Το Πολυτεχνείο ζει; (ή αλλιώς, η σχιζοειδής διαταραχή της κοινωνίας)

Στο γραφείο δεν επιτρέπεται (ορθά) να καπνίζουμε. Κατεβαίνουμε λοιπόν στο ισόγειο, όποτε χρειαστούμε την δόση μας σε νικοτίνη. Το πρώτο τσιγάρο της ημέρας έτυχε να το κάνω παρέα με το θυρωρό του κτιρίου. Ένας συμπαθητικός άνθρωπος, 65 ετών, συντηρητικός σε πολλά ζητήματα, με συμπάθεια προς την αριστερή πλευρά της πολιτικής, πάντα κόσμιος και χαμηλών τόνων.
Είχε τις μαύρες του σήμερα. Με πήρε μονότερμα. Μου μίλησε για το αδιανόητο της συμμετοχής του ΛΑΟΣ στη νέα κυβέρνηση. Μου εξέφρασε το παράπονό του για την Ευρώπη. "Τι κερδίσαμε από την είσοδό μας στην Ευρώπη, όλα αυτά τα χρόνια;". "Οι μεγαλοκαρχαρίες έφαγαν καλά, σ' εμάς έλαχαν τα ψίχουλα και τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε το γεύμα των άλλων". "Στην Τουρκία, τα αντίστοιχα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρίσκονται σχεδόν εκτός βουλής". "Τόσο έξυπνοι είναι οι Τούρκοι που έβγαλαν τον Ερντογάν, που παρά τα στραβά του κάτι κάνει;". "Άφηναν να εννοηθεί, πριν την ψήφο εμπιστοσύνης, ότι επίκειται πραξικόπημα". "Κι εγώ σου λέω ότι καλύτερα να γίνει πραξικόπημα, να έρθουν κάποιοι άλλοι πάνω, μπας και δούμε αλλαγές και επιδιορθώσεις".

Καταιγιστικός ο θυρωρός μας. Θέλοντας να αλλάξω θέμα τον ρώτησα αν θυμάται τίποτα από το Πολυτεχνείο και την 17η Νοεμβρίου 1973.
"Εκεί ήμουν", μου είπε. "Πυροβολισμοί από το πρωί, χαμός. Βρισκόμασταν με φίλους έξω από το Πολυτεχνείο, μέχρι τη στιγμή που έφτασαν τα τανκς. Μετά χωθήκαμε σε μια διπλανή πολυκατοικία. Έγινε αυτό που έγινε, μπήκε το τάνκ, έπιασαν πολλά παιδιά και μετά έβαλαν τον Μαστοράκη να τους δείξει πόσο καλή ήταν η χούντα. Την άλλη μέρα δεν συνέβη τίποτα. Όλοι στο σπίτι, λίγος κόσμος στο δρόμο, μόνο για να πάει στη δουλειά του. Στρατιωτικός νόμος, φοβόμασταν".
Δεν συνεχίσαμε άλλο. Το δεύτερο τσιγάρο που άναψα είχε τελειώσει. Έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο.

Ξαναδιαβάστε τώρα, τις αρχικές δηλώσεις του καλού μας θυρωρού για την πολιτική κατάσταση του τόπου. Σκεφτείτε, την πολιτική τρικυμία που συμβαίνει στο μυαλό του, αλλά μην βιαστείτε να τον καταδικάσετε. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ένα βήμα πριν την απροκάλυπτη εκδήλωση των σχιζοειδών διαταραχών της προσωπικότητάς της. Και αυτή η συμπεριφορά δεν αφορά μόνο τον θυρωρό ή τους συμπαθούντες την αριστερά, αλλά σχεδόν το σύνολο της εν ελλάδι κοινωνίας.

Αυτό ίσως είναι το μέγιστο λάθος της μεταπολίτευσης και ιδίως των τελευταίων 15-20 ετών. Ενώ υπήρχαν όλα τα δημοκρατικά εχέγγυα για την ανάπτυξη συνεκτικής πολιτικής σκέψης από κάθε υποκείμενο, αυτοπεριοριστήκαμε σε έναν κομφορμιστικό, απολίτικο και ανιστόρητο τρόπο ζωής, πασπαλισμένο με μπόλικη life style χρυσόσκονη. Χάσαμε το συλλογικό, επιλέγοντας την ατομικότητα ως μοντέλο ικανοποίησης των πλαστών σε πολλά σημεία αναγκών μας. Δώσαμε λευκή επιταγή σε πολιτικούς νάνους να δρουν για μας, χωρίς εμάς. Τώρα που μπαίνουμε -όλοι μαζί αλλά ουσιαστικά ο καθένας μόνος του- σε ένα ομιχλώδες και άγνωστο τοπίο διαπιστώνουμε πως μας λείπει το εργαλείο με το οποίο θα μπορούσαμε ενδεχομένως να την βγάλουμε καθαρή: η πολιτική πυξίδα.
Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ένα δημοψήφισμα, αλλά φρόντισαν από νωρίς να το βγάλουν εκτός συζήτησης οι 'συγκυβερνώντες' (με την ανοχή αν όχι την στήριξη των μη-συγκυβερνώντων κομμάτων). Μια τέτοια πυξίδα θα μπορούσε να είναι το ξεδίπλωμα ενός διαφορετικού bottom-up κοινωνικού συμβολαίου. Κι εδώ όμως δεν βλέπω κινητικότητα.
Και έτσι, μ'αυτά και μ'αυτά, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ φυτοΖωΕΙ στις καρδιές των περισσότερων από εμάς.