Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις φωνές του Στέφανου Μάνου, της Ντόρας Μπακογιάννη και λοιπών φιλελεύθερων δυνάμεων που καλούν σε πιο γρήγορες αποφάσεις, μεγαλύτερες 'μεταρρυθμίσεις', αλλαγές σε κάθε κλάδο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Θεωρούν την κυβέρνηση δέσμια των εξαρτήσεων της. Εξάρτηση από τους πελάτες-ψηφοφόρους, εξάρτηση από τις 'κρατικιστικές' τους αντιλήψεις, εξάρτηση από τις ξεπερασμένες πολιτικές τους θεωρίες.
Αν και διαφωνώ με το ιδεολογικό τους περίβλημα, είμαι πρόθυμος να δεχτώ την κριτική τους και γιατί όχι να υπερθεματίσω στα όσα καυτηριάζουν. Πρόκειται όμως για μια κριτική σικέ, κριτική εκ του ασφαλούς.
Γιατί γνωρίζουν τόσο τα στελέχη της Δράσης, όσο και της Δημοκρατικής Συμμαχίας ότι δεν πρόκειται να τα κατάφερναν καλύτερα. Δεν είναι μόνο η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης, όπως προκύπτει βάσει των δημοσκοπικών ευρημάτων, που δεν θα επέτρεπε την επιτυχία τους. Απλά και μόνο η παρουσία τους στην κυβέρνηση θα αποτελούσε προοίμιο αποτυχίας, εξαιτίας των αντιδράσεων που αυτή θα επέφερε. Αντιδράσεων που θα έκαναν την παρούσα κατάσταση να θυμίζει ατμόσφαιρα νηπιαγωγείου.
Βέβαια σε αυτή την περίπτωση θα έσπευδαν να κατηγορήσουν τον λαϊκισμό, την διπρόσωπη τακτική άλλων κομμάτων, την αμάθεια των ελλήνων, την ανωριμότητα του εκλογικού σώματος, τον πόλεμο συμφερόντων και ένα σωρό άλλες 'αφορμές' που εμποδίζουν το 'μεταρρυθμιστικό' τους έργο. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά, άσχετα αν δεν το παραδέχονται δημόσια, ότι η αποτυχία θα ήταν προδιαγεγραμένη από την πρώτη στιγμή που θα αναλαμβάναν τα ηνία της χώρας, καθώς θα έκανε την εμφάνισή του το αξίωμα που λέει ότι μια δεξιά (και δη 'φιλελεύθερη') διακυβέρνηση δεν διαθέτει την πολιτική ασπίδα του κέντρου και ως και τούτου θα συγκέντρωνε πάνω της την πολλαπλάσια οργή του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος.
Δεν είναι κάτι καινούριο. Συνέβη το 2007-08 και πολύ πιο έντονα το 1993. Συνέβη επίσης το 1977-78. Από τη μεταπολίτευση κι έπειτα έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο κοινωνικό καθεστώς που λειτουργεί ως ανάχωμα στις δράσεις της δεξιάς (δεν σχολιάζω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αναφέρομαι σε ένα ιστορικά αποδεδειγμένο γεγονός). Περιορίζομαι στην μεταπολίτευση και δεν συνεχίζω πιο πίσω γιατί τότε η ισχυροποίηση της δεξιάς στην εξουσία (πχ. περίοδος 1953 - 1963) δεν σχετίζονταν τόσο με την ικανότητά της να καθησυχάζει τα πλήθη, όσο με το πλούσιο κατασταλτικό οπλοστάσιο που διέθετε, υπό την πλήρη ανοχή και συνεργασία των ανακτόρων και του αμερικανικού παράγοντα. Αλλά ακόμα και τότε, σε συνθήκες απολύτως ρευστών πολιτικών εξελίξεων, άλλος επιλέγονταν από τους εκάστοτε 'προστάτες' μας ως ρυθμιστής των εξελίξεων και εγγυητής της αστικής δημοκρατίας κοινοβουλευτικού τύπου (ή τύποις κοινοβουλευτικής). Ήταν το κέντρο και τα κόμματα που το απάρτιζαν. Βλέπε για παράδειγμα την επιλογή να ηγηθεί της 'απελευθερωτικής' κυβέρνησης το 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου ή να διεξαχθεί ο εμφύλιος υπό κυβέρνηση Σοφούλη ή να σχηματιστεί η μετεμφυλιακή 'δημοκρατία' υπό την αιγίδα (όχι την ευθύνη) του Νικολάου Πλαστήρα.
Τι θέλω να πω με τα παραπάνω;
Ότι και σήμερα βλέπουμε πως το κέντρο αναλαμβάνει να παίξει τον άχαρο ρόλο του κυματοθραύστη, να επιχειρήσει μια σειρά από σωστές αλλά κυρίως άδικες και ισοπεδωτικές αλλαγές, που λόγω του μεγέθους, του χαρακτήρα και του χρονικού τους περιορισμού είναι δύσκολα αφομοιώσιμες από το κοινωνικό συνειδητό. Επιλέχθηκε το ΠΑΣΟΚ γιατί σε διαφορετική περίπτωση, υπό δεξιά διακυβέρνηση, οι αντιδράσεις θα μεταβάλλονταν πολύ γρήγορα σε χιονοστιβάδα που θα κατέπνιγε τους εμπνευστές σχεδίων σαν αυτών που υλοποιεί ή θέλει να υλοποιήσει η τωρινή κυβέρνηση.
Ας μην διαμαρτύρονται λοιπόν όλοι όσοι ασκούν δεξιά αντιπολίτευση 'φιλελεύθερου τύπου', αλλά να ανάψουν ένα κεράκι στο μπόι του Παπανδρέου, καθώς αυτοί βλέπουν εκ του ασφαλούςνα στίβεται σαν λεμονόκουπα η κεντρώα παράταξη προς εξυπηρέτηση των δικών τους προγραμμάτων. Θα τους πρότεινα επιπλέον να διοργανώσουν ένα ευχέλαιο υπέρ της μακροημέρευσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Από τον Σρέντερ και μετά, τους κάνει όλα τα χατήρια, κι αυτοί ούτε ένα ευχαριστώ...
ΥΓ. Για να μην παρεξηγηθώ: το συγκεκριμένο ποστ ασχολείται με την πολιτική(;) κριτική που ασκούν τα δεξιά φιλελεύθερα (στα όρια του 'νέου') κόμματα στην σημερινή κυβερνητική πολιτική. Δεν πιστεύω βέβαια ότι η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί μόνο εκεί. Όλο το πολιτικό σκηνικό καρκινοβατεί.
Το ΚΚΕ παραμένει τόσο εκπληκτικά απολιθωμένο που μπορεί να σε αγγίξει μετα-αισθητικά (sic), σε απωθεί όμως για το πολιτικό-σταλινικό του διακύβευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει χαμένος κάπου ανάμεσα σε επαναστατικές γυμναστικές και 'φυγή προς τα εμπρός', επιλέγοντας την ίδια μονότονη γραμμή μίζερης διαμαρτυρίας. Δημοκρατική αριστερά και Οικολόγοι Πράσινοι λάμπουν δια της απουσίας τους. Η ΝΔ διατηρεί στο DNA της όλα όσα μας οδήγησαν σε αυτό το χάλι και σήμερα μπολιάζεται με μπόλικο εθνοπατριωτισμό, ενώ το ΛΑΟΣ ψαρεύοντας σε θολά νερά προσπαθεί (με αρκετή επιτυχία) να μας αποδείξει ότι σε κάθε δελτίο τύπου του κόμματος χωράνε μικρές, φτηνές ατάκες λαϊκής θυμοσοφίας, μπολιασμένες με μπόλικη κουτοπονηριά (δείτε χαρακτηριστικά εδώ και εδώ). Για το ΠΑΣΟΚ ας μην το συζητήσουμε, νομίζει ότι βαδίζει στον 'τρίτο δρόμο', άσχετα αν όλες οι σημάνσεις προειδοποιούν πως η πορεία του καταλήγει σε αδιέξοδο. Μικροί Νέρωνες τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Πόρκα μιζέρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου