Η χουλιγκανίστικη βία αρκετών μπάτσων...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε πηγαίνετε τακτικά στο γήπεδο να παρακολουθήσετε την αγαπημένη σας ομάδα. Εγώ, όντας γάβρος, θεωρώ μοναδική και ευεργετική την εκτόνωση που σου προσφέρει η παρακολούθηση ενός ντέρμπι ή ενός ευρωπαϊκού αγώνα μέσα από τις θύρες των φανατικών. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει κατ' αναλογία με τον αριθμό των φάσεων μπροστά στην εστία του αντιπάλου, των αποφάσεων του διαιτητή και των αντιδράσεων των αντιπάλων παικτών.
Ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να δυσανασχετεί με αυτόν τον ορυμαγδό χουλιγκάνων, καπνογόνων, βωμολοχιών, αλλά στη συνέχεια αφήνομαι και εγώ να με παρασύρει η τονωτική επήρεια της σύγχρονης αρένας, εκεί που παλεύουν, αντί λιονταριών και πρωτοχριστιανών, 22 ποδοσφαιριστές. Διαβάζω στη συνέχεια τα αποφθέγματα μερικών σημαντικών διανοητών του 20ου αιώνα για την επιρροή που ασκεί το ποδόσφαιρο σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων και νιώθω ήρεμη την συνείδησή μου, έτοιμη να επιδοθεί στο παιχνίδι της λεκτικής βίας. Αλλά ως εκεί!

Δυστυχώς, πέρα από τη λεκτική βία, υπάρχει και η άλλη η πραγματική, αυτή που εκδηλώνεται μεταξύ αντίπαλων οπαδών στις κερκίδες, τις αλάνες, τους δρόμους. Η βία που εκδηλώνεται σε προκαθορισμένα ραντεβού των χουλιγκάνων της μιας και της άλλης ομάδας. Κάτι σαν το fight club δηλαδή.
Αυτού του είδους η βία δεν περιορίζεται πλέον στις εξωγηπεδικές "ανησυχίες" μερικών οπαδών. Έχει επεκταθεί στους δρόμους της πόλης, στις διαδηλώσεις, έχει αποκτήσει ακροδεξιό (Αγ. Παντελεήμονας) και αναρχικό (πορείες) βραχίονα. Έχω αναφέρει σε άλλα ποστ (π.χ. εδώ) πόσο ανησυχητικό θεωρώ αυτό το ξέσπασμα που δεν έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά συνδέεται με τάσεις κατεφάδισης και άρνησης της κοινωνικής δομής.
Με προβληματίζει ιδιαίτερα όμως μια άλλη όψη της ίδιας χουλιγκανίστικης βίας, αυτή που εδώ και λίγο καιρό προέρχεται και γεννάται στους κόλπους της ελληνικής αστυνομίας. Προς Θεού, η αστυνομία της χώρας δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερα "δημοκρατικά" επιτεύγματα (θυμηθείτε ή διαβάστε για τον ρόλο της τα τελευταία 90 χρόνια), αλλά τότε ήξερες τουλάχιστον (χωρίς να δικαιολογείς) προς το πρόταγμα για την βασανιστική συμπεριφορά της ήταν κάποιος ιδεολογικός ή παραθεσμικός παράγοντας (π.χ. ο πάλαι ποτέ "κομμουνιστικός" κίνδυνος, η απαγόρευση των συλλαλητηρίων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ο ρόλος θεματοφύλακα στην προστασία των συμφερόντων των προστάτιδων δυνάμεων -κοινώς των νταβατζήδων μας).
Σήμερα αρκετοί μπάτσοι (όχι όλοι) δρουν ως οπαδικό γρουπούσκουλο. Δεν είναι μόνο το ότι έχουν ανοίξει μέτωπο με τους αναρχικούς, αρέσκονται στις ζαρντινιέρες, λειτουργούν ανεγκέφαλα, εμφορούνται από φασιστικές ιδεοληψίες και συμπάθειες, μοιάζουν λες και έχουν ανοίξει βεντέτα με ένα σημαντικό μερίδιο της κοινωνίας, φαίνονται σαν να αισθάνονται "μειωμένοι" και "ατιμασμένοι" από την συμπεριφορά της κοινωνίας προς ένα "εκλεκτό" μέλος της, τον φαιδρό Κορκονέα. Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, το προσωπικό της Ε.Α. πρέπει να νιώθει αρκετά πιεσμένο τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει σε καμιά περίπτωση τυχόν παρεκτροπή εκ μέρους του.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης απέτυχε να βάλει μια τάξη στους κόλπους της αστυνομίας και φοβάμαι ότι ο διάδοχός του βαδίζει σε χειρότερη κατεύθυνση. Ας προσέξουν ιδιαίτερα, γιατί εύκολα μπορεί να έχουμε νέα θύματα (όχι κατ' ανάγκη σε πορείες), και τότε αλίμονο σε όλους μας! Αν δεν μπορούν ας πάνε σπίτια τους...  

ΥΓ. Αλήθεια τι απέγινε ο τύπος της φωτογραφίας που κράδαινε με χάρη το πιστόλι του? Ή οι μπάτσοι του ΑΤ Ομόνοιας που διασκέδαζαν με τους μετανάστες? Ή αυτοί που συνέλαβαν τον φοιτητή με τις πυτζάμες και προσπάθησαν να του φορτώσουν μερικά "πειστήρια εγκλήματος"?