Είσαι (δεν είσαι) ρατσιστής!

Περί ρατσισμού σήμερα το θέμα. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά, έχουν ειπωθεί ακόμα περισσότερα, οι μετανάστες έχουν γίνει μόνιμο θέμα συζήτησης, έχουμε φτάσει στο σημείο οι μισοί Έλληνες να αποκαλούν τους άλλους μισούς ρατσιστές.
Δεν μπορώ να καταγράψω όλες τις παραμέτρους και τα συμβάντα που σχετίζονται με τις ρατσιστικές ή μη πεποιθήσεις σημαντικής μερίδας πολιτών. Θα αναφερθώ απλά σε μια μικρή κουκίδα του μεγάλου ζητήματος, που αφορά την περιοχή γύρω από τον Άγιο Νικόλαο, τα Κάτω Πατήσια, την Βικτώρια.
Φίλη με τρία μικρά παιδιά, κάτοικος Αγ. Νικολάου, ήρθε πρόσφατα στο σπίτι, πιο βόρεια. Η τελευταία της πρόταση πριν επιστρέψει πίσω -αρκετά νωρίς, μόλις σκοτείνιαζε- αφορούσε τη σκέψη της να έρχεται στις παιδικές χαρές της δικής μας περιοχής "για να μπορέσουν τα παιδιά να πηγαίνουν επιτέλους άφοβα στην παιδική χαρά". Δεν το είπε με κακία ή κάποιο φθόνο προς κάποιον.
Περιέγραψε με ακρίβεια αυτό που αισθάνεται η μεγάλη πλειονότητα των γονιών που ζουν σε αυτές τις περιοχές. Ζούσα αρκετά χρόνια στην Πλατεία Αμερικής, καταλαβαίνω ποιο είναι το κλίμα που επικρατεί.       

Τώρα, αρκετοί από αυτούς τους γονείς βρίσκονται αναγκασμένοι να αυτοαπολογούνται λέγοντας ότι "όχι, δεν είναι ρατσιστές". Και η αλήθεια είναι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν είναι. Είναι αρκετά φοβισμένοι, φιλήσυχοι άνθρωποι που τους τρομάζει το γεγονός πως αίφνης η περιοχή τους μετατράπηκε σε ένα ιδιότυπο γκέτο, φυλακή και κολαστήριο ταλαιπωρημένων ψυχών. Βέβαια, σίγουρα σ' αυτές τις συνοικίες θα συναντήσουμε πραγματικούς ρατσιστές και μισαλλόδοξους. Θα τους αναγνωρίσουμε συνήθως από τη συμμετοχή τους σε κινήσεις και συλλόγους μίσους και απανθρωπιάς. Όμως αυτοί είναι ακόμα λίγοι.
Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που έχουν το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, δείχνοντας πλήρη συμπαράσταση και κατανόηση προς τους κακόμοιρους απάτριδες, στα θύματα της ζοφερής παγκόσμιας πολιτικοοικονομικής ζωής. Ακόμα και σε αυτούς τους απειροελάχιστους που μετατρέπονται τελικά σε θύτες αντικοινωνικής συμπεριφοράς, στρεφόμενοι όμως επί της ουσίας κατά της -ούτως ή άλλως- μικρής πιθανότητας να καταφέρουν να ζήσουν μια ανθρώπινη ζωή.
Μερικές φόρες, δυστυχώς και αυτοί οι λίγοι αλληλέγγυοι άνθρωποι γίνονται θύματα της πραγματικά μικρής, αλλά υπαρκτής, μερίδας ανθρώπων που όντας χαμένοι, επιδίδονται σε σωρεία μικρών ή μεγάλων παραβιάσεων των δικαιωμάτων των άλλων. Για παράδειγμα, έτσι την έπαθε, πριν από λίγο καιρό, ο Στέλιος Μάινας.

Ας καταλάβουμε επιτέλους πως είναι τόσο λίγοι αυτοί που, ακόμα κι όταν συμβεί η στραβή, έχουν την ωριμότητα να μην στραφούν κατά της μεταναστευτικής κοινότητας, ούτε να στοχοποιήσουν κάθε τι ξένο, να μην στραφούν καν προς τους ανθρώπους απ' τους οποίους δέχτηκαν επίθεση.
Οι περισσότεροι κάτοικοι εκείνων των περιοχών, αλλά και πολλών πολλών άλλων, είναι απλά έρμαια του φόβου τους. Και ο φόβος, καθότι μεγάλος, δεν μπορεί να μεταφράζεται με ευκολία σε ρατσιστική συμπεριφορά. Οι παρατάξεις και τα κινήματα που στέκονται ορθώς αλληλέγγυα στους αδύναμους μετανάστες οφείλουν να δουν με μεγαλύτερη προσοχή το ζήτημα. Να βοηθήσουμε όλοι να μην πάρουν διαστάσεις, και κυρίως να μην γαντζωθούν στις πεποιθήσεις των συμπολιτών μας, φασίζουσες απόψεις και συμπεριφορές. Να μην επιτρέψουμε σε λαμόγια να επιβουλευθούν το άγχος και τις ουσιαστικές ανασφάλειες των συμπολιτών μας. Μπορούμε ακόμη.

* Η φωτογραφία εκλάπη από το athensville