Η μαγκιά του Νταλάρα (συνεκδοχή)

"Όχι, μην καταπίνετε το ψέμα. Δεν είναι ο(η) λαός(κυβέρνηση) που πετούσε καρέκλες(δακρυγόνα) χθες στον(στο) Νταλάρα(Σύνταγμα) και αύριο στον οποιοδήποτε άλλον. Είναι η ανοχή του λαού ή ο φόβος του απέναντι σε ακραίες μειοψηφίες και σε κτηνώδεις συμπεριφορές. Είναι η συλλογική μας αδιαφορία, ο κυνισμός μπροστά στο χυδαίο, η αναγνώριση της αλητείας ως ένα κομμάτι του κοινού μας πολιτισμού. Κάπως έτσι, τα θρασύδειλα φασιστοειδή του(των) μπούγιου(ΜΑΤ) χτυπούν ρυθμικά της μπότες τους, υψώνουν τις φωνές τους, παίρνουν την οργή και τη μετατρέπουν σε υστερία. Ευτυχώς ο Νταλάρας(κόσμος) έμεινε στη θέση του. Μόνος απέναντι σε πολλούς, επώνυμος μπροστά σε ανώνυμους. Άντρας. Και, όντως, τους είχε χεσμένους".*

Κοίτα πως αλλάζει το νόημα αν αλλάξεις μερικές λέξεις. Κάποιοι προτιμούν την μια εκδοχή, κάποιοι την άλλη. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν διαφορές ανάμεσα στις εκδοχές. Διαλέξτε όποια εκδοχή θέλετε ή σας εξυπηρετεί. Δώστε τη δική σας βαρύτητα σε κάθε συμβάν.
Η αλήθεια όμως δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρη. Η αλήθεια είναι ίσως ότι με τόση τρομοϋστερία, από την μια ή την άλλη πλευρά, ο κόσμος παλινδρόμησε κοινωνικά. Και κατά βάθος ίσως έχει χεσμένους όλους τους opinion makers, της μιας ή της άλλης πλευράς. Κι όσο αδυνατούμε να κατανοήσουμε ΣΥΝΟΛΙΚΑ τα αίτια των ακραίων συμπεριφορών θα εξαντλούμαστε στην ανάλυση των συμπτωμάτων.

* το κείμενο εντός εισαγωγικών προέρχεται από το άρθρο "Η μαγκιά του Νταλάρα" του Κ. Γιαννακίδη στο protagon. Όπως πάντα -στο βασίλειο του "δυϊσμού", στο Ελλαδιστάν του άσπρου και του μαύρου- αναπαριστά την μια όψη του φεγγαριού.

 Το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη κ δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή τον Σεπτέμβριο του 2010.