία επιχειρείται από όλα τα κόμματα και από μια σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού να απαξιωθεί ότι πολυτιμότερο υπάρχει στα χέρια των πολιτών, ότι πιο δημοκρατικό μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε πολιτικό μοντέλο, από το πιο νεοφιλελεύθερο, έως το πιο άρτιο αμεσοδημοκρατικό ή το πιο συγκεντρωτικό κομμουνιστικό. Αναφέρομαι στο θεσμό του δημοψηφίσματος που απορρίπτεται ως άκαιρο, διχαστικό, ανούσιο, δυστυχώς ως άσκοπο, ακόμα και από ανθρώπους που εδώ και χρόνια υπερασπίζονταν με πάθος την αξία συχνών δημοψηφισμάτων για μείζονος ή/και ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Με το να απορρίπτουμε ελαφρά τη καρδία τη δυνατότητα δημοψηφίσματος είναι σαν να αποδεχόμαστε ότι ο Έλληνας δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να συνδιαλέγεται, δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες του. Ε λοιπόν αυτό δεν πρόκειται να το δεχτώ και όχι, δεν είμαι ουτοπιστής. Απλά πιστεύω και το διατρανώνω πως μόνο μέσα από τη συμμετοχή του λαού σε τέτοιες κομβικής σημασίας ιστορικές καμπές σφυρηλατείται μια νέα εθνική κουλτούρα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Στην πεμπτουσία της δημοκρατίας μπορούμε και πρέπει να συμμετέχουμε, κι αυτό ισχύει τόσο για το νέο όσο και για τον ηλικιωμένο που δεν ξέρει καλά καλά να διαβάζει. Όταν κρίνεις ικανό τον πολίτη να ψηφίζει δεν μπορείς να τον κρίνεις ανίκανο να αποφασίσει για το δρόμο που θα διαλέξει η χώρα. Δεν χρειάζεται να κατέχει δυο μάστερ στα οικονομικά κι ένα PhD στην πολιτική οικονομία για να αποφασίσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούσει προσεκτικά και να αποφασίσει. Να ακούσει από όλους. Και από αυτούς που θα ταχθούν υπέρ του Ναι στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου και από αυτούς που θα πουν Όχι (εμού συμπεριλαμβανομένου). Η μπάλα θα σταματήσει να πετάγεται στην εξέδρα, θα στηθεί στη μέση του γηπέδου προκειμένου να αποφασίσει ο πολίτης σε ποια γκολπόστ θα την 'καρφώσει'.
Την πιο σωστή ιδέα την άκουσα σήμερα από ένα νέο ταξιτζή, ήταν δεν ήταν 20 ετών. Το δημοψήφισμα θα πρέπει να συνδυαστεί με εκλογές. Γιατί χωρίς δημοψήφισμα, αλλά μόνο με εκλογές, όποιο κόμμα ανέλθει στην εξουσία είναι πιθανό να υποπέσει στη γνωστή και αναμενόμενη κωλοτούμπα "κάνοντας την καρδιά πέτρα και εφαρμόζοντας τα συμφωνηθέντα". Από την άλλη ένα δημοψήφισμα, χωρίς άμεσες εκλογές, θα είναι μια άνοστη σούπα. Μόνο με ένα δημοψήφισμα μπορούν να επιλέξουν οι πολίτες τον δρόμο που θέλουν να χαράξουν, και μόνο με άμεσες εκλογές μπορούν να δώσουν την πρωτοκαθεδρία σε κάποιον πολιτικό σχηματισμό ώστε να βαδίσει στο δρόμο που υπέδειξε ο λαός.
Για να είμαι ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να φτάσουμε σε δημοψήφισμα. Ο κόσμος φοβάται την ευθύνη, τα κόμματα δεν το χειρίζονται καλά, η πρόταση προήλθε από έναν άνθρωπο που έχει να επιδείξει μόνο λάθη στο παρελθόν. Άχρηστος ο ΓΑΠ, θα συμφωνήσω με όλους. Άχρηστη η κυβέρνηση, θα ξανασυμφωνήσω. Άχρηστα όλα τα κόμματα, δεν θα διαφωνήσω. Όχι όμως άχρηστοι όλοι εμείς. Όχι άχρηστο το δημοψήφισμα.
Κι εξάλλου αν ήταν τόσο άχρηστο, γιατί οι αγορές σάστισαν χθες. Γιατί τα εξαπτέρυγα της διεφθαρμένης εθνικής ελίτ βάλθηκαν να το ακυρώσουν δια της φυγής από το κόμμα που τόσα χρόνια τους έθρεψε;
ΥΓ. Όσοι ισχυριστούν ότι πρέπει να βαδίσουμε κατευθείαν στο δρόμο της αμεσοδημοκρατίας με "μαζικό ξεσηκωμό" αμελούν ότι τότε ελλοχεύουν διάφοροι κίνδυνοι, από πραξικόπημα έως πολιτική παλινδρόμηση της κοινωνίας. Τα τεράστια άλματα από το ένα σύστημα στο άλλο σπάνια πετυχαίνουν, όπως έχει διδάξει η ιστορία. Η ζύμωση είναι αργη διαδικασία και πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να την επιταχύνουμε. Το δημοψήφισμα είναι μια τέτοια ευκαιρία.
ΥΓ2. Κι επειδή στην Ελλάδα πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι δεν είσαι ελέφαντας να πληροφορήσω -αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί- πως "όχι" θα ψήφιζα. "Όχι" με αιτία, "όχι" με επιχειρήματα, όχι με αλαλαγμούς και άναρθρες κραυγές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όλους τους υπέρ και τους κατά του μνημονίου.
[update, 03.11.11] όταν αναφέρθηκα στην ανάγκη δημοψηφίσματος είχα υπόψη μόνο το περί αποδοχής ή μη της συμφωνίας της 27ης Οκτ. Τώρα προέκυψε δημοψήφισμα "παραμονή ή έξοδος από το ευρώ". Αν είναι να υπάρξει τέτοια ερώτηση, καλώς να υπάρξει. Αρκεί να συνοδεύεται με το ερώτημα για το αν θέλουμε ή όχι τη συμφωνία. Σε αυτή την περίπτωση βρίσκω τίμια τη στάση του Γ. Βαρουφάκη. Εν πάση περιπτώσει, φιλολογική η συζήτηση καθώς δεν πρόκειται να φτάσουμε ως εκεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου