Μια "φιλελεύθερη" αδικία

Η παρακάτω φράση ανήκει στον Αλέξις Ντε Τοκβίλ, συνεπή φιλελεύθερο του 19ου αιώνα. Μια φράση που ενδεχομένως αγνοούν αν όχι αποδοκιμάζουν πολλοί (όχι όλοι) σύγχρονοι wannabe "φιλελεύθεροι". Γιατί κάπου έμπλεξαν με την προτροπή του Τοκβίλ για ισορροπία ελευθερίας κ ισότητας, επιλέγοντας μονόπατα την πρώτη. Και μάλιστα ούτε καν τη δική τους ελευθερία, παρά μόνο των αγορών. Αφιερωμένη λοιπόν σε όσους "φιλελεύθερους" θεωρούν πως μένουν πιστοί στην ιδεολογία τους, προτάσσοντας -για λόγους υποτίθεται εθνικής ανάγκης- την ανάγκη συστράτευσης με το σάπιο σύστημα, την ανάγκη συνέχισης της ίδιας αδιέξοδης πορείας:

"Ενώ την υπέμεναν καρτερικά όσο έμοιαζε αθεράπευτη, μια αδικία αρχίζει να φαίνεται ανυπόφορη στους ανθρώπους, μόλις περάσει από το νου τους η ιδέα ότι μπορεί να εξαλειφθεί"*  

Η αλλαγή -η λεγόμενη "μεταρρύθμιση" πολιτικής, κοινωνίας και οικονομίας- δεν είναι μια ανώδυνη διαδικασία, κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να ξεκινήσει χωρίς ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών συσχετισμών και διεργασιών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο πλανάται πλάνη οικτρά. Αντί λοιπόν να μοιρολογεί κανείς για το σαθρό που χάνεται, ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα για τη δημιουργία του νέου και άφθαρτου -ανεξαρτήτως ιδεολογικής προτίμησης. Αλλά δυστυχώς φαίνεται πως ο μεγαλύτερος εχθρός της αλλαγής, είναι ο φόβος της ίδιας της αλλαγής. Κι αυτό ισχύει για μεγάλη μερίδα εν ελλάδι αυτοαποκαλούμενων "φιλελευθέρων".

* κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα μπορεί να μην είναι τόσο τυχαία, αν και σίγουρα υπάρχουν διακριτές διαφορές. Εξάλλου όπως έχουμε ξαναπεί, η ιστορία γράφεται με όρους του σήμερα και όχι του χθες :)