Χθες ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε στο Λονδίνο την Άρσεναλ. Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι, ο Ολυμπιακός έπαιξε μπάλα, κοίταξε στα μάτια τον αντίπαλο και έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος με το αποτέλεσμα ή αλλιώς έχει κάθε λόγο να φέρνει στο στόμα του (αν είχε) το γνωστό σε όλους ρητό του Ίβιτσα Όσιμ περί πόρνης μπάλας.
Παρακολουθώ την ομάδα εδώ και χρόνια, πηγαίνω συχνά στο γήπεδο, επιτρέπω στον εαυτό μου αυτή την εκτόνωση. Με εντυπωσίασε χθες. Για πρώτη ίσως φορά σε ευρωπαϊκό παιχνίδι η ομάδα δεν σήκωσε την μπάλα, αλλά επέλεξε να παίξει στρωτά, με μικρές μπαλιές και εναλλαγές, ξεκινώντας με σχέδιο από την άμυνα και καταλήγοντας με καλές προϋποθέσεις στην αντίπαλη εστία. Η πρωτοβουλία ανήκε κυρίως στον Ολυμπιακό, με εξαίρεση τα δυο νεκρά διαστήματα που οδήγησαν στα δυο γελοία γκολ.
Η απόδοση της ομάδας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο βάσει της προσωπικότητας των παικτών. Ήταν εμφανές πως υπήρχε στρατηγική καλά δουλεμένη. Στρατηγική που ακολουθήθηκε πιστά παρά το γεγονός πως η ομάδα έμενε γρήγορα πίσω στο σκορ και πως το άγχος στην τελική προσπάθεια του στέρησε δυο όμορφα γκολ μέσα στο πρώτο 20λεπτο.
Παρόλα αυτά σήμερα το κράξιμο που τρώει ο Βαλβέρδε δεν περιγράφεται. Ανθέλληνα, μισθοφόρε, άσχετε, είναι μερικά από τα κοσμητικά επίθετα. Τον κατηγορούν γιατί άφησε εκτός τον Αβραάμ Παπαδόπουλο προτιμώντας τον Μαρκάνο, γιατί βάζει τερματοφύλακα τον Κοστάντζο, γιατί δεν έβαλε πιο νωρίς τον Πάντελιτς, γιατί άφησε μέσα στο γήπεδο τον Τζεμπούρ, γιατί δεν βάζει σέντερ φορ τον Μιραλάς, γιατί δεν έχουμε έλληνες στη σύνθεση (εκτός του Τοροσίδη), γιατί επιλέγει ο ίδιος παίκτες κοκ.
Η γκρίνια στρέφεται αποκλειστικά εναντίον του. Του πιστώνουν όλα τα λάθη, αλλά κανένα καλό. Πχ. δεν τον εγκωμιάζουν για το δίδυμο Ορμπάιθ-Φέισα που αποδεδειγμένα στάθηκε εξαιρετικά στο κέντρο. Δεν του πιστώνουν το συνεχές πρέσινγκ που ανάγκασε την Άρσεναλ να αμύνεται στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.
Φοβάμαι ότι αν δεν μεσολαβούσε το μνημόνιο, η στάση των 'προπονητών της εξέδρας' θα ήταν πολύ καλύτερη προς το πρόσωπο του Βαλβέρδε. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι κριτική που του ασκείται μοιάζει βγαλμένη από την αντιμνημονιακή ρητορεία ενός κομματιού της κοινωνίας (και δη του εθνικοπατριωτικού, του πάλαι ποτέ πάνω μέρους της πλατείας Συντάγματος). Αυτή που μπερδεύει εθνική ταυτότητα, αγάπη για πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, άρνηση για κάθε τι που μας ξεβολεύει, απέχθεια για κάθε τι νεωτεριστικό και συνάμα μίσος για οποιονδήποτε στρέφεται εναντίον των ιερών τοτέμ (που αφθονούν στην Νεοελλάδα). Δεν είσαι έλληνας ρε, δεν εμπιστεύεσαι τους έλληνες, ήρθες να μας διαλύσεις, εμείς ξέρουμε καλύτερα τι είναι το σωστό, λένε για τον Βαλβέρδε. Ένας τυφλός που θα ακούσει όλα αυτά ενδέχεται να σχηματίσει την εντύπωση πως κάποιοι συμπολίτες βρίζουν τον ΓΑΠ κοκ.
Ένα άλλο κοινό που έχουν όλοι όσοι κράζουν με αυτόν τον τρόπο τον Βαλβέρδε με μια μερίδα (όχι όλους) του αντιμνημονιακού στρατοπέδου είναι η απουσία εναλλακτικής πρότασης. Άντε το κράξιμο να το δεχτώ. Εσύ όμως που θέλεις να φύγει αμέσως ο Βαλβέρδε τι αντιπροτείνεις; Ποιον προπονητή να πάρουμε; Τον Λεμονή ή τον Αλέφαντο; Κατά βάθος ξέρεις ότι ακόμα και τον Μουρίνιο να πάρουμε σε διάστημα όχι λιγότερο του ενός έτους θα βγει κι αυτός σκάρτος.
Τι θέλω να πω με τα παραπάνω. Ότι η κριτική είναι θεμιτή, αλλά όταν ασκείται με αφορισμούς τελικά οχι απλά γίνεται άδικη, αλλά επί της ουσίας ακυρώνει κάθε προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών.
Εν προκειμένω, η κριτική προς τον Βαλβέρδε έχει σίγουρα δόση αλήθειας. Θα ήταν όμως πολύ πιο ειλικρινής και μεστή αν συνοδεύονταν με ανάλογη κριτική για τον πρόεδρο της ομάδας που φρόντισε να ψωνίσει από τα μεσαία και χαμηλά ράφια. Θα ήταν συνεπής η κριτική αν συμπεριλάμβανε λίγα λόγια για το γεγονός πως ο Αβραάμ Παπαδόπουλος δεν μπορεί να παίξει στρωτή μπάλα και θα πωλούσε την μπάλα στους αντιπάλους, για το ότι ο Φέτφα και οι άλλοι έλληνες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να δείξουν ότι αξίζουν θέση βασικού, για το ότι εκτός από εμάς παίζει στο γήπεδο και η αντίπαλη ομάδα βρε αδερφέ, και μάλιστα όχι καμιά ομάδα της σειράς, αλλά κοτζάμ Άρσεναλ.
Να αναγνωρίζουμε τα στραβά των άλλων, αλλά να βλέπουμε και τα δικά μας ώστε να γινούμε καλύτεροι, γμτ.
Βέβαια, εδώ σταματούν οι ομοιότητες με την πολιτική κατάσταση της χώρας και ξεκινούν οι διαφορές. Γιατί βλέπεις, ο Βαλβέρδε παρά τα κουσούρια του ξέρει μπάλα, ενώ ο ΓΑΠ νομίζει ότι είναι ο ίδιος μπάλα. Κι επίσης ο Ολυμπιακός δεν είναι παρά μια ομάδα, η δε χώρα ένα καράβι που βουλιάζει...
ΥΓ. και μην βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ορισμένοι ως υπερασπιστή του μνημονιακού στρατοπέδου. Αντιμνημονιακός ως τα μπούνια είμαι. Αλλά με αιτία, άποψη, θέση και ει δυνατόν προτάσεις. Όχι με γενικεύσεις και ισοπεδωτικούς χαρακτηρισμούς. Άσε που μια άδικη ή παρατραβηγμένη κριτική μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Μη γίνουμε Αλέφαντοι pls.
ΥΓ2. άσε που το μνημονιακό στρατόπεδο μου θυμίζει πιο πολύ τον σημερινό Παναθηναϊκό :). Δίχως αρχή, δίχως μέση, δίχως τέλος, μόνο με την κυκλοθυμία του Λέτο (aka Πάγκαλος) και το στιλ του Καραγκούνη (aka Πάγκαλος). Με έναν κάκιστο προπονητή να οδηγεί την ομάδα σε χαμηλές πτήσεις. Και τους 'μεγαλομέτοχους' να κάνουν πάρτι στα χαλάσματα της ομάδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου