Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως σήμερα αποκτήσαμε ένα νέο πρωθυπουργό, ο οποίος δεν προήλθε μέσα από την μόνη αναφαίρετη δημοκρατική διαδικασία στην οποία μετέχουν όλοι οι πολίτες.
Προσπαθώ να πλάσω στο μυαλό μου την εικόνα του πολέμου, στον οποίο υποτίθεται ότι έχουμε εμπλακεί. Βλέπω λοιπόν ένα στρατόπεδο πάνω σε μια χιονισμένη πλαγιά. Κρύο, ψείρες, αβεβαιότητα.
Ο εχθρός, όποιος κι αν είναι αυτός, βρίσκεται σχετικά κοντά, σε απόσταση βολής πυροβολικού. Κατά καιρούς στο στρατόπεδο σημαίνει συναγερμός. Όλοι μπαίνουν στα αμπριά για να γλιτώσουν από τις οβίδες, που ευτυχώς δεν είναι ακόμα πολλές και ρίχνονται περισσότερο για να κάμψουν το ηθικό του στρατού μας, πριν την τελική μάχη, την επέλαση.
Η επιμελητεία εμφανίζει σοβαρές ρωγμές. Τα τρόφιμα δεν φτάνουν στην ώρα τους, αλλά παρόλα αυτά οι στρατιώτες δεν βαρυγκομούν φανερά. Γνωρίζουν ότι μόλις ξεσπάσει η οριστική μάχη και μέχρις ότου τελειώσει θα πρέπει να επιζήσουν με όσες κονσέρβες έχουν διαθέσιμες στο γυλιό τους.
Οι στρατιώτες περιμένουν τον εχθρό, τον αόρατο ακόμη εχθρό.
Όσο περνά ο καιρός και δεν γίνεται τίποτα οι αντιδράσεις αρχίζουν να μεγαλώνουν. Η μουρμούρα γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Στην πρωινή αναφορά, στο συσσίτιο, στις σκηνές, στη σκοπιά. Το πλιάτσικο μεταξύ των ανδρών αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις μέρα με τη μέρα.
Οι αξιωματικοί απουσιάζουν. Βρίσκονται κάπου χωμένοι στο σταθμό διοίκησης, ερίζοντας για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοκαθεδρία του στρατεύματος, ποιος θα είναι αυτός που θα οδηγήσει το περήφανο λαό μας στη νίκη. Μέσα στη φούρια τους για το ποιος θα αναδειχθεί αρχιστράτηγος και ποιος θα περιοριστεί σε ρόλο ορντινάτσας έχουν ξεχάσει να μιλήσουν στους φαντάρους για το στόχο και το σκοπό αυτού του πολέμου. Τους ξεσκίζουν σε ασκήσεις ακρίβειας και παρελάσεις, τους βάζουν να κατασκευάζουν ορύγματα και ξύλινα καταφύγια, τους διατάζουν να καθαρίζουν το χιόνι κάθε μέρα μπροστά από το διοικητήριο, αλλά έχουν ξεχάσει να τους βάλουν να ρίξουν κάποιες ριπές, να εξασκηθούν στον πόλεμο.
Το στρατόπεδο δεν διακατέχεται από ομοψυχία. Έχει γεμίσει με παιδιά και αποπαίδια. Πάντα οι ίδιοι κάνουν τις αγγαρείες, πάντα οι ίδιοι ανοίγουν και κλείνουν πρόχειρα αποχωρητήρια, καθαρίζουν τις λαμαρίνες, παίρνουν τα γερμανικά νούμερα. Κάποιοι άλλοι, όχι και λίγοι, έχουν καβαντζωθεί στο αναρρωτήριο, στο καψιμί, σε διοικητικά πόστα.
Αυτοί οι αξιωματικοί, αυτός ο διοικητής, πιστεύουν ότι οι στρατιώτες πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την κατάσταση. Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι φαντάροι μπορεί να στασιάσουν. Λένε ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς σε περίπτωση ανταρσίας είναι ούτως ή άλλως χαμένοι. Ο εχθρός, λένε, θα τους λιανίσει.
Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι. Μπορεί να υπακούουν μέχρι τέλους, μπορεί όμως να τους κρεμάσουν ανάποδα άπαξ και η στάση των αξιωματικών ξεπεράσει κάποια όρια προκλητικότητας. Άσε που ολοένα φουντώνει η φήμη, την οποία κανείς αξιωματικός δεν μπαίνει στον κόπο να διαψεύσει πειστικά, περί συνεργασίας των αξιωματικών με αξιωματικούς του αντίπαλου στρατοπέδου. Σιγοψιθυρίζουν αρκετοί για σικέ πόλεμο προς γνώση και συμμόρφωση.
Και πως αντιδρά σε όλα αυτά η ηγεσία των βυζαντινισμών. Ορίζει για αρχηγό τον πρώην υπεύθυνο της
οικονομικής διαχείρισης. Αρκετοί στρατιώτες φαίνονται ευχαριστημένοι. Λένε ότι χειρότερη αντιμετώπιση αποκλείεται να συναντήσουν. Φαίνεται να υπάρχει μια άτυπη ελάχιστη περίοδος χάριτος για το νέο διοικητή. Όμως κάποιοι άλλοι έχουν αρχίσει σοβαρά να αγανακτούν. Όχι μόνο οι καλοπερασάκηδες που φοβούνται μη και στρωθούν στη δουλειά, αλλά και άλλοι, σοβαροί και πειθήνιοι στρατιώτες, που βλέπουν ότι πάνε γυμνοί στον πόλεμο, παντελώς απροετοίμαστοι.
Προσοχή. Στην πρώτη στραβή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τότε η ανταρσία θα γενικευτεί. Και τότε ας μην επιδιώξουν οι υφιστάμενοι αξιωματικοί να αποκτήσουν ξανά τα ηνία του στρατοπέδου. Και τότε ας μην επισείσουν πάλι το φόβητρο του εχθρού, που βρίσκεται έξω από τις πύλες. Ποιος σοβαρός στρατιώτης θα εμπιστευτεί ξανά σε αυτούς τους αξιωματικούς, σε αυτή την ηγεσία τη ζωή του; Ελπίζω να καταλαβαίνετε, λοιπόν, κύριοι αξιωματικοί και κύριοι στρατηγοί ότι εδώ που φτάσαμε είτε θα σωθούμε όλοι μαζί, είτε θα πέσουμε όλοι μαζί.
Οψόμεθα...
ΥΓ. Η θέση μου για την κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Δημοψήφισμα πρώτα, εκλογές αμέσως μετά. Δυστυχώς πολλοί φοβούνται την ετυμηγορία των πολιτών. Περισσότερο όμως φοβούνται οι ίδιοι οι πολίτες να διατρανώσουν την ύπαρξή τους. Οψόμεθα και εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου